လှထိတ်ခေါင် (စ/ဆုံး)

ဇာတ်လမ်း – မန္တလာမောင်မောင်တုတ်

ဒေါ်လွင်မာထက် ဆိုသည်မှာ ‘ထက်’ ဆောက်လုပ်ရေး ကုမ္ပဏီကြီး၏ ပိုင်ရှင်လည်း ဖြစ်သည်။ သူမသည် ကိုယ်တိုင်က အင်ဂျင်နီယာတစ်ဦး ဖြစ်သည့်အပြင် ပြည်ပသို့လည်း အကြိမ်ကြိမ် သွားရောက်၍ သင်တန်းအမျိုးမျိုး တက်ရောက်အောင်မြင်ခဲ့သူ တစ်ဦးလည်း ဖြစ်သည်။ သူမသည် လုပ်ငန်းလုပ်ရာတွင် စေ့စပ်သေချာသည်။ တိကျ ပြတ်သားသည်။ စေတနာ ကောင်းသည်။ လုပ်ငန်းနှင့် ပတ်သက်လျှင် မည်သူ့ကိုမှ အားမနာတတ်။ တိတိကျကျ ဆောင်ရွက်တတ်သည်။

လွင်မာထက်၏ လက်ထက်ကြမှ ကုမ္ပဏီ၏ လုပ်ငန်းများသည် အံသြဖွယ် အောင်မြင်၍လာရပြန်တော့ လွင်မာထက်၏ ဂုဏ်သတင်းက စီးပွားရေး လောကတွင် သတင်းကြီးခဲ့သည်။ ထိုဂုဏ်သတင်းတို့တွင် လွင်မာထက်၏ ဆောင်ရွက်မှု အောင်မြင်မှု၊ အရည်အချင်းရှိမှုတွေသာမက သူမ၏အလှဂုဏ် သတင်းကလည်း ကြီးမားလှသည်။

အသက် (၂၆) နှစ်အရွယ် လွင်မာထက်သည် ငယ်စဉ်ကလို နုနယ်လှပမှုမျိုး မဟုတ်ဘဲ ပြည့်စုံသော အလှပိုင်ရှင်တစ်ယောက် ဖြစ်လေသည်။ ပင်ကိုယ်အရည်အချင်းကလည်းရှိ ဓနဥစ္စာကလည်း ပြည့်စုံလှရက်လွန်းသူ တစ်ယောက်လည်း ဖြစ်နေပြန်တော့ လွင်မာထက်ကို တမ်းတမက်မောသူများ လက်တွဲလိုသူများ ကမ်းလှမ်းသူများဖြင့် ဝိုင်းဝိုင်းလည်၍ နေရသည်။

လွင်မာထက်တွင် ချစ်တတ်တဲ့ နှလုံးသား ကြင်နာတတ်တဲ့ စိတ်တွေက မရှိတာတော့ မဟုတ်ပါ။ သို့ရာတွင် သူမ ဘဝတက်လမ်းအတွက် ကြိုးစားခဲ့ရခြင်း၊ ပတ်ဝန်းကျင် အခြေအနေများကြောင့် သိုသိပ်စွာ နေခဲ့ရခြင်းတို့ကြောင့် အရွယ်ရောက်သူ ကျန်းမာသန်စွမ်းသူတိုင်း ခံစားရမြဲ ဓမ္မတာဖြစ်လေသော သွေးသား ဆန္ဒများကိုပင် မျိုသိပ်၍ ချိုးနှိမ်ကာ ထားခဲ့ရလေသည်။

——————————————-

မျိုးဝင်းပိုင် တစ်ယောက် အလုပ်ဝင်ခဲ့သည်မှာ တစ်လကျော်ကျော်မျှပင် ရှိခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ထိုကာလအတောအတွင်း မျိုးဝင်းပိုင်သည် သူ၏ အလုပ်တာဝန်များကို ကျေပွန်စွာ ဆောင်ရွက်ခဲ့၏။ လွင်မာထက်က မျိုးဝင်းပိုင်ကို သူမ၏ ရုံးခန်းထဲသို့ခေါ်ကာ မကြာခဏ အလုပ်ခိုင်းစေတတ်သည်။ ထို့ပြင် မျိုးဝင်းပိုင်ကို လွင်မာထက်သည် သူမ၏ ရုံးခန်းထဲသို့ ခေါ်၍ အလုပ်များလုပ်စေခဲ့ရာတွင် ဆောင်ရွက်ရန် အလုပ်များပြီးလျှင် သူမသည် မျိုးဝင်းပိုင်ကို အအေး၊ ကော်ဖီ၊ မုန့် စသည်တို့ဖြင့် ဧည့်ခံကျွေးမွေးလျှက် စကားစမြည် ပြောတတ်သေးသည်။

ထိုအခါမျိုးတွင် ရင့်ကျက်တည်ငြိမ် အိန္ဒြေရှိလွန်းသော ဒေါ်လွင်မာထက်၏ ဟန်ပန်မျိုး မဟုတ်တော့။ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ရင်းနှီးခင်မင်လွန်းစွာဖြင့် ရှိနေသော ငယ်သူငယ်ချင်းမလေး တစ်ဦးပမာ အသွင်မျိုးကို ဆောင်ကာ ရယ်ရယ်မောမော နောက်နောက်ပြောင်ပြောင်ဖြင့် လွင်မာထက် တစ်ယောက် ရှိနေတတ်လေသည်။ ထိုသို့သော အခါမျိုးတွင် ခေါ်ဝေါ်သုံးနှုန်းသော အခေါ်အဝေါ်လေးတွေကလည်း တမျိုးလေး ပြောင်းသွား၏။ မျိုးဝင်းပိုင်ကို လွင်မာထက်က “မောင်လေး” ဟု ခေါ်ဝေါ်သုံးနှုန်းသည်။

မျိုးဝင်းပိုင်ကတော့ စ၍အလုပ်မဝင်မှီ အင်တာဗျူးဖြေကတည်းက “မမ” ဟုသာ သုံးစွဲခဲ့ရာမှ ယခုတော့ “မမထက်” ဟုပင် တရင်းတနှီး ခေါ်ဝေါ်၍နေချေပြီ ဖြစ်သည်။ နှစ်ဦးတည်းရှိနေသော အခါမျိုးတွင် ပေါ့ပါးလတ်ဆတ်၍နေသော “မမထက်” ၏ မျက်နှာလှလှလေးကို မျိုးဝင်းပိုင်သည် တိတ်တခိုး ငေးကြည့်မိတတ်သည်။ ကြည့်ဖန်များလာတော့ မျိုးဝင်းပိုင်သည် ခပ်ရဲရဲပင် ငေး၍ ကြည့်တတ်လာသည်။ ဒီလိုဖြစ်အောင်ပင် လွင်မာထက်က ဖန်တီးပေးနေတာလား မသိ။

ဒါတင်မဟုတ်သေးပါ။ မျိုးဝင်းပိုင်သည် မမထက်၏ ချောမောလွန်းသော မျက်နှာလေးနှင့် အပြုံးလှလှလေးတင်သာမက မမထက်၏ အချိုးကျနစွာဖြင့် ရှိနေသော လှပလွန်းသည့် ကိုယ်လုံးလေးကိုပါ ငေး၍ ကြည့်တတ်သည်။ သူရှိရာဖက်သို့ တခါတရံမျိုးတွင် ကျောခိုင်းကာ သွားလာလှုပ်ရှားနေသော မမထက်၏ တပွေ့တပိုက်ကြီးဖြစ်ကာ အိထွေးတုန်ခါလျှက်ရှိသော ဖင်သားကြီးများကိုလည်း မျိုးဝင်းပိုင် တစ်ယောက် မျက်တောင်မခတ်ကြည့်ကာ ရမ္မက်များ ထန်ခဲ့ရသည်မှာလည်း ကြိမ်ဖန်မနည်းတော့ပေ။

မျိုးဝင်းပိုင် တစ်ယောက် မမထက်ကို စိတ်ကူး၍ သာယာတတ်လာသည်။ မမထက်ကို စွဲလန်းတမ်းတရင်း စိတ်ကူးယဉ်ကာ သာယာနေခဲ့ရသော အကြိမ်များလည်း တဖြေးဖြေးများ၍လာခဲ့ရသည်။ အချိန်ကာလ တဖြေးဖြေး ကြာလာသည်နှင့်အမျှ မျိုးဝင်းပိုင်သည် မမထက်ကို စွဲလန်းသထက် စွဲလန်းတမ်းတကာ ရင်မောစွာဖြင့် ချစ်ခဲ့မိပေပြီ။

မမထက်သည်လည်း မျိုးဝင်းပိုင်ကို ရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံလာကာ မျိုးဝင်းပိုင်၏ အနီးသို့ သူမသည် တဖြေးဖြေး နီးကပ်စွာဖြင့် ရောက်၍လာခဲ့ရပေသည်။ လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ မျက်နှာလေးကို ဂရုတစိုက် ကြည့်လိုက်မိသော အချိန်ကစ၍ သူ၏နုငယ်သော မျက်နှာလေးသည် သူမ၏ရင်ဝယ် ငြိတွယ်ခဲ့ရလေသည်။ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ပြောဟန် ဆိုဟန် လှုပ်ရှားဟန်လေးများကို တွေ့ဖန်များလာတော့ လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်ကို ခင်တွယ်လာခဲ့ရသည်။

တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ရင်းနှီး၍လာခဲ့ရပြန်တော့ မျိုးဝင်းပိုင်၏ အပြုံးလေး မျိုးဝင်းပိုင်၏ စကားသံလေးတို့ကို လွင်မာထက်က စွဲလန်း၍လာခဲ့ရသည်။ သူမသည် ဘယ်နေရာဘဲရောက်ရောက် ဘာဘဲလုပ်နေ လုပ်နေ မျိုးဝင်းပိုင်၏ပုံရိပ်က လွင်မာထက်၏ အတွေးအာရုံထဲတွင် သွားလာလှုပ်ရှားနေခဲ့ရသည်။ လွင်မာထက်၏ ရင်တွင်းမှ တစ်ခုတည်းသော နှလုံးသည်း ပွတ်သည် ရှင်သန်လာခဲ့ရပြီး နွေးထွေးသော ရင်လှိုင်း ဂယက်လေးများနှင့်အတူ အချစ်များစွာတို့ကို ပေါက်ပွားကာ သူမ၏ အသွေးအသားများထဲသို့ စိမ့်ဝင်ပျံ့နှံ့စေခဲ့ရပြီဖြစ်၏။ “မမထက်” သည် မောင်လေးကို အချစ်များစွာဖြင့် စွဲလန်းမြတ်နိုးစွာ ချစ်ခဲ့ရလေပြီ ဖြစ်တော့၏။

ချစ်သောသူနှင့် ဆုံတွေ့နေရသော အချိန်လေးအတွင်းဝယ် လွင်မာထက်၏ရင်ဝယ် အေးချမ်းကြည်နူးစွာ ခံစားနေရသည်။ ထို့ပြင် ချစ်သူအပါးတွင် ရှိနေစဉ်အခါတွင် သူမသည် နုငယ်ကာ ဆယ်ကျော်သက်လေးသဖွယ် ဖြစ်သွားရပြီး လန်းဆန်းပေါ့ပါး၍ နေခဲ့ရသည်။

မမထက်သည် ချစ်သူအပါး၌ ရှိနေချိန် ကာလလေးကို ကြိမ်ဖန်များစွာ ကြုံတွေ့ချင်လာသည်။ ထိုအချိန်လေးကိုလည်း ကာလကြာရှည်စွာ ရှိစေချင်လာသည်။ အတူနေရရင်ဟူသော စိတ်ကူးလေးတွေက လွင်မာထက်၏ရင်ဝယ် မကြာခဏဆိုသလို ပေါ်ပေါက်၍ ခံစားနေရသည်။

“မောင်လေး” ကလည်း သူမအပေါ် စိတ်ဝင်တစား ရှိလာသည်ကို မမထက်သည် မိန်းမသားပီပီနှင့် နေခဲ့သည်။ ထိုသို့ စတင်၍ သိလိုက်ရသော အချိန်တွင် သူမခံစားလိုက်ရသော ကြည်နူးမှုမျိုးသည် လွင်မာထက်အဖို့ ဒီတသက် ဒီတစ်ခါသာ ခံစားရဖူးသည် ဖြစ်သည်။ သူမကို စိတ်ဝင်တစားရှိနေသူ သူမချစ်မိသူ တစ်ယောက်က ချစ်တဲ့အကြောင်းတွေကို ဖွင့်ဟလာစေကြောင်း တိတ်တခိုး ဆုတောင်းနေမိခဲ့သည်။ ချစ်မိသူမှ ဖွင့်ဟလာနိုင်စေရန်လည်း လွင်မာထက်သည် လမ်းကြောင်းပေးခဲ့သည်။ ဒါ့အပြင် အမူအရာများဖြင့်လည်း လမ်းခင်းပေးခဲ့သည်။ ဒီလို လမ်းကြောင်းပေးခဲ့ရသော အကြိမ်တို့သည်လည်း မရေတွက်နိုင်တော့ပေ။ ကြိမ်ဖန်များစွာပင် ဖြစ်သည်။

သူတို့နှစ်ယောက်ကို ပိုင်းခြားထားသော သာမန် ဝန်ထမ်းငယ်လေး တစ်ယောက်နှင့် ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်ဟူသော တံတိုင်းသည် ကြီးမားထူထဲလွန်းလှသည်။ ချစ်မိသောသူမှ သူမဆီသို့ ထိုတံတိုင်းအား ကျော်လွန်အောင် ထိုးဖောက်နိုင်စွမ်း မရှိခဲ့ပေ။ အင်အားကြီးမားသော သူမကသာ ထိုတံတိုင်းကို ချိုးဖျက်၍ ချစ်သူအတွက် လမ်းခင်းရမည်သာ ဖြစ်သည်။ သူမတို့နှစ်ယောက်ကို ပိုင်းခြားထားသော ကြီးမားထူထဲ လွန်းသည့် ထိုတံတိုင်းကို ချိုးဖျက်နိုင်ရန် အင်အားတွေ သူမတွင် ရှိနိုင်ပါ့မလားဟူသော အတွေးတွေက အချစ်ကို တမ်းတနေရသော လွင်မာထက်၏ ရင်ကို ခိုဝင်၍ လာခဲ့ရပါတော့သည်။

“…သမီးရေ…..ခဏ…”

“…ဟုတ်ကဲ့…မေမေ….”

ရုံးသွားရန်အတွက် ထွက်လာခဲ့သော လွင်မာထက်သည် ဧည့်ခန်းထဲသို့ အရောက်မှာပင် မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်သိန်းလွင်က လှမ်း၍ခေါ်လိုက်သဖြင့် မိခင်၏ အနားသို့ ရောက်၍သွားရသည်။ ပြီးတော့ မိခင်ဖြစ်သူ၏ရှေ့ရှိ ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်သည်။

“….မေမေ…ဘာများပြောမလို့လဲ….ဟင်…”

“….တခြားမဟုတ်ပါဘူး… သမီးရယ်…. မေမေ… တရားစခန်း တစ်လဝင်ဖို့အတွက် ကိစ္စပါ……”

“….ဝင်လေ မေမေရာ၊ အိမ်မှာလည်း မသိန်းနုတို့ လင်မယား ရှိနေတာဘဲ..”

“…ဒါတော့ ဒါပေါ့သမီးရယ် မေမေကလဲ သမီးကို စိတ်မချဘူး…. အဲဒါ သမီးဒေါ်လေး ခင်ခင်မိကို အိမ်မှာ ခေါ်ထားမလားလို့….”

မိခင်ဖြစ်သူ၏စကားကို ကြားလိုက်ရသော လွင်မာထက်တစ်ယောက် စဉ်းစားရ ကြပ်၍ သွားရသည်။ သူမ၏ဒေါ်လေး ခင်ခင်မိဆိုတာက မိခင်ဖြစ်သူ၏ ညီမအငယ်ဆုံး ဖြစ်သည်။ အသက်က (၃၃) နှစ်မျှသာ ရှိသေးပြီး ယောကျာ်းက (၃) ယောက်ပင် ရဘူးခဲ့သူဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့်လည်း လွင်မာထက်၏ ဖိုးဖွားများရှိစဉ်ကတည်းက အမွေပြတ် ကြော်ငြာထားတာဖြစ်ပြီး ဘိုးဘွားများ မရှိတော့မှ မိခင်ဖြစ်သူက ကူညီစောင့်ရှောက်ခဲ့ပြီး ပြန်၍ အဆက်အသွယ်ရနေခြင်း ဖြစ်သည်။

“…..တစ်လလောက်ပဲ သမီးရယ်… နောက်ပြီး သူ့ယောကျာ်းကို ခေါ်မလာဖို့ မေမေဘဲ ပြောပါ့မယ်…. ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား သမီး…. ဟင်…”

မတတ်နိုင်တော့ပါ။ မိခင်ဖြစ်သူ စိတ်ချမ်းသာစေရန်နှင့် တရားစခန်းဝင်မည့် မိခင်ဖြစ်သူ နောက်ဆံမတင်းရန်အတွက် လွင်မာထက်သည် တစ်လထဲဘဲဟူ၍ စိတ်ကိုလျှော့ကာ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရလေတော့သည်။

“….သူတစ်ယောက်ထဲ လာနေမယ်ဆိုရင်တော့ မေမေသဘောပါဘဲ။ ဒေါ်လေးကို ခေါ်ထားခဲ့ပေါ့…. အော်… မေမေက ဘယ်တော့လောက် တရားစခန်းဝင်မှာလဲ…”

“……သဘက်ခါလောက် စပြီးဝင်မယ် သမီး…. ကဲကဲ… သမီးလည်း ရုံးနောက်ကျနေဦးမယ် … သွားရင်လည်း…. သွားတော့ကွယ်….”

“….ဟုတ်ကဲ့….မေမေ……”

ဟူ၍ ပြောလိုက်ရင်းကပင် ထိုင်ရာမှ အသာထကာ လွင်မာထက်သည် ထွက်၍ လာခဲ့ပါတော့သည်။

——————————————-

ဒီနေ့ ရုံးပိတ်ရက် ဖြစ်သော်လည်း လွင်မာထက်မှာထား၍ မျိုးဝင်းပိုင်သည် လွင်မာထက်၏ အိမ်သို့ နံနက် (၉) နာရီအချိန်တွင် ရောက်၍လာခဲ့ရသည်။ မျိုးဝင်းပိုင်တစ်ယောက် ရောက်၍လာသည်ဆိုသည်နှင့် အသင့်ပင် စောင့်၍နေသာ လွင်မာထက်က မျိုးဝင်းပိုင်ကို ကားမောင်းခိုင်းကာ ထွက်လာခဲ့ကြတော့၏။ အမြဲတမ်းပင် ခပ်ရိုးရိုးသာ ဝတ်တတ်သော လွင်မာထက်တစ်ယောက် တစ်ခါမှ သူမဝတ်စားထားတာ မတွေ့ဖူးသော အဝတ်အစာမျိုးကို ဝတ်လျှက် လှချင်တိုင်း လှ၍နေရသော လွင်မာထက်ကို မျိုးဝင်းပိုင် တွေ့မြင်ခဲ့ရလေသည်။

လွင်မာထက်သည် ခြေသလုံးလေး နောက်ဖက်တွင် ခွဲထားသော အခွဲလေးပါသည့် စကပ်အနက်ရောင်လေးကို ဝတ်ထားပြီး သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းတွင်တော့ ငုဝါရောင် လက်ပြတ် ရင်စေ့ ခါးတင် အင်္ကျီလေးကို ဝတ်၍ထားလေးသည်။ ပြီးတော့ လွင်မာထက်သည် သူမ၏ ကျောလယ်သာသာ ဆံပင်လေးကို နောက်စေ့တွင် ခပ်မြင့်မြင့်လေးစု၍ မြင်းမြီးပုံစံလေးချထားသည်။ သူမ၏ မျက်နှာလေးမှာတော့ မိတ်ကပ်ပါးပါးလေး လိမ်းထားကာ နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာကိုတော့ နီနီရဲရဲလေး ဆိုး၍ထားလေသည်။

တစ်ခါမှ သူများမောင်းသည့် ကားကို ရှေ့ခန်းတွင် မလိုက်ခဲ့ဖူးသည့် လွင်မာထက်သည် ယခု မျိုးဝင်းပိုင် မောင်းသော ကားကို မျိုးဝင်းပိုင်နှင့် ယှဉ်ကာ ကားရှေ့ခန်းတွင် ထိုင်၍ လိုက်ပါခဲ့လေသည်။ သူမဆီမှ ပျံ့လွင့်၍လာသော သင်းပျံ့သည့် ရနံ့များသည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ရင်ကို ရိုက်ပုတ်လှုံ့ဆော်လျှက် ရှိလေသည်။ သူတို့နှစ်ဦးကို သယ်ဆောင်၍လာသော ကားလေးသည် အမြန်နှုန်းမှန်မှန်ဖြင့် မောင်း၍လာခဲ့ရာတွင် နာရီဝက်ခန့် ကြာသောအခါ၌ လွင်မာထက် ညွှန်ပြသည့် ခြံဝန်းတစ်ခုထဲသို့ အသင့်ဖွင့်၍ထားသော ခြံတခါးမှတဆင့် ဝင်လိုက်သည်။

ကားလေးသည် ခြံဝန်းထဲသို့ ရောက်လျှင်ပင် မျိုးဝင်းပိုင်က လွင်မာထက်၏ ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း ခြံတံခါးကိုပိတ်ကာ အတွင်းမှ မင်းတုံး ထိုးလိုက်ရသည်။ ပြီးတော့ ကားပေါ်တက်၍ ကားလေးကို ခြံဝန်းကျယ်ကြီးအတွင်း မလှမ်းမကမ်းလေးတွင် ရှိနေ သော တစ်ထပ်တိုက်လေးဆီသို့ မောင်း၍လာခဲ့သည်။

တိုက်ကလေးရှေ့သို့ရောက်လျှင် ကားလေး ထိုးရပ်လိုက်သည် ဆိုသည်နှင့် လွင်မာထက်က ကားပေါ်မှဆင်းကာ တိုက်ကလေး၏ တံခါးကို သွား၍ ဖွင့်နေသည်။ မျိုးဝင်းပိုင်ကတော့ ကားနောက်ခန်းထဲမှ ပစ္စည်းများကို ထုတ်ယူနေရင်း သူ၏အကြည့်များက နောက်ကျောပေးထားသော လွင်မာထက်ဆီသို့ ရောက်၍နေသည်။ သေးကျင်သော လွင်မာထက်၏ ခါးလေးအောက်မှ ဖင်သားစိုင်ကြီးများသည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ရင်ကို လှိုက်ဖို၍လာစေခဲ့သည်။

တိုက်ထဲရောက်သည်နှင့် လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်ထဲမှ ပစ္စည်းများကိုယူ၍ ဆက်တီစားပွဲပေါ်တွင် စီကာစဉ်ကာ ချ၍နေသည်။ သူမရပ်၍ ပြင်ဆင်နေသည်က မျိုးဝင်းပိုင် ထိုင်နေရာနှင့် စားပွဲလေးအကြားတွင် ဖြစ်နေရာ လွင်မာထက်၏ ကားစွင့်မို့မောက်လျှက်ရှိသော ဖင်သားကြီးများမှာ မျိုးဝင်းပိုင်၏မျက်နှာ ရှေ့နားတွင် ကပ်လျှက် တွေ့မြင်နေရ၍ သူ၏ပုဆိုးတွင်းမှ လီးတန်ကြီးသည် မာတောင်၍ လာရတော့သည်။

ပြီးတော့ လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ဘေးတွင် ကပ်လျှက်သား ထိုင်ချလိုက်သောအခါ အိထွေးလှသော သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ ကိုယ်လုံးလေးနှင့် ထိထိမိမိ ဖိကပ်မိတော့သည်။ ထို့နောက် လွင်မာထက်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် လူးလွန့်ကာ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ကိုယ်လုံးဖက်သို့ ပို၍ဖိကာ တိုးလိုက်ပြီး သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ငိုက်လျှက် လွင်မာထက်က မျိုးဝင်းပိုင်ကို မျက်လုံးချင်းဆိုင်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။

“……မောင်လေး….ဆာရင် စားတော့လေ….”

“……..ကျွန်တော်…မဆာသေးဘူး….မမ….”

“…..မမလည်း မဆာသးဘူး…. နောက်မှ… အတူစားကြတာပေါ့…”

သူတို့နှစ်ယောက် ရှေ့ရှိ စားပွဲလေးပေါ်တွင်တော့ စားစရာတွေမှာ အပြည့်ပင် ဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်မှာ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်ကြပြီးနောက် စကားဆုံးသွားသော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်၏ ဆုံတွေ့နေသော မျက်လုံးလေးများကို မရုတ်သိမ်းဘဲ ခပ်ရဲရဲပင် မျက်လုံးချင်းဆိုင်ကာ ကြည့်နေကြသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်၏ မျက်နှာမှာ တစ်ထွာခန့်သာ ကွာဝေးတော့သည်။

ပြီးတော့ သူမဆီမှ လှပလွန်းသော အပြုံးလေးတစ်ချက် ပျံ့လွင့်သွားချိန်တွင်တော့ ဘယ်လိုမှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သော မျိုးဝင်းပိုင်သည် လွင်မာထက်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို သိုင်း၍ဖက်လိုက်ပြီး သူမ၏ မျက်နှာလှလှလေးကို အငမ်းမရပင် နမ်းပါလေတော့သည်။ လွင်မာထက်ကတော့ သူမ၏မျက်နှာလေးကို အလိုက်သင့်လေး မော့ကာ ပြုံးပြုံးလေး လုပ်ပေးထားလေသည်။

ခဏအတွင်းမှာပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာက သူမ၏ ဖူးဖူးလေးကြွနေသော နီနီရဲရဲ နှုတ်ခမ်းလေးများဆီသို့ ဖိကပ်လိုက်သည်နှင့်ပင် လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ နှုတ်ခမ်းများကို အရင်ဦးအောင် စုပ်နမ်းလိုက်ပြီး သည့်ခဏမှာပင် သူမ၏လျှာဖျားလေးက မျိုးဝင်းပိုင်၏ နှုတ်ခမ်းလေးများကို ပွတ်သပ်၍ ပေးနေတော့သည်။

ထို့ပြင် လွင်မာထက်၏ လက်နှစ်ဖက်အနက် တစ်ဖက်က မျိုးဝင်းပိုင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ဖက်လိုက်ပြီး ကျန်တစ်ဖက်က သူ၏ခါးကို ဖက်လိုက်သည်။ ဘေးတိုက် ထိုင်လျှက်သား ဖြစ်သည့်အပြင် လွင်မာထက်မှာ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးတစ်ခြမ်း ရောက်လျှက်ရှိနေသည်ဖြစ်၍ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ရှေ့ဖက်မှနေ၍ သူ၏ခါးကို ဖက်ထားသော လွင်မာထက်၏ လက်ဖျံလေးသည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ ပေါင်ရင်းကို အသာလေး ဖိကပ်မိတော့ရာ သူ၏ပုဆိုးအောက်မှ ထောင်မတ်၍နေသော လီးတန်ကြီးကို သူမ၏လက်ဖျံလေးက အပေါ်မှ ဖိလျှက်သားလေး ဖြစ်နေတော့သည်။

နှစ်ဦးသား နှုတ်ခမ်းခြင်း ဂဟေဆက်ကာ အပြန်အလှန် နမ်းနေကြရင်းဖြင့် သူတို့နှစ်ဦး၏ ကိုယ်လုံးများမှာ တွန့်ကာ တွန့်ကာဖြင့် ဖြစ်လာကြတော့သည့်အလျောက် မျိုးဝင်းပိုင်၏ ပုဆိုးတွင်းမှ မာတောင်၍နေသော လီးတန်ကြီးပေါ်သို့ ထိကပ်၍နေသော လွင်မာထက်၏ လက်ဖျံလေးမှာ လီးတန်ကြီးတစ်လျှောက် အရင်းမှအဖျား အဖျားမှ အရင်းသို့ တစ်ချက်ခြင်း ပွတ်ကာပေးနေသလိုဖြစ်၍ နေလေတော့သည်။ မကြာမီမှာပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်တဖက်က လွင်မာထက်၏ ရင်သား မို့မို့မောက်မောက်ပေါ်သို့ ကျရောက်၍လာသည်မှ သူမ၏နို့အုံကြီးကို ဝတ်ထားသော ဘော်လီအင်္ကျီလေးပေါ်မှပင် ဖိညှစ်၍ ပေးလေတော့သည်။

လွင်မာထက်ကလည်း သူမ၏ ရင်ဘတ်လေးကို ကော့၍ ကော့၍ ပေးလာပါတော့သည်။ ခဏအကြာ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ကွာအသွားတွင်တော့ လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ မျက်နှာကို သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲယူလိုက်ပြီး ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို တရှိုက်မက်မက်ဖြင့် နမ်းလိုက်ပြီးနောက် ထိုင်နေရာမှ အားယူကာ ထလိုက်ပြီး မပြေးရုံတမယ်ပင် အတွင်းခန်းထဲသို့ ဝင်၍သွားတော့ရာ ရုတ်တရက်ကြောင်၍ ကြည့်နေသော မျိုးဝင်းပိုင်က ခဏနေမှ ထိုင်ရာမှထကာ လွင်မာထက်၏ နောက်သို့လိုက်၍ လာခဲ့လေသည်။

အခန်းတွင်း ကုတင်ပေါ်ရှိ အိပ်ယာကြီးပေါ်တွင်တော့ လွင်မာထက်တစ်ယောက် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို အိပ်ယာပေါ်တွင် မှောက်လျက်သား လှဲနေသည်။ နောက်မှရောက်၍လာသော မျိုးဝင်းပိုင်သည် ကုတင်ကြီးပေါ်သို့ တက်လိုက်ကာ သူမ၏ဘေးတွင်ထိုင်လိုက်ပြီး ခါးလေးကို လှမ်း၍ ဖက်ပြီး လွင်မာထက်၏ တလုံးတခဲကြီး ဖြစ်၍နေသော တင်သားကြီးများကို ဝတ်ထားသော စကပ်လေးပေါ်မှပင် ဖိ၍ဖိ၍ အားပါးတရ နမ်းနေတော့သည်။

တစထက်တစ ကာမစိတ်များ သောင်းကျန်း၍လာရသော လွင်မာထက်သည် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို လူးကာလွန့်ကာ လုပ်နေရာမှ ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီးသည်နှင့် တပြိုင်နက်ထဲမှာပင် သူမ၏ လက်တဖက်က မျိုးဝင်းပိုင်၏ အင်္ကျီပေါ်သို့ လှမ်းလိုက်ကာ ကြယ်သီးလေးများကို ဖြုတ်၍ပေးပါတော့သည်။ အလားတူပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်လေးတွေကလည်း သူမ၏ အင်္ကျီကြယ်သီးလေးများကို ဖြုတ်၍ ပေးနေသည်။

သူတို့နှစ်ယောက်၏ အင်္ကျီများသည် ပြိုင်တူလိုပင် ကျွတ်၍သွားချိန်မှာတော့ လွင်မာထက်၏ လက်လေးတစ်ဖက်က သူမ၏နောက်ကျောသို့ သွင်းလိုက်ရာက ဘရာစီယာချိတ်လေးကို ဖြုတ်ပေးလိုက်ပြီး သူမကိုယ်တိုင်ပင် ဘရာစီယာလေးကို သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ ခွာ၍ပေးရင်း မျက်လုံးလေးများကို မှိတ်၍ ချလိုက်ပါတော့သည်။

ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား နို့နှစ်လုံးကို ခေတ္တမျှ ငေးစိုက်ကာ ကြည့်နေပြီးမှ မျိုးဝင်းပိုင်သည် သူမ၏အပေါ်သို့ မှောက်၍ချလိုက်ပြီး အငမ်းမရပင် နို့နှစ်လုံးကို တလှည့်စီ စို့၍ပေးနေတော့ရာ လွင်မာထက်သည် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေး တွန့်တွန့်လွန့် ဖြစ်နေရာမှ သူမ၏နို့များကို မျိုးဝင်းပိုင်ထံသို့ ကျောလေးကော့ကာ ကော့ကာဖြင့် ဖိသွင်းပေးနေပါတော့သည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ခါးမှ စကပ်လေးကို လှမ်း၍ ဖြုတ်လိုက်သဖြင့် သူမ၏ပေါင်လေးနှစ်လုံးကို ထောင်၍ စကပ်လေးကို ချွတ်၍ပေးလိုက်တော့ရာ မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်ကလည်း ချက်ခြင်းဆိုသလိုပင် လွင်မာထက်၏ စောက်ပတ်ပေါ်သို့ စောက်မွှေးလေးတွေကြားမှ တိုးဝင်ဖိကပ်သွားခဲ့ပြီး သူမ၏ စောက်ပတ်နူးနူးအိအိလေးကို သူ၏လက်ဖြင့် ဖိ၍ဖိ၍ ပွတ်ပေးနေတော့သည်။

လွင်မာထက်ခင်မျာမှာတော့ သူမ၏ ဒူးလေးတွေကွေးကာ ထောင်လိုက်မိသော ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းကို စုလိုက်ကားလိုက်ဖြင့် ဖြစ်လျှက် ခံရခက်နေကာ သူမ၏ စောက်ပတ်ဝမှာတော့ စောက်ရည်လေးများမှာ ရွှဲနစ်၍ နေခဲ့ရချေပြီဖြစ်သည်။ ခဏအကြာတွင်တော့ လွင်မာထက်၏ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းမှ သွေးသားများသည် ဆူပွက်၍လာခဲ့ရကာ သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှလည်း ယား၍ ယား၍ တက်လာရပြီး လွင်မာထက်မှာ အလိုးခံချင်စိတ်တွေ မွှန်ထူ၍ လာခဲ့ရလေသည်။

“မောင်လေးရယ်…. အင့်… ဟင့်…. မ… မ…. မနေတတ်တော့ဘူး… ဟင့်..”

လွင်မာထက်၏ မပီမသ စကားသံလေးကို ကြားလိုက်ရပြီး နောက်တွင်တော့ မျိုးဝင်းပိုင်သည် သူ၏ပုဆိုးကိုချွတ်ကာ လွင်မာထက်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ဝင်၍ ထိုင်လိုက်လေတော့သည်။ မျိုးဝင်းပိုင်တစ်ယောက် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားသည် ဆိုသည်နှင့် သူမ၏ မျက်လုံးလေးများသည် မှေးစင်း၍ထားရာမှပင် အသာလေးဖွင့်၍ ကြည့်လိုက်မိရာ ကာမဇောတွေကြားမှပင် ရင်လေးမှာ ဖို၍သွားရပြန်ပါသည်။

တောင်မတ်၍ တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေသော လီးတန်ကြီးမှာ အရှည် (၇) လက်မနီးပါးနှင့် လုံးပတ်က ကျပ်လုံးသာသာလောက်ရှိသည်။ ပြီးတော့ အပြိုင်းပြိုင်းထနေသော အကြောကြီးများကလည်း ဖုထစ်၍နေသည်။ မျိုးဝင်းပိုင်သည် လွင်မာထက်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ဝင်၍ထိုင်လိုက်ပြီးသည်နှင့် လီးတန်ကြီးထိပ်ကို စောက်ပတ်ဝတွင်တေ့ကာ ဖိ၍ သွင်းလိုက်လေတော့သည်။

“……ဗြိ…. အင့်…. ဗျစ်…. အမေ့…. ဗြိ…. အာ့…. ကျွတ်….. ကျွတ်….. အ….”

လီးတန်ကြီးမှာ လွင်မာထက်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တဆုံးဝင်၍သွားပြီ ဆိုသည်နှင့် မာကျောလှသော လီးတန်ကြီးနှင့် ပြည့်သိပ်ထိတွေ့ကာနေသော သူမ၏ စောက်ပတ် အတွင်းသားလေးများသည် လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်ကာ လာရတော့သည်။ လွင်မာထက်တစ်ယောက် နာ၍သွားပုံရသဖြင့် မျိုးဝင်းပိုင်သည် စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးဝင်၍နေပြီ ဖြစ်သော သူ၏လီးတန်ကြီးကို စောက်ပတ်ထဲ၌ ဖိကပ်၍ထားကာ အနားပေးလိုက်ရာ ခဏအတွင်းမှာပင် လွင်မာထက်၏ ခါးလေးသည် ကော့၍ တက်လာတော့သည်။

“……ဟင့်…. မ….. မရပ်နဲ့…. လုပ်…. လုပ်ပါ….. မောင်လေးရယ်…. ဟင်း.. ဟင်း..”

သူမ၏ ရမ္မက်သံလေးသည် မျိုးဝင်းပိုင်ကို စ၍ တာလွှတ်လိုက်လေသည်။ သူသည် စောက်ခေါင်းထဲမှ လီးတန်ကြီးကို ဆွဲ၍ထုတ်ကာ လိုးပါတော့သည်။ လွင်မာထက်သည် သူမ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်သားကြီးများကို မျိုးဝင်းပိုင်၏ ဆောင့်ချက်များနှင့်အညီ မြှောက်ကြွ၍ပေးကာ သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ကော့၍ ကော့၍ ပေးရင်း အလိုးခံနေသည်။ အလိုးခံရင်း ညီးတွားရသည်မှာ အားရကျေနပ်ဖွယ် အရသာတွေ့နေရသော လွင်မာထက်သည် သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ မျိုးဝင်းပိုင်၏ လီးတန်ကြီးက ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးလိုက်လေတိုင်း သူမ၏ နှုတ်ခမ်းဖျားလေးများမှာ ဟ၍ ဟ၍ သွားကာ ဝမ်းခေါင်းသံလေးများဖြင့် ညီးတွားရင်း အားပါးတရ အလိုးခံနေပါတော့သည်။

“ ……. ဗြွတ်…. အင်း…. ပလွတ်… ပလွတ်…. ဖွတ်…. ဟင်းဟင်း…. ပြွတ်… ဖွတ်… ဟင်း..… အင်း…. ဟင်း….. အင်း…..”

အစက လွင်မာထက်သည် သူမက ဦးဆောင်ရလိမ့်မည်ဟု ထင်၍ထားသော မျိုးဝင်းပိုင်သည် သူမကို မျက်လုံးမဖွင့်နိုင်အောင်ကောင်း၍ နေရန်ပင် လိုးပေးနေနိုင်သည့် အတွက် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်၍ နေရတော့သည်။ ရှည်လျှားလှသော လီးတန်ကြီးမှာ သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ ဝင်လာလေတိုင်း လီးတန်ကြီး၏ ထိပ်ဖူးကြီးမှာ သူမ၏ သားအိမ်ဝသို့ ပြေး၍ ပြေး၍ ဆောင့်နေသဖြင့် လွင်မာထက်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် တုန်၍တုန်၍ သွားရအောင်ပင် ကောင်း၍ နေရလေသည်။

“…..မမထက်…..ကောင်းလား…ဟင်….”

“……ကောင်းတယ်…. သိပ်ကောင်းတယ်…… ဟင်း… ဟင်း… ချစ်… လားဟင်…”

“…..ချစ်တာပေါ့….မမထက်…ရယ်….”

“…….အမလေး……. အင်း….. ဟင်း….. ချစ်…. ချစ်လိုက်တာ မောင်လေးရယ်…. အင်း.. ဟင်း……”

ကာမအရသာများ အဆမတန် တက်၍လာရသော လွင်မာထက်က သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးပေးနေသော မျိုးဝင်းပိုင်၏ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏ စောက်ပတ်အတွင်းသား နုနုလေးများဖြင့် ဖိ၍ ဖိ၍ ဖင်ကြားလေးများ ရှုံ့၍ ရှုံ၍ သွားရသည်အထိ ညှစ်၍ပေးရင်း အလိုးခံနေသည်။ မကြာမှီမှာပင် လွင်မာထက်တစ်ယောက် တဟင်းဟင်းဖြင့် ဆက်တိုက်ညီးတွားကာ ကော့ပျံလာသလို ကာမဆိပ်များတက်၍ လာခဲ့ရပြီဖြစ်သော မျိုးဝင်းပိုင်သည်လဲ သူ၏လီးတန်ကြီးမှာ ကျင်ဆိမ့်၍လာပြီဖြစ်ရာ လွင်မာထက်၏ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်း၍ဆွဲကာ ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်ရင်း အားကုန်ဆောင့်၍ အချက် (၂၀) မျှ လိုးလိုက်ပါတော့သည်။

“……အမလေး…. မောင်….. အား…. ချစ်…. တယ်…… ဟင်း…. ဟင်း…..”

မျိုးဝင်းပိုင်နှင့် လွင်မာထက်တို့ ကိုယ်လုံးနှစ်ခုသည် တွန့်ခါ၍သွားကြရကာ နှစ်ဦးစလုံး ကာမအထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်၍ သွားရပါတော့သည်။

——————————————-

မျိုးဝင်းပိုင်နှင့် လွင်မာထက်တို့သည် ထိုနောက်ပိုင်းတွင်တော့ ညနေရုံးဆင်းတိုင်း နေ့တိုင်းလိုလိုပင် တွေ့နေကျနေရာလေးသို့ သွားကာ တူနှစ်ကိုယ် ယှဉ်တွဲ၍ ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့ကြသည်မှာ (၁၀) ရက်ထက် မနည်းတော့ပေ။ လွင်မာထက်ကလည်း မျိုးဝင်းပိုင်ကို တပ်မက်စွဲလန်းကာ နေရသကဲ့သို့ မျိုးဝင်းပိုင်ကလည်း လွင်မာထက်ကို မက်မောစွဲလန်းကာ ရှိနေခဲ့ရလေတော့သည်။

ထန်းပင်မှ ထန်းနို့များသည် လှီးဖြတ်စရှိလျှင် လှီးလေ ထန်းနို့ထွက်လေပင် ဖြစ်သည်။ မလှီးမဖြတ်ဘဲ ထားပါက တဖြေးဖြေးခြောက်၍ ကြွေတတ်ပေသည်။ ထို့ပြင် စားရသော ကလေးသည် ငတ်သည်ဟူသော ဆိုရိုးစကားကလည်း ရှိနေပြန်သေးသည်။ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးခဲ့ရကာ ကာမအရသာကို စတင်ခံစားခဲ့ဖူးသည့် နေ့မှစ၍ လွင်မာထက်သည် (၁၀) ရက်တိုင်တိုင် နေ့စဉ် ရက်ဆက်ဆိုသလို အားပါးတရ ခံစားခဲ့ရလေသည်။ ပြီးတော့ မျိုးဝင်းပိုင်ကလည်း ခွင့် (၁၀) ရက်ယူသွားတော့ လွင်မာထက်သည် ဆန့်တငန့်ငန့်ဖြစ်၍ ကျန်ခဲ့သည်။

ချိုသည် ခါးသည်ဆိုသော အရသာကိုလည်း သိနေတော့ ပထမတွင် အချိန်တန်လျှင် သတိရသည်။ အဲဒီနောက် တဖြေးဖြေး တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် ဖြစ်လာတော့ မကြာခဏဆိုသလို ပြင်းပြသော ဆန္ဒတွေက သွေးသားတို့ကို သောင်းကျန်းစေသည်။ ဒါပေမဲ့လည်း (၁ဝ) ရက် ပြည့်လျှင်တော့ မျိုးဝင်းပိုင် ပြန်၍လာတော့မည်ဟူသော မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် ဖြေသိမ့်ကာ သူမ၏ဝေဒနာကို ကြိတ်မှိတ်၍ ခံစားခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် သူမ၏ဆန္ဒမှာ ပြည့်ဝ၍ မလာခဲ့ပါ။

(၁၀) ရက်ပြည့်သော နေ့မှာပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ ဖခင် ကွယ်လွန်သွားခဲ့သဖြင့် နောက်ထပ်ခွင့် (၁၅) ရက်ပေးရန် ခွင့်ယူခဲ့သည်ကို သူမသည် သိခဲ့ရပြီး ကိုယ်စိတ်နှလုံး ချုံးချုံးကျကာ စိတ်ပျက်၍ သွားခဲ့ရသည်။ လွင်မာထက်တစ်ယောက် ခံစားနေရသော ဝေဒနာမှာ ကိုယ်နှင့်မမျှ ရင်နှင့်မမျှအောင် ဖြစ်၍နေသည်။ အလုပ်လုပ်ရတာပင် သိပ်ပြီးစိတ်မပါတော့။ အလုပ် ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ ကြီးကြီးငယ်ငယ် ရွယ်ရွယ်အိုအို ယောကျာ်းတစ်ယောက်ယောက်နှင့် ပြောဆို ဆက်ဆံနေရချိန်မှာပင် သူမ၏သွေးသားတို့က တစ်မျိုးတစ်မည်ဖြစ်ကာ လွင်မာထက်၏ အတွင်းစိတ်တို့သည် ဖောက်ပြန်၍ နေရသည်။

——————————————-

ခင်ခင်မိသည် အစ်မဖြစ်သူ ဒေါ်သိန်းလွင်၏ သြဇာကို မလွန်ဆန်နိုင်၍သာ အစ်မဖြစ်သူ တရားစခန်း ဝင်နေစဉ်တွင် လွင်မာထက်နှင့်အတူ လာ၍ နေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အစ်မ၏ သြဇာကို မလွန်ဆန်နိုင်သည်ကလည်း မပြောနှင့်။ ခင်ခင်မိတို့ လင်မယားနှစ်ယောက်အတွက် စားဝတ်နေရေးကို အစ်မဖြစ်သူ ဒေါ်သိန်းလွင်က တာဝန်ယူထားခဲ့သည်။ ထို့ပြင် တခါတရံ လိုအပ်သည့် အခါများတွင်လည်း ငွေကို လိုသလောက် ထုတ်ပေးသေးသည်။ ဒီတော့ အစ်မစကားကို မနာခံ၍ မဖြစ်သဖြင့် နာခံခဲ့ရသည်။

သို့ပေမဲ့လည်း ခင်ခင်မိသည် ပြောရမည်ဆိုလျှင် ယောကျာ်းနှင့် ကင်းကွာကာ နေနိုင်သူ နေတတ်သူ မဟုတ်ချေ။ အခုဆိုလျှင် ယောကျာ်းနှင့် မတွေ့ရသည်မှာ (၁၈) ရက်ခန့်ပင် ရှိခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ မနေ့က လွင်မာထက် ရုံးသွားနေတုန်း ခင်ခင်မိသည် အိမ်သို့ ပြန်ခဲ့သေးသည်။ ဒါပေမဲ့ ကျောက်ပွဲစားလုပ်သော သူမ၏ယောကျာ်းက ခရီးထွက်သွားသည်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် တိုက်ခန်းမှ ပြောသဖြင့် သိခဲ့ရသည်။

ခင်ခင်မိ၏ ယောကျာ်းသည်လည်း ခင်ခင်မိ မရှိလျှင် အပျော်ရှာနေမယ် ဆိုတာကို ခင်ခင်မိတစ်ယောက် သိပြီးသား ဖြစ်သည်။ နဂိုထဲကမှ တဏှာရာဂတွေ ကြီးခဲ့သော ခင်ခင်မိတစ်ယောက် ယခုလို ယောကျ်ားနှင့် မတွေ့ရပြန်တော့ သူမ၏ သွေးသားတွေက အပြင်းအထန်ပင် သောင်းကျန်း၍ နေခဲ့ရသည်။

နံနက်စာစားပြီး၍ အိပ်ယာထက်တွင် တက်၍ လှဲနေမိရင်း မပြည့်ဝသော ဆန္ဒတွေအတွက် ရတက်မအေးနိုင်အောင် ဖြစ်၍နေရသော ခင်ခင်မိသည် သူမ၏ယောကျာ်းကို တွေးလိုက်မိပြီး သူလည်း အပျော်ရှာနေမှာဘဲဆိုသော အတွေးက ဝင်လာပြန်တော့ ခင်ခင်မိ၏ ရမ္မက်သွေးတို့သည် မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ဖြစ်ရလောက်အောင်ပင် ထကြွ၍ သောင်းကျန်းလာခဲ့ရသည့်အလျောက် ခင်ခင်မိသည် အိပ်ယာပေါ် တွင် လှဲ၍မနေနိုင်တော့ဘဲ လူးလဲ၍ထကာ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်၍ လာခဲ့လေသည်။

“ မမ “

ခင်ခင်မိသည် နောက်မှခေါ်သံကြား၍ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မသိန်းနုကို တွေ့ရသည်။ ဒါနဲ့ဘဲ ခင်ခင်မိက သူမ၏ ခြေလှမ်းတွေကို ရပ်လိုက်သည်။

“ဟော……..မသိန်းနုပါလား….”

“…ဟုတ်ကဲ့….”

“…ပြောလေ…မသိန်းနု ဘာပြောမလို့လဲ…”

“…ဟို ကျမ…တာမွေမှာရှိတဲ့ ကျမညီမဆီ ခဏသွားချင်လို့ပါ မမ…”

“….အင်း…သွားလေ…”

“…ညနေ မစောင်းမှီ ပြန်ခဲ့ပါ့မယ်….. မမ… ခိုင်းစရာရှိရင် ခိုင်းလို့ရအောင် ကိုတင်အောင်ကို ထားခဲ့တယ် မမ…”

“……အေးလေ….သွားပေါ့…”

“…..ဟုတ်ကဲ့…မမ….”

“…..ဒါနဲ့ ကိုတင်မောင်ရော….. ဘယ်မှာလဲ….”

“……အိမ်မှာပါ မမ…..”

“…အော် အေးအေး ရတယ် သွားရင်သွားတော့လေ…”

“…ဟုတ်…..ဟုတ်ကဲ့ မမ….”

ကိုတင်မောင်နှင် မသိန်းနုတို့က တိုက်ကြီး၏ နောက်ဖက်နားတွင်ရှိသော သစ်သားအိမ်လေးတွင် နေထိုင်ကြသည်။ အလုပ်ရှင်နှင့် အလုပ်သမား ပုံစံမျိုးဖြစ်၍သာ အသက် (၃၃) နှစ်သာ ရှိသေးသော ခင်ခင်မိကို မသိန်းနုက မမဟု ခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။

အမှန်တော့ မသိန်းနုက အသက် (၃၅) နှစ်ပင် ရှိပြီဖြစ်ပြီး ကိုတင်မောင်က အသက် (၃၈) နှစ်ပင် ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ မသိန်းနုက အိမ်ဗာရီယ လုပ်ငန်းများကို လုပ်ရ၍ ကိုတင်မောင်က သစ်ပင်ပန်းပင်များ စိုက်ပျိုးရန် ခြံရှင်း၊ မြက်ရှင်းရန် တခါတရံ လိုအပ်ပါက ကားမောင်းပေးရသည့် အလုပ်များကို လုပ်ရလေသည်။

မသိန်းနုက အိမ်နောက်ဖက်သို့ ပြန်၍ ထွက်သွားချိန်မှာပင် ခင်ခင်မိသည် ဧည့်ခန်းထဲသို့ ဆက်၍ထွက်ခဲ့သည်။ ဧည့်ခန်းထဲရောက်တော့ ဗွီစီဒီကြည့်ရန် စိတ်ကူးလိုက်သေးသည်။ ဒါပေမဲ့လည်း နေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်၍နေသော သူမသည် ဗွီစီဒီကြည့်ရန် လုပ်ပြီးကာမှ လက်ထဲမှ ဗွီစီဒီချပ်ကိုချကာ စားပွဲပေါ်တွင် တွေ့ရသော သတင်းစာကို ကောက်၍ ကိုင်လိုက်ပြန်သည်။

ထိုအချိန်မှာပင် မသိန်းနုတစ်ယောက် အိမ်ဘေးမှပတ်၍ အိမ်ရှေ့ဖက်သို့ ထွက်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရကာ ခင်ခင်မိ၏ စိတ်ထဲတွင် မည်သို့ တွေးလိုက်မိသည်မသိ။ လက်ထဲမှ သတင်းစာကို စားပွဲပေါ်သို့ချကာ ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမသည် အိမ်နောက်ဖက်သို့ ဦးတည်၍ ထွက်ခဲ့လေတော့သည်။

ခင်ခင်မိသည် မီးဖိုဆောင်ဘေးပေါက်မှနေ၍ ခြံထဲသို့ ဆင်းလိုက်သည်။ တိုက်ကြီး၏ နောက်ဖက်ရှိ မသိန်းနုတို့ နေထိုင်ရာ အိမ်လေးဆီသို့ လာခဲ့တော့ရာတွင် တိုက်ကြီး၏ နောက်ဖက်သို့ ကွေ့၍ အဝင်မှာပင် မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် ခင်ခင်မိ၏ ခြေလှမ်းတို့သည် ရပ်တန့်၍သွားရသည်။ ပြီးတော့ ရှေ့နားတွင်ရှိသော ပန်းခြုံဘေးသို့ သူမသည် ပြေး၍ကပ်ကာ ထိုမြင်ကွင်းကို မမှိတ်မသုံကြည့်၍ နေမိသည်။

သူမ မြင်တွေ့လိုက်ရသည်ကတော့ မသိန်းနုတို့၏ အိမ်လေးဘေးတွင် မသိန်းနု၏ယောကျ်ား ကိုတင်မောင်သည် ရေစည်ထဲမှရေကို ခပ်၍ ချိုးနေလေသည်။ သူ၏တကိုယ်လုံးတွင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး တစ်ထည်ကိုသာ ဝတ်ထားသည်။ တကိုယ်လုံး စိုရွှဲနေသော ကိုတင်မောင်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားရှိ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးသည် ဖောင်းဖု၍ လုံးတစ်ကာ အမြောင်းလိုက်ကြီး ဖြစ်နေလေသည်။

ခင်ခင်မိ၏ အကြည့်တွေက ထိုနေရာမှ မခွာနိုင်အောင် ဖြစ်၍သွားရလေသည်။ ပြီးတော့ တကိုယ်လုံး ရေတွေစိုရွှဲနေသော ကိုတင်မောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးသည် ကြွက်သားအမြှောင်းမြှောင်း ထ၍နေသည်။ ပေါင်တံကြီးနှစ်ဖက်မှာလည်း သန်မာလိုက်သည် ဖြစ်ခြင်း။ တုတ်ခိုင်၍ အသားစိုင်ကြီးတွေမှာ အမြှောင်းလိုက် ထနေရသည်။ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်းကပင် ခင်ခင်မိ၏ တကိုယ်လုံးသည် ရှိန်းရှိန်းဖိန်းဖိန်း ဖြစ်၍လာရသည်။ ပြီးတော့လည်း သူမသည် မကြာခဏဆိုသလိုပင် တံတွေးကို မျို၍ ချနေရလေတော့သည်။

ကိုတင်မောင်တစ်ယောက် ရေချိုး၍ ပြီးချေတော့မည်။ ခင်ခင်မိသည် ပန်းရုံအကွယ်မှ ထွက်လိုက်ပြီး ကိုတင်မောင်ရှိရာသို့ သူမသည် ခြေလှမ်းလိုက်သည်။

“…ကိုတင်မောင်….”

“….ဗျာ…”

“….အမလေး..”

“…ဟင်….”

“….အို…”

ကိုတင်မောင်ကို လှမ်း၍ခေါ်လိုက်ရာမှ ခြေလှမ်းလိုက်သော ခင်ခင်မိတစ်ယောက် ကိုတင်မောင်က သူမ၏ထံသို့ လှည့်အကြည့်မှာပင် ရေစိုထားသော အုပ်ခဲပေါ်သို့ လှမ်း၍ နင်းလိုက်မိသော ခင်ခင်မိ
တစ်ယောက် အုပ်ခဲစောင်းကို နင်းမိရာက ချော်၍ သွားကာ လဲကျမတတ် ဖြစ်၍သွားရသည်။ ဒီမှာတင် လက်တကမ်းအကွာမှ ကိုတင်မောင်က ဖြတ်ကနဲ ရှေ့သို့လှမ်း၍ ခြေတစ်လှမ်းတက်ကာ ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို လှမ်း၍ထိန်းကာ ဖက်လိုက်မိသည်။ ဖက်တာမှ ခင်ခင်မိ လဲ၍ကျမသွားရလေအောင်ပင် အတင်းဖက်လိုက်သည်။

အိုကနဲ ဖြစ်သွားသော်လည်း ခင်ခင်မိသည် တဒင်္ဂတော့ ကိုတင်မောင်၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် မှေး၍နေမိသည်။ ခင်ခင်မိ၏ စိတ်ထဲတွင် တဒင်္ဂကျေနပ်၍ သွားရလေသည်။ သူမ၏ခါးစောင်းနှင့် ထိမိနေသော ကိုတင်မောင်၏ရှေ့မှ လုံးတစ်ဖုထစ်၍ သူမကို ထိနေသည်။ တဒင်္ဂနေပြီးတော့မှ ခင်ခင်မိသည် ကိုတင်မောင်၏ ရင်ခွင်ထဲမှ ထွက်လိုက်လေသည်။ ပြီးတော့မှ သူမသည် အသက်ကို မှန်မှန်ရှူ၍…

“….ကို… ကိုတင်မောင်… ထမင်းစားပြီးရင် အိမ်ဖက်ကို ခဏလာခဲ့ဦးနော်..”

ပြောရင်းက ကြည့်မိလိုက်တော့ ကိုတင်မောင်၏ ရေများစိုရွှဲနေသော ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး၏ အထဲမှ စောစောက ရှည်မျှောမျှော အရာကြီးသည် ရှေ့သို့ပင် ငေါ၍ ထွက်နေပေပြီ။ ခင်ခင်မိက ခပ်ရဲရဲပင် ကြည့်နေသည်ကို ကိုတင်မောင်ကလည်း သတိပြုလိုက်မိသည်။

“….ဟုတ်ကဲ့…”

“….ဒါဆို…ကျမ…သွားမယ်…”

ဟု ဆိုကာ လှည့်ထွက်သွားသော ခင်ခင်မိ၏ လက်ဖျားလေးက ကိုတင်မောင်၏ရှေ့မှ ခပ်ငေါငေါ ထွက်နေသည့် အရာကြီး၏ ထိပ်ဖျားကို မထိတထိ ခလုတ်တိုက်၍ ထိသွားရာ ကိုတင်မောင်၏ ကိုယ်ကြီးသည် တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရာမှပင် သူ့ကိုကျောပေး၍ ထွက်သွားသော ခင်ခင်မိ၏ နောက်ကျောကို စူးစိုက်စွာ ကြည့်နေလိုက်မိသည်။

တစ်လုံးစီ တစ်လုံးစီ လှုပ်ကနဲ လှုပ်ကနဲ ဖြစ်၍သွားရသော ခင်ခင်မိ၏ တင်သားစိုင်ကြီးများမှာ ကိုတင်မောင် ဝတ်ထားသော ရေစိုအတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေး၏ အတွင်းမှ လီးတန်ကြီးကို အဆမတန် တောင်မတ်လာစေတော့သဖြင့် ဘောင်းဘီလေး ကြောင့် တင်းကြပ်၍လာရသော ကိုတင်မောင်သည် အနားတွင်ရှိနေသော တန်းမှ ရေလဲပုဆိုးကို ကမန်းကတန်းလှမ်း၍ ယူလိုက်ရလေသည်။

ခင်ခင်မိတစ်ယောက်ကတော့ သူ၏ မြင်ကွင်းထဲမှ ပျောက်ကွယ်သွားသော်လည်း သူမ၏ စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းလှသော ကိုယ်လုံးလေးကတော့ သူ၏အမြင်အာရုံထဲမှ မထွက်နိုင်ပါချေ။ ထမင်းကို ကမန်းကတန်းစား၍ တိုက်ကြီးထဲသို့ ရောက်၍လာသော ကိုတင်မောင်သည် မီးဖိုဆောင်ထဲတွင် မည်သူ့ကိုမှ မတွေ့ရ၍ အိမ်အတွင်းဖက်သို့ ဆက်၍ ဝင်လာခဲ့သည်။ ကိုတင်မောင်တစ်ယောက် ခင်ခင်မိ၏ အိပ်ခန်းရှေ့သို့ ဖြတ်၍အလျှောက်တွင်တော့…

“…….အင့်….”

“….ဟင်…”

အိပ်ခန်းထဲမှ ထဘီရင်လျားလေးဖြင့် လှမ်း၍ထွက်လာသော ခင်ခင်မိနှင့် လူလုံးချင်း တိုက်မိကြတော့သည်။ ဒီလို ဖြစ်အောင်လည်း ခင်ခင်မိက ကြိုတင်၍ စီစဉ်ကာ တမင်ဝင်တိုက်မိအောင် လုပ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ဒါပေမဲ့ မထင်မှတ်တဲ့ ကိစ္စကတော့………

လူလုံးချင်း ဝင်တိုက်မိသည်နှင့် လျှင်မြန်သော ကိုတင်မောင်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ခင်ခင်မိ၏ခါးကို သိုင်းဖက်၍ ဆွဲယူကာ အထိန်းလိုက်သည်တွင် သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ ရင်လျှားထားသော ထဘီလေးသည် သူမ၏ ရင်ညွန့်ထက်မှ ပြေကာလျှော၍ ကျသွားရာ သူမ၏ခါးကို ခပ်တင်းတင်းလေးဆွဲ၍ ဖက်ထားသော ကိုတင်မောင်၏ လက်ဆီသို့ အရောက်တွင် တန့်ကနဲ ရပ်၍သွားချိန်မှာပင် ခင်ခင်မိတစ်ယောက် အံ့သြတကြီး တွန့်ကနဲ ဖြစ်၍ သွားရစဉ်မှာပင် သူမ၏ခါးမှ တင်မောင်၏ လက်ကလည်း ယောင်ယမ်း၍ အခွာလိုက်တွင်တော့ ခင်ခင်မိ၏ ထဘီလေးမှာ သူမ၏ခြေဖျားဆီသို့ လျှောကနဲ ကျ၍
ကျသွားလေတော့သည်။

“….အို…”

အခိုက်အတန့်လေးမှာပင် ဝင်းလက်စွာ ထွက်ပေါ်၍ လာရသော ခင်ခင်မိ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးကို မြင်လိုက်ရစဉ်မှာပင် ခင်မောင်၏လက်က ဖြတ်ကနဲပင် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲ၍ ဖက်လိုက်ပြီး ခင်ခင်မိ၏ ပါးပြင်လေးနှစ်ဖက်ကို ရွှတ်ကနဲနေအောင် နမ်းလိုက်ရာမှ ခင်ခင်မိ၏ နှုတ်ခမ်းများ အပေါ်သို့ တင်မောင်၏ နှုတ်ခမ်းများက စုပ်နမ်းလိုက်ပါလေတော့သည်။

ပြီးတော့လည်း တင်မောင်၏လက်တွေက ခင်ခင်မိ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးကို ဖက်ထားရာမှ အငြိမ်မနေဘဲ သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးပေါ်တွင် ရွှေ့လျားပြေးလွှားနေသည့်အပြင် ဖြူဖွေးနေသော သူမ၏ တင်သားစိုင်ကြီးတွေကိုလည်း မချင့်မရဲနှင့် ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်၍နေရင်းကပင် တဖြေးဖြေး ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးလေးအား တင်မောင်သည် အိပ်ခန်းထဲသို့ တဖြေးဖြေးဆွဲ၍ သွင်းသွားလေတော့သည်။

အိပ်ခန်းဝနှင့် လေးငါးပေမျှသာဝေးသော ကုတင်စောင်းသို့ ချဉ်းကပ်မိလိုက်သည် ဆိုလျှင်ဖြင့် တင်မောင်သည် သူ၏နှုတ်ခမ်းများကို ခင်ခင်မိ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေပေါ်မှ ဆွဲ၍ ခွာယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်စောင်းမှ ကုတင်ပေါ်သို့ ပက်လက်လှန်ကာ ချလိုက်ရင်း တင်မောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးသည်လည်း သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှ ကပ်၍ပါသွားသည်။ ပြီးတော့ တင်မောင်သည် သူမ၏နို့နှစ်လုံးကို အငမ်းမရပင် ဘယ်ပြန်ညာပြန်စို့၍ ပေးရင်းက နို့သီးလေးတွေကိုပါ လျှာဖြင့် လှည့်ပတ်၍ ယက်နေတော့ရာ……

တလွန့်လွန့် ဖြစ်၍နေရသော ခင်ခင်မိသည် သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ ကုတင်စောင်းကြမ်းပြင်တွင် ရပ်၍နေသော တင်မောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့် အတင်းပင် ဖိညှပ်၍ထားလေတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ခင်ခင်မိ၏ နို့နှစ်လုံးကို အားရပါးရ စို့၍ပေးနေသော တင်မောင်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ဖင်သားကြီးတွေကို အောက်သို့သွင်းကာ ဖင်သားကြီးများကို ထိုးသွင်း၍ ဆုပ်နယ်ပေးနေရုံမျှမက သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ် သို့ ဖိ၍ထားသော သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးကိုလည်း လက်သွင်းနိုင်ရုံ ကြွလိုက်ရာမှ လက်ကို ထိုးသွင်းကာ ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို အုပ်၍ ကိုင်လိုက်လေတော့သည်။

တင်မောင်၏ လက်ဖဝါးဖြင့်ပင် အပြည့်ဖြစ်၍နေသော ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးသည် အမွှေးများ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဖြင့် ဖောင်းအိနေသည်။ အိထွေးသော အတွေ့ကြောင့်ပင် တင်မောင်သည် သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ညှစ်၍ ကိုင်လိုက်မိသည်မှစ၍ အောက်သို့လျှော၍ ပွတ်လိုက်ရာ ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ဝတွင် စိုရွှဲ၍နေသော အရည်လေးများက သူ၏လက်ကိုလာ၍ ထိတွေ့သည်။ ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို လေးငါးကြိမ်မျှ ပွတ်၍ ပေးလိုက်ပြီးသည်နှင့် ရမ္မက်စိတ်များ ပြင်းပြ၍လာရသော တင်မောင်သည် သူ၏မျက်နှာကို ခင်ခင်မိ၏ ရင်ဘတ်ပေါ်မှ ခွာကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ရာ မှေးစင်းထားသော ခင်ခင်မိ၏ မျက်လုံးလေးများမှာ ဖွင့်၍လာလေသည်။

ထို့နောက်တွင်တော့ တင်မောင်သည် သူ၏ကိုယ်ပေါ်မှ စွပ်ကျယ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်ပြီးမှ ပုဆိုးကိုပါ ချွတ်၍ချလိုက်တော့ရာ ကြည့်နေသော ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးသည်ပင် တင်းကနဲဖြစ်၍ သွားရလေသည်။ တွေ့မြင်လိုက်ရသော တင်မောင်၏ လီးတန်ကြီးမှာ အရှည် (၈) လက်မ ကျော်ကျော်လောက်နှင့် လုံးပတ်က ငါးမတ်လုံးမျှပင် ရှိမည်ဖြစ်သည်။ လီးတန်ကြီး၏ဒစ်ကြီးမှာ ပြဲလန်၍နေပြီး နီရဲနေသော ထိပ်ဖူးကြီးက ထိပ်တွင် အရည်တွေ စိမ့်ထွက်ကာ တဆတ်ဆတ် ခုန်နေသည်။ ပြီးတော့ တင်မောင်၏ လက်ညှိုးထိပ်က သူမ၏ စောက်ခေါင်းနံရံလေးတွေကို ကလိ၍နေပြန်တော့ စောက်ရည်ကြည်လေးတွေ ရွှဲကနဲ ရွှဲကနဲ ထွက်ရင်းကပင် ခင်ခင်မိ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်သားကြီးများသည် ကုတင်စောင်းမှ ကော့ကနဲ ကော့ကနဲ တက်၍ လာရလေသည်။

ကာမဆိပ်တွေ အဆမတန်တက်နေရသော ခင်ခင်မိမှာ မျက်နှာလေး ခပ်ရှုံ့ရှုံ့လေးဖြစ်လျှက် အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုပင် ကိုက်၍ထားရလေသည်။ ဒါပေမဲ့ သူမသည် တာရှည်တော့ တင်းမခံနိုင်ပါ။

“……ကို…. ကိုတင်…. တော်ပါတော့…. ကျမ အသည်းက ယားလှပြီ လိုး… လိုးမှာဖြင့်… လိုးပါတော့… မနေနိုင်တော့ဘူး…… ဟင်း… ဟင်း….”

ဒီကြားထဲမှပင် တင်မောင်သည် သူ၏လက်ညှိုးကိုစောက်ခေါင်းထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ရင်းက စောက်စေ့လေးကို (၂) ချက် (၃) ချက် ကလိလိုက်ပေသည်။

“….ကျွတ်….ကျွတ်….ဟင့်…”

ပြီးတော့မှ တင်မောင်သည် သူ၏လီးတန်ကြီး ထိပ်ကို စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့ကာ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လိုးသွင်းလိုက်ပါတော့သည်။

“…….အင့်….. အမလေး… ဖြေးဖြေး… ရှင့်ဟာကြီးက အကြီးကြီး.. ဟင်း..”

ခင်ခင်မိ၏ မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံး ရှုံ့မဲ့၍သွားကာ သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေး တစ်ခုလုံးမှာ ကော့၍တက်သွားရလေသည်။

ထိုအချိန်မှာပင် ဆန္ဒစိတ်များ ပြင်းပြကာ ရုံးတွင်အလုပ်လုပ်၍ပင် မရနိုင် ဖြစ်နေရသဖြင့် အိမ်သို့ပြန်၍လာသော လွင်မာထက်၏ကားလေး အိမ်ရှေ့သို့ ထိုးရပ်လိုက်သည်ကိုပင် ရမ္မက်ထန်နေကြသော တင်မောင်နှင့် ခင်ခင်မိတို့နှစ်ယောက် မသိလိုက်ကြချေ။

လွင်မာထက်သည် ဧည့်ခန်းထဲမှ ဖြတ်၍ အပေါ်ထပ်သို့တက်ရန် လှေခါးထိပ်သို့အသွား တိုက်ကြီး တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်နေသည့်ကြားက ဧည့်ခန်းနှင့် ကပ်ရက် အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်ပေါ်လာနေသော အသံလေးများကြောင့် သူမ၏ခြေလှမ်းမှာ ရပ်၍သွားသည်။

ပြီးတော့ ဘာသံဆိုတာ သိလိုက်ရသည်နှင့် လွင်မာထက်သည် သူမ၏ စလင်းဘက်အိတ်လေးကို အနီးရှိ စားပွဲပေါ်သို့ လှမ်း၍ တင်လိုက်ရာက အသံလေးတွေ ထွက်ပေါ်နေရာ အိပ်ခန်းဝသို့ ခပ်သွက်သွက်လာကာ အိပ်ခန်းတံခါး ဘေးနံရံတွင် ကပ်၍ ဖွင့်ထားသော အိပ်ခန်းပေါက်သို့ သူမ၏ ခေါင်းတခြမ်းကို ထုတ်ကာ ကြည့်လိုက်မိ ချိန်မှာတော့ လွင်မာထက်၏ ရင်ထဲတွင် ဒိန်းကနဲဖြစ်၍ သွားရချိန်မှာပင် စောစောကတည်းက သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်း ထကြွသောင်းကျန်းနေရသော သွေးသားတို့သည် ဖျန်းကနဲ ခါ၍သွားရလေသည်။

ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးထဲကို ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်ဖြင့် လိုးနေသော တင်မောင်၏ ဧရာမလီးတန်ကြီးမှာ အရည်များပေပွလျှက် ပြောင်လက်ကာ မက်မောစရာကြီး ဖြစ်နေသလို လီးတန်ကြီးက အားပါးတရ ဆောင့်၍ လိုးလိုက်တိုင်း စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုမှာ ခွက်၍ ခွက်၍ ဝင်သွားနေသည်မှာ အားရစရာ ကောင်းလှသည်။

“….ပြွတ်…. ဖွတ်… အင့်… ဟင်း… ပလွတ်… ပြွတ်… ဟင့်… ဆောင့်စမ်းပါရှင်ရယ်….. ဟင်း ဟင်း…. ကျမစောက်ပတ်ကြီး ကွဲသွားအောင် ဆောင့်ပစ်လိုက်စမ်း… ပါ .. ဟင်း… ဟင်း….”

အရည်လဲ့ကာ တောက်ပြောင်နေသော လွင်မာထက်၏ မျက်လုံးများက သူတို့ကို ကြည့်ရင်း သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားအားလုံးကို ချွတ်၍ ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လွင်မာထက်သည် သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးကို သူတို့ရှိရာသို့ သယ်ဆောင်သွားပြီး အဒေါ်ဖြစ်သူ ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးဘေး ကုတင်စောင်းတွင် ပက်လက်လှန်ချ လိုက်ရာက သူမ၏ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို ကားပြီး ဖောင်းကား၍ အရည်တွေ စိမ့်ထွက်နေပြီဖြစ်သော သူမ၏စောက်ပတ်ဝကို စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ဖက်ပေါ်၌ သူမ၏ လက်လေးနှစ်ဖက်မှ လက်မနှစ်ချောင်းဖြင့် တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ တင်၍ဖြဲလိုက်ရာ နီရဲသော စောက်ပတ်ဝရှိ အတွင်းသားလေးများပေါ်၍ လာချိန်တွင်တော့ တင်မောင်သည် ခင်ခင်မိ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ လီးတန်ကြီးကို ဆွဲ၍ ထုတ်လိုက်ရာက ဘေးသို့ လှည့်လိုက်ပြီး သူ၏အရည်တမျှားမျှားဖြင့် လီးတန်ကြီးကို သူနေ့စဉ်တွေ့မြင်ကာ လိုးချင်နေရသည့် လွင်မာထက်၏ ဖြဲထားသော စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးစိုက်ကာ လိုးလိုက်ချိန်တွင်တော့ လွင်မာထက်ခင်မျာ မျက်လုံးလေးများ စုံမှိတ်ကာ အံလေးကြိတ်ရင်း အသားလေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်တက်သွားရပါလေတော့သည်။

ချစ်ခြင်းများစွာဖြင့်

မန္တလာမောင်မောင်တုတ် 

ပြီးပါပြီ ။ 

တက်လူ (စ/ဆုံး)

တက်လူ (စ/ဆုံး)

ချမ်းမြေ့သာဇံ မောင်မောင်နှံ ရေးသည်။

နှုတ်ဆော့မိမှတော့ မထူးတော့ပေ။ သူကလည်း စိန်ခေါ်ပြီလေ။ ဒီတော့ ဘွာခတ်နေလို့ ညံ့ရာကျသွားမှာပေါ့။ ဤသို့ပင် ‘တက်လူ’ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

သွေးက စကားပြောလာသည်။ သွေးဆိုတာက လူပျိုသွေး။ တက်လူအသက်က ၁၆ နှစ်ကျော်လာပြီ။ ဆန့်ကျင်ဘက်မိန်းမတွေရဲ့ အဓိကပစ်မှတ်တွေကို အငမ်းမရ ကြည့်တတ်လာပြီ။

ပြီးတော့ အသံတွေပြောင်းလာသည်။ နှုတ်ခမ်းမွှေးနုနုလေးတွေ ခပ်ရေးရေးပေါက်လာပြီ။ ‘မာစတာဘေးရှင်း’ ခေါ် ဂွင်းတိုက်တတ်လာပြီ။ အားလုံးခြုံလိုက်လျှင် တက်လူတစ်ယောက် ကလေးမဟုတ်တော့ပဲ လူပျိုဖြစ်လာပြီ။ ကြီးကောင်ဝင်လာပြီဟု ပြောရပေတော့မည် ။

...................................................................................................................

မနက်ပိုင်းက သူ့အမေကို မြစ်ဆိပ်သို့ လှည်းနှင့်လိုက်ပို့ပြီး အပြန်တွင် မရင်မေနှင့် တွေ့၏။ တွေ့သောနေရာက ရွာနှင့်အတော်လှမ်းသော တောင်ကြားလမ်းတစ်နေရာမှာ ဖြစ်သည်။

မရင်မေဆိုတာက အသက် ၂၉-၃၀ ဝန်းကျင် ကလေးနှစ်ယောက်အမေ ဖြစ်သည်။ တစ်သားမွေးတစ်သွေးလှ ဆိုသည့်အတိုင်း မရင်မေတစ်ယောက် နှစ်သားမွေးတော့ နှစ်သွေးလှနေ၏။

ပင်ကိုက အချိုးအစားကျနပြီးသား ခန္ဓာကိုယ်မှာ နေ့စဉ်လှုပ်ရှားသွားလာနေရသည့်အတွက် အေရိုးဗစ်ကသူတွေထက်ပင် စွဲမက်စရာ ကောင်းနေသေးတော့၏။

သူမယောက်ျား ကိုဘထွန်းက သူ့ထက် အသက် ၁၅ နှစ်ခန့်ကြီး၏။ စီးပွားရေးအရှာကောင်းသော်လည်း လူရိုးလူအတစ်ယောက်သာ ဖြစ်၏။ နွားကောင်ရေ ၃၀ ကျော်သည့်အတွက် တောင် အရှေ့ဘက်ကရွာသို့ အမြဲတမ်း နွားနို့သွားပို့ရသည်။

ယခုလည်း မရင်မေ နွားနို့ပို့ပြီး ပြန်လာခြင်းဖြစ်သည်။ တောင်းတစ်လုံး ခေါင်းပေါ်ရွက်ပြီး တက်လူလှည်းရှေ့ ပေ ၁၀၀ အကွာလောက်က ကျော့ကျော့ ကျော့ကျော့နှင့် သွားနေ၏။

တက်လူက တံပြာနှင့် နွားဖင်ကို တို့လိုက်ရာ လှည်းက စောစောကထက် ပြေးနှုန်းသွက်သည်။ စွင့်ကားသော တင်ဆုံထွားထွားအိအိကြီးအစုံက နိမ့်ချီမြင့်ချီ စည်းချက်ကျလျက် ရှိ၏။ တက်လူက ပို၍သွက်အောင် တံပြာနှင့် တို့လိုက်ပြန်၏။

“ တောက်….ဟဲ့ …..အို”

အသံလည်းပေး တံပြာနှင့်လည်း အတို့ခံရသောအခါ နွားနှစ်ကောင်က ခပ်သွက်သွက် ပြေးတော့သည်။ မရင်မေက လှည်းရှောင်ရန် ဘေးသို့ကပ်ရင်း….

“ အယ်…ငါက ဘယ်သူများလဲလို့….”

“ လာလေ အမ…တက်…”

“ အေး…အေး…”

တက်လူက လှည်းရပ်ပေးလိုက်သည်။

“ ခေါင်းပေါ်ကတောင်း …ဒီကိုပေးလိုက်လေ…”

“ ရတယ်..နောက်ကပဲ တင်လိုက်မယ်…”

မရင်မေက သူ့ခေါင်းပေါ်ကတောင်းကို လှည်းနောက်မြီးမှာ တင်လိုက်၏။ ခေါင်းမီးစုတ်နှင့် မျက်နှာလည်ပင်းတဝိုက်ကို သုတ်သည်။ ရံတိုင်ကို လက်တစ်ဖက်နှင့်ကိုင်ကာ လှည်းနောက်မြီးကို ခြေတစ်ချောင်းတင်မည်ပြုစဉ် နွားတွေက လန့်ပြီး ဝုန်းခနဲ ပြေးထွက်သွားသည်။ မရင်မေတစ်ယောက် မှောက်ရက်လဲ၍ ကျ ကျန်ခဲ့သည်။

“ အမလေးဟဲ့…ငါ့ စောက်ဖုတ်…”

မရင်မေနှုတ်က ယောင်လိုက်သောအသံကို တက်လူ ကြားလိုက်သည်။ ကြိုးကို ခပ်တင်းတင်း ဆောင့်ဆွဲကာ လှည့်ကို တန့်လိုက်သည်။ ရံတိုင်ကို ကမန်းကတမ်းချည်ပြီး လှည်းပေါ်မှ ခုန်ဆင်းကာာ လဲကျနေသော မရင်မေဆီသို့ အပြေးရောက်သွားသည်။

မရင်မေတစ်ယောက် ဒူးတုပ်အနေအထားဖြင့် မှောက်ရက်ကြီး ပုံလဲနေ၏။ သူ့မျက်နှာက မချိုမချဉ် ပြုံးစိစိကြီး ဖြစ်နေသည်။ တက်လူက မရင်မေဘေးတွင် ဒူးထောက်လိုက်ပြီး ချိုင်းအောက်လက်လျှိုလျှက် ပွေ့ထူလိုက်သည်။

တက်လူပွေ့လိုက်စဉ်က သတိမထားမိသော်လည်း မရင်မေ ကိုယ်လုံးမတ်လာသည့်အခါ သူ့လက်က နို့အုံကြီး တည့်တည့်ပေါ် ဖက်ပွေ့မိလျက်သား ဖြစ်နေသည်ကို သတိထားမိသည်။

“ တော်တော်နာသွားလား မမ…”

အိစက်တင်းမို့သော နို့အုံပေါ်က သူ့လက်ကို မဖယ်သေးဘဲ မေးလိုက်၏။

“ အင်း…ဒူးခေါင်းနဲ့ မေးစိ နည်းနည်း နာသွားတယ်…”

“ မှန်း…မော့စမ်းပါ…”

တက်လူ မရင်မေ မေးစိကို လက်နှင့်ဆွဲမော့၍ ကြည့်လိုက်သည်။ သိသိသာသာ ပွန်းပဲ့သွား၏။

“ အင်း ဟုတ်သား…နည်းနည်း ပွန်းသွားတယ်..”

မရင်မေ မျက်နှာပေါ်တွင် ကျေနပ်သော အရိပ်လှိုင်းများ ဖြတ်သန်းသွားသည်။ ရွှန်းစိုတောက်ပသော မျက်လုံးအစုံဖြင့် တက်လူကို စိုက်ကြည့်နေသည်။

“ ရပါတယ်…အိမ်ကျမှ ဒဏ်ကြေဆေးနဲ့ လိမ်းလိုက်မယ်”

မရင်မေက ထရန် ဟန်ပြင်လိုက်စဉ်….

“အင်း…ကျွတ်..ကျွတ်….”

ပါးစပ်က စုပ်သပ်လျက် ဒူးခေါင်းကို လက်နှင့်ဖိကာ ပြန်ထိုင်ချလိုက်သည်။

အမှန်တော့ ဒဏ်ရာက ပြောလောက်အောင် မနာပါ။ ဆန္ဒရာဂအားကြီးလှသော မိန်းမပီပီ မာယာပရိယာယ် ဆင်ခြင်းမျှသာ ဖြစ်၏။

တက်လူ ပွေ့ဖက်လိုက်စဉ်က သူ့နို့အုံကြီးပေါ် ပွေ့ဖက်မိသည်ကို အလွန်သာယာကျေနပ်သွားသည်။ ထို့နောက် သူ့မေးကို ဆွဲမော့ကာ စိုးရိမ်တကြီးဖြစ်သွားပုံကိုလည်း အရမ်းသဘောကျ ကြည်နူးသွားသည်။

ပြီးတော့ ကြီးကောင်ဝင်လာသော တက်လူ၏ အနေအထား။ ဒီကောင်လေးစိတ်ထဲ ဘယ်လိုရှိမည်မသိ၊ မရင်မေကတော့ နှလုံးတုန် ရင်ခုန် ရွှင်မြူးသွား၏။

ကာမဆန္ဒ အပြည့်အဝ မခံစားရသော မိန်းမပီပီ အခွင့်သာလျှင် သာသလို သူမစိတ်တွေက အမြဲတမ်း ထကြွနေတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကာမကျော့ကွင်းနှင့် ထောင်ဖမ်းရန် ပရိယာယ်ဆင်လိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။ လီးအတွေ့အကြုံရှိပြီးသား မိန်းမတစ်ယောက်အဖို့ လူပျိုသိုးတစ်ယောက်ကို ထောင်ဖမ်းသောနည်းလမ်းတွေ များစွာရှိသည်။

“ နေ…နေ..ကျနော် ထူပေးမယ်…”

တက်လူအသံတွေက သိသိသာသာ ပျက်နေ၏။ မည်မျှပင် ဟန်ဆောင်ထားစေကာမူ မငြိမ်သက်သော အတွင်းစိတ်က မျက်နှာပေါ်တွင် ထင်ဟပ်နေသည်။ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ထူအမ်းနီမြန်းနေသည်။

စောစောက မရည်ရွယ်ပဲ ကိုင်လိုက်မိသောနေရာက တကယ် နို့အုံကြီးတည့်တည့် ဖြစ်နေ၏။ တင်းရင်း မို့မောက်သော နို့အုံကြီး၏ အိစက်နူးညံ့သော အတွေ့ဓာတ်က သူ့စိတ်ကို တဖျပ်ဖျပ် လှုပ်ခါသွားစေသည်။

စိတ်ကို ထကြွစေသော အမြင်အာရုံက အဆင့်ဆင့် ဓာတ်ခိုက်ကာ ရမ္မက်သွေးတွေ ပူနွေးဆူကြွလာပြီး ဒုတ်နှင့် အတို့ခံရသော မြွေဟောက်တစ်ကောင်ကဲ့သို့ သူ့ပေါင်ကြားက လီးတန်ကြီးမှာ ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ မတ်တောင်လာသည်။

ယခင်က မည်သို့မျှ မထူးခြားလှသော်လည်း သဘာဝအားဖြင့် စောက်ဖုတ်အနံ့ကို ခံတတ်လာသော လီးတန်ကြီးမှာ စောက်ဖုတ်အနံ့ ရလာပြီဖြစ်၍ ထိန်းချုပ်တားဆီး၍ မရနိုင်အောင် ပို၍လွန်ကဲလာသည်။

ပြီးတော့ နေရာကလည်း တကယ့်ကို လူသူကင်း တိတ်ဆိတ်သည့် တောင်ကြားလမ်းတစ်နေရာ..။တက်လူ ရင်တွေပူ အာခေါင်တွေ ခြောက်လာ၏။ ဂလုခနဲ တံတွေးကို မျိုချလိုက်ပြီး တုန်ရီအက်ကွဲသော အသံဖြင့်…

“ ကဲ…မမ …ထ..”

တက်လူက မရင်မေ ရှေ့တွင် မတ်တပ်ရပ်ကာ မရင်မေ ဆန့်တန်းပေးသော လက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲမထူပေး၏။ မျက်နှာချင်းဆိုင်မိတော့မည့် အနေအထား အရောက်တွင်…

“ အမလေး..ဟဲ့… ငါ့စောက်ဖုတ်…”

နဂိုကပင် ကျွတ်လုကျွတ်ခင် ဖြစ်နေသော ထဘီက ကွင်းလုံးကျွတ် ပုံကျသွားသည်။ ထမီ လျော့ရဲနေမှန်း သိသော်လည်း တမင်သက်သက် ဒီအတိုင်းထားခြင်းဖြစ်ရာ အခုတော့ သူမ ဆင်ထားသည့်အတိုင်း ကွက်တိ ဝင်လာသည်။

ဖြူဖွေးတုတ်ခိုင်သော ပေါင်တံနှစ်သွယ် အရင်းစပ်ရှိ ဖြူဝင်းသော ဆီးခုံမို့မို့နှင့် နက်မှောင် တွန့်လိပ်နေသော စောက်မွှေးအုံကြီးက ဘွားခနဲ ပေါ်လာသည်။ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးမှာ အောက်သို့ ငိုက်ဝင်နေသည်ဖြစ်၍ မမြင်ရ။

မျက်ဝါးထင်ထင် မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် တက်လူတစ်ကိုယ်လုံး ရမ္မက်အခိုးအလျှံတွေ ဟုန်းခနဲ ထလာသည်။

ဝင်းပြောင်ခုံးမို့နေသော ဆီးခုံကြီးနှင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို အုပ်ဆိုင်းထားသော စောက်မွှေးအုံမဲမဲကြီးကို ကြည့်ကာ တက်လူတစ်ယောက် ဖွတ်မေ့ပဒတ်မေ့ မေ့သွား၏။ တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူလာသည်။ အသားတွေက တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။

အစိမ်းလိုက် ဝါးစားမတတ် တဝင်းဝင်း တောက်ပလျှက်ရှိသော မျက်လုံးတို့ဖြင့် စူးစူးရဲရဲကြီး ကြည့်နေမိသည်။ တက်လူ အကြည့်ဒဏ်ကြောင့် မရင်မေတစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးတွေ တဖျင်းဖျင်း ထသွားသည်။

“ လက်လွှတ်အုံးလေ…”

သည်တော့မှ တက်လူ သတိဝင်လာကာ ဆုပ်ကိုင်ထားသော မရင်မေ လက်နှစ်ဖက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်မိ၏။ မရင်မေက ပုံကျနေသော ထမီကို ကုန်းကောက်၍ ဝတ်လိုက်သည်။ မရင်မေ မျက်နှာလည်း ရှက်သွေးဖြန်းကာ နီမြန်းနေသည်။

ထမီဝတ်ရင်းက မျက်လုံးက တက်လူပေါင်ကြားဆီသို့ ရောက်သွား၏။ တောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးက ပုဆိုးကို ထွင်းဖောက်မတတ် တန်းမတ်နေသည်။

အတွေ့အကြုံအရ အတော်ရှည်မည့်လီးမှန်း သိလိုက်သည်။ အရွယ်နှင့်မမျှအောင် ကြီးထွားမည့်လီးမှန်း သဘောပေါက်သည်။ တချို့က လီးတန်ရှည်သော်လည်း လုံးပတ်က သေးတတ်သည်။

“ ဟဲ့… ဘာကြောင်ကြည့်နေတာလဲ…လှည်းပေါ်တင်ပေးအုံးလေ…”

မရင်မေက လက်တကမ်းတွင်ရှိနေသော တက်လူကို လက်နှင့်လှမ်းပုတ်ရင်း ပြော၏။ တကယ်တော့ လက်နှင့်ပုတ်သယောင်ပြုကာ ပုဆိုးစကို ဆွဲချွတ်လိုက်ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။

ရာဂမီးလျှံက တရှိန်ရှိန်တောက်လောင်နေပြီမို့ တက်လူတစ်ယောက် ဘာကိုမျှ သဲသဲကွဲကွဲ မသိတော့၊ ကျွတ်ကျသွားသော ပုဆိုးစကို လှမ်းဆွဲလိုက်သော်လည်း မမှီတော့။

ပုဆိုးကျွတ်ကျသွားသည်နှင့် မာန်ဟုန်ပြင်းသော လီးတန်ကြီးမှာ ဒုံးကျည်ကြီးတစ်စင်းပမာ အထက်သို့ ထောင်ကော့ကာ တောင်မတ်နေသည်။

လီးတန်ကြီးကို ကြည့်ရင်း မရင်မေမျက်လုံးတွေက ကိလေသာအရောင်တွေ တလက်လက်တောက်ပနေ၏။ လုံးပတ်က ၆ လက်မအနေအထားရှိပြီး အရှည်က ၇ လက်မခန့်ရှိကြောင်း အတတ်သိလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်လှိုဏ်ခေါင်း မကိန်းအောင်းဖူးသေးသော အော်ရဂျင်နယ်လီးမို့ ဝါညိုရောင်သမ်းနေ၏။

အရေပြား မလန်သေးပဲ တောင်ပို့မှိုကြီးပမာ ငုံထွားထွားကြီး ဖြစ်နေ၏။ လီးတန်ကြီးကို စူးစိုက်ကြည့်ရင်း မရင်မေ စောက်ခေါင်းထဲ လှိုက်ခနဲ ကြွတက်လာ၏။

လီးအကြောင်း နောကျေအောင် သိထားသော စောက်ဖုတ်နှင့် စောက်ဖုတ်အရသာ မခံစားဖူးသေးသော လီးတို့၏။ ကာမစစ်ပွဲမှာ ပြင်းထန်စွာ ဆင်နွှဲကြတော့မည့် အနေအထားတွင် ရှိနေလေပြီ။

တက်လူက ပုဆိုးကို ကပျာကယာ ကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး …

“ မမ…ကျနော် မနေနိုင်တော့ဘူးဗျာ…”

တုန်ခါအက်ကွဲသော အသံကြီးဖြင့် တောင်းဆိုလာသည်။ ပြီးတော့ မရင်မေကို တအားကြုံးဖက်လိုက်သည်။

“ အယ်…ကျစ်…. လမ်းလည်ခေါင်ကြီးမှာ…”

မရင်မေက ခွင့်ပြုငြင်းဆန်သော အသံအစ်အစ်ဖြင့် ပြော၏။ တက်လူ မရင်မေကို ဖက်ထားရင်းကပင် ဟိုဟိုဒီဒီဝေ့ကြည့်လိုက်သည်။ သူတို့၏ ညာဘက်တောင်စောင်းတွင် ဝါးရုံပင်အုပ်အုပ်ကြီးရှိ၏။ အပေါ်စီးက ကျသဖြင့် သူ့လှည့်ကိုလည်း မြင်နေရသည်။

“ လာဗျာ…ဟိုဝါးရုံပင်အုပ်အုပ်ဆီ သွားမယ်…”

တက်လူက မရင်မေကို ဖက်ထားရာမှ လွှတ်လိုက်ပြီး လက်ကိုအတင်းဆွဲခေါ်၏။ တက်လူတစ်ယောက် နွားငတ်ရေကျ အငမ်းမရဖြစ်ကာ ဖျပ်ဖျပ်လူးနေပုံကို ကြည့်၍ မရင်မေစိတ်ထဲ ကျလိတိတိ ဖြစ်လာ၏။

မိန်းမပီပီ မူလိုက် ကလိလိုက်ချင်သေးသည်။

“ အမယ်…အဲဒီသွားပြီး ဘာလုပ်မှာလဲ..”

“ ဟို…ဟို…ဟာ…ဟိုဟာဗျာ…”

တက်လူနှုတ်က လိုး ဟူသော စကားလုံးကို ထွက်ရခက်နေ၏။ ရမ္မက်ဇောထန်လျက်ရှိသော်လည်း မိန်းမအတွေ့အကြုံ လုံးဝမရှိသေးသော လူပျိုရိုင်းလေးပီပီ ရှက်သွေးကလည်း မွှန်နေပြန်သည်။ ဤမျှဆိုလျှင် သူ့သတ်ကွင်းထောင်ချောက်ထဲ သေချာပေါက်ဝင်လာပြီမို့ မရင်မေ စိတ်ကို လျှော့ချလိုက်သည်။

“ ဟဲ့…ပြောအုံးလေ…အဲဒီဝါးရုံပင်အုပ်အုပ်ဆီသွားပြီး ဘာလုပ်မှာလဲ လို့…”

ကြာမျက်လုံးဖြင့်ကြည့်ရင်း နွဲ့တဲ့တဲ့ ချွဲတဲတဲ ပြောနေသော မရင်မေအမူအယာကိုကြည့်၍ တက်လူ အူယားလာသည်။

သူတို့၏ ကာမဆရာကြီး ကိုထွန်းအေးစကားကို ကြားယောင်မိသည်။

“ မိန်းမဆိုတာ အမူမျိုးကွ…ခံချင်ပါလျက်နဲ့ ဟန်လုပ်ပြီး ငြင်းချင်ငြင်းနေတာ..ဒါကို အဟုတ်မမှတ်နဲ့…အေး..ငြင်းလေ ခံချင်လေသာ မှတ်…သူတို့က အခံမျိုး လုပ်ရင် သေချာပေါက် ခံမှာပဲ…စောက်ဖုတ်ဆိုတာ လီးအလိုးခံဖို့ သဘာဝက ဖန်တီးပေးထားတာပဲ…လီးက လုပ်တတ်တဲ့သဘာဝ ရှိတယ်..စောက်ဖုတ်က ခံရမဲ့ သဘာဝရှိတယ်..ခံရမဲ့စောက်ဖုတ်ကြီး ရှိပါလျက်နဲ့ လီးက မလိုးတတ်ဘူးဆိုရင် အဲဒါ လီးဖျင်းလီးညံ့ပဲ..၊ အဲဒီလီးဖျင်းလီးညံ့ကြီး ကိုယ့်ပေါင်ကြားမှာ ကပ်နေရင် ပုဆိုးချွတ်ပြီး ထမီသာဝတ်ထားတော့မောင်… အဲဒါ ယောက်ျားမပီသတဲ့ အလကားဖွတ်ကျားဘဲ…”

တက်လူ သတ္တိတွေ ဝင်လာသည်။ ယောက်ျားစိတ် ယောက်ျားသတ္တိတွေ ဝင်လာပြီမို့ သူ့ထက် ၁၅ နှစ်ခန့်ကြီးသော မရင်မေကို သူ့လက်ခုပ်ထဲကရေပမာ ထင်မှတ်လာသည်။

ဖအေတူသားမို့လားမသိ၊ တက်လူက အရွယ်နှင့်မမျှအောင် ထွားကြိုင်း၏။ ကြံ့ခိုင်တောင့်တင်း၏။ ထို့ထက်ပို၍ အားရကျေနပ်စရာကောင်းတာက သူ့ပေါင်ကြားထဲက လီး။

လီးက အရွယ်နှင့်မမျှအောင် ကြီးထွား၏။ လုံးပတ် ၆ လက်မ၊ အရှည် ၇ လက်မဆိုသော လီးမှာ လူရာဝင်ရုံမျှမက လူရာပင် လွန်နေပေပြီ။

အသက်သာကြီး၏။ သူ့ယောက်ျား ကိုဘထွန်းလီးမှာ ၄ လက်မခွဲကျော်ရုံသာ ရှိသည်။ ပြီးတော့ အမောရောဂါရှိသဖြင့် သူမဆန္ဒပြည့်ဝအောင် လိုးပေးနိုင်စွမ်းမရှိ။ ထို့ကြောင့် လိုးနိုင်အောင် အရက်သောက်ခိုင်းသည်။ အစပထမ၌ ဟုတ်၏။ နောက်တော့ ဒုန်ရင်းအတိုင်းပင် ၊ အရက်စွဲသွားတာပင် အဖတ်တင်၏။ အခုတော့ စောက်ဖုတ်ထက် အရက်ကို ပိုမက်သွားသည်။

သူ့အတတ်နှင့်သူ စူးသောလုပ်ရပ်မို့ မရင်မေ မပြောသာ၊ အသာကြည့်နေရသည်။

တစ်ရက်..ကိုဘထွန်းနေမကောင်း၍ တစ်ယောက်ထဲ တောသွားရ၏။ ကိုဘထွန်းညီ လှမြင့်ကလည်း သူ့မိန်းမ မွေးခါနီးမို့ တစ်ယောက်ထဲ တောလာသည်။ အမွေဆိုင်မြေတွေမို့ တဲချင်းက နီးသည်။

လှမြင့်ကလည်း မိန်းမဗိုက်ကြီးနေ၍ စောက်ဖုတ်ငတ်နေသည့်အချိန်။ မရင်မေကလည်း ကာမဆန္ဒ မပြည့်ဝ၍ လီးငတ်နေသည့်အချိန်။ အငတ် အငတ်ချင်း ပေါင်းသင်းမိ၍ အားရပါးရ လိုးခဲ့ကြသည်။ သူ့မိန်းမ ကလေးမမွေးမချင်း အတော်ကြာကြာ လိုးဖြစ်ခဲ့ကြသည်။

အားရကျေနပ်ပါသည်။ ဆန္ဒလည်းပြည့်ဝပါသည်။ ဤသို့ နောက်မီးလင်းဇာတ်လမ်းလေးက ကောင်းနေစဉ် လှမြင့် ပိုးထိ၍ ဆုံးသွားသည်။

အဲဒီနေ့က မရင်မေ တောမလိုက်ဖြစ်၍ ကံကောင်း၏။ ပြန်သင့်ချိန် ပြန်မလာ၍ နေဝင်မိုးချုပ်မှ လူအုပ်နှင့် သွားကြရာ သူတို့နှစ်ယောက် ချိန်းချိန်းလိုးကြသော နေရာတွင် အဆိပ်တက်၍ တစ်ကိုယ်လုံး ညိုမဲတောင့်တင်းပြီး မှောက်ရက်ကြီး သေနေ၏။

မရင်မေတစ်ယောက် လန့်ဖျပ်သွားပြီးနောက်မီးလင်းရမှာ ကြောက်သွားသည်။ သူ့ကို အားရကျေနပ်အောင် လိုးပေးနိုင်သော လှမြင့်လီးသည်ပင် တက်လူလီးနှင့်စာလျင် သေးနေသေး၏။ လှမြင့်ကလည်း အရှည်က ၅ လက်မခွဲခန့်သာ ရှိသည်။ သို့သော် အနှိုက်အဆွ အပွတ်အသပ် ကောင်း၏။

နောက်မီးလင်းရမှာ ကြောက်သော မရင်မေတစ်ယောက် တက်လူလီးကြီးကို အလွတ်မခံနိုင်။ မြွေမကလို့ နဂါးပင် မြိုမြို၊ အားရပါးရကြီး အလိုးခံတော့မည်။

ကောင်လေးက အတွေ့အကြုံ လုံးဝရှိပုံမရ။ ကိစ္စမရှိ ဒီကိစ္စမျိုးက သင်လျှင် တတ်လွယ်သည်။ အလိုးခံရင်း သင်ပေးသွားမည်။

အတွေးဖြင့်တွေနေသော တက်လူကို မရင်မေက ကြာမျက်စချီလျက် မေးပြန်သည်။

“ ဟဲ့ ..ပြောလေ…အဲဒီဝါးရုံပင်အုပ်ဆီသွားပြီး ဘာလုပ်ကြမှာလဲလို့….”

“ ဟောဒီ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လိုးမှာဗျာ…၊ ဟောဒီစောက်ဖုတ်ကြီးကို ဟောဒီလီးကြီးနဲ့ လိုးမှာဗျာ… ကဲ…ကျေနပ်ပလား…”

တက်လူက ပါးစပ်ဖြင့် ပြောရုံတင်မက ထမီကို ပင့်လှန်၍ မရင်မေပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို သုံးလေးချက် ကုတ်ထဲ့ပစ်လိုက်သည်။

မရင်မေတစ်ယောက် တွန့်ခနဲ တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ “ကဲ…ကြာတယ်ဗျာ…လာ….”

တက်လူက ခပ်ရဲရဲပင် လက်ကိုအတင်းဆွဲလျက် ဝါးရုံပင်အုပ်အုပ်တွေရှိရာ တောင်ကုန်းလေးဆီသို့ ခေါ်လာခဲ့၏။ ကံကောင်းထောက်မစွာပင် ဝါးရုံပင်အောက်ခြေမှာ ရှင်းပြောင်နေ၏။ ဂုံနီအိတ်တစ်လုံးပါ အဆင်သင့်ရှိနေသည်။ အဝင်လမ်းတစ်ဖက်သာရှိပြီး ပတ်ပတ်လည်မှာ လုံခြုံမှုအပြည့်ရှိသည်။

ထိုစဉ် ကာမလက်ဦးဆရာကြီး ကိုထွန်းအေးစကားကို ကြားယောင်လာ၏။

“ လိုးတယ်ဆိုတဲ့ကိစ္စဟာ ကမ္ဘာဦးကထဲက ရှိခဲ့တာကွ…. ကြည့်ရတဲ့ပုံက ကမ္ဘာဦးက ယောက်ျားမိန်းမတွေဟာ အဝတ်အစားဝတ်ပုံမရဘူး… အစတော့ ယောက်ျားနဲ့ မိန်းမ လိုးရကောင်းမှန်း မသိဘူးပေါ့လေ… ဒီလိုနဲ့ ကာလကြာတော့ သူ့ပေါင်ကြားကိုယ်ကြည့်… ကိုယ့်ပေါင်ကြားသူကြည့်နဲ့ မနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်ပြီး နှိုက်ကြကိုင်ကြ ဆွကြနဲ့ တူပါတယ်… ဒီတော့ ကောင်းတယ်ကိုး…ဒီလိုနဲ့ နှိုက်ရင်းဆွရင်းနဲ့ လီးနဲ့ စောက်ပတ်ထိုးတဲ့အထိ အဆင့်တက်သွားတော့တာဘဲ… ပိုကောင်းမှန်းသိသွားတယ်…ငါပြောချင်တာက ဒီအချက်မဟုတ်ဘူး…

မိန်းမနဲ့ယောက်ျား လိုးကြတဲ့နေရာမှာ ကမ္ဘာဦးက ဥပဒေသအတိုင်း တုံးလုံးချွတ်လိုးဖို့ဘဲ…ကိလေသာဆိုတာ ညစ်ညမ်းတဲ့သဘောကိုခေါ်တာ…ညစ်ညမ်းတဲ့အလုပ်ကို လုပ်မှတော့ ပက်ပက်စက်စက် ညစ်ညမ်းနိုင်မှသာ အရသာရှိမှာပေါ့… အေး ..အဲဒီတော့ တိုးတက်လာတဲ့ ဒီခေတ်မှာ အရှက်ဆိုတာက ယဉ်ကျေးမှုလိုဖြစ်လာတယ်…အရှက်နဲ့ရမ္မက်ဟာ ဆန့်ကျင်ဖက်ပဲ..ဒီတော့ လုံခြုံတဲ့နေရာကို ပထမရွေးရမယ်… 

သေချာစိတ်ချရပြီဆိုရင် ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး ပက်ပက်စက်စက် လိုးရုံပဲ…ဒါမှ ကာမအရသာကို အပြည့်အဝရတော့မှာပေါ့… နောက်ကျောမလုံပဲ ထိတ်ထိတ်လန့်လန့်နဲ့ လိုးရရင် ဘာအဓိပ္ပာယ်ရှိတော့မလဲ… ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ဂွင်းတိုက်ပစ်တော့မယ် …မောင်…”

ကိုထွန်းအေးစကားတွေက တက်လူနားထဲမှာ နားရည်ဝနေပြီးသားမို့ လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တဲ့အရာကို အလိုလို လုပ်မိလျက်သားဖြစ်နေ၏။

ဝါးရုံပင်အောက်ရောက်သည်နှင့် တက်လူက ဂုံနီအိတ်စုတ်ကို ခါလိုက်ပြီး ပြင်ခင်းသည်။ မချိုမချဉ်မျက်နှာပေးနှင့် မထီတရီရပ်နေသော မရင်မေကို ဂုံနီအိတ်ပေါ် ပွေ့လှဲလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား ထိုင်မိကြသောအခါ တက်လူက အတင်းကြုံးဖက်ထား၏။ မရင်မေက သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် ကျောပေးအနေအထားမို့ တက်လူ၏ တောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးက ဖင်ကြားသို့ ထိထိမိမိကြီး ထောက်မိနေသည်။

လူပျိုသိုးတက်လူတစ်ယောက် အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းထန်ကာ ပျာယာခတ်နေပါတော့သည်။ လက်နှစ်ဖက်က နို့အုံတင်းတင်းအိအိကြီးကို ဆုပ်နယ်ချေမွပေး၏။ နို့အုံကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်ချေပေးရသည်မှာ အရသာရှိလွန်းလှ၏။

ကာမဇောတွေ ပြင်းထန်နေပြီဖြစ်၍ သူ့ပုံစံက မဟားဒယားနိုင်လွန်းလှသည်။ နွားမကိုလိုးရန် အသဲအသန်ဖြစ်နေသော နွားသိုးကဲ့သို့ တရှူးရှူး တဟူးဟူး ဖြစ်နေသည်။

ထူးဆန်းသော အတွေ့အကြုံတစ်မျိုးမို့ မရင်မေတစ်ယောက်လည်း ရမ္မက်ပိုးတွေ တရွရွ ထကာ မြူးကြွနေပါ၏။ သို့သော် နှစ်သားကျပြီးသော အအိုမမို့ တက်လူလောက်တော့ ဣန္ဒြေမမဲ့ပါ။ သို့ပေငြား ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးမှာမူ လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ ကြွကြွတက်လာပြီး စောက်ရေကြည်တွေ တစိမ့်စိမ့်ထွက်နေသည်။

နို့အုံကြီးနှစ်မွှာကို ပွတ်သပ်ဆုတ်ချေပေးတိုင်း စောက်ဖုတ်အုံအတွင်းက အကြောမျှင်တွေ ဖျင်းခနဲ ဖျင်းခနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားကြသည်။ ကာမဆန္ဒတွေ မပြည့်ဝခဲ့သမျှ မီးကုန်ယမ်းကုန် ကမျင်းကြောထချင်နေသည်။

တက်လူက မရင်မေကိုယ်အထက်ပိုင်းကို အနည်းငယ်လှန်လိုက်ပြီး သူ့ခေါင်းကိုငုံ့၍ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်လိုက်သည်။ အရှိန်ရနေပြီဖြစ်သော ရမ္မက်မီးတောက်ထဲ ကိလေသာဓာတ်ဆီလောင်းသလိုဖြစ်ကာ ရမ္မက်မီးလျှံက ဟုန်းခနဲ ထတောက်တော့သည်။

ဆေးမဆိုးရပဲ ပင်ကိုသဘာဝအတိုင်း နီထွေးထူအမ်းသော နှုတ်ခမ်းအစုံကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်၏။ မရင်မေကလည်း ပြန်စုပ်၏။ မရင်မေက သူ့လျှာကို တက်လူပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်ပေးသည်။ တက်လူကလည်း တမျှင်းမျှင်း စုပ်ပေးသည်။

နှစ်ယောက်သား မျက်လုံးစုံမှိတ်လျက် ကာမအရသာကို ခံစားနေကြသည်။

“ ပလွတ်…ပလပ်…ပလပ်…”

“ ဟင်း…ဟင်း…ဟား…တော်…တော်ပါအုံးကွာ… မမ မော..မောလိုက်တာ…”

မရင်မေက မောဟိုက်တုန်ခါသော အသံကြီးနှင့် တောင်းပန်လာသည်။ သည်တော့မှ နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်သည်။ သူ့လက်တွေက အချက်ပြထားသည့်နှယ် အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ခပ်သွက်သွက်ဖြုတ်သည်။ ဟင်းလင်းပွင့်သွားသောအခါ ဖြူဝင်းတင်းမို့နေသော နို့အုံထွားထွားကြီးက အတွင်းခံဘရာစီယာထဲမှ ရုန်းထွက်တော့မတတ် တင်းကန်ပြူလာသည်။ တက်လူက အိစက်ညက်ထွားသော နို့အုံကြီးပေါ် လက်ဝါးကိုဖြန့်အုပ်၍ ဖွဖွမွမွလေး ပွတ်ချေပေးပြန်သည်။

မရင်မေ နှုတ်က တဟင်းဟင်းညည်းညူလျက် ရင်ဘတ်ကြီးကို အစွမ်းကုန် ကော့ပေးထား၏။

“ မမ… ချိုချို စို့ချင်တယ်…”

နို့အုံဖွေးဥဥကြီးကို တရှူးရှူး ငုံ့နမ်းနေရာမှ တဏှာရူးသံဖြင့် ညုတုတုပြောလိုက်သည်။

“ ဟင့်… သိပ်အလုပ်ရှုပ်တာပဲ…”

မရင်မေက ဒေါမာန်ထဟန်ဖြင့် ပြောသည့်တိုင် သူ့ကိုယ်ကို ရှေ့ကုန်း၍ လက်နှစ်ဖက်နောက်ပစ်ကာ ဘရာစီယာချိတ်ကို ထောက်ခနဲ ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ ချိတ်ပြုတ်သွားသည်နှင့် နို့အုံကြီးက ကန် ထွက်လာသည်။ ဘရာစီယာ ပြေလျော့သွားပြီဖြစ်၍ နို့အုံကြီးကို ထိထိမိမိ ညှစ်၍ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြန်သည်။ အလွန်ထူးခြားသော အတွေ့ဓာတ်က တက်လူတစ်ကိုယ်လုံးသို့ ဖြတ်သန်းသွား၏။ လီးတန်ကြီးကလည်း ပို၍တင်းမာလာသည်။

တက်လူက မရင်မေကိုယ်လုံးကြီးကို ဂုံနီအိတ်ပေါ်သို့ အသာလှဲသိပ်လိုက်သည်။ မရင်မေတစ်ယောက် ညှို့ဆေးမိထားသောသူပမာ တက်လူပြုသမျှ ဘာတစ်ခုမှ မငြင်းဆန်မိပဲ နေလိုက်ရသည်။

ဒူးထောင်ပေါင်ကား ပက်လက်အနေအထားဖြစ်သွားသောအခါ တက်လူက ဘေးချင်းယှဉ်လျက်အနေအထားဖြင့် ဖောင်းတင်းစူတက်နေသော နို့သီးခေါင်းကို စို့ပါတော့သည်။

“ ပလပ်…ပြွတ်…ပြွတ်…ပလွတ်..ပလွတ် ပြွတ်…”

ပါးစပ်နှင့်လည်းစို့၊ လျှာနှင့်လည်း ထိုးဆွမွှေနှောက်ပေးပြန်ရာ…

“ အင်း…ရှီး….ကျွတ်ကျွတ်…အား ဟင့်…ဟင်း…အဟင့်…အင့်…ကျွတ်..ကျွတ်”

မရင်မေတစ်ယောက် အူထဲအသည်းထဲကပါ ယားတက်လာသဖြင့် တွန့်လိမ်ကော့ထိုးနေ၏။ စောက်ဖုတ်အတွင်း လှိုဏ်ခေါင်းထဲကပါ လှိုက်ထကျဉ်တက်လာ၏။

စောက်ရည်တွေကလည်း စိုရွှဲအိုင်ထွန်းလာပြီး ဖင်ကြားထဲသို့ စီးကျလာသည်။ တအားခံချင်လာပြီ။ မနေနိုင်လောက်အောင် ခံချင်လာသည်။ သည့်ထက်ပို၍ အဆွခံနိုင်စွမ်းမရှိတော့။ တဏှာရာဂ ထန်လှပါသည်ဆိုသော မရင်မေတစ်ယောက် လူပျိုသိုးလေးတက်လူ၏ ကလိဆွကျီစားဒဏ်ကို ဘယ်လိုမှ ခံနိုင်စွမ်းမရှိတော့ပါ။

“ ဟင်း ..အင်း..ဟင့် ဟင့်… အင့်…တော်…တော်ပါတော့ကွာ… မ..မ..မနေနိုင်တော့ဘူး..အား အင်း…အဟင့်…လိုး…လိုးပါတော့နော်… ကြာရင် သေ ..သေ လိမ့်မယ်…အင်း...”

တပြွတ်ပြွတ်နှင့် အငမ်းမရစို့နေသော တက်လူမျက်နှာနှင့် သူ့နို့အုံကြီးကို တအားဖိကပ်ထားမိသည်။ မရင်မေ သူ့ကို ဇွတ်လိုးခိုင်းနေသည်။ သူမ၏ကာမဆာလောင်တောင့်တနေသော မျက်နှာကြီးက တက်လူ၏ ရာဂစိတ်ကို ပိုမိုပြင်းထန်ထကြွစေသည်။

တက်လူ နို့အုံပေါ်မှ မျက်နှာကို ခွာလိုက်ပြီး ကိုယ်ကို မတ်လိုက်သည်။ မရင်မေ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို သူ့ပခုံးပေါ် မတင်လိုက်ပြီး ထမီကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို အောက်ပြန်ချ၍ ကွင်းလုံးကျွတ် ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ဘေးနားချထားလိုက်သည်။ ဖြူဝင်းစိုပြေသော ပေါင်တံဖွေးဖွေးတုတ်တုတ်ကြီးတွေက ရာဂမီးတောက်ကို အရှိန်အဟုန် ကြီးမားစေသည်။

ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ပင့်တင်ဖြဲကား၍ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အသေအချာကြည့်လိုက်သည်။ နက်မှောင်လိမ်ကောက်နေသော စောက်မွှေးအုံကြီးအောက်က စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖောင်းကားပြဲဟနေ၏။ နီညိုရောင်သမ်းနေသော စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးနှစ်မွှာက ဘေးသို့ အနည်းငယ်လန်နေပြီး အတွင်းသားတွေက နီရဲနုထွတ်နေသည်။

တက်လူက စောက်ဖုတ်ကြီးကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ စောက်ရေတွေက သူ့နှာခေါင်းထိပ်တွင် ပေပွကုန်၏။ ညှီစို့စို့အနံ့နှင့် ငါးဖောင်ရိုးနံ့တွေက တရှိန်ရှိန်လှိုင်ထနေသည်။

တက်လူစိတ်ထဲ ရွံစရာဟု လုံးဝမထင်မှတ်ပေ။ ဤရနံ့တွေက သူ၏ရာဂစိတ်ကို ပိုမိုနိုးကြွစေသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကို နမ်းလို့အားရသောအခါမှ လက်နှင့် အသေအချာဖြဲ၍ လျှာကိုထိုးသွင်းသည်။ ပြီးမှ ပင့်လှန်ကုတ်ယက်လိုက်သည်။

မရင်မေ ဖင်ဆုံကြီးမှာ လေထဲသို့ မြောက်တက်လာပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကို အစွမ်းကုန်ကော့ပေးသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲ ဖြိုးခနဲဖျင်းခနဲ လှုပ်ခတ်သွားသည်။ အတွေ့အကြုံရှိသော မိန်းမမို့ စောက်ရေတွေ ပန်းထွက်တော့မည်ကို သိလိုက်သည်။

“ အီး ဟီး…ဟီး…အဟင့်…အီးဟီး အား…လိုး…လိုးပါတော့ကွာ.. အီး ..အဟင့် ဟင့်…အမလေး…အီး ဟီး.. ဟင့်..ဟင့်..”

မရင်မေတစ်ယောက် ငိုသံပါကြီးနှင့် တောင်းပန်လာသည်။ တက်လူက လျှပ်တပြက်အတွင်း သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ပုံလိုက်သည်။ သည်မျှ အချိန်ဆွဲထားသည်ကို မကျေနပ်သည့်အလား လီးတန်ကြီးက ဒေါသူပုန်ထကာ ကော့ကော့မတ်မတ်ကြီး တောင်နေ၏။

တက်လူက မရင်မေပေါင်နှစ်ချောင်းကို အနည်းငယ်ဖြဲကားလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးနားရောက်အောင် တိုးကပ်လိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုလည်း ရင်ဘတ်ဆီသို့ ဖိတွန်းထားလိုက်၏။ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အထက်သို့ကြွတက်လာရုံမျှမက ပို၍ပြူးကန်ထွက်လာသည်။

အကျအန ဒူးထောက်လိုက်ပြီး အထက်သို့ ကောက်၍ မတ်တောင်နေသော သူ့လီးတန်တုတ်တုတ်ကြီးကို လက်နှင့်ဖိ၍ စောက်ဖုတ်အဝသို့ တေ့ကာ တရှိန်ထိုး သွင်းထည့်လိုက်သည်။

“ ဖြစ်..ဖွစ်…ဖွစ်…ဗြစ်…ဗြစ်…ဖွစ်…ပလွတ်…ဖွတ်…အ….အား..အား..အ. အမေ့…အင့်…အား အမလေး…အမေ့…အင့် အိ…အား …ကျွတ်…ကျွတ်…ရှီး…အီး ဟီး…အ…”

မရင်မေတစ်ကိုယ်လုံး ထူပူဖိန်းရှိန်းသွားပြီး မီးပွင့်မတတ် ကောင်းလွန်းလှသည်။ ပါးစပ်ကိုဟ၍ အသက်ပြင်းပြင်း ရှူနေရ၏။ ကလေးနှစ်ယောက် မွေးဖူးထားသော အအိုစောက်ဖုတ်တောင် နင့်ခနဲ ခံလိုက်ရသည်။ တရှိန်ထိုး တိုးဝင်လာေသော အဟုန်က ပြင်းထန်လွန်းသည့်အတွက် တစ်ကိုယ်လုံး တဖျပ်ဖျပ် လူးခါသွားရ၏။

တက်လူက အဆုံးထိရောက်အောင် ဖိသွင်းထားသော သူ့လီးတန်ကြီးကို ခေတ္တစိမ်ထားပြီး နူးညံ့နွေးထွေးသော စောက်ဖုတ်အတွေ့ကို ခံစားကြည့်လိုက်သေးသည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုတွေက သူ့လီးတန်ကြီးကို ဘာမမှု အံတုသည့်သဘောဖြင့် ညှစ်ညှစ်ပေးသည်။

တက်လူ သူ့ဖင်ကြောကြီးကိုရှုံ့၍ လီးကြီးကို ဒစ်အရင်းရောက်သည်အထိ ဆွဲနှုတ်၍ တရှိန်ထိုး သွင်းထည့်သည်။ ဤသို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်ပြင်းပြင်း လေးငါးခါလောက်လုပ်ပြီးနောက် မရင်မေကိုယ်လုံးပေါ်က သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ကျော်ခွထောက်ကာ အသားကုန်ကြုံးဆောင့်ပါတော့သည်။

“ ဖွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…ဗြစ်..ဒုတ်…ဖွတ်..ပလွတ်…….ပြွတ်…ဗြစ်…ဒုတ်…အင့်..အ…အမေ့…ကျွတ်…အ..အ…အင့်… အ..အမေ့…အင့်….အ…”

အားမာန်ပါသော ဆောင့်ချက်တွေက အရပ်အနားမရှိ ဒလစပ် သွင်းဆောင့်နေသည်။ မရင်မေကလည်း ပါးစပ်က တအင်းအင်းအသံပေးလျက် ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့၍ကော့၍ ခံသည်။

မရင်မေ ပေါင်တံတုတ်တုတ်ကြီးနှစ်ချောင်းမှာ ဘေးသို့ ကား၍ ရမ်းခါနေသည်။ ထိုစဉ် သူမပေါင်နှစ်ချောင်းက တက်လူခါးကို ကုတ်ချိတ်လိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ထောက်ထားသော လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆွဲကုတ်လိုက်မိသည်။

‘အီး’ ကနဲ အသံကြီးထွက်ကာ ဓာတ်လိုက်သလို တုန်ခါသွားသည်။ ပူနွေးသော စောက်ရေတွေက ဗလွတ်ခနဲ ပန်းထွက်ကုန်သည်။ နွေးထွေးရှိန်မြသော အတွေ့တစ်မျိုးကို ခံစားလိုက်ရသော်လည်း တက်လူက အရှိန်မပြတ် ဆက်ဆောင့်နေသည်။ စောစောကထက်ပို၍ ဆောင့်ကောင်းသည်။

ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် စီးစီးပိုင်ပိုင် ရှိလွန်းလှသည်။ လိုးရင်းလိုးရင်းဖြင့်ပင် သူ့ဒစ်ငုံကြီးက စောက်ခေါင်းအတွင်းမှာ ပြဲလန်သွားသည်။ ဒစ်ဆံကြီးတစ်ခုလုံး ပူရှိန်းနေသည်။ လချောင်းတလျှောက်မှာလည်း ယားတက်လာသည်။ ဆောင့်ချက်နှင့်အတွင်းညှစ်အားတို့ တွေ့ဆုံခိုက်ဝယ် ကျဉ်ဆိမ့်ရှိန်းဖိန်းသွားပြီး သုတ်ရေပူတွေကို ဒလဟော ပန်းထုတ်လိုက်တော့၏။

တစ်ကိုယ်လုံးလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်ခါသွားသည်။ ဂွင်းတိုက်လို့ကောင်းတာနှင့် လားလားမှမတူသော အကောင်းတကာ့အကောင်းဆုံး အရသာကြီးကို ခံစားလိုက်ရသည်။

တက်လူက ဆီးခုံချင်းထိအောင် ဖိကပ်လိုက်ပြီး မရင်မေဗိုက်ပေါ်မှောက်ကာ မှိန်းနေလိုက်သည်။ လရေတွေက ယခုအချိန်ထိ ဖျစ်ခနဲ ဖျစ်ခနဲ ထွက်နေတုန်း။ ထွက်တိုင်းထွက်တိုင်း သိမ့်ခနဲ သိမ့်ခနဲ တုန်ခါသွားသည်။ မရင်မေကလည်း တက်လူ၏ ကျောပြင်ကြီးကို သိုင်းဖက်ထားသည်။ နှစ်ယောက်သား အတော်ကြာသည်အထိ ငြိမ်သက်စွာ မှိန်းနေကြသည်။

တက်လူလီးက တခြားလီးတွေလို ပျော့ခွေမသွားဘဲ တင်းတင်းတောင့်တောင့် ဖြစ်နေသေးသည်ကို မရင်မေ သတိထားမိသည်။ အာဂယောက်ျားပင်။ ဘယ်တုန်းကမှ မပြည့်ဝဖူးသော ကာမဆန္ဒတွေ ယနေ့ တလုံးတဝကြီး ပြည့်ခဲ့ရပြီ။ စောက်ရေပူတွေ ဒလဟောထွက်၍ ကျေနပ်အားရစွာ ပြီးခဲ့ရသည်။

သို့တိုင် မကျေနပ်နိုင်ချင်သေး။ သည်လီးမျိုးနှင့် သည်အခွင့်အရေးမျိုး ရဖို့မလွယ်။ စောက်ဖုတ်အုံတစ်ခုလုံး ပေါက်ကွဲစုတ်ပြတ်သည်အထိ ခံလိုက်ချင်သေးသည်။ တဏှာရာဂ ဓာတ်ခံအား ပြင်းထန်လှသော မရင်မေအဖို့ ဤမျှတွေးရုံနှင့် ရာဂစိတ်က လှိုင်းထလာရပြန်သည်။ ရာဂလှိုင်းထလာသည်နှင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက ဖောင်းကြွလာပြန်သည်။

“ ဘယ့်နှယ်လဲ..ကိုယ်တော်လေး… အားအင်ကုန်ခမ်းပြီး ဘုန်းဘုန်းလဲသွားပလား…အဟင်းဟင်း…ဒီလောက်တော့ မဖုရားက ပျင်းတောင်ပျင်းသေးတယ်…အဟင်းဟင်း…ခစ်ခစ်…”

မရင်မေက တက်လူကို ကလိလိုက်သည်။ တက်လူဆိုတဲ့ကောင်က စိန်ခေါ်ရင် တိမ်ပေါ်ထိ လိုက်မည့်ကောင်မျိုး။

“ ဟိတ်….ပြောနေတာ မကြားဖူးလား….”

မရင်မေက သူ့ကိုယ်လုံးကို လှုပ်ခါ၍ မေး၏။ တက်လူက မေ့ချင်ယောင်ဆောင်နေသည်။

“ ဒါပဲလေ…ပြောတော့ လေကြီးမိုးကြီး…ဟင်း…တစ်ချီလေးလိုးရုံနဲ့ ဖလက်ပြသွားပြီ…အဟင်းဟင်း…”

မရင်မေက တက်လူရင်ဘတ်နှင့် ဖိကပ်ထားသော သူ့နို့အုံကြီးကို ကော့၍ကော့၍ မေးပြန်သည်။

တဖြည်းဖြည်း တက်လူလီးကြီးမှာ တင်းတင်းလာ၏။ မရင်မေဗိုက်ပေါ်မှောက်လျက် မှိန်းနေရာမှ ကိုယ်ကို မတ်လိုက်သည်။ လီးတန်ကြီးကို လုံးဝမနှုတ်ပဲ သည်အတိုင်း စောက်ခေါင်းထဲ မြှုပ်ထားသည်။

မရင်မေမျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း သုံးလေးချက်ခန့် ဆောင့်ပြလိုက်သည်။ မရင်မေက ကိလေသာရောင်တွေ တဖိတ်ဖိတ်လက်နေသော မျက်လုံးတို့ဖြင့် ကြာကြည့် ကြည့်ကာ မဲ့ပြ၏။

“ ဟင်း…ဒီလောက်များ…ပျင်းသေးတယ်နော်…”

မရင်မေအပြောကို တက်လူက မချေပပါ။ သို့သော် သူ့မျက်နှာမှာ ဒီလောက်တောင်ရှိလှတာ…သေဖို့သာပြင်ပေတော့…ဟူသော ယောက်ျားမာန်သတ္တိတွေက ထင်ဟပ်ပေါ်လွင်နေ၏။

မရင်မေ၏ နို့အုံတင်းတင်းကြီးကို အခြေမှ ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်၍ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆေင့်ဆောင့်လိုးပြန်၏။

“ ပြွတ်…ပြွတ်…..ဖွစ်…ဖွစ်…ဖွတ်..ဗြစ်…ပြွတ်…ပြွတ်….ပလွတ်…ဖွစ်…..”

မရင်မေစောက်ခေါင်းထဲမှ စောက်ရေရော လရေပါ အိုင်ထနေသဖြင့် သံစဉ်က တစ်မျိုးပြောင်းသွားသည်။ မရင်မေမျက်နှာက မဖြုံသည့်သဘောဖြင့် မခို့တရို့လေး ပြုံးနေသည်။

တက်လူက အရှိန်မပြတ် ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေရာမှ နို့အုံကြီးကို ညှစ်၍ နို့သီးခေါင်းလေးကို စို့ပေးသည်။ လျှာဖျားထိပ်ဖြင့်လည်း တို့ထိပေး၏။ ရစ်ပတ်၍လည်း ယက်ပေးသည်။ ထိုသို့လုပ်ပေးတိုင်း မရင်မေစောက်ခေါင်းထဲက ရွစိရွစိဖြစ်လာ၏။ ကိုထွန်းအေးစကားကို သတိရ၍ စောက်ဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ စောက်စိပြူးပြူးကြီးနား ဖိကပ်ကာ အသေအချာ ဆောင့်လိုးသည်။ နို့အုံကိုလည်းစို့၊ စောက်စိနှင့် ထိမိအောင် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ကြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးပေးသောအခါ မရင်မေ စိတ်တွေ ထကြွလာသည်။

“ ဖွတ်…ဖွပ်…ဖွတ်….ပြွတ်….ပြွတ်…ဖွတ်….အင့်…အင့်….အင့်..အ….အား…အင့်..ဟင့်…..”

တအင့်အင့်နှင့် သူ့ဖင်ဆုံကြီးကို ကြွကြွပြီး ခံသည်။ အချက် ၅၀ ကျော်ခန့်တွင် မရင်မေ တစ်ချီပြီးသွားသည်။ လေဟာပြင်ထဲ ရောက်သွားသလို တသိမ့်သိမ့်ခံစားရသည်။ တက်လူက အရှိန်မလျှော့ပဲ ဆက်လိုးသည်။ နို့အုံကြီးကို နမ်း၏။ နို့အုံတင်းတင်းကြီးတဝိုက်ကို လျှာပြားဖြင့် ယက်၏။ နို့သီးခေါင်းကို တပြွတ်ပြွတ်စို့၏။

စောက်စိပြူးပြူးကြီးကို ထိမိအောင် ဂရုတစိုက်လိုးသည်။ အချက် ၅၀ ကျော်လာသောအခါ မရင်မေ မအောင့်နိုင်တော့၊ တဟင်းဟင်း ငြီးလာသည်။ မကြာခင် မျက်နှာတပြင်လုံး သွေးဆုတ်သလို ဖြစ်သွားပြီး ဆတ်ခနဲ တုန်ခါသွားသည်။ လှိုင်းစီးရသလို တငြိမ့်ငြိမ့် ခံစားနေရ၏။ မရင်မေ တစ်ချီပြီးသွားပြန်ပြီ။ စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး ထူပူကျိန်းစပ်လာ၏။ ဖူးယောင်ကြွတက်လာ၏။

တက်လူ အရှိန်မပြတ် ဆက်ဆောင့်သည်။ ဆောင့်ချက်တွေက ပို၍ပြင်းထန်လာသည်။ မရင်မေတစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောတွေမှာ တဖျပ်ဖျပ်လှုပ်ခါလျက် ကျောရိုးတလျှောက် စိမ့်တက်လာသည်။ တက်လူက စောက်စိနားကို အသေအချာဖိကပ်၍ ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်လိုးသည်။ စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး တင်းကားလာပြီး ကျင်ခနဲ ဆိမ့်တက်သွား၏။ တစ်ချီပြီးသွားပြန်သည်။ မလှုပ်နိုင်တော့။ မျော့လုမျော့ချင် ဖြစ်သွားသည်။ ထိုစဉ် တက်လူလချောင်းထဲမှ လရေပူတွေ ဒလဟော ပန်းထွက်လာသည်။

မရင်မေ လေးချီပြီး၍ တက်လူ ၂ ချီပြီး၏။ တက်လူလည်း ခြေကုန်လက်ပန်းကျကာ မရင်မေ ရင်ဘတ်ပေါ် မှောက်ကျသွားတော့သည်။ လူတစ်ကိုယ်လုံးလည်း နုံးချိသွား၏။ မရင်မေစောက်ခေါင်းထဲက ဆတ်ခနဲဆတ်ခနဲ ညင်သာစွာ လှုပ်နေ၏။ အတော်ကြာကြာ မှိန်းနေကြပြီးမှ မထချင်ထချင် ထလိုက်ကြသည်။ နှစ်ယောက်သား အသံတွေ ဆိတ်နေကြသည်။ နှေးကွေးသော လှုပ်ရှားမှုတွေဖြင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် လုံခြုံအောင် ပြန်ဖုံးကြသည်။ မရင်မေက ဦးစွာထွက်သွားသည်။ သူသွားပုံက ကွတတ။ ထို့နောက်မှ တက်လူလိုက်လာသည်။ သူ့ဟန်ပန်က လေးတိလေးကန်။

လှည်းမောင်းပြီး ထွက်ခဲ့ကြသည်။ ရွာနားရောက်ခါနီးတွင် မရင်မေ ဆင်းနေရစ်၏။ နွမ်းလျသော အပြုံးဖြင့် တက်လူကို နှုတ်ဆက်သည်။ မျက်လုံးဖြင့် စကားပြော၏။ တက်လူ နားလည်သည်။ ပြီးတော့ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။

သူတို့ထွက်သွားပြီး မကြာခင် နဘူးခြုံထဲက အရက်သည် မခင်လှ ထွက်လာသည်။ ဝါးရုံပင်ကြားတွင် ညှပ်ထားသော တက်လူဦးထုပ်ကို လှမ်းယူပြီး ဆူးပုတ်ရွက်တွေ ထည့်ထားသော အိတ်ထဲထည့်လိုက်သည်။ မခင်လှမျက်နှာက ပြုံးနေ၏။ တက်လူနှင့် မရင်မေတို့ ပက်ပက်စက်စက်လိုးနေတာကို နဘူးခြုံထဲက အစအဆုံး မြင်နေရသည်။ ထို့ကြောင့် ပြုံးတာလား၊ တခြားကြောင့် ပြုံးတာလား ဆိုတာ သူမှတစ်ပါး မည်သူမှမသိနိုင်။ မခင်လှနှင့် မရင်မေက အရွယ်တူ ဆိုက်တူ ညီမဝမ်းကွဲ။

...............................................................................................................................

“ မိန်းမလိုးလို့ အားပြတ်သွားရင် အရက်နဲ့ကြက်ဥ စပ်သောက်ရတယ်ကွ…၊ မကြာခင် အားပြန်ပြည့်တယ်…ဒီတော့ ထပ်တွယ်ပေါ့ကွာ…ဟား ဟား…”

ကိုထွန်းအေးစကားကို သတိရ၍ အရက်သောက်ရန် မခင်လှအိမ်ဘက် ထွက်ခဲ့သည်။ မခင်လှတို့ အရက်ဖိုက ထနောင်းခေါက်အရက် ကောင်းကောင်းရသည်။ ကြက်ဥလည်း ရောင်း၏။ သူ့ကိုမြင်တော့ မခင်လှ ပြုံးပြသည်။ အရက်ဆိုင်မှာ လူရှင်းနေသည်။ ဆိုင်ထောင့်တွင် မရင်မေယောကျ်ား ကိုဘထွန်းက ပုလင်းထောင်နေ၏။ သူ့ကိုမြင်တော့ လှမ်းခေါ်၏။

“ ဟေ့…ဖိုးတက်လူ…ဒီလာကွာ…စကားပြောရအောင်…”

တက်လူ မျက်နှာပူသွား၏။ မနက်က သူ့မိန်းမ ဝါးရုံတောထဲမှာ ကြာခိုခဲ့သည် မဟုတ်လား။

“ အင့်…ချကွာ..”

ကိုဘထွန်း ငှဲ့ပေးသော အရက်ခွက်ကို တက်လူက တရှိန်ထိုး မော့ချသည်။ ပူဆင်းသွားသည်။

“ အင့်…ထပ်ချ…”

ထိုစဉ် မခင်လှ ရောက်လာသည်။ တစ်လုံးပဲလားဟု မေး၏။ တက်လူက ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ မခင်လှက အရက်တစ်လုံးနှင့် ကြက်ဥနှစ်လုံး ယူလာသည်။

“ ကိုဘထွန်း… တက်လူကို လျှော့မတွက်နဲ့နော်… တော့်ထက်သာတယ်…”

“ ဟဲဟဲ…ဟုတ်တာပေါ့ဟ…သူတို့က…တက်လူကိုး…”

“ ေဩာ်…မေ့နေလိုက်တာ…”

မခင်လှက ပြောပြောဆိုဆို အခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ပြန်ထွက်လာသောအခါ ဦးထုပ်တစ်လုံး ပါလာသည်။

“ ဒါ နင့်ဦးထုပ် မဟုတ်လား”

တက်လူ အံ့ဩသွားသည်။ ဟုတ်ကြောင်း ခေါင်းညိတ်ပြ၏။ မခင်လှက အဓိပ္ပာယ်ပေါင်းများစွာပါသော အကြည့်ဖြင့် ကြည့်၏။

“ အားလား…ညကျရင် တောင်ဘက်ရွာ ဘီးနဲ့ လိုက်ပို့စမ်းပါ…”

“ ဟုတ်…”

တက်လူဆိုတဲ့ကောင်က စိန်ခေါ်ရင် ဘွာမခတ်တတ်ဘူးလေ…။

 မှတ်ချက် ။         ။ မြန်မာပြည်တွင် တချိန်က ခေတ်စားခဲ့သော အပြာစာအုပ်ပေါက်စန လေးများမှ ပြန်လည်ကူးယူဖော်ပြပေးပါသည်။

...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................ 

ပြီးပါပြီ။

ညှာချင်းယှက်နွယ် နမ်းရလွယ် (စ/ဆုံး)

ညှာချင်းယှက်နွယ် နမ်းရလွယ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

“ တီ ... တီ ...” 

အိမ်ရှေ့မှကားဟွန်းသံ ပေါ်လာသည်။ မှန်ရိပ်တွင်ပေါ်လာသော သူမ၏မျက်နှာကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ ပြီး တော့ အင်္ကျီလဲရန်ဘီရိုဆီသို့ထ၍လာသည်။ 

“ နီနီ ... အဝတ်လဲနေတာ ကြာလှပြီ ...” 

အန်ကယ်၏ အသံကရှေ့ခန်းမှ ပေါ်လာသည်။ ပြီးခြေနင်းသံကိုကြားရသည်။ အန်ကယ်ဆိုတာက နီနီပထွေး ... အသက်က(၃ဝ) လောက်သာရှိသေးသည်။ နီနီ မေမေက(၄ဝ) ထဲရောက်နေပြီး သူမ၏ယောင်္ကျား နီနီ၏ပထွေး ကိုတင့်အောင်ကို အန်ကယ်ဟုခေါ်ရန်မေမေက သင်ထားသည်။ နီနီ၏ အသက်က(၂ဝ) ကျော် (၂၁) ထဲရောက်နေချေပြီ။ မေမေနှင့်ကိုတင်အောင်တို့ယူလိုက်ကြသည်က ဘာမျှမကြာသေး လေးငါးလလောက်သာရှိ သေးသည်။ ဖေဖေဆုံးသွားသည်က (၅)နှစ်မျှရှိပြီဖြစ်သည်။ မေမေနောက်အိမ်ထောင်ပြုတော့မည်ဆိုတော့ အသက်(၄ဝ)ထဲ ရောက်နေပေမဲ့ နုပျိုဆဲလှပဆဲ မေမေ့ကို နီနီ အရမ်းသမျှောသည်။ မျက်ရည်လည်ရွဲနှင့် ထပ်ပြီးစဉ်းစားဖို့ တောင်းပန်ခဲ့ရသည်။ နီနီကတားတော့ မတားခဲ့ပါ။ 

အသက်(၂ဝ) ဆိုတော့လဲ လေကအကြောင်းကောင်းကောင်းကြီး မဟုတ်ပေမဲ့လည်း သိသင့်သလောက်သိထားသည်။ မေမေက ငယ်ရွယ်နုပျိုဆဲဖြစ်၍ ကျန်းမာသန်စွမ်းမှုလဲရှိလေတော့ နီနီ ကိုယ်ချင်းစာမိပါသည်။ မေမေကို မတားခဲ့ပါ။ 

ဒါပေမယ့် ကိုတင်အောင်က မေမေအရှိန်ဖြင့် သူမအပေါ်ခပ်တည်တည်ကြီး ဆက်ဆံတာကို နီနီက မကြိုက်။ ဒီအိမ် တွင်လူက များများစားစား ရှိတာမဟုတ်။ မေမေတို့ လင်မယားရယ် ... နီနီရယ် ... နီနီနဲ့သက်တူရွယ်တူလောက်ပင်ရှိမည့် မောင်မောင်ဆိုသော ဒရိုင်ဘာကောင်လေးရယ် ... ဒါလေးပဲရှိသည်။ ဘာပဲပြောပြော နီနီကတော့ ရင်းရင်းနှီးနှီး ပျော်ပျော် ရွှင်ရွှင်ဖြင့် ရှိစေချင်တာတော့ အမှန်ပင် ဖြစ်သည်။

တင်အောင်က ဖြူဖြူချောချော လူရည်သန့်ဖြစ်ကာ အရပ်မြင့်မြင့် တောင့်တောင့်တင်းတင်းလည်းရှိသည်။ မိန်းကလေး တွေစိတ်ကူးယဉ်ချင်သည့် ပုံစံမျိုးဖြစ်သည်။ 

အိမ်ရှေ့မှနင်း၍ လျှောက်လာသော အန်ကယ်၏ခြေသံက နီနီ၏အခန်းရှေ့တွင်ရပ်၍သွားသည်။ နီနီသည် မှန်ထဲကို လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်သည်။ 

ခပ်ဟဟအခန်းတံခါးဝသို့ရောက်လာသည့် တင်အောင်အရိပ်ကိုမှန်ထဲမှ တဆင့်မြင်ရသည်။ နီနီ ကမသိဟန်ဆောက်ပြီး အပေါ်အင်္ကျီကိုချွတ်လိုက်သည်။ 

ဖြူဖွေးပြည့်ဖြိုးသော ကျောပြင်ကိုတံခါးဖက်သို့ပေးထားသည်။ တင်အောင်သည် ကြက်သေသေပြီး ငြိမ်ပြီးရပ်ကြည့်နေ မိသည်။ သူ့ကိုနီနီကမမြင်ဟုထင်ပြီး တင်အောင်ကကြေနပ်ပြုံးနှင့် ဟနေသော တံခါးကြားမှ အခန်းထဲသို့ အသာကြည့်လိုက် သည်။ 

နီနီသည် တင်အောင်၏မျက်လုံးကို မှန်ထဲမှမြင်၍နေရသည်။ နီနီက ဘရာဇီယာကြိုးကိုချိတ်ဖြုတ်လိုက်သည်။ လျှော့ကျ သွားသော ဘရာဇီယာအောက်တွင် လုံးဝန်းမို့မောက်သောနို့နှစ်ခုကို တွေ့နေရသည်။ နီနီဘီရိုဆီသို့ တစ်ခါထ၍ သွားပြန်သည်။

အိအိလေးလှုပ်ရမ်းနေသော လုံးဝန်းသည့် နို့လုံးလုံးများကို တင်အောင်သည် အသာလေးငေးကာကြည့်နေသည်။ နီနီသည် အတွင်းခံဘောင်းဘီတိုလေးကို ယူကာမှန်ရှေ့တွင် လာရပ်သည်။ ပြီးတော့ထဘီကို အသာလေးလျှော့ချလိုက်သည်။ 

စွင့်ကားပြီးပြည့်အိနေသောနီနီ၏ ဖင်သားကြီးနှစ်လုံးကိုအဲ့သြစွာဖြင့် တင်အောင်မြင်ရသည်။ ရှည်သွယ်သောပေါင်တံ၊ သေးသွယ်သောခါးနှင့် ဖင်ကြားတစ်လျှောက်နီနီက နိုင်လွန်ဘောင်းဘီလေးကို ခြေထောက်မှသွင်းလိုက်သည်။ ခါးအနည်းငယ် ကုန်း၍ ဖင်ကြားမှအမွှေးများဖြင့်ဖုံးအုပ်နေသော နေရာလေးကို လှစ်ကနဲမြင်လိုက်ရသည်။ တင်အောင်၏ ရင်မှာတဆတ်ဆတ်တုန်၍လာရသည်။ လှလိုက်တဲ့နီနီရယ်လေ ... ။

ပြီးမှ လျှော့တိလျှော့ရဲနှင့် ဖြစ်နေသောဘရာဇီယာလေးကို ကျန်သောဂျိတ်တစ်ခုကိုပါဖြုတ်၍ သူမ၏ရင်ဘတ်မှခွါလိုက် သည်။ ကြီးမားသောနို့အုံကြီးနှစ်ခုနှင့် နို့သီးလေးနှစ်ခုကို ထင်ရှားစွာမြင်လိုက်ရသည်။ တင်အောင်မှာ နီနီ၏အလှကို ထင်ရှားစွာ မြင်လိုက်ရသည်။ တင်အောင်မှာနီနီ၏အလှကို ရင်ဖိုစွာငေးကြည့်နေသည်။ မြင်ကွင်းမှအချိန်မကြာလှ၊ ခဏလေးအတွင်းမှာပင် နီနီသည်သပြေနုရောင်ဝမ်းဆက်ဖြင့် အလှကြီးလှနေ၏။ တင်အောင်က မသိအောင်ခြေဖေါ့နင်းပြီး အိမ်ပေါ်မှဆင်းလာသည်။ 

တင်အောင်တစ်ယောက် ကားထဲရောက်သည်ထိ ရင်ခုန်သည်ကမရပ်နိုင်သေး၊ နီနီ၏ အလှကားပြည့်ဖြိုးသော ရင်သား များ လုံးကျစ်သောနို့သီးနှစ်ခု၊ ဖွံ့ဖြိုးလှသောတင်သားအလှ များကို တင်အောင်တစ်ယောက်မြင်ယောင်၍ နေမိသည်။ နီနီ၏ အလှ ကြောင့်နှလုံးရပ်မတတ်ဖြစ်နေရသည်။ 

ထိုအချိန်နီနီက ကားတံခါးဖွင့်ပြီး ဝင်လာသည်။ 

“ အန်ကယ် စောင့်နေတာ ကြာပြီလား” 

အပြုံးတစ်ချက်ဖြင့် နီနီက မေးလိုက်သည်။ နီနီမှာတင်အောင်၏ အဖြစ်ကိုရိပ်မိသော်လည်း မသိဟန်ဆောင်နေသည်။ 

“ မကြာသေးပါဘူး နီနီ” 

တုံရီသော အသံကိုသူကထိန်းရင်းပြောလိုက်သည်။ ပြီးတော့ကားစက်ကို နှိုးကာမောင်း၍ထွက် လာခဲ့ပါလေတော့သည်။ 

ဒီနေ့သူငယ်ချင်းထံ သွားလို၍ လိုက်ပို့ပေးရန် မေမေကို နီနီကပြောထားပြီးဖြစ်သည်။ မနက်ကမှ ခပ်စောစော သွားစရာ ကိစ္စပေါ်လာသဖြင့် မေမေက ဒရိုင်ဘာမောင်မောင်ကိုခေါ်၍ ထွက်သွားသည်။ ကိုတင်အောင်ကမကြာမီရုံးချိန်ရောက်လျှင် သွားမည်ဖြစ်၍ လမ်းကြုံသောနီနီကို တစ်ခါတည်းခေါ်၍သွားရန် တင်အောင်အားမှာထားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ 

တွေ့မြင်ခဲ့ရသော နီနီ၏ အလှများက မျက်စိထဲမှမထွက်သည့်အပြင် နီနီကိုယ်တိုင်ကလဲ ကားထဲတွင်ပါလာသဖြင့် အနောက်ကြည့်မှန်လေးထဲမှနီနီကိုကြည့်လိုက် စောစောကပုံရိပ်လေးတွေကို ပြန်ပြီးစဉ်းစားလိုက်ဖြင့် တင်အောင်သည်ကားကို သတိထား၍ ခပ်ဖြေးဖြေးပင် မောင်း၍လာခဲ့လေတော့သည်။ 

.......................................................................... 

သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ပြည်ပသို့သွားဖြစ်၍ လိုက်ပို့ရန်အိမ်မှ စောစောကပင် ဝေဝေထွက်ခဲ့သည်။ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ တင်အောင်က မကြာမီရုံးသွားရတော့မည်ဖြစ်၍ လိုက်မပို့ခိုင်းတော့ဘဲ မောင်မောင်ကိုသာလေယာဉ်ကွင်းသို့ လိုက်ပို့ခိုင်းခဲ့သည်။

သမီးနီနီကလဲ သူ၏သူငယ်ချင်းဖြစ်သူထံ သွားလိုကြောင်းမနေ့ထဲက ပြောထားသဖြင့် တင်အောင်သွားမည့် ကုမ္ပဏီ ရုံးခန်းနှင့်က နီနီ၏သူငယ်ချင်းအိမ်နှင့် လမ်းကြုံ၍ တင်အောင်အား နီနီကိုခေါ်သွားရန်မှာထားခဲ့သည်။ ငယ်ရွယ်သူ တင်အောင် နှင့် သမီးဖြစ်သူ နီနီကို ဝေဝေ စိတ်ထဲတွင်သိပ်တော့စိတ်မချပေ။ ဒါပေမယ့်လဲ အိမ်ကနေ (၁ဝ)မိနစ်လောက်မောင်းပါက နီနီ၏ သူငယ်ချင်းအိမ်သို့ ရောက်မည် ဖြစ်၍ သူတို့အတူသွားသောအချိန်မှာသိပ်မရှိလှ၍ ဝေဝေနဲနဲတော့စိတ်သက်သာရာရသွားသည်။ 

နီနီက ယခုတစ်နှစ်လောက်အတွင်းတွင် အရမ်းကိုလှလာသည်။ ဝေဝေအပျိုတုန်းကထက်ပင် နီနီကပို၍ လှကြောင်း မိန်းမချင်း ပို၍သိသည်။ တင်အောင်သာ နီနီ၏အလှတွေကို ယစ်မူးသွားလျှင် ... ဝေဝေတစ်ယောက်ဆက်ပြီးမတွေးရဲတော့ ... သမီးဖြစ်သူရေတိမ်တွင်နစ်မည့်အရေးထက် တင်အောင်ကိုသူမ နှမြောတွန့်တိုနေခြင်းက ပို၍များနေကြောင်း သူကိုယ်လဲ သူမ သိသည်။

တင်အောင်နှင့်ဝေဝေက အသက်(၁ဝ)နှစ်နီးပါးကွာသည်။ ဝေဝေပိုင်ကုမ္ပဏီတွင် တင်အောင်က ဝေဝေအားအထားရ ဆုံးတပည့်ရင်း တစ်ယောက်။ ပြီးတော့ဝေဝေကတိတ်တခိုးချစ်ခဲ့ရသူ။ တင်အောင်ကိုရေလာမြောင်းပေးခဲ့ပြီး မုဆိုးမဖြစ်သူ ဝေဝေကခပ်ရဲရဲပင် ဇွတ်တိုးခဲ့တော့ တင်အောင်က ဝေဝေနှင့်ညိပြီး လက်ထပ်ခဲ့ရသည်။ 

ချစ်သည်။ တင်အောင်ကို ဝေဝေသည် သူမ ထက်ငယ်လွန်းသူမို့လားတော့ မပြောတတ် အတော့ကိုချစ်သည်။ 

ဝေဝေတစ်ယောက် အတွေးတွေကောင်းနေဆဲမှာပင် မော်တော်ကားကရပ်၍သွားတော့မှ ဝေဝေတစ်ယောက်အတွေး ပြတ်သွားကာ ဘေးဘီကို ကြည့်မိသည်။ 

ကားရပ်ထားတာက ကတ္တရာလမ်းမဟုတ်၊ ပြီးတော့ပတ်ဝန်းကျင်တွင် လူရိပ်လူခြေ လည်းမတွေ့သည့်အပြင် ကားဘေးတွင် ခြုံကြီးတစ်ခြုံကလည်းရှိနေသေးသည်။

နားမလည်နိုင်စွာဖြင့် ဝေဝေသည် မောင်မောင်ကိုလှည့်၍ကြည့်သည်။ မောင်မောင်က ဝေဝေကိုမျက်လုံးချင်း ဆိုင်ကာ ကြည့်လိုက်ပြီး ပြုံးပြသည်။ ပြီးတော့ ... 

“ မမ အောက်ကို ခဏ ဆင်းကြရအောင် ...” 

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ...” 

ဝေဝေ ခပ်ဆတ်ဆတ်မေးလိုက်သည်။ 

“ ဒီမှာလေ ...” 

“ အို ...” 

ဝေဝေတစ်ယောက်ဆတ်ခနဲ တုန်၍သွားသည်။ ဝေဝေ ၏ ဘာဖြစ်လို့လဲဟူသော အမေးကိုမောင်မောင်က ဒီမှာလေဟု ဆိုကာ သူခါးကပုဆိုးကိုဆွဲချွတ်ပြလိုက်သည်။ 

တွေ့လိုက်ရသည်က ယောင်္ကျား(၂)ယောက် ယူဖူးတဲ့အမျိုးသမီးပင် အပျိုကြီး ဖါးဖါးဖြစ်နေပြီဖြစ်သော ဝေဝေပင် ဆတ်ကနဲ တုန်သွားရသည်။ 

မောင်မောင်၏ လီးတန် ညိုညိုမဲမဲကြီးက မာတောင်၍ ထောင်မတ်နေသည်။ အရှည်က (၈)လက်မလောက်ပင်ရှိသည်။ လုံးပတ်က ဝေဝေ၏လက်ကောက်ဝတ်လောက်ပင်ရှိသည်။ ဆုံးသွားသော နီနီ အဖေ၏လီးထက်လဲကြီးသည်။ 

ယခုသူမ၏လင် တင်အောင်၏ လီးထက်လဲကြီးသည်။ ပြီးတော့ လီးတန်ကြီးက အကြောတွေအပြိုင်းပြိုင်းထနေတာ ဒစ်ကြီးမှာပြဲလန်၍ နေသည်။ မောင်မောင်၏အသက်က ရှိလှမှ သူမ၏ သမီးနီနီနှင့် အတူတူလောက်ပင်ရှိမည်။

လီးတန်ကြီးကိုမြင်လိုက်ရကထဲက ဝေဝေ၏အကြည့်တွေက လီးတန်ကြီးဆီက မခွါတော့။ ဒါကိုသိသော မောင်မောင် ကလဲ ခါးကိုကော့၍ပင် ပြထားသလို ပုဆိုးကိုလည်းအောက်သို့ ထပ်၍လျှော့ချလိုက်ပြန်သည်။ လီးတန်ကြီးအောက်မှ ဥကြီးမှာ မဲနက်နေပြီးအရည်ပြားများလှိုင်းထကာ လုံးတစ်နေသည်။ ဝေဝေသည် တံတွေးတချက်ကို ကြိတ်၍မျိုချလိုက်သည်။ ဒီအချိန်မှာတင် မောင်မောင်က ပြောလာပြန်သည်။ 

“ ကျွန်တော်မမကို လိုးချင်နေတာ ကြာပါပြီ မမရယ် ဒီနေ့တော့ မငြင်းပါနဲ့တော့ ကျွန်တော့်လီးတွေလဲ မမကိုကြည့်ပြီး အောင့်နေတာအရမ်းပါဘဲ လုပ်ပါမမရယ် ... တခါထဲပါ ... ကျွန်တော်လိုးပါရစေ ...”

“ ဖျန်း” 

ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး။ ကျွန်မလက်တစ်ဖက်က မြောက်တက်သွားပြီးသူ့ပါးကို တစ်ချက်ရိုက်လိုက်ပါတယ်။ ပါးရိုက်ခံလိုက်ရတဲ့ မောင်မောင်က သူပါးတစ်ဖက်ကိုပွတ်ပြီး ကျွန်မကို ကြောင်ပြီးကြည့်နေချိန်မှာဘဲ ကျွန်မရဲ့ အကြည့်ကသူ့လီးတန်ကြီးဆီပြန်ရောက် သွားရပြန်ပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာဘဲ မိုးတွေက ဝေါကနဲရွာချလာတာကြောင့် ကျွန်မဟာတစ်ဖက်ကို လှည့်ပြီးကားအပြင်ကိုကြည့်လိုက် မိတဲ့အချိန်မှာဘဲ ... 

“ ခဏနော် မမ မှန်တွေ ပိတ်ထားရအောင်” 

ဆိုပြီး မောင်မောင်က ဝေဝေကိုကျော်ပြီး မှန်တွေကို လှမ်းပိတ်သည်။ အဲဒီအခါမှာ မာတောင်ပြီးတဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေတဲ့ သူ့ရဲ့ လီးတန်ကြီးက ကျွန်မရဲ့ နို့အုံကြီးတွေကို ထိထိမိမိကြီးဝင်၍ ထိုးမိပါတော့တယ်။ ကျွန်မ အသက်ရှုရမှာတောင် မေ့သွားရပါတယ်။ 

ဝေဝေ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး။ ကြောင်နေမိတယ်။ ပြီးတော့ဝေဝေ မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်ချလိုက်မိတဲ့ အချိန်မှာဘဲ မောင်မောင်က ဝေဝေအပေါ်မှာတက်ခွထားပြီး ဝေဝေကိုအတင်းဘဲ ဖက်ပြီးနမ်းနေပါတယ်။ ပြီးတော့ဝေဝေ အင်္ကျီကျယ်သီးတွေ ကိုလဲဖြုတ်နေ တယ်လေ။ ဝေဝေ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲကအင်အားတွေကို မောင်မောင်လီးတန်ကြီးကအဝေးကနေဆွဲထုတ်သွားသလား အောင့်မေ့ရတယ်။ ကျွန်မရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ အားအင်ဆိုလို့ ဘာမှမရှိတော့လောက်အောင်ဖြစ်ပြီး နုံးချိနေပါတယ်။ 

မောင်မောင်ဟာ ဝေဝေရဲ့ ဘရာဇီယာကို အပေါ်ကိုဆွဲလှန်လိုက်ပြီး နို့သီးလေးတွေကို သူ့လျှာနဲ့ယက်လိုက် စို့လိုက် လုပ်နေတယ်။ လက်တစ်ဖက်ကလဲ ဝေဝေ့စောက်ဖုတ်လေးကိုပွတ်လိုက် နှိုက်လိုက်နဲ့ လုပ်ပေးနေလိုက်တာ ကျွန်မဖြင့် စိတ်တွေ တောင်ကြွလာ ရပါတယ်။ ကျွန်မလေ သူ့ကို မရဲတရဲ မျက်လုံးလေးဖွင့်ကြည့်လိုက်မိတယ် ...။ 

သူဟာ မက်မက်မောမောကြီးကိုကျွန်မရဲ့ နို့ကြီးတွေကို စုပ်လိုက် နို့နှစ်လုံးကို စို့လိုက် စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ညှိုးနဲ့ မွှေလိုက်လုပ်ရင်း အားမရဘူးထင်ပါတယ်။ ဝေ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲကို ခေါင်းသွင်းပြီးဝေ့စောက်ဖုတ်လေးကို သူ့လျှာနွေးနွေးကြီး နဲ့ယက်တော့တာပါဘဲရှင်။ အမလေးလေး ...

ဝေဖြင့်ဒီလိုအရသာမျိုးတစ်ခါမှ မခံစားဘူးခဲ့ပါဘူးရှင်။ ယားတာရော၊ ဘာရော စုံအောင်ခံရတော့တာပါဘဲ။ ယားလွန်းလို့ စောက်ဖုတ်ကို ရှုံ့ပြန်တော့ သူ့လျှာကို ဝေ့စောက်ခေါင်းထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်တယ် လေ။ စိတ်တင်းထားတဲ့ကြားက ဝေ့ပေါင်တွေကို ကားမိလိုက်ပါတယ်။ မောင်မောင်က ဒါကိုအခွင့်ကောင်းယူပြီး ဝေ့ပေါင်ကြား ထဲ ခြင်္သေ့ထိုင် ဝင်ထိုင်တယ်။

ပြီးတော့ သူ့လီးတန်ကြီးထိပ်က စောက်ပတ်ရှေ့ကို ဟိုထိုးဒီထိုးနဲ့ မဝင်နိုင်ဘူးဖြစ်နေတဲ့အတွက် ကာမစိတ်တွေ တဟင်းဟင်း တက်နေရတဲ့ ကျွန်မဟာ သူ့လီးကြီးကိုလက်တစ်ဖက်က ကိုင်ပြီးနောက်လက်ကလဲ ကျွန်မရဲ့စောက်ပတ်ကိုဖြဲကာ သွင်း ပေးလိုက်ရင်ပဲတရှူးရှူး တရှဲရှဲ ဖြစ်နေတဲ့ သူကလဲ လီးတန်ကြီးကို ဝေ့စောက်ပတ်ထဲဖိပြီး သွင်းလိုက်ပါတယ်။ 

“ အ ...” 

ဝေ့စောက်ပတ်ထဲ ပြည့်တင်းသွားတာပါဘဲရှင်။ တထစ်ချင်း တထစ်ချင်းဖိသွင်းနေစဉ်မျာဘဲ လီးကြီးက ကြီးလွန်းလို့ ဝေဖြင့်နာလွန်းတာကြောင့် အံကိုတင်းတင်း ကြိတ်ထား ရပါတယ်။

“ မမ သိပ်နာလားဟင် ...” 

သူကတိုးတိုးလေး ကြိတ်မေးတယ်လေ။ “နာတယ်ကွာ အရမ်းနာတာဘဲ” 

“ ကဲ ... ထ ကျွန်တော့်လီး မမစောက်ပတ်ကြီးထဲဝင်နေတာကိုကြည့် ... ထပါမမရဲ့” 

 ဆွဲပြီးထူတယ် ... ။ ဘုရား ... ဘုရား ... ဒီလိုလီးမျိုး ကျွန်မ တစ်ခါမှ မမြင်ဘူးပါဘူး။ တကယ့်သစ်သား ငြုပ်ကျည်ပွေ့ကြီးလောက်ပါပဲ ကျွန်မရဲ့ စောက်ပတ်နဲ့တွေ့သွားလို့လားတော့မသိဘူး ။

မောင်မောင်လီးကြီးဟာ စောစောကထက်ပင်ပိုကြီးပြီး ပိုမာနေပါတယ် ...။

အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထောင်ထနေတဲ့ ဧရာမလီးတန်မဲမဲကြီးဟာ ကျွန်မရဲ့ ရွှမ်းစိုဖြူဖွေးနေတဲ့စောက်ပတ်ထဲမှာ တဝက် နီးပါးဝင်ပြီး တစ်လစ်ကြီးဖြစ်နေတာကိုတွေ့မြင်လိုက်ရတယ် ဆိုရင်ဘဲကျွန်မဟာ ကာမဇောတွေဟုန်းကနဲ့ကြွလာပါတော့တယ်။ 

“ ကဲ ... လုပ်ချင်လဲ မြန်မြန်လုပ်ကွာ နေ့ခင်းကြောင်တောင်လမ်းလယ်ခေါင်မှာ အလိုးခံရတာငါ့ဘဝမှာ ဒါပထမဆုံးဘဲ” 

လို့ပြောပစ်လိုက်တယ်။ မနဲံကြီးအားတင်းကာ ပြောလိုက်ရတဲ့ ကျွန်မရဲ့စကားလဲဆုံးရော သူကပြုံးတယ်လေ။ အဟင်း သိလား ... ပြီးတော့

“ ကျွန်တော် ... ကျွန်တော် မြန်မြန်ပြီးစေချင်ရင် ကျွန်တော့်လီးကိုစုတ်ပေး ... တဲ့” 

ကဲ ဘယ်လောက်အနိုင်ကျင့်တဲ့ ကောင်လေးလဲ အိမ်မှာလဲ တင်အောင် ကျွန်မကိုပိုချစ်အောင် ကျွန်မက သူ့လီးကိုစုပ် ပေးနေကျဆိုတော့ မဆန်းပါဘူး။ ဒါမှလိုးအားကောင်းတယ် ဆိုလားဘဲ ...။ ကျွန်မစာက်ဖုတ်ထဲကို တဝက်နီးပါး ရောက်နေတဲ့သူ့ရဲ့ဧရာမလီးတန်ကြီးကို မောင်မောင်ကဆွဲပြီး ထုတ်လိုက်ပါတယ်။ လီးကြီးလဲ စောက်ခေါင်းထဲက လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ထွက်သွားရော ကျွန်မရင်ရင်ထဲမှာ ဟာသွားလိုက်တာမပြောပါနဲ့တော့။ ပြီးတော့ ကျွန်မပါးစပ်ရှေ့ကိုသူက သူ့လီးကြီးကိုတေ့ပေးတယ်လေ။ ကျွန်မရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေနဲ့ဖောင်းတင်းနေတဲ့ သူ့လီးတံ ကြီးထိပ်ဖူးကြီး နဲ့ထိလို့ပေါ့ ...။ 

ကျွန်မဟာ မျက်လွှာလေးတွေပင့်ပြီး သူ့ကိုမော့ကြည့်လိုက်တယ်။ ရှက်စိတ် ဝမ်းနည်းစိတ်တွေနဲ့ မျက်ရည်တွေဟာ ပါးပြင်ပေါ်ကို စီးကျလာတယ်။ သူက အတင်းဘဲကျွန်မပါးစပ်ထဲကို သူ့လီးကြီးထိုးသွင်းလိုက်တယ် ပါးစပ်အပြည့်ပါဘဲ။ 

ကျွန်မလဲ ဒေါသစိတ်လေးနဲ့ ကျွန်မပါးစပ်ထဲကို ဝင်လာတဲ့သူ့လီးကြီးကို လျှာနဲ့ပတ်ပြီး ယက်ပေးလိုက်တယ်ဆိုရင်ဘဲ သူ့မျက်နှာဟာ ရှုံ့တွပြီး တအအ တအိအိ ညည်းတယ်လေ ဒီတော့မှ ဆက်နဲ ဆက်ကနဲ မာန်ထနေတဲ့ လီးကြီးကို ကျွန်မပါးစပ်ထဲက ပြွတ်ကနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ကျွန်မအပေါ် တက်ခွကာ ကျွန်မရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို တဖြေးဖြေးထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။ 

“ အ ... အ ... အ ... အာ ... အား ... အား ... နာ ... နာတယ် ... အမလေး ...” 

ကျွန်မလည်းမခံနိုင်လွန်းလို့ အသံခပ်ကျယ်ကျယ်ဘဲ အော်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် ခဏအကြာမှာဘဲ ကျွန်မရဲ့စောက်ခေါင်းထဲက ဒလဟောထွက်လာတဲ့ စောက်ရည်တွေကြောင့် လီးတန် ကြီးကချောပြီး ရှောရှောရှူရှူဖြစ်ကာ တဆုံးဝင်သွားပါတော့တယ်။ 

ဒီမှာတင် မောင်မောင်က ကျွန်မရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲကိုသူ့ဲရဲ့လီးတန်ကြီး တဆုံးဖိသွင်းထားလိုက်ပြီး ကျွန်မရဲ့နို့နှစ်လုံး ကိုကုန်းပြီး တလှည့်စီအားကောင်းကောင်းစို့ပေးနေလိုက်တာ ကျွန်မဖြင့် ကျောလေးပင်ကော့တက်တဲ့ အထိပါပဲရှင်။တော်တော်လေးကြာတော့ ကျွန်မရဲ့စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံးဟာ အထဲကနေရွစိရွစိဖြစ်လာပြီး ယားတက်လာတာ ကြောင့် အတော်ဘဲ အနေရခက်လာပါတယ်။ ဒါကြောင့်လဲကျွန်မရဲ့ခါးလေးဟာ ကော့ကနဲဖြစ်လိုက် ဖင်သားဖြူဖြူကြီးတွေကို လိမ့်ကနဲ လိမ့်ကနဲ လှုပ်လိုက် အနေ ခက်စွာနဲ့ လုပ်ပေးနေမိပါတယ်။ 

ဒီမှာတင်ဘဲ မောင်မောင်ကသူ့လီးကြီးကို စောက်ခေါင်းထဲကနေ တဝက်လောက်ဆွဲထုတ်ပြီး ညင်ညင်သာသာ လေးတစ်ချက်ချင်းဆောင့်ပြီး လိုးပေးပါတယ်။ ကြီးလွန်းလှတဲ မောင်မောင်ရဲ့ လီးတန်ကြီးက ကျွန်မစောက်ပတ်နဲ့ မဆန့်မပြဲဖြစ်နေတာကြောင့် သူ့လီးတန်ကြီး စောက်ပတ်ထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်တိုင်း စောက်ပတ်ဝထိပ် ကျွန်မရဲ့စောက်စေ့လေးဟာ လီးတန်ကြီးရဲ့ အဖိကိုခံရ စောက်ခေါင်း ထဲကိုဆောင့်ဆောင့်ပြီး ဝင်သွားရတာကြောင့် ကျွန်မရဲ့ကိုယ်တစ်ခုလုံးဟာ ဆတ်ဆတ်ခါနေရပါတယ်။

စောက်ခေါင်းထဲမှာ အီဆိမ့်လွန်းတာကြောင့်လဲ ကျွန်မဟာ မချင့်မရဲဖြစ်ပြီး ကျွန်မရဲ့စောက်ပတ်နဲ့သူ့လီးတန်ကြီးကို ဆွဲဆွဲပြီး ညှစ်ပေးလိုက်မိပါတယ်။ အရသာတွေ့လာပြီဖြစ်တဲ့ မောင်မောင်က သူ့လီးတန်ကြီးကို တဝက်မျှသာထုတ်ရင်း ထုတ်ရင်းကပဲ ခပ်သွက်သွက်လေးကို လိုးလာပါတော့တယ်။ 

“ ဖွတ် ... ပြွတ် ... ကျွိ ... ကျွိ ... အ ... အ ... ဟင်း ... ဟင်း ...” 

စောက်ဖုတ်နဲ့ လီးကြားကမြည်သံ၊ ကားကူရှင်စပရိန်တွေ ကွေးညွတ်ပြီး ပြန်ကန်တဲ့မြည်သံ ကျွန်မရဲ့ညည်းသံတွေဟာ ဆက်တိုက်ဆက်တိုက်ဆိုသလို ထွက်ပေါ်၍နေရသည်။ 

ခဏအကြာမှာပဲ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ထားတဲ့ ကျွန်မဟာ တအင်း အင်းနဲ့ဖြစ်လာရာက ကျွန်မရဲ့ လက်နှစ်ဖက်နဲ့အသာစမ်းပြီး သူ့ကျောပြင်ကြီးကို လှမ်းပြီးဖက်လိုက်မိပါတယ်။ ကောင်းလေးက ကျွန်မကမွေးရင် ကျွန်မရဲ့သားလောက်ပဲရှိသေးပြီး သမီးနဲ့တောင်အသက်အတူတူလောက်ဘဲရှိတာ လိုးတာကတော့ တော် တော့ဘဲကျွမ်းပါတယ်။။ 

လီးတန်ကြီးကိုကျွန်မရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲမှာ ဝင်ချီထွက်ချီ လုပ်ရုံမျှပင် မဟုတ်ဘဲ စောက်ခေါင်းတစ်ခု လုံးကို နေရာလပ်မရှိအောင် ထိထိမိမိကြီး ဖြစ်အောင်ကို ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်နဲ့ အင်တိုက်အားတိုက် လိုးပေးနေပါတယ်။ 

ယောက်ျားနှစ်ယောက်ရဖူးပြီး လူနှစ်ယောက်ရဲ့အလိုးကို ကျကျနန အလိုးခံခဲ့ဖူးတဲ့ ကျွန်မဟာဘယ်လီးနဲ့မှ မတူဘဲ ဧရာမလီးကြီးနဲ့ တချိန်လုံးထိထိမိမိဖြစ်အောင် လိုးပေးနိုင်နေတဲ့ မောင်မောင်ကို စွဲလမ်းမိနေပါပြီရှင်။ စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် လိုက် လျောရုံတင်မကဘဲ ကျွန်မဟာ သူ့ရဲ့ကျောပြင်ကြီးကို ယုယုယယ ပွတ်ပေးနေရုံမျှမကဘဲ ကျွန်မရဲ့စောက်ပတ်အတွင်းသား နုနုလေးတွေကလဲ သူ့ရဲ့မာကျောခက်ထန်ကြီးမားလှတဲ့ ဧရာမလီးတန်ကြီးကို ကြင်နာမှုများစွာဖြင့်ပင် ညှပ်ပေးဆွဲပေး ဖျစ်ညှစ် ပေးနေမိပါတယ်။ 

“ ပြွတ် ... ဖွတ် ... ဟင်း ... ဟင်း” 

“ ကောင်းရဲ့လား မမ ...” 

“ အင်း ... ကောင်းတယ် ... ဟင်း ... ဟင်းဟင်း ... ဆောင့် ... ဆောင့် မင်းဟာကြီးတော့ မမစွဲမိပြီ သိလား ...” 

အရသာတွေ အီဆိမ့်လာတာနဲ့အမျှ ကျွန်မဟာ မိန်းမသားပီပီ ခပ်ညူညူဖြစ်လာရပါတယ်။ 

“ ချစ်လားဟင် ... မမ” 

“ ချစ်တယ် ... ချစ်ပါတယ် ... ဆောင့်စမ်းပါဆို ...” 

ကျွန်မဟာ တကိုယ်လုံး အီဆိမ်လာရာက အားမလိုအားမရနိုင်တဲစိတ်တွေ မကြေနပ်နိုင်တဲ့စိတ်တွေ ပိုပြီးတိုးပွါးလာရ ပါတော့တယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ ကျွန်မရဲ့ အခြေအနေကို သုံးသပ်မိလိုက်တဲ့ မောင်မောင်ဟာ ကျွန်မရဲ့စောက်ခေါင်းထဲက သူ့ရဲ့ လီးတန်ကြီးကို တဆုံးနီးပါးလောက်ကို ဆွဲ၍ဆွဲ၍ ထုတ်ကာအားရပါးရ ဆောင့်၍လိုးလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ခဏအကြာမှာပဲ နှစ်ယောက်လုံးဟာ ကာမအထွတ်အထပ်ကိုရောက်သွားကြ ရပါတော့တယ်။ 

ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ထွေးနေအောင်ဖက်ထားလိုက်ကြပြီး တအောင့်လောက်ကြာ တော့မှ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် လွှတ်ပေးလိုက်ရာက မောင်မောင်ကလဲ သူရဲ့လီးတန်ကြီးကိုကျွန်မရဲ့စောက်ပတ်ထဲ ကနေဆွဲပြီး ထုတ်လိုက်ပါတယ်။ ဘေးနားမှာပုံကျနေတဲ့ကျွန်မရဲ့ အင်္ကျီလေးကိုကောက်ပြီး ဝတ်နေတုံးမှာဘဲ မောင်မောင်ဟာ ကျွန်မရဲ့စောက်ဖုတ် ကို သူ့လီးကြီးနဲ့ပွတ်ကစားလာသည်။ 

“ တော်တော့ မောင်လေးရယ် ... မောင်ကလိမ်မာပါတယ်ကွာ နောက်တစ်ခါ အခွင့်အရေးရရင် လုပ်ကြတာပေါ့နော်...” 

ကျွန်မကချော့ပြောနေပေမယ့် မရပါဘူးရှင်။ သူကစကားမပြောတော့ဘဲ ကျွန်မစောက်စေ့လေးကို ပါးစပ်နဲ့ကုန်းစုပ် တော့တာပါဘဲ ကျွန်မလဲအလိုးခံချင်စိတ်တွေ ထိန်းမရအောင်ကြွလာတာမို့ ကဲဟယ်နင်ကဘဲလိုးနိုင်လိုင်မလား ငါကပဲခံနိုင် မလားဆိုပြီး သူ့အကြိုက်ကို မငြင်းဆန်နိုင်တော့ဘဲ လိုက်လျှောလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ...။ 

မောင်မောင်ဟာ ကျွန်မရဲ့ စောက်စိလေးကို စုပ်ယင်းနဲ့ ကျွန်မတစ်ကိုယ်လုံး တလွန့်လွန့်ဖြစ်လာတာနဲ့ စောက်စေ့လေး ကိုသူ့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြားက လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ကုန်းထလိုက်ပါတယ်။ မောင်မောင်ရဲ့နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားက လွတ်သွားတဲ ကျွန်မရဲ့ စောက်စေ့လေးဟာ တဆတ်ဆတ်တောင်ဖြစ်နေရပါတော့တယ်။ ကုန်းထလာတဲ့မောင်မောင်က အရည်တွေနဲ့ပေပွစို ရွှဲနေတဲ့ကျွန်မရဲ့ စောက်ပတ်ကြီးထဲကို သူရဲ့ဧရာမလီးတန်ကြီးကို ထိုးထဲ့ပြီး လိုးပါတော့တယ်။ 

“ ဖွတ် ... ဖွတ် ... ဖတ် ... ဖတ် ... အ ... အ ...” 

တစ်ချီပြီးသွားခဲ့ရပေမယ့် မောင်မောင်ရဲ့လီးတန်ကြီးဟာ နဂိုကအတိုင်းတာမပြောင်းလဲပဲ ပိုပြီးတောင် မာလာတယ်လို့ ကျွန်မဖြင့်ထင်မိတာကြောင့် ကြေနပ်အားရဖြစ်မိရပါတယ်သေးတယ်။ 

မောင်မောင်ဟာ ဒီတစ်ခါတော့စောစောကလို ညှာညှတာတာမဟုတ်တော့ဘဲ သူ့စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းဘဲ အားရပါးရကြီး ကိုဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးနေပါတော့တယ်။ 

သူ့လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ကျွန်မရဲ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုဆွဲပြီး နို့အုံကြီးတွေကိုနယ်ပြီး နို့သီးတွေကိုဆွဲပေးရတာလဲ အမောပါဘဲရှင်။ မောင်မောင်ရဲ့ကြီးမားပြီး မဲနက်လုံးတစ်နေတဲ့ ဂွေးဥကြီးဟာ အရည်တွေရွှဲနေတဲ့ ကျွန်မရဲ့ဖင်ကြားကိုလာလာရိုက်တယ်။ ကျွန်မလဲအောက်ကနေတအားဆောင့်ဆောင့်ပြီး ကော့ပစ်လိုက်တယ်။ ပွတ်ကနဲပွတ်ကနဲ သုတ်ရည်တွေ စီးကျလာမှာ မောင်မောင်ဟာ ကျွန်မရဲ့ဗိုက်ပေါ်မှာ မှောက်ပြီး မှန်းနေပါတော့တယ်။ အတန်ငယ်မျှကြာသွားတဲ့အခါကျမှ ... 

“ မမရယ် ... ကျွန်နော် ... မမကို မခွဲနိုင်တော့ဘူး ... သိလား” 

“ မမလဲ မင်းလိုပါဘဲကွယ် ...” 

လို့ပြောလိုရင်းက ကျွန်မဟာ သူ့ရဲ့ပါးတစ်ဖက်ကို အားရပါးရ နမ်းမိလိုက်ပါတော့တယ် ရှင် ...။

တင်အောင်နှင့်နီနီတို့ ညင်ညင်သာသာလေးပင်ကိုယ်လုံးချင်း ပူးကပ်လိုက်ကြာသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း အပြန်အလှန် မလွတ်မ်းမက်မောစွာဖြင့် နမ်းလိုက်ကြာသည်။ လက်များကလဲ တစ်ယောက်ပေါင်ကြားသို့ တစ်ယောက်လှမ်းလိုက်ကြသည်။ နီနီကပေါင်လေးကိုဖြဲထားပေးသည်။ တင်အောင်ကနီနီ ထဘီလေးကိုဆွဲချပြီး ဗိုက်သားဖွေးဖွေးလေးကို လက်ဖဝါးဖြင့် လျှောတိုက်ဖြတ်ကျော်၍ သူမ၏စောက်ပတ်လေးကို နှိုက်လိုက်သည်။ 

“ အင့် ... အင့် ... အင်း ...” 

နီနီ မပီမသငြီးနေသည်။ တင်အောင်သည် နီနီ၏ဘလောက်အင်္ကျီလေးကို ဆွဲလှန်မတင်လိုက်ပြီး ထွက်ပြူလာသော သူမ၏ နို့အိအိလေးကို ဆုတ်နယ်ချေမွသည်။ နီနီ၏ နို့သီးခေါင်းလေးများက တင်အောင်၏ လက်ဖဝါးအောင်တွင် ထောင်ထလာ ကြသည်။ အဆိုပါ နီနီ၏နို့သီးခေါင်းလေးများကို လျှာဖြင့်ယက်သည်။ ထို့နောက်ပါးစပ်ဖြင့်ငုံ၍ တပြွတ်ပြွတ်စို့နေသည်။ နီနီ ကော့တက်လာသည်။ 

နီနီ၏စောက်ပတ်လေးကိုပွတ်ကိုင်၍ နေသောတင်အောင်၏လက်တွေက သူမ၏စောက်မွှေးလေးတွေကို ဖွဖွလေး ဆွဲပေးနေသည်။ 

နီနီ၏လက်ကမူ တင်အောင်၏ ဘောင်းဘီဇစ်ကိုဖြုတ်၍ မားမားကြီးမတ်တောင်နေသော လီးတန်ကြီးကိုကိုင်ထား သည်။ သူမ၏လက်လေးဖြင့် လီးတန်ကြီးထိပ်ကိုပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ တင်အောင်က နီနီ၏ထဘီလေးကို ပေါင်ရင်းသို့တိုင် အောင်အသာဆွဲ၍ လှန်တင်ထားရာ ဖြူဝင်းသောနီနီ၏ ပေါင်တံသွယ်သွယ်များကအထင်းသားပေါ်လွင်နေသည်။ သူမ၏ပေါင် တွင်းသားလေးများကို အသာအယာလက်လေးဖြင့် လျှောတိုက်၍ ပွတ်သပ်နေရင် ပေါင်ရင်းခွဆုံဆီးစပ်အောက်ရှိ စောက်ပတ် မို့မို့လေးဆီသို့ လက်ရောက် သွားပြန်သည်။ 

နီနီစောက်ပတ်လေးမှာ မို့မောက်ဖောင်းကြွလျက်ရှိပြီး တင်းမာ၍ ကျဉ်းကြပ်နေသည်။ လက်ညှိုးပင်မနဲထိုးရသည်။ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ စောက်စေ့ချွန်ချွန်လေးကို လက်ညှိုးလက်မဖြင့်ညှပ်ပြီး ဖိပွတ်ဆွဲလိုက်ပြန်သည်။ နီနီတယောက် ပေါင်းလေးကို ပိုမိုကားပေးလာပြီးကော့ပျံလူးလွန့်လာသည်။ 

စောက်ပတ်ဝတွင် အရည်ရွှဲရွှဲလေးများစိုစွတ်၍လာရာ တင်အောင်၏လက်ချောင်းများ ပေကျံကုန်သည်။ တင်အောင်က နီနီ၏ နို့တွေကိုစို့ပေးနေရာက ပြွတ်ကနဲ့ခွါပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ်ကာစုပ်နေသည်။ လက်ချောင်းများက စောက်ပတ်အကွဲ ကြောင်းထဲသို့ တစွပ်စွပ်ထိုးနှိုက်၍ ကလိနေသည်။ နီနီက နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီးနောက် တင်အောင်နှင့်ကိုယ်ချင်းခွါကာ တင်အောင် ထိုင်နေရာ ရှေ့ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ဆင်း၍ ထိုင်ချလိုက်သည်။ ထို့နောက်တင်အောင်၏ လီးကြီးအား မရှက်မကြောက်အားရပါးရ စုပ်ပေးနေတော့သည်။ 

တင်အောင်က နီနီ၏ ခေါင်းလေးကို စုံကိုင်ဆွဲနိမ့်ပြီးနီနီ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ သူ၏လီးတန်ကြီးကို ထိုးထည့်ပေးနေမိသည်။ ခဏကြာတော့မှ တင်အောင်က နီနီ၏ ခေါင်းလေးကို ဆတ်ကနဲ့ဆွဲမော့၍ယူလိုက်ပြီး နီနီ၏ပါးစပ်ထဲမှ သူ၏လီးတန်ကြီးကိုဆွဲ၍ ထုတ်ယူလိုက်သည်။

သူမ၏တံတွေးများနှင့် စိုရွှဲကာတင်းမာပြောင်လက်နေသော တင်အောင်၏လီးတန်ကြီးကို နီနီကအာသာငမ်းငမ်းဖြင့် လိုက်၍ ကြည့်နေစဉ် မှာပင် တင်အောင်၏လက်နှစ်ဖက်က သူမ၏ပုခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်သို့ တဖက်တချက်ဆုပ်ကိုင်လာကာ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေး ကိုဆွဲ၍ သူကမလိုက်ရင်း အပေါ်တွင်ပြန်၍ထိုင်စေလိုက်သည်။ ပြီးတော့ တင်အောင်က နီနီ၏ရှေ့ကြမ်းပြင်ပေါ် သို့ဆင်း၍ထိုင်လိုက်ရင်း နီနီ၏ ပေါင်လေးကိုဖြဲလိုက်သည်။ 

နီနီက ကိုကို့ဆံပင်များကို သူမ၏ဖေါင်းဖေါင်းတစ်တစ်လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ထိုးသွင်းကာဖွပေးနေသည်။ နီနီ သည်အများရှေ့ တွင်မူ တင်အောင်ကို အန်ကယ်ဟုခေါ်သော်လည်း သူမ၏ရင်ထဲမှကြိတ်၍ တင်အောင်အား ကိုကိုဟုခေါ်ခဲ့ သည်မှာကြာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ကိုကိုသည် နီနီ၏စောက်ပတ်လေးကို သွားဖြင့်မနာအောင်ကိုက်၍ နှုတ်ခမ်းဖြင့်ညှပ်ပြီး ဆွဲစုပ်ယူ လိုက်သည်။ လျှာထိပ်ဖျားဖြင့် စောက်စိထိပ်သို့ ဖိထိုးမွှေနှောက်လိုက်ရာ

“ အ ...”

နီနီခမျာ တွန့်တွန့်လူးသွားရရှာသည်။ သူမ၏ ပေါင်ဖြူဖြူလေးနှစ်ဖက်မှာလည်း ပိုမိုဖြဲကား၍သွားသည်။ ကိုကို့လျှာပူပူနွေးနွေးကြီးက စောက်ခေါင်းထဲသို့ တိုးဝင်လာသည်။ နီနီသည် ကိုကို့ခေါင်းကြီးကိုယောင်ပြီး ပေါင်ကြားထဲသို့ဖိသွင်းလိုက်မိသည်။ အားနာသွားသည်။ 

“ ကန်တော့ ... ကိုကိုရယ် ... နော် ...” 

ကိုကိုက ဘာမျှပြန်မပြော ... စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ သူ၏လျှာကြီးဖြင့်ကလိနေသည်။ 

“ ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ် ...” 

“ နီနီကို တက်လိုးလိုက်ပါတော့လားကွယ်” 

ခဏအကြာ 

“ အ ... အီး ... အ ...” 

နီနီ၏စောက်ပတ်ထဲမှ သုတ်ရည်များပွတ်ကနဲ ပွတ်ကနဲအံကျလာသည်။ ကိုကို့ ပါးစပ်ထဲပြည့်တင်းသွားသည်။ “အို ... အားနာလိုက်တာ ကွယ် ... ကိုကိုရယ်”

..................................................................................

ဒီလိုအိပ်မက်မျိုးတွေစပြီးမက်တက်လာတာကတော့ မေမေတစ်ယောက် ယောက်ျားယူပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းမှာစတင်ပြီး မကြာခဏ မြင်မက်လာရတဲ အိပ်မက်လေးတွေဖြစ်ပါသည်။ 

မေမေကလဲ ကိုတင်အောင်နှင့် တွေ့ရလျှင်ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး ကိုမေ့သွားတတ်သည်။ အိပ်ခန်းတံခါးပင်ပိတ်ဖေါ်မရတော့။ ပြီးတော့သူတို့အိပ်ခန်းက နီနီ၏အိပ်ခန်းနှင့်ကပ်လျှက်ဆိုပြန်တော့ အကဲပိုကာ သဲတာတွေပိုနေတဲ့ မေမေ့ရဲ့အသံတွေနဲ့ ရင်ဖိုစရာ ကောင်းလှတဲ့ အလိုအလျောက်မြည်သံလေးတွေကြောင့် နီနီ တစ်ယောက်ဒီအသံလေးတွေရဲ့ ဆွဲဆောင်ရာကို လိုက်ပါသွားရာက နီနီဟာ သူတို့အိပ်ခန်းဝထိ ရောက်သွားခဲ့ရပါတယ်။ မကြာခဏပါဘဲ ... တစ်ခါတစ်လေ နေ့စဉ်ရက်ဆက်ပါပဲ။ 

ကြာလာတော့စောစောကလို အိပ်မျက်မျိုးတွေကို နီနီတစ်ယောက် မကြာခဏမြင်မက်လာတတ်ပြီး တင်အောင်ကို နီနီ၏ရင်ထဲက ကြိတ်၍ပင် ကိုကိုလို့ခေါ်နေရသည်ထိပင်ဖြစ်နေရသည်။ နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့မခံစား၊ မကြုံတွေ့ဖူးပေမဲ့လဲသူတို့ နှစ်ယောက်ကြောင့် နီနီမှာ အတတ်တွေမျိုးစုံနေခဲ့ရပြီဖြစ်သည်။ ပြီးတော့လဲ ဘယ်နေ့များမှ ဒီလိုမျိုးကြုံတွေ့ခံစားလာနိုင်ပါ့မလဲဟူသောဆန္ဒတွေ တနေ့ထက်တနေ့ ပြင်းပြလာရကာ နီနီရဲ့ရင်ထဲမှာ ဝေဒနာတွေဟာ အဆောက်အုံတစ်ခုအဖြစ် တည်ရှိလာခဲ့ရပြီး ဒီအဆောက်အုံပမာဏဟာ ကြာလာသည် နှင့် အမျှပို၍ ကြီးမားလာရပြီး ဒီဝေဒနာတွေကနီနီကို တနေ့တခြား ပိုပြီး နှိပ်စက်လာရပါတော့သည်။

* * * * *

တက်ထရွန်ထမီပါးပါးလေးကို ရင်လျှားထားသော နီနီသည် ရေချိုးခန်းတွင်းရှိ ရေပန်းအောက်သို့ဝင်လိုက်သည်။ ထိုစဉ် မှာပင် ရေချိုးခန်းရှေ့တွင် တစုံတဦးရောက်လာသောခြေသံကိုကြားလိုက်ရသည်။ ကိုကိုဖြစ်ပါစေဟု ဆုတောင်းရင်းနီနီ၏ လက် လေး တစ်ဖက်က ရေပန်းကို ဖွင့်လိုက်စဉ်မှပင် ... 

“ နီနီပြီးရင် ... တို့ချိုးမယ်နော် ...”

ပေါ်လာသောအသံက မောင်မောင်၏အသံ၊ ဗြုံးကနဲ နီနီရင်ထဲတွင် ထိတ်သွားရသည်။ ဒါပေမယ့် တခဏအတွင်းမှာ ပင် ... 

“ လာလေကွာ အတူတူချိုးတာပေါ့ ဘာလို့စောင့်နေရမှာလဲ မင်းလဲ သွားစရာရှိနေမှာပေါ့ ...” 

ဟုနီနီက ကရားရေလွှတ်ပြောလိုက်မိသည်။ ခုမှပြန်သတိရသည်။ အိမ်တွင်မေမေတို့လင်မယားမရှိ။ စောစောကပင် အပြင်ထွက်သွားကြာသည်။ ဒါကို သူမ၏ ဆန္ဒဇောဖြင့်သာ စောစောက ကိုကိုဖြစ်ပါစေဟု ဆုတောင်းမိခဲ့ရတာဖြစ်သည်။ နီနီ၏ အသံကိုကြားလိုက်ရသည်နှင့် မောင်မောင်တစ်ယောက် ငိုချင်ရက်လက်တို့ ဖြစ်သွားသည်။ ရေချိုးခန်းအတွင်းသို့ မောင်မောင် ဝင်လာ၏။ အသားကပ်ဘောင်းဘီတိုလေးနှင့်ဖြစ်သည်။ 

မောင်မောင်ကိုကြည့်ပြီး နီနီတချက်ပြုံးလိုက်သည်။ ခပ်လျှော့လျှော့ရင်လျှားထားသော ထဘီအောက်တွင်ရေစိုနေ သောကြောင့် ပြည့်ဖြိုးစွာလုံးအိနေသော ရင်သားများကိုမောင်မောင်မြင်လိုက်ရသည်။ ထဘီလေးကို ရေစို၍ကပ်နေသော တင်သားဖောင်းဖောင်း ကားကားကြီးများ ဖြောင့်တန်းသော ပေါင်တံကြီးများကို မောင်မောင်က ရေချိုးရင်းခိုးကြည့်နေသည်။ နီနီက မသိဟန်ဆောင်ရင်း ဆပ်ပြာတိုက်နေသည်။ တချက်တချက် မောင်မောင်၏ ရေစိုနေသောဘောင်းဘီလေးကို နီနီကလှမ်း ၍ကြည့်နေသည်။ 

ရေစို၍ကပ်နေသောဘောင်းဘီအောက်မှာ တင်းရင်း၍အမြောင်းလိုက်ထနေသော အသားလုံးပြည့်ပြည့်ကြီးကို တွေ့မြင်နေရသည်။ 

“ အားတော့နာတယ်မောင်မောင်ရယ် နီနီကျောကိုဆပ်ပြာတိုက်ပေးစမ်းပါ” 

နီနီက ရင်လျှားထားသောထဘီကို ဖြေလျှော့လိုက်သည်။ နို့အုံပေါ်တွင်လက်နှင့်အသာဖိပြီး သူမ၏ကျောပြင်ကို မောင်မောင်ဘက်သို့ လှည့်ပေးလိုက်သည်။ ကျောပြင်တစ်လျှောက်ညင်သာစွာလက်ဖြင့်ပွတ်၍ နူးညံ့သော နီနီ၏အတွေ့ကြောင့် မောင်မောင်သည် သူ၏စိတ်တွေကိုထိန်းနေရသည်မှာ အမောပင်ဖြစ်သည်။ နီနီက ထဘီကိုလျှော့ထား၍ တင်သားကြီးများအ ထက်ပိုင်း ခါးတဝိုက် ထိ မောင်မောင်၏လက်များက ရောက်နေသည်။ 

နီနီကတစ်ချက်တွန့်သွားသည်။ ဖြေးညှင်းစွာရွေ့လာသောမောင်မောင်၏ လက်များ၏အတွေ့ကို ရင်ဖိုစွာကြိုဆိုနေမိ သည်။ ချောမောပြည့်ဝန်းသော ဗိုက်သားနုလေးများပေါ်တွင် မောင်မောင်၏ လက်များက အပေါ်တက်မလို အောက်ဆင်းမလို ရွေ့လျားနေ၏။ တဖြေးဖြေး မောင်မောင်ကအရဲစွန့်ပြီး ဗိုက်သားပေါ်တက်လိုက်ရာ နူးညံ့သောနို့အုံအောက်ပိုင်းကိုသွားထိသည်။ ရသောအခွင့်အရးကိုလက်မလွှတ်ပဲမောင်မောင်က နို့နှစ်လုံးကိုတဖက်စီ အသာကိုင်လိုက်ရာ နီနီအလိုက်သင့် မောင်မောင်ပုခုံး ပေါ်နောက်ပြန်ခေါင်းမှီလိုက်သည်။ သူမသည် မှေးစင်းသောမျက်လုံးများနှင့် တိုးညှင်းစွာညည်းလိုက်သည်။ 

“ ရင်တွေ တုန်တယ် ... မောင်မောင်ရယ်” 

ထို့နောက် လက်နှစ်ဖက်ကိုအသာရွေ့လိုက်ရာရေစိုနေသော ထဘီပါးလေးမှာ နို့အုံကြီးများအား မဖုံးနိုင်ဘဲဆီးစပ် အထိ လျှော့ကျသွားသည်။ 

“ နီနီရယ် ... ချစ်တယ်ကွယ် ...” 

မောင်မောင်ကတိုးတိုးပြောလိုက်ကာ လက်များကမာတောင်နေသော နို့သီးလေးများအား မနာအောင်ညှစ်လိုက် လှိမ့်လိုက်နှင့် ဝင်းဝါသောဗိုက်သားလေးမှာ ရေစက်များအောက်တွင်လှချင်တိုင်းလှနေသည်။ မောင်မောင်သည် အချိန်ဆွဲမနေ တော့ဘဲ

လက်တဖက်ဖြင့် ရေစိုနေသော ထဘီကိုချွတ်လိုက်ရာနီနီမှာ မျက်စိစုံမှိတ်ရင်း မောင်မောင်ပွတ်နေသော အတွေ့ကို ခံစား နေမိတော့သည်။ ထမီလေး တစ်ခုလုံးအောက်သို့ပုံကျသွားသည်။ 

အောင်အောင်လက်များက ရှည်သွယ်သောပေါင်လုံးတစ်လျှောက် အထက်အောက်ပွတ်သပ်နေသည်။ ကျန်လက်တစ် ဖက်ကနီနီ၏ နို့အုံကို ဆုတ်လိုက်ပွတ်လိုက်နို့သီးမာမာလေးအား လှိမ့်ခြေလိုက်နှင့် ပေါင်တံမှလက်ကလဲဆီးစပ်သို့ ရောက်လာသည်။ ဆီးစပ်အောက်ရှိ အမွှေးများကိုအသာဖွနေသည့်အတွက် နီနီတစ်ယောက် မနေတတ်တော့ ...။ 

မတ်တပ်ရပ်လျှက် မောင်မောင်ရင်ခွင်တွင်းသို့ ကျောမှီထားရသည်ဖြစ်ရာ မောင်မောင်ပေါင်ကြားမှ လုံးလုံးမာမာချောင်း ကြီးက နီနီ၏ တင်သားများအားလာ၍ ဖိနေသည်။ ဖောင်းနေသောနီနီ၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများအား လက်များဖြင့် အား ပါးတရ ဆုတ်နယ်နေသည်။ သူ့လက်ဝါးထဲတွင် စောက်ပတ်အိအိလေးမှာ အဖျစ်အညှစ်ခံနေရတော့သည်။ 

ထိုမှတဆင့် စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးအား လက်ညှိုးနှင့်လာ၍ ပွတ်နေသည့်အရည်လေးများမှ တစိမ့်စိမ့်ထွက်နေကြသည်။ 

“ မောင်မောင် ... နီနီမနေတတ်တော့ဘူး” 

နီနီက မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေအထား ပြင်ရပ်ရင်းပြောလိုက်သည်။ တောက်ပြောင်သော မောင်မောင်၏မျက်လုံးများကို နီနီကြာကြာ မကြည့်နိုင်ဘဲ မောင်မောင်၏ ပုခုံးကိုသိုင်း၍ဖက်လိုက်သည်။ မောင်မောင်ကလဲ နီနီ၏ကျောပြင်ကိုသိုင်းဖက်ကာ နှစ်ဦးသား တင်းကြပ်စွာ ဖက်ယင်း နှုတ်ခမ်းချင်းတင်းကြပ်စွာ စုတ်ယူမိကြသည်။ နွေးထွေးသော နီနီ၏နို့နှစ်လုံးက မောင်မောင် ရင်ဘတ်ကျယ်ကြီးသို့ အားဖြင့် ဖိကပ်ထားသည်။ လျှာဖျားချင်းပွတ်သပ်နေသော အတွေ့ကြောင့် နီနီ၏မျက်လုံးလေးတွေမှာ စင်း၍ကျနေသည်။ ထို့နောက် နီနီ၏လက်များက မောင်မောင်၏ တောင့်တင်းသောခါးဆီသို့ ရွေ့ဆင်းလာသည်။ 

ထို့နောက်အသားကပ် နိုင်လွန် ဘောင်းဘီလေးအား ခါးဆီမှအောက်သို့ ဖြေးလေးစွာဆွဲချလိုက်သည်။ ပေါင်လယ်သို့ ဘောင်းဘီလေးရောက်သွားသည်။ အတားအဆီးမှလွတ်၍သွားသော သူ၏လီးကြီးမှာ သန်မာစွာဖြင့်စောက်ပတ်ဆီသို့ လာ၍ထောက်နေသည်။ နီနီ၏လက်များက သူ၏အမွှေးများကို ပွတ်သပ်နေရင်းက မာတောင်နေသောလီးကြီးကို ဗြုံးကနဲလာ၍ ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။ 

လက်ကောက်ဝတ်နီးပါးခန့်ရှိသော လီးကြီးကိုနီနီက တထိတ်တလန့်လေးဆုတ်ရင်း အပေါ်အရေခွံကိုနောက်သို့ဆွဲ၍ ဖွင့်လိုက်သည်။ စုပ်နမ်းနေသော နှုတ်ခမ်းကိုထုတ်ပြီး နီနီက မောင်မောင်၏လီးတန်ကြီးကို ကြည့်မိသည်။ ထိပ်ပြဲသွား၍ ပေါ်လာသော ဒစ်ကြီးမှာနီရဲပြီး အပေါက်၌ အရေကြည်လေးစိုနေသည်။ သူမမြင်ဖူးသော ကိုကို့လီးကြီးထက် နှစ်ဆနီးပါး လောက်ကြီးသည်။ ကံကောင်းသည်ဟုပင် ပြောရမလားဟုတုံတုံယင်ယင် ဖြစ်နေသည့်ကြားမှ နီနီတွေးလိုက်မိသည်။မောင်မောင်သည် နီနီ၏ အမွှေးလေးများဖုံးနေသော စောက်ပတ်ကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် နှုတ်ခမ်းသားများအား ဖြဲလိုက် သည်။ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက်ပြဲသွားပြီးအကွဲထိပ်တွင် စောက်စေ့ လေးပြူ၍ ထွက်လာသည်။ မောင်မောင်ကဖြဲပေးထား ခိုက် နီနီကမောင်မောင်၏ လီးကြီးအားဆုတ်ပြီး ဒစ်များဖြင့်အကွဲကြောင်း တစ်လျှောက် ထက်အောက်ပွတ်တိုက်၍ ပေးရင်းနီနီ သည်ခံချင်စိတ်တွေမုန်ယို၍ လာတော့သည်။ 

“ ကောင်းရဲ့လား မောင်မောင်ရယ် ...” 

“ ကောင်းတယ် နီနီရယ်။ နီနီအကွဲကြောင်းထဲ ကိုယ့်လီးနဲ့ပွတ်ရတာ အားမရဘူး နီနီရယ် ...”

“ အပေါက်ထဲ ထည့်ချင်လှပြီလား ...” 

နီနီက တုံယင်သောအသံဖြင့် မေးလိုက်သည်။ 

“ လိုးချင်လှပြီ နီနီရယ် ...” 

မောင်မောင်က ပြောရင်း နီနီ၏ ကိုယ်လုံးလေးကိုပွေ့ပြီး ရေချိုးခန်းသမံသလင်း၌ ပက်လက်လှန်ချလိုက်ပြီး အိစက် သောနီနီ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်လေသည်။ မောင်မောင်၏ ကျောပြင်အားသိုင်းဖက်ရင်း နီနီမျက်စိစုံမှိတ်ထား သည်။ မောင်မောင်က နို့အုံကြီးများအား ဆုတ်နယ်ရင်း နို့သီးဖျားကလေးအား စုပ်ယူနေသည်။ နီနီကပေါင်နှစ်လုံးကို မသိမသာ ကားပြီး မောင်မောင့် ခါးပေါ်သို့လှိမ့်တင်လိုက်သည်။ မောင်မောင်က အဆင်သင့်ကားသွားသော စောက်ပတ်ကို မှန်းပြီးလီးနှင့် ထောက်ထားလိုက်သည်။ 

“ မောင်မောင်ကလဲကွယ် ... သူသိပ်ညှင်းတာဘဲ” 

ခရာသလို မြူဆွယ်ရင်းနီနီက တုတ်လှသော မောင်မောင်၏လီးကြီးအား လက်တဖက်ဖြင့်ဆုတ်ပြီး စောက်ပတ်အဝသို့ တေ့လိုက်ရာ မောင်မောင်က အသာဖိ၍သွင်းလိုက်သော်လည်း ခပ်ကြပ်ကြပ်ဖြစ်ကာ မဝင်နိုင်ဖြစ်နေသည်။ နီနီမှာ ပေါင်နှစ်ဖက် ကိုနယ်ကုန်ဖြဲပေး လိုက်ရသည်။ 

ထိုအခါမှ လီးဒစ်ကြီးမြုပ်သွားပြီး နွေးထွေးတင်းကြပ်သော လီးမြုပ်နေသည်ကို သာယာစွာဖြင့် နီနီခံစားနေမိသည်။ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက် နဲနဲမြုပ်ဝင်သွားလိုက်နှင့် တစ်တစ်ရစ်ရစ်ဝင်နေသော လီးအားစောက်ပတ်ဖြင့် ညှစ်ရင်းနီနီ ကော့တက် လာသည်။ လက်တဖက်ဖြင့် စမ်းကြည့်ရာ တဝက်ခန့်ကျန်နေသောလီးကို သွား၍စမ်းမိသည်။ 

“ အဆုံးထိသွင်းပါ မောင်မောင်ရယ်” 

နာလွန်းပေမဲ့လဲ အဆမတန် ထကြွ၍လာရသောရမက်ဇောများကြောင့် အားမရ၊ မကြေနပ်နိုင်ဖြစ်နေသောနီနီက အရှက်ကုန်စွာဖြင့် ပြောလိုက်မိသည်။ ပေါင်တံသွယ်သွယ်ပြည့်ပြည့် မောင်မောင်ကျောပေါ်သို့ လှမ်းချိတ်လိုက်သည်။ လက်တ ဖက်က လုံးတစ်နေသော ဂွေးဥအတွဲအား ဆုတ်နယ်နေသည်။ ဥကြီးကိုမိမိဖင်ကြားဖြင့် ပွတ်ပေးနေမိသည်။ 

“ ဗျစ် ... အမလေး ...” 

နီနီ၏ မျက်လုံးလေးများမှိတ်၍ ကျသွားသည်။ 

“ ဗျစ် ... ဗျစ် ... အား ... ကျွတ် ... ကျွတ် ... အင်း” 

“ တဆုံးဝင်သွားပြီ နီနီ ...” 

မောင်မောင်၏လည်ပင်းအား ဖက်ရင်းမျက်ရည်တွေကြားမှ နီနီပြုံးလိုက်သည်။ တဆုံးဝင်သွားပြီဖြစ်သော လီးတန် ကြီးက ခဏငြိမ်၍နေစဉ် သူမ၏စောက်ပတ်အောက်နှုတ်ခမ်းစပ်လေးက စပ်၍ကိုက်တက်လာသည်။

ထိုစဉ်မှာပင် မောင်မောင်သည် သူမ၏စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ လီးတန်ကြီးကို ညင်သာစွာ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ တချက်ခြင်းမှန်မှန် ဆောင့်တိုင်းနီနီက ခါးလေးကို ကော့ပေးနေသည်။ 

“ ကောင်းလိုက်တာ နီနီရယ် ... နီနီကိုကြည့်ကြည့်ပြီး ကိုယ့်လီးကြီးက လိုးချင်လို့တောင်နေတာကြာလှပြီ သိလား ...” 

“ သိဘူး ... သွား ... လူဆိုး ...” 

နီနီကပြုံးယင်း ကျောပြင်ကိုသိုင်း၍ဖက်လိုက်သည်။ မောင်မောင်သည်နီနီ၏ ခါးအားဆွဲရင်းဆောင့်ချက် ပြင်းပြင်းဖြင့် ဆောင့်နေသည်။ လီးကြီးမှာ တုတ်ပြီးရှည်သောကြောင့်ဆောင့်တိုင်းဆောင့်တိုင်း သားအိမ်ဝကိုသွားပြီးထောက်ရာ နီနီမှာ မည်သူမျှဤမျှလောက် ကောင်းကောင်းမခံဘူးဟုတွေးရင်း အားရပါးရ ကော့ပေးလေသည်။ 

ဆောင့်ချက်များသွက်လာသည်နှင့် အမျှ နီနီမှာတဆတ်ဆတ်တုန်ကာ မိမိကိုဖက်ရင်း ငြိမ်ကျသွားသော နီနီကိုကြည့်ပြီး ပြီးသွားကြောင်း မောင်မောင်သိလိုက်သည်။ နီနီပြီးသွားသော်လည်းမောင်မောင်က ဆောင့်ချက်ကိုမရပ်ဘဲမှန်မှန်ဆောင့်နေရာ နီနီမှာ စောက်ပတ်အတွင်း၌ သစ်ဆန်းသော အရသာတစ်ခုကို အမိအရခံစားရင်းဆက်၍ မှိန်းနေလိုက်သည်။ 

“ တို့နှစ်ယောက် ထိုင်လိုးရအောင်ကွာ ...” 

စောက်ပတ်အတွင်းမှလီးမချွတ်သေးဘဲ ထိုင်ရက်အနေအထားဖြင့် နီနီကမိမိစောက်ပတ်ကိုငုံ့ကြည့်နေမိသည်။ မောင်မောင်၏ လီးတန်ရှည်ရှည်တုတ်တုတ်ကြီးမှာ ကြပ်ကြပ်ကြီးဝင်နေပုံကို တွေ့ရသည်။ လီးအထက်မှ အမွှေးများကြားသို့ လက်သဲချွန်လေးများဖြင့် ထိုးဆွယင်းမောင်မောင်အားပက်လက် အလှန်ခိုင်းရာ လီးမှာစောက်ပတ်ထဲမှ မကျွတ်ဘဲနီနီသည် အပေါ်မှခွထိုင်ရက်သားဖြစ်သွားသည်။ 

မိမိမှာတစ်ခါပြီးသွားသော်လည်း မောင်မောင်မှာမပြီးသေးဘဲ လီးကြီးကစောက်ခေါင်းတွင်းတွင် တဆတ်ဆတ်ထောင် နေသည်။ နို့နှစ်လုံးကိုဖြေးလေးစွာဖြင့်ပင် ပွတ်ထုတ်လိုက် နို့သီးလေးများဆွဲလိုက်ဖြင့် မောင်မောင်ကအောက်မှ ငြိမ်သက်စွာဖြင့် ဇိမ်ယူနေသည်။ မိမိ၏ စောက်ပတ်ဝအတွင်းသို့လီးကြီး တရစ်ချင်းဝင်နေပုံကို ကွင်းကွင်းကွက်ကွက်မြင်နေရ၍ နီနီမှာ အရသာတစ်မျိုးခံစားနေရသည်။ 

“ ကိုယ်တော့ နီနီကို စွဲမိပြီကွယ် ...” 

အားပါးတရ နို့အုံကိုနယ်ရင်း မောင်မောင်ကချွဲလိုက်သည်။ မျက်စောင်းတချက်ထိုးယင်းနီနီက လီးတစ်ဆုံးဝင်အောင်ထိုင်ချ လိုက်သည်။ ကျင့်သားရသွား၍ မနာတော့စောက်ရည်များကလဲရွှဲနေသည်။ တဆတ်ဆတ်တောင်နေသာ လီးကသားအိမ် ကို လာထောက်ရာ မျက်တက်တက်နှင့် တစ်မျိုးကောင်းနေသည်။ 

ထို့ကြောင့်အပေါ်အောက် မဆောင့်ဘဲရှေ့နောက်ဇကောဝိုင်းသလို ခါးကိုနွဲ့၍ လုပ်ပေးနေရာစောက်ခေါင်းထဲတွင် ပြည့်သိပ်နေသော လီးကြောင့်နီနီ တစ်ခါပြီးချင်သလိုဖြစ်နေသည်။ မောင်မောင် အလိုက်သင့်ခါးလေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ရှေ့နောက်တွန်းပေးရာ နီနီမှာခံပြီးရင်း ခံလို့ကောင်းရင်းနှင့် စိတ်ထဲတွင် ဆန္ဒရမ္မက်တွေ တက်ကြွလာပြီး မိမိနို့အုံနှင့် နို့သီးလေး ကိုကိုယ့်လက်နှင့်ကိုယ် ပွတ်ချေပေးယင်း ဇိမ်ခံနေမိသည်။

“ နီနီ ကိုယ်ပြီးချင်သလိုဘဲကွာ ...” 

“ ခဏနေအုံး မောင်မောင်ရယ် ...” 

နီက တဖြေးဖြေးချင်းသူ၏ ဖင်ကြီးကိုကြွရင်းလီးကိုချွတ်လိုက်သည်။ စောက်ခေါင်းတွင်းမှာ ရှည်လျားလှသည့်လီး ကျွတ်ထွက်နေပုံကိုနီနီမြင်နေရသည်။ 

ပြီးမှပက်လက်အိပ်နေသောမောင်မောင်၏ဘေးတွင် ပြောင်းပြန်လှဲချလိုက်သည်။ မောင်မောင်၏ထောင်မတ်နေသောလီးကြီးကို လက်ဖြင့်ညှစ်ယင်းပေါ်လာသည့် ဒစ်နီနီရဲရဲကြီးအား ကြည့်နေသည်။ 

ထို့နောက်အနားတွင်ရှိသော သူမ၏ ရေစိုထဘီလေးကိုလှမ်း၍ဆွဲကာ မောင်မောင်၏ ရင်ဘတ်ပေါ်၌ ခွ၍ထိုင်လိုက်ပြီး လီးကြီးကိုပြောင်စင်အောင် သုတ်လိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် မောင်မောင်၏လီးကြီးကိုဆုတ်ကာ တဖြေးဖြေး မောင်မောင် မျက်နှာဖက်သို့ သူမ၏ဖင်ကြီးကိုလျှောဆင်းလိုက်သည်။ 

ထို့နောက်တဆတ်ဆတ်တောင်နေသောလီးကို အရေခွံဖြဲချလိုက်သည်။ ဒစ်နီနီရဲရဲပေါ်လာသည်နှင့် နီနီကသူမ၏ခေါင်းကိုအသာငုံ့ရင်း မိမိ၏နှုတ်ခမ်းပါးလေး ဖြင့် လီးတန်ကြီးကို ဖိညှစ်လိုက်သည်။ နီနီသည် သူမ၏စိတ်ကူးယဉ်အိမ်မက်ကို မောင်မောင်နှင့်အကောင်အထည် ဖေါ်ချေပြီဖြစ်သည်။ 

မောင်မောင်ခါးတစ်ချက်တွန့်သွားပြီး ... ထို့နောက်နီနီကဒစ်ဖျားမြှုပ်ရုံပါးစပ်တွင်းသို့ ထည့်လိုက်သည်။ ငှက်ပျောသီး အကြီးစား လောက်ရှိရာ နီနီ၏ပါးစပ်အတွင်း၌ လီးဒစ်ကြီးပြည့်နေသည်။ နှုတ်ခမ်းပါးလေးဖြင့်စုပ်ယူပြီး အာခေါင်အတွင်းဝင် နိုင်သလောက် ဝင်အောင်စုပ်ယူနေမိသည်။ 

မိမိလျှာတစ်ခုလုံး လီးဒစ်အားလှည့်ပတ်ရစ်ကစားလိုက်ရာ တချိန်ထည်းမှာပင်အောင်အောင်၏ ပါးစပ်အတွေ့ကို သူမ ၏စောက်ပတ် ဆီမှ ကျင်ကနဲခံစားလိုက်ရသည်။ 

စောက်ခေါင်းတစ်လျှောက် ပွတ်လိုက် အာခေါင်တစ်လျှောက် ထိုးသွင်းလိုက် လုပ်နေသော မောင်မောင်လျှာစောင်းဒဏ်ကို နီနီရင်တုံစွာ ခံစားရင် အားရပါးရင်သူ၏ လီးကြီးကိုစုပ်ယူနေမိသည်။ ပါးစပ်အတွင်း၌ တဆတ်ဆတ်ပြည့်လာသော လီးထိပ်နုနုလေးကို လျှာဖျားဖြင့်ရစ်ပတ်ပြီး ဂွင်းတိုက်သလိုနှုတ်ခမ်းဖြင့်ခပ်ကြပ်ကြပ်လေး ဖိချလိုက်ရာမောင်မောင်မှာ ခါးကော့လာပြီး သူလျှာဖျားလေးက သူမ၏ စောက်စေ့ပြူုးပြူးလေးအား လျှာဖြင့် ယက်လိုက် ထိုးလိုက် လုပ်နေသည်။ 

နီနီမှာလျှာဖျားနှင့်ကလိနေသောကြောင့် စောက်စေ့လေးမှာကြာရှည်ဒဏ်မခံနိုင်ဘဲ ကာမဆန္ဒများ တရိပ်ရိပ်တက်လာ ကာ စောက်ခေါင်း တွင်းသို့ မောင်မောင်၏လျှာဝင်လာသည်နှင့် မျက်စိစုံမှိတ်ကာ တချီပြီးယင်း မောင်မောင်၏ဒစ်လုံးကြီးအား အားရပါးရလျှာဖြင့်ရစ်ပတ်ပြိး စုပ်မိရာပါးစပ်တွင်း၌ တဖြေးဖြေးပြည့်လာသလိုထင်ရပြီး သူမအာခေါင်သို့ ပူနွေးပြီးငန်ကျိကျိ အရည်များရောက်လာသည်ကို သိသည်နှင့် လက်ဝါးလေးနှင့်ညှစ်ရင်း စုပ်၍ စုပ်၍ပေးရာ နွေးတေးတေး သုတ်ရည်ဖြူများပါးစပ် တွင်းမှလျှံပြီး ထွက်လာလေသည်။ 

ထို့နောက်နှစ်ဦးစလုံး ပြိုင်တူပြီးသွား၍ စကားမဆိုနိုင်ဘဲ အမောဖြေယင်း ဘေးစောင်းပြောင်းပြန်အိပ်နေမိ ကြသည်။ အတန်ငယ် အမောဖြေပြီးမှ နီနီက မတ်တပ်ရပ်ယင်း ...

“ ကဲ ... မောင်မောင့် ကိုရေဆေးပေးမယ်နော်” 

နှစ်ဦးသား မတ်တပ်ရပ်ရင်း တဦးကိုတဦး တပ်မက်စွာငေးကြည့်နေမိသည်။ အဝတ်မပါ ကိုယ်လုံးတည်းဖြင့်တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စိုက်ကြည့်ရင်းတင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်ခံစားလိုက်ရသော ကာမအရသာ ကိုပြိုင်တူ ကြည်နူးယင်းတစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဖက်၍ထားလိုက်ကြပါလေတော့သည်။

အပြင်မှလျှောက်၍လာသော ခြေသံက အခန်းတံခါးရှေ့သို့အရောက်မှာပင် နီနီသည်သူမ၏ အိပ်ခန်းတံခါးကိုရှေ့သို့ အရောက်မှာပင် နီနီသည် သူမ၏အိပ်ခန်းတံခါးကိုဆွဲ၍ ဖွင့်လိုက်သည်။ တံခါးကိုဖွင့်လိုက်ကာ အပြင်သို့လှမ်း၍ထွက်လာသည်။ ထဘီရင်လျှားလေးဖြင့် နီနီကို တင်အောင်ကရပ်၍ခြေဆုံး ခေါင်းဖျားကြည့်လိုက်မိသည်။ နီနီက သူ့ကိုကြည့်ရင်းပြုံးလိုက်သည်။ 

“ အန်ကယ် သမီးဟိုနေ့က သွားတဲ့သူငယ်ချင်းအိမ်ကို လိုက်မလို့ခဏစောင့်ပါအုံးနော် ... အင်္ကျီဝတ်လိုက်ချင်လို့ ...” 

ပြောပြီးသည်နှင့် နီနီက တံခါးကိုပြန်၍မပိတ်တော့ဘဲ တံခါးဝကိုကျောပေးကာအခန်းထဲသို့ လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အခန်းထဲရောက်သည်နှင့် သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှရင်လျှားထားသော ထဘီလေးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်သည်။ 

ပြီးတော့သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကိုမှန်ထဲတွင် လှမ်း၍ကြည့်နေစဉ်မှာပင် ဘယ်ကဘယ်လိုရောက်လာမှန်း မသိသော တင်အောင်က သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကိုနောက်မှနေ၍ သိုင်းဖက်ကာသူ၏လက်တဖက်က နီနီ၏နို့အုံကြီးတွေကို ဆုတ်နယ် သည်။ ကျန်လက်တဖက်က နီနီ၏ဖင်သားအယ်အယ်ကြီးတွေကို ဆုတ်နယ်ပေးနေရင်း သူမကိုတဖြေးဖြေးကုတင်ဆီသို့ ဆွဲ၍ ခေါ်နေရာ နီနီကလဲ အလိုက်သင့် လေးပါ၍သွားသည်။ 

ကုတင်နားရောက်တော့မှ တင်အောင်က တရှူးရှူးတရှဲရှဲ အသက်ရှူသံများနှင့် အတူနီနီ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို မျက်နှာ ချင်းဆိုင် ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး သူမ၏ ပါးပြင်လေးများကို နမ်းလိုက်ရာက နီနီ၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးကိုပါ စုပ်၍နမ်းသည်။ ပြီးတော့ သူ့ လက်တစ်ဖက်က နီနီ၏စောက်ဖုတ်အုံလေးကို အုပ်၍ကိုင်ကာ ဖျစ်ညှစ်ဆုတ်နယ်နေသည်။ 

နီနီက သူမ၏ပေါင်ကို ကားအပေး၌ လီးကြီးက သူမ၏စောက်ပတ်ထဲသို့ တထစ်ခြင်းတိုး၍ ဝင်လာချေပြီးနီနီကလဲ သူမ၏ ခါးလေးကိုကော့၍ တင်သားကြီးတွေကိုပင့်တင်ပေးရာ ခဏအတွင်းမှာပင် တင်အောင်၏ လီးတန်ကြီး တစ်ဆုံးဝင်၍ သွားချေပြီ။ 

“ ကိုကို ...” 

ကော့၍ ကော့၍ေးတာခံနေရင်းက နီနီသည်ခပ်ရဲရဲပင် ခေါ်လိုက်သည်။ 

“ အင် ...” 

“ မေမေကိုလုပ်ရတာနဲ့ ဘယ်သူကောင်းလဲဟင်” 

“ နီနီကို လိုးရတာ ပိုကောင်းတာပေါ့နီနီရယ်”

“ ဟွန်း သူပိုပြီ ... ဒါဆို တအားဆောင့်ပြီးလိုးပါတော့ ကိုကိုရယ် ... နော် ... နော် ...” 

ဟုပြောလိုက်ရင်း နီနီသည် သူမ၏ မျက်လုံးလေးများကို စုံမှတ်ကာ စောက်ပတ်ကြီးကိုကော့၍ တင်ပေးလိုက်ပါတော့ သတည်း ... ။ 

........................................♡♡♡........................................

ပြီးပါပြီ။