မှားတာရှိရင် တောင်းပန်ပါတယ် (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အာသာပြေ (မန်း)
ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်နဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ချစ်မိကြပြီဆိုရင် သူတို့ရဲ့ ရင် ထဲမှာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် သဝန်တိုတဲ့စိတ်တွေ ကိန်းအောင်းမိကြပေသည်။ ဒီလိုတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် သဝန်တိုမိကြတဲ့နေရာမှာလည်း တချို့သော ယောက်ျားလေးက သဝန်တိုတာ ပိုသလို တချို့ကြတော့ မိန်းကလေးက သဝန် တိုတဲ့ စိတ်ပိုတတ်ကြပါတယ်။
ဒါပေမယ့် ကျမအထင်ပြောရရင် သဝန်တိုစိတ်ကို ခံစားရတာကတော့ မိန်းကလေးက ပိုလိမ့် မယ်ထင်ပါသည်။ မိန်းကလေးဆိုတာက ခန္ဓာကိုယ်ကအစ အသဲနှလုံးထိ နုနယ်ပျော့ပျောင်းကြသူတွေပါ။ ကျမ အလုပ်ထဲ ရောက်တော့ ကိုမျိုးနောင်ဆိုတဲ့သူနဲ့ ချစ်ကြိုက်မိပါတယ်။ ကျမတို့ ကုမ္ပဏီက စားသောက်ကုန်ရယ်ဒီမိတ်တွေ ထုတ်လုပ်တဲ့ ကုမ္ပဏီတစ်ခုပါ။ ကျမက ရုံးမှာ တာဝန်ထမ်းဆောင်ရပါသည်။
ကိုမျိုးနောင်ကတော့ ကုန်ပစ္စည်းပို့ရတဲ့ကားကို မောင်းတဲ့ ဒရိုင် ဘာပါ။ ကုန်ပစ္စည်းပို့တဲ့ကားမှာ ဒရိုင်ဘာအပြင် ပစ္စည်းထုတ်ပြီးပို့ဖို့ ကောင်လေးနှစ်ယောက်နဲ့ စာရင်းဇယားလုပ်ဖို့ မိန်းက လေးတစ်ယောက်တို့လည်း လိုက်ပါရပါသည်။ ကိုမျိုးနောင်တို့ ကားမှာလိုက်ရတဲ့ မိန်းကလေးက သက်သက်စိုး ဆိုတဲ့ မိန်းက လေးဖြစ်ပါတယ်။ အသက်က ကျမနဲ့တန်းတူဖြစ်ပြီး ချောတာလှတာလည်း ကျမနဲ့ တန်းတူပါပဲ။ ခုခေတ် ပုဂ္ဂလိက လုပ်ငန်းမှန် သမျှမှာ ချောချောလှလှမိန်းကလေးတွေကိုသာ ရွေးပြီးခန့်ကြတာပါ။ ဒီလိုချောချောလှလှတွေကြားမှာ အဲဒီ သက်သက်စိုး ဆို တဲ့ မိန်းကလေးနဲ့ ကျမ ရီမွန်အေး ဆိုတဲ့ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ဟာ ကျမတို့ ကုမ္ပဏီမှာ အချောအလှဆုံးလို့ ပြောရမှာပါပဲ။
အဲဒီလို ကျမနဲ့ တန်းတူယှဉ်နိုင်တဲ့ သက်သက်စိုး ဆိုတဲ့ မိန်းကလေးဟာ ကျမချစ်သူ ကိုမျိုးနောင်ရဲ့ ကားမှာ တစ်နေ ကုန်လိုက်ပါနေရပြီး ကားပေါ်မှာလည်း ကိုမျိုးနောင်ရဲ့ဘေးမှာ ကပ်လျက်သား အမြဲထိုင်ထိုင်ပြီး လိုက်နေတော့ ကျမရင်ထဲက သဝန်တိုစိတ်ဟာ တဖြေးဖြေးကြီးထွားရင့်သန်လာပြီး နောက်ဆုံးမှာ ကိုမျိုးနောင် ကိုဖွင့်ပြီး သမုတ်တဲ့အထိ ဖြစ်ခဲ့ရပါသည်။ ကိုမျိုးနောင်ကလည်း ကျမသူ့ကို ဒီလိုမဟုတ်တာကို နည်းနည်းမှ မခံပါဘူး။ လေသံမာမာနဲ့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် တစ်ခါမှမပြောခဲ့ဖူးတဲ့ ကျမတို့ ချစ်သူနှစ်ယောက်ဟာ ရန်တွေ့စကားများတဲ့အထိ ဖြစ်ခဲ့ရပြီး တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် မခေါ်မပြောဘဲနေတဲ့အထိ ဖြစ်ခဲ့ရပါသည်။
ဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာ ကိုမျိုးနောင်ဟာ သက်သက်စိုးကို ခါတိုင်းထက်တောင်ပို ပြီး အလေးပေးနေတယ်လို့ ကျမတစေ့တစောင်း အကဲခတ်လိုက်မိတာနဲ့ ကျမကလည်း သူ့ကိုရွဲ့ချင်စိတ်နဲ့ ကျမတို့ ရုံးမှာ ကျမကို စိတ်ဝင်စားနေပြီး ကျမကို တခြားသူတွေထက်ပိုပြီး အရေးပေးနေတဲ့ ကျမတို့ အထက်က ကြီးကြပ်တဲ့လူကြီးပေါ့။ အသက်ကတော့ (၃၀) လောက်ပဲရှိပါသေးတယ်။ ကိုသီဟဆိုတဲ့သူနဲ့ ကျမဟာ ခါတိုင်းထက်ပိုပြီး အကျွမ်းတဝင်နေပြလိုက် တာပေါ့။ ကိုသီဟက ကျမကို စိတ်ဝင်စားနေတယ်ဆိုတာကိုလည်း ကျမရဲ့ချစ်သူ ကိုမျိုးနောင်ကပဲ ကျမကို အရင်က ပြော ထားခဲ့တာပါ။ “ ဒီလူကြည့်တာ မကြိုက်ဘူး ” “ ဒီလူ့စကားက ရိသဲ့သဲ့နဲ့ ” စသဖြင့်ပေါ့။ ဒါကြောင့် ကျမ သတိထား အကဲခတ် ကြည့်လိုက်တော့ ဟုတ်ပါတယ်။ ကိုသီဟက ကျမကို စိတ်ဝင်စားနေတာ အမှန်ပါပဲ။
ကိုသီဟကလည်း လူပါးတစ်ယောက် လူနပ်တစ်ယောက်ပါ။ ကိုမျိုးနောင်နဲ့ ကျမ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အဆင်မပြေလို့ သူ့ကို ကျမ ခါတိုင်းထက် အရောဝင်နေတာကို သိနေပုံရတဲ့အပြင် ကျမနဲ့ ကိုမျိုးနောင်တို့ အဆင်မပြေတာက လည်း သက်သက်စိုးကြောင့်ဆိုတာကို ကိုသီဟ ရိပ်မိပုံရပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့ ကျမက ဒီလိုပြောနိုင်တာလဲဆိုရင် ကိုသီဟက ကျမကို စကားအဆက်အစပ်မရှိ အမှတ်မထင် စကားတစ်ခွန်းပြောလိုက်တာကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။
“ ရီမွန်...ကားလိုက်ချင်လား....မသက်နဲ့ လဲပေးမယ်...” တဲ့...ဘယ်ရမလဲ ကျမကလည်း သူ့ကို တစ်ခွန်းထဲ ပြန်ပြော လိုက်တယ်။
“ နေပူပါတယ်...ရုံးမှာ ကိုသီဟတို့နဲ့ အဆင်ပြေပါတယ်...” လို့ပေါ့...
ဒီလိုနဲ့ ကျမနဲ့ ကိုမျိုးနောင်တို့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အဆင်မပြေတာကနေ အပြတ်ပြတ်နဲ့ နှာခေါင်းသွေး ထွက်ဖို့ ဖြစ်လာရပါသည်။ တစ်နေ့ အလုပ်ပိတ်ရက်တစ်ရက်မှာ ကိုမျိုးနောင် တို့ကားက ကိုရန်ပိုင်ဆိုတဲ့သူဟာ ကျမနေတဲ့ အဆောင်ကိုရောက်လာပြီး တွေ့ခွင့်တောင်းတာနဲ့ ကျမလည်း ထွက်တွေ့လိုက်ပါသည်။
ကိုရန်ပိုင်က အရေးကြီးတဲ့စကား နှစ်ယောက်ထဲပြောချင်သည်ဆို၍ အဆောင်ဧည့်ခန်းထဲကနေ အပြင်ဘက် ခြံဝန်းထဲမှာရှိတဲ့ သစ်ပင်အောက်က ခုံတန်းလျား ပေါ်ကို ရွေ့ပြီး ထိုင်လိုက်ကြပါသည်။ ကိုရန်ပိုင်က အခုသူပြောတဲ့ကိစ္စကို ဘယ်သူကိုမှ ပြောမပြရန်နှင့် မရီမွန်ဘက်က နာ ကျဉ်း၍ အခုလိုလာပြောရတာဖြစ်ကြောင်း စကားကိုအစချီပြီး အဖြစ်အပျက်လေးတစ်ခုကို သူပြောပြပါသည်။ အဲဒီအဖြစ်အ ပျက်လေးတစ်ခုက ဇာတ်လမ်းလေး တစ်ခုလိုပါရှင်....
“ မသက်....ကိုယ်နဲ့ ခဏလိုက်ခဲ့ပါလား....”
ကားဂိတ်တွင် ကားစောင့်နေသော သက်သက်စိုး လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
“ အိမ်အထိပို့ရင် လိုက်ခဲ့မယ်....”
“ ပို့ပေးမယ်....”
သက်သက်စိုးက မျိုးနောင်၏ ဘေးသို့ဝင်၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ကားဘီးများက ညင်သာစွာလိမ့်၍ သွားသည်။
“ မသက် အချိန်ရမလား....လမ်းမှာ ဝင်စရာရှိလို့....”
“ မကြာဘူး မဟုတ်လား....”
“ မကြာပါဘူး....ခဏလေးပါ....အော်....ဒါနဲ့ မသက်ကို ကိုယ်ပြောထားတာ ဘယ်လိုလဲ...ဟင်....”
“ အင်း...ကိုမျိုးနောင်က ရီမွန်နဲ့ ကိစ္စပြီးသွားပြီဆိုတာကို ကျမ လေ့လာကြည့်တော့ ကိုမျိုးနောင် ပြောတာ မှန်ပါ တယ်....”
“ အဲဒီတော့....”
“ ကျမက ဘာပြောရအုံးမှာလဲဟင်....”
သူ့ကို မျက်နှာလေးမော့၍ ပြောလိုက်သော သက်သက်စိုး၏ မျက်နှာကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်သည်။
“ အဟင်း....အကို...ကလဲ....”
သက်သက်စိုးနေတာက လှိုင်သာယာ တမာကုန်းတွင်ဖြစ်ကာ သူတို့စီးလာသောကားက မီးခွက်ဈေးကျော်သည်နှင့် လမ်းတစ်လမ်းထဲ ချိုးဝင်လိုက်ပြီး အိမ်တစ်အိမ်ရှေ့တွင် ရပ်လိုက်သည်။
“ လာ...မသက်....”
သက်သက်စိုး ဘာမှမပြောမိ။ မျိုးနောင် နောက်သို့ ကားပေါ်မှဆင်းပြီး လိုက်လာခဲ့သည်။ အိမ်က သော့ခတ်ထားပြီး ခတ်ထားသောသော့ကိုဖွင့်၍ အိမ်ထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။ အိမ်ထဲရောက်သည်နှင့် မျိုးနောင်က အိမ်ရှေ့တံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီး ပြတင်းပေါက်များကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သက်သက်စိုး၏ အနားသို့ ပြန်၍ လျှောက်လာပြီး ခပ်တွေတွေလေး မတ်တပ် ရပ်နေသော သက်သက်စိုးကို ဖက်၍နမ်းသည်။ တခဏအတွင်းမှာပင် ဆိတ်ကွယ်ရာအရပ်၌ ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်ထိတွေ့မှု ကြောင့် ရမ္မက်သွေးများ ကြွလာသည့် သက်သက်စိုးက မျိုးနောင်ကို ပြန်၍ဖက်ထားကာ ပူနွေးသော အနမ်းများဖြင့် တုန့်ပြန်ပါ တော့သည်။
တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အငမ်းမရ နမ်းနေကြရင်းက မျိုးနောင်သည် တဖြေးဖြေး သက်သက်စိုးကို အတွင်း ခန်းထဲထိခေါ်၍ လာခဲ့သည်။ အတွင်းခန်းထဲတွင် ကုတင်တစ်လုံးနှင့် အိပ်ယာတစ်စုံတို့က အဆင်သင့်ရှိနေလေသည်။ မျိုးနောင်သည် သက်သက်စိုးကို တဖြေးဖြေးခေါ်လာရင်းက ကုတင်နှင့် သက်သက်စိုး ကျောလဲကပ်မိရော ကိုယ်လုံးလေးကို ဖိ၍ ကုတင်ပေါ်သို့ လှဲစေပြီးမှ သူမ၏ ခြေထောက်လေးများကိုလည်း ကုတင်ပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်လေသည်။ ပြီးတော့ မျိုးနောင်သည် သူကိုယ်တိုင်ပါ ကုတင်ပေါ်သို့တက်လိုက်ပြီး သက်သက်စိုး၏ နှုတ်ခမ်းများကို အတင်းပင်ဖိကပ်၍ နမ်းလေ သည်။
သက်သက်စိုးမှာ တစ်လောကလုံးကို မေ့သွားသည်။ မကြာလိုက်ပါချေ...။ မျိုးနောင်၏ လက်က သက်သက်စိုး၏ ဆူ ဖြိုးသော ရင်သားများကို အင်္ကျီပေါ်မှ ကိုင်တွယ်ဆုပ်နယ်ရင်း သက်သက်စိုး၏ အင်္ကျ ီများကို ချွတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ မငြင်း ဆန်တဲ့ သက်သက်စိုးမှာ အိုကနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားရသည်။ ဒါပေမယ့်လည်း မျိုးနောင်ကတော့ ထွက်ပေါ်လာသော သက်သက်စိုး၏ နို့အုံဖွေးဖွေးလေးများကို တလှည့်စီငုံ့၍ စို့ပေးရင်းက သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ အင်္ကျီများကို ချွတ်လိုက်သည်။
ပြီးတော့ သူ၏ လက်တစ်ဖက်က သက်သက်စိုး၏ ဆီးခုံမို့မို့လေးဆီသို့ တင်လိုက်ပြီး ဖွဖွလေးပွတ်ပေးလိုက်ရာ သက်သက်စိုး၏ ကိုယ် လုံးလေးမှာ တလူးလူးတလွန့်လွန့်ဖြင့် လှုပ်ရှား၍နေသည်။ မကြာမီမှာပင် မျိုးနောင်ကကြုံး၍ထလိုက်ပြီး သက်သက်စိုး၏ ထဘီလေးကိုဆွဲ၍ချွတ်ပစ်လိုက်ရာ “ ဟင် ” ဟူသော အာမေဋိတ်အသံလေးဖြင့် သူမ၏ မျက်နှာလေးကို တစ်ဖက်သို့လှည့် ကာ မျက်လုံးလေးများကို စုံမှိတ်ပစ်လိုက်သည်။
မျိုးနောင်ကတော့ သူ၏ ဘောင်းဘီကိုချွတ်ကာ သက်သက်စိုး၏ ပေါင်နှစ်လုံးကိုမြှောက်လျက် မာတောင်၍နေသော သူ၏ လီးတန်ကြီးကို စူစူလေးဖောင်းနေသော သက်သက်စိုး၏ စောက်ပတ်တွင် တေ့ကာဖိသွင်းလိုက်ရာ စောက်ပတ်ထဲတွင် စောက်ရည်လေးများမှာ စိမ့်ထွက်နေပြီဖြစ်၍ လီးတန်ကြီးမှာ လျှောကနဲ ဝင်သွားပြီး သက်သက်စိုးမှာ ကော့၍တက်သွား သည်။
“ ဗြစ်...ဗြစ်...စွပ်...ဖွတ်....”
“ ပြွတ်....ပြွတ်...ဖွတ်...ဖွတ်....ပြွတ်....”
“ အမလေး....အား....အင်း....”
ဟူသော သက်သက်စိုး၏ အသံလေးများမှာ ဆက်တိုက်ဆိုသလို ထွက်ပေါ်လာပြီး သက်သက်စိုး၏ မျက်နှာလေးက ရှုံ့မဲ့လျက် ခံစားရခက်နေလေသည်။ ဒါပေမယ့် မကြာမှီအချိန်မှာတော့ သက်သက်စိုး၏ ညီး သံလေးများမှာ ပျောက်ကွယ်သွားလျက် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာလည်း တဖြေးဖြေးငြိမ်၍ သွားတော့ရာ မျိုးနောင်သည် သက်သက်စိုး၏ နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်၍ အားပါးတရဆောင့်၍ လိုးတော့သည်။ ထိုသို့ အားပါးတရ ဆောင့်လိုးရင်းမှပင် မျိုးနောင် က သက်သက်စိုး၏ နို့သီးလေးများကိုပါ ချေမွ၍ ပေးနေပြန်သေးရာ သက်သက်စိုးခမျာ ကာမဇောများကြွလျက် တစ်ကိုယ်လုံး အီဆိမ့်၍နေရလေသည်။
“ ချစ်တယ်....သက်ရယ်....”
“ ချစ်....ချစ်...အားရအောင်ချစ်စမ်းပါ....ကိုရယ်....ဟင်း....အင်း....”
“ ဖွတ်...ပြွတ်...စွပ်....ဖွတ်....အင်း....ဖွတ်....အင်း....ကို..ရယ်....ဟင်း....ဟင်း....”
အတန်ငယ်မျှကြာသွားသောအခါတွင်တော့ မျိုးနောင်နှင့် သက်သက်စိုးတို့ နှစ်ယောက်စလုံးမှာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ပျောက်ကွယ်သွားမှာစိုးသည့်အလား အတင်းပင်ဖက်ထားကြရင်းက နှစ်ယောက်စလုံးသည် တဖြေးဖြေးငြိမ်ကျ သွားကြလေတော့သည်။
မိန်းမပျိုလေး တစ်ယောက်အနေဖြင့် နားမထောင်သင့်သော စကားများဖြစ်သဖြင့် တစ်တစ်ခွခွပြောပြနေသော ရန်ပိုင်ကို ကျမ ရီမွန်အေးက မတားခဲ့မိပါ။ ကျမရဲ့ချစ်သူ မျိုးနောင်နဲ့ သက်သက်စိုးတို့ရဲ့ ချစ်ဗျူဟာကို နားထောင်ရင်း ကျမရဲ့ ရင်ထဲက အသဲနှလုံးတွေ ထုတ်ပစ်ခံလိုက်ရသလို ရင်ထဲမှာဟာပြီး ကျမဟာ စက်ရုပ်တစ်ရုပ်နှယ် ဖြစ်နေရပါသည်။ ကိုရန်ပိုင် ပြောပြသော အကြောင်းအရာများထဲတွင် ယုတ္တိရှိသည် မရှိသည်ကိုလည်း ကျမ မစဉ်းစားမိပါ။ စကားတွေ အကြောင်းအရာ တွေက ရှေ့နောက်ညီညွတ်ရဲ့လားဆိုတာကိုလည်း ကျမ မဝေခွဲမိပါ။
“ ကျနော် ပြန်ဦးမယ်....ရီမွန်အေး...ဒီကိစ္စကို ကျနော် ပြောတဲ့အကြောင်း ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါနဲ့...ရီမွန်အေး ဘက် က ကျနော် မကျေနပ်လို့ လာပြောတာပါ....”
ဆိုပြီး ကိုရန်ပိုင် ထပြီးပြန်သွားတဲ့အထိ ကျမသူ့ကို ဘာစကားမှပြန်မပြောဖြစ် လိုက်ပေ။ ကျမ ကျောက်ရုပ် စက်ရုပ်တစ်ရုပ်နှယ် နေရာမှာပဲထိုင်၍ ကျန်ခဲ့ရပါသည်။ ပူဆွေးသောကတွေက ကျမ ရင်မှာအ ပြည့်ပါ။ စဉ်းစားရင်း တွေးရင်းနဲ့ အဲဒီပူဆွေးသောကတွေဟာ တဖြေးဖြေးလျော့ပါးလာပြီး ဒေါသဆိုသောအရာက ကျမရင်ထဲ ကို တဖြေးဖြေးဝင်ရောက်လာရပေတော့သည်။
ဒီနေ့ရုံအလုပ်တွေ များနေတာကြောင့် ကျမဟာ ရုံးဆင်းချိန်ထက်ကျော်ပြီး နောက်ကျနေရပါတယ်။ အလုပ်တွေပြီးလို့ ပစ္စည်းတွေသိမ်းဆည်းပြီး နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ညနေငါးနာရီခွဲနေပါပြီ။ ရုံးခန်းထဲကို ကြည့်လိုက်ပြန်တော့ ကိုသီဟတစ် ယောက်ထဲပဲရှိနေတာကို တွေ့လိုက်ရပြီး ကျမလှမ်းကြည့်လိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ ကိုသီဟဟာ ကျမဆီကို လျှောက်လာပါသည်။ ပြီးတော့ ကျမရဲ့စားပွဲရှေ့က ကုလားထိုင်မှာဝင်ထိုင်လိုက်ပါသည်။
“ ကိုသီဟ...မပြန်သေးဘူးလား....”
“ ခုပဲပြန်တော့မှာပါ....ရီမွန်ကို မေးစရာရှိလို့....”
“ မေးလေ....”
“ ရီမွန်နဲ့ မျိုးနောင်တို့ အခြေအနေဘယ်လိုရှိလဲ....”
“ ပြီးသွားပါပြီ....သူနဲ့ ကျမနဲ့ ဘာမှမဆိုင်တော့ပါဘူး....”
“ ဒါဆိုရင်...ကိုယ် ရီမွန်ကို တစ်ခုလောက်ပြောပါရစေ....”
“ အင်း...”
သူဘာပြောမယ်ဆိုတာကို ကျမရင်ထဲမှာကြိုပြီး သိနေသလိုပါပဲ ကျမသူ့ကို “ အင်း ” ဆိုပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပါ တယ်။
“ ကိုယ်...ရီမွန်ကို ချစ်တယ်...ဘဝတစ်လျှောက်လုံး လက်တွဲသွားပါရစေ....”
ကျမ သူ့ကို အသာလေးစိုက်ကြည့်နေမိပါတယ်။ ကိုသီဟက တော်တော်လာတဲ့သူပဲ။ အများတကာလို ချစ်တဲ့အ ကြောင်းပြောရုံတင်မဟုတ်ဘဲ ကျမကို အတည်တကျရည်ရွယ်ကြောင်း ပေါ်လွင်အောင် ဘဝတစ်လျှောက်လုံး လက်တွဲခွင့် တောင် တောင်းနေပါရောလား...။
“ ရီမွန်...သဘောထားကို ကိုယ်သိပါရစေ....”
ထပ်ဆင့်ပြီး သူကပြောလာပါသည်။
“ မစောလွန်းဘူးလား ကိုသီဟ...ချက်ချင်းကြီးဆိုတော့ ကျမကို အထင်သေးသွားမှာပေါ့....”
“ မစောပါဘူး ရီမွန်...အချိန်ယူတယ်ဆိုတာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အကြောင်းမသိ ဓာတ်မသိတဲ့လူတွေ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အကဲခတ်စဉ်းစားဖို့ အချိန်ယူတာပါ....”
“ ခက်တာပဲရှင်....”
“ ရီမွန်နဲ့ ကိုယ်တို့က ဒီမှာအတူအလုပ်လုပ်လာတာ ကြာလှပြီပဲ...ကိုယ့်အကြောင်းလည်း ရီမွန် သိနေတာပဲ...ကိုယ့် အပေါ်မှာ ဘယ်လိုသဘောထားရှိရှိ....ရီမွန် ကိုယ့်ကို အခုတခါထဲသာ ပြောလိုက်ပါ....”
ကျမ စိတ်အိုက်သွားရပါသည်။ မပြောလို့လည်း ပြီးတော့မည်မဟုတ်ပါ...။ ပြီးတော့ ကိုမျိုးနောင်ကို အရွဲ့တိုက်ချင်တဲ့ စိတ်နဲ့ ကျမသူနဲ့ တတွဲတွဲနေကတည်းက ကျမ သူ့အပေါ်မှာ သာယာမိနေတာအမှန်ပါ။ အခု ကိုမျိုးနောင်နဲ့ သက်သက်စိုးတို့ အကြောင်းကို ကွင်းကွင်းကွက်ကွက်သိလိုက်ရပြီးတဲ့နောက် ကိုမျိုးနောင်အပေါ် ဒေါသဖြစ်မိတဲ့စိတ်နဲ့ တစ်ဖက်ကလာမယ့် အတွယ်အတာကို ကျမ ကမ်းလင့်နေမိတာပါ။ ကိုသီဟ ဘယ်တော့ပြောလာမယ်ဆိုတာကို မျှော်နေမိခဲ့ပါသည်။ ကမ်းတစ် ဖက်မှာ ကမ်းပါးပြိုလျှင် တခြားကမ်းတစ်ဖက်မှာ သောင်ထွန်းရစမြဲပါ။
“ ကိုသီဟ...စောစောက အစတုန်းက ကျမကို ဘာပြောခဲ့တာလဲဟင်....ပြန်ပြောကြည့်ပါအုံး....”
“ ကိုယ်...ရီမွန်ကို ချစ်တယ်....ဘဝတစ်လျှောက်လုံး လက်တွဲသွားပါရစေ...”
ကျမ သူထပ်ပြောတဲ့စကားကို နားထောင်ရင်း သက်ပြင်းတစ်ချက်ခိုးပြီးချလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ မသိမသာ လေကို တဝကြီးရှုသွင်းလိုက်ပြီး...။
“ ကျမလည်း ကိုသီဟ လိုပါပဲ....”
သူ့မျက်နှာကို မကြည့်ဘဲ ကျမ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်ပြီး ရုံးမှပြန်ရန်အတွက် မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး စလင်းဘက်ကို လှမ်းယူကာလွယ်လိုက်ပြီး ထမင်းချိုင့်ထည့်ထားတဲ့ အိတ်လေးကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပါသည်။ သူက ဗြုံးကနဲ စားပွဲဘေးက နေရွှေ့ဝင်ပြီး ကျမနားကို ရောက်လာပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ့မျက်လုံးတွေက ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်ပြီး ကျမရဲ့ ခါးလေးကို ဆွဲဖက်လိုက်ရာက....
“ ချစ်တယ်...ရီမွန်ရယ်....”
တစ်ဆို့ဆို့အသံနဲ့ပြောရင်း ကျမရဲ့ပါးလေးတစ်ဖက်ကို ငုံ့နမ်းလိုက်ပါတယ်။ ကျမအလိုက်သင့်လေး ငြိမ်နေတာနဲ့ သူက တဆင့်တက်ပြီး ကျမရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်ပါသည်။ အလိုလို ကျမမျက်လုံးလေးတွေ မှိတ်ကျသွားပါသည်။ ခဏလေးပဲနမ်းပြီး သူက ကျမနှုတ်ခမ်းလေးတွေကို လွှတ်ပေးလိုက်တာနဲ့ ကျမဟာ မျက်လုံးလေးတွေကိုဖွင့်ပြီး အလိုလို သူ့ မျက်နှာကို ရွှမ်းရွှမ်းစားစားကြည့်လိုက်မိပါသည်။ သူက ကျမရဲ့ရှေ့ကနေ လမ်းဖယ်ပေးလိုက်တော့ ကျမလည်း တံခါးဝဆီသို့ ဦးတည်၍ထွက်လာခဲ့ပါတော့သည်။
ကျမရဲ့ ဦးနှောက်ထဲမှာတော့ ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ပေးစွမ်းနိုင်တဲ့ အတွေ့အရသာဟာ မတူပါလား...။ တစ်မျိုးစီ အရသာကွဲပြားကောင်းမွန်ကြတာပါလား ဆိုတာကို စွဲမက်သွားရပါတော့သည်။ ဒီလိုဖြင့် တစ်ပတ်ခန့်ကြာခဲ့ပေပြီ။ ဒီအတောအတွင်းကို ကိုသီဟနဲ့ ကျမနှစ်ယောက်ချင်း ခဏတစ်ဖြုတ်လောက် မကြာခဏ တွေ့ဆုံဖြစ်ခဲ့ကြပါသည်။ ဒီနေ့တော့ ကိုသီဟက ကျမကို မနက်စောစောပဲ အဆောင်ကိုလာခေါ်သဖြင့် အလုပ်ပိတ်ရက်လည်း ဖြစ်တော့ ကျမ ကိုသီဟနဲ့ လိုက်သွားခဲ့ပါသည်။ ကိုသီဟက ကျမကို သူတစ်ယောက်ထဲနေတဲ့ တောင်ဥက္ကလာဘက်က အိမ် ကိုခေါ်သွားပါသည်။
“ ကဲ...ထိုင်အုံး...ရီမွန်...”
ကျမ ဧည့်ခန်းထဲက ဆက်တီမှာ ဝင်ပြီးထိုင်လိုက်ပါသည်။ ကိုသီဟက အိမ်ထဲသို့ဝင်သွားပါသည်။ ကျမ အိမ်ထဲကို အကဲခတ်လေ့လာကြည့်တော့ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ပဲနေတဲ့အိမ်ဖြစ်ပေမယ့် သပ်သပ်ရပ်ရပ်နဲ့ နေချင်စရာလေးပါ။ ခဏအကြာမှာ ကိုသီဟက ဆန်းကစ်သံဘူးနှစ်ဘူးကိုင်ပြီး ထွက်လာပါသည်။
“ ကဲ...သောက်လိုက်ဦး...ရီမွန်....အော်...သိပ်လည်း မချမ်းတော့ပါဘူး...အနွေးထည်ချွတ်လိုက်ပါလား....”
ကိုသီဟပြောမှ ကျမ သတိရသည်။ မနက်က ချမ်းစိမ့်စိမ့်နဲ့မို့ အနွေးထည်ဝတ်လာခဲ့ရသည်။ သူပြောလိုက်မှပဲ သတိ ရပြီး အနွေးထည်ကိုချွတ်၍ ကုလားထိုင်နောက်မှီပေါ်တင်လိုက်ကာ ဆန်းကစ်ကို ကျမ သောက်ပါသည်။ နဂိုကတည်းက ဆန်းကစ်ကို ကျမကြိုက်တာပါ။ ကားစီးလာလို့ ခေါင်းထဲမှာ နောက်တောက်တောက်လေးဖြစ်နေတော့ ဆန်းကစ်ဘူးကို လက် ထဲက မချဘဲ တစိမ့်စိမ့်နဲ့ တစ်ဘူးလုံးကုန်သည်အထိ သောက်ပစ်လိုက်ပါသည်။ ကိုသီဟကလည်း သူ့လက်ထဲက ဆန်းကစ် ဘူးကို သောက်နေပါသည်။ ကျမတို့ချင်း တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် မကြာခဏလှမ်းလှမ်းပြီး ကြည့်နေကြပေမယ့် စကား တော့ မပြောမိကြပါ။
“ သောက်ပြီးနားဦး...ကိုယ်အဝတ်အစားသွားလဲလိုက်ဦးမယ်....”
ကိုသီဟကို ကျမခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပါသည်။ ကျမ၏ ခေါင်းထဲတွင် နောက်တောက်တောက်ဖြစ်နေသည်မှာ ပျောက်မ သွားဘဲ ပိုပြီး တရစ်ရစ်မူးလာပြီး တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ဖိန်းရှိန်းလာရပါသည်။ အမြဲတမ်းတော့ မဟုတ်ပေမယ့် တစ်ခါတစ်လေ ကျမ ကားမူးတတ်ပါသည်။ အခုလည်း ကားမူးတာပဲဖြစ်မည်ဟု တွေးထင်မိပါသည်။ ခဏနေတော့ ကိုသီဟ အတွင်းဘက်မှ ပြန်ထွက်လာသည်။
ကိုသီဟမှာ အောက်ပိုင်းတွင် ပုဆိုးတစ်ထည်ဝတ်ထားပြီး အပေါ်ပိုင်းတွင် ဘာအင်္ကျ ီမှဝတ်မထားဘဲ ကိုသီဟ၏ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ကြွက်သားအမြှောင်းမြှောင်းထတာကြည့်၍ ကောင်းလှသည်။ ကျမ နားထင်တစ်ဖက်ကို လက်မ လေးနှင့် ထောက်ထားပြီး ကိုသီဟကို မှင်သက်သလို ငေးကြည့်နေမိသည်။
“ ရီမွန် ဘာဖြစ်လို့လဲ ခေါင်းကိုက်လို့လား....”
“ ခေါင်းထဲမှာ မူးနေတယ် အကို....”
“ ဒါဆိုရင် အထဲမှာလှဲနေလိုက်ပါလား...ကဲ...ထ....”
ကျမက ထိုင်ရာမှထလိုက်ရာ ယိုင်ကနဲဖြစ်သွားသဖြင့် ကိုသီဟ၏ လက်တစ်ဖက်က ကျမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ခါးမှ နေ၍ သိုင်းဖက်ပြီး ထိန်းလိုက်သည်။ လှမ်းဆွဲလိုက်သော အရှိန်ကများသွားသဖြင့် ကျမ၏ ကိုယ်လုံးလေး ကိုသီဟ၏ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားခဲ့ရသည်။ ကိုသီဟက ကျမကို သိုင်းပြီးဖက်လိုက်ရာက အတွင်းဘက်ရှိ အိပ်ခန်းထဲသို့ တွဲခေါ်လာခဲ့ပါ သည်။ ကျမရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံး တစ်ရှိန်းရှိန်း တစ်ဖိန်းဖိန်းဖြစ်နေရပြီး ကိုသီဟရဲ့ ရင်ခွင်ထဲရောက်သွားရတာက ကျမစိတ်ထဲမှာ ကျေနပ်သလို ဖြစ်သွားရပြီး နေသာထိုင်သာလည်း ရှိသွားရပါသည်။
အခန်းထဲကိုရောက်တော့ သန့်ပြန့်သန့်ရှင်းတဲ့ အိပ်ယာ လေးတစ်ခုဟာ ကုတင်ပေါ်မှာ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေးရှိနေတာကို တွေ့လိုက်ရပါသည်။ ကုတင်ဘေးကိုရောက်တော့ ကိုသီဟက ကျမရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်ပြီး တင်ပေးလိုက်ရာမှ ကျမရဲ့ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ ထပ်လျက်သားပါလာ တဲ့ ကိုသီဟရဲ့ ကြွက်သားတွေဖုဖောင်းနေတဲ့ ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးဟာ ကျမရဲ့ရင်ဘတ်ပေါ်က ခွာမသွားတာကြောင့် ကျမက ပက်လက်နေရာကနေ သူ့မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျမကို ကြည့်နေတဲ့ သူ့မျက်လုံးတွေနဲ့ ဆုံသွားပြီး ဗြုံးကနဲ အကြည့်ကို မလွှဲနိုင်ဘဲ ကျမရင်ထဲမှာ စိမ့်၍ သွားရပါသည်။
အို...ရှင်...နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စုပ်နေလိုက်တာများ ကျမရဲ့ရင်ထဲမှာ တသိမ့်သိမ့်ခံစားနေရပါသည်။ ပြီးတော့ သူ့လက်ကြီးတွေကလည်း ကျမရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို အနှံ့လိုက်ပွတ်နေလိုက်တာများ ကျမရင်ထဲမှာ မနေတတ်မထိုင် တတ်ဖြစ်လာရတဲ့အထိပါပဲ...။ ပြီးတော့...သူ့လက်ကြီးတွေက ကျမရဲ့နို့အုံကြီးတွေကို ဆုပ်လိုက်နယ်လိုက်လုပ်ပေးနေလိုက် တာ အင်္ကျီပေါ်ကမို့တော်သေးတာပေါ့...။ အင်္ကျီသာမရှိရင် ကျမနို့အုံလေးတွေ သူ့လက်ချောင်းရာကြီးတွေများ ထင်သွားမ လားဘဲ...ကျမဖြင့် အသက်ရှုတွေကြပ်လာရင်း...ရင်ထဲမှာ လှိုက်လှိုက်ပြီး မောလာရပါသည်။
ခံစားချက်တွေကြောင့် တစ်စ ထက်တစ်စ စိတ်တွေထပြီး ရဲတင်းလာရတဲ့ ကျမဟာ သူ့ရဲ့အင်္ကျီမပါတဲ့ ကျောပြင်ကြီးကို ပြန်ဖက်ပြီး လက်ဖဝါးနုနုလေးတွေ နဲ့ သူ့ကျောပြင်ကြီးကို တရွရွပွတ်ပေးနေမိပါသည်။ ကျမ ဘယ်လိုဖြစ်လာသလဲလို့ မပြောတတ်ပါဘူး။
ကိုသီဟရဲ့ ကိုယ်ကြီး ကျမရဲ့အပေါ်ကနေ ပျောက်သွားမှာစိုးသည့်အလား အတင်းဖက်ထားမိပါသည်။ အဲဒီနောက် သူကကျမရဲ့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကို တစ်ခုချင်းချွတ်ပေးနေလိုက်တာများ ကျမထက်တောင် ကျွမ်းကျင်ပါသေးတယ်...။ တစ်ခဏအတွင်းမှာ ပဲ ကျမရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိတော့ပါဘူး...။ ကိုယ်လုံးတီးလေးဖြစ်သွားတဲ့ ကျမရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးကို သူက အရသာခံကြည့်နေရင်းက သူ့ရဲ့လက်နဲ့ နို့အုံလေးကို ဖွဖွလေးပွတ်ပြီးကိုင်လိုက်တာ ကျမရဲ့ရင်ထဲမှာ တလှပ်လှပ်ဖြစ် သွားရပါသည်။
ပြီးတော့ သူက ရုတ်တရက် ကျမရဲ့နို့လေးတွေကို ဆွဲပြီးစို့လိုက်တော့ ကျမဖြင့် ဖိန်းကနဲ ရှိန်းကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကော့တက်သွားရသည်။ နို့နှစ်လုံးကို တစ်လုံးစီတစ်လှည့်စီစို့နေပေမယ့်လည်း အားမရတဲ့ ကိုသီဟက သူ့ရဲ့လက်နဲ့ ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖွဖွလေးဆွပြီးနေတော့ ကျမရဲ့စောက်ဖုတ်လေးဟာလည်း ရွ၍ရွ၍လာရာက နေ တဖြေးဖြေးတင်းရင်း၍ ဖောင်းကားလာရတော့သည်။
ကိုသီဟက သူ့ကိုယ်ကို ကြွလိုက်ပြီး ကျမရဲ့နဖူးလေးကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီး ကျမရဲ့ခြေရင်းဘက်ကို ရွှေ့ပြောင်း သွားပါသည်။ ပြီးတော့ ကိုသီဟက ကျမရဲ့ပေါင်လေးနှစ်လုံးကို ဆွဲထောင်လိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ဆောင့်ကြောင့်ဝင် ထိုင်လိုက်ပါသည်။ ထိုင်ပြီးတာနဲ့ ကျမရဲ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို သူ့ပေါင်နှစ်ဖက်ပေါ်ဆွဲတင်လိုက်ပြီး မာတောင်နေတဲ့ သူ့ရဲ့ လီးတန်ကြီးထိပ်ကို ကျမရဲ့စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းမှာ တေ့လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ သူ့လီးထိပ်ကြီးဟာ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်း သားနှစ်ခုကို ထိလိုက်တာနဲ့ ကျမရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးဟာ ဖျင်းကနဲ ကြက်သီးထသွားရပါသည်။
နောက်တော့ သူက သူ့ကိုယ်ကြီး ကို ရှေ့သို့ငိုက်၍ လီးတန်ကြီးကို စောက်ပတ်ထဲသို့ဖိသွင်းလိုက်သည်။ ကျမဖြင့် ပါးစပ်လေးဟသွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ် ဆတ်တုန်နေရတာပါပဲ...။ သူ့လီးကြီးက ကျမဟာလေးထဲမှာ မဆန့်မပြဲကြီးနဲ့ တစ်လစ်ကြီးဖြစ်နေတယ်။ ပြီးတော့ ကျမရင်ထဲ မှာလည်းဖိုပြီး ဘယ်လိုကြီးမှန်းကိုမသိတော့ပါဘူး...။ နောက်...နာအောင့်နေတဲ့ဒဏ်ကြောင့် ကျမဟာ ကျမရဲ့စောက်ပတ် လေးကို ငဲ့ညှာပြီးခါးလေးကို တွန့်၍တွန့်၍ ကော့ပေးလိုက်ပါသည်။ ဒီအခိုက်မှာပဲ သူကထပ်ပြီး သူ့လီးတန်ကြီးကို ဖိပြီးသွင်း လိုက်သည်။
“ ဗြစ်...ဗြစ်...အို....အမေ့...အား...အား...ဗြစ်....ဗြစ်....ဗြစ်...အမလေး....ဟင်း....ဟင်း....”
သူရဲ့လီးတန်ကြီး တစ်ချောင်းလုံးဟာ တစ်ဆုံးဝင်သွားပါပြီ။ ကျမရဲ့စောက်ပတ်ထဲမှာ အပြည့်အကျပ်ပါပဲ...။ ကိုသီဟ က သူ့ရဲ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကျမရဲ့ခါးလေးကို ကိုင်လိုက်ရာက လီးတန်ကြီးကို စောက်ပတ်ထဲသို့ ထုတ်ချီသွင်းချီနဲ့လိုးပေးတဲ့ အခါမှာတော့ဖြင့် မျက်လုံးတွေ မဖွင့်ချင်အောင်ပါပဲ...။
“ ပြွတ်...ပြွတ်...ပလွတ်....အင်း...အင်း....အိုး...စွပ်...စွပ်....အား....အင်း...ကျွတ်....ပလွတ်....ပြွတ်....ဗြစ်....”
ဒီအချိန်မှာပဲ ကိုရန်ပိုင်ပြောပြတဲ့ ကိုမျိုးနောင်နဲ့ သက်သက်စိုးတို့ရဲ့ အဖြစ်အပျက်ပုံရိပ်တွေက အတွေးထဲကို ရောက် လာပြီး ပုံဖော်ကြည့်မိရာက ကျမကိုယ်ကျမ ကျေနပ်အားရဖြစ်မိပါသည်။ တစ်စတစ်စ ကြမ်းတမ်းစွာဆောင့်ပြီးလိုးတဲ့အရှိန် ကြောင့် ကျမရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးဟာ သိမ့်သိမ့်ခါနေရပြီး နို့အုံလေးနှစ်လုံးမှာလည်း တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ခါယမ်းနေပါသည်။
“ ပြွတ်...စွပ်...အင်း...အင်း....ပြွတ်....ပြွတ်....အား....အိုး....ပြွတ်....စွပ်....စွပ်....အား....အား....”
ကျမရဲ့အထဲမှာ အရည်တွေရွှဲနစ်လာတာကြောင့် အသံမျိုးစုံထွက်လာရတဲ့အပြင် ခံစားနေရတဲ့ ခံစားချက်ဝေဒနာ ကြောင့် ကျမရဲ့ မျက်နှာလေးဟာလည်း ရှုံ့လိုက်တွလိုက်နဲ့ နှုတ်ဖျားကညီးသံလေးတွေ ဗရမ်းဗတာထွက်နေရပါသည်။ ကိုသီဟက ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးပေးနေတဲ့ကြားက ကျမရဲ့စိတ်ထဲရင်ထဲမှာ မကျေနပ်နိုင်ဖြစ်လာရပြီး အားမလိုအားမရလည်း ဖြစ်လာရပါသည်။
“ ပြွတ်...ပြွတ်...စွပ်...အင်း....အင်း...ဖွတ်....ဖွတ်....ပြွတ်....ဟင်း....ဟင်း....”
ကိုသီဟရဲ့ လက်နှစ်ဖက်က ကျမရဲ့နို့နှစ်လုံးကို လက်ဖဝါးနဲ့အုပ်ပြီး ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရာမှ သူ့ရဲ့လီးတန်ကြီးကို ကျမရဲ့ စောက်ပတ်ထဲကနေ တစ်ဆုံးနီးပါးထုတ်ထုတ်ပြီး အားကုန်အားကုန် ဆောင့်၍ဆောင့်၍ လိုးလာသည်။
“ ချစ်လိုက်တာ ကိုရယ်...”
ဟု တုန်ရီလှိုက်မောသော အသံလေးနဲ့ မပီမသလေး ပြောထွက်သွားရပါတော့သည်။ ကျမရဲ့ရင်ထဲမှာ တကယ်ပဲ ကိုသီဟကို ချစ်သွားခဲ့ရပါပြီ။ ကျမ မလွတ်တမ်း သူ့ကိုဖက်ထားပြီး သူ့မျက်နှာကို ဒလစပ်နမ်းမိ နေပါတော့သည်။ ကိုသီဟရယ်...ရှင် တကယ်လုပ်နိုင်တဲ့သူသိလား...တစ်ချီပြီးတစ်ချီနားလိုက်လုပ်လိုက်နဲ့ ကျမကို ညနေ စောင်းမှပဲ အဆောင်သို့ ပြန်ပို့ပါတယ်။ ကျမဖြင့် လမ်းတောင် ကောင်းကောင်းမလျှောက်နိုင်လို့ တက္ကစီငှားပြီးလိုက်ပို့ရှာပါ တယ်။ ကျမလည်း အဲဒီညက အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးတွေသောက်ပြီး အိပ်ခဲ့ရတာပေါ့ရှင်။
ကျမရဲ့ဘဝဟာ ကိုသီဟပဲဖြစ်သွားခဲ့ရပါပြီ။ ချစ်သူမျက်နှာကို ကျမတစ်ကမ္ဘာထင်ခဲ့ရပါတယ်။ ကိုသီဟကလည်း ကျမအပေါ်ကောင်းရှာပါတယ်။ တော်တော်လည်း အနွံအတာခံပါတယ်။ သူနဲ့ကျမကတော့ အလုပ် ပိတ်ရက်တိုင်း သူတစ် ယောက်ထဲနေတဲ့ တောင်ဥက္ကလာအိမ်မှာ အမြဲပဲတွေ့ခဲ့ကြပါသည်။ အချစ်နေ့လေးတွေဟာ ပန်းနုရောင်ကနေ တဖြေးဖြေး အနီရောင်ကို ပြောင်းလဲခဲ့ရပါသည်။ ကျမနဲ့ ကိုသီဟတို့ဖြစ်ခဲ့ကြပြီး တစ်ပတ်လောက်အကြာမှာ ကိုမျိုးနောင်တစ်ယောက် အလုပ်ကထွက်သွားကြောင်းသိလိုက်ရပါတယ်။
ဒီသတင်းကိုကြားလျှင် ကြားရခြင်း ကိုမျိုးနောင်တစ်ယောက်များ ကျမနဲ့ ကိုသီဟတို့အကြောင်းကို သိသွားပြီလားလို့ တွေးလိုက်မိပေမယ့် ဒီအတွေးကို ကျမချက်ချင်းပဲ ဖျောက်ဖျက်ပစ်လိုက်ပါတယ်။ ကိုမျိုးနောင် အလုပ်ထွက်သွားတာကို ကျမဘယ်လိုမှ မခံစားရပါဘူးရှင်...။ သူမောင်းနေတဲ့ကားကိုလည်း ကိုရန်ပိုင်ကို ဒရိုင်ဘာအဖြစ်ခန့်အပ်လိုက်တာ ကျမဆက်ပြီးသိလိုက်ရပါတယ်။ သက်သက်စိုးကတော့ အဲဒီကားမှာပါပဲ...။
ကိုသီဟနဲ့ ကျမ ချစ်သူဘဝရောက်ခဲ့ရပြီး (၆)လလောက်ကြာတဲ့အခါမှာတော့ ကျမတို့ကုမ္ပဏီက ကုန်ပစ္စည်းအရောင်းဆိုင်ကို နေပြည်တော် မှာ ဖွင့်လှစ်တဲ့အတွက် အဲဒီဆိုင်မှာ ကြီးကြပ်ရေးမှူးအဖြစ်နဲ့လုပ်ဖို့ ကိုသီဟက ပြောင်းရွှေ့သွားရပါသည်။ နောက်သုံးလေးလ အကြာ ဆိုင်အသားကျသွားရင် ကျမကိုပါ နေပြည်တော်ကဆိုင်ကို ပြောင်းရအောင် ကိုသီဟက လုပ်ပေးမယ်လို့ ပြောသွားပါ တယ်။ ဒီရက်ပိုင်းတွေမှာ ကျမဟာ နေမထိထိုင်မသာဖြစ်ခဲ့ရပါသည်။
ကြာလာတော့ ကိုသီဟ ကျမကိုရှောင်နေကြောင်း သိ လာရပါသည်။ ဒါကြောင့် ကျမဟာ ကိုသီဟရှိရာ နေပြည်တော်ကို လိုက်သွားမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ကျမ နေပြည်တော်ကို သွားဖို့ စိုင်းပြင်းပြင်ဆင်နေစဉ် တစ်နေ့မှာတော့ ကျမ အဆောင်မှာရှိနေစဉ်....
“ အမရီမွန်ရေ...ဒီမှာဖိတ်စာ...ဖိတ်စာ လူကြုံပေးလိုက်တာ...”
ကျမ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျမတို့ အဆောင်မှာအတူနေတဲ့ ‘နွယ်နွယ်နွေး’ ဆိုတဲ့ ကလေးမလေးပါ။ အသားဖြူဖြူ ပါးပါးလျားလျားနဲ့ ချစ်စရာကောင်မလေးပါ။ ကျမထက်တော့ အသက်ငယ်ပါတယ်။ နယ်ကနေ ရန်ကုန်မှာ အယ်စီစီအိုင် စာရင်းကိုင်သင်တန်းတက်ဖို့ ကျမတို့ အဆောင်မှာ လာနေတာပါ။
“ ဟယ်...နွယ်လေး...ဘယ်သူ့ ဖိတ်စာလဲ....”
“ ဖတ်ကြည့်ပေါ့....အမရီမွန်ရဲ့ ဘော်ဒါတွေလေ....”
သူလှမ်းပေးလာတဲ့ ရွှေရောင်ဖိတ်စာလေးကို ကျမလှမ်းယူပြီးကြည့်လိုက်မိတယ်ဆိုရင်ပဲ ကျမမျက်လုံးတွေဟာ ပြာ သွားရပါသည်။
“ မောင်ရန်ပိုင်နှင့် မသက်သက်စိုး ” တဲ့....
သူတို့နှစ်ယောက် ဘယ်လိုက ဘယ်လိုဖြစ်သွားကြတာလဲ...သက်သက်စိုးနဲ့ ကိုမျိုးနောင်တို့ အကြောင်းကို ကိုရန်ပိုင် ပဲ ကျမကိုလာပြောသွားတာ...သူများနဲ့ ဒီလိုဖြစ်မှန်းသိတဲ့ မိန်းကလေးကို ဘယ်ယောက်ျားလေးက ကြိုက်ပြီး ယူမှာလဲ...ပြီး တော့ မိဘတွေပေးစားဦးတော့ ဘယ်ယောက်ျားလေးက လက်ခံမှာလဲ...ရှင်...။
“ အမရီမွန် ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲ....”
ကျမ ချက်ချင်းပဲ မျက်နှာကို ပြုံးပြလိုက်ပါတယ်။
“ သူတို့ ဘယ်လိုက ဘယ်လိုဖြစ်သွားကြတာလဲ....”
“ ဟယ်...အမရီမွန်ကတော့ စံပဲ တစ်ရုံးထဲ...လုပ်နေပြီးတော့ သူတို့ကြိုက်နေကြတာ တစ်နှစ်ကျော်ပြီဟာ....”
“ ဟင်...နွယ်လေးသိတယ်....”
“ မမသက်က နွယ်လေး အမတစ်ဝမ်းကွဲပဲ....”
“ ဟာ...”
“ အကိုရန်ပိုင် အမရီမွန်ဆီလာပြီး အမတို့ သစ်ပင်အောက်မှာ စကားပြောနေတုန်းက နွယ်လေးလည်း အဆောင်ထဲ မှာရှိနေတာပဲ...နောက်သူပြန်သွားတော့ နွယ်လေး နှုတ်ဆက်ဖို့လိုက်သွားတာ....ကားဂိတ်မှာ အကိုရန်ပိုင်ကို စောင့်နေတဲ့ အမရီမွန်တို့ရုံးက ဦးသီဟကြီးကို တွေ့ခဲ့သေးတယ်....”
ကျမ မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားလို့ မနည်းသတိထားပြီး ထိန်းလိုက်ရပါတယ်။
“ နွယ်...နွယ်လေးက အကိုသီဟကို သိတယ်....”
“ သိတာပေါ့...အမရီမွန်ကလည်း နွယ် မမသက်တို့ ရုံးကိုလိုက်သွားတုန်းက မမသက်ပဲ အဲဒီဦးသီဟနဲ့ မိတ်ဆက်ပေး တာ...ကဲ...မင်္ဂလာဆောင်ကို သွားဖြစ်အောင်သွားလိုက်ဦး...နွယ်ကတော့ အဲဒီနေ့မတိုင်မီ မမသက်တို့အိမ်မှာ သွားနေရမှာ နယ်ကဖေဖေနဲ့ မေမေလည်း လာကြမှာ....”
ပြောလည်းပြော နွယ်နွယ်နွေးက သင်တန်းသွားမလို့တူပါရဲ့ သူ့ကျောပိုးအိပ်လေးကိုလွယ်ပြီး ထွက်သွားပါတော့ သည်။ အနားမှာ နွယ်နွယ်နွေး မရှိတော့မှ ကျမဟာ အိပ်ယာပေါ်မှောက်ချပြီး အားရပါးရငိုချပစ်လိုက်မိပါတော့တယ်။ ကျမ သာ ယောက်ျားလေးဆိုရင် အဲဒီ ကိုသီဟနဲ့ ကိုရန်ပိုင်တို့ကို လိုက်သတ်မိမှာ အသေအချာပါပဲ...။ သူတို့နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး ကျမကိုကြံစည်ခဲ့ကြတာ အသေအချာပါပဲ...။ ငယ်ငယ်ထဲက ကျောင်းစာတစ်ခုထဲကိုသာ တစိုက်မတ်မတ်လုပ်ခဲ့ပြီး အလုပ်ထဲ ရောက်ပြန်တော့လည်း စားပွဲပေါ်က အလုပ်တွေထဲသာ နစ်မြုပ်နေပြီး ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ ကင်းကွာခဲ့ရတဲ့ ကျမကိုကျမ မကျေ မနပ်ဒေါသဖြစ်ရပါသည်။ ယူကြုံးမရလည်း ဖြစ်ခဲ့ရပါသည်။ တစ်ဆက်ထဲမှာပဲ ကျမဟာ ကိုမျိုးနောင်ကို သနားလိုက်တာရှင်... သူဘယ်ရောက်နေလဲ...ကျမ သူ့ကိုတွေ့ရင် ကျမကပဲစပြီးခေါ်ရမှာပါ။ သူကျမကို လက်မခံနိုင်သည့်တိုင်အောင်...အို...ကျမ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲရှင်...။
ကျမ စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ လစာအဖြတ်ခံပြီး ခွင့်ယူထားခဲ့ပါတယ်။ တစ်နေ့ ကျမအဆောင်ထဲကုတ်နေရာကနေ ပျင်းပျင်း ရှိတာနဲ့ပဲ အဆောင်ဧည့်ခန်းထဲမှာထိုင်ပြီး တီဗွီကြည့်နေတုန်း စားပွဲပေါ်က သတင်းစာကို ကောက်ယူပြီး ဟိုလှန်ဒီလှန်နဲ့ ကြည့်လိုက်မိပါသည်။ အဲဒီမှာပဲ...
“ ဟာ...”
ကျမ ခေါင်းတစ်ခုလုံးချာချာလည်သွားရပါသည်။ နာရေးကြော်ငြာစာမျက်နှာတွင်
“ ကိုမျိုးနောင် အသက် (၂၇)နှစ် ”
တဲ့။ ကျမသိထားတဲ့ သူ့မိဘနာမည်တွေပါ မှန်နေပါသည်။ ကျမဧည့်ခန်းထဲမှာပဲ ချုံးပွဲချပြီး ငိုလိုက်မိပါသည်။ ငိုလို့ အားရသွားတော့မှ ကျမဟာ ဧည့်ခန်းထဲကနေ အိပ်ခန်းထဲကို ပြန်ဝင်လာခဲ့ပါသည်။ အိပ်ယာထဲမှာ ကျမလှဲလိုက်တဲ့အခိုက်မှာ ပဲ...
“ ရီမွန်အေး....ရီမွန်အေး...စာ...စာ...”
အဆောင်ပိုင်ရှင် အန်တီကြီးရဲ့ခေါ်သံကြောင့် ကျမဟာ အိပ်ယာပေါ်ကနေထပြီး စာကိုသွားယူလိုက်ပါတယ်...။ ပြီး တော့ ကုတင်ပေါ်ပြန်ထိုင်လိုက်ရာက ယူလာတဲ့စာအိတ်လေးကို ကြည့်လိုက်ပါသည်။ ကျမ တွေ့ဖူးသော လက်ရေးမဟုတ်ပါ။ စာအိတ်ကို ကျမဖောက်ပြီး ဖတ်လိုက်ပါသည်။
“ ရီမွန်...
ကိုယ် ဒီစာကိုရေးနိုင်စွမ်းမရှိတော့လို့ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်ကို အကူအညီတောင်းပြီး ရေးခိုင်းလိုက်တာ...ကိုယ်
ရောဂါဝေဒနာ အပြင်းအထန်ခံစားနေရပါပြီ...ဟုတ်တယ် ရီမွန်...ကိုယ် အိပ်ချ်အိုင်ဗွီ ဖြစ်နေတယ်...ဖြစ်မှန်းသိတဲ့နေ့
မှာပဲ ရန်ပိုင်ကို အကူအညီတောင်းပြီး ရီမွန့်ဆီ လွှတ်လိုက်ရတာပါ...ကိုယ့်အပေါ် ဒေါသဖြစ်မှ ကိုယ်နဲ့ခွဲခွာရတာ
ရီမွန် မခံစားရမှာပေါ့...ဒီစာကို ရီမွန် ဖတ်နေတဲ့အချိန်မှာ ကိုယ်ရှိချင်မှ ရှိတော့မှာပါ...အားလုံးကို ခွင့်လွှတ်ဖို့
ကိုယ် တောင်းပန်ပါတယ်...နောက်ဆုံးထွက်သက်ထိ ရီမွန်ကို ကိုယ်ချစ်သွားမှာပါကွယ်..”
လက်မှတ်တောင် မထိုးနိုင်ပါလား ‘ကို’ ရယ်...တကယ် စတောင်းပန်ရမှာက ကျမရီမွန်ပါ ကိုရယ်...ရီမွန်ကို ခွင့်လွှတ် နော်...လို့ တစ်ယောက်ထဲပြောပြီး ကျမ အားရပါးရငိုချလိုက်ပါတော့သည်။
ပြီးပါပြီ။
