ဓါးပြပေးတဲ့ ၀ေစု အပိုင်း ( ၁ )
လမင်းကြီး ရေးသည်
အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။
အခန်း ( ၁ )
မြကြီး..
အလုပ်အကိုင်က ကြေးစားလူမိုက်၊ ပိုက်ဆံပေးပြီး မဟုတ်တာ လုပ်ခိုင်း အကုန်ရသည်။ တရားမဝင် ငွေတိုးချေး မာဖီးယားဂိုဏ်းတွေရဲ့ လက်စွဲတော်ပေါ့၊ အငှားချောင်းရိုက်ပေးရမလား၊ မိုက်ကြေးခွဲရမလား၊ အုပ်စုဖွဲ့ ပြဿနာရှာပေးရမလား၊ အကုန်ရသည်။ အထူးသဖြင့်တော့ အကြွေးတောင်းပေးတာပေါ့၊ ငွေတိုးချေး ဒုစရိုက်ဂိုဏ်းတွေက ချေးငွေ အချိန်ကျလို့ ပြန်မဆပ်၊ အတိုးမသတ်တဲ့ ကြွေးယူသူတွေကို ကြာကြာ သည်းခံတတ်လေ့မရှိ၊ မြကြီးတို့လို လူမိုက်တွေ မွေးထားပြီး ခြိမ်းခြောက် အကြွေးတောင်းခိုင်းလေ့ရှိသည်။
တောင်းလို့ မရရင်တော့ မှတ်မှတ်သားသား နာကျင်အောင်ရိုက်ခဲ့၊ ထိုးခဲ့ကြိတ်ခဲ့လေ့ရှိ၏။
လူတွေကလဲ လူတွေပဲ၊ တချို့က လွယ်လွယ်ယူပြီး လွယ်လွယ်ပြန်ဆပ်လေ့ မရှိ၊ အထူးသဖြင့်၊ ဖဲဝိုင်းတွင် ချေးမိသော အကြွေးသမားများ၊ ဘောလုံးပွဲလောင်းသည့် လောင်းကစားသမားများအထိများကြသည်။ တကယ်လို့သူတို့ကို အလုပ်အပ်မယ့်သူ မရှိလို့ ပိုက်ဆံပြတ်လာရင်တော့ အခွင့်အရေးရရင် ရသလို၊ ဖောက်ထွင်းမှု၊ လူနိုးလာရင် အနုကြမ်းစီးမှုမှ နေ၍ ဓားပြမှုအထိ ကျူးလွန်လေ့ရှိ၏။ သူ့မှာ အမြဲတမ်း လက်စွဲတပည့် ၂ ယောက် ၃ ယောက်လောက်တော့ ရှိသည်။
အခုလဲကြည့် အလုပ်အပ်မယ့်သူမရှိတာ ကြာတော့ ဘိုင်ပြတ်နေတာ ကြာပြီ၊ ထိုင်နေလို့တော့ မရတော့၊ တစ်ခုခုတော့ လုပ်မှ ဖြစ်တော့မည်၊ ဒါကြောင့် ဒီနေ့ည ဂွတိုနဲ့ ငခွက်၊ တပည့်ကျော် ၂ယောက်ကိုခေါ်ပြီး၊ အမဲရှာထွက်ခဲ့ကြ၏။ အတက်ရ ချောင်မယ့် အိမ်၊ တစ်အိမ်အိမ်ကိုတော့ ဝင်မှ ရတော့မည်။ ဒါမှ လောလောဆယ် အူစိုမည်။
သူတို့ ပစ်မှတ်ထားရမယ့် အိမ်တွေက၊ ချမ်းသာရမည်၊ ငွေနှင့် အတွင်းပစ္စည်း အတော်ရှိရမည်။ ဆိတ်ငြိမ်၍ လူနေထူထပ်သော ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ဝေးရမည်၊ မိသားစုနည်း ရမည်၊ ဖြစ်နိုင်လျှင် အိမ်မှာ ယောင်္ကျားသနာသိပ် မရှိ၊ ရှိလျှင်လည်း အိမ်မကပ်ပဲ ပြင်ပအလုပ် ထွက်လုပ်နေပြီးမိန်းမနဲ့ ကလေးများသာ ကျန်ရင် သူတို့အကြိုက်ဖြစ်သည်။
ဒါတွေ သိဖို့လဲ လွယ်သည်တော့ မဟုတ်၊ သူတို့အချိန်ယူ ထောက်လှမ်းပြီး သတင်းအချက်အလက် စုဆောင်းထားရတာ ဖြစ်သည်။ သူ့မှာ ကာလအတန်ကြာကထဲက မျက်စိကျပြီးသား အိမ်တစ်အိမ် ရှိပြီးဖြစ်သည်။ သူ့မျက်စိထဲမှာ ပေါ်လာတဲ့ အိမ်ကတော့ ဦးညီထက်တို့ မိသားစု၏ အိမ်ဖြစ်သည်။
ဦးညီထက်က စီးပွားရေးသမားကန်ထရိုက်တာ တစ်ဦးဖြစ်၏၊ တစ်ပတ်မှာ ၅ ရက်လောက်က အိမ်မကပ်၊ နယ်ခရီးတွေ ဆက်တိုက်သွားနေရသည်။ မိသားစုက သုံးယောက်ထဲ၊ စနေ၊ တနင်္ဂနွတွေကျမှ မိသားစုဆုံဖြစ် နေဖြစ်ကြသည်ပေါ့။ ဒါတောင် တချို့အပတ်တွေမှာ စနေ၊ တနင်္ဂနွတောင် အိမ်မပြန်ဖြစ်။
ကြားရက်တွေမှာ ရှိရင်တောင် ကိစ္စဝိစ္စများသူဖြစ်လို့ ညဉ့်နက်မှ အိမ်ပြန်ရောက်တတ်တာ ဖြစ်သည်။ သူဒီအိမ်ကို ပစ်မှတ်ထားတာကြာပြီ။ တခြားအလုပ်တွေ အဆင်ပြေနေလို့ မလှည့်ဖြစ်သေးတာလေ..။
ဦးညီထက်က အသက် ၄၅ နှစ်လောက်ရှိပြီး၊ သူ့မိန်းမကတော့ ဒေါ်ဝေဝေလွင်၊ ဒီနှစ်ထဲမှာ အသက် ၄ဝ ရှိပြီ၊ ပိုက်ဆံလဲရှိ၊ ခန္ဓာကိုယ်လဲ ထိမ်းသိမ်းတတ်တော့ အခုထိ လှလို့ကောင်းတုန်း၊ အသားကတော့ အဖြူ မဟုတ်၊ အသားလတ်သည်ဟု ခေါ်နိုင်သော်လည်း၊ အညိုဘက်တောင် အားသန်၏၊ ဒါပေမယ့် တကယ့်ကို ညိုချော ဖြစ်သည်။ သူမ ပြင်ဆင်တတ်ပုံနှင့် လူတွေ နှစ်ခါ ပြန်ကြည့်ယူရတတ်သည်။
သူတို့နှစ်ယောက်မှာ တစ်ဦးတည်းသော သားဖြစ်တဲ့ ဝင်းထက်ရှိ၏။ အသက်က ၁၇ နှစ်။ ကျောင်းတက်တုန်း၊သူက အိမ်မှာတစ်လှည့် မြို့ထဲက အဖေ့ဘက်က အဖိုးအဖွားတွေ အိမ်မှာ တစ်လှည့်နေသည်။ အဖိုးအဖွားတွေက မြေးကိုသိပ်ချစ်တော့ ငယ်ငယ်ထဲက ခေါ်မွေးထားသည်။ အခုတော့ ဝင်းထက် အမေနဲ့ပဲ အိမ်မှာ အနေများသည်။ အဖေက ခုတလော ခရီးထွက်ရတာ ဆက်တိုက်လို ဖြစ်နေသည်လေ။
................................................................................................................................
သူတို့ သတ်မှတ်ထားတဲ့နေ့..
စနေနေ့ည၊ မြကြီးနဲ့အဖွဲ့ ဦးညီထက်အိမ်ထဲမှာ သူတို့အလုပ်စနေပြီ။ ဘယ်လို ဝင်သလဲ မမေးနဲ့တော့၊ လုပ်နေကျ သူတို့ အဖို့ ငှက်ပျောသီးအခွံ ခွါစားရတာထက်တောင် လွယ်သေး၏။ ဆေ့ဖ်တီးအတွက် မျက်နှာဖုံးတွေတော့ စွပ်လာခဲ့ကြသည်။ ဒီတစ်ပတ် ဦးညီထက်အိမ်မှာ ရှိမှာ မဟုတ်၊ မန္တလေးဘက် တက်သွားတယ် ဟု အတိအကျ သတင်းရထားပြီးဖြစ်သည်။ သားအမိ နှစ်ယောက်ထဲသာ ကျန်တော့၏။
ဒေါ်ဝေဝေလွင်နှင့် ဝင်းထက်တို့ သားအမိနှစ်ယောက် ကြောက်လွန်းလို့ အသားတွေတောင် တဆတ်ဆတ် တုန်နေကြသည်။ လူဆိုးတွေက သူတို့နှစ်ယောက်ကို ဓားထောက်ပြီး လက်ပြန်ကြိုး တုပ်ထားကြသည်။ လက်အုပ်ကလေးတွေချီပြီး လိုချင်တာ အကုန်ရှာယူသွားပါ။ အသက်ကိုတော့ ချမ်းသာပေးပါရန် တုန်ယင်သော အသံများဖြင့် တောင်းပန်နေကြသည်။
တပည့်နှစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ဂွတိုနဲ့ ငခွက်က ပစ္စည်းတွေ မွှေနှောက်ရှာဖွေပြီး တန်ဖိုးရှိတဲ့ ပစ္စည်းအတော်များများကို စုစည်းထုပ်ပိုးပြီး ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် မြကြီးက မကျေနပ်နိုင်သေး၊ ဒီထက်မက ရှိရဦးမည်ဟု သူ ယုံကြည်ထားသည်။ ဒေါ်ဝေဝေလွင်နဲ့ သူ့သား ဝင်းထက်တို့ကို ပါးနားရိုက်၍...
“ ဟင်..ဒါပဲရှိသလားကွ..၊ ဘယ်မလဲ ကျန်တဲ့ပစ္စည်းတွေ၊ မသေချင်ရင် အကုန်ထုတ်ပေး.. ”
ဝေဝေလွင် မတတ်နိုင်တော့၊ နာလဲနာ၊ သေမှာလဲ ကြောက်သည်။ ဒါကြောင့် ကြိုးတန်းလန်းနှင့်ပင် အတွင်းခန်းထဲ ခေါ်သွားပြီး၊ အိမ်မှာဖွက်၍ သိမ်းထားသော အတွင်းပစ္စည်းများကို ထုတ်ပေးလိုက်ရတော့သည်။
( အမှန်တော့ သူတို့ပစ္စည်း အများစုက ဘဏ်မှာအပ်ထားပြီး ပွဲတက်ရန် အချို့ပစ္စည်းများကိုသာ အိမ်မှာ သိမ်းထားမိလို့ တော်သေးသည်ဟု ပြောရမည် )
“ ကျမတို့ သားအမိကို ဘာမှ မလုပ်ပါနဲ့တော့ရှင်။ ကျမတို့ဆီမှာရှိတာ ဒါအကုန်ပါပဲ။ အကုန်လုံး ထုတ်ပေးလိုက်တာပါ။ အသက်ကိုတော့ ချမ်းသာပေးပါ၊ ကျမတို့ ရဲမတိုင်ပါဘူးရှင်.. ”
မြကြီးက ဝေဝေလွင် ပြာနေအောင် တောင်းပန်နေတာကို ကြည့်ပြီး စိတ်ထဲက ပျော်သလိုတောင် ဖြစ်လာသည်။ ဒီဟာမ ကြောက်ချီးပန်းနေပြီ၊ ငါခိုင်းသလို အကုန်လုပ်မှာပဲ၊ နဲနဲတော့ ကစားလိုက်ဦးမှ၊ လို့တွေးပြီး... သူ့လက်ထဲက ဓားနဲ့ ဝေဝေလွင်ရဲ့ လည်ပင်းကို ထောက်ထားပြီး နံရံကို ကျောမှီကပ်ပြီး ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။
“ ငါမကျေနပ်သေးဘူး..ထပ်လိုချင်သေးတယ်. ”
ဝေဝေလွင်က..
“ ရှိကြီးခိုးပါရဲ့ရှင်..ကျမတို့အိမ်မှာရှိတာ အကုန်ပေးပြီးပါပြီ၊ တကယ်ကို ဘာမှ မကျန်တော့ပါဘူး။ ရှိသေးရင် ကျမအကုန်ပေးပါတယ်။ ကျမတို့ကို ဘာမှမလုပ်ပါနဲ့နော်.. ”
ဝေဝေလွင် ဒီလိုပြောတော့ မြကြီးက အားရပါးရ ပြုံးလိုက်ပြီး..
“ ဘာလို့ ဘာမှမကျန်တော့ရမှာလဲ၊ ဒီမှာ.. ဒါကြီးက ဘာလဲ၊ ဒါရှိသေးတယ်လေ.. ”
......................................................................................
အခန်း ( ၂ )
သူက လွတ်နေတဲ့လက် နောက်တစ်ဘက်နဲ့ ဝေဝေလွင်ရဲ့ ၃၇ လက်မလောက် ဆိုဒ်ရှိတဲ့ နို့ကြီးတွေကို ဇတ်ကနဲ လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ဝေဝေလွင်က သဘာဝအလျောက် တားဆီးသည့် အနေနှင့် မြကြီး၏လက်ကို အလိုအလျောက် ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်မိပြီး
“ မ..မလုပ်နဲ့နော်...ကျမတောင်းပန်ပါတယ်၊ ကျမကို ဘာမှမလုပ်ပါနဲ့ရှင် ”
“ ဟားဟား..တောင်းပြီး ပန်ရအောင် ငါ့မှာ ဘာပန်းမှာမှ မပါလာခဲ့တာ၊ နင်က ဘာပန်ချင်လို့လဲ၊ ဟာ.. သတိရပြီ၊ နင်ပန်ချင်ရင် ငါ့ရွှေပန်းကြီးတော့ ရှိတယ်၊ ဟီးဟီး ပေးမယ်၊ ပေးမယ် ”
မြကြီးက ဝေဝေလွင်ရဲ့ လက်တွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖြည်ထုတ်လိုက်ပြီး၊ နို့ကြီးတွေကို ကျကျနနကြီး ညှစ်ကိုင်လိုက်တော့၏။
“ ရှင်..ကျမကိုလွှတ်နော်..အခုလွှတ် ”
ဝေဝေလွင်က အတင်းဖျစ်ညှစ် တွန့်လိမ်ပြီး ရုန်းကန်နေသည်။
“ ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း..စောက်ကောင်မကြီး..၊ နင်အလကားနေရင်း အသားအနာခံ ရုန်းမနေနဲ့.၊ ငါ့ဓားက နင့်လည်ပင်း တကယ် ချော်လှီးမိလို့ အလကားပဲတင်း သေနေအုံးမယ်.. အမယ်.. အမယ်.. ညည်းနို့ကြီးတွေက နုနုအိအိကြီးတွေပါလား ငါ့လက်နဲ့ ကိုင်ရတာ တစ်ပြည့်ပဲဟ၊ ဒါမျိုးမှ ကြိုက်တာ ”
ဝေဝေလွင်က ထပ်ပြီး ရုန်းကန်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း ဓားကလည်ပင်းမှာ ထောက်ထားဖြင့် မလှုပ်ရဲတော့ပေ။ မြကြီးက ထပ်ပြီး..
“ ဘယ်မလဲပြစမ်း..နင့်အိုး အခြေအနေ စမ်းကြည့်ရအောင်..၊ အမယ် အိုးကြီးက နဲတာကြီးမှ မဟုတ်ပဲ၊ ရှေ့ဘက်က ဒယ်အိုးကြီးကရော၊ ကိုင်ကြည့်စမ်းမယ်၊ ငါ့ခရမ်းသီးနှပ်ဖို့ အတော်ပဲလားလို့.. ”
မြကြီးက ပေါက်ပေါက်ရှာရှာတွေ လျှောက်ပြောရင်း ဝေဝေလွင်ရဲ့ ပေါင်ကြားကို သူ့လက်ကြမ်းကြီးရှိုပြီး အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ထမီပေါ်က နှိုက်လိုက်တာတောင် သူ့လက်ကြမ်းကြီးက အဖုတ်အုံ နုနုဖောင်းဖောင်းကြီးရဲ့ အထိအတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ မုံ့ပေါင်းကြီးတစ်ခုကို လက်နှင့် အုပ်ကိုင်လိုက်ရသည့်အလား။
“ ဟာ... နင်က ပစ္စည်းကောင်းကြီးကို ဖွက်ထားတာကိုးကွ၊ ဒီပစ္စည်းမျိုးက တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ပြီး ဖွက်မထားသင့်ဘူး၊ သူများတွေကိုလဲ ဝေစားသင့်တယ်။ ကဲ ငါအရင် မြည်းကြည့်မယ်ကွာ၊ ပြီးမှ ဒီအခန်းထဲက ကောင်တွေကို အကုန်ခွဲပြီး ဝေကျွေးမယ်၊ ခွဲမယ်ဆိုပေမယ့် မကြောက်ပါနဲ့၊ ငါ့ဓားကြီးက လုံးလုံးကြီးပါ၊ မရှပါဘူး..ဟဲ..ဟဲ.. ”
“ မ...မလုပ်ကြပါနဲ့..၊ ချမ်းသာပေးပါရှင်၊ ရှိတဲ့ပစ္စည်း အကုန်ယူပြီး ပြန်ကြပါတော့ ”
“ အဲဒီ နင်ပြောတဲ့ ပစ္စည်းထဲမှာ၊ နင်လည်းပါတယ်လေ၊ စကားသိပ်များမနေနဲ့တော့... ”
“ လွှတ်ပါ၊ ကျမကိုလွှတ်ပါရှင်.. ”
“ ဖြန်း ”
“ အာ့..အမယ်လေး.. ”
မြကြီးက ဝေဝေလွင်ရဲ့ ပါးကို တစ်ချက် လွှဲရိုက်လိုက်ပြီးတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး ကျအသွား နှစ်ချက် ပိတ်ကန်လိုက်သည်။
“ နင်တော့နာတော့မယ်၊ အေးအေးဆေးဆေး နေပါဆိုမရဘူး..ဘာလဲ!...သိပ်သေချင်နေပြီလား... ”
ဝေဝေလွင် ငြိမ်ကျသွားသည်။ နာလဲနာ၊ ဘာမှလဲ စောဒက မတက်ရဲတော့ပါ။ ငခွက် ဆိုတဲ့ကောင်က အကောင်ကြီးကြီး၊ ထွားထွားကြီး၊ သူက ဝေဝေလွင်ရဲ့ သားဖြစ်သူ ဝင်းထက်ကို ချုပ်ထိမ်းထားပြီး၊ အိပ်ခန်းတံခါးကို မှီပြီး ရပ်ခိုင်းထားသည်။
ဂွတိုကတော့ နာမည်နဲ့လိုက်အောင်၊ ပုကွကွ ဂင်တိုတို၊ ဒါပေမယ့် သူ့လက်ထဲမှာက သေနတ်တစ်လက် ရှိနေသည်။ သူက ခပ်ခွာခွာက ပစ်ကွင်းရှင်းတဲ့ နေရာကနေပြီး သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးကို အဝေးက ချုပ်ထားသည်။ သူ့မျက်နှာကြီးက ပြုံးပြုံးကြီး ဖြစ်နေသည်။ သူသိနေတယ်လေ၊ ဒီနေ့အနုကြမ်းစီးရတာ ပစ္စည်းတွေ ရမယ့်အပြင်၊ ရင်ခုန်စရာ အပိုဆုပါ ပါဦးမယ်ဆိုတာကို...။
မြကြီးက..
“ မင်းအနေနဲ့ ငါတို့တွေရဲ့ ယာယီမယားအဖြစ်၊ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူနဲ့ လိုက်လျောမယ်ဆိုရင်၊ မင်းအပ်ဖျား တစ်ထောက်တောင် မနာစေရဘူးလို့ အာမခံတယ်။ အခုလိုပဲ ရီးတီးယားတား လုပ်နေမယ်ဆိုရင်တော့ မင်းတို့သားအမိ နှစ်ယောက်စလုံး.. ”
မြကြီးက စကားကိုရပ်ထားပြီး ဆက်မပြောတော့ပဲ၊ အဓိပ်ပါယ်ပါပါနှင့် သူ၏လည်ပင်းကို လက်ညှိုးဖြင့်ဝိုက်ပြီး ရစ်ပြလိုက်သည်။ သတ်ပစ်မည်ဟု ချိမ်းချောက်လိုက်ခြင်း..။
..................................................................................................................................
ဝေဝေလွင်က ဒီလူကြမ်းကြီးတွေကို ဘယ်လိုမှ တောင်းပန်ညှိနှိုင်း၍ မရနိုင်တော့ဘူးဆိုတာ သိသွားသောကြောင့်၊ အားမတန်၍ မာန်လျှော့ရချေပြီ။
“ ဒါ..ဒါဆိုလဲ.. ကျမသား မြင်အောင်တော့ ဘာမှမလုပ်ကြပါနဲ့ရှင်.. ဒီတစ်ခုတော့ တောင်းပန်ပါတယ် ”
“ ဒီမှာ..ဒါ..စျေးရောင်းစျေးဝယ် လုပ်နေတာ မဟုတ်ဘူး၊ မင်းမှာ ဈေးဆစ်ဖို့ အခွင့်အရေး လုံးဝမရှိဘူး၊ အားလုံးက ငါတို့သဘောပဲ။ ဘာမှဆရာလာမလုပ်နဲ့.. ”
မြကြီးက ပိတ်ဟောက်လိုက်သည်။
“ ငါတို့လာတာက သုံးယောက်၊ ငါက မျှမျှတတရှိတဲ့ ခေါင်းဆောင်ကွ၊ မတရားမလုပ်ဘူး၊ လာ.. တို့တွေ မဲနှိုက်ပြီးတော့ ဆုံးဖြတ်ကြမယ်၊ ဘယ်သူက ဒီကောင်မကို အရင်ဖွင့်ခွင့်ရမလဲဆိုတာ ကြည့်ရအောင်.. ”
ဝေဝေလွင်က အခြေအနေကို မေ့သွားပြီး ထပ်အော်ပြန်သည်။
“ မ..မလုပ်ပါနဲ့..အဲ့ဒီလို မလုပ်ကြပါနဲ့ရှင် ”
မြကြီး ဒေါကန်သွားပြန်ပြီ၊ ဒီတစ်ကြိမ် ပါးမရိုက်တော့ပဲ၊ ဝေဝေလွင့်ဗိုက်ကို လက်သီးတစ်လုံး ခပ်ပြင်းပြင်း သွင်းလိုက်လေရာ ဝေဝေလွင်မှာ အင့်ကနဲ အော်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ကုန်းကုန်းကြီး ကျသွားသည်။
“ နင့်ကို ငြိမ်ငြိမ်နေပါလို့ ဘယ်နှစ်ခါပြောရမလဲ။ ဘာလဲ ထမင်းမုန်းနေပြီလား.. ”
အားလုံးကိုမြင်နေရသော ဝင်းထက်မှာလည်း ကြောက်လွန်း၍ ဒူးတဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ သူ့မှာလည်း သေနတ်သမားက ချိန်ထားလို့ မလှုပ်ရဲ၊ မအော်ရဲ၊ ဝင်မတားရဲ။ မြကြီးက အိပ်ကပ်ထဲမှ သစ်သားမီးခြစ် တစ်ဘူးကို ဆွဲထုတ်လာပြီး၊ မီးခြစ်ဆံ သုံးချောင်းကို ထုတ်ယူလိုက်ကာ တစ်ချောင်းကို တဝက်ကျော်ကျော်မှ ချိုးလိုက်သည်။
“ ဒါတွေနဲ့ ဒို့မဲနှိုက်ကြမယ်၊ မကြည့်ပဲ မျက်နှာလွှဲပြီး တစ်ယောက်တစ်ခု ကောက်ရမယ်၊ အမြန် ကောက်ရမယ်၊ မစမ်းရဘူး၊ အတိုဆုံးအချောင်း ကောက်မိသူက၊ ဒီကောင်မနဲ့ ဖွင့်ပွဲကျင်းပပေးရမယ်၊ ကောင်းကြလား.. ”
ငခွက်နဲ့ ဂွတိုက တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ကြည့်ကြသည်၊ ပြီးတော့ သူတို့အကြည့်တွေက လူပျိုပေါက် ချာတိတ်လေး ဝင်းထက်အပေါ် တပြိုင်ထဲ ရောက်သွားကြ၏။ တဦးနှင့်တဦးလဲ မျက်စချီပြီး အချက်ပြနေကြသည်။
မြကြီးက သူတို့နှစ်ယောက် အချက်ပြနေကြတာ ကြည့်ရင်း အထာပေါက်သွားပြီး တဟားဟားထရီသည်။
“ အေး..ဟုတ်သားပဲ..ငါမေ့သွားတယ်၊ ဒီအခန်းထဲမှာ ရှိနေတဲ့ ယောင်္ကျားက သုံးယောက်မှမဟုတ်ဘဲ၊ လေးယောက်၊ လေးယောက်..ဟားးဟားး.. ”
..................................................................................................................................
အခန်း ( ၃ )
ငခွက်နဲ့ ဂွတိုကပါ သံယောင်လိုက်ပြီး လိုက်ရီကြသည်။ မြကြီးက ဝင်းထက်ဘက် လှည့်ပြီး..
“ ဟေ့ရောင်..ချာတိတ်၊ ငါကဓါးပြပေမယ့် အမှန်တော့ စိတ်ရင်းကောင်း..သဘောကောင်းကွ၊ အလကား ကြောက်မနေနဲ့၊ မင်းက အိမ့်ရှင်ဆိုတော့၊ မင်းကိုလဲ ငါတို့ဂိမ်းထဲ ဝင်ကစားခွင့်ပေးမယ်၊ ညီတူညီမျှပေါ့.. ”
မြကြီးက မီးခြစ်ဆံနောက် တစ်ချောင်း ထပ်နှိုက်ရောလိုက်ပြီး..
“ လာခဲ့စမ်း ကောင်လေး..မင်းကအငယ်ဆုံးဆိုတော့ ဦးစားပေးရမယ်။ ရော့ ဟောဒီအပုံထဲက တုတ်တစ်ချောင်းကို လှည့်မကြည့်ပဲ ဆွဲကောက်စမ်း ”
ဓါးပြက သူဘယ်လောက် သဘောကောင်းတယ် ပြောပြော၊ ဝင်းထက်ကတော့ အရမ်းကြောက်နေသည်။ သူခိုင်းတာလဲ မငြင်းရဲပါ။ လက်ဖျားလေးတွေ တုန်လို့ မီးခြစ်ဆံပုံထဲကို တုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့ မကြည့်ရဲဘဲ စမ်းကောက်လိုက်တာ ချိုးထားတဲ့ အတိုဆုံး မီးခြစ်ဆံက လက်ထဲပါလာတော့သည်။
ဝင်းထက်ရဲ့ တုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့ အကြောက်လွန်နေတဲ့ ပုံစံကိုလဲကြည့်ပြီး အတိုဆုံး အချောင်းကို ကောက်မိတာလဲ တွေ့ရော၊ ဓါးပြသုံးယောက် သဘောအကျကြီးကျပြီး ဝါးလုံးကွဲ ရီလိုက်ကြလေသည်။
“ ဟေး..ချာတိတ်..မင်းတော့ပွပြီကွ..ဒီညပွဲမှာ ဒီကောင်မကြီးကို ပထမဆုံးဖွင့်ဖို့ မင်းမှာ အခွင့်အရေး ရသွားပြီ၊ကွန်ဂရက်ကျူရေးရှင်းပဲ၊ ကဲ.. အသင့်ပြင်တော့၊ မင်းပြီးရင် ငါဆက်ဆွဲမယ်..၊ဟိုကောင် နှစ်ကောင်ကတော့ ပြီးမှ ပန်းကန်ဆေး၊ ခွက်ဆေးပေါ့ကွာ.. ဟား ဟား ဟား.. ”
ပြောပြောဆိုဆို မြကြီးက ဝေဝေလွင်ရဲ့ ခေါင်းကိုကိုင် ဆံပင်ကိုဆွဲပြီး မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းလိုက်လေရာ ဝေဝေလွင်တစ်ယောက် သူမကြုံရတော့မည့် ဝဋ်ကြွေးကြမ္မာကို သဘောပေါက်လိုက်ပြီ။ မျက်ရည်ကြီးတွေ ပေါက်ပေါက်ကျအောင် ငိုရင်း တစ်ကိုယ်လုံးလဲတုန်လို့ လက်အုပ်လေးသာချီပြီး သနားလိုသနားငြား တောင်းပန်နေရရှာသည်။
“ အဲ့လိုကြီးတော့ မရက်စက်ပါနဲ့ရှင်..၊ ရှင်တို့အဖွဲ့ ကျမကို ဘယ်လိုလုပ်လုပ် ကျမသဘောတူပါပြီ။ ရှင်တို့တွေ ကြိုက်သလိုလုပ်ပါ။ ဒါပေမယ့် ကျမသားကိုတော့ အဲ့ဒီလို မလုပ်ခိုင်းပါနဲ့၊ တောင်းပန်ပါတယ်။ ဝင်းလေးက ကျမသားပါ၊ ဒီလိုလုပ်လို့ မရပါဘူးရှင်.. ”
“ ဘာကွ..ဘာဖြစ်လို့ လုပ်လို့မရရမှာလဲ..၊ နင့်သားက လီးမပါလို့လား။ သူလဲ လီးနဲ့ပဲ၊ စပ်ပတ်လိုးလို့ ရတာပေါ့၊ အဲဒီ နင့်သားလေးကို နင့်လင်လေးလို့ သဘောထားပြီးခံလိုက်..။ကောင်းတယ်ကွာ၊ ငါတို့.. သားအမိ အရင်းချင်း လိုးကြတာ ကြည့်ချင်တယ်၊ ဟေ့ကောင်တွေ..ဒါက တကယ့် ရှားရှားပါးပါးပွဲကွ၊ ဘယ်မှာမှ ရှာမရဘူး၊ ပိုက်ဆံ ပေးကြည့်ချင်တယ်ဆိုတာတောင် မကြည့်ရဘူးကွ..၊ ဒီညတော့ တို့ဒီပွဲနဲ့တင် တန်သွားပြီ.. သားအမိ အောကားကွ.. မဟုတ်ဘူးလား.. ”
မြကြီးက ဝေဝေလွင်ကို ဟောက်ရင်းက သူ့တပည့်တွေဘက် လှည့်ပြီး မဲတောင်းလိုက်သေးသည်။ ငခွက်က ဧည့် ထောက်ခံလိုက်သည်..။
“ ဟုတ်တာပေါ့ဆရာ။ ဆရာက တကယ်အကြံပိုင်တာဘဲ..ဟီး ဟီး.. ”
မြကြီးက ဝေဝေလွင့်ဆံပင်တွေကိုဆွဲပြီး..
“ ကဲ..မင်းသမီး..စင်မြင့်ပေါ်.. အဲ..အဲ.. ကုတင်ပေါ်ကိုကြွ... ရှိုးပွဲစတော့မယ်.. ”
“ ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း.. အဲ့သလိုမလုပ်ပါနဲ.."
ကန်တန် ကန်တန်လုပ်နေတဲ့ ဝေဝေလွင်ကို မြကြီးက အတင်းဒရွတ်တိုက် ဆွဲခေါ်လာပြီး ကုတင်စောင်းရောက်တော့ ကုတင်ပေါ် တွန်းချလိုက်တာ ပက်လက်ကလေးလန်ပြီး ကျသွားတော့သည်။ ဝေဝေလွင်က ကမန်းကတန်း ကုန်းထပြီး ပြေးရန်ကြံသော်လည်း၊ မအောင်မြင်ပါ။ မြကြီးလို ကြမ်းတမ်းတဲ့ ယောင်္ကျားကြီး တစ်ယောက်ရဲ့ အင်အားကို သူမ ဘယ်ယှဉ်နိုင်မှာလဲ..။
မြကြီးက သူမရဲ့ ပုခုန်းနဲ့ လက်မောင်းတွေကို အတင်းဖိ၍ ချုပ်ထားလေသည်။ ငခွက်ကလဲ အချိန်းအချက် လုပ်ထားသလိုပဲ၊ သူ့ဆရာ ချုပ်ပေးထားတဲ့ ဝေဝေလွင်ဆီလာပြီး ခါးက ထမီစကို ဖြေချလိုက်သည်။ ကျန်လက်တစ်ဘက်ကလဲ ဝင်းထက်ရဲ့ အင်္ကျီကော်လံစကို အားနဲ့ ဆွဲထားသေးရာ ဝင်းထက်မှာလည်း ယက်ကန်ယက်ကန် ဖြစ်နေ၏။
ငခွက်က တဆက်ထဲမှာပင် ခါးစပြေသွားသော ထမီကို အားနှင့်ဆောင့်ဆွဲ ချွတ်ချလိုက်ပြန်ရာ ဝေဝေလွင်၏ ခါးတွင် အသားရောင်ပင်တီလေး တစ်ထည်သာ ကျန်ခဲ့လေသည်။ ဝေဝေလွင်မှာ ခန္ဓာကိုယ် ဖွံ့ထွားတောင့်တင်းသော အမျိုးသမီး တစ်ယောက် ဖြစ်လေရာ၊ အယ်တုံနေသော ပေါင်လုံးကြီးတွေက အတုံးလိုက် အတစ်လိုက် ပေါ်လာရတော့သည်။
တစ်ထည်ထဲသော ပင်တီလေးက ဖင်ဆုံ အယ်အယ်လုံးလုံးကြီးကို လုံးဝပြည့်စုံအောင် ဖုံးကွယ် ထားနိုင်စွမ်းငှာ မတတ်နိုင်ချေ။ ပေါင်ကြားခွဆုံမှ ဖောင်းကားနေသော အဖုတ်ကြီးက ပင်တီပါးပါးလေးအောက်မှ အတင်းရုန်းကန် ထွက်နေသည်။
ပြောခဲ့သလိုပင် ဝေဝေလွင်မှာ အသားညိုမ ဖြစ်သော်လည်း၊ ထုံးစံအတိုင်း တော်ရုံတန်ရုံ နေ၊ လေ မထိသော အတွင်းသားနေရာ ဖြစ်သဖြင့်၊ ပေါင်နဲ့ဖင်သားကြီးတွေမှာ အသားအတော်လတ်ပြီး ဝင်းမှဲ့လျက် ရှိလေရာ။ မြင်လိုက်ရသော သူတို့ ပုရိသတစ်သိုက်မှာ အသက်ရှုတွေမှားပြီး တံတွေးတွေ တဂွတ်ဂွတ် မြိုချနေရလေသည်။ ငခွက်က..
“ ကဲ..ဒီကချစ်မကြီး..ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် ကျနော်က ပွဲသိမ်း ပန်းကန်ဆေးရတော့မှာမို့ ကျနော်တို့အဖွဲ့ အဆင်သင့် စားရအောင် ပန်းကန်လေးဘာလေး အကျအန အရင်ပြင်ပေးပါရစေ.. နော်... ”
မြကြီးက သူ့တပည့်ရဲ့အပြောကို သဘောကျစွာ ရီပြီး..
“ ဟား ဟား..အေး..ကောင်းပါ့ကွာ..။ အဆင်သင့် ကောင်းကောင်း၊ စားချင်စရာ ဖြစ်အောင် ပြင်ကွာ၊ ဒါပေမယ့်.. ဟိုကိစ္စကိုတော့ တန်းမကျော်၊ ကြားမဖြတ်နဲ့ သိလား..၊ ဟိုကောင်လေး အလှည့်က အရင်နော်၊ သူက ပထမ မဲရထားတာ.. ”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ..ဆရာရဲ့.. ”
“ အိုးးး ဝါးးးး အမယ်လေး မလုပ်နဲ့.. မချွတ်ပါနဲ့.. အဲ့ဒါကို.... ”
ဝေဝေလွင် ဘယ်လိုပဲတားတား၊ ငခွက်ရဲ့ လက်ကြမ်းကြီးနဲ့ ချွတ်လိုက်လို့ ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ အရှက်ကို နောက်ဆုံး ဖုံးကွယ်ထားပေးတဲ့ ပင်တီလေးလဲ ခြေဖျားကနေ ကျွတ်ထွက်သွားသည်။ အဲဒီမှာပဲ အမွှေးအုံထူထူကြီး ဖုံးလွှမ်းယှက်သန်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက ဘွားကနဲ ပေါ်လာတော့သည်။
“ အမယ်လေးတော်..ပေါ်ကုန်ပါပြီ.. ”
ဝေဝေလွင် အလန့်တကြား အော်ရင်း ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် သူ့စောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးဖြင့် အတင်းလိုက်ပိတ်နေသည်။ ငခွက်က အတင်းဖိအုပ်ထားသော ဝေဝေလွင်၏ လက်များကို အားနှင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး၊ ထိုလက်များကို ခပ်ဆတ်ဆတ် နာအောင် ဖြန်းကနဲ၊ ဖြန်းကနဲ ရိုက်ချလိုက်ရာ၊ ဝေဝေလွင်မှာ နာလွန်းသဖြင့် လက်တွေကို ဘေးချလိုက်ရပြီး နောက်ထပ် မပိတ်ရဲတော့ပေ။
.......................................................................................................................
အခန်း ( ၄ )
အခုတော့ သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးက အပိတ်အပင် အတားအဆီးမရှိ ဟပြဲကြီး ပေါ်နေပြီဖြစ်သည်။ ငခွက်က ချာတိတ် ဝင်းထက်၏ လည်ဂုတ်ကိုကိုင်၍ တွန်းပြီးလျှင် သူ့အမေ စောက်ဖုတ်နှင့်တစ်ပေခန့် အကွာမှနေပြီး အနီးကပ် ကြည့်ရှုစေသည်။
အဆီပြင်လေး နဲနဲလောက်သာတက်သေးသည့် ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေး၊ ခပ်တစ်တစ် ရှိသော်လည်း စင်းနေသည့်ပေါင်တံကြီးတွေက အသားက အသားညိုမို့ ဖွေးသည်ဟု ပြောလို့မရပေမယ့် ဝင်းနှစ်နေသည်။ ထို ဝင်းနှစ်နေသည့် ပေါင်ကြီးတွေ၊ ဖင်ကြီးတွေနှင့် အမွှေးထူထူ အုံကြီးကြားက သူ့အမေဖြစ်သူ၏ စောက်ပတ် ဟပြဲကြီးက၊ ဝင်းထက်၏ မျက်လုံးတွေကို ဖယ်မရပဲ သံလိုက်လို ကပ်နေစေတော့သည်။ သူ၏တစ်သက်မှာ ယခုကဲ့သို့ စောက်ဖုတ်အစစ်၊ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ကြီးကို မျက်စိနှင့်တပ်အပ် မတွေ့ဘူးသေးချေ။
သူ၏ မျက်လုံးတွေက မျက်တောင်မခတ် စတမ်း ပြူးပြဲ၍ စိုက်ကြည့်နေသည်။ ပုဆိုးအောက်မှ လီးကလည်း မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ထောင်ထလာချေတော့သည်။ ငခွက်က သူ့မျက်နှာကြီးကို ဝေဝေလွင်၏ ပေါင်ကြားသို့ အပ်လိုက်ပြီး စောက်ပတ်ကို လက်နှစ်ချောင်းနဲ့ ဖြဲလို့ လျှာကြီးကို ထိုးထည့်ပြီး လျက်လိုက်၊ စောက်စိကို စုပ်လိုက် လုပ်တော့သည်။ ဝေဝေလွင်မှာ အတင်းအော်၍ တားရင်း ရုန်ကန်နေသည်။
“ မလုပ်နဲ့....အဲ့လိုမလုပ်နဲ့..၊ ငါ့သားကို ဒီက ဝေးဝေးခေါ်သွားပေးကြစမ်းပါ၊ ရှိကြီးခိုးပါရဲ့.. ”
ဒါပေမယ့် သူမစကားကို မည်သူမျှ အရေးမထားကြပေ။
“ ဟေ့ကောင်..ချာတိတ်၊ မင်းပုဆိုး ချွတ်ချလိုက်စမ်း.. ”
မြကြီးရဲ့ အမိန့်ပေးသံ ထွက်လာသည်။သူ့အသံက မိုးချုန်းသံလိုပဲ ကျယ်လောင်လှတာကြောင့် ဝင်းထက်ခမြာ တုန်ကနဲတောင် ဖြစ်သွားလေသည်။ အစကထဲက အကြောက်ဓာတ်ခံ ရှိပြီးသားဆိုတော့ ပုဆိုးချွတ်ရမှာ ရှက်ပေမယ့် ဘာမှ စောဒကမတက်ရဲပေ။ ပြီးတော့ ကိုယ်အောက်ပိုင်း တုံးလုံးကြီး ဖြစ်နေတဲ့ သူ့အမေရဲ့ စောက်ပတ်ပြဲပြဲကြီးကို ကြည့်ပြီး သူ့လီးက အရမ်းတောင်နေပြီ ဖြစ်သည်။
ခိုင်းတဲ့အတိုင်း ပုဆိုးလဲ ချွတ်လိုက်ရော တောင်နေတဲ့ လီးကြီးက အားလုံးရဲ့ မျက်စိရှေ့မှာ ထန်ကနဲ ပေါ်လာတော့သည်။ ဓားပြသုံးယောက်နဲ့ သူ့အမေဝေဝေလွင် အပါအဝင် အားလုံး သူ့လီးကြီးကြည့်ပြီး မျက်လုံးပြူးသွားကြသည်။ ဝင်းထက်က အကောင်သာငယ်တာ၊ လီးသူခိုးပဲ၊ လူကောင်လေးကြည့်တော့ မထင်ရဘူး၊လီးလဲတောင်လာရော နဲတာကြီးမှ မဟုတ်တာဘဲ။
“ ဟာ..ဒီကောင့်လီးကြီးက လပ်ဂ်ျဆိုဒ်ကြီးပါလားဟ!..ဒစ်ကြီးကို ရဲတွတ်ပြောင်တင်းနေတာဘဲ၊ ဟိတ်..ကောင်လေး အခုမင်းရှေ့က စောက်ဖုတ်ကြီးက မင်းပစ္စည်းကြီးပဲ၊ ကဲလုပ်ငန်းစတော့ကွာ။ မြန်မြန်လေးဟေ့..နောက်လူတွေတန်းစီနေတယ်.. ”
မြကြီးက လောဆော်တော့၊ ငခွက်က နောက်ဆုတ်ပေးလိုက်ပြီး ဝင်းထက်ကို သူ့အမေရှေ့ တွန်းပို့လိုက်သည်။
“ မလုပ်ပါနဲ့ရှင်..ကျမသားကို အဲ့လို မလုပ်ခိုင်းပါနဲ့..၊ ကျမတောင်းပန်ပါတယ်..သားး..ကိုယ့်အမေကို အဲ့လို မလုပ်ကောင်းဘူးနော်.. သားက လိမ္မာပါတယ်.. ”
အခုအချိန်မှာ သားအမိ နှစ်ယောက်စလုံး အောက်ပိုင်းကြီးတွေ တုံးလုံးကျွတ်လျက်ရှိပြီး၊ ရှက်ကြောက်ခြင်း စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းများ ရောပြွမ်းနေသောကြောင့် အပြင်းအထန်ရုန်းကန်ခြင်း မျိုးမရှိတော့ပါ။ စောစောက အဖုတ်လျက်ခံရကထဲက ပျော့ကျသွားသော ဝေဝေလွင်ကို မြကြီးက အတင်းဖိချုပ်ထားရာမှ လွှတ်လိုက်ပြီဖြစ်သည်။
ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ သေနတ်ကိုင်၍ ထိမ်းချုပ်နေသော ဂွတိုကလည်း သေနတ်ခါးကြားထိုးပြီး အနားရောက်နေလေပြီ။ ဂွတိုက ဘာလုပ်ရမှန်း မသိပဲ ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်နေသေးသော ဝင်းထက်၏ ခေါင်းကို ခပ်ဆတ်ဆတ်ပုတ်လိုက်ပြီး ရှေ့ကိုတွန်းပို့လျက်...
“ သွားလေကွာ...မလုပ်ရဲဘူးလား.. ”
.......................................................................................................
ဝင်းထက်အခု သူ့အမေဝေဝေလွင်၏ ပေါင်ကြားတွင် အူလည်လည်နှင့် ရပ်လျက်သားကြီး ဖြစ်နေ၏။ ငခွက်က ပေါင်ကြီးကို ပြဲသထက် ပြဲစေရန် ဖိပြီး ဖြဲကားပေးထားသည်။ ဘေးမှကြည့်နေသော မြကြီးက စိတ်မရှည်တော့..
“ လိုးတော့လေကွာ..ချာတိတ်၊ ဒို့တွေ ဒီမှာရှိနေတာ ယောင်္ကျား အချင်းချင်းတွေချည်းပဲ၊ ဘာမှ ရှက်နေစရာ မရှိဘူး၊ လိုးစရာရှိတာသာ လိုးပစ်လိုက်.."
ဒီလို ဖိအားပေးတာ ခံရတော့ ပြာနေသည့် ဝင်းထက်မှာလည်း သူ့အမေ အော်ပြီး တားနေတဲ့ စကားများကို နားထဲမှာ မဝင်တော့ပဲ လျှံထွက်ကုန်သည်။ လက်ရှိ အခြေအနေမှာပင် မတ်တပ်ရပ်လျက်မှ ကုတင်စောင်းမှာ လက်ထောက်လိုက်ပြီး သူ့မိခင်၏ စောက်ဖုတ်ကြီးနဲ့ လက်မ အနည်းငယ်သာ ကွာပြီး တည့်တည့်ကြီး ချိန်လျက်သား ဖြစ်နေသော သူ့လီးကြီးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။
အခု သူ့ရှေ့မှာပေါင်ကြီးကားပြီးရှိနေသော အမျိုးသမီးမှာ၊ သူ့မိခင်အရင်း ဖြစ်မှန်းသိသော်လည်း စောက်ပတ်အဝနားမှာ ခေါင်းကြီး ငေါက်ဆတ်ငေါက်ဆတ်နှင့် ရှိနေသော လီးကြီး၏မြင်ကွင်းက သူ့ကို ရူးသွပ်စေပြီး ရာဂသွေးတွေ ပွက်ပွက်ထလာစေသည်။
“ ဟေ့ကောင်လေး..သွင်းလိုက်တော့လေကွာ.. ”
နောက်ကလဲ ဘယ်သူ့အသံမှန်းမသိ၊ အတင်းတွန်းနေသည်။
“ အားးးး သား..သား..မလုပ်နဲ့.. နောက်ဆုတ်စမ်း.. ”
အပြန်အလှန်အားပြိုင်နေတဲ့အသံတွေကြားမှာ နောက်ဆုံးတော့ သဘာဝ သံလိုက်ဓာတ်က အနိုင်ယူသွားလေပြီ။ ဝင်းထက်က သူ့ရှေ့မှ စောက်ပတ်ကြီးအား သူ့လီးကြီးကိုကိုင်၍ ကြိုးစားထိုးသွင်းနေလေရာ အတွေ့အကြုံ လုံးဝ မရှိဘူးသေးသူဖြစ်လို့ ဟိုချော်ထိုး ဒီချော်ထိုးနဲ့ အတန်ကြာအောင် အပေါက်လမ်းမတည့် ဖြစ်နေသည်။ဝေဝေလွင်မှာလည်း ခါးနှင့်ဖင်ကြီးကို တွန့်လိမ်ရမ်းခါရင်း၊ မထိုးမိအောင် ကြိုးစားရှောင်ထွက်နေသည်။
ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံးမှာတော့ ခက်ခက်ခဲခဲကြားမှ ဝင်းထက်၏ လီးကြီးက သူ့အမေ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲ အောင်မြင်စွာ ထိုးသွင်းလိုက်နိုင်တော့သည်။ ဝင်းထက်၏ ဒစ်ကြီးက သူ့အမေဖြစ်သူရဲ့ စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲသို့ စွပ်ခနဲ လျှိုဝင်သွားလေရာ...
“ အူ့...အားးးကျွတ်ကျွတ်..အမလေး..မရဘူး..သားး..ဒီလိုလုပ်လို့မရဘူး..ပြန်ထုတ်.. ပြန်ထုတ်လိုက်..မေမေ့ကိုသားလိုးလို့မရဘူး...မလိုးပါနဲ့...အင့်.. ”
ဒါပေမယ့် ဝင်းထက်က ဝင်သွားပြီဆိုတာ သိလိုက်တာနဲ့ နှစ်ကြိမ် သုံးကြိမ်လောက် ဆက်တိုက် ဖိညှောင့်လိုက်ရာ.. လီးမှာ တဆုံးနီးပါး မြုပ်သွားလေသည်။ ထိုအခါ မျက်တောင်မခတ်စတမ်း ဝိုင်း၍ စိုက်ကြည့်နေကြသော ဓါးပြသုံးယောက်မှာ သဘောကျစွာဖြင့်၊ တိုင်ပင်ထားသည့်အတိုင်း တပြိုင်နက်ထဲ ထရီလိုက်ကြသည်။
“ အူးးး ဟား...သားးး..အင့်..ကျွတ်ကျွတ်.. ”
.......................................................................................................
အခန်း ( ၅ )
အမေ့ ဖြစ်သူ၏ စောက်ပတ်ထဲမှ နွေးထွေးနူးညံ့မှုနှင့် အတူ တစ်ခါမှ မခံစားခဲ့ရဘူးသော အရသာကို ဝင်းထက်လီးဆိမ့်အောင် ခံစားလိုက်ရလေသည်။ စောက်ခေါင်းထဲမှ ဆွဲစုပ်ညှစ်ပေးထားသည်ကိုလဲ သိသိသာသာ သတိထားမိလိုက်သည်။ အဲဒီမှာပဲ ဝင်းထက်တစ်ယောက် အားတွေ ဘယ်ကဝင်လာတယ် မသိ။ ခပ်သွက်သွက် ဆက်ဆောင့်တော့သည်။
ဝေဝေလွင်မှာလည်း စိတ်က ဘယ်လိုပဲ လက်မခံ၊ လက်မခံ၊ စောက်ပတ်ကတော့ စောက်ပတ်သာ ဖြစ်သဖြင့် လီးကြီး နင့်ကနဲ ဝင်လာပြီး တဇတ်ဇတ် လိုးပေးနေသည်ကို ခံနေရတော့ သဘာဝအတိုင်း အလိုအလျောက် တုန့်ပြန်ပြီး စောက်ရေများက ရွှဲအိအောင် ထွက်လာခဲ့လေသည်။ ထိုစောက်ရေများကြောင့်ပဲ ဝင်းထက်မှာ လိုးရတာ ပိုပြီးချောချောမောမော ရှိလာတာ့သည်။
ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ပလစ်. ပလစ်..ကျွိ..
“ ရပ်..ရပ်စမ်း..မ..မလုပ်နဲ့သား..ဟာ့..ဟာ့..ဟာ့..အားး..ဟင်းးး ”
ဝေဝေလွင်မှာ သတိ ရှိနေသေးသ၍ ပါးစပ်က တားနေသော်လည်း..ကာမဆက်ဆံနေရသည့် ဖီလင်ကိုတော့ မတားနိုင်ပါ၊ သူ့သား၏ လိုးပေးချက်တွေအတိုင်း တဟင်းဟင်းနဲ့ ညည်းတွားနေမိပြီလေ..။ တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ မြကြီးက ဝေဝေလွင် ဝတ်ထားသော အင်္ကျီကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာကိုပါ ဆွဲဖြုတ်လိုက်ရာ အထက်ပိုင်း ဟင်းလင်းဖြစ်သွားပြီး ဖွံ့ထွားလှသော နို့အုံကြီးက ပြိုပြီးအန်ကျလာလေသည်။
ဝေဝေလွင်မှာ အခုအချိန် သူမကိုယ်သူမ ထပ်မံ၍ ကာကွယ်နိုင်ခြင်းမလုပ်နိုင်တော့ပေ။ သူမ သားဖြစ်သူ၏ လိုးချက်များကြောင့် တအင်းအင်း တအီးအီးနှင့်သာ ညည်းနေနိုင်ရှာတော့သည်။ လွတ်လပ်သွားပြီး ပြိုဆင်းလာသော သူမ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ ဝင်းထက်၏ ဆောင့်ချက်များနှင့်အပြိုင် တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ဘောင်ဘင်ခတ် ရမ်းခါလျက်ရှိသည်။
မြကြီးနဲ့ ဂွတိုတို့က ပေးလာသော အခြေအနေကို အလကားမထားပါ။ တုန်ခါနေသော ဟင်းသောက်ပန်းကန်လုံးဆိုဒ် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တစ်ယောက်တစ်ဖက် အားရပါးရ ကုန်းစို့ရင်း အားပေးလိုက်ကြသည်။ ဝင်းထက်မှာ လိုးသာလိုးနေရသော်လည်း အခြေအနေအရ ကြောက်စိတ်ကတစ်ဘက်၊ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းတာက တစ်ဘက်ကြောင့် လိုးနေရင်း လီးက ပျော့ကျလာလေ၏။ဒါကို မြကြီးက မြင်တော့..
“ ဘာလဲကွာ..ဒီကောင်လေး..မြစ်ဝမှာတင် လှေနစ်နေပြီ..ဆက်မလှော်နိုင်တော့ဘူးလား..ညံ့ပါ့ကွာ.. ”
ဝင်းထက်မှာ မျက်စိမျက်နှာ အပျက်ပျက်နှင့် နဘန်များ အကျင်းခံရတော့မလားဟု ကြောက်နေမိသည်။ ဒါပေမယ့် မြကြီးက..
“ ဟေး..ကိစ္စမရှိပါဘူးကွ၊ မနိုင်သေးရင်လဲ ခဏနားလိုက်ဦး၊ နောက်တော့မှ ထပ်ဆွဲလဲရတာပဲ၊ ဒါဆိုဖယ်ဦး.. ငါ့အလှည့် ဆက်လိုက်ရအောင်.."
ဝေဝေလွင် တစ်ယောက် ရုန်းရင်းဆန်ခတ် အခြေအနေကြောင့် ကြောက်လဲကြောက်၊ သူ့သားလီးအကြီးကြီးနဲ့ အလိုးခံထားရလို့ ကောင်းလဲကောင်း၊ ရောပြွမ်းတဲ့ ဖီလင်တွေ ခံစားနေရတုန်းမှာပဲ မြကြီးက သူ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး လီးကြီးတန်းလန်းနဲ့ အနားကပ်လာသည်။
ပြီးတော့ ဝေဝေလွင့်ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ပုခုန်းပေါ်ထမ်းတင်ပြီး သူ့သားဖြစ်သူ ဝင်းထက်ရှေ့မှောက်မှာပဲ အားမနာပါးမနာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် လိုးလေတော့သည်။
ဝေဝေလွင်မှာ သူ့ကို ဓားပြလိုးနေပြီဆိုတာ သိသော်လည်း ရုန်းရန်ရှောင်ရန် အားကုန်နေပြီဖြစ်သည်။ ပေါင်ကြီးသာ ပက်လက်ဖြဲပေးထားပြီး တရှုံ့ရှုံ့ငိုရှိုက်လျက်က ဓားပြစိတ်ကြိုက် လုပ်နေတာကို လွှတ်ပေးထားလိုက်ရတော့သည်။ မြကြီး လရည်တွေ ဒလဟော ပန်းထုတ်ကာ ပြီးသွားပြီးတဲ့နောက် ငခွက်နဲ့ ဂွတိုတို့က အလှည့်ကျ ပွဲဆက်ကြလေတော့ရာ၊ သုံးယောက်ပေါင်း အရည်စုံ ပန်းစုံသွားသဖြင့် ဝေဝေလွင်၏ စောက်ပတ်ကြီး၊ စောက်မွေးအုံကြီး တစ်ခုလုံးတွင်၎င်း၊ ပေါင်နှင့် ဖင်ကြားများပါမကျန် ပျစ်စီးချွဲကပ်သော လရည်များဖြင့် ပေပွလျက်ရှိလေတော့သည်။
ဓားပြသုံးယောက် ဝိုင်းလိုးကြတာ တစ်ချီဆီ ပြီးကြသောအခါ၊ ဝေဝေလွင်မှာ ယိုင်နဲ့စွာဖြင့် အတင်းကုန်းရုန်းထပြီး တစ်ဘက်သို့ ကိုယ်တစ်စောင်းလှည့်၍ ယောင်္ကျားတွေဘက် ကျောပေးရင်း ကုတင်ခေါင်းရင်းမှ တစ်ရှူးဗူးကို ဆွဲယူလိုက်ကာ ဓားပြများ၏ လရည်များဖြင့် ပေပွနေသော သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကိုသုတ်၊ သန့်ရှင်းရေး လုပ်နေသည်။ ပြီးတော့မှ မှောက်ချလိုက်ပြီး၊ တစ်ကိုယ်လုံး သိမ့်သိမ့်တုန် တရှုံ့ရှုံ့ဖြင့်ရှိုက်လျက်..။
ဒီအချိန်မှာ မြကြီးက ဝင်းထက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ကောင်လေးက လီးပြန်တောင်နေပြီ။ သူတောင်နေတာ ဂွတိုက သူ့အမေရဲ့ နို့လုံးအယ်အယ်ကြီးတွေကို စိမ်ပြေနပြေနဲ့ နှဲနေကထဲကဖြစ်သည်။ မတောင်ပဲလဲ ခံနိုင်ရိုးလား၊ ယောင်္ကျားတွေက အောကားကြည့်တာတောင် လီးက ထောင်နေတာ ထုံးစံဖြစ်လေရာ၊ အခုလို မျက်စိရှေ့မှာ အစိမ်းအတိုင်း လိုးပြနေတဲ့ လိုက်ဗ်ရှိုး လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ကြီးကို ကြည့်နေရတာ၊ ဝင်းထက်လဲ မတောင်ပဲ ဘာခံနိုင်မည်နည်း။
“ ဟေ့ကောင်..ချာတိတ်.. တောင်နေရင်လဲ တစ်ချီထပ်ဆွဲကွာ။ လုပ်ချင်ရက်နဲ့မဆတ့်တငံ့တန်းလန်းကြီးထားရတာဖီလင်အငုတ်ဆုံးဘဲကွ..မင်းသိလား။ ဘာမှစဉ်းစားမနေနဲ့ ဝင်ဆော်ကွာ.. ”
မြကြီးရဲ့ မီးလောင်ရာလေပင့် စကားကြောင့်လီးကြီး ပေါက်ထွက်လုမတတ် ထနေသော ၀င်းထက်မှာ နှစ်ခါပြောမနေရတော့ပေ.. ။ မှောက်ရက်ကြီး ဖြစ်နေသော သူ့အမေ ဝေဝေလွင်အပေါ်ကို နောက်ဘက်မှ တက်ခွလိုက်လေသည်။ သူ့အမေ၏ ဖင်ကြီးက တစ်လုံးတစ်ခဲ အယ်စတုံကြီး ဖြစ်သည်။ မြင်တာနဲ့တင် ဖြိုချင်စရာကြီးဖြစ်သည်။
သူ့တစ်သက်မှာ သူ့အမေကို မျက်စိရှေ့မှောက်တွင် ဤသို့ ဖင်တုံးလုံးကျွတ်ကြီးနှင့် တစ်ခါဘူးမျှ မမြင်ခဲ့ဘူးပေ၊ ယုတ်စွအဆုံး အိပ်မက်တောင် မမက်ဖူးခဲ့..၊ အခုတော့ သူ့အမေ၏ ဖင်ကြီးတွေက သူ့ကို ညှို့ငင်မြှုဆွယ်နေချေပြီ..။ သူက မှောက်ရက် အနေအထားမှ အမေရဲ့ဖင်ကြီးကိုဖြဲပြီး စောက်ဖုတ်နေရာကို မှန်းထိုးလိုက်သည်။ ဘေးနားက ဓားပြတွေကတော့ သွားကြီးတွေ အဖြီးသားနှင့် သဘောကျစွာ ကြည့်နေကြသည်။
သို့သော် ဝေဝေလွင်မှာအပြားလိုက် မှောက်အိပ်နေသောကြောင့် စောက်ဖုတ်မှာ ဟိုးအောက်ဘက် ကျကျ အတော်လှမ်းသော နေရာမှာရှိနေသည်။ ဖင်ကြီးကလဲ အသားထူထူ တစ်လုံးတစ်ခဲကြီး ဖြစ်လေရာ ဖင်ကြားတွင် အဖုတ်ဝက တော်တော်နှင့် ရှာမတွေ့ပဲ ပျောက်နေသည်။ အမှန်တော့ သူအတွေ့အကြုံမရှိ၊ အထာမနပ်တာလဲ ပါသည်။ ဖင်ကြားကိုသာ ဖြဲပြီး လောလောနှင့် ဆောင့်ဖိထိုးချလိုက်ရာ၊ ဖင်ပေါက်ထဲသို့ ဒစ်ဂေါင်းကြီးက စွပ်ကနဲ အသံမြည်ပြီး မြုပ်သွားတော့သည်။
“ အားးးး အမလေး...နာလိုက်တာ.. အဲ့ဒီအပေါက် မဟုတ်ဘူး.. မှားနေပြီ.. ”
...............................................................................................................................
အခန်း ( ၆ )
ဝေဝေလွင်က ယောင်ရမ်း၍ အော်ပြောလိုက်သည်။ ဖြစ်ချင်တော့ တမင်သေသေချာချာ ဖင်လိုးမည်ဟု တည့်တည့်ချိန်ပြီး ထိုးလျင်တောင် ဒီလိုလွယ်လွယ်နှင့် ဝင်သွားချင်မှဝင်မည်။ အခုတော့ မတတ်တတတ်နှင့် စွတ်ထိုးရာမှ အားပါသွားပြီး စောစောက ဓားပြများ လိုးထားသော အရည်တွေကလဲ ဖင်ဝတွင် ချောနေလေရာ၊ ဒစ်ကြီးမှာ စွပ်စွပ်ရွတ်ရွတ် ဝင်သွားခြင်းဖြစ်သည်။
“ အားးး အမလေးနာတယ်..နာတယ်.. ပြန်ထုတ်.. ပြန်ထုတ်လိုက်.. ”
ဝေဝေလွင်က ငယ်သံပါအောင်အော်ပြီး တားသော်လည်း၊ သကောင့်သားက ဝင်တဲ့အပေါက်ကို အိုကေပြီဟ..ဟုယူဆပြီး ဆက်တိုက်ဖိလိုးတော့ရာ လီးမှ တစတစ နက်သည်ထက်နက် ဝင်သွားတော့၏။ သို့သော်..ဖင်လုံးကြီး ခံနေသောကြောင့် အဆုံးအထိမရောက် သုံးချိုး နှစ်ချိုးလောက်မှာ တန့်နေပြီး ထိုဝင်သလောက်ကိုပင် တဖတ်ဖတ်နဲ့ လိုးနေတော့သည်။
“ အားးး အမလေး..ကျွတ်ကျွတ်..အီးးး နာတယ်..နာတယ်.. ”
“ ဟာ..ဟိတ်ကောင်..မင်းကတော့ကွာ..အပေါက်မှားနေပြီ.. မင်းချနေတာ..ဖင်ကွ.. ”
“ ဟား..ဟားးးး ကျလဲကျတဲ့ကောင်.. စောက်ဖုတ်တောင် ကောင်းကောင်း မလိုးတတ်သေးဘူး..ဖင်က ချချင်နေပြီ..အေးကွာ ဝင်သွားမှတော့ ဆော်သာဆော်ကွာ.. ”
ဓားပြများက အော်ဟစ်အားပေးကြသည်။
“ အား အား အမလေး အင်း..အင်း.. ”
ဝေဝေလွင်မှာ နာလွန်း၍ အော်နေရသော်လည်း တဖြည်းဖြည်း ကောင်းလာသဖြင့် တအင်းအင်း ညည်းစပြုလာသည်။ အော်နေရသော ဝေဝေလွင်ကို ကြည့်၍ မြကြီးကပင် ဆရာကြီးဝင်လုပ်၏။
“ ဟာ..အဲ့လို ကပ်ပြီးမှောက်နေမှတော့ နင့်ဖင်ထဲပဲ ဝင်မှာပေါ့ဟ..၊ နဲတောင်နဲသေး..။ အခုနာတယ် မဟုတ်လားး၊ မနာစေချင်ရင် လိမ္မာမှပေါ့၊ မနာတဲ့ အပေါက်ထိုးနိုင်အောင် နင့်ဖင်မြှောက်ပြီး ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ပေးလိုက်ပါတော့လား.. ”
ဝေဝေလွင်မှာ လောလောဆယ် ဓါးပြပေးတဲ့ အကြံကပဲ ကောင်းသလိုလို ဖြစ်နေသောကြောင့် ကယောင်ကတန်းနှင့်ပင် ဒူးထောက်ပြီးဖင်ဘူးတောင်း ထောင်ပေးလိုက်သည်။ ဖင်အစား စောက်ဖုတ်လိုးရင်လဲ လိုးပါစေတော့..။ သို့သော်လည်း ဖင်လိုးရတာ အရသာတွေ့သွားသော သားဖြစ်သူ ဝင်းထက်က နောက်သို့ပြူးထွက်လာသော စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို စိတ်မဝင်စားတော့ပဲ စွပ်လျက်တန်းလန်းရှိသည့် ဖင်ထဲကိုပင် ဆက်ဆောင့်လိုးနေသည်။
ပိုဇေရှင် အသစ်က ဖင်ကြီးကိုကြွပြီးကုန်းထားသောကြောင့် မှောက်ခုံတုန်းကလို ဖင်လုံးကြီး တစ်၍ ခံမနေတော့ပဲ ဖင်ပေါက်ဝမှာ လုံးလုံး လမ်းပွင့်သွားတော့သည်။ ဝင်းထက်၏ အရှိန်နဲ့ ဆက်ဆောင့်လိုးနေသော လီးကြီးမှာ အခုတော့ ဖင်ထဲကို တဆုံးမြုပ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း အမေဖြစ်သူရဲ့ ဖင်ကြီးနဲ့ သားဖြစ်သူရဲ့ လဥတို့က တဖတ်ဖတ် ရိုက်လျက်ရှိလေသည်။
ဖင်လမ်းကြောင်း ပိုပွင့်သွားသဖြင့် လိုးချက်တွေ ပိုမြန်လာသလို ဝေဝေလွင်မှာလည်း နာကျင်တာတွေ တဖြေးဖြေး လျော့ပါးသွားပြီး ဖင်ခံရတဲ့ ဖီလင်က ကောင်းပြီးရင်း ကောင်းလာပြီ ဖြစ်သည်။ ဝင်းထက်မှာလည်း အခုသူလိုးနေသော ဖင်ပေါက်မှာ အမေအရင်းမကလို့ ဘယ်သူ့ဖင်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ သူဂရုမစိုက်တော့ပါ။ အားရအောင် လိုးရရင်ပဲ သူကျေနပ်ပါပြီ..။
ငခွက်က သဘောကျစွာဖြင့်..
“ ကောင်းသကွာ..ကောင်လေး..မင်း..မင်းအမေကို စောက်ဖုတ်ရော ဖင်ရော ဘယ်လိုလိုးရမယ်ဆိုတာ ကောင်းကောင်း အကြောသိသွားပြီပဲ..၊ တော်တယ်ကွာ၊ သင်ပေးစရာတောင်မလိုဘူး...မင်းပြီးရင် ငါတို့လဲနောက်တစ်ကျော့ဆက်ဆော်မယ်ကွာ..မင်းအမေက တကယ်ဆော်လို့ ကောင်းတဲ့မိန်းမဘဲကွ.. ”
ဝင်းထက် ဆက်လိုးနေသည်မှာ နောက်ထပ် ၅ မိနစ်ကျော်၊ ၁၀ မိနစ်နီးပါးကြာသွားသည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တက်သွားပြီး သူ့မိခင်၏ ဖင်ခေါင်းထဲသို့ လရည်များကို ပန်းထည့်ရင်း ပြီးသွားတော့သည်။ ဝင်းထက် သူ့အမေဖင်ထဲက လီးချွတ်လိုက်တော့..
“ ကဲ...မင်းမောသွားပြီ..နားတော့.. ”
ငခွက်ကသူ့ကိုဘေးဆွဲဖယ်ရင်းပြောလိုက်၏။ မြကြီးကရှေ့တိုးလာပြီး...
“ ငါကတော့ နောက်ပေါက်ထက်စာရင် ရှေ့ပေါက်ကို ပိုကြိုက်တယ်ကွာ... ”
ဝေဝေလွင်က ပြူးပြူးပြာပြာဖြင့်...
“ တော်ပြီ...တော်လောက်ပါပြီရှင်..မလုပ်ပါနဲ့တော့.. ”
သူမဘယ်လိုတားတား ဘာမှအကြောင်း ထူးမလာပါ။ သုံးယောက်သား တစ်ယောက် တစ်လှည့်စီ ထပ်လိုးကြပြန်တော့သည်။ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခေါက်တော့ နည်းနည်း နားနားနေနေနှင့် လုပ်ကြရာ၊ ဝေဝေလွင်မှာလည်း အသက်ရှုချိန်ကလေးတော့ ရသွားရှာသည်။
နောက်ဆုံး ဝင်းထက်က သူ့အမေစောက်ဖုတ်ကို တစ်ချီထပ်လိုးအပြီးတွင်တော့ မနက်အရုဏ်ပင် တက်ချေတော့မည်။ မိုးလင်းတော့မည်ဖြစ်သဖြင့် ဓားပြများ သုတ်သုတ်..သုတ်သုတ်ဖြင့် ပစ္စည်းတွေ ကောက်သိမ်းပြီး လစ်သွားကြလေတော့သည်...။
..........................................................................................................
အခန်း ( ၇ )
အိမ်ကို ဓားပြတွေတက်ပြီး အနုကြမ်းစီးသွားတဲ့ အဖြစ်ဆိုးကြီးဖြတ်ကျော်လာခဲ့ပြီးတဲ့ နောက်နေ့တွေမှာ ဝေဝေလွင်တစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ရှက်လွန်းလို့၊ ကိုယ့်သားကိုကိုယ် မျက်စိချင်းတောင် ဆိုင်ပြီးမကြည့်ရဲတော့ပေ။ ဒါပေမယ့် တိုတိုပဲ ဝင်းထက်ကို မှာစရာရှိတာတော့ မှာရသေးသည်။
“ ဝင်း...ဒီကိစ္စကို သားဖေဖေလုံးဝမသိစေနဲ့နော်..၊ အတွင်းပစ္စည်းတွေ ဆုံးတာက ဒါလောက် အရေးမကြီးဘူး၊ လက်ခံနိုင်သေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ဟိုကိစ္စကျတော့.... ”
ဝေဝေလွင်စိတ်ထိခိုက်လွန်း၍ စကားဆက်ပြီး ပြောမထွက်တော့ပါ။ ယခုနှစ်မှ လူပျိုကြီး လုံးလုံးဖြစ်လာသောဝင်းထက်မှာယခင်က မည်သည့် မိန်းမတစ်ဦးတစ်ယောက်နှင့် မျှ လက်ပွန်းတတီး ထိတွေနှီးနှော ဆက်ဆံမှုမျိုး မရှိခဲ့ဘူးသေးချေ။ အထူးသဖြင့် လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ ထိတွေ့မှုမျိုးမှာပေါ့..။
သူ့အနေဖြင့် သူနှင့်အနီးစပ်ဆုံး အမျိုးသမီးဖြစ်သည့် လှပ တောင့်တင်းလှသော သူ့အမေဖြစ်သူ ဒေါ်ဝေဝေလွင်ကိုသာ စိတ်ကူးအိပ်မက်ထဲတွင် သိမ်းထားပြီး တောင်တောင်အီအီ စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့မိတာပဲ ရှိခဲ့သည်။ အခုတော့ သူ့အိပ်မက်က မထင်မှတ်ပဲ တကယ်အကောင်အထည် ပေါ်လာခဲ့ကာ စိတ်ကူးထားသည်ထက်ပင် အတော်ကြီးကို လွန်လွန်ကျူးကျူး ကျော်လွန်သွားခဲ့လေရာ သူ့စိတ်ထဲတွင် ဝမ်းနည်း နောင်တရခြင်းက တစ်ဘက်၊ ကျေနပ်အားရခြင်းက တစ်ဘက် တစ်လှည့်စီ ခံစားနေရလေသည်။
အစတုန်းကတော့ အတင်းအကြပ်ဖိအားပေး၍ ခိုင်းစေခြင်းကြောင့် လုပ်လိုက်ရသော်လည်း ယခုတော့ သူကိုယ်တိုင်က ကိုယ့်အမေ့အပေါ်ပြန်ပြီး သာယာရင်ခုန်နေမိပြီဆိုတာကို စိတ်ထဲက မငြင်းနိုင်တော့..။
ဝေဝေလွင်က သူ့သားကို ကြိုတင်၍ မှာထားပြီး နောက်ရက်များတွင် ဘာမှထပ်မပြော ဖြစ်ကြတော့ပေ။ သားအမိနှစ်ယောက်၏ ဆက်ဆံရေးမှာ ခပ်တန်းတန်း ဖြစ်လို့ နေကြသည်။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ရှက်ကြောက်ပြီးရှိန်နေကြတာလဲ ပါလိမ့်မည်။
၄ ရက် ၅ ရက်လောက်ကြာတော့ ဝင်းထက် သတင်းတစ်ခုကို အသေအချာ ကြားလာရသည်။ မြကြီးနှင့်အဖွဲ့ကို ရဲတပ်ဖွဲ့က မူးယစ်ဆေးအမှုနှင့် သတင်းအရ စောင့်ဖမ်းရာ။ ရဲများကို ပြန်လည်ပစ်ခတ် ခုခံထွက်ပြေးရင်း တိုက်ပွဲဖြစ်သဖြင့် အားလုံးကို အသေ ဖမ်းဆီးရမိသော သတင်းပင်ဖြစ်သည်။
ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ပတ် သူ့အဖိုးအဖွားများရှိရာ အိမ်မှာပဲနေပြီး၊ မိဘများအိမ်သို့ မပြန်ဖြစ်ချေ။ သူတို့ကျောင်းက မြို့နယ်အဆင့် အားကစားပြိုင်ပွဲတွင် သူပါ ပါဝင်နေသောကြောင့်လည်း ဖြစ်သည်။ နောက်တစ်ပတ်သောကြာနေ့မှာတော့ သူအိမ်ကိုပြန်ခဲ့သည်။ အိမ်ရောက်ရောက်ချင်း သူ့အဖေနှင့်အမေ အချီအချ အော်ဟစ် ရန်ဖြစ်နေကြသည်ကို ကြားရလေတော့သည်။ သူရောက်လာတာကိုတောင် ဂရုမစိုက်။ သူကုတ်ကုတ်ကလေး အခန်းထဲ ဝင်သွားရသည်။
“ ရတယ်.. ငါလဲ ငါ့ဘဝနဲ့ ငါပဲ..သွားမယ်.. သွားမယ်.. ”
ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးညီထက်၏ အာခေါင်ခြစ်၍ အော်လိုက်သံကြီးကို အခန်းထဲမှ ကြားလိုက်ရ၏။ ခဏကြာတော့ ကားမောင်းထွက်သွားသံ ကြားရသည်။ ဦးညီထက် လစ်သွားလေပြီ...။ ထိုအခါမှ ဝင်းထက် သူ့အမေနဲ့သွားတွေ့ဖို့ အခွင့်အရေးရသွားသည်။ သူ့မိဘတွေ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားတော့ သူ့အမေ ဒေါ်ဝေဝေလွင်မှာ ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်၍ တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုနေတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
ဝင်းထက် အခန်းထဲ ဝင်လာတွေ့တော့ ဝေဝေလွင် ဟိုနေ့က အဖြစ်အပျက်တွေ ပြန်တွေးမိပြီး မျက်နှာကြီးက ချက်ချင်း ရဲတက်သွားတော့သည်။ ရှက်စိတ်တွေ ပြန်မွှန်လာပြီး သားဖြစ်သူနှင့် အကြည့်ခြင်း မဆိုင်ရဲပဲ မျက်နှာကို တစ်ဘက်သို့ လွှဲလိုက်သည်။ ဟိုနေ့က အဖြစ်တွေ ဖြစ်ပြီးကထဲက သားနှင့် ပြန်မတွေ့ရတာ တစ်ပတ်ကျော်ခဲ့ပြီ..။ ဝင်းထက်က သူ့အမေ ဘယ်ဘက်တွင် ကပ်ပြီး ဝင်ထိုင်လိုက်၏။
“ မေမေ..ဖေဖေနဲ့ ဘာပြသနာတွေတက်ပြီး အကြီးအကျယ် ရန်တွေဖြစ်နေရတာလဲ!... ”
ဝေဝေလွင်က တရှုတ်ရှုတ်ရှိုက်ရင်းမှ...
“ နင့်အဖေပေါ့...ဟိုမြို့မဈေးနားက ဗျူတီပါလာက ဆပ်ဆလူးမနဲ့ ဖြစ်နေကြတာ ကြာပြီ။ ယောင်္ကျားတန်မဲ့ ဆံပင်သွားဆိုးလိုက်၊ ခေါင်းလျှော်လိုက်၊ ပေါင်းတင်လိုက်၊ မာဆတ်လုပ်လိုက် လုပ်နေတာ၊ အခုတော့ ညားနေကြပြီတဲ့..၊ ကောင်မကိုက စနိုက်ကြော်မရုပ်.. အခုတော့ နင့်အဖေ၊ မေမေ့ကို စိတ်မဝင်စားတော့ဘူး.. ဟင့်.. ဟင့်.. အင့်.. ”
ဝင်းထက်က သူ့အမေရဲ့ခါးကို ညာလက်နှင့် သိမ်းဖက်ရင်းက..
“ မေမေ..သား..သတင်းတစ်ခု မေမေ့ကို လာပြောတာ.. ဟို...ဓားပြ မြကြီးနဲ့အဖွဲ့လေ..ဆေးအပို့အယူကို ဝင်ဖမ်းရင်း၊ ရဲတွေကို ခံပစ်လို့ အပြတ်အရှင်းခံလိုက်ရတာ.. အကုန်ကြွကုန်ပြီတဲ့.. ”
သူ့သား ပြောတာကြားတော့ ဝေဝေလွင် ပထမ မျက်လုံးလေး ပြူးသွားသည်။ နောက်..စောစောက ငိုနေသောမျက်နှာကြီးက တဖြေးဖြေး ပြုံးလာပြီးနောက်..
“ ဟင်..တကယ်လား..သေကုန်ပြီပေါ့၊ ဝမ်းသာလိုက်တာ..၊ ဒင်းတို့တတွေ.. မေမေ့ကို အရမ်း နာကျည်းအောင် လုပ်ခဲ့တယ်..၊ ဒီကိစ္စကို သားဖေဖေနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်က သိသွားမှာ မေမေတော့ အရမ်းကြောက်တာပဲ..မေမေသိပ်ရှက်တယ်.. ”
“ သား သေချာအောင် စုံစမ်းကြည့်ခဲ့ပြီးပါပြီ။ ဒီအိမ်မှာဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စနဲ့ သားတို့အကြောင်းကို၊ ဘယ်သူမှ မသိကြသေးပါဘူး။ သူတို့ ဘယ်သူ့ဆီမှ လျှောက်ပြီး အာမချောင်ရသေးခင် အရှော့ခံရပြီး သေကုန်ကြတာက သိမ်မြန်လွန်းတယ်၊ သူတို့လဲ သူတို့ကို ပြန်ချည်သလို ဖြစ်မယ့်အမှုကိစ္စကို လျှောက်တော့ မပြောလောက်ပါဘူး။ အခုဆို သားနဲ့ မေမေတို့ နှစ်ယောက်ပဲ သိတဲ့သူ ကျန်တော့တာ။ မေမေ စိတ်ချမ်းချမ်းသာသာနဲ့ နေလို့ရပါပြီ.. ”
ဝင်းထက်က ပြောရင်းနဲ့ သူ့ရဲ့လွတ်နေတဲ့ ဘယ်ဘက်လက်ကိုလဲ သူ့အမေ ပေါင်ပေါ် မသိမသာ တင်လိုက်ပြန်သည်။ ဝေဝေလွင်က ထမီ ပါးပါးပျော့ပျော့လေးနှင့် အပေါ်ပိုင်းကလည် အတော်လေးဟိုက်နေသော ရင်စိအင်္ကျီကို ဝတ်ထားသည်။ သူမမှာ ဓားပြများ သေသည့်သတင်း ကြားရသောကြောင့် ဝမ်းသာပြီး သူ့လင်၊ မယားငယ်နေလို့ စိတ်တိုနေတာတောင် ခဏမေ့သွားလေသည်။
“ မေမေ ပူတာက နင့်အဖေ ဒီအကြောင်းတွေများ သိသွားရင် မေမေ့ အပေါ် နိုင်ကွက်ရသွားမှာကို စိုးရိမ်နေတာ။ သူက အခု အငယ်အနှောင်း ထားချင်နေတာ မဟုတ်လား..၊ အပြစ်ရှာနေမှာပေါ့....၊ ဒါကို သူသိသွားရင်၊ သူ့အကွက်ပဲလေ။ အခုတော့ စိတ်ပေါ့သွားပြီ၊ သူနောက်မိန်းမ လိုချင်လဲ ယူသွားတော့။ အိမ်၊ မြေ၊ ဥယျာဉ်နဲ့ ဆိုင်တွေ အားလုံးက မေမေနဲ့ သားနာမည်နဲ့ ချည်းပဲ၊ သတ္တိရှိရင် လုပ်လိုက်ပေါ့.. ”
..........................................................................
အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>
