ပျော်စရာ အဆောင်နေဘဝလေး တွေ
ယောင်္ကျားလေးတွေ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်က အတူစုပြီး ဂွင်းပြိုင်ထုကြတာ ကြားဖူးကြတယ်ထင်တယ်၊ မိန်းကလေးတွေကတော့ မြန်မာပြည်မှာ စုပြီး ပွတ်တာက ရှားပါတယ်။
အဲ ..ခုလို စကြ နောက်ကြတာတော့ မကင်းဘူးပေါ့..ခ်ခ်..
..............................................................................................................................................
Der Der တဲ့
ဘယ်က ဒါဒါလဲ မသိ၊ စုံစမ်းစစ်ဆေးရေး အဖွဲ့လေး ဘာလေး ဖွဲ့ပြီး စုံစမ်းကြပါဦး...ခ်ခ်
........................................................................................................................................
မလုပ်ပါနဲ့ဆို ဇွတ် ကိုလူဇိုး
စော်လေးက ဗီဒီယို ရိုက်တာကို အတင်းကန့်ကွက်နေတာ..ဒါကိုဇွတ်၊ ကရင်မလေးထင်ပါတယ်...ခ်ခ်။
ရွာကျောင်းဘုန်းကြီး ပေးထားတဲ့ လက်ဖွဲ့လေးတောင် လက်မောင်းမှာပါသေးတယ်..ခ်ခ်..
.......................................................................................................................................
ကိုထူးဆန်း တို့ လင်မယား
အပေးအယူမျှ၊ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားလေးတပြောပြောနဲ့ ကာမသုခ ခံစားနေတာလေးပါ၊ ရထားတဲ့ မိန်းမကလဲ စားလို့မကုန်၊သောက်လို့မကုန် အကိတ်ကြီး..ခ်ခ်..
..........................................................................................................................................
ချစ်စရာ အန်တီကြီး (၅၀+)
ကောင်းလို့တဲ့ ... ဘာတွေပြောကြသလဲ .. ဆိုတာတော့ ကိုယ့်ဘာသာပဲ ဆက်လက်နားထောင်ကြပေတော့.. ၂၀၁၇ လောက်က နာမည်ကြီးခဲ့တဲ့ ဖိုင်ပါ။
..............................................................................................................................................
၄၀ ကျော် အန်တီ မမ ရဲ့ အပေါ်က ဆောင့်ချက်
ခေတ်မီတဲ့ အန်တီကြီး အတွဲ
ခိုးစားတဲ့ အန်တီကြီး အတွဲ
အပြုအစုတွေကတော့ ရှယ်ပါပဲ။
................................................................................................................................
ဝက်သစ်ချ မြိုင်က ချစ်ပုံပြင် အပိုင်း ( ၂ )
ဇာတ်လမ်း - Don John
အခန်း ( ၄ )
ရက်ပေါင်းများစွာ ဖျားပြီးနောက် မနက်ခင်းတစ်ခုတွင် သက် ကြည်ကြည်လင်လင် နိုးထလာသည်။ ခေါင်းလည်းမကိုက်၊ ချောင်းလည်းမဆိုးတော့ဘဲ ကိုယ်ပူကျနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ကိုစောက ဘေးမှာမရှိတော့...ထနှင့်ပြီ။ နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ရှစ်နာရီကျော်ကျော်။ နန်းလုံ လာကူပေးသည်ကို မစောင့်တော့ဘဲ ရေချိုးခန်းထဲ ကိုယ့်ဘာသာဝင်ပြီး ရေနွေးနွေးနှင့် သွားတိုက် မျက်နှာသစ်လုပ်လိုက်သည်။
ထို့နောက် ညဝတ်အင်္ကျီအသစ်တစ်ထည် လဲဝတ်လိုက်သည်။ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလုပ်လိုက်သောကြောင့် ဗိုက်ဆာသလို ဖြစ်လာသည်။ ပြီးခဲ့သောရက်များက ဘာမှမစားချင်အောင် ခံတွင်းပျက်နေခဲ့သော်လည်း ဒိနေ့ကျတော့ နေကောင်းစပြုလာသဖြင့် တစ်ခုခုစားချင်စိတ်ပေါက်လာသည်။ ညအိပ်ဂါဝန်ပေါ်မှာ ရင်ကွဲကြိုးချည် သိုးမွေးအင်္ကျီရှည်ကြီးတစ်ထည်ထပ်ဝတ်ပြီး မီးဖိုခန်းနှင့်ဆက်ထားသော ထမင်းစားခန်းဘက်သို့ သက်ထွက်လာခဲ့သည်။
ထမင်းစားခန်းဘက်သို့ ချိုးကွေ့လိုက်စဉ် သက်ခြေလှမ်းများ တုံ့သွားသည်။ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် နောက်ဆုတ်ပြီး လှည့်ထွက်ဖို့ပြင်သော်လည်း မမီတော့။ ကိုစိုင်းက ထမင်းစားပွဲမှာ စားလက်စမနက်စာပန်းကန်များ ရှေ့ချပြီး ထိုင်နေသည်။ နန်းလုံက သူ့ဘေးမှာရပ်နေရင်း စထရော်ဘယ်ရီရောင် ဆွယ်တာလေးနှင့် အောက်ခံ တီရှပ်အနက်လေးကိုပါ မပေးထားသည်။
ရင်သားထွားထွားအိအိများက မတွဲတတွဲလေး ကျနေသည်။ ကိုစိုင်းက လက်တစ်ဖက်နှင့် ခါးကိုဖက်ကာ နို့တစ်လုံးကို စို့နေရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က လွတ်နေသော တစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ နန်းလုံက မျက်နှာလေးရဲကာ နှုတ်ခမ်းတင်းတင်းစေ့ပြီး ခံနေရင်း ဘွားခနဲ ပေါ်လာသော သက်ကိုမြင်တော့ အံ့သြမှုဖြင့် ရုတ်တရက် ပါးစပ်လေးဟသွားကာ လက်ထဲက အင်္ကျီကို ကိုစိုင်းမျက်နှာပေါ် လွှတ်ချလိုက်မိသည်။
ကိုစိုင်းက ဖျတ်ခနဲ မော့ကြည့်လိုက်တော့ သက်နှင့် အကြည့်ချင်းဆုံသွားသည်။ နေမကောင်းတုန်း သူ့အလိုဆန္ဒများကို မဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်တုန်းမို့ နန်းလုံနှင့်အိပ်ဖို့ကို သူကိုယ်တိုင် တိုက်တွန်းခဲ့ ခွင့်ပြုခဲ့တာဖြစ်ပေမယ့် ခုလိုမျကိစိရှေ့မှာ မြင်လိုက်ရတော့ ထူပူရှိန်းဖိန်းပြီး သဝန်တိုစိတ်တွေ ပေါ်လာမိသည်။
"ဆောရီးသက်ထား...အိပ်နေတုန်းထင်လို့"
ကိုစိုင်းက ကမန်းကတန်း လူချင်းခွာရင်းပြောသည်။ နန်းလုံက ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး ယို့ယို့လေး ရပ်နေသည်။ ဘာကြောင့်လဲမသိ သဝန်တိုတဲ့ကြားက စောစောက မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကို သက်စိတ်ထဲက မဖျောက်နိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။ စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်မလာတာ ကြာပြီဖြစ်သော ခံစားချက်တချို့ နိုးကြားလာသည်။
"နေကောင်းပြီလား၊ လာ လာ၊ မနက်စာစားရအောင်"
ကိုစိုင်းက သက်နားကိုလာပြီး လက်မောင်းလေးကို အသာအယာကိုင်ကာ ခေါ်သည်။ ပြီးတော့ စားပွဲဆီသို့ တွဲခေါ်လာပြီး ထိုင်ခိုင်းသည်။ ပြီးတော့ မထိုင်သေးဘဲ ရင်ကွဲသိုးမွေးအင်္ကျီ၏ လွတ်နေသော ရင်ဘတ်ပိုင်းနေရာမှ သက်၏ ညဝတ်ပိုးဂါဝန်လေးကို စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။
သက် စိတ်မလုံဘဲ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ စောစောက စိတ်လှုပ်ရှားမှုအရှိန်ဖြင့် သက်၏ နို့သီးခေါင်းလေးများက တင်းတောင်ပြီး ချွန်ထွက်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ သူက လက်ဖဝါးဖြင့် ခပ်ဖွဖွသပ်ကြည့်လိုက်သည်။ ချက်ချင်း သက်၏ ပေါင်ကြားထဲမှာ စိုစွတ်လာသည်ကို ခံစားမိသည်။ သူက သက်ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း တိုးတိတ်စွာ မေးသည်။
"ကြည့်ချင်လား၊ ကြည့်မှာလား။"
သက်မျက်နှာ ပန်းနုရောင်သန်းသွားသည်။ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်သည့်ကြားမှ ကြည့်လည်းကြည့်ချင်နေမှန်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိသည်။ ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ခေါင်းငြိတ်ပြလိုက်သည်။
သူက သက်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် နန်းလုံဘေးနားကခုံမှာသွားပြန်ထိုင်လိုက်သည်။ နန်းလုံကို ရှမ်းလိုတစ်စုံတစ်ခုပြောလိုက်တော့ နန်းလုံက အင်္ကျီလေးကို ပြန်မပေးသည်။ သူက နန်းလုံ၏ ဖွံ့ထွားအိတွဲသော နို့ကြီးများကို စုံပင့်ကိုင်ရင်း နို့သီးခေါင်းထိပ်နီနီလေးများကို တလှည့်စီ စို့သည်။ သက်ကိုရှိသည်ဟု သဘောမထားတော့ဘဲ မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားပြီး နန်းလုံ၏ နို့များကြားတွင် မျက်နှာအပ်ထားသည်။
နို့သီးထိပ်လေးများကို လျှာဖြင့် မထိတထိလျက်ပေးသောအခါ စောစောက အရှိန်ဖြင့်ပေါင်းပြီး နန်းလုံ၏ အသက်ရှူသံများ မြန်လာသည်။ သူ့လက်တစ်ဖက်က နန်းလုံ၏ ဂျင်းဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ နန်းလုံက အလိုက်သင့် လျှောပြီး ချွတ်ချပေးသည်။ အသားဖြူဖြူပေါ်မှာ ပန်းဆီရောင်ရဲရဲ အတွင်းခံလေးက ထင်းနေသည်။ သူက အတွင်းခံလေးထဲသို့ လက်နှိုက်လိုက်သည်။
ဘောင်းဘီအသားပါးပါးလေးအောက်တွင် သူ့လက်ချောင်းများ လှုပ်ရှားနေသည်ကို သက်မြင်နေရသည်။ အစေ့လေးကို ကစားနေပုံရသည်။ နန်းလုံ ခြေထောက်များ ယိုင်ချင်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ အသံထွက်မညည်းမိစေရန် နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားသည်။ ရုတ်တရက် သူက လက်ချောင်းများကို စုလိုက်ပြီး ပင့်ကာထိုးသွင်းလိုက်သည်။
"အ"
နန်းလုံ ခပ်အုပ်အုပ်အော်လိုက်သည်။
သူ့လက်ချောင်းများက ခပ်မြန်မြန် အသွင်းအထုတ်လုပ်နေသည်။ နန်းလုံခမျာ ခုံကိုအားပြုပြီး လက်နှစ်ဖက်နှင့်် ထောက်ထားကာ ခြေထောက်ကားပြီးရပ်နေရသည်။ ဆယ့်လေးငါးခါ အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြီး သူက လက်ကိုအတွင်းခံ လေးအောက်မှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ နန်းလုံကို ခါးဖက်ပြီး ဘောင်းဘီချွတ်ရက်သားနှင့် အိပ်ခန်းဘက်သို့ တရွတ်ဆွဲ ခေါ်လာသည်။ သက်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး ခေါင်းဆတ်ပြသည်။ ညို့ခံရသူလို သက် နောက်မှလိုက်သွားမိသည်။
သက်တို့နှစ်ယောက်အိပ်သော အိပ်ရာပေါ်သို့ နန်းလုံကို သူက ဆွဲတင်လိုက်သည်။ သို့သော် အိပ်ရာဟိုဘက်ခြမ်းမှာပဲ။ လွတ်နေသောအခြမ်းဘက်ကို သက် တက်လိုက်ပြီး ခေါင်းအုံးပျော့များကို ကျောမီကာ လျှောလျှောလေး ထိုင်နေလိုက်သည်။ ဆေးတွေအရှိန်ရော ဖျားထားတဲ့ အရှိန်ရော၊ စိတ်လှုပ်ရှားမှုရော အကုန်ပေါင်းကာ အလိုလို မောဟိုက်နေမိသည်။ သူကနန်းလုံကို ရှမ်းလိုထပ်ပြောလိုက်ပြန်သည်။
နန်းလုံက အဝတ်အစားများကိုချွတ်ပြီး ပက်လက်အိပ်လိုက်သည်။ သူကနန်းလုံအပေါ် တက်ခွလိုက်သည်။ ခန္ဓာကိုယ် ကိုမဟုတ်၊ မျက်နှာကို။ နန်းလုံ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ မပျော့မမာဖြစ်နေသော လိင်တံကို ထည့်ပေးသည်။ နန်းလုံက သူ့တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို အားပြုကိုင်ကာ စုပ်ပေးနေသည်။
ချက်ချင်း တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် တင်းမာလာသည်။ သူက ဆောင့်ကြောင့်ပြောင်းထိုင်လိုက်သည်။ နန်းလုံက ဥများကို တစ်လုံးချင်းစုပ်ပေးသည်။ ညိုမည်းပြီး အမွေးများပေါက်နေသော ဥများကို နန်းလုံ၏ နုနုထွေးထွေး ပန်းနုရောင်နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးက စုပ်ပေးနေရုံမက လျှာနီနီလေးနှင့်ပါ လျက်ပေးနေသည်ကိုကြည့်ရင်း သက် အသက်ရှူမှားလာသည်။
ခဏကြာတော့ သူက ထပ်အမိန့်ပေးလိုက်သည်။ နန်းလုံက လေးဘက်ထောက်ပေးလိုက်သည်။ သူက နန်းလုံနောက်မှာ ဒူးထောက်ရင်းတင်ပါးကိုဆွဲမကာ နောက်သိုဖောင်းထွက်နေသောအကွဲကြောင်းလေးထဲ လိင်တံကိုတဆုံးထိုးသွင်းလိုက်ရာ နန်းလုံကော့သွားသည်။ ထို့နောက် လက်တစ်ဖက်ကို ထောက်ထားကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် နို့များကို ကိုင်တွယ်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်တော့သည်။ နန်းလုံခမျာ ကောင်းလည်းကောင်း နာလည်းနာနေပုံရသည်။ တစ်ချက်ဆောင့်တိုင်း ခပ်တိုးတိုး ညည်းတွားနေသည်။
ခဏကြာတော့ လိင်တံကို မဖြုတ်ဘဲ တပ်ရက်သားဖြင့်နန်းလုံကို ခုတင်စွန်းထိ ဆွဲခေါ်ကာ ခုတင်အောက်ကို ဆင်းလိုက်သည်။ သက်က ကိုစိုင်းရော နန်းလုံရောနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားသည်။ သူက သက်ကိုကြည့်ရင်း နန်းလုံ၏ နို့များကို စုံကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်နေသည်။ အားရအောင် ညှစ်ပြီးတော့ လွှတ်လိုက်ကာ အရှိန်မြှင့်ပြီး ဆောင့်တော့သည်။ ခပ်တွဲတွဲကျနေသော နို့များက ရမ်းခါနေသည်။
သူကသက်ကို အကြည့်မလွှဲဘဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်သည်။ နန်းလုံ၏ မျက်နှာလေးက နီရဲကာ မျက်လုံးများကို မှေးစင်းထားပြီး နှုတ်ခမ်းက နာကျင်မှုဖြင့် အနည်းငယ် မဲ့နေသည်။ သဝန်တိုတာရော စိတ်တွေထကြွလာတာရောပေါင်းကာ သက်ခံစားချက်တွေ ရောထွေးနေသည်။ သူက နန်းလုံ၏ ကုပ်ကို တစ်ချက်ငုံ့နမ်းလိုက်ပြီး နို့များကို ပြန်ကိုင်ကာအားပြု ဆုပ်ညှစ်ထားရင်း ပိုမြန်မြန်ဆောင့်သည်။ သူပြီးခါနီးပြီဆိုတာ သက်သိနေသည်။ ဆက်တိုက်ဆောင့်နေရင်း သူ့ခန္ဓာကိုယ် တစ်ချက်တောင့်တင်းသွားသည်။ ရှမ်းစကားတချို့ကို အံကြိတ်ထားသောလေသံဖြင့် ခပ်တိုးတိုး အော်ရင်း နန်းလုံခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ ပြိုလဲကျသွားသည်။
သက် ခုမှသတိဝင်လာကာ ခုတင်ပေါ်မှ ဖြည်းဖြည်းလေးဆင်းလိုက်သည်။ ထမင်းစားခန်းဘက် ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ စားပွဲပေါ်မှ ကော်ဖီကရားကိုဆွဲယူကာ ကော်ဖီတစ်ခွက် ငှဲ့သောက်ရင်း နန်းလုံအင်္ကျီပြန်ဝတ်ပြီး မနက်စာလာပြင်ပေးမှာကို ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။
.........................................................................................................................
အခန်း ( ၅ )
သက်နေပြန်ကောင်းလာပြီးတော့ ကိုစိုင်း ခရီးတွေအများကြီးထွက်ရသည်။ မင်္ဂလာဆောင်ခါနီးကတည်းက နားထားသော ရွှေ့ဆိုင်းထားသော အလုပ်တွေကို အကြွေးနှင့်ပြန်လုပ်နေရသည်။
အစက သက်နေကောင်းရင် ပြန်ဖို့စီစဉ်ထားသော နန်းလုံလည်း သက်ကိုအဖော်လုပ်ပေးရင်း အိမ်မှာဆက်နေနေရသည်။ ကိုစိုင်းကို ဝေမျှပေါင်းရသလို ဖြစ်နေသော်လည်း နန်းလုံကို သက် နည်းနည်းလေးမှမငြိုငြင်မိပါ။ မငြိုငြင်ရအောင်လည်း နန်းလုံက ဖြူစင်လွန်းသည်။
ကိုစိုင်း၏ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေကို ရလိုစိတ်နှင့်တွယ်ကပ်နေတာမဟုတ်၊ ကိုစိုင်းကို ကျေးဇူးရှင် လိုတစ်မျိုး ချစ်သူလိုတစ်သွယ် သံယောဇဉ်တွယ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ သက်ကိုလည်း ကိုစိုင်းကို သူ့လက်ထဲမှ လုယူသွားသူလို သဘောမထားပဲ ကျေးဇူးရှင်၏ ဇနီးအဖြစ်သဘောထားကြောင်း သိသာသည်။ အစစအရာရာ အနွံအတာခံပြီး ဂရုတစိုက် လုပ်ကိုင်ပေးသည်။
နက်ဖြန်ကိုစိုင်းပြန်လာမည်။ ဒီနေ့ သက်ကိုယ်တိုင် အိမ်ကိုရှင်းနေသည်။ အလုပ်မရှိဘဲအိမ်မှာ အားနေတာကြာပြီဖြစ်သဖြင့် နည်းနည်းပျင်းရိစပြုလာသည်။ ဒါ့ကြောင့် ဘယ်သူမှမကူနဲ့ဟုပြောထားပြီး သက်စိတ်ကြိုက် အိမ်ကိုသနေသည်။
ခန်းဆီးတွေအကုန်ဖြုတ်ပြီးအသစ်လဲ၊ ခြံထဲက နှင်းဆီပန်းတွေခူးကာ ဧည့်ခန်း၊ မီးဖိုခန်းနှင့် အိပ်ခန်းထဲပါမကျန် တွေ့သမျှပန်းအိုးတွေမှာထိုး၊ စားပွဲခင်းတွေလဲ၊ သူ့နေရာနှင့်သူမဟုတ်သော ပစ္စည်းမှန်သမျှကို သိမ်းဆည်းနေရာချ၊ အဝတ်ဗီရိုတွေရှင်း၊ မှန်တင်ခုံရှင်း...အားလုံးပြီးသွား၍ တစ်အိမ်လုံး သန့်ရှင်းသပ်ရပ်ပြီး နှင်းဆီရနံ့ကြိုင်လှိုင်သွားသောအခါ သက်လည်း ဖတ်ဖတ်မောပြီ။ ရေချိုးဇလုံထဲမှာ ရေနွေးနွေးလေးကို စိမ်ချိုးပြီးနောက် ညဝတ်ဂါဝန်လေးတစ်ထည်ဝတ်ကာ အိပ်ရာပေါ်မှာ ခြေပစ်လက်ပစ် လှဲနေမိသည်။
" မမ၊ ပင်ပန်းနေတာလား၊ နန်းကူပေးပါမယ်ဆို တစ်ယောက်တည်းလုပ်တာကိုး"
နန်းလုံက အခန်းထဲသို့ဝင်လာရင်း အသံဝဲဝဲလေးနှင့် ပြောသည်။
" မမလုပ်ချင်လို့ပါ နန်းရယ်၊ အလုပ်မရှိတော့ပျင်းနေတာ။ ခုတော့ ပင်ပန်းပြီးညောင်းကိုက်သွားပေမယ့် ကိုယ့်လက်ရာလေးတွေ ပြန်ကြည့်ပြီး ပျော်နေတယ်။"
"မမညောင်းနေတာလား၊ နန်းနှိပ်ပေးမယ်လေ။ မှောက်လိုက်မမ"
နန်းလုံကိုအားနာသော်လည်း သက်တကယ်ကိုညောင်းနေသည်။ ရေချိုးလိုက်လို့ ပင်ပန်းတာတွေ ပျောက်သွားသော်လည်း ကိုယ်လက်တွေက ခုမှ တဖြည်းဖြည်း ညောင်းညာကိုက်ခဲလာသည်။ ထို့ကြောင့်အားနာနာနှင့်ပင် မှောက်ပေးလိုက်သည်။
နန်းလုံက ခုတင်ပေါ်တက်လာပြီး ခေါင်းကနေ စနှိပ်ပေးသည်။ နူးညံ့ သော်လည်း သန်မာသော လက်ချောင်းလေးများက အနှိပ်ကျွမ်းကျင်သည်။ ငါးမိနစ်အတွင်းမှာပင် အကြောအချင်များပြေလျော့လာသည်။ ဂျင်းပန်လေးနှင့်မို့ သက်ကျောပေါ်လွယ်လွယ်ကူကူခွပြီးဆက်နှိပ်ပေးသည်။ ဇက်မှနေ၍ ခြေဖျားအထိ ဖြည်းဖြည်းချင်းနှိပ်သွားသည်။ သက်အိပ်တစ်ဝက် နိုးတစ်ဝက်ဖြစ်လာသည်။ ခြေဖဝါးထိနှိပ်ပြီးသွားတော့ "ပက်လက်လှန်လိုက်ပါလားဟင် ဆိုသောအသံကြောင့် ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်သည်။
နန်းလုံက လက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲယူကာ နှိပ်ပေးနေသည်။ အိစက်နွေးထွေးသော အထိအတွေ့ကြောင့်ရုတ်တရက် မျက်စိဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ လက်မောင်းကိုနှိပ်နေတုန်း လက်ဖျားက နန်းလုံ၏ရင်ခွင်ထဲရောက်နေပြီး ရင်သားများနှင့် အမှတ်မထင် ထိမိသွားခြင်းဖြစ်သည်။ အိမ်နေရင်းမို့ ဘာမှမခံဘဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တီရှပ်လက်ရှည်လေး တစ်ထပ်ထဲဝတ်ထားသဖြင့် မို့မောက်လုံးဝန်းနေသော ရင်သားများကိုမြင်နေရသည်။ ဟိုတစ်နေ့က ထိုနို့သီးဖျားလေးများကို ကိုစိုင်း စို့နေခဲ့သည်ကို သတိရသွားပြီး ကြက်သီးလေးများထသွားသည်။ နန်းလုံကတော့ အမှတ်တမဲ့ဖြင့် ဆက်နှိပ်နေသည်။
ဒီဘက်လက်ကို နှိပ်ပြီးတော့ ဟိုဘက်ကိုမပြောင်းဘဲ သက်ကိုယ်ပေါ်မှငုံ့ကိုင်းကာ ဟိုဘက်လက်မောင်းကိုနှိပ်ပေးသည်။ အိစက်သောနန်းလုံ၏ ရင်သားထွားထွားများက တွဲကျလာသဖြင့် ညဝတ်အင်္ကျီအောက်က သက်၏ ရင်သားများနှင့်မလွတ်ဘဲ ဖိမိသွားသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ နန်းလုံသတိထားမိသွားပြီး အို ဟု ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်လိုက်ကာ မျက်နှာလေးရဲတွတ်လာသည်။ ပြီးတော့ ဟိုဘက်ကိုပြောင်းပြီးလက်မောင်းကိုနှိပ်ပေးသည်။
မျှော်လင့်မထားသောအထိအတွေ့ကြောင့် သက်စိတ်ထဲမှာတစ်မျိုးကြီးဖြစ်သွားသည်။ ညဝတ်အင်္ကျီအောက်မှ နို့သီးခေါင်းလေးများက တင်းမာပြီးထောင်ထလာသည်။ နန်းလုံကိုကြည့်မိတော့ သက်၏ ရင်ဘတ်နေရာကို စိုက်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှ သက်၏လက်က သူ့ရင်သား ထွားထွားများနှင့် လက်မအနည်းငယ်သာကွာတော့သည်။
ရုတ်တရက် သက်စိတ်ဘယ်လိုဖြစ်သွားသလဲမသိ၊ နန်းလုံ၏နို့လေးတစ်ဖက်ကို ဆုပ်ညှစ်လိုက်မိသည်။ နှိပ်နေသော နန်းလုံ၏လက်များက ရပ်သွားပြီး မျက်စိလေးများမှိတ်သွားသည်မှအပ မရုန်းဘဲငြိမ်နေသည်။ အထိအတွေ့ကြောင့်ရော ကိုစိုင်း ကိုင်ဖူးစို့ဖူးသော နို့ဟူသော အသိကြောင့်ရော သက်တစ်ကိုယ်လုံးရှိန်းဖိန်းပြီး ထူပူလာသည်။ ထိုစဉ် နန်းလုံ၏နူးညံ့သော လက်ကလေးများက သက်နို့များကို ဆုပ်နယ်လာသည်။ စောစောကနှိပ်ပေးနေသလိုမျိုး စည်းချက်ညီညီနှင့် ညင်ညင်သာသာလေး။ နို့သီးဖျားလေးများကို အင်္ကျီပေါ်မှ ခပ်ဖွဖွလေးညှစ်ပေးသည်။ အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း ခပ်တိုးတိုးညည်းတွားမိသည်။
လက်တစ်ဖက်က နန်းလုံ၏ နို့လေးတစ်ဖက်ကို အပြန်အလှန် ဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။ အိစက်ဖွံ့ထွားပြီး နွေးထွေးသောအထိအတွေ့ကဆန်းသစ်နေသလို ကိုစိုင်း၏သန်မာကြမ်းတမ်သော လက်များနှင့်မတူသည့် နူးညံ့သော လက်ကလေးတစ်စုံကလည်း ရင်ခုန်စရာကောင်းလှသည်။ ထိုလက်ကလေးများက ခဏနေရာရွှေ့သွားပြီး ရင်ကွဲညဝတ်အင်္ကျီလေး၏ ခါးစည်းကြိုးကို ဖြေနေသည်။
ပြီးတော့ အင်္ကျီကို ဆွဲလှန်ချလိုက်သည်။ မာတောင်နေသော နို့သီး နီညိုညိုကလေးများနှင့် တင်းရင်းဖွံ့ထွားသော ရင်သားအစုံက ဘွားခနဲပေါ်လာသည်။ သက်၏လက်တစ်ဖက်က နန်းလုံ၏တီရှပ်အောက်နားစကို လှမ်းဆွဲမိသည်။ နန်းလုံက သူ့တီရှပ်လေးကို ခေါင်းပေါ်မှကျော်ပြီး ချွတ်ချလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်လုံး အပေါ်ပိုင်းဗလာကျင်းသွားသည်။
ရှမ်းမလေးပီပီ နန်းလုံ၏အသားအရေက ဖြူဖွေးဝင်းစိုနေသည်။ သက်ထက် အနည်းငယ်ပိုပြီး ပြည့်တင်းသလိုနို့များကလည်း ပိုထွားသည်။ သို့သော် သုံးနှစ်ကျော် ယောကျ်ားနှင့်အထိအတွေ့ရှိခဲ့ခြင်းကြောင့် အနည်းငယ်ပိုပြီး အိတွဲနေသည်။ သက်က မြေပြန့်သူတွေထဲမှာ အသားဖြူသော်လည်း နန်းလုံနှင့်ယှဉ်လျှင် အနည်းငယ်ညိုနေသလို ကိုယ်လုံးလည်း နည်းနည်းပိုကျစ်သည်။
တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ကြည့်ရင်း အသက်ရှူသံလေးများ မြန်လာကြသည်။ သက်က တံတောင်ဆစ်ထောက်ပြီး ကိုယ်တစ်ပိုင်း ထထိုင်လိုက်သည်။ မျက်နှာလေးနှစ်ခုနီးကပ်သွားပြီး နှုတ်ခမ်းလေးများက အလိုအလျောက်နမ်းမိကြသည်။ နို့သီးခေါင်း ပန်းနုရောင်လေးများနှင့် အိစက်သော ဖြူဖြူထွားထွားနို့တစ်စုံက နို့သီးခေါင်းနီညိုညို မာမာတောင်တောင်လေးများနှင့် တင်းရင်းဖွံ့ဖြိုးသော အသားလတ်လတ် နို့တစ်စုံနှင့် ပူးကပ်ထိတွေ့သွားသည်။
နို့သီးလေးများချင်း ထိခတ်မိကြသည်။ လျှာပါးလေးနှစ်ချောင်းက အပြန်အလှန် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ပွတ်သပ်ကစားမိကြသည်။ နန်းလုံက သက်ကို ကုတင်ခေါင်းရင်းသို့ အသာအယာ တွန်းလှဲပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ နို့သီးလေးတစ်ဖက်ကို စို့လိုက်သည်။ နူးညံ့နွေးထွေးသော ပါးစပ်လေး၏ အထိအတွေ့က လျှပ်စစ်ဓာတ်စီးဝင်သလို။ နန်းလုံက နို့နှစ်ဖက်ကို တလှည့်စီပြောင်းကာစို့ပေးသည်။ နို့ဆာနေသော ကလေးလေးတစ်ယောက်နှင့်တူသည်။
တော်တော်ကြာကြာစို့ပြီးတော့ သက်က နန်းလုံခေါင်းကို တွန်းခွာလိုက်ကာ သူ့နို့အိအိထွားထွားကြီးတွေကြားမှာ ခေါင်းနှစ်ပြီး နို့သီးခေါင်းပန်းရောင်လေးများကို အပြန်အလှန်စို့်ပေးသည်။ ဟိုတစ်နေ့မနက်က ကိုစိုင်းစို့်နေတာကို ပြန်မြင်ယောင်လာပြီး ပေါင်ကြားထဲမှာ လျှပ်စစ်စီးသလို နွေးနွေးလေးနှင့် ကျဉ်တက်လာသည်။ ပျော့ပျော့နွေးနွေး နို့သီးခေါင်းလေးတွေက စို့မဝနိုင်စရာ။ ဒါကြောင့်လည်း ကိုစိုင်း စွဲလမ်းနေတာပဲဟု တွေးမိသည်။
အကြာကြီးစို့ပြီးနောက် အသက်ရှူမဝဘဲမောလာသည်။ အိပ်ရာပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်လှဲရင်း မျက်စိမှိတ်ထားကာ အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး နားနေသည်။ ရုတ်တရက် ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ဆွဲကားလိုက်သည်ကိုသိလိုက်ပြီး နွေးထွေးစိုစွတ်သော ပါးစပ်ကလေးက နှုတ်ခမ်းသားများကို စုပ်ငုံလာသည်။ လျှာလေးက အကွဲကြောင်းအတိုင်း အောက်မှအထက်သို့ သိမ်းလျက်လာပြီး အစေ့လေးကို ပွတ်တိုက်သွားသည်။
"အား...နန်းလုံ၊ မလုပ်နဲ့ အဲလိုတော့မလုပ်ပေးပါနဲ့။"
သို့သော် နန်းလုံ၏ ပူနွေးသောပါးစပ်လေးက လုံးဝမရပ်ဘဲ ဆက်လှုပ်ရှားနေသည်။ နှုတ်ခမ်းသားများကို တလှည့်စီစုပ်ယူရင်း အစေ့လေးကို လျှာနှင့်ထိုးကလိပေးသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် လမ်းကြောင်းလေးထဲသို့ ထိုးမွှေသည်။ သက် မတားနိုင်တော့ဘဲ အိပ်ရာခင်းများကို လက်နှင့်ဆုပ်ဆွဲရင်း ကော့လိမ်ကာ အသံထွက်ငြီးတွားနေမိသည်။ နန်းလုံက အစေ့ကလေးကို လျှာဖြင့် ခပ်မြန်မြန်လေး လျက်ပေးနေသည်။
တစ်ချက်တစ်ချက် လျက်တာကိုရပ်ပြီး စုပ်ငုံလိုက် သွားလေးဖြင့်ခပ်ဖွဖွကိုက်လိုက် လုပ်ပေးသည်။ သက်၏ ပေါင်ကြားထဲမှာ မုန်တိုင်းတစ်ခုက အရှိန်အဟုန်ဖြင့် စတင်ဖြစ်တည်လာသည်။ သွေးများဆူပွက်နေသည်။ နန်းလုံကလအလိုက်သိစွာလျှာကို မြန်မြန်လေး လှုပ်ရှားပေးနေသည်။ တဖြည်းဖြည်း သက်၏ခံစားချက်များ အထွတ်အထိပ်နားသို့နီးကပ်လာသည်။
နန်းလုံက လမ်းကြောင်း လေးထဲကို လျှာထိပ်ဦးဖြင့်တစ်ချက်ထိုးမွှေလိုက်ပြီး ကွဲကြောင်းအတိုင်း အပေါ်သို့အပြားလိုက်ပွတ်ဆွဲလာကာ အစေ့လေးကို ပတ်ရစ်ပြီးလျက်ပေးလိုက်သည်။ ဆူပွက်နေသောသွေးများအားလုံး ခဏရပ်တန့်သွားပြီး ဝုန်းခနဲ အရှိန်အဟုန်ဖြင့် ပြန်လည်ပတ်လာသည်။ ခံစားချက်များအထွတ်အထိပ်သို့ရောက်သွားပြီး အော်ဟစ်ညည်းတွားရင်း လှိုင်းလုံးကြီးတွေကို ဆင့်ကာဆင့်ကာစီးနေရသလို တသိမ့်သိမ့်တငြိမ့်ငြိမ့်ဖြစ်နေသည်။
နန်းလုံက လှိုင်းလုံးများတဖြည်းဖြည်းညင်သာလာပြီး ငြိမ်သက်သွားသည်အထိ သက်၏နှုတ်ခမ်းသားလေးများကို စုပ်ငုံထားပေးသည်။ ပြီးတော့မှ အပေါ်ဘက်သို့ပြန်တက်လာပြီး သက်ဘေးမှာ ဝင်လှဲသည်။ နှစ်ယောက်သား ဘေးတစောင်းပူးကပ်အိပ်ရင်း မျက်စိမှိတ်ထားပြီး အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း မောဟိုက်နေကြသည်။
လက်တွေ့ဘဝထဲသို့ တဖြည်းဖြည်းအာရုံပြန်ရောက်လာရင်း ကိုစိုင်းကို ဘယ်လိုပြောရပါ့ဟု သက်တွေးနေမိသည်။ နန်းလုံနဲ့ဆက်ဆံရေးကရော ရှေ့လျှောက် ဘယ်လိုဆက်သွားရမှာပါလိမ့်။ အရင်က အလွန်သမားရိုးကျဆန်ခဲ့သော သက်ရဲ့လိင်မှုဘဝဟာ ခုချိန်မှာ ကြီးကျယ်သောအပြောင်းအလဲတွေတစ်ခုပြီးတစ်ခုကြုံနေရတာကိုတွေးရင်း စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသည်။ သို့သော်လက်က နန်းလုံ၏ အိစက်ဖွံ့ထွားသော နို့တစ်ဖက်ကို စမ်းမိပြန်သောအခါ အရာရာကို သက် ခဏပြန်မေ့သွားပြန်သည်။
.........................................................................................................................................
(ဇာတ်သိမ်း)
Happily ever after ဆိုတာ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာပဲ ရှိတယ်ထင်တယ် ဟု သက်စဉ်းစားနေမိသည်။
ခုဆို သက် ကလောကိုရောက်တာ တစ်နှစ် ပြည့်တော့မည်။ သက်ရယ် ကိုစိုင်းရယ် နန်းလုံရယ် သုံးယောက်သား တခြားသူတွေ ယုံကြည်နိုင်မှာမဟုတ်သော နားလည်မှုမျိုးဖြင့် နေ့ရက်များကို ပျော်ရွှင်သာယာစွာ၊ ရမ္မက်ပင်လယ်မှာ မိန်းမောစွာ ဖြတ်သန်းခဲ့ကြသည်။ သက် ဘဝတစ်လျှောက်မှာ မောပန်းခဲ့ရသမျှ၊ ကိုနှင့်ပတ်သက်ပြီး နာကျင်ခဲ့ရသမျှ နေ့ရက်များကို ကျောခိုင်းကာ ဝက်သစ်ချမြိုင်မှာ အတိုးချပြီး အနားယူခဲ့ရသည်။
သက်စိတ်ထဲမှာတောင် မကူးခဲ့မိဖူးသော အချစ်နယ်မြေသစ်များစွာကိုလည်းရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့ရသည်။ ဒီသာယာတဲ့နေ့ရက်တွေဟာ ဘယ်တော့မှ မကုန်ဆုံးတော့မလိုလို ကို ထင်ခဲ့သည်။ ဝက်သစ်ချမြိုင်ကို မလွဲသာမရှောင်သာ ခွဲခွာရတော့မယ့် နေ့ရက်ကို ရောက်လာတဲ့အထိပါပဲ။
အစက သက်အပေါ်ရက်စက်ခဲ့ခြင်းအတွက် ကို့ကို စိတ်နာခဲ့သော်လည်း ခုချိန်မှာတော့ ကိုစိုင်းနှင့်တွေ့ဖို့ ဖန်တီးပေးခဲ့သလို ဖြစ်သည့်အတွက် စိတ်နာရမယ့်အစား သွယ်ဝိုက်ပြီးတောင်ကျေးဇူးတင်ရမလို ဖြစ်နေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်အသိုင်းအဝိုင်းနှင့် အဆက်အသွယ်ပြတ်နေသော်လည်း ကို့သတင်းတချို့က ရှာကြံပြီး သက်နားထဲကိုရောက်ရောက်လာသည်။
သက်ကိုပစ်ပြီးတွဲခဲ့သော ဆရာဝန်မလေးနှင့် ကွဲသွားသည့်အကြောင်း၊ နောက်ထပ်မအောင်မြင်သော အချစ်ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ကို ထပ်ကြုံရပြီးသည့်နောက် ခုချိန်မှာ စတုတ္ထမြောက် ချစ်သူနှင့် တွဲနေကြောင်း၊ အစုံပါပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ပြောတဲ့သူတွေက လာပြောပြသော်လည်း သက် အထူးတလည် စိတ်မဝင်စားမိတော့ပြီ။ လက်ရှိအချိန်မှာ သက်စိတ်ထဲမှာရှိနေတာက မကြာခင် ထပ်မံတွေ့ကြုံရတော့မည့် အပြောင်းအလဲ တစ်ခုသာ။
.....................................................................................................................................
တစ်ရက်တွင် မနက်စာစားနေရင်း ကိုစိုင်းက သက်ကို ပြောသည်။
"သက်ထား၊ ငါတို့ "........" နိုင်ငံမှာ နှစ်နှစ်လောက်သွားနေရအောင်။ "
ရုတ်တရက်ကြီးမို့ သက်အံ့သြသွားမိသည်။
"ဘာလို့လဲကိုစိုင်း၊ ဒီမှာလည်း အစစအရာရာ အဆင်ပြေနေတာကြီးကို။ "
ကိုစိုင်းက စားပွဲပေါ်တင်ထားသော သက်လက်တစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
"အဆင်ပြေတာကဟုတ်ပါတယ်၊ ဒီအလုပ်တွေက ဒီထက်လည်း ချဲ့ထွင်လို့မရတော့ဘူး။ ဒါကဒါပဲလေ။ ပြီးတော့ သူ့ဘာသာ လည်ပတ်နေပြီ။ ငါဘာမှသိပ်လုပ်စရာမလိုတော့သလောက်ပဲ။ ခုက လက်ရှိတွဲလုပ်နေတဲ့ နိုင်ငံခြားသားလုပ်ငန်းရှင်က အဲဒီနိုင်ငံမှာ အဲဒါတွေကို စမ်းလုပ်ကြည့်ချင်နေတယ်၊ ၅၀-၅၀ နဲ့ အကျိုးတူလုပ်၊ ငါကဦးစီး။ မြတ်မယ်လို့လည်းယုံကြည်တယ်။"
"အင်း၊ ကိုစိုင်းကဘာလို့အဲဒီမှာ သွားနေချင်တာလဲဟင်။ သက်မပြောင်းချင်လို့မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် အဲဒါကိုသွားမလုပ်လည်း သက်တို့ ဒီမှာ ငွေအလုံအလောက်ရနေသလားလို့။"
"ငွေကတော့ ရတယ်သက်ထား၊ ဒါပေမယ့် ငါတို့ ဒီမြို့မှာပဲ ဒီလိုကျေနပ်နေလို့မဖြစ်ဘူးလေ။ ဒီအိမ်ထဲမှာ မင်းရယ်ငါရယ် နန်းလုံရယ် ပိတ်မိနေခဲ့တာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ။ ငါငြီးငွေ့လာလို့မဟုတ်ပါဘူး၊ ငါ့စိတ်ကို မင်းသိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘဝဆိုတာ ဒီထက်တော့ပိုမယ်ထင်တာပဲ။
ငါ့အနေနဲ့လည်း နိုင်ငံရပ်ခြားမှာ ဘဝကို စွန့်စွန့်စားစားနေကြည့်ချင်သေးတယ်။ မင်းကိုလည်း အသက်တအားမကြီးခင်မှာ အတွေ့အကြုံသစ်တွေရစေချင်တယ်။ ပြီးတော့...နန်းလုံလည်း လူငယ်ရယ်လို့ ဘဝမှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေစေချင်သေးတယ်။ ငါတို့သုံးယောက်လုံး ဒီလိုဆက်ဆံရေးကြီးထဲ ပိတ်မိနေတာ မဟုတ်သေးဘူး။"
လက်ထပ်ခဲ့သည့် တစ်နှစ်ကျော်ကာလအတွင်း ဒါ ကိုစိုင်းဆီကကြားရသော အရှည်ဆုံးစကားဖြစ်မယ်ထင်သည်။ သက်ကိုလည်း အတွေးတွေပွားစေသည်။ သူပြောတာတွေအကုန်လုံး ကျိုးကြောင်းဆီလျော်ပြီးလက်တွေ့ကျသည်။ သက်တို့သုံးယောက်လုံး အိပ်မက်ကမ္ဘာထဲမှာ နေထိုင်နေကြသလို ဖြစ်နေခဲ့သည်။ လက်တွေ့ဘဝထဲကို ပြန်ဝင်ဖို့ အချိန်လည်းကျပါပြီ။
........................................................................................................................
ကားကို နန်းလုံကို အပိုင်ပေးပြီး အိမ်ကို စောင့်ရှောက်ရင်း အိမ်မှာပဲနေဖို့ သဘောတူကြသည်။ အလုပ်တွေကို မန်နေဂျာက ဆက်လုပ်ပေးနေမှာဖြစ်သော်လည်း ကိုယ့်လူရှိမှ ဖြစ်မှာမို့ နန်းလုံက အလုပ်ထဲပြန်သွားရသည်။ ဟိုမှာအခြေကျပြီးနောက်ပိုင်း ပြန်လာကြည့်ဖို့လည်း အစီအစဉ်ရှိသည်။
ပစ္စည်းတွေကို သိမ်းဆည်းထုပ်ပိုးနေသော တစ်ပတ်ကျော်ကာလအတွင်း နန်းလုံနှင့်သက် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် စကားမပြောမိအောင် ရှောင်ခဲ့မိကြသည်။ သံယောဇဉ်တွေခိုင်မာပြီးမှ နှုတ်ဆက်ဖို့ဆိုတာ ခက်ခဲလွန်းသည်။ ကိုစိုင်းလည်း မျက်နှာမကောင်း။ သုံးယောက်သား အရင်လိုမနေဖြစ်ကြတာ အချိန်အတော်ကြာလာသည်။ သက်တို့ ရန်ကုန်သို့မထွက်ခွာခင် ညအထိပါပဲ။
ညအိပ်မီး ဝါကျင်ကျင်အလင်းအောက် မင်္ဂလာဦး ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ သက်နှင့်ကိုစိုင်းအိပ်နေကြသည်။ မီးလင်းဖိုက မီးအရှိန်ဖြင့် အခန်းက နွေးထွေးနေသည်။ နှစ်ယောက်လုံး စကားမပြောဖြစ်ဘဲ အိပ်လည်းမပျော်ဘဲ တိတ်ဆိတ်စွာလဲလျောင်းနေကြသည်။ ထိုစဉ်မှာ အိပ်ခန်းတံခါးပွင့်လာပြီး ညဝတ်အင်္ကျီလေး ဝတ်ထားသော ကောက်ကြောင်းလေးတစ်ခု အခန်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။
နန်းလုံက ကိုစိုင်းဘက်မှနေပြီး သက်တို့ကုတင်ပေါ်သို့ တက်လာသည်။ ကိုစိုင်းက နန်းလုံလက်ကလေးကိုလှမ်းဆွဲပြီး ကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်ကာ အပေါ်မှ စီးမိုးပြီးနမ်းသည်။ နန်းလုံကလည်း အနမ်းကို အမောတကောလေး တုံ့ပြန်သည်။ နန်းလုံ၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ခွထားကာ ငုံ့ကိုင်းပြီး မွတ်သိပ်စွာနမ်းရင်း ကိုစိုင်း၏လက်များက ဖွံ့ထွားသော နို့နှစ်လုံးကို ကြေမွမတတ် ဆုပ်နယ်နေသည်။
နန်းလုံက နာကျင်ခြင်းနှင့် သာယာခြင်းပေါင်းစပ်ကာ သားရဲတိရစ္ဆာန်မလေးတစ်ကောင်လို အော်ညည်းသည်။ ထို့နောက် ကိုစိုင်းက နန်းလုံ၏ နို့နှစ်ဘက်ကို အင်္ကျီလည်ပင်းကို ဆွဲချပြီး ထုတ်လိုက်သည်။ ဆွဲသား ပိုးဂါဝန်၏ လည်ပင်းနှင့် ပင့်တင်ထားသဖြင့် ကြီးမားသော နို့နှစ်လုံးက အရင်းတွင် ကျပ်စည်းထားသလိုဖြစ်ကာ စွင့်နေသည်။ နီတာရဲနေသော နို့သီးလေးများက ထိုးထိုးထောင်ထောင် ထွက်နေသည်။
ကိုစိုင်းက နန်းလုံ၏ နို့သီးလေးတစ်ဖက်ကို စို့ချိန်တွင် သက်ကလည်း တခြားတစ်ဖက်ကို ဝင်စို့်လိုက်သည်။ သက်၏နဖူးစွန်းက ကိုစိုင်း၏ခေါင်းနှင့် ထိနေသည်။ နှစ်ယောက်သား နန်းလုံ၏ နို့နှစ်ဖက်ကို တစ်ဖက်စီ အပြိုင်စို့နေကြသည်။ နန်းလုံက မျက်စိများကိုမှိတ်ထားရင်း အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ ခပ်တိုးတိုးညည်းတွားနေသည်။ လက်နှစ်ဖက်က ခန္ဓာကိုယ်ဘေးမှာ ချထားရင်း အိပ်ရာခင်းစကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
ကိုစိုင်း၏ လက်တစ်ဖက်က နန်းလုံ၏ ပေါင်ကြားထဲကို နှိုက်ကာ အစေ့လေးကို ကစားပေးနေသည်။ သက်က ကိုစိုင်း၏ ညဝတ်ဘောင်းဘီထဲကို လက်နှိုက်လိုက်သည်။ မာကျောတောင့်တင်းစပြုလာသော လိင်တံကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း ဥများကို ခပ်ဖွဖွဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။
တဖြည်းဖြည်း သက်ပေါင်ကြားထဲတွင်လည်း အစေ့လေးနှင့် နှုတ်ခမ်းသားလေးများ ဖောင်းတင်းကာ အရည်ကြည်များ စို့လာသည်။ အားနေသော လက်တစ်ဖက်ဖြင့် နို့များကို ကိုယ့်ဘာသာ ဆုပ်နယ်နေမိသည်။ ကိုစိုင်းက နန်းလုံနို့လေးကို စို့နေသော သက်ခေါင်းကို အသာအယာ တွန်းဖယ်ကာ နန်းလုံး၏ မျက်နှာကို တက်ခွလိုက်သည်။ လေးဘက်ထောက်ထားရင်း နန်းလုံ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ သူ့လိင်တံကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။
ထို့နောက် ခပ်သာသာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် စလုပ်သည်။ အနွေးရှိန်ဖြင့် တွဲကျနေသော ဥနှစ်လုံးက နန်းလုံ၏ မေးစေ့နှင့် လည်ပင်းကို ရိုက်မိနေပြီး နန်းလုံ၏ နှာခေါင်းလုံးလုံး မြင့်မြင့််လေးက ဆီးခုံမွေးများအကြားမှာ နစ်မြုပ်နေသည်။
သက်၏ နို့များ တင်းတောင်လာပြီး နို့သီးခေါင်းလေးများ ချွန်တက်နေသည်။ အစေ့လေးက သိသိသာသာဖောင်းတင်းလာပြီး ထိပ်ဖျားမှာ သွေးတဒိတ်ဒိတ်တိုးလာသည်။ ကိုစိုင်း၏ပေါင်ကြားထဲ လက်နှိုက်ကာ ဥနှစ်လုံးကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးရင်း အားနေသောလက်တစ်ဖက်ဖြင့် မောပန်းနေရှာသော နန်းလုံ၏ခေါင်းကလေးကို ပွတ်ပေးနေသည်။
ခဏကြာတော့ ကိုစိုင်းက နန်းလုံနှုတ်ခမ်းထူထူလေးများကြားမှ လိင်တံကိုဆွဲထုတ်လိုက်ကာ ပေါင်လေးနှစ်ဘက်ကို ဆွဲကားပြီး အကွဲကြောင်းလေးထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ခပ်မှန်မှန်ဖြင့် တစ်ချက်ချင်း အဆုံးထိ အားထည်ပြီး ဆောင့်သည်။ လက်တစ်ဖက်က မွေ့ရာပေါ်ထောက်ထားပြီး ကျန်တစ်ဖက်ကနို့သီးလေးများကို ဖျစ်ညှစ်ပေးနေသည်။ နန်းလုံက ဖြူဖွေးဖောင်းအိသော လက်လေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုစိုင်းကျောကိုဖက်ထားသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ရင်း သက်စိတ်များ တရှိန်ရှိန် ထကြွလာသည်။ ဘယ်လက်ကနို့များကိုကိုယ့်ဘာသာ ဆုပ်နယ်နေရင်း ညာလက်က ပေါင်ကြားထဲရောက်သွားကာ လက်ခလယ်ဖြင့် အစေ့လေးကို ဆော့ကစားမိသည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲရင်း သူတို့နှစ်ယောက်ကို မျက်လုံးမခွာစတမ်း ကြည့်နေသည်။ ကိုစိုင်းပ နန်းလုံကို ငါးမိနစ်လောက်လုပ်ပြီးတော့ ခဏဆင်းလာသည်။
သက်ပေါ်ကို တက်ပြီး နန်းလုံ၏ အရည်များစိုရွဲနေသော လိင်တံကို သက်၏အကွဲကြောင်းလေးထဲ ထိုးထည့်လိုက်ပြီး အနမ်းမပါဘာမပါ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်ဆံသည်။ နန်းလုံက လူးလဲထကာ သက်တို့ဘက်သို့ လေးဘက်ထောက်လာပြီး သက်၏ နို့များကို ပူနွေးသောပါးစပ်လေးနှင့် စို့်ပေးသည်။ လျှာလေးက နို့သီးခေါင်းကို လှိမ့်ကစားချိန်တွင် သက် အသံထွက်ပြီးအော်ညည်းမိသည်။
ခဏနေတော့ ကိုစိုင်းက နန်းလုံကို တစ်လှည့်လုပ်ပြန်သည်။ ခုတင်စွန်းမှာမှောက်ခိုင်းကာ နောက်ကလုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဘေးတွင် ရပ်နေပေးသော သက်၏နို့များကို အားပြုဆုပ်ညှစ်ကာ ဆောင့်သည်။ နန်းလုံကို ပိုဆောင့်လေလေ သက်နို့များကို ညှစ်ထားသောလက်က ပိုသန်လာလေလေ ဖြစ်သည်။ တဖြည်းဖြည်း ကိုစိုင်း၏ လိင်တံအသွင်းအထုတ်က ပိုမြန်ကာ ပိုအားပါလာသည်။ ထို့နောက် အားကုန်သုံးကာ အမြန်ဆောင့်ရင်း နန်းလုံအထဲတွင်ပြီးသွားသည်။ နန်းလုံထဲမှာ ဆက်စိမ်ထားရင်း သက်၏ခါးကိုဖက်ကာ နို့တစ်လုံးကို စို့နေလေသည်။
ညတစ်ညလုံးနီးပါး သုံးယောက်လုံးမအိပ်ဘဲ အမျိုးမျိုး ဆက်ဆံကြသည်။ စပတ်သက်ခဲ့ကြကတည်းက ဒီတစ်ခါ အကြာဆုံး အကြမ်းဆုံး ရမ္မက်အထန်ဆုံးဖြစ်သည်။
မိုးလင်းခါနီးတော့ နန်းလုံ မှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားသည်။ စောင်တစ်ထည်ခြုံပေးထားပြီး နှစ်ယောက်သား ကိုယ်လက်သန့်စင်ကာ အဝတ်အစားလဲကြသည်။ ခဏနေတော့ ခြံစောင့်ဦးလေးကြီးက ကားရောက်နေပြီဖြစ်ကြောင်းလာခေါ်သည်။ အထုပ်တွေကို စီးလုံးငှါးထားသော ကားပေါ်တင်ပြီး တံခါးကို ညင်သာစွာ လော့ခ်ချကာ အိမ်ထဲမှထွက်လာခဲ့ကြသည်။ မထွက်ခင် ကိုစိုင်းက နန်းလုံနဖူးလေးကို ညင်သာစွာနမ်းခဲ့သေးသည်။
..................................................................................................................................
နှင်းမြူထုကိုထိုးခွဲကာ တရွေ့ရွေ့ထွက်ခွာလာသော ကားထဲမှ သက်နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်မိသည်။ ဝက်သစ်ချမြိုင်က မပြယ့်တပြယ် အမှောင်ထုထဲမှာ ထီးထီးမားမား ရပ်တည်ရင်း တဖြည်းဖြည်း ဝေးကာကျန်ခဲ့သည်။သက်ဘဝ တစ်ဆစ်ချိုးခဲ့ပြန်လေပြီ......။
ပြီးပါပြီ။
ဝက်သစ်ချ မြိုင်က ချစ်ပုံပြင် အပိုင်း ( ၁ )
ဇာတ်လမ်း - Don John
အခန်း ( ၁ )
အောင်ပန်းမြို့ မြို့ပြင်ဘက်ခပ်ကျကျနေရာတွင် သစ်ပင်များအုံ့ဆိုင်းနေသော ခြံကျယ်ကြီးတစ်ခုတည်ရှိသည်။ ခြံကြီး၏ အဝင်ဝတွင် "ဝက်သစ်ချမြိုင်" ဟု ဆေးအဖြူ ပန်းချီလက်ရေးသော့သော့နှင့်ရေးထားသော ပိတောက်ကျီးပေါင်းသား ဆိုင်းဘုတ်ကြီးတစ်ခု ချိတ်ထားသည်။ ခြံကြီးအလယ်တွင်တော့ ရဲတိုက်ကြီးနှင့်တူသော အုတ်ကွက်ဖော်ဆောက်လုပ်ထားသည့် အုတ်ကြွပ်မိုး နှစ်ထပ်အိမ် နီညိုရောင်ကြီးတစ်လုံးရှိသည်။ ခြံထောင့်တွင် ခြံစောင့်လင်မယားနေသော သစ်သားအိမ်ပုလေးတစ်လုံး။
အချိန်က ညနေ ၇ နာရီခန့်...အောင်ပန်းမြို့၏ ဆောင်းဦးညနေခင်း။ နေဝင်သွားသည်နှင့် ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး မှောင်မည်းသွားပြီး အအေးဓာတ်က စိမ့်ဝင်လာသည်။ သစ်ပင်အချို့ပေါ်မှ ပုစဉ်းရင်ကွဲသံများမှအပ တစ်လောကလုံး တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသည်။ သို့်သော် အိမ်ကြီးပေါ်ရှိ အိပ်ခန်းကျယ်ကြီး ထဲတွင်တော့ မီးလင်းဖိုထဲမှ တဖျစ်ဖျစ်တောက်လောင်နေသော သစ်တုံးကြီးမှ မီးအရှိန်ဖြင့် အခန်းတစ်ခုလုံးနွေးထွေးနေသည်။
မီးပန်းဆိုင်းမှ ဖြာကျနေသော ဝါကျင့်ကျင့်အလင်းရောင် အောက်တွင် ဆင်စွယ်ရောင် ဂါဝန်ရှည်ကြီးကို ဝတ်ထားပြီး ခေါင်းပေါ်မှာ ဇာပဝါလေးခြုံလွှမ်းထားသော သတို့သမီးတစ်ယောက် ကျွန်းသားမှန်တင်ခုံကြီးရှေ့တွင် ထိုင်နေသည်။ သူမနာမည်က သက်ထားသခင်ပါ။ ညနေခင်းကမှ လောလောလတ်လတ် လက်ထပ်ထားသော သတို့်သမီး အသစ်စက်စက်လေးဖြစ်သည်။ ယနေ့ညသည် သူမ၏ မင်္ဂလာဦးည။ သူမ၏ သတို့သားကတော့ စိုင်းစောထွန်း ဆိုသော ဤ ဝက်သစ်ချမြိုင် အိမ်ကြီး၏ ပိုင်ရှင်ပါ။
အခန်းထဲကိုပြန်ရောက်တာ တစ်နာရီကျော်ကြာပြီဖြစ်သောလည်း အင်္ကျီမလဲရသေးဘဲ မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် သက် ထိုင်နေမိသည်။ သူမ၏ ခင်ပွန်းအသစ်စက်စက်ဖြစ်သူက စီးပွားဖက် မိတ်ဆွေတသိုက်ကို ချယ်ရီစားသောက်ဆိုင်တွင် ဘတ်ချလာနိုက် သွားရောက် ဧည့်ခံနေသည်လေ။ ခင်ပွန်းဆိုသော စကားလုံးကိုတွေးမိချိန်တွင် သက် ကျောထဲစိမ့်သွားသည်။
စတွေ့တာ လပိုင်းသာရှိသေးသော သူစိမ်းပြင်ပြင်လူတစ်ယောက်နှင့် လက်ထပ်သည်အထိ ဖြစ်သွားခဲ့သော သူမ၏ ဘဝတဆစ်ချိုးကို ပြန်စဉ်းစားရင်း မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်နေမိသည်။ တစ်နေ့နေ့ လက်ထပ်ကြရင် သတို့သားဟာ "ကို" ကလွဲပြီး တခြားလူဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ သက် ထင်ကိုမထင်ခဲ့မိတာပါ။
သုံးနှစ်ကျော် ချစ်ခဲ့ကြသော ချစ်သူနှစ်ယောက်ဖြစ်သည့် သက်နှင့်ကိုသည် ဒီလိုလမ်းခွဲကြရလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှမတွေးခဲ့မိတာပါ။ ကို သက်ကို မထင်မှတ်စွာ ရက်စက်ခဲ့သည်။ သက်ဘဝ သက်အနာဂတ်ကို ဖျက်ဆီးခဲ့သည်။ သက်ဘဝရဲ့ အမှောင်ဆုံးအချိန်မှာ စိုင်းစောထွန်းခေါ် ကိုစိုင်းနဲ့ တွေ့ခဲ့တာပါ။
မီးရောင်ဝါကျင့်ကျင့်အောက်မှ မင်္ဂလာကုတင်ကြီးကို သက် အကြည့်ရောက်သွားသည်။ အညိုရောင်နှင့် ကြက်ဥနှစ်ရောင် အစင်းအိပ်ရာခင်း၊ ဖဲသားခေါင်းအုံး အညိုရောင်များဖြင့် ခင်းကျင်းထားသော ကြီးမားသည့် ကုတင်ကြီး။ ခြေရင်းဘက်မှာ နူးညံ့သော မွေးပွစောင်ကြီးတစ်ထပ် ပုံထားသည်။ ဒါဟာ မကြာခင် သူနဲ့ကိုယ်အိပ်ရတော့မည့် ကုတင်ကြီးဆိုသောအသိက သက်ကို ကျောချမ်းစေသည်။
သက်ဟာ ယောကျ်ားမတွေ့ဖူးသော အစိမ်းလေးမဟုတ်ပါ။ ကိုနဲ့ သုံးနှစ်တာချစ်ခဲ့ကြစဉ်အတွင်းမှာ ပထမတစ်နှစ်က ကိုသည် နှုတ်ခမ်းနမ်းရုံ၊ သက်၏ ရင်သားထွားထွားများကို ကိုင်တွယ်ရုံ သာရှိခဲ့သော်လည်း ဒုတိယနှစ်နှစ်တွင် သက်၏အပျိုစင်ဘဝအား အရယူခဲ့သည့်အပြင် အကြိမ်ပေါင်းများစွာလည်း နောက်ထပ်လင်ခန်းမယားခန်း ဇာတ်သွင်းခဲ့ပါသေးသည်။
သို့သော် ယခု သက်၏ ခင်ပွန်းအသစ်စက်စက် စိုင်းစောထွန်းနှင့်တော့ ဘယ်တုန်းကဆို ဘယ်တုန်းကမှ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ကြဖူးပါ။ ယောကျ်ားနှင့် နေသည်ဆိုတာ ဒါဟာဒါပဲဟု ပြောကြသော်လည်း တစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက်နှင့် ထပ်မံတွေ့ကြုံရမည့်အရေးကိုတော့ သက် ရင်ဖိုကြောက်လန့်မိနေသည်။
ခြံတံခါးဖွင့်သံကို ကြားလိုက်ရပြီး တဆက်တည်း ခြံထဲသို့် ဝင်လာသည့် ကားစက်သံကိုပါ ကြားရသည်။ သူပြန်လာပြီ။ အင်္ကျီမလဲရသေးသော အဖြစ်ကိုသတိရပြီး ခေါင်းပေါ်မှ ကလစ်များကို အမြန်ဖြုတ်၍ ဇာပုဝါကိုဖယ်ပြီး ဆံထုံးကိုဖြည်ချရသည်။ လက်ဝတ်ရတနာများကို တစ်ခုချင်းချွတ်ပြီး ကတ္တီပါဘူးများအတွင်းသို့ ပြန်ထည့်သည်။ လည်ပင်းမှ လည်ဆွဲတစ်ခုက ချိတ်ဖြုတ်ရခက်နေသည်။
လက်နောက်ပြန်ဖြုတ်နေရသဖြင့် တော်တော်နှင့်ဖြုတ်မရအောင် ဖြစ်နေဆဲ တံခါးလော့ခ်မှ ကလစ်ဆိုသောအသံကြားရပြီး တံခါးကိုဖြည်းညင်းစွာဖွင့်ကာ စိုင်းစောထွန်း ဝင်လာသည်။ ဘာမှမပြောဘဲ နောက်မှာဝင်ရပ်ကာ လည်ဆွဲချိတ်ကိုကူဖြုတ်ပေးသည်။
လက်ဖျားနှင့် အသားထိမိသောအခါ သက်ကျောပြင်နှင့်လည်ကုပ်တွင် ကြက်သီးမွေးညင်းများထသွားသည်။ စိုင်းစောထွန်းက ဖြုတ်ပြီးသွားသော လည်ဆွဲကို သက်လက်ထဲ ထည့်ပေးသည်။ လက်ဖဝါးနှင် သူ့လက်ချောင်းများထိခတ်သွားပြန်သည်။ ဘာမဟုတ်တဲ့အထိအတွေ့လေးနှင့် သက်ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်လာသည်။
"ပင်ပန်းနေပြီလား"
သြရှရှ စကားသံကိုအနီးကပ်ကြားလိုက်ရသဖြင့် သက်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ မူးနေပုံမရသော်လည်း သူ့ထွက်သက်နွေးနွေးထဲတွင် အရက်နံ့သင်းသင်း ပါနေသည်။
"ဟင့်အင်း မပင်ပန်းပါဘူး"
အရပ်မြင့်မြင့် ကိုယ်လုံးထွားထွားနှင့် သက်ကိုအပေါ်မှစီးမိုးကြည့်နေသော သူ့ကို သက်ကလည်ပင်းလေးစောင်းငဲ့ပြီး မော့ကြည့်ကာဖြေလိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးများက သက်မျက်နှာဆီမှ ရင်ညွန့်ဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ သတို့်သမီးဂါဝန်၏ လည်ပင်းဟိုက်ဟိုက်ထဲမှ ရင်သားနှစ်မြွာကြားရှိ အကွဲကြောင်းလေးကို မြင်နေရသည်။ စကားတစ်လုံးမှထပ်မပြောဘဲ သူက နောက်ကျောမှ ဂါဝန်ဇစ်ကိုဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။
ပြီးတော့ သက်ပခုံးပေါ်မှလက်ကျော်၍ ဂါဝန်ကို အောက်သို့လျှောချလိုက်သည်။ အင်္ကျီနှင့်တွဲချုပ်ထားသော ရင်ပုံခွက်များပါ ပါသွားပြီး ၃၈ စီကက်ပ် ဆိုဒ်ရှိသော သက်၏ ရင်သားဖောင်းဖောင်းအိအိများက လျှံထွက်လာသည်။ သက် မလှုပ်ရဲဘဲ မှန်ထဲသို့ကြည့်လိုက်သည်။
သူနှင့် မှန်ထဲမှာ မျက်လုံးချင်းဆုံသည်။ မပြုံးမရယ် ခပ်တည်တည်ဖြစ်နေသော သူ့မျက်နှာကိုငေး ကြည့်နေမိဆဲ သူ့မျက်လုံးများထဲတွင်အရိုင်းဆန်သော အရိပ်တစ်ခု ဖြတ်ပြေးသွားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ကြီးမားကြမ်းတမ်းသော သူ့လက်ဖဝါးများက သက်၏ ရင်သားနှစ်မြွှာကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သက်ယောင်ယမ်းပြီး မျက်လုံးများကို မှိတ်လိုက်သည်။ သူက ခပ်ဆဆတစ်ချက်ညှစ်လိုက်သည်။
"အ"
သက်နှုတ်ဖျားမှ အသံတိုးတိုးထွက်သွားသည်။ သူက အသက်ပြင်းပြင်း တစ်ချက်ရှူလိုက်ပြီး သက်၏ရင်သားများကို စတင်ဆုပ်နယ်တော့သည်။ ထိုင်ခုံလက်တန်းနှစ်ဘက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။ သူက နို့အုံကို ဆုပ်ညှစ်ပြီးနယ်လိုက် နို့သီးဖျားလေးများကို လက်ညိုးနှင့် လက်မညှပ်ပြီး ဆွဲလိုက်လုပ်နေသည်။ အနည်းငယ်နာသော်လည်း သက်ကြိုးစားပြီး ထပ်မအော်မိအောင်နေသည်။
တဖြည်းဖြည်းနှင့် သက်၏ နို့သီးလေးများ မာတောင်လာသည်။ သူ့လက်များတွင် မှော်ဓာတ်စီးဝင်နေသလို ရှိန်းဖိန်းပြီး အလွန်သာယာသော အရသာတစ်မျိုးကို ခံစားရသည်။ သူ့အသက်ရှူသံက ပြင်းလာသည်။ ရင်သားများကို ညှစ်နေသောလက်က ပိုအားပါလာသည်။ နာကျင်မှုနှင့် သာယာမှုက ဒွန်တွဲနေသည်။ ကိုဆိုလျှင် ဆုပ်နယ်ရုံလွဲပြီး ခုလောက်ထိ တစ်ခါမှ တင်းတင်းကြီး မညှစ်ဖူးချေ။
သို့သော် နာတာထက် ကောင်းတာကပိုနေသည်။ ပူနွေးရှိန်းဖိန်းမှုက ရင်သားများဆီမှတဆင့် ပေါင်ကြားထဲအထိ စီးဆင်းသွားသည်။ သက်၏ မိန်းမအင်္ဂါနှုတ်ခမ်းသားများတွင် သွေးတဒုတ်ဒုတ် တိုးပြီး ဖောင်းတင်းလာသည်ကို စတင်ခံစားမိသည်။ သူက နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ဖက်ကို ဆွဲပြီး ညှစ်လိုက်သည်။
သက်အံကြိတ်ထားမိသည်။ နို့အုံထွားထွားများကို ချေပေးပြီး နောက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲညှစ်လိုက်ပြန်သည်။
"အား...အ...အ...အား"
သက်မနေနိုင်ဘဲ ခပ်တိုးတိုးညည်းတွားမိသည်။ သူ့လက်များက ပိုလှုပ်ရှားသွားပြန်သည်။ သက် မနေနိုင်တော့ဘဲ ရင်သားများကို ကော့ပေးမိသည်။ ညည်းရင်း မျက်လုံးများကို ခပ်သာသာဖွင့်ကြည့်မိသည်။ မှန်ထဲမှ သူ့ပုံရိပ်က အသည်းယားစရာကောင်းနေသည်။
နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ထားရင်း မှန်ထဲကသက်ကို အနည်းငယ်မှေးစင်းထားသော မျက်လုံးများဖြင့်ကြည့်နေသည်။ သူ့လက်နှစ်ဘက်က သက်နို့အုံကြီးများကို ဆုပ်ညှစ်လိုက် တင်းတောင်နေသော နို့သီးလေးများကို ပွတ်ချေလိုက်လုပ်နေသည်။ သတို့သမီးဝတ်စုံက သက်ရင်သားများအောက်အထိ လန်ကျနေသည်။ ကြည့်ရင်း သက်ရှက်လာမိပြီး မျက်နှာ နီမြန်းလာသည်။
"သက်ထား"
သူက လည်ချောင်းထဲမှလာသော ချောက်ကပ်ကပ်အသံသြသြဖြင့် ခေါ်သည်။ သက် ရုတ်တရက် ရေငတ်လာသလိုခံစားလိုက်ရသည်။
"ရှင်"
သူ့မျက်နှာကို လှည့်ပြီးမော့ကြည့်ကာ ထူးလိုက်သည်။ သို့သော် သက်၏ ထူးသံက လည်ချောင်းထဲမှာ ပျောက်နေသည်။
သူက ဘာမှဆက်မပြောဘဲ သက်၏ လက်မောင်းနှစ်ဘက်မှ ဆွဲထူကာ ကုတင်ဘက်ဆီသို့ ခေါ်သွားသည်။ သက်တစ်ကိုယ်လုံး ပူနွေးရှိန်းဖိန်းကာ ဘာဆိုဘာမှကို ရေရေရာရာမသိတော့ဘဲ လေထဲလမ်းလျှောက်နေသလို ပါသွားသည်။ ဒူးများကညွတ်ခွေချင်နေသည်။
သူက သက်ကို ကုတင်ပေါ် ဆွဲမတင်ပေးဘဲ ခါးစောင်းလောက်မြင့်သည့် ခုတင်ပေါင်သို့ မှောက်လျက်ဖိချပေးလိုက်သည်။ ခြေထောက်က ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာရှိနေပြီး အပေါ်ပိုင်းက ခုတင်ပေါ်မှာမှောက်လျက်ဖြစ်နေသည်။ ရင်သားများက မွေ့ရာပေါ်တွင် ပြားနေအောင်ဖိမိနေသည်။ သူက သက်ကို မထိသေးဘဲနောက်ကျောဘက်မှာ ခဏငြိမ်နေသည်။
ခဏနေတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ခါးပတ်ခေါင်းပြုတ်ကျသံ ဒေါက်ခနဲကို ကြားရသည်။ ပြီးတော့ ဇစ်ဆွဲဖွင့်သံ။ ထို့နောက် သူက သက်၏ ဂါဝန်ကားကားကြီးကို ခါးအထိလှန်တင်လိုက်သည်။ အောက်ခံအတွန့်အဖတ်များပါ ပေါင်းပြီး ပိုးသားနှင့် ချည်သားရောနေသော အဝတ်အပုံလိုက်ကြီးက သက်ခေါင်းပေါ်အထိ ပုံကျလာသည်။ နကိုတည်းက မှောက်လျက်ဖြစ်နေသော သက်မျက်နှာတဝိုက်မှာ မှောင်အတိကျသွားသည်။ ဘာမှမမြင်ရတော့။ ရှက်ရှက်နှင့် မဖယ်မိဘဲ ဒီအတိုင်းနေလိုက်သည်။
အညိုရောင်ဆံနွယ်ခွေလိပ်များကသာ ဂါဝန်စအောက်မှ ဖြာထွက်နေသည်။ သူ့လက်များက သက်၏ အသားရောင် ဇာနားတပ် ပိုးအတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို လိပ်ပြီးချွတ်နေသည်။ အောက်အထိမချွတ်ဘဲ ခြေသလုံးနားတွင် ရပ်ထားလိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကားလိုက်သည်။ သက်က ရှက်ပြီး ပြန်ဆွဲစေ့မိသွားသည်။ သူက တင်ပါးလုံးလုံးအိအိလေး တစ်ဖက်ကို ခပ်နာနာဆွဲညှစ်လိုက်သည်။
"အား"
သက် လန့်သွားပြီး အလိုက်သင့်လျှော့ပေးလိုက်သည်။ သူ့လက်ချောင်းထိပ်ဖျားလေးများက အကွဲကြောင်းလေးတစ်လျှောက် ပွတ်ဆွဲလာသည်။ ထို့နောက် ပေါင်တွင်းသားနုနုလေးများကို ပွတ်ပေးသည်။ သက်၏ မိန်းမအင်္ဂါတစ်ခုလုံး ပိုပြီးဖောင်းကလာသည်။ လျှပ်စစ်စီးသလို ပူနွေးရှိန်းဖိန်းသော ခံစားချက်နှင့်အတူ တစ်ချက်တစ်ချက် အစေ့လေးဆီမှ ကျဉ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး အကွဲကြောင်းလေးထဲတွင် အရည်ကြည်လေးများ စိုလာသည်။
ရုတ်တရက် သူ့ပေါင်နှစ်ဖက်က သက်ပေါင်များနှင့်ကပ်လာသည်။ ပူနွေးတောင့်တင်းသော အချောင်းကြီးတစ်ချောင်းက သက်၏ အကွဲကြောင်းလေးကြားသို့ တိုးဝင်ဖိပွတ်လာသည်။ သူ့လက်ကြမ်းကြီးနှစ်ဖက်က သက်တင်ပါးကို ဆုပ်နယ်နေသည်။
သူ့လိင်တံကြီးက သက်၏နှုတ်ခမ်းသားလေးများနှင့် မထိတထိ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ပွတ်နေသည်။ သက်၏အရည်လေးများက သူ့လိင်တံကြီးကို စိုကုန်သည်။ တစ်ချက်တွင် သူကနောက်ဆုတ်ပြီး ဆတ်ကနဲရှေ့သို့ပြန်တိုးလိုက်ရာ အစေ့လေးကို နောက်မှတည့်တည့်ထိုးမိသွားသည်။ သက်၏အကြောများ စိမ့်ခနဲဖြစ်သွားပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ခါသွားသည်။
"အား...ကိုစိုင်း"
သူ့နာမည်ကို ခေါ်မိသွားသည်။ သူက ငုံ့ကိုင်းကာ သက်ကိုအနည်းငယ်ဆွဲမပြီး ရင်ဘတ်အောက်မှလက်လျှိုကာ နို့်များကို ဆုပ်ခြေပေးသည်။ သက် ရူးမတတ်ဖြစ်လာသည်။ တင်ပါးကိုနောက်သို့ကော့ပေးမိသည်။သူက နို့ကိုင်ထားသောလက်တစ်ဖက်ကိုလွှတ်ကာ သက်ခါးကို ငြိမ်အောင်ဖိထားပြီး သက်၏ အကွဲကြောင်းလေးထဲ သူ့လိင်တံထိပ်ဖူးနှင့်တေ့ကာ တစ်ချက်တည်း တဆုံးထိုးသွင်းလိုက်သည်။
အရည်များစိုရွဲကာ ချောဆီလိုဖြစ်နေသောလည်း ကိုနှင့်မလုပ်ရတာ ခြောက်လလောက်ကြာသွားသည့်အပြင် သူ့လိင်တံကြီးက ကို့ထက်အများကြီးပိုပြီး ရှည်လည်းရှည် ကြီးလည်းကြီးသဖြင့် သက်၏လမ်းကြောင်းလေးထဲ နာကျင်စွာ မဆံမပြဲ ထိုးသိပ်ဝင်သွားသည်။ ထိပ်ဖူးကလည်း သားအိမ်ခေါင်းကိုသွားထိသဖြင့် ဒုတ်ခနဲအောင့်သွားသည်။
"အား...ကိုစိုင်း"
"ရှူး..ရှူး"
သူက သက်ကို ကလေးလိုချော့ရင်း ခါးကိုဖိထားသောလက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး ပါးစပ်ကို အသာအယာအုပ်လိုက်သည်။ လက်ချောင်းတစ်ချောင်းက သက်ပါးစပ်ထဲတိုးဝင်လာပြီး သွားဖုံးသားများကိုပွတ်တိုက်လိုက် လျှာလေးနှင့်ထိပေးပြီး စုပ်ခိုင်းသလိုလုပ်လိုက် လုပ်နေသည်။ ရင်သားကိုလည်း ချော့သလို သာသာလေးညှစ်ပေးပြီး နို့သီးခေါင်းလေးများကိုတလှည့်စီပွတ်ပေးနေသည်။
သက် အရည်များပိုစိုရွှဲလာသည်။ သူက အသာအယာ စတင်လှုပ်ရှားသည်။ အစပိုင်းတွင် ကျပ်ပြီးနာကျင်နေသော်လည်းတဖြည်းဖြည်း လိင်အင်္ဂါအတွင်းပိုင်းနံရံများတွင် သာယာသော ထိပွတ်သည့်ခံစားချက်ပေါ်လာသည်။ တဖြည်းဖြည်း ပိုကောင်းလာသည်။ သူလည်းကောင်းလာပုံရသည်။ ဆောင့်ချက်များကပိုရှည်ကာ ပိုပြင်းလာပြီး လူကို သက်အပေါ်ကိုင်းချကာ နို့များကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် စုံ ဆုပ်နယ်နေသည်။ စောစောကလို တအားညှစ်လာပြန်သည်။
သူ့အသက်ရှူသံများကပြင်းလာသည်။ သို့သော် နာမှန်းမနာမှန်း သက်မသိနိုင်တော့။ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း အကြောထဲစိမ့်ပြီးကောင်းသွားကာ အသံထွက်ပြီးခပ်တိုးတိုးအော်ညည်းနေမိသည်။ အချိန်တွေဘယ်လောက်ကုန်သွားမှန်းလည်းမသိတော့။ သာယာမှုကမ္ဘာထဲတွင်မျောနေသည်။ လေထဲမှာ ဝဲပျံနေပြီးမြေပေါ်ပြန်မကျသလို ခံစားနေရသည်။ ရမ္မက်လှိုင်းတွင် နှစ်ယောက်လုံး မပြီးနိုင်မစီးနိုင် စီးမျောနေပြီး နောက်ဆုံး သူက သူမ၏
တင်ပါးများကို ဆုပ်ကိုင်ကာ အားရပါးရဆောင့်သည်။ ဆောင့်ရင်း သူ့လိင်အင်္ဂါကြီးက ပိုမိုတောင့်တင်းလာကာ ဆတ်ခနဲ တစ်ချက်တန့်သွားပြီး တဆတ်ဆတ်ခါရင်း သူမ၏ လမ်းကြောင်းလေးထဲသို့ သုက်ရည်ပူပူနွေးနွေးများကို ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမပေါ်သို့်မှောက်ချကာ ငြိမ်နေသည်။ သူမလည်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ်စွာဖြင့် သူ့အောက်မှာ ငြိမ်နေမိသည်။
ရုတ်တရက် သူဆတ်ခနဲထလိုက်သည်။ သူမလန့်သွားသည်။ ဘာပါလိမ့် ဆိုပြီး မော့ကြည့်မိသည်။
"မင်းမပြီးသေးဘူး"
သူမ ပြီးစရာမလိုပါ။ သူနှင့်လုပ်ရသော ခံစားချက်က အရမ်းကောင်းသည်။ ရူးမတတ်ကောင်းပါသည်။ ကိုနှင့်အတူနေတုန်းကလည်း သူမပြီးခဲသည်။ ပြီးခဲ့တုန်းကလည်း ယခုလောက်ထိ ပြင်းထန်သောခံစားချက်မျိုးမဟုတ်။ ရေလှိုင်းလေးများကို စီးသလို ငြိမ့်ငြိမ့်လေးပြီးသွားတာမျိုး။ ပြီးတယ်ဆိုတာ ခုထက်ပိုမကောင်းနိုင်တာတော့ သေချာပါသည်။
"ဘာမှမဖြစ်ဘူးကိုစိုင်း...သက်အရမ်းနေလို့ကောင်းတယ်"
သက် ရှက်ရှက်နှင့်ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
"လာစမ်းပါ"
သူက ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး သူမကိုပါ ဂျိုင်းက မတင်လိုက်သည်။ ခုတင်ခေါင်းရင်းက ခေါင်းအုံးများကို ခပ်လျှောလျှောမှီကာ သက်ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲမယူသည်။ သက်ခေါင်းက သူ့ပခုံးပေါ်မှာတင်ထားပြီး သူ့ရင်ဘတ်ကို ကျောမှီကာ ပက်လက်အနေအထား။ သက်၏ ကြေမွနေပြီဖြစ်သောသတို့သမီးဂါဝန်ကို ခါးမှာလိပ်တင်လိုက်သည်။
သက်ခြေထောက်ကို သူ့ခြေထောက်နှင့် ကားလိုက်ပြီး ဘယ်လက်က သက်၏ နို့များကို ကိုင်ပေးကာ ညာလက်က ပေါင်ကြားထဲတိုးဝင်ပြီး လက်ခလယ်ဖြင့် စောစောကပန်းထုတ်ထားသော သူ့ သုက်ရည်များကို ကော်ယူလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အစေ့လေးကို သုတ်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းပွတ်ပေးသည်။
" အား...အား"
မကြာခင် သက်ခပ်တိုးတိုးလေး အဆက်မပြတ်ညည်းတွားလာသည်။ သူကလက်ခလယ်ကို ခပ်သွက်သွက် ကစားပေးသည်။ သက် အရမ်းကောင်းလာပြီး အီဆိမ့်ရှိန်းဖိန်းသော ခံစားချက်က လိင်အင်္ဂါတစ်ခုလုံးကို ပျံ့နှံ့လာသည်။ သူက ပွတ်ပေးနေရင်း အစေ့လေးကို လက်ညှိုးလက်မနှင့် ခပ်သာသာ ညှစ်လိုက်သည်။ သက်မရှက်နိုင်တော့ဘဲ ကော့ပျံသွားသည်။ သူကလက်ခလယ်ကို ခပ်မြန်မြန် ကစားပေးလိုက်သည်။ နို့်ကိုညှစ်ပေးနေသောလက်ကလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းညှစ်ပေးနေသည်။ သက်၏ လိင်အင်္ဂါနှုတ်ခမ်းသားလေးများ တဆတ်ဆတ်ခါလာပြီး ခံစားချက်အားလုံး အထွတ်အထိပ်သို့ စုပြုံရောက်သွားတော့သည်။
"အား...ကိုစိုင်း...အား...."
ကိုနှင့်ပြီးခဲ့သော လှိုင်းက မြစ်ထဲကလှိုင်းကြက်ခွပ်လေးတွေဆိုလျှင် ကိုစိုင်းနှင့်ပြီးရသော လှိုင်းက ပင်လယ်ကမ်းစပ်က လှိုင်းလုံးကြီးတွေလို အရှိန်အဟုန်ပြင်းထန်လွန်းသည်။ အားကောင်းသော လှိုင်းလုံးကြီးတွေကို တသိမ့်သိမ့် တငြိမ့်ငြိမ့်စီးရင်း သက် သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ အရုပ်ကျိုးပြတ် ပုံကျသွားတော့သည်။
......................................................................................................................................................
အခန်း ( ၂ )
မျက်လုံးများကို ဖွင့်လိုက်သည်နှင့် နွေးထွေးပြီး တိတ်ဆိတ်မှောင်မိုက်သော ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုထဲရောက်နေကြောင်း သက်သိလိုက်ရသည်။ ရုတ်တရက် ဘယ်အချိန်ရှိပြီး ဘယ်နေရာမှာနိုးလာကြောင်းကို စဉ်းစားလို့မရဘဲဖြစ်နေသည်။ လက်နှစ်ဘက်ကို ဆန့်တန်းပြီး အိပ်ရေးဝသွားသော ကြောင်လေးတစ်ကောင်လို အညောင်းဆန့်လိုက်စဉ် နူးညံ့သော မွေးပွစောင်ကြီးကို စမ်းမိသဖြင့် တွန်းဖယ်လိုက်သည်။
နံနက်ခင်း၏နေရောင်က မှန်ပြတင်းမှတဆင့် သံပုရာစိမ်းရောင် ခန်းဆီးစကိုဖြတ်၍ အခန်းထဲသို့ ခပ်ဖျော့ဖျော့ ကျရောက်နေသည်။ သက် အိပ်နေသော မင်္ဂလာဦး ကုတင်ကြီးနှင့်ကျွန်းသားမှန်တင်ခုံကို တွေ့လိုက်ရမှ စိုင်းစောထွန်း ဆိုသော ကိုစိုင်း၏ အိမ်ကိုရောက်နေကြောင်းနှင့်တကွ ညက အဖြစ်အပျက်များအားလုံးကိုပါ ရုတ်တရက် သတိရပြီး မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီမြန်းထူပူလာအောင် ရှက်မိသွားသည်။
သက်နံဘေးကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုစိုင်းအိပ်သောဘက်တွင် နေရာလွတ်ကိုသာ တွေ့ရသည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိ မှန်တင်ခုံမှ မှန်ပေါ်တွင် စာကြောင်းများ ရေးခြစ်ထားသော စာရွက်ဖြူတစ်ရွက် ကပ်ထားသည်ကို သတိထားမိသည်။ ညကတည်းက မချွတ်ရသေးသော ဂါဝန်ရှည်ကြီးကို မနိုင့်တနိုင် မပြီး ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ စာရွက်ကိုသွားကြည့်သည်။
" ညကပင်ပန်းထားလို့ မနှိုးတော့ဘူး။ အောက်မှာ မနက်စာပြင်ခိုင်းထားတယ်။ နိုးတဲ့အချိန် ရေချိုးပြီး ဆင်းစားပါ။ "
လက်ရေးသော့သော့များနှင့် ရေးထားပြီး အောက်မှာ သူ့လက်မှတ်ထိုးထားသည်။ သက် လို့လည်း ချစ်စနိုးမခေါ်...သူ့နာမည်လည်းထည့်မရေးသော တိုပြတ်ပြတ် စာလေးကို ကြည့်ရင်း သက်ရင်ထဲမှာ အမျိုးအမည်မသိသော လှိုက်လှဲသည့်ခံစားချက်တစ်မျိုးကို ခံစားမိသည်။ မှန်ပေါ်မှ စာကို လက်ချောင်းထိပ်ဖျားလေးများနှင့် ခပ်ဖွဖွ ပွတ်သပ်နေမိသည်။ ထိုစဉ် မှန်ထဲမှ ပုံရိပ်ကို သက်သတိထားမိသွားသည်။
အရိုင်းဆန်ဆန်ခွေလိပ် ဝဲဖြာကျနေသော အညိုရောင် ဆံပင်ရှည်များ၊ ပွတ်မိထားသဖြင့် ပန်ဒါမျက်လုံးလို ဖြစ်နေသော အိုင်းရှဲဒိုးနှင့် လိုင်နာများ၊ ဗလာကျင်းနေသော ပခုံးနှင့် ပန်းသွေးညိုရောင် နို့သီးထိပ်ဖျားလေးများ ထောင်မတ်နေသည့် ရင်သားထွားထွားနှစ်မြွှာ၊ ခါးလည်ထိ လန်ကျနေသော ဂါဝန်အပေါ်ပိုင်း၊ တွန့်လိပ်ကြေမွနေသော အောက်ပိုင်းမှ စကတ်ကားကား... သရဲကားထဲက တမလွန်မှသတို့သမီးနှင့် တူနေသည်။
ပေါင်ကြားထဲမှလည်း စေးကပ်ကပ်ခံစားချက်ကိုရသည်။ ဂါဝန်ကိုမပြီးလှန်ကြည့်လိုက်တော့ ညက ပေကျံနေသည့် သုက်ရည်များနှင့် သက်၏ အရည်ကြည်များက မိန်းမအင်္ဂါတစ်ခုလုံးနှင့် ပေါင်တွင်းသားများတွင် စီးကျခြောက်သွေ့နေသည်။ ရှက်ရှက်နှင့် ရေချိုးခန်းထဲကိုပြေးဝင်သွားပြီး ဂါဝန်ကိုချွတ်ကာ ရေမြှုပ်တုံးတွင်ဆပ်ပြာရည်ထည့်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးကို တိုက်ချွတ်ဆေးကြောပစ်သည်။
ထို့နောက် ကိုစိုင်း၏ ကြွေသားရေချိုးကန်ထဲတွင် ရေနွေးနွေးစပ်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းကိုက်မှုများပြေလျော့အောင်စိမ်ရင်း သက် မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားလိုက်သည်။ မင်္ဂလာပွဲ ပြီးသွားပြီဖြစ်၍ စိတ်ဖိစီးမှုများအားလုံးကို လျှော့ချလိုက်သောအခါ အတိတ်၏ ပုံရိပ်များသည် သက်၏အာရုံထဲတွင် ရုပ်ရှင်ပြသလို တစ်ကွက်ပြီးတစ်ကွက် ထင်ဟပ်လာလေသည်။
.....................................................................................................................
သက်ထားသခင်သည် လူလတ်တန်းစား မိသားစုမှပေါက်ဖွားလာသဖြင့် ပစ္စည်းဥစ္စာ မချမ်းသာသော်လည်း အလှကလေးတစ်ခုတော့ဖြင့် ချမ်းသာသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သဘာဝအတိုင်း လှိုင်းတွန့်လေးများပါသည့် နူးညံတောက်ပသော ဆံပင်ညိုညိုရှည်ရှည်များ၊ အရပ် ငါးပေငါးလက်မ၊ တင်းရင်းအိစက်သော ရင်သားများ၊ သေးသွယ်သော ခါးကလေးနှင့် လုံးဝန်းဖောင်းပြည့်သော တင်သားအိအိထွားထွားများတို့နှင့်လိုက်ဖက်သည့် ယောကျ်ားလေးတိုင်း၏ အာရုံကိုဆွဲဆောင်နိုင်သောကိုယ်လုံးနှင့် ဂျပန်မကလေးလို မျက်ဝန်းနက်နက်နှင့် မျက်လုံးကြီးကြီးလေးများ၊ အဖျားကော့နေသော နှာတံလုံးလုံးလေး၊ပန်းသွေးရောင် နှုတ်ခမ်းဖောင်းဖောင်းပြည့်ပြည့်လေးများတို့ဖြင့် ချစ်စရာမျက်နှာလေးကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။
ဆေးဝါးကျွမ်းကျင် တက္ကသိုလ်မှ ကွင်းန် သက်ထားသခင်နှင့် ပန်းကိုလိုလို့ ဝဲသောလိပ်ပြာ ဆေးကျောင်းသားလေး ကိုကိုမောင်တို့၏ အချစ်ဇာတ်လမ်းသည် နတ်သမီးပုံပြင်လို လှပသော အချစ်ဇာတ်လမ်းလေးတစ်ပုဒ်ဖြစ်ခဲ့သည်။
ရည်းစားဖြစ်ပြီး တစ်နှစ်အတွင်း သက်ထား၏အပျိုစင်ဘဝလေးသည် ကို့ခူးခြွေခြင်းကို ခံခဲ့ရသည်။ ရည်းစားမထားဖူးသော အရိုင်းလေး သက်သည် ကို၏ ချိုသာသော အချော့အယများ၊ အမှတ်တရနေ့များတွင် ရလေ့ရှိသည့် ပန်းစည်း ချောကလက် ဝက်ဝံရုပ်များ၊ ကျွမ်းကျင်ညက်ညောလှသည့် ချစ်ဗျူဟာများထဲတွင် လှိုင်းလုံးများစီးသလို တသိမ့်သိမ့် တငြိမ့်ငြိမ့်နှင့် စီးမျောခဲ့သည်။
ကိုက သက်အပေါ် အရမ်းကောင်းခဲ့သည်(ကောင်းခဲ့သည်ဟု သက်ထင်ခဲ့သည်)။ ကိုနှင့်ချစ်သော သုံးနှစ်တွင် တစ်ခါမှ ရန်လည်းမဖြစ်ဖူး၊ လေသံမာမာနှင့်လည်း မပြောဖူး၊ အငြင်းလည်းမပွားဖူး။ လူတိုင်းအမြင်မှာ သက်တို့ဟာ နတ်ဖက်သည့်စုံတွဲလေး။
တကယ်ဆို သက် သတိထားခဲ့မိသင့်သည်။ ကိုဟာ သက်ကို ချစ်တယ်ချစ်တယ်သာ တဖွဖွပြောသော်လည်း သက်နှင့် အနာဂတ်ကို အတူဖြတ်သန်းဖို့ အစီအစဉ်လည်း တစ်ခါမှဆွဲမပြဖူး၊ မတိုင်ပင် မဆွေးနွေးဖူး၊ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း အဆုံးစွန်အထိ နီးစပ်ခဲ့သော်လည်း ကို့စိတ်ထဲဘာတွေတွေးနေမှန်း ခန့်မှန်းနိုင်သည်အထိ စိတ်ချင်းလည်း တစ်ခါမှ မနီးစပ်ခဲ့ဖူး။ အဲဒီတုန်းကတော့ သက်မသိခဲ့ပါ။
ကျောင်းပြီးလျှင် ဇာတ်လမ်းပြီးမယ်ဟု ရည်ရွယ်ထားခဲ့လိမ့်မယ်လို့လည်း သက်မရိပ်မိခဲ့ပါ။ သက်ထင်ခဲ့တာ သက်နှင့်ကိုသည် သိပ်ချစ်ကြတဲ့ချစ်သူတွေ၊ တစ်နေ့လက်ထပ်ကြဖို့ဆိုတာ စကားထဲထည့်ပြောစရာမလိုအောင်ကို သိနေပြီးသား။
ကိုနှင့်တွဲတာ ၂ နှစ်ပြည့်ခါနီးမှာ ကိုက ကျောင်းပြီးသွားသည်။ သက်တို့ကျောင်းက နှစ်တိုသော်လည်း သက်က ကို့ထက် ၂ နှစ်ငယ်တာမို့ နောက်ဆုံးနှစ်တက်နေတုန်း။ ကိုကအလုပ်မဝင်ခင် ၁၀ တန်းကျောင်းသားများနှင့် ဆေးကျောင်းမှ နှစ်ငယ်ကျောင်းသားများကို ဂိုက်လုပ်နေသည်။ အဲဒီတစ်နှစ်လည်း ကိုကအလုပ်များ သက်ကစာများ၍ သိပ်မအားကြတဲ့ကြားက မှန်မှန်ချိန်းတွေ့ခဲ့ကြသေးသည်။
ကိုအလုပ်ဝင်လို့ နယ်ကို ပို့စတင်ကျတဲ့အချိန်မှာ သက်တို့ ၃ နှစ်ပြည့်ပြီ။ သက်လည်းကျောင်းပြီးလို့ အဆောင်နေပြီး ဆေးကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်သည်။ ကိုက ဆေးရုံမှာအလွန်အလုပ်များနေသည်။ သက်ကိုမှန်မှန်မဆက်သွယ်နိုင်တော့။ တဖြည်းဖြည်း ဖုန်းခေါ်တာတွေက ကျဲလာသည်။ ရန်ကုန်နှင့် လေးနာရီလောက်သာ ကားစီးရသော နယ်မြို့လေးမှာ ဖြစ်သော်လည်း သက်ကိုလာမတွေ့နိုင်တော့။
နောက်ဆုံးတဖြည်းဖြည်းနှင့် ကို့ဆီက ဖုန်းမလာတာ ၂ပတ်ကျော်လာတော့ သက်လန့်လာသည်။ အဲဒီအချိန်မှာ သူငယ်ချင်းများဆီက ကို့သတင်းတွေ ကြားလိုက်ရတာဖြစ်သည်။ သူ ဂိုက်ပြပေးခဲ့သော ဆေးကျောင်းသူလေးနှင့် တွဲနေသည်တဲ့။ ကောင်မလေးက မိုးကုတ်ဘက်က သူဌေးသမီးတဲ့။ ကိုက ရန်ကုန်ကိုလည်းပိတ်ရက် ခဏခဏလာသည်တဲ့။ သက်ကိုသာ လာမတွေ့တာတဲ့။
သက်ဘယ်လိုမှ မယုံနိုင်တော့။ သွေးရူးသွေးတန်းနှင့် ဖုန်းဆက်ပြီးမေးမိသည်။ ကိုက ဖုန်းချပစ်ပြီး ထပ်ခေါ်တော့ စက်ပိတ်ထားသည်။ လုံးဝပြန်မဖြေ။ တစ်ပတ်လုံး သက် အဆက်မပြတ်ခေါ်သည်။ နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တော့သဖြင့် ပိတ်ရက်တွင် အရဲစွန့်ကာ ကိုတာဝန်ကျသည့်မြို့သို့ တစ်ယောက်တည်း ကားစီးပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။
နေ့ခင်းက စီးသွားတာ ဟိုရောက်တော့ ညကိုးနာရီထိုးတော့မည်။ဆိုက်ကယ် တက်စီတစ်စီးကို ရှားရှားပါးပါး ရှာငှါးပြီး လေးပင်သောစိတ်ဖြင့် ကိုပြောထားဖူးသည့်လိပ်စာကို လိုက်ရှာသည်။ သက်မျက်နှာကိုတွေ့ရင် ကို ပစ်ပစ်ခါခါတော့ မလုပ်တန်ကောင်းရဲ့။ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြေရှင်းလိုက်ရရင် ပြသနာတွေအကုန်လုံး ပြေလည်ရှင်းလင်းသွားကောင်းရဲ့။
မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် သက် ကို့တံခါးကိုခေါက်သည်။ တံခါးဖွင့်ပေးသောကိုက သက်ကိုမြင်တော့ အံ့သြပြီး မျက်နှာပျက်နေသည်။ သက်လက်ထဲကအထုပ်ကိုလည်း ကူမဆွဲ၊ အထဲလည်းမခေါ်ဘဲ အပေါက်ဝမှာပိတ်ရပ်နေသည်။
"ဘယ်သူလည်း ကိုကြီး"
ကလေးသံလိုလို ချိုအီချွဲပျစ်သော အသံကို ကြားလိုက်ရပြီးနောက် သက်မျက်လုံးများ ပြာဝေသွားကာ နောက်ထပ်ဆက်ဖြစ်သမျှအားလုံး အိပ်မက်လို ဝေဝါးသွားခဲ့လေသည်.....။
"အနည်းဆုံးတော့ ကိုကြီး သူ့ကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့မှဖြစ်မယ်"
"ကိုကြီးသွားကြည့်လေ...ပြန်လာရင် တွယ်တာ ဒီမှာမရှိနှင့်စေရဘူး။ သူကအသက်၂၃နှစ်ရှိပြီဖြစ်တဲ့ အရွယ်ရောက်ပြီး မိန်းမတစ်ယောက်။ ဒီအထိတောင် လာတတ်သေးတာ ပြန်လည်းပြန်တတ်တယ်။ ကိုကြီး အစိုးရိမ်တွေပိုပြီး လိုက်စောင့်ရှောက်နေစရာမလိုဘူး။"
သတိပြန်ဝင်လာသောအချိန်တွင် သက် လမ်းမပေါ်မှာ တစ်ယောက်တည်းလျှောက်နေသည်။ ဆိုက်ကယ်၊ ဆိုက်ကား၊ မြင်းလှည်း...ငှါးစရာတစ်ခုမှမတွေ့ရတော့။ အိမ်များကလည်း တံခါးပိတ်၊ တိတ်ဆိတ်။ လမ်းဟိုဘက်မှ ခွေးတစ်ကောင်က သက်လျှောက်လာသည့်ဘက်ကိုကြည့်ကာ စူးစူးဝါးဝါး ထိုးဟောင်သည်။ ရှေ့ဆက်မသွားရဲဘဲ နေရာမှာ ရပ်နေရသည်။
ထွက်လာမိတာကို သက်အလွန်နောင်တရနေသည်။ ခုမှတော့ ဘယ်လိုမှမတတ်နိုင်တော့။ အနားမှာ အကူအညီတောင်းစရာ လူရှိမလားလို့ လှည့်ပတ်ကြည့်သော်လည်း တစ်ယောက်မှမတွေ့။ ရုတ်တရက် လေအဝှေ့တွင် ချဉ်ချဉ်စူးစူး ချက်အရက်နံ့ကို ရသည်။ မညီညာသော ခြေသံများက တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်လာသည်။ တော်တော်မူးနေသော လူတစ်ယောက်။ သက်ကိုမြင်တော့ ခြေလှမ်းတုံ့သွားသည်။
"ညီမလေး ...အကိုဘာကူညီရမလည်း ဟင်"
သွေးရိုးသားရိုး စေတနာနှင့်မေးသော မေးခွန်းမဟုတ်ကြောင်း သက်သေချာပြောနိုင်သည်။
"ရပါတယ်...လာကြိုမယ့်သူနဲ့ လမ်းမှာလွဲနေလို့စောင့်နေတာ"
သက်စကားမခိုင်လုံတာ ထိုလူသိသည်။ ကြွက်နံ့ရသွားသောကြောင်လို သူ့နှာခေါင်းက ရှုံ့ပွပွ ဖြစ်သွားသည်။ အဆီပြန်နေသောမျက်နှာတွင် ရမ္မက်ခိုးကို တွေ့ရသည်။ သက်အနားကို ပိုမိုတိုးကပ်လာသည်။ လက်ကိုလှမ်းဆွဲသည်။ သက်က ပုတ်ထုတ်ပြီး အသံကုန်အော်ရန် ပါးစပ်ဟလိုက်ချိန်တွင် ထိုလူက သက်ပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်သည်။ ရွံစရာကောင်းသော သူ့လက်ဖဝါးက သက်နှုတ်ခမ်းနှင့် ထိကပ်နေသည်။ သက်အတင်းရုန်းသည်။
မူးနေသော ယောကျ်ားအားက ပိုသန်သည်။ ရုန်းကန်ရင်း အလွန်ကံဆိုးလှသော ကိုယ့်အဖြစ်ကိုယ်ကို တွေးနေသည်။ ခုလိုအဖြစ်မျိုးတွေကြုံရမယ့်အစား သေသွားလိုက်ဖို့ ဆုတောင်းမိသည်။ ထိုလူက သက်၏ ဂျင်းဘောင်းဘီကြယ်သီးကို အတင်းဆောင့်ဆွဲပြီးဖြုတ်လိုက်သည်။ ထိုစဉ် ကားမီးရောင်တန်းတစ်ခု ရုတ်တရက်ထိုးကျလာပြီး ကျွီခနဲထိုးရပ်သွားကာ ကားထဲမှ လူတစ်ယောက်ဆင်းလာသည်။ စိုင်းစောထွန်း၏ မျက်နှာကို သက်ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူးခြင်း ဖြစ်လေသည်။
................................................................................................................
သက်၏ ပခုံးကို လက်တစ်ဖက်က လာထိသည်။ ရုတ်တရက် ဆတ်ခနဲ ပြန်ရိုက်ချလိုက်မိသည်။ ရေစက်အချို့က လက်ပိုင်ရှင်ကိုစဉ်သွားသည်။
"ကိုစိုင်း...ဆောရီး...သက်လန့်သွားလို့ပါ"
"ရေတွေအေးကုန်ပြီ၊ အအေးမိလိမ့်မယ်။ ထွက်တော့။"
သူက သက်ကို ရေကန်ထဲကဆွဲထူပေးသည်။ တဘက်အကြီးကြီးဖြင့် ပတ်ပေးသည်။ ပြီးတော့ အိပ်ခန်းထဲပြန်ခေါ်လာကာ ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး ကျကျနန ရေသုတ်ပေးနေသည်။ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ပြီး သုတ်ပေးနေသော်လည်း လက်ရှိအချိန်တွင် သူ့စိတ်ထဲတွင် ညကလိုဆန္ဒတွေ ရှိပုံမပေါ်။ သက်ရေမြန်မြန်ခြောက်ပြီး အအေးမပတ်ဖို့သာ အဓိကဖြစ်သည်။
ကြင်နာမှုကို စကားလုံးများဖြင့် တစ်ခါမှမဖော်ပြဖူးသော်လည်း ခုလိုသူ့အပြုအမူများက တစ်ခါတစ်ခါ သက်အပေါ် ငဲ့ညှာလွန်းသည်။ ခေါင်းလျှော်မထားသော်လည်း ရေထိသွားသဖြင့် စိုထိုင်းနေသော ဆံပင်များကို သုတ်ပေးနေချိန်တွင် သက် စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ မျက်ရည်များ စီးကျလာတော့သည်။
"ဘာဖြစ်လို့လည်း၊ ဘာလို့ငိုတာလည်း"
သူက လက်ထဲကတဘက်ဖြင့် သက်မျက်ရည်များကို သုတ်ပေးသည်။
"သက်အပေါ် ဘာလို့ကောင်းတာလည်း။ သက်က ကိုစိုင်းကိုကောင်းကျိုးမပေးဘူး။ သက်ဘဝကို သက်အရှက်ကို နှစ်ခါပြန် ကယ်တင်ခဲ့တဲ့သူကို သက်က ဘာမှပြန်မပေးနိုင်ဘူး။ "
"ငါဘာမှမလိုချင်ဘူး၊ မင်းကို လက်ထပ်ချင်တယ် ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ် ဒါပဲ။ အခုပိုင်ပြီ၊ ကျေနပ်တယ်"
"သက်က ကိုစိုင်းကို အပျိုစင်ဘဝလေးတောင် မပေးနိုင်ဘူး၊ တစ်ခါမဟုတ် နှစ်ခါမဟုတ် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ဟိုတစ်ယောက်နဲ့ ဖြစ်ပျက်ပြီးသား"
သူက သဘောကျသလို တစ်ချက်ရယ်သည်။
"ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ လိုချင်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဖြစ်မှမဖြစ်နိုင်တာကိုး၊ ဘယ်တတ်နိုင်မလည်း။ ငါလည်း မိန်းမမတွေ့ခဲ့ဖူးတဲ့သူ မဟုတ်ပါဘူး။ မင်းသက်စေ့လောက် တွေ့ဖူးတယ်။ ပြီးတော့ နန်းလုံလည်းရှိသေးတယ်။"
နန်းလုံဆိုသောနာမည်ကြားသည်နှင့် သက်စိတ်ထဲတွင် သဝန်တိုစိတ်လေးနည်းနည်း ဝင်လာမိသည်။ ဟိုသက်စေ့က ခုချိန်မှာ ဘာမှအရေးမဟုတ်သော်လည်း နန်းလုံဆိုတာက သူနဲ့ နှစ်နှစ်ကျော်သုံးနှစ်နီးပါး ပတ်သက်ခဲ့ဖူးသော၊ သူလက်ထပ်မယူနိုင်သော်လည်း ဘယ်တော့မှလည်း သံယောဇဉ်ပြတ်နိုင်မှာမဟုတ်သော၊ လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ မပတ်သက်တော့ပေမယ့် တစ်သက်လုံး သူ့စောင့်ရှောက်မှုအောက်မှာရှိသွားမှာဖြစ်သော မိန်းကလေး။ သဝန်တိုစိတ်ကို သက် ကြိုးစားပြီးဖျောက်လိုက်သည်။ သူတောင် သက်အတိတ်ကို သဝန်မတိုတာ၊ သက်လည်း မတိုသင့်ပါ။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုစိုင်း"
သက်တိုးတိတ်စွာပြောမိသည်။ သူက ရေသုတ်ခြင်းကို လက်စသတ်လိုက်သည်။ သက်ကို သူ့ဘက်ဆွဲယူပြီးဖက်သည်။ ထိုစဉ် သက်ရင်သားများကို မတ်တပ်ရပ်နေသော သူ့ ထရက်ဆု ဘောင်းဘီအောက်မှ မာကျောသော အရာတစ်ခုဖြင့် ထောက်မိသည်။ သက် လက်ဖဝါးလေးနှင့် စမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သူက သက်လက်အတွင်းသို့ ပြန်လည်ဖိပွတ်သည်။ သက် အသည်းယားလာပြီး သွားဖြင့် ဖွဖွလေး ငုံခဲလိုက်မိသည်။
သူ့မျက်လုံးနက်နက်များက အရည်လဲ့ကာ ပိုမိုနက်မှောင်လာသည်။
"လုပ်ပေးမှာလား"
သက်ကခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"အအေးမိမယ် အင်္ကျီအရင်ဝတ်"
သူက ခြေလှမ်းကျဲကြီး သုံးလှမ်းလောက်နှင့် အခန်းကိုဖြတ်လျှောက်သွားကာ အဝတ်ဗီရိုထဲမှ မွေးပွတဘက်အင်္ကျီတစ်ထည်ကို ယူပြီး သက်ကို ကလေးလိုဝတ်ပေးသည်။ သူ့အင်္ကျီက သက်နှင့် မတရားကြီနေသောကြောင့် လက်ကို ခေါက်ပေးပြီး ကြိုးစနှစ်ဖက်ကိုဆွဲကာ ခါးနားမှာ ခပ်ကျပ်ကျပ် ထုံးချည်ပေးလိုက်သည်။ သူ့လက်ရာသူ ကျေနပ်သွားပုံနှင့် ပြုံးကာ ပွယောင်းနေသော သက်ဆံပင်ကလေးများကို လက်ဖဝါးနှင့် သပ်ပေးသည်။ ထို့နောက် သက်ပခုံးနှစ်ဘက်ကိုကိုင်ကာ ဖိချလိုက်သည်။
သက် အလိုက်သင့်လေး ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ကျသွားသည်။ သူက ထရက်ဆုဘောင်းဘီကို အောက်ဆွဲချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မီးခိုးရင့်ရောင် အတွင်းခံကို လက်မနှစ်ဘက်နှင့် တွန်းချလိုက်သည်။ မနေ့က တစ်ခါမှမမြင်လိုက်ရသော သူ့လိင်တံကြီးက ထောင်မတ်စွာ တိုးထွက်လာသည်။ အရှည်နှင့်လုံးပတ်ကိုကြည့်ကာ သက် လန့်သွားပြီး တံတွေးတစ်ချက်မျိုချလိုက်သည်။
သူက သက်ပါးကို လက်နှင့်ညှပ်ကိုင်ပြီး ထိပ်ဖျားကို ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်ပေးသည်။ သက်က အရည်ကြည်ထွက်နေသော အကွဲကြောင်းလေးကိုလျှာဖျားလေးနှင့် မွှေကြည့်လိုက်သည်။ မနေ့က သက်ညည်းသလောက် တစ်ချက်မှမညည်းသော သူ့ဆီမှ ပထမဆုံး ညည်းသံထွက်လာသည်။ ဘာရယ်လို့ ကွဲကွဲပြားပြား မပြောတတ်သော တိရစ္ဆာန်ရိုင်းတစ်ကောင်ရဲ့ အော်သံလို ရင်ခေါင်းသံခပ်တိုးတိုး။
သူ့ကိုကျေးဇူးတင်သောစိတ် နှင့် ရမ္မက်ဆန္ဒတို့ပေါင်းစပ်ကာ သက် သူ့ကို အစွမ်းကုန် စုပ်ပေးသည်။ ထိပ်ခေါင်းကို လျှာဖျားလေးနှင့် ပတ်လှိမ့်ပေးသည်၊ အောက်ဘက်ရှိ ဂလင်းအဖုလေးများကို လျှာဖြင့် အပြားလိုက် ပွတ်ပေးသည်၊ တွဲကျနေသော ဥများကို လက်နှစ်ဘက်လုံးဖြင့် ဆုပ်နယ်ပေးရင်း ရှည်လျားတုတ်ခိုင်သော သူ့လိင်တံကြီးကို ထုတ်ချည်သွင်းချည် စုပ်ပေးသည်။
တဖြည်းဖြည်း သက်ပါးစပ်ထဲမှာတင် သူက ပိုတောင့်တင်းလာသည်။ သက်က ခပ်ကြာကြာလေး ဆွဲစုပ်ပေးရင်း ခဏရပ်ပြီး ဥများကို အာရုံစိုက်ပေးလိုက်သည်။ ပျော့တွဲသော အရေပြားကို နေရာလပ်မကျန်အောင် စုပ်ငုံပေးသည်။ ဥနှစ်လုံးကို တလှည့်စီ အလုံးလိုက်ငုံပေးသည်။ သူ့လက်များက အင်္ကျီကို ရင်ဘတ်ဆွဲဖွင့်ကာ သက်နို့များကို ရှာတွေ့သွားသည်။ စုံကိုင်ကာ ဆုပ်နယ်နေသည်။
သက်က သူ့လိင်တံကြီးကို ပါးစပ်ထဲပြန်ထည့်ကာ ခပ်သွက်သွက် စုပ်လိုက်သည်။ သူပိုမိုတောင့်တင်းလာသည်။အရည်ကြည်လေးများပိုထွက်လာသည်။ စုပ်ရင်း လည်ချောင်းထဲမျှောချကာ မျိုချသလို လုပ်ပေးလိုက်သည်။ သူ့လိင်တံက သက်အာခေါင်ရင်းထိ ဝင်သွားသည်။ မည်းနက်သန်မာသော ဆီးခုံမွေးများက သက်နှုတ်ခမ်းနှင့်နှာခေါင်းကိုထိကပ်နေသည်။ သူအလွန်တောင့်တင်းလာသည်။
သက်က လည်ချောင်းဖြင့် ထပ်မံမျိုချလိုက်သည်။ သူက သက်ဆံပင်များကို စုကိုင်ပြီး တင်းတင်းဆွဲလိုက်သည်။ သက်က အဆက်မပြတ် အမြန်စုပ်ပေးနေသည်။ ဆတ်ခနဲ သက်ပါးစပ်ထဲမှာ သူတောင့်တင်းသွားပြီး တဆတ်ဆတ်ခါကာ သက်လည်ချောင်းထဲကို သူ့သုက်ရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်က သက်နို့တစ်လုံးကို တင်းတင်းဆုပ်ညှစ်ထားသည်။ သက်အကုန်မျိုချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒူးထောက်နေရင်းက သူ့ပေါင်နှစ်ဘက်ကို တင်းတင်းဖက်ကာ သူ့ဆီးစပ်မှာ မျက်နှာအပ်ထားလိုက်လေသည်။
................................................................................................................
အခန်း ( ၃ )
အောင်ပန်းမြို့မှ မင်္ဂလာဦး နေ့ရက်များထဲတွင် သက် အိပ်မက်တစ်ခုလို သာယာစွာ စီးမျော နေခဲ့သည်။ ဘဝမှာ တစ်ခါမှ ဒီလောက် အပူအပင်ကင်းပြီး စိတ်အေးချမ်းပျော်ရွှင်မှုကို မရခဲ့ဖူးဘူးထင်သည်။
နှင်းမြူလွှမ်းသော မနက်ခင်းများတွင် ကိုစိုင်းရင်ခွင်ထဲမှာ နိုးထ၊ ခြံစောင့်ကြီး၏ မိန်းမ ပြင်ပေးထားသော မနက်စာကို စား၊ ကိုစိုင်းအလုပ်သွားလျှင် လှည်းကျင်းထားပြီးသား လုပ်စရာမယ်မယ်ရရ မရှိသော အိမ်ကြီးထဲမှာ စိတ်ကူးတည့်ရာ အိမ်မှုကိစ္စလေးတွေ ရှာဖွေလုပ်၊ နေ့ခင်း ကိုစိုင်းပြန်လာလျှင် ထမင်း အတူတူစား၊ ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်ကြည့်၊ တရေးတမောအိပ်ချင်အိပ်၊ ညနေခင်းများတွင် မြို့ပြင်ဘက် အပျော်ကားမောင်းထွက်ရင်း ညစာကို ဆိုင်တစ်ဆိုင်ဆိုင်မှာစား၊ ညရောက်လျှင် မပြီးနိုင်မစီးနိုင်သော အချစ်ပွဲကို ညစဉ်ရက်ဆက် ဆင်နွှဲ။ တစ်ရက်တစ်ရက် အချိန်များသည် မသိလိုက်ဘဲ ကုန်ကုန်သွားကြသည်။ သက် အောင်ပန်းရောက်တာ ဘာလိုလိုနဲ့ တစ်လပြည့်တော့မည်။
နိုဝင်ဘာလထဲကူးလာတော့ အလွန်အေးလာသည်။ ရန်ကုန်မှာ တစ်ခါမှ မကြုံဖူးတဲ့ အအေးမျိုး။ ကိုစိုင်းက နွေးနွေးထွေးထွေး ဖြစ်အောင် တတ်နိုင်သမျှ ဖန်တီးပေးထားသည့် ကြားထဲမှပင် သက် အအေးမိဖြစ်အောင် မိလေတော့သည်။ နှာစေး ချောင်းဆိုး ကိုယ်ပူရုံမက တစ်ကိုယ်လုံး ကိုက်ခဲနေအောင်ကို ဖျားတာ။ ဆရာဝန်ခေါ်ပြသော်လည်း မထူးခြား။
နောက်တော့ မသက်သာသဖြင့် မြို့ထဲက အထူးကုနှင့် သွားပြမှ သာမန်အအေးပတ်တာမဟုတ်ဘဲ နမိုးနီးယား ဆန်ဆန် ဖြစ်နေကြောင်း သိရသည်။ ဆေးပြောင်းပေးလိုက်သဖြင့် အဖျားကျသွားသော်လည်း နာလန်ထ အလွန်နှေးနေသည်။ ခြံစောင့်ကြီး မိန်းမက ဟင်းချက်သာကောင်းတာ လူနာကို သိပ်မပြုစုတတ်။ ကိုစိုင်းက စိတ်အရမ်းပူနေသဖြင့် အလုပ်မသွားဘဲ ဘေးနားမှာနေပြီး လိုတာတွေ လုပ်ကိုင်ပေးနေသည်။
နှစ်ရက်သုံးရက် အဆင်ပြေသော်လည်း လေးရက်မြောက်ရောက်တော့ ဖုန်းတွေလည်းခဏခဏလာ၊ သူ့ရဲ့ အလုပ်တွေအများကြီးထဲက တပည့်တွေ မန်နေဂျာတွေကလည်း စာရွက်စာတမ်းတွေ စာရင်းတွေယူပြီး အိမ်လိုက်လာ နှင့် အဆင်မပြေတွေဖြစ်လာသည်။ သက်က အားနာပြီး ကိုစိုင်းကို အတင်းအလုပ်သွားခိုင်းသည်။
သူက ခေါင်းမာမာဖြင့်မသွားဘဲနေသည်။ သက်နေကောင်းမှဖြစ်ဖြစ် ပြုစုပေးမယ့်သူ ရှိမှဖြစ်ဖြစ်သွားမယ်လို့ ပြောသည်။ လူထပ်ရှာတာလည်း ကိုယ်လိုချင်တဲ့ သွက်သွက်လက်လက် လုပ်တတ်ကိုင်တတ်ထဲကကို မရနိုင်ဘူးဖြစ်နေသည်။ ငါးရက်မြောက်တွင်တော့ သူ ရန်ကုန်ကို မသွားမဖြစ်သွားရမည့် အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုပေါ်လာသည်။
" သွားမှဖြစ်မယ်ဆို သွားပါကိုစိုင်း၊ သက်လည်းဖျားမှ မဖျားတော့တာ။"
"မဖျားပေမယ့် အိပ်ရာထဲကလည်း ထမှမထနိုင်သေးတာကိုး။ ချောင်းတွေလည်း တစ်ချိန်လုံးဆိုးတုန်း။ အဒေါ်ကြီးကလည်း ရေပတ်တောင် ကောင်းကောင်းတိုက်ပေးတတ်တာမဟုတ်ဘူး၊ လူမမာစာလည်း သေချာ စီစဉ်စိတ်ကူးပြီး မကျွေးတတ်၊ ဘယ်အချိန်နှိုးပြီး ဆေးတိုက်ရမယ်လည်း သင်မရ။"
"နှိုးစက်ပေးပြီး ဆေးသောက်မယ်၊ စားချင်တာ ကိုယ်တိုင်ပြောပြပြီး လုပ်ခိုင်းမယ်။"
"မဖြစ်သေးပါဘူး။"
"သက် ကိုစိုင်းကို အားနာလှပြီ၊ ဘယ်လောက်မှ မပေါင်းရသေးဘူး နာတာရှည်ရောဂါ ရသွားတယ်။ လူမမာကြီး ယူထားရသလို ဖြစ်နေတယ်။ အလုပ်တွေလည်းပျက်။ သက်ကို ဒီထက်အားနာရအောင် မလုပ်ပါနဲ့တော့။ သွားပါ။ သုံးရက်ပဲကို။ ကိုစိုင်းပြန်လာရင် သက်နေကောင်းပြီ။ "
သူက ခေါင်းမာမာနှင့် မသွားသေးဘဲ ဖုန်းဆက်ပြီး လူငှါးတစ်ယောက် ထပ်ရှာဖို့ စုံစမ်းနေသည်။ သို့သော် ဘယ်လိုမှ အဆင်မပြေဘဲ ဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံး အသက်ပြင်းပြင်း တစ်ချက်ရှူပြီး သက်ဘေးကိုလာရပ်သည်။
"မင်း နန်းလုံကို တကယ်မမုန်းဘူးလား၊ သူနဲ့ပတ်သက်ရင် စိတ်အနှောက်အယှက် မဖြစ်ဘူးလား။"
"ဟင်၊ မမုန်းပါဘူး။ သေချာမမြင်ဖူးလို့ ချစ်တယ်ခင်တယ်တော့ မရှိပေမယ့် လုံးဝမမုန်းဘူး။ ကိုစိုင်းနဲ့ ပတ်သက်ဖူးတာ သူ့အပြစ်မှမဟုတ်တာ။ အဲတုန်းက သက်လည်း ရှိသေးတာမဟုတ်ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲ။"
"သူက စိတ်လည်းချရတယ်။ ငါ့စကားလည်းနားထောင်တယ်။ ပြီးတော့ လုပ်တတ်ကိုင်တတ်လည်းရှိတယ်။ သူနဲ့ထားခဲ့ရင် မင်းကိုစိတ်ချမယ်။"
သက် စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးတော့ဖြစ်သွားသည်။ ဘယ်လိုမှသဘောမထားဘူးဆိုတာ မှန်ပေမယ့် သူနဲ့ သုံးနှစ်သုံးမိုး ဖြစ်ပျက်ပတ်သက်ခဲ့သော မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမယ်ဆိုရင်ကို တစ်မျိုးဖြစ်လှပြီ၊ အခု လာပြီး ပြုစုပါ ပြုစုဦးမယ်ဆိုတော့။ သို့သော် ကိုစိုင်းကို စိတ်ချလက်ချသွားစေချင်သည်။ ထို့ကြောင့် ကိုစိုင်းသဘောပါ ဟု ပြန်ပြောလိုက်သည်။
............................................................................................................
တကယ်တော့ နန်းလုံနှင့်နေရတာ သက်ထင်သလောက်ကြီး အိုးတိုးအမ်းတမ်း မဖြစ်လိုက်ရ။ သက်ထက် ၄ နှစ်လောက် ငယ်သော နန်းလုံက သက်ကို အကြီးလို ရိုရိုသေသေ ဆက်ဆံသည်။ သူ့လူကို လုသွားသလိုလို ဖြစ်နေသော မိန်းမတစ်ယောက်ကို မလိုမုန်းထားတာမျိုးလည်း နည်းနည်းမှမရှိ။
အစားအသောက်ကအစ ဆေးကအစ၊ ရေပတ်တိုက် အဝတ်အစားလဲတာအလည်၊ တစ်ကိုယ်ရေသန့်ရှင်းရေးအဆုံး အကုန်လုံး စေတနာထားပြီးလုပ်ပေးသည်။ သက် နည်းနည်း ထူထူထောင်ထောင်ရှိသော နေသာသည့် တစ်နေ့တွင် နန်းလုံနှင့် စကားထိုင်ပြောဖြစ်ရာမှ နကိုက စောင်းပါးရိပ်ခြည်သာ သိခဲ့သော သူတို့နှစ်ယောက်၏ ပတ်သက်မှုကို သေသေချာချာ သိလိုက်ရသည်။
နန်းလုံက ကိုစိုင်းအလုပ်ထဲမှ အလုပ်သမားလင်မယား၏ တူမ။ မိဘတွေက သူငယ်ငယ်ကတည်းက ဆုံးသွားကြသည်။ ၁၀ တန်းအထိကျောင်းနေခဲ့သည်။ ၁၀ တန်းကျပြီး ပြန်မဖြေတော့။ ၁၈ နှစ်တွင် ယောကျ်ားနောက်လိုက်ပြေးသည်။ ယောကျ်ားက သူ့ထက် နှစ်နှစ်ကြီးသော ရှမ်းတရုတ်ကပြား။ ညားပြီးမှ ဘိန်းစားမှန်း သိသည်။ နန်းလုံကို ခိုးပြေးတာက သူအလုပ်လုပ်နေတဲ့ မူဆယ်ကို။ မူဆယ်မှာ တစ်နှစ်လောက် ကြာသောအခါ အလုပ်လည်းပြုတ်ပြီး အကြွေးတွေပါတင်လာသည်။
နန်းလုံကလည်း စီးပွားမရှာတတ်။ ရရာအလုပ်ဝင်လုပ်သော်လည်း နှစ်ယောက်စာ မလုံလောက်။ ယောကျ်ားကလည်း ဘိန်းပြတ်သဖြင့် တပိန်ပိန်တလိန်လိန်။ နောက်ဆုံး ထင်မှတ်မထားတာ တစ်ခုကို လုပ်ချသွားသည်။ နန်းလုံကို အသိအိမ်ဟု ညာခေါ်သွားပြီး ဇိမ်ခန်းတစ်ခုမှာ ထားခဲ့ကာ ပိုက်ဆံယူပြီး ထွက်ပြေးသွားသည်။
နန်းလုံက ဒီအလုပ်ကို လုံးဝမလုပ်နိုင်။ အကြောက်အကန် ငိုယိုတောင်းပန်ပြီး လာရွေးခိုင်းမည်ဟု ဈေးညှိသည်။ အိမ်ကိုဖုန်းဆက်သည်။ အိမ်ကလည်း မတတ်နိုင်။ နောက်ဆုံး အလုပ်ရှင် စိုင်းစောထွန်းကို အကူအညီတောင်းရသည်။ စိုင်းစောထွန်းက မူဆယ်အထိ လိုက်လာပြီး ရွေးပေးသည်။ အိမ်ပြန်ခေါ်လာသည်။ အလုပ်ပေးထားသည်။
ထိုအချိန်မှစ၍ နန်းလုံက စိုင်းစောထွန်းကို သူ့ကျေးဇူးရှင်အဖြစ် သတ်မှတ်လိုက်သည်။ အလုပ်ကြိုးစားသည့်အပြင် သူ့ဗာဟီရလည်း အကုန်လုပ်ပေးသည်။ တဖြည်းဖြည်း အလုပ်ရှင်အလုပ်သမား ဆက်ဆံရေးထက် ရင်းနှီးလာသည်။ လူပျိုလူလွတ်ဖြစ်သော စိုင်းစောထွန်းနှင့် ပိုင်ရှင်မရှိတော့သော နန်းလုံတို့ ဖြစ်ပျက်ပတ်သက်ခဲ့ကြသည်။ ဒုက္ခပေးပြီး စွန့်ပစ်သွားသော ယောကျာ်းနှင့်လည်း အစကတည်းက စာချုပ်စာတမ်းဖြင့် လက်ထပ်ခဲ့တာ မဟုတ်ရာ အမှုအခင်းလည်း ဖြစ်စရာမရှိ။ ထို့ကြောင့် ဇာတ်လမ်းဆက်ခဲ့ကြသည်။
သို့သော် စိုင်းစောထွန်းက စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများ ပိုင်ရှင်။ နန်းလုံက ကြေးစားတန်း မှ ပြန်လာသော အိမ်ထောင်ပျက် တစ်ခုလပ်။ ထို့အပြင် အလုပ်သမားမိသားစုထဲမှ တူမ။ သူတို့နှစ်ယောက် ယူလို့မဖြစ်နိုင်။ အရေးအကြီးဆုံးက စိုင်းစောထွန်းက သူ့ကို မချစ်။ သနားသည်၊ ကြိုက်သည်၊ သို့သော် ရည်းစားလိုမချစ်။ ထိုသို့ဖြင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ သက်သက် ပတ်သက်မှုသာ ရှိခဲ့သည်။ တစ်နေ့ သူ အိမ်ထောင်ပြုရမည်၊ နန်းလုံကို ထားသွားမည် ဆိုတာ နန်းလုံ သိသည်။
အခု တကယ်အိမ်ထောင်ပြုတော့ ဝမ်းနည်းမိသော်လည်း သူ့ကို အပြီးတိုင် မစွန့်ပစ်သည့်အတွက် နန်းလုံဝမ်းသာသည်။ အလုပ်ဆက်ပေးထားတာ၊ ငွေကြေးထောက်ပံ့မြဲထောက်ပံတာကို မကန့်ကွက်သော စိုင်းစောထွန်း၏ မိန်းမကိုလည်း နန်းလုံကျေးဇူးတင်သည်။ ထို့ကြောင့် အခု ပြုစုမယ့်သူ လိုနေတယ်၊ အလုပ်သွားစရာမလိုဘူး၊ အိမ်မှာ လာနေပေးလှည့် ဆိုသောအခါ လိုလိုလားလား ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။
နန်းလုံပြောပြသော ဇာတ်လမ်းကို နားထောင်ပြီး သက် အကုန်လုံး ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိသွားသလို စိတ်မကောင်းလည်း ဖြစ်သွားသည်။ ကိုယ်ပျော်နေတဲ့အချိန်မှာ သူကတော့ ရည်းစား(လို့ပဲထားပါတော့လေ) တစ်ယောက်ဆုံးရှုံးပြီး အနည်းနဲ့အများတော့ ခံစားနေခဲ့ရမှာ။ ဒီအခြေအနေနဲ့ကို သက်အပေါ်မှာ အကောင်းမြင်နိုင်သေးသည်။
ရှမ်းမလေးပီပီ အသားဖြူဖြူဝင်းဝင်း မျက်လုံး ညိုလဲ့လဲ့ ရွဲရွဲကြီးတွေ ၊ နက်မှောင်သော ဆံပင်ရှည်ရှည်၊ ပါးအို့ရဲရဲလေးများ၊ သွယ်လျသော်လည်း ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း ကိုယ်လုံးလေးနှင့် တော်တော်လှတဲ့ထဲမှာ ပါသော်လည်း နောက်ထပ် လူတစ်ယောက် ထပ်ရှာပြီး ချစ်ကြိုက်ပတ်သက်ဖို့ စိတ်ကူးထဲရှိပုံမပေါ်။ စိုင်းစိုးထွန်းနှင့် ဟိုလိုမပတ်သက်ရတော့သော်လည်း သူ့စောင့်ရှောက်မှုအောက်မှာ ဆက်နေပြီး လိုအပ်တာတွေ ဖြည့်ဆည်းလုပ်ကိုင်ပေးဖို့သာ ဆုံးဖြတ်ထားပုံရသည်။
............................................................................................................
လေးရက်မြောက်နေ့မှာ ကိုစိုင်း ညဘက်ကြီး ပြန်ရောက်လာသည်။ သက်က နန်းလုံ ရေပတ်တိုက်ပြီး လဲပေးထားသော ညဝတ်ဂါဝန် ပိုးသားပျော့ပျော့ ပန်းရောင်လေးနှင့် အိပ်ရာပေါ်မှာ လှဲနေစဉ်ဖြစ်သည်။ လုံးဝကြီး နေမကောင်းသေးသော်လည်း နာလန်ထစပြုနေပြီ။
ကိုစိုင်းက အထုပ်တွေချကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ရေချိုးသည်။ ပြန်ထွက်လာတော့ ပဂျားမား တစ်စုံ လဲဝတ်ကာ သက်ဘေးမှာ လာအိပ်သည်။ သက်ကို သူ့လက်မောင်းပေါ်မှာ အိပ်ခိုင်းပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်နှင့်နဖူးပေါ်မှ ဆံပင်များကို သပ်တင်ပေးသည်။
" သက်သာလား"
"သက်သာတယ်၊ နန်းလုံကလည်း သေချာဂရုစိုက်တယ်"
သူက သက်နဖူးလေးကို မနမ်းစဖူး ငုံ့နမ်းသည်။ သက်က သူ့ကျောကို ဖက်တွယ်ထားရင်း သူ့ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်သည်။
သူက သက်ကျောကို ညင်သာစွာ ပွတ်ပေးနေသည်။ သက် စိတ်ထဲမှာ ပျော်သလိုလို ဝမ်းနည်းအားငယ်သလိုလိုဖြစ်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး နေနေမိသည်။ သူ့လက်က ကျောပြင်ကို ပွတ်ပေးနေရင်း တင်ပါးပေါ်ရောက်လာသည်။ တင်ပါးတစ်ခြမ်းကို အသာအယာ ဆုပ်နယ်နေသည်။ ပြီးတော့ ကျန်တဲ့တခြမ်း။ ထို့နောက် သက်ခေါင်းအုံးထားသော လက်ဖြင့် ပက်လက်ဆွဲလှန်လိုက်သည်။
ပိုးသားဂါဝန် ပျော့ပျော့အောက်မှ ရင်သားထွားထွားများကို ကိုင်တွယ်နေသည်။ ရင်သားများက ချောမွေ့သော အဝတ်စအောက်မှာ အိစက်နွေးထွေးနေသည်။ သူ့ ချည်သား ဘောင်းဘီရှည်ထဲမှ မာကျောတောင့်တင်းလာသော လိင်တံက သက်နံဘေးကို လာထောက်သည်။
သူက သက်နှုတ်ခမ်းလေးများကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ သက် တုန့်ပြန်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ သို့်သော် နေမကောင်းတာကြောင့်လား၊ ဆရာဝန်ပေးတဲ့ ဆေးတွေကြောင့်ပဲလားမသိ၊ သက် စိတ်ပါမလာဘဲ ဖြစ်နေသည်။ ခါတိုင်းဆို သူ့လက်နဲ့ ထိလိုက်တာနှင့် တစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းမြသွားပြီး ဆန္ဒတွေ တဟုန်ထိုးနိုးကြွလာတာ။ တစ်ခါတစ်ခါ သူအနားရောက်လာရင်ကို အလိုလို စိတ်ပါလာတာ။
ခုတော့ သက်ဘယ်လိုမှ စိတ်တွေ မပြောင်းလဲလာဘဲ ဖြစ်နေသည်။ သူက သက်နို့လေးများကို ဆုပ်နယ်နေရင်း ရုတ်တရက် တန့်သွားသည်။ နို့သီးထိပ်လေးများကို လက်ဖဝါးဖြင့် သပ်ကြည့်သည်။ နို့သီးလေးများက ခါတိုင်းလို မာပြီး ထောင်တက်မလာဘဲ နွေးနွေးပျော့ပျော့လေးတွေ ဖြစ်နေသည်။ သက်နှင့်မျက်နှာချင်းခွာပြီး မျက်လုံးကို စိုက်ကြည့်ရင်း ဂါဝန်အောက်နားစကို ဆွဲလှန်ကာ ပေါင်ကို ဆွဲကားလိုက်သည်။ ထို့နောက် အကွဲကြောင်းလေးထဲ လက်ချောင်းနှစ်ချောင်း ထိုးထည့်ကာ စမ်းလိုက်သည်။
"အို့"
သက်လန့်ပြီး တိုးတိုးလေး အော်လိုက်မိသည်။ သူက လက်ချောင်းများကို အထဲထိ ခပ်နက်နက် ထိုးထည့်လိုက်သည်။ အရည်မထွက်သော သက်၏ လမ်းကြောင်းလေးက ပူနွေးသော်လည်း ခြောက်ကပ်နေသည်။ သူက လက်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး သက်ပခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ လှုပ်ခါလိုက်သည်။
" ဘာလို့မပြောတာလည်း၊ မကောင်းတာကို ငြိမ်ခံနေတယ်၊ ပြောမှပေါ့။"
" ဆေးတွေကြောင့်ပါ။ မကောင်းတာမဟုတ်ပါဘူး။"
"ဒီလောက် ခြောက်နေတာကို။"
"မခံနိုင်ရင် ပြောမှာပေါ့၊ ရလို့မပြောတာပါဆို။ မတွေ့တာ အရမ်းကြာပြီကော။ "
သက်က ကိုစိုင်း၏ ဘောင်းဘီထဲကို လက်လျိုပြီး မာကျောတောင့်တင်းနေသော လိင်တံကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ မလုပ်ဖြစ်တာ ကိုးရက်ဆယ်ရက် ကြာပြီဖြစ်ရာ အရင်ထက်ကို ပိုပြီး စိတ်လာနေတယ်ထင်သည်။
ကိုစိုင်းက သက်လက်ကို ဆွဲထုတ်သည်။
" မလုပ်ဘူး။ မင်းမှ မကောင်းတာကို။"
"ကိုစိုင်း"
သက်က ကိုစိုင်းလက်ကို ယူပြီး ရင်ဘတ်ပေါ် တင်လိုက်သည်။ နွေးထွေးအိစက်သော နို့များ၏ အထိအတွေ့တွင် သူ့လိင်တံက ဆတ်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ သူက တိရစ္ဆာန်ရိုင်းတစ်ကောင်လို ခပ်တိုးတိုးညည်းတွားလိုက်သည်။ ဆတ်ခနဲ ခုတင်ပေါ်မှ ခုန်ဆင်းကာ ခုတင်ဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ သက်ကို ဆွဲယူကာ ခြေတွဲလောင်းချပြီး ထိုင်စေသည်။ ပဂျားမားဘောင်းဘီကို လျှောချပြီး တောင်မတ်နေသော လိင်တံကြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ သက်ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည်။
"နေမကောင်းရင် မလုပ်တော့ဘူး၊ စုပ်ပဲစုပ်ပေး။"
သက် အင်း ဟုပြန်ပြောသော်လည်း ပါးစပ်ထဲတွင် လိင်တံကြီးကပြည့်နေ၍ အွန်း ခနဲ ခပ်တိုးတိုးအသံလေးသာ ထွက်သွားသည်။ သူက သက်နို့များကို စုံကိုင်ကာ ဆုပ်ညှစ်နေသည်။ သက်က သူ့လိင်တံထိပ်ဖူးကို လျှာလေးနှင့် ပတ်သိမ်းကာ လျက်ရင်း ဥများကို ခပ်သာသာ ဆုပ်နယ်ပေးသည်။
ထို့နောက် လိင်တံတစ်ခုလုံးကို ပါးစပ်ထဲ ဝင်သလောက်စုပ်ငုံလိုက်သည်။ သူက ခါတိုင်းလို ငြိမ်ငြိမ်လေး မနေဘဲ ခါးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပြီး သက်ပါးစပ်လေးကို လုပ်နေသည်။ သက်က အလိုက်သင့်ခံရင်း စုပ်ပေးသည်။ ထိုစဉ် ရုတ်တရက် လည်ချောင်းထဲက ယားလာသည်။ ထို့နောက် ချောင်းအဆက်မပြတ် ဆိုးတော့သည်။
သူက ချက်ချင်း ဆွဲထုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လာကာ သက်ကို ဖက်ထားပြီး ကျောပွတ်ပေးသည်။ ငါးမိနစ်ဆက်တိုက်လောက် ပင်ပန်းတကြီး ချောင်းဆိုးပြီးမှ ရပ်သွားသည်။ သူက ချောင်းဆိုးပျောက်ဆေး ပုလင်း ယူလာကာ တိုက်သည်။
"ကိုစိုင်း...ဆောရီးပါ။
သက် အားနာလို့ သေတော့မည်။ သူကတော့ သက်ကို ကျောပွတ်ပြီး ချော့နေသည်။
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ မင်းနေကောင်းဖို့ အရေးကြီးတယ်။ "
သက်အသက်ရှူပြန်မှန်လာသည်နှင့် သူ့လိင်တံကို ပြန်လည်ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ စောစောက သက်ကို စိတ်ပူနေသည့်ကြားက နည်းနည်းမှ ကျမသွားဘဲ အကြောအပြိုင်းပြိုင်းဖြင့် ထောင်မတ်နေတုန်းဖြစ်သည်။ သူအရမ်းကို စိတ်တွေထန်နေမှန်း သိလိုက်ရသည်။
" မင်းနေကောင်းမှ ဆို။"
သက် သူ့ကို အရမ်းအားလည်းနာ သနားလည်းသနားသွားသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူဒီည ခုလို ခံစားနေရတာကို မဖြစ်စေချင်။
" နန်းလုံဆီသွား။ သက်နေမကောင်းခင် သူနဲ့နေ။"
"ဟာ မဟုတ်တာကို။ ဒီမှာကြည့်၊ ငါ့ကိုအားမနာနဲ့။ မင်းကို ဆိုးဆိုးကောင်းကောင်း ပေါင်းဖို့ယူထားတာ။ တစ်ရက်မလုပ်ရလို့ မငြိုငြင်ဘူး၊ ငါလည်းသေမသွားဘူး။"
"ဆယ်ရက်ပြည့်တော့မယ်။ ကိုစိုင်းလည်း အရမ်းခံစားနေရတယ်။ ပြီးတော့ အရင်လည်း သုံးနှစ်တောင် ဖြစ်ခဲ့ကြတာကို၊ နောက်ထပ် တစ်ခါနှစ်ခါနဲ့လည်း မထူးတော့ပါဘူး။ သက်နဲ့က တစ်လပဲ ရှိသေးတာ။ အဲဒါမတိုင်ခင်ထိ လုပ်ခဲ့တာပဲမို့လား။"
သူအသံတိတ်နေသည်။ သက်က သူ့လိင်တံကြီးကို ခပ်ဖိဖိ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကွင်းတိုက်သလို တိုက်ပေးလိုက်သည်။
" ဘယ်တုန်းက နောက်ဆုံး လုပ်ခဲ့တာလည်း။"
သူက သက်ပြင်းချပြီး ဖြေလိုက်သည်။
" မင်္ဂလာမဆောင်ခင်နေ့ညနေ၊ မင်းဝတ်မယ့် ဂါဝန် သွားယူတုန်းက။"
"အဲဒါများ၊ မထူးတော့ပါဘူး၊ သွားပါ။ ကိုစိုင်း သူ့ကို သတိရတယ်မို့လား၊ ခေါ်ထားတာ သတိရလို့လည်း ပါတယ်မို့လား။"
သူ အကြာကြီး ငြိမ်သွားသည်။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းကာ သက်ကို စောင်ခြုံပေးသည်။ ခေါင်းအထိလုံအောင် ခြုံပေးပြီး ငုံ့ကိုင်းကာ ဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ တံခါးဖွင့်ပြီး ထွက်သွားသည်။
သက် နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းပိုက်ထားသည်။ မလှုပ်မယှက် ငြိမ်ငြိမ်လေးနေနေသည်။ စောစောက စိတ်ပင်ပန်း လူပင်ပန်း သွားသော အရှိန်ဖြင့် အဖျားနည်းနည်း တက်လာသည်။ နားထင်မှာ သွေးတဒုတ်ဒုတ် တိုးနေသည်။ သူ့ကို အားနာလို့ပဲ လွှတ်လိုက်မိသလား၊ နန်းလုံကို သနားလို့ ကိုယ်ချင်းစာလို့ပဲ လွှတ်လိုက်မိသလား မသေချာတော့။ ကို့ကိုတောင် အပြီးအပိုင် စွန့်လွှတ်ခဲ့ရသေးတာပဲ၊ ခုလို အရင်ကလည်း ဖြစ်ဖူးတဲ့ သူတစ်ယောက်နဲ့ ကိုစိုင်းကို အိပ်ခွင့်ပြုတာ အဲဒါနဲ့စာရင် ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး လို့ တွေးမိသည်။
တစ်နာရီလောက် အကြာမှာ သူပြန်ရောက်လာသည်။ သက်မအိပ်သေးတာ သူသိနေသည်။ စောင်ကို ဆွဲလှန်ပြီး ဝင်လာသည်။ ဘေးမှာ တိုးအိပ်လိုက်ပြီး သက်ကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်လိုက်သည်။ သူ့ဆီက သုက်ရည်နံ့နှင့် နန်းလုံလိမ်းသော ဘော်ဒီလိုးရှင်းနံ့သင်းသင်းကို ရသည်။ သက်ကို တင်းတင်းဖက်ထားပြီး သူက သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်သည်။ သက်က သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို မမီတမီ ပြန်ဖက်လိုက်သည်။ ပခုံးပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးပြီး သူ့မေးအောက် နေရာကို နဖူးနှင့် တိုးဝှေ့ဝင်လိုက်သည်။ မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားရင်း နှစ်ယောက်လုံး တဖြည်းဖြည်း အိပ်ပျော်သွားကြသည်။
အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>
တစ်နာရီ လေးဆယ့်ငါးမိနစ် (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - Phoebe
(မြကျွန်းညို မှကူးယူသည်)
လက်ပတ် နာရီကို ချွတ်ရင်း အချိန်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ညနေ လေးနာရီ ထိုးနေပြီ။နာရီကိုဘေးက စားပွဲပေါ် အသာအယာ တင်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ အဖြူရောင် ကြွေပြားကြီးတွေ ကာထား ပြီး မီးခိုးရောင် ကြမ်းခင်းထားတဲ့ ရေချိုးခန်း ဟာ သန့်ရှင်း ပြီး ခြောက်သွေ့နေတယ်။
သပ်ရပ်ရှင်းလင်းလွန်းနေတဲ့ အတွက် ဒီအိမ်ရဲ့ အိမ်ရှင်မဟာ အတော့်ကို ရပ်ရပ် သန့်သန့်ရှင်းရှင်း နေတတ်တာပဲလို့ တွေးလိုက်မိတယ်။ ရေစိုနေတဲ့ အင်္ကျီကို အရင်ဆုံးချွတ် ရေညှစ်ပြီး ဘေဆင်ဘောင်ပေါ် တင်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဂျင်းဘောင်ဘီကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ဘောင်းဘီက ထူတော့ ရေမညှစ်နိုင်တော့ဘူး။
အလိပ်လိုက်ကလေး ခေါက်ပြီးဖိလိုက်တော့ ဘေစင်ထဲ ရေစက်အချို့ ထွက်ကျသွားတယ်။ အင်္ကျီဘေး ဘောင်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာကို ချွတ် နောက် အတွင်းခံ ကိုပါချွတ်လိုက်တယ်။ ပက်ကိုခွာလိုက်ပြီး အမှိုက်ပုံးထဲ ပစ်မယ်ကြံတော့ မသင့်လျော်ပါဘူးလေ လို့ တွေးမိတယ်။
ဘယ်ပစ်ရမယ်မှန်း မသိတော့တာနဲ့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီထဲ လိပ်ပြီး ထည့်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ အိမ်သာ ဘိုထိုင် အထိုင်ပြားကို အသာ ချလိုက်ပြီး ထိုင်ကာ အပေါ့သွားလိုက်တယ်။ ရုတ်တရက် တတောက်တောက်ကျလာတဲ့ အသံ ကြောင့် စိတ်ထဲမှာ မလုံမလဲ ဖြစ်သွားသလိုပါပဲ။
သူစိမ်းဆန်တဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကြောင့်လည်း ဖြစ်မယ်ထင်ပါရဲ့။ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ဖို့ စက္ကူလှမ်းယူတော့ စက္ကူလိပ်ရဲ့ ထိပ်ကလေးကို ဟိုတယ်တွေမှာလို အချွန်လေးဖြစ်အောင် သေသေချာချာ ခေါက်ထားတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ သန့်ရှင်းရေး ဆက်မလုပ်တော့ဘဲ ရေဆွဲချ လိုက်တယ်။
ခြေရာလက်ရာ မပျက်စေချင်ဘူးလေ။ နောက် ရေချိုး တဲ့ အကန့်ထဲကို ကူးလိုက်ပြီး လိုက်ကာကို အသာယာ ဆွဲကာလိုက်တယ်။ ရေပူရေအေးကို လိုချင်တဲ့ အနေအထား ရအောင်ညှိလိုက်ပြီး ရေပန်းကို အပေါ်ဘက် ချိတ်မှာ ချိတ်လိုက်တယ်။ ဖွားခနဲကျလာတဲ့ ရေပန်းအောက်မှာ တစ်ကိုယ်လုံးကို စိုစွတ်စေမိလိုက်တယ်။
"ဟဲ့ …. နင်ပြီးရင် ငါ့ အိမ်လိုက်ခဲ့လေ။ အဲ့ဒီမှာပဲ ရေချိုးပြီးမှ ပြန်ပေါ့ ... "
သူက အဲ့ဒိလိုပြောလာတော့ ကျွန်မက ငြင်းဆန်အုံးမလို့ပါပဲ။ နောက်မှ ရေစက်စက်ကျ စိုနေတဲ့အဝတ်အစားနဲ့ ဘစ်စကားစီး ပြီးအိမ်ပြန်ဖို့ဆိုတာ မလွယ်လှဘူး ဆိုတာ ကိုတွေးလိုက်မိတယ်။ လိုရမယ်ရ အဝတ်အပိုတစ်စုံ ယူခဲ့ပေမယ့် ဒီနေရာမှာ လဲဖို့ နေရာက အမျိုးသမီးသန့်စင်ခန်းပဲ ရှိတယ်။ ဒါလည်း လူအများနဲ့ တန်းစီပြီး ဝင်ရမှာ မို့ အချိန်ကလည်း ကြာအုံးမယ်။ ပြီးတော့ အတွင်းမှာလည်း ညစ်ပတ် ပေပွနေမှာ။ ပြီးတော့ သူတို့ အိမ်ကလည်း အနီးနားတင်ပဲ ဆိုတာတွေးမိတာနဲ့ "အေး.." လို့ ပြန်ပြောလိုက်မိတယ်။
"သူ" ဆိုတာက မောင်မောင်ဦး ပါ။ "သူတို့" ဆိုတာက မောင်မောင်ဦးနဲ့ သိင်္ဂီမော် တို့လင်မယား။ ကျွန်မကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ငယ် သူငယ်ချင်း။ နေရာကမြန်မာရိုးရာ သင်္ကြန်ပွဲ ကျင်းပနေနဲ့ မြန်မာနိုင်ငံ ပြင်ပက တစ်နေရာ။ ဒီကိုလာရင်း မောင်မောင်ဦးနဲ့ စုံမိတယ်။
သူတို့လင်မယားနဲ့ မတွေ့ဖြစ်တာ ခြောက်လလောက်ရှိပြီ။ သူကလည်း တစ်ယောက်တည်း။ နင့်မိန်းမရော လို့ မေးတော့ သူ့ယောက္ခမ နေမကောင်းလို့ မြန်မာပြည်ပြန်နေတာ လေးလလောက်ရှိပြီ လို့ ဖြေတယ်။ အခု သူတို့အိမ်မှာ သူတစ်ယောက်တည်းပေါ့။ သူတို့အိမ်က အိမ်ဆိုတာထက် ကွန်ဒိုမီနီယံတိုက်ခန်းလို့ လို့ပြောရမှာပါ။
ဒီအခန်းကို ကျွန်မ မကြာခဏ ရောက်ဖူးတယ်။ ပွဲတစ်ခုခုရှိလျှင် လင်မယား နှစ်ယောက်စလုံးက ဖိတ်တာကိုး။ ဒီမြို့မှာ လည်း ငယ်သူငယ်ချင်းအရင်းဆိုလို့ သူတို့လင်မယားနဲ့ ကျွန်မ နှစ်ယောက်ပဲ ရှိပါတယ်။ တစ်ခါတလေ သူတို့တိုက်အောက်မှာ ဘာဘီကျူး လုပ်စားကြ ရင်းရေကူးကြတယ်။ စားသောက်ပြီး ညနေစောင်းမှ ပဲ ပြန်ဖြစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ပြီးခဲ့တဲ့ ခြောက်လ တောက်လျောက် သိင်္ဂီ နဲ့ တစ်ခါတစ်လေ ဖုန်းပြောဖြစ်တာကလွဲလို့ မရောက်ဖြစ်ဘူး။ သူမြန်မာပြည် ခဏပြန်သွား တာလည်း မသိလိုက်ဘူးလေ။
ဒီလိုနဲ့ သူတို့အိမ်ကို ကျွန်မလိုက်သွားလိုက်တယ်။ ကွန်ဒိုနားရောက်တော့ လုံခြုံရေးဂိတ်ကို ဖြတ်ရမှာပါလား ဆိုတာ တွေးမိလိုက်တယ်။ သိင်္ဂီမရှိတဲ့ အချိန် သူ့ယောက်ျားတစ်ယောက်တည်း နေတဲ့အခန်းကို ကျွန်မလာသွားတယ် ဆိုပြီး တစ်စုံတစ်ယောက်က သတင်းပေးလိုက်မှဖြင့် လို့ တွေးမိတယ်။ မသင့်လျော်ဘူးပေါ့။
ဒါပေမယ့် မောင်မောင်ဦး ကအရှေ့ မိန်းဝင်ပေါက်ကနေ မဝင်ဘဲ ကွန်ဒိုကို အနောက်ဘက် လူဝင်ပေါက်ကိုခေါ်သွားတယ်။ ဒီဝင်ပေါက်ရှိမှန်း ကျွန်မ အမှတ်တမဲ့ပါပဲ။ ကျွန်မလာတိုင်း အသွားအပြန် ဘစ်စကားမှတ်တိုင် နဲ့မလှမ်းမကမ်းတင်ပါပဲ။ ကျွန်မစိတ်ထဲ မြင်တဲ့သူမရှိလို့ တော်ပါသေးရဲ့လို့ တွေးမိလိုက်တယ်။ အရှ့ဘက်က ဆိုရင် လုံခြုံရေးဂိတ်ပေါက်ကို ကြိမ်းသေဖြတ်ရမှာပါ။
တစ်ကိုယ်လုံးကို စိုစွတ်သွားအောင် ပွတ်သပ်ပြီး ရေချိုးရင်း ဆပ်ပြာတိုက်ဖို့ ကြည့်လိုက်တော့ စင်ပေါ်မှာ စီရရီတင်ထားတဲ့ ယောက်ျားသုံး နဲ့ မိန်းမသုံး ကိုယ်တိုက် ဆပ်ပြာရည်ဗူးနှစ်ဗူး နဲ့ မိန်းကလေး သန့်စင်ရည်ပုလင်းလေး တစ်ခုကိုတွေ့တယ်။ အတော့ကို ကျစ်လျစ်တဲ့ သေသပ်တဲ့ သိင်္ဂီပဲလို့ တွေးမိပြီး ပြုံးလိုက်မိတယ်။
သူ့ဆပ်ပြာပဲ ယူတိုက်ရတော့မှာပဲလေ။ ဆပ်ပြာယူပြီး လက်နှစ်ဘက်ကို ပွတ်တိုက် နောက်လည်ပင်း။ ဒီကမှ ရင်ဘတ်နဲ့ ရင်သားတွေကို ဆက်တိုက်လိုက်တယ်။ လက်က နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ပွတ်တိုက်မိတော့ ရုတ်တရက် ကြက်သီးဖြန်းခနဲဖြစ်သွားပြီး ရင်သားကတင်းမာသွားတယ်။ အသာလေး ကိုင်ကြည့်လိုက်တော့ သူတို့နှစ်ခုက တောင့်တောင့်လေးတွေ ဖြစ်နေပြီလေ။
ကျွန်မက အိမ်ထောင်ကျဖူးသူ တစ်ယောက်ပါ။ မုဆိုးမ တစ်ယောက်လို့ ဆိုရင်ပိုတိကျပါမယ်။ မောင်နဲ့ ကျွန်မ အိမ်ထောင်သက် သုံးနှစ်အတွင်းမှာ သားသမီးမယူခဲ့ကြဘူး။
ဒီနိုင်ငံမှာ မိသားစု တစ်ခု တည်ထောင်ဖို့ လိုအပ်တဲ့ အရင်းအနှီးကို အလုပ်လုပ်ရင်း အရင်ဆုံး ရှာကြမယ်ပေါ့။ ပြီးမှ အိမ်လေးတစ်လုံး ဝယ်မယ်၊ သားသမီးယူမယ်၊ ပြည့်စုံတဲ့ မိသားစုတစ်ခု တည်ဆောက်မယ်ပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မတို့ ရည်မှန်းချက် မပြည့်ခဲ့ပါဘူး။ ကားမတော်တဆ မှု့တစ်ခုနဲ့ “မောင်” ရုတ်တရက် ဆုံးသွားတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးနှစ်လောက်ကပေါ့။
မောင့် ကို ကျွန်မ ချစ်ပါတယ်။ သိပ်လည်း သတိရတယ်။ ပြီးတော့ မောင့်ရဲ့ အထိအတွေ့ကိုလည်း အမှတ်ရတယ်။ ဒါပေမယ် အိမ်ထောင်ထပ်ပြုဖို့ ဆိုတာကို ကျွန်မ မတွေးခဲ့ဘူး။ ပတ်သက်ဆက်နွယ်လာမယ့် အခြေအနေတွေကို မလိုချင်တော့တာ အမှန်ပါ။
ဒါပေမယ့် သွေးနဲ့ကိုယ် သားနဲ့ကိုယ် ဖြစ်တဲ့အပြင် အိမ်ထောင် မှု့ အရသာကို ရယူ ခဲ့ဖူးသူ အရွယ်ကောင်း တစ်ယောက် ဆိုတော့ သွေးသား စိတ်ဆန္ဒ ကရှိတာပဲပေ့ါ။ တစ်ကိုယ်ရည်ဖြေသိမ့် မှု့တွေဟာ တကယ်တော့ မပြီးပြည့်စုံပါဘူး။တင်းမာလာတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေဟာ ကျွန်မရဲ့သွေးသားဆန္ဒ တောင်းဆိုနေတယ် ဆိုတာ သိနေတယ်။
အခုမှ သူတို့ လင်မယားရဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို ပထမဆုံးရောက်ဖူးတာပါ။ ဒီရေချိုးခန်းထဲကိုရောပေါ့။ အခန်းထဲ ဝင်လိုက်ကတည်းက သပ်သပ်ရပ်ရပ် ရှိတဲ့ နှစ်ယောက်အိပ် အိပ်ယာ ရယ် အလှပြင်ပစ္စည်းတွေ စီစီ ရီရီ တင်ထားတဲ့ အလှပြင်မှန်တင်ခုံရယ်ကို မြင်ကတည်းက ကျွန်မစိတ် ထဲ တစ်မျိုးနေ တယ်လို့ ထင်မိသား။ လင်နဲ့ မယား နှစ်ယောက် သားအတွက် ဆိတ်ကွယ်ရာ အရပ်ဆိုတဲ့ အသိက ခေါင်းထဲ ရောက်လာတာကြောင့် ထင်ပါရဲ့။ အခုတော့ ဘာ့ကြောင့်လဲ ဆိုတာ ကိုသိလိုက်ပြီ။
ရင်သားတွေကို ညှစ်လိုက် နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ဖိလိုက် ပွတ်လိုက်နဲ့ အသာသာဖြေနေမိတယ်။ ခန္ဓာ ကိုယ်ပေါ်ကို တတောက်တောက် ကျနေတဲ့ ရေမှုန်ရေမွှား လေးတွေကလည်း အားပေးနေသလိုပဲ။ ပြီးခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်လောက်ကမှ ဖယောင်းကပ် ထားတဲ့ အတွက် မိန်းမကိုယ်က ဟာတာတာ ဖြစ်နေတယ်။မျက်လုံးကိုမှိတ် ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဟာတာတာ ဖြစ်နေတဲ့ အဲ့ဒိ နေရာကို လက်နဲ့ ပွတ်နေ လိုက်မိတယ်။
ရုတ်တရက် ကိုယ့်ရဲ့အိမ်မှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သတိရလိုက်မိပြီး ထရပ်လိုက်မိတယ်။ ရင်ထဲမှာ ဟာတာတာ ဖြစ်ပြီး မောဟိုက်နေသလိုပဲ။ ရေမြန်မြန်ပြီးအောင်ချိုးပြီး ပြန်မှဖြစ်မှာပါ လို့တွေးလိုက်တယ်။
ကျွန်မအတွက် တစ်ကိုယ် ရည်အာသာ ဖြေခြင်းဟာ အလေ့အကျင့် တစ်ခုလို ဖြစ်နေပါပြီ။ အခုလို အချိန်မှာ လွတ်လပ်တိတ် ဆိတ်တဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ အိပ်ခန်းကိုပဲ တမ်းတလိုက်မိတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ တစ်ကိုယ်လုံးကို ဆပ်ပြာ ခပ်မြန်မြန် တိုက်လိုက်တယ်။
ရေချိုးပြီးလို့ ရေသုတ်မယ် လုပ်မှ ခုဏက အပေါ့သွားရင်း သန့်ရှင်းရေး မလုပ်ရသေးတာကို သတိရလိုက်မိတယ်။ ဒါနဲ့ စင်ကလေး ပေါ်မှာ အသင့် ရှိနေတဲ့ သန့်စင်ဆေးရည်ကိုပဲ သုံးပြီး တစ်လက်စတည်း သန့်ရှင်းရေး လုပ်လိုက်တယ်။ ဗူးတွေကို သူ့မူလ အနေအထား အတိုင်း ပုံမပျက်အောင် ပြန်တင်ထားလိုက်တယ်။
ရေစိုနေတဲ့ အဝတ်တွေကို အသင့်ပါလာတဲ့ ပလပ်စတစ်အိတ်ထဲထည့် ပြီး ပါလာတဲ့ အဝတ်အစားတွေကို ထုတ်ဝတ်လိုက်တယ်။ ပါလာတဲ့ တဘက်နဲ့ ရေစင်အောင်သုတ်၊ ရေစိုနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို ခြောက်အောင် dryer ခပ်သွက်သွက် မှုတ်လိုက်ပြီး မိတ်ကပ် အနည်းငယ်လိမ်းပြီး နှုတ်ခမ်းနီ စိုးလိုက်တယ်။ နောက်ကိုယ့် ပစ္စည်း စစ္စယ တွေကို ကျောပိုးအိတ်ထဲ ပြန်ထည့်ပြီး အခန်းအပြင်ထွက်လာတော့ မောင်မောင်ဦးက ထမင်းစားခန်းစားပွဲမှာ ထိုင်နေတယ်။ သူ့ရှေ့မှာတော့ ဝိုင်နီ တစ်ပုလင်း။
“ဟဲ့ … လာ.. နွေးသွားအောင် နဲနဲ သောက်လိုက်”
သူက ဖန်ခွက်အလွတ် တစ်ခုထည်း ဝိုင်အနည်းငယ် ငှဲ့ထည့်ရင်း ကျွန်မကို လှမ်းခေါ်တယ်။ ဒါနဲ့ သူနဲ့ ထောင့်ချိုးက ကုလားထိုင်မှာ ဝင်ထိုင်ပြီး တစ်ငုံစီ သောက်လိုကတော့လူကနွေးကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ အရင်ကတည်းက ရေကူးပြီးတိုင်း ကျွန်မတို့သုံးယောက် သောက်နေကျလေ။
“နင်က ငယ်ငယ်က အတိုင်းပဲ .. “
ဆိုပြီး သူက ပြောလိုက်ပြီးတော့ သူက ကျွန်မ ကိုစေ့စေ့ကြည့်နေတယ်။ သူ့မျက်ဝန်းထဲမှာ ရီရီဝေဝေနဲ့ တစ်စုံတစ်ရာကို တမ်းတနေတယ်လို့ ထင်လိုက်မိတာပဲ။ ကျွန်မစိတ်ထဲလည်း အခုလို အကြည့်ခံရတာကို ရှက်ရွံ့ မိတယ်။ မျက်နှာလွှဲလိုက်ယင်း
“အသက်က မငယ်တော့ပါဘူးဟာ နောက်နှစ်လ လောက်ဆို သုံးဆယ် ပြည့်ပြီ…. ”
လို့ ပြောလိုက်တော့ သူက တစ်စုံတစ်ရာ ပြောမယ့်ဟန် ပြုပြီးမှ သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး ဝိုင် ကိုပဲ တစ်ကြိုက်ချင်း သောက်နေတယ်။စိတ်ထဲမှာ သူတို့လင်မယား အဆင်မပြေဖြစ်နေသလားလို့ တွေးလိုက်မိပြီး ..
“နင်တို့ လင်မယေား အဆင်ပြရဲ့လား .. “
လို့ မေးလိုက်ယ်။
“ပြေပါတယ်ဟ… “
လို့ပြန်ဖြေတယ်။ ပြီးတော့ ဆက်ပြီး
“ဝေးနေတာ လနဲ့ချီနေပြီပေါ့ လွမ်းတာပေါ့.. ဟ.. ဟ “
လို့ ပြောတယ်။ ခေါင်းထဲမှာ သိင်္ဂီ ပြောတဲ့ စကား တစ်ခွန်း က ရုတ်တရက် ရောက်လာတယ်။ သူတို့ကို သားသမီး မယူဘူးလားလို့ မေးတုန်းက ပြောခဲ့တာ။ တစ်ရက်ခြား တစ်ခါလောက် လင်မယား အတူနေကြတယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်းပေါ့။ ကျွန်မက သားသမီးယူချင်ရင် မျိုးဥကြွေတဲ့ အချိန် မှာ အတူနေရတယ်ဆိုပြီး တော့တောင် ဆရာလုပ်ခဲ့သေးတယ်။ဒီကောင် သူ့မိန်းမနဲ့ အတူမနေရလို့ ငတ်နေပြီလို့ စိတ်ထဲ တွေးလိုက်မိတယ်။ ဒါနဲ့
“ ငါသိပါတယ် နင့်မိန်းမကို လွမ်းတာထက် မအိပ်ရတာကို ပိုလွမ်းတယ် မဟုတ်လား.. .. နင်တို့ ယောက်ျားတွေကလေ .. “
လို့ ပြန်ပြောလိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒိ စကားဟာ ပိတ်ထားတဲ့ သော့ပေါက်ကို ဖွင့်လိုက်မိမယ်မှန်း ကျွန်မ မသိလိုက်ခဲ့ဘူး။တကယ်တော့ မောင်မောင်ဦးနဲ့ ကျွန်မတို့ ကြားက ဆက်ဆံရေးက သာမာန် ငယ်သူငယ်ချင်းဆိုတဲ့ အနေအထားထက် အနည်းငယ် ရှုပ်ထွေးပါတယ်။
“ဟဲ့ ငဦး၊ နင် ခဏ နေအုံး ငါရေချိုးလိုက်အုံးမယ်”
လို့ စာသင်စားပွဲ ဝိုင်းမှာ ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်နေတဲ့ မောင်မောင်ဦးကို ပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်မတို့ အိမ်မှာ ဝိုင်းကျူရှင်လုပ် တယ်လေ။
နေ့လယ်ပိုင်း သင်္ချာ ပြီးသွားပြီး ညနေပိုင်း ရူပကို ဆက်သင်ရမှာ။ နှစ်ဝိုင်းစလုံးကို တက်တာ ကျွန်မနဲ့ မောင်မောင်ဦးပဲ ရှိတဲ့ အတွက် သင်္ချာ အချိန်ပြီးသွားလို့ အခြားသူတွေပြန်သွားရင် သူနဲ့ ကျွန်မနဲ့ နှစ်ယောက်တည်း အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့လေ့ ရှိတယ်။ အဖေနဲ့ အမေရော ဈေးဆိုင်ထွက်နေကြတယ်။
အစ်မက ကတော့ တက္ကသိုလ်မှာ ကျောင်းတက်နေချိန်ပေါ့။ အဖေနဲ့ အမေကလည်း ဈေးက ဆိုင်မှာ။ ပြီးတော့ သူနဲ့ ကျွန်မတို့က မူလတန်းကတည်းက ကျောင်းအတူတူ တက်ခဲ့ ကြတဲ့ ပြောမနာ ဆိုမနာ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ။
ကျူရှင်ချိန် နှစ်ခု ကြား တစ်နာရီလောက် ကြာတဲ့ အချိန် မှာ သူက အဲ့ဒိစားပွဲမှာပဲ မပျင်းမရိထိုင်ပြီး စာဖတ်နေတတ်တယ်။ ကျွန်မက အဲ့ဒိအချိန်မှာ ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲ လေ့ရှိတယ်။ရေချိုးပြီးလို့ သနပ်ခါးလိမ်းနေတုန်း အိမ်ရှေ့က နေ
“ဟာ မီးပြတ်သွားပြီဟ … ”
လို့ မောင်မောင်ဦး က လှမ်းအော်တာ ကြားလိုက်တယ်။ အခန်းထဲမှာ မီးလင်းနေဆဲမို့ အိမ်ရှေ့က မီးချောင်းလွတ်သွား ပြန်ပြီ ဆိုတာသိလိုက်တယ်။
အဲ့ဒီလို ဖြစ်တိုင်း အဖေက မီးချောင်းဘေးက စတတ်တာလေးကို လှည့်လိုက် နဖားလေးတွေကို ဖိလိုက်လုပ်ပြီး ပြန်အဆင်ပြေအောင်လုပ်ပေးတတ်တယ်။ အဖေ မီးချောင်းကို ပြင်တာကြည့်ပြီး ကျွန်မတို့လည်း ပြင်တတ် နေပြီလေ။ မီးချောင်းက အမြင့်ကြီးမှာ ချိတ်ထားတာ မဟုတ်တော့ စာပွဲပေါ် တက်ပြီး ခြေဖျား ထောက်လိုက်တာနဲ့ မီတာကိုး။
ဒါနဲ့ပဲ
“မီးမပြတ်ဘူးဟာ လွတ်သွားတာနေမယ်။ ငါလုပ်ပေးမယ် ”
လို့ အော်ပြောရင်း ထမီရင်လျှားကို ကြပ်အောင်စည်းပြီး အိမ်ရှေ့ကို ထွက်လာလိုက်မိတယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ မီးပြန်ရအောင် လုပ်ပေးဖို့ ဆိုတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ပဲ ရှိပါတယ်။သူ့ရှေ့တင် စားပွဲပေါ်က စာအုပ်တွေကိုရှင်း၊ ကုလားထိုင်ပေါ်တက်၊ နောက် စားပွဲပေါ် အသာတက်၊ ခြေဖျားထောက်ပြီး စတတ်တာကို အသာလေး လှည့်လိုက်တယ်။
ခဏနေတော့ စတတ်တာမှာ မီးလေး တစ်ချက်နှစ်ချက် ပွင့်သွားပြီး မီးချောင်းကလည်း ဖြတ်ခနဲ ပြန်လင်းလာတယ်။ အဲ့ဒိအချိန်မှာ ပဲ ခြေဖျားထောက် လက်ကိုဆန့်ပြီး မီးချောင်းကို ကိုင်နေတဲ့အတွက်ထင်ပါရဲ့ ရင်ဘတ်မှာစည်းထားတဲ့ ထမီအထက်ဆင်က ချောင်ချိ သွားသလို ဖြစ်သွား တာကိုခံစားလိုက်ရတယ်။
ချက်ချင်းပဲ ပြေလျော့နေတဲ့ အထက်ဆင်ကို ကျွန်မလက်နဲ့ ဖမ်းအုပ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ နောက်ကျ သွားတယ်လေ။လက်က ရင်ဘတ်အပေါ် ပိုင်းကိုအုပ်လိုက်မိတဲ့ အချိန်မှာ ထမီက ခြေရင်းမှာ ကွင်းလုံးကျွတ်ရောက်သွားပါပြီ။ မသိစိတ်ကြောင့် နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို အုပ်မိအောင် လက်ကို ပြင်လိုက်မိပေမယ့် ကျွန်မ ဆီးစပ်က အကာအကွယ်မဲ့ သူ့မျက်နှာရှေ့မှာ။
အံ့အားသင့်နေတဲ့ သူမျက်နှာနဲ့ ပြူးနေတဲ့ သူ့မျက်လုံးအစုံ ကို မှတ်မှတ်ရရ မြင်လိုက်ရတယ်။ သတိပြန်ဝင်လာပြီး ကျွန်မလည်း ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ထမီကို ကောက်စွပ်လိုက်ပြီး အခန်းထဲ ပြေးဝင် လိုက်တယ်။ စားပွဲပေါ်ကနေ ခုန်ဆင်းလိုက်သလား ဘယ်လိုဆင်းလိုက်သလဲ ကျွန်မ မမှတ်မိတော့ဘူး။
စားပွဲတွေ ခုံတွေက ဟန်ချက်ပျက်သွားတဲ့ အတွက် ဝုန်းဝုန်းဒိုင်းဒိုင်း အသံထွက်သွားပြီး စာအုပ်တွေလည်း ကြမ်းပေါ် ကျကုန်တယ်။ သူ့ကတော့ ဘယ်လိုကျန်ရစ်ခဲသလဲ မသိပေမယ့် ကျွန်ကတော့ ရှက်လွန်းလို့ သေမတတ်ပါပဲ။ ခဏနေတော့ အခြေားကျောင်းသားတွေနဲ့ ဆရာ ရောက်လာတယ်။
သူက ပုံစံပျက်သွားတဲ့ စားပွဲနဲ့ စာအုပ်တွေကို နေသားတကျ ပြန်ပြင်ထားတာ တွေ့ရတယ်။ ကျွန်မလည်း ဟန်မပျက်ပေါ့။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒိနေ့က စာထဲ စိတ်ကို မဝင်စားသလို့ သူ့မျက်နှာကိုလည်း စေ့စေ့ မကြည့်ရဲဘူး။ အဲ့ဒိနေ့ညက အိပ်မပျော်ဘူး။ သူများတွေကို သူလျောက်ပြောရင် အရမ်းရှက်စရာ ကောင်းမှာပဲ ဆိုပြီးတော့။
နောက်ရက်တွေ မှာတော့သူက ဘာမှမဖြစ်သလိုပဲ ပုံမှန် နင် ငါ ပြောဟယ် ဆိုရယ်ပဲ။ သူရော ကျွန်မရော အဲ့ဒိနေ့က အကြောင်းကို စကားမစ ကြပါဘူး။ သူ့ပုံစံကို ကြည့်ပြီး ကျွန်မစိတ်ချ လိုက်မိတယ်။ စာမေးပွဲ ဖြေခါနီးတော့ သူ့အဖေက နယ်ပြောင်းရတယ်။ သူတို့လည်း လိုက်သွား ကြရမှာပေါ့။
ဒါပေမယ့်သူက စာမေးပွဲပြီးတဲ့ အထိ သူ့ အဖွားအိမ်မှာပဲ နေခဲ့မယ်လို့ ပြောတယ်။ စာမေးပွဲဖြေပြီးပြီးချင်း နောက်တစ်နေ့ ပဲ လိုက်သွားဖို့စီစဉ်ထားတယ်တဲ့။
ဒီလိုနဲ့ ဆယ်တန်း စာမေးပွဲ ဖြေဖို့ နီးလာတဲ့ အတွက် ကျွန်မတို့လည်းစာကို ပိုပြီး အာရုံစိုက်ရတာပေါ့။ တစ်ရက် သင်္ချာ အချိန်ပြီးလို့ ခါတိုင်းလို သူနဲ့ ကျွန်မနဲ့ နှစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့ချိန်ပေ့ါ။ ထုံးစံအတိုင်း ကျွန်မရေချိုး အဝတ်အစားလဲ ပြီး အိမ်ရှေ့သွားထိုင်ပြီးစကား ပြောကြတယ်။
ရုတ်တရက် စကားစ ပြတ်သွားပီး ခဏနေတော့ သူက .. “ဟဲ့ ငါနင့်ကို တစ်ခုပြောစရာ ရှိတယ်ဟ… နင်စိတ်မဆိုးနဲ့.. “ ဆိုပြီးပြောတယ်လေ။
ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့် ပြောလိုက်တဲ့ သူ့စကားကြောင့် ကျွန်မရုတ်တရက် ရင်ထဲလှိုက်ဖို သွားမိတာ အမှန်ပါ။ ယောက်ျေားလေးတွေဟာ ဒီလိုစကားစပြီးရင် မိန်းကလေးတွေကို ချစ်ရေး ဆိုကြတယ်ဆိုတာ မြင်ဖူး ကြားဖူးတာကိုး။ သူများ ကျွန်မကို ချစ်ရေးဆိုလေမလားပေါ့။
အကြာင်းသိ ငယ်ပေါင်းဖြစ်နေတာ့ သူ့ကို ချစ်လို့ ကြိုက်လို့ရမယ် မထင်မိပါဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ “ပြောလေ… “ လို့ ပြောလိုက်တော့ သူက ကျွန်မအနား ကပ်လာတယ်။ ပြီးတော့
“နင့်ဟာကို ကြည့်ချင်သေးတယ်ဟာ.. ငါ့ကိုပြပါလား.. “
တဲ့။ သူဘာကို ဆိုလိုမှန်း ကျွန်မ နားမလည်လိုက်ဘူး။
“ဘာလဲ.. “
လို့ ပြန်မေးတော့ သူက..
“ဟို … နင့်စောက်ပတ်လေဟာ… ငါကြည့်ချင်လို့…. ပြပါလား.. “
တဲ့။ ကျွန်မ အံ့လည်း အံ့သြ စိတ်လဲတို ရှက်လည်းရှက်ပေါ့။
“စောက်ကောင်… “
ဆိုပြီး ဆဲလိုက်မိတယ်။
“ငါလူကြီးတွေနဲ့ တိုင်ပြောမှာနော်.. “
ဆိုတော့ သူအသံတိတ်သွားတယ်။ သူ့မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး သက်ပြင်းချနေလေရဲ့။ မရှေးမနှောင်းဘဲ ဆရာနဲ့ အခြားသူတွေ ရောက်လာတာနဲ့ စကားစပြတ်သွားတယ်ပေါ့။ အဲ့ဒိနေ့ည က ကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်ခဲ့ဘူး။
ကိုယ့်ဟာ ကိုယ်တောင် သေသေချာချာ ကြည့်ဖူးတာမဟုတ်။ သူကိုပဲ ကြိမ်ဆဲ နေမိတယ်။နောက် တစ်ပတ် သင်္ချာ အချိန်ပြီးလို့ ကျွန်မရေချိုးမလို့ ထတော့သူက ထပ်ပြောတယ်။
“ဟဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ… ဘာလို့ ကြည့်ချင်နေရတာလဲ”
ဆိုတာ့ သူက
“ငါမမြင်ဖူးလို့ဟ… ”
တဲ့။
ရုပ်ကိုက သနားကမားနဲ့။
“နောက်နင်တို့နဲ့ တွေ့ရတော့မှာ မဟုတ်ဘူး.. ရင်းရင်းနီးနီးဆိုလို့ နင်ပဲ ရှိလို့ပါဟာ စိတ်မဆိုးပါနဲ့ တဲ့..”။
“တော်ပြီဟာ ထပ်မပြောနဲ့”
လို့ ပြောပြီး ထားခဲ့လိုက်တယ်။
“ ဒီနေ့ နင်နဲ့ ငါ နောက်ဆုံးတွေ့ရမယ့် နေ့မို့ပါဟ ..”
လို့ သူက နောက်ကနေ လှမ်းပြောတယ်။ သူ့ကို ဘာမှ ပြန်မပြောဖြစ်ခဲ့ဘူး။ရေချိုးရင်းကျွန်မ ခေါင်းထဲ မျိုးစုံတွေးပေါ့။ တကယ်တော့ ကျူရှင်က ဒီနေ့ နောက်ဆုံးနေ့ပါ။ နောက်တစ်ပါတ်ဆို စာမေးပွဲကြီးစပြီလေ။ နောက် ဘာမှန်းညာမှန်းမသိတဲ့ သံယောဇဉ်ကလည်းရှိတယ်။
ပြီးတော့ ကျွန်မကတော်ပြီဆိုရင် ရှေ့ဆက်မတိုးတဲ့ သူ့ကိုလည်း ယုံကြည်မိသလိုပဲ။ သူ့ကို ပြလိုက်တော့ရော ဘာဖြစ်မှာလဲ။ မပြလည်း ရတာပဲ။ ငါသိက္ခါများ ကျသွားမလား.. အစရှိသဖြင့် ပေါ့။
သူဟာ ရိုးရိုးသားသားပဲ သူမြင်ချင်တာကို ပြောတာ နေမယ်လို့ ကျွန်မ တွေးလိုက်မိတယ်။ တကယ်လို့ အခွင့်အရေးတ်စုံတစ်ရာ ယူချင်တယ် ဆိုရင် သူမှာ ယူနိုင်တဲ့ အခြေအနေတွေ ရှိခဲ့တယ်လေ။ ခေါင်းထဲမှာ ပေါင်းစုံတွေး နေတာမို့ အဲ့ဒိနေ့က ရေချိုးချိန် နဲနဲ ကြာသွားတယ်။
အင်္ကျီဝတ်နေရင်း ကျွန်မဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခုကို ချလိုက်တယ်။ အဝတ်အစားလဲပြီး အိမ်ရှေ့ကို ထွက်လာ တောာ့ သူက သင်္ချာတွက်နေတယ်။ ကျွန်မက တံခါးပေါက်ဆီသွားပြီး ဂျက်ချလိုက်တယ်။
ရင်က တဒိန်းဒိန်းခုန် နေသလိုပဲ။ ပြီးတော့ ဘေးက ဧည့်ကုလားထိုင်ပေါ် ခပ်မြန်မြန် ထိုင်လိုက်ပြီး “ဟဲ့.. နင်ကြည့်ချင်တယ်ဆို လာကြည့်။ နင့်လက်နဲ့တော့ မထိနဲ့.. “ လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ဘောလ်ပင်ကို ပစ်ချပြီး ချက်ချင်းဆိုသလို သူ ကျွန်မရှေ့ ရောက်လာတယ်။ သူ့မျက်နှာက ဝမ်းသာအားရဖြစ်ပြီး စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့။
သူက ကျွန်မရှေ့မှာ ဒူးထောက်လျက်သားထိုင်နေတယ်။ ကျွန်မက ပေါင်ကို အသာကားပြီး ဂါဝန်စကို လှန်တင်လိုက်တယ်။ သူက ထူးခြားတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ အဲ့ဒိနေရာကို စူးစိုက်ပြီး ကြည့်နေတယ်။
“တွေ့ပြီလား”
ဆိုတော့ သူက
“နင်အမွှေးတွေ ပေါက်နေပြီနော်.. တဲ့”။
ပြီးတော့
“အပေါက်ကို မမြင်ရဘူးဟာ.. “
ဆိုပြီး အထွန့်တက်တယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်မလည်း ခါးကို နဲနဲ လျော့ထိုင်ပြီး လက်နဲ့ ဆီးပုံးမွေးခပ်ပါးပါးကို အသာရှင်းပြီး အသာဖြဲပြလိုက်တယ်။ တကယ်တော့ ကိုယ့်ဟာကိုယ်တောင် ဘယ်လို ပုံစံလဲဆိုတာ မြင်ရပါဘူး။သူကတော့ ခေါ်တော တစ်သောင်းအား မျက်လုံးနဲ့ စိုက်ပြီး ကြည့်နေလေရဲ့။ ဒါနဲ့
“တော်ပြီဟာ.. ပြီးပြီ”
ဆိုပြီး ခါဝန်ကိုပြန်ချပြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ ရှက်တာကြောင့် ဖြစ်သလို တစ်စုံတစ်ယောက် ရောက်လာ မှာကို စိုးရိမ်တာလည်း တယ်လေ။
သူလည်း သူ့နေရာသူ သွားထိုင်နေလေရဲ့။ ကျွန်မရဲ့ ရင်ခုန်သံကို ကျွန်မ ပြန်ကြားနေရတယ်။ တံခါးချက်ကို သွားဖွင့်လိုက်တာနဲ့ မရှေးမနှောင်းပဲ ကျောင်းလာတက်တဲ့ သူတွေ ရောက်လာကြပြီ။ တကယ်တော့ အဲ့ဒိနေ့ဟာ သူနဲ့ ကျွန်မ နောက်ဆုံး စကားပြောဖြစ်ခဲ့တဲ့ နေ့ပါပဲ။ နောင် ဆယ်နှစ်ကျော် ကြာသည်အထိ ပေါ့။
“အေး” …
သူပြောလိုက်တဲ့ “အေး..” ဆိုတဲ့ အသံက ခပ်ဩဩ ဖြစ်နေတယ်။ ကျွန်မ စကားမှားသွားပြီဆို တာကျွန်မသိလိုက်တယ်။
“အဲ့ဒါလည်း ပါတာပေါ့ဟာ … ဒါလည်း လိုအပ်တာပဲ ဟ..၊ စိတ်ကျန်းမာရေးအတွက်လေ” ။ သူက ဆက်ပြောတယ်။
“အမလေး စိတ်ကျန်းမာရေး အတွက် ရှိရှိသေး။ ငတ်ရင် ငတ်တယ် ပြောပါ။ လေးလလောက်ရှိပြီဆိုတော့” လို့ ကျွန်မပြန်ပြောလိုက်တယ်။ မှားမှန်းသိလျက်နဲ့ စွတ်နင်း ချင်တဲ့ စိတ်ကို တားမရဘူး။
“ပွင်းပွင့်လင်းလင်း ပြောရရင် ဟာတာတာ ဖြစ်နေတာ အမှန်ပဲ။ မိန်းမနဲ့ ဝေးလာရင် အခြားမိန်းကလေး မြင်တိုင်း ပစ်မှားချင် စိတ်ပေါ်တာပဲဟ။ ဒါနင့်မို့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောတာပါ။” လို့ သူက ပြန်ပြောပြီး ဝိုင်ကို သောက်လိုက်တယ်။
ကျမလည်း ဝိုင်တစ်ကြိုက်လောက် သောက်လိုက်ပြီး “ဒါဆို နင်က ငါ့ကို မြင်တော့ ပစ်မှားနေတယ် ဆိုပါတော့။” လို့ ဖန်ခွက်ထဲက ဝိုင်ကို ကြည့်ရင်း ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ သူ့ကို ကျွန်မကြည့်ရဲဘူး။ ကျွန်မ မြော်လင့်ထားတာက မဟုတ်ပါဘူး ဘာညာ ပြန်ပြောမယ်ပေါ့။
“အေး .. ဟုတ်တယ် .. နင့်ကို ထိုင်ပစ်မှားနေတာ။ အခုအထိပဲ” တဲ့။
ပီပီသသကြီး ထွက်လာတဲ့ သူ့ရဲ့စကား။ သူအဲ့ဒိလို ပြောလိမ့်မယ်မှန်း မထင်ထားခဲ့မိဘူး။ ရုတ်တရက်တော့ ကျွန်မ စကားပြန်ပြောစရာ ပျောက်သွားတယ်။
ကျွန်မရင်ထဲ ပူသွားတယ်။ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေတဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ နှလုံးခုန်သံကို ကိုယ်ပြန်ကြား နေရတယ်။ ရုတ်တရက် ပြန်ပြောစရာ စကားစ ရှာမရ သလို ချက်ချင်းပဲ ဒီနေရာက ထထွက်သွားမလား၊ ဆက်နေရမလား၊ ဘာလုပ်ရမလဲ ဆိုတာကို ဝေခွဲမရဖြစ်သွားတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ဖန်ခွဲထဲက ဝိုင်ကို မွေ့ရင်း တစ်ကြိုက်လောက် ထပ်သောက်လိုက်တယ်။
ပါးစပ်ထဲ နွေးသွားပြီး ပူဆင်းသွားတဲ့ ဝိုင်အရသာက ကျွန်မကို နေသာ ထိုင်သာ ရှိသွားစေပါတယ်။ ရုတ်တရက် သူက ကျန်မလက်မောင်းကို အသာ အယာ လာကိုင်တယ်။
ကျွန်မရဲ့ အသက်ရှူသံကလည်း မြန်နေသလို သူ့ အသက်ရှူသံကိုလည်း ကြားနေရတယ်။ ဒါပေမယ့် မရုန်းကန်မိဘူး။ ဘာလုပ်ရမယ် ဆိုတာကိုလည်း မဆုံးဖြတ်တတ်တော့ဘူးး အထိအတွေ့ဟာ ကျွန်မရဲ့ မသိစိတ်မှာ လတ်တလော တောင့်တနေတဲ့ အရာတစ်ခုပဲလေ။
“သိင်္ဂီ သိသွားရင်မကောင်းဘူး .. “ လို့ ကျွန်မပြန်ပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်မအသံတွေက ကတုန်ကယီ နဲ့ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ ဖြစ်နေတယ်။ ထပ်ပြောစရာ စကားလုံးကို စဉ်းစားလို့ မရသလို ဘာမှ လည်းထွက်မလာဘူး။
သူက ကျမလက်မောင်းကို ကိုင်ထားတဲ့ လက်ကို ရုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ခပ်ငူငူကြီး ပြန်ထိုင်နေပြီး ဝိုင်ကိုပဲ တစ်ငုံချင်း သောက်နေတယ်။ ဒီနေရာကနေ အမြန်ခွာမှဖြစ်မယ် ဆိုတာကို ကျွန်မသိနေတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်စုံတစ်ရာ က ဟန့်တားထားသလိုနဲ့ ချက်ချင်း ဆုံးဖြတ်လို့မရဘူး။
နှစ်ယောက်သား တိတ်တဆိတ် ထိုင်နေကြတာ အတော်ကြာမယ် ထင်ပါတယ်။ ကျွန်မခေါင်းထဲမှာ အတွေးပေါင်းစုံနဲ့ ချီတုံချတုံ ဖြစ်သလို သူ့ခေါင်းထဲမှာလည်း အလုပ်ရှုပ်နေမှာပါ။
နောက်ဆုံးတော့ အသက်ကို ဝအောင် ရှူသွင်းလိုက်ပြီး လက်ကျန်ဝိုင်ကို မော့ သောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ “ငါပြန်တော့မယ်ဟာ..” လို့ ခပတ်တိုတိုပဲ ပြောဆိုပြီး ထလိုက်တယ်။ သူကလည်း “ငါလိုက်ပို့မယ်” ဆိုပြီး သတိပြန်ဝင်လာတဲ့ ဟန်နဲ့ ထလာတယ်။
အိတ်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ထမင်းစားခန်းက အထွက် မှာသူက ရုတ်တရက် နောက်ကနေ သိုင်းဖက်လာတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မ ဂုတ်သားကို နမ်းတယ်။ နှာရှံ့သံက ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ပဲ။
ကျောပြင်နဲ့ တင်ပါးမှာ ခပ်နွေးနွေး အငွေ့အသက်တစ်ခုကို ခံစားရတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံး ဖျင်းခနဲ ခံစားလိုက်ရတယ်။ အပူလှိုင်းတစ်ခု ဖြတ်သွားသလိုပါပဲ။ ကျွန်မ တစ်ကိုယ်လုံး ပေါက်ကွဲ ထွက်သွားပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်တယ်။
ရုန်းကန်ပြီး သူ့ဘက်ကို လှည့်လိုက်တယ်။ သူ့လက်တွေက ပြေလျော့သွားပေမယ့် ကျွန်မ လက် မောင်းတွေကို ခပ်ဖွဖွ ကိုင်ထားဆဲပဲ။ သူ့မျက်နှာကို မကြည့် ရဲဘူး။မျက်စေ့အောက်မှာ သူ့ရင်ဘတ်ကိုပဲ မြင်နေရတယ်။ “သိင်္ဂီ သိသွားရင် မကောင်းဘူး ဟာ…. “ လို့ ထပ် ပြောလိုက်တယ်။ သူက “ မသိအောင် နေမယ်လေဟာ” “နင်နဲ့ ငါနဲ့ပဲ” တဲ့။ ကမူးရှူးတိုး ထွက်လာတဲ့ လေသံ။
မာန်နတ်က ကျွန်မစိတ်ကို ကြီးစိုးသွားပါပြီ။ ကျွန်မတို့ နှစ်ဦးတည်း ဆိုတဲ့ အသိ အပြင် ဘယ်သူမှ မသိအောင် ထိန်းသိမ်းထားရင် ရတာပဲ ဆိုတဲ့ အသိက တွန်းအားပေးလိုက်သလိုပဲ။ ကျွန်မ သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်တယ်။ သူ့မျက်ဝန်းထဲမှာ မြင်ရတာ က ရမက် ။ ကျွန်မ ရဲ့ မောင် ခရီးသွားပြီး ပြန်လာတိုင်း တွေ့ရတဲ့ အရိပ်အငွေ့။ သူလိုချင်တာ ကျွန်မရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်။ အချစ်မဟုတ်ဘူး။
ကျွန်မလိုချင်တာလည်း သူ့ရဲ့ တစ်ခဏတာ အယုအယမှု့ ။ အပေး နဲ့ အယူပဲ လို့ စိတ်ထဲ မှာ ပေါ်လာတဲ့ အတွေးက စိတ်ဆန္ဒကို ရှေ့တစ်လှမ်းချင်း တိုးလာစေပါတယ်။ ထိတွေ့ မိနေတဲ့ အထိအတွေ့ကို မရှောင်ချင်တော့ဘူး။ ဆိတ်ကွယ်ရာ အရပ် မှာ ရှိနေတယ် ဆိုတဲ့ အသိက ခေါင်းထဲမှာကြီးစိုးနေတယ်။
သူ့ကို စေ့စေ့ကြည့်ပြီး မေးလိုက်တယ်။ “နင် အရမ်းလုပ်ချင် နေလား..” လို့။ သူက မဆိုင်းမတွဘဲ “အေး” ဆိုပြီး ရှိုက်သံကြီးနဲ့ ပြန်ဖြေတယ်။ “ဒါဆို သိင်္ဂီ မသိစေနဲ့ … ဒီတစ်ခေါက်ပဲ.. ငါ နင့် မယားငယ် မဟုတ်ဘူး.. ” လို့ကျွန်မပြန်ပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်မ အသံက တုန်ရီ နေပါတယ်။
ချက်ချင်းဆိုသလို ကျွန်မကိုဆွဲဖက်လိုက်ပြီး သူ့လက်တွေက ဝတ်ထားတဲ့ ကျွန်မရဲ့ ဂါဝန်ကို ဆွဲမတယ်။ ကျွန်မနောက်ပိုင်း တစ်စိတ်တစ်နေရာဟာ ဟာလာဟင်းလင်းလို ဖြစ်သွားတယ်။
ခါးထိ လိပ်တက်သွားတဲ့ ဂါဝန်အောက် လှမ်းလျှိုပြီး တင်ပါးတွေကို လှမ်းကိုင်တယ်။ ခါး အသားကို ဖက်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ကျွန်မရုန်းလိုက်ပြီး
“ နင် သန့်ရှင်းရေးလုပ် အုံးဟ ဒီအတိုင်းတော့ မလုပ်ချင်ဘူး”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်မအသံက ခပ်ညုညု ဖြစ်နေသလိုပါပဲ။သူက ချက်ချင်းပဲ ကျွန်မလက်ကို ဆွဲပြီးအခန်းထဲကို ခေါ်သွားတယ်။ ကျွန်မ လက်ထဲက ကျောပိုးအိတ်က ကြမ်းပေါ်ကို ဘုတ်ခနဲ ပြုတ်ကျ ကျန်ခဲ့တယ်။
ရေချိုးခန်းထဲက ရေတဖွဲဖွဲ ကျသံကို ကြားနေရတယ်။ တံခါးကို ပိတ်မထားတော့ ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်နေတဲ့ သူကျောပြင်ကို နဲနဲ ပါးပါး မြင်နေရတယ်။ ဝတ်ထားတဲ့ ဂါဝန် အင်္ကျီကို အသာချွတ် ခေါက်ပြီး စာဖတ် စားပွဲပေါ်မှာ သပ်သပ်ရပ်ရပ် တင်ထားလိုက်တယ်။
ရုတ်တရက် လိုအပ်ရင် မြန်မြန်ဆန်ဆန် ကောက်ယူပြီး ပြန်ဝတ်နိုင်ဖို့ ဆိုတဲ့သတိက ရှိနေတုန်းပါ။ အဝတ်အစားချွတ် ပြီးတဲ့အချိန် ရေကျသံတိတ်သွားပြီး သူအပြင်ထွက်လာတဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။ အခုကျွန်မကိုယ်ပေါ်မှာ ဘရာနဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ပါးပါးပဲ ရှိတော့တယ်။ သူ့ကို ကျွန်မလှည့်မကြည့်ရဲဘူး။
ဘရာ ကိုချွတ်ပြီး စားပွဲပေါ်တင်ပြီးမှ အသက်ကို ဝအောင်ရှူသွင်းလိုက်ပြီးမှ သူ့ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ တဘက်ဖြူကြီးနဲ့ ရေသုတ်နေတဲ့ သူ့ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့တဘက်ကို ကြမ်းပေါ်လွှတ်ချလိုက်တယ်။ ဂျင်ကစား ထားတဲ့ အတွက် သူ့ကိုယ် ခန္ဓာက အချိးကျကျ တောင့်တောင့်တင်းတင်း ပါ။
ပြီးတော့ တပိုင်းတစ တောင့်တင်းပြီး တွဲလောင်းကျနေတဲ့ သူ့ရဲ့ နိမိတ်။ ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်မိတာ ခဏလောက် ကြာသွားတယ်ထင်ပါရဲ့။ သူက ကျွန်မဆီ ခတ်သွက်သွက်လျောက်လာပြီး။
“နင့်ကို ငါ အားမနာ တော့ဘူးနော်”
လို့ ပြောတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မလက်မောင်းတွေကို ဖမ်းကိုင်ပြီး ကုတင်ပေါ် တွန်းလှဲလိုက်ပါတယ်။
နောက် ကျွန်မခြေထောက်ကို မပြီး အတွင်းခံကို ခပ်သွက်သွက်ပဲ ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အဲ့ဒိအတွင်းခံကို သူ့မျက်နှာပေါ် အုပ်နမ်းပြီး ကျွန်မ ဘေး ကို ပစ်ချလိုက်တယ်။ ဇာနားတပ်ထားတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဖြူဖြူ လေးဟာ ကျွန်မ မျက်နှာဘေးမှာ ပုံခနဲ ကျလာတယ်။
အတွေ့အကြုံရှိထားသူမို့ ပေါင်ကို အသာကားပြီး ခြေထောက်တွေကိုကွေးထား ပေးလိုက်မိပါတယ်။ ဘေး က ခေါင်းအုံးကို ယူပြီး ခေါင်းအောက် ထိုးထည့်ပြီး အုံးလိုက်တယ်။ အရာရာ ဟာ အလိုလို လုပ်မိလိုက်တာပါပဲ။ သူက ကုတင်ပေါ်တက်လာပြီး ကျွန်မ ပေါင်ရင်းကို ဖြဲလိုက်တယ်။
ပြီးတော့ စိုက်ပြီးကြည့်နေတယ်။ ကျွန်မဟာ က စိုစွတ်နေပြီ ဆိုတာကို သိတယ်လေ။ သူက ဆီးစပ်ကို လက်နဲ့ ပွတ်သပ်ပြီး စိုစွတ်နေတဲ့ ကျွန်မဟာရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ စုန်ဆန် ပွတ်တယ်။
ဆီးပုံးမွှေး ကိုချန်ပြီး နှုတ်ခမ်းဘေးသားတွေကိုပဲ ဖယောင်းကပ်ထားခဲ့တဲ့ အတွက် ကျွန်မဟာ က အမွှေးအမျှင်ကင်းပြီး ပြောင်ချော နေပါတယ်။ သူ့ လက်မ နဲ့ အစေ့နေရာကို ပွတ်သပ်တဲ့အခါ ကျွန်မရင်ထဲ လှိုက်ဖိုလာပါတော့တယ်။ မိန်းကလေး တစ်ယောက် အဖို့ အဲ့ဒိလို အလုပ်ခံရရင် ငြင်းပယ်နိုင်စွမ်း မရှိပါဘူး။
သူထိတွေ့လိုက်တိုင်း မျက်စေ့ကို မှိတ်လိုက်မိတယ်။ သာယာမှုရဲ့ နိဒါန်း နဲ့ အတူ သွေးသားဆန္ဒကလည်း တက်ကြွလာပါတယ်။ သူ့လက်ကို ဆွဲပြီး ရင်သားတွေကို ပွတ်သပ် ဖိညှစ်လိုက်စေချင်ပါတယ်။ ကျွန်မ ဝမ်းဗိုက်သားကလှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ။
ရုတ်တရက် သူဖြဲကြည့်တာကို သိလိုက်တယ်။ မျက်စေ့ဖွင့် ကြည့်လိုက်တော့ သူ့အကြည့်က ကျွန်မ မှတ်မိခဲ့တဲ့ ခေါ်တော တစ်သောင်းအား။ ပြီးတော့ ကျွန်မ ပေါင် တွင်းသားနှစ်ခုကို ဖိချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ကျွန်မတင်ပါးတွေကို ပင့်ပြီး ကျွန်မ “ဟာ” ကို ငုံ့ပြီး နမ်းပါတော့တယ်။
သူနမ်းပုံကတစ်မျိုး။ မျက့်စေ့တွေကို မှိတ်ထားပြီး သူ့မျက်နှာနဲ့ ကျွန်မ ဟာ ကို ပွတ်တာပါပဲ။ နှာခေါင်းနဲ့ ရွတ်ခနဲ မည်အောင် နမ်းတယ် ပါးတွေ နဲ့ ပွတ်တယ်။ မေးနဲ့ ပွတ်တယ်။ နှာဖူးနဲ့ ပွတ်တယ်။ ကျွန်မ ဘာလုပ်မိသလဲ သိလား။ ကော့ပေးမိပြီး သူ့မျက်နှာနဲ့ ပြန်ပြန်ပြီး ပွတ်လိုက်မိတယ်။
ရိုင်းသွားသလို ပဲလားလို့ တွေးမိပေမယ့် ထိန်းချုပ်လို့ မရလောက်အောင်ပါပဲ။ သူနှမ်းရှုံနေတာကို ပီပီသသ မမြင်ရပေးမယ့် တစ်ချက်ခတစ်ချက် သူ့နှာခေါင်းနဲ့ ကျွန်မ အတွင်းသားကို တွန်းတွန်းပြီးတိုး တာကို ခံစားနေရတယ်။ ပြီးတော့ ပါးစပ်နဲ့ ကျွန်မဟာ တစ်ခုလုံးကို အုပ်ပလိုက်တာပဲ။
သူ့ကိုကျွန်မ ကြည့်မနေတော့ပါဘူး။ မျက်စေ့ပြန်မှိတ်ပြီး အထိတွေ့ကိုပဲ အာရုံထားလိုက် တော့တယ်။ ပူနွေးစွတ်စိုတဲ့ နူးညံ့တဲ့ အရာတစ်ခုက ကျွန်မ “ဟာ” တစ်ခုလုံးကို အုပ်စွပ်ထားသလိုပဲ။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းသားတွေနဲ့ အတွင်းသားကို ထိအောင်ပွတ်သတ် ထိုးစွနေတဲ့ သူရဲ့ လျှာကြမ်းကြမ်း။
ကျွန်မ စိတ်ရိုင်းတွေ ပေါက်ကွဲ ထွက်သွားပါပြီ။ ဟစ်အော်ပြီး ညည်းလိုက်မိတယ်။ သူတစ်ချက်တစ်ချက်ငုံစုပ် လိုက်တိုင်း တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ခါ သွားပါတယ်။ လူလည်း မောဟိုက်လာပါတယ်။ ရပ်စေချင်သလားဆို တော့ သူ့ကို ဆက်ခါဆက်ခါ လုပ်စေချင်တာပါပဲ။
အတော်ကြာတော့ သူကရပ်လိုက်ပြီး အပါ်ပိုင်းကိုတက်လာတယ်။ ထောင်မတ်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ငုံပြီး စို့ပါတော့တယ်။ ပြီးတော့ကျွန်မ ပါးတွေကိုလာနမ်းတယ်။
ကျွန်မ “ဟာ” ရဲ့ အနံ့ကို ကျွန်မ ပြန်ရလိုက်တယ်။ သူ့ နှာမှုတ်လိုက်တဲ့လေက ကျွန်မမျက်နှာကိုလာထိနေတယ်။ အနမ်းတွေရပ်သွားလို့ မျက်စေ့ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ သူကလည်းကျွန်မကို ပြန်စိုက်ကြည့်နေတယ်။ သူ့မျက်နှာကို လက်နဲ့ ကိုင်ပြီးပွတ်သပ်လိုက်မိတယ်။ ငတ်ပြတ်နေသလိုပဲ။
ဒါနဲ့ “နင် အရမ်းငတ် နေသလား” လို့ မေးလိုက်တယ်။ ကျွန်မ အသံက ခပ်ညုညု ဖြစ်နေသလိုပါပဲ။ သူကလည်း “အေး” ဆိုပြီးပြန်ဖြေတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ စကားသံတွေက မောဟိုက်နေတယ်။
သူကကိုယ်ကိုမတ်လိုက်ပြီး ကျွန်မပေါင်ကြားမှာ နေရာယူလိုက်တယ်။ ရုတ်တရက် သတိရမိတာနဲ့ “ဟဲ့ နင့်ဟာတွေ ငါ့အထဲ မထည့်နဲ့နော် ကလေးရသွားမယ်” လို့ စိတ်ပူပြီး ပြောလိုက်မိတယ်။ သူရုတ်တရက် တန့်သွားတယ်။ စိတ်အနှောင့်အယှေက် ဖြစ်သွားဟန်ပဲ။
သူက ကုတင်ပေါ်က ဆင်းပြီးတော့ အိပ်ယာဘေး ခုံအောက်က အံဆွဲကိုဖွင့်လိုက်တယ်။ တစ်စုံတစ်ခုကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး ကျွန်မဗိုက်ပေါ် ပစ်တင်လိုက်တယ်။ အနီရောင် ကွန်ဒွန်အိတ်ကလေး တစ်ခု။ ပြီးတော့ ကျွန်မ ပေါင်ရင်းတွေကိုဖီပြီး သူ့ ဟာ ကို ကျွန်မ ဟာ ထဲ ထိုးထည့်လိုက်ပါတော့တယ်။
သူ့တံတွေးတွေနဲ့ စိုစွတ်ချောမွေ့နေတဲ့ ကျွန်မ ဟာ အထဲကို ရုတ်တရက် တိုးဝင်လာတဲ့ အချိန်မှာ ရလိုက်တဲ့ ခံစားမှု့က အရာရာကိုလွတ်ထွက် သွားစေပါတယ်။ မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ထားလိုက်မိသလို ညည်းညူ အော်ဟစ်သံပင် ထွက်သွားမိတယ်။
ဆီးစပ်နှစ်ခု တစ်ခဏလောက် ထိထားပြီးတဲ့ နောက်မှာတော့ သူက အားသွန်ခွန်စိုက် လုပ်ပါတော့တယ်။ နှစ်နဲ့ ချီပြီး မရတာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့ နူးညံ့တဲ့ ပွတ်တိုက် မှု့တွေဟာ ကျွန်မကို မိန်းမော သွားစေခဲ့ပါတယ်။ အဖန်ဖန် ပွတ်တိုက်တဲ့ အရှိန်ဟာ တိုးမြင့်လာပြီးတဲ့ နောက် ရုတ်တရက်ရပ်သွားပါတယ်။
ပြီးတော့ လစ်ဟာ သလိုဖြစ်သွားလို့ မျက်စေ့ဖွင့် ကြည့်လိုက်တော့ သူက ဒူးထောက်ပြီး ရပ်မိုးနေတယ်။ တောင့်တင်းပြီးခါရမ်းနေတဲ့ သူ့ဟာကို အိပ်ယာဖုံးဖြူဖြူနဲ့ ဆွဲသုတ်လိုက်ပြီး ကျွန်မ ဗိုက်ပေါ်က ကွန်ဒွန်အိပ်ကို လှမ်းယူလိုက်ပါတယ်။
ရုတ်တရက် မောင့် ရဲ့ အပြုအမူကို အမှတ်ရလိုက်မိတယ်။ သားသမီးမလိုချင်တဲ့ အခါ ကျွန်မတို့က ကွန်ဒွန်သုံးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မောင် က အလွှာခြားတာ မကိုက်ဘူးတဲ့လေ။
သူစိတ်ကျေနပ်ခါနီးအထိ သဘာဝအတိုင်းပဲ။ ပြီးခါနီးပြီဆိုမှ သူက ကွန်ဒွန်ကိုစွပ်တယ်။ ဒါဟာ ကျွန်မအတွက် တော့ စိတ်ကို နှစ်ထားလိုက် တော့ ဆိုတဲ့ အမှတ်သင်္ကေတပါပဲ။
သူက ကျွန်မအထဲ ပြန်ထိုးထည့်လိုက်ပြီး ကျွန်မအပေါ် မှောက်လျက် မိုးလိုက်တယ်။ ကျွန်မလည်တိုင် နဲ့ ပါးတွေကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်ပြီး ပြောတယ်။ “ကောင်းလား.. “ တဲ့။
ယောက်ျားတွေဟာ ဒီစကားကို အမြဲမေးတတ်ကြတယ် ထင်ပါရဲ။ မင်္ဂလာဦးညမှာ စကားကို ပထမဆုံးဒီ စကြားဖူးတဲ့ အချိန်က ကျွန်မမျက်လုံးတွေကို မှိတ်ပြီး တုံဏှိဘာဝေ နေခဲ့တယ်။ နောက်ပိုင်းတော့ အလျင်းသင့်သလို ပြန်ပြောမိတယ်။ အိမ်ထောင်သက် ရလာတော့လည်း စိတ်ထဲရှိတဲ့ အမှန်အတိုင်းပြန်ပြော တတ်သွားတာပါပဲ။
“… ကောင်းတယ်.. “
လို့ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့
“နင် အရမ်းငတ် နေသလား.. “
လို့ သူ့ကိုကြည့်ပြီး ထပ်မေးလိုက်တယ်။ ဒီစကားကို ဘာ့ကြောင့် ကျွန်မ ထပ်ခါထပ်ခါ ပြောမိမှန်း မသိဘူး။ အခြားပြောချင်စရာ စကားလည်း မရှိဘူး။ သူက ကျွန်မကို စူးစိုက်ကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မဘေးက နားကို နမ်းပြီး ကပ်ပြောတယ်။
“နင့်ကို - ချင်နေတာ .. နင့်ဟာကို စမြင်ကတည်း က.. သိလား “ တဲ့။
ပြီးတော့ သူ့ဟာကို ဆွဲထုတ်ပြီး ဆောင့်ခနဲ ပြန်ထည့်ပါတယ်။ သူ့ပေါင်ရင်း နှစ်ခု ခတ် သံက ဖေါင်းခနဲထွက်လာတယ်။ ကျွန်မပါးစပ်က “အ” ခနဲအသံထွက်သွားတယ်။ ပြင်းထန်လွန်းတဲ့ ပွတ်တိုက်မှု့ဟာ အထွဋ်ထိပ် အရသာကို ပေးလိုက်တာပါပဲ။ “နင့် - က - လို့ အရမ်း ကောင်းတယ် .. “ ဆိုပြီး ထပ်ပြောတယ်..။
ထပ်ဆောင့်တယ်။ ဖေါင်းခနဲ မည်သံနဲ့ အတူ စွတ်ခနဲ ဝင်လာတဲ့ အထိအတွေ့ဟာ ကျွန်မကို စွံ့အ နေစေပါတယ်။ ကျွန်မဘာမှပြန်မပြော တော့ဘဲ သာယာမှု့ကိုပဲ အာရုံစိုက် နေလိုက်ပါတော့တယ်။ နောက်
“နင့်ကို တစ်ဆုံး… မယ်” တဲ့.. ။
အဲ့ဒိ တစ်ခွန်းပြောလိုက် ပြီးတော့ ဆောင့်ချက်တွေဟာ မြန်ဆန်ပြီး ပြင်းထန်လာပါတယ်။ တဖေါင်းဖေါင်း မည်နေတဲ့ အသံ၊ သူ့ရဲ့ အားပြုသံ၊ သူ့ပါးစပ်က ပြောနေတဲ့ အယုတ္တအနတ္တ တွေနဲ့ ကျွန်မရဲ့ ညည်းသူသံ တွေက နားထဲ ဝင်တလှည့် မဝင်တလှည့်ပါပဲ။ နောက်ဆုံးပန်းတိုင်ရောက် သည့်တိုင် သူခရီးနှင်ပြီဆိုတာ အတွေ့အကြုံအရ သိနေတဲ့ အတွက် ကျွန်မလည်း စိတ်ကိုလွှတ်ထား လိုက်ပါတော့တယ်။
အတန်ကြာတော့ သူ့က အော်ဟစ် ပြီး သူ့တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ခါသွားပါတယ်။ ကျွန်မအထဲကို သူဟာကို အတင်းဖိသိပ်ထည့်ထား ပြီးတော့ပေါ့။ ကျွန်မလည်း အော်လိုက်မိတယ် ထင်ပါတယ်။ အတွင်းမှာ ပြည့်ကျပ်ပြီး နေရာယူထားတဲ့ သူ့ဟာနဲ့ အတူ ဖျစ်ခနဲ ဖျစ်ခနဲ နဲ့ စီးဆင်းလာတဲ့ ခံစားမှု့ကို ခံစား နေရတယ်။
တင်ပါးအောက်မှာ ခံထားတဲ့ခေါင်းအုံးကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ညှစ်ကိုင်ထားရင်း သူ့ဟာကိုလည်း ဆက်ခါဆက်ခါ ညှစ် နေလိုက်မိတယ်။ တ “အင်း…” အင်း.. နဲ့ အသံထွက်မိသည်ပါပဲ။ သည့်နောက်မှာတော့ အိပ်ခန်း တစ်ခန်းလုံးကို လူသား နှစ်ယောက်ရဲ့ အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းပဲ မင်းမူနေပါတော့တယ်။
အချိန် ဘယ်လောက် ကြာကြာ အထိ မောဟိုက် မိန်းမောသွားမိမှန်း မမှတ် မိတော့ဘူး။ အမောပြေလို့ မျက်စေ့ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်မကိုယ်ပေါ်မှာ အိပ်ယာခင်းဖြူ တစ်ခုက တစ်ပိုင်းတစ်စ ရောက်နေတယ်။
ဘေးကိုလှည့်ကြီးလိုက်တော့ သူက ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ပက်လက်ကြီး မှိန်းနေတာကို တွေ့လိုက်တယ်။ သူ့ရင်ဘတ်ကြီးက နိမ့်လိုက် မြင့်လိုက်နဲ့ ရှိနေတုန်းပဲ။ သူ့ဟာ ကြီးကတော့ ပျော့ခွေနေပါပြီ။ ပြန်သင့်ပြီဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ကုတင်ပေါ်က နေအသာထလိုက်တယ်။
တုပ်ချည်ထားပြီး သုတ်ရည်ဖြူဖြူတွေ ပြည့်နေတဲ့ ကွန်ဒုံးက ကြမ်းပေါ်မှာ ။ အိမ်ထောင်သည် ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကျွန်မအတွက် သူ့သုတ်ရည်ပမာဏ မနည်းဘူးဆိုတာ ရယ် ခဲပြစ်နေတဲ့ အတွက် အတော်ကြာပြီဆိုတာရယ်ကို အတတ်သိလိုက်တယ်။
ရေချိုးခန်းထဲ ခပ်သွက်သွက် ဝင်လိုက်ပြီး အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကို ရေလောင်းချလိုက်တယ်။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး သူ့ဟာ အကျွင်းအကျန်တွေများ ကျန်အုံးလိမ့်မလားဆိုပြီး ညှစ်ချကြည်လိုက်ပေမယ့် ဘာမှ ထွက်မလာဘူး။ ကွန်ဒုံးသုံးခိုင်းမိလို့ တော်ပါသေးရဲ့ လို့ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် တွေးလိုက်မိတယ်။
ပြန်ထ လိုက်တော့ ပေါင်တွင်းသားတွေက တော့ ကြိမ်းနေတယ်။ စိတ်ထဲက “စောက်ကောင်” လို့ ကြိမ်ဆဲလိုက်မိတယ်။ ရုတ်တရက် မောင့်ကို သတိရလိုက်မိတယ်။
“ချစ် အတွက် အပြည့်စု ထားတယ်”
ဆိုတဲ့ စကားနဲ့ အတူ မောင့်ရဲ့ ပထမဆုံးသော အချစ် ကြမ်းကြမ်းတွေက ကျွန်မကို တုန်လှုပ်ခဲ့ စေဖူးပါတယ်။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မုဒိမ်း အကျင့်ခံနေရသလားလို့ ထင်ရလောက်အောင် မောင့်ရဲ့ ကြမ်းတမ်းမှု့တွေ၊ ရှုပ်ပွ လွတ်လပ် တဲ့ ဟိုတယ်အခန်း၊ နာကျင်မှု့ ရောယှက်နေတဲ့ သာယာမှုမိန်းမောမှု့ တွေ၊ လမ်းလျောက်ရ ခက်လောက်အောင် ကြိမ်းစပ်နေတဲ့ စေးကပ်ကပ် ပေါင်တွင်းသားတွေ၊
နောက်နေ့ မနက် အိပ်ယောထ တဲ့ အခါ ကျွန်မ ဟာ ထဲက ပြန်ထွက်ကျလာတဲ့ မောင့် ရဲ့ ခဲပြစ်နေတဲ့ ဟာတွေ နဲ့ ညှီစို့စို့ အနံ့ပြင်းပြင်း တွေ ဟာ တစ်သက်စာ အမှတ်ရစရာ ပျားရည်ဆမ်း နေ့ရက်တွေ ဖြစ်ခဲ့ဖူးပါတယ်။
ကျွန်မ ရေချိုးခန်းက ပြန်ထွက်လာတော့ သူက ကုတင်ပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ကြီး ထိုင်နေတယ်။ သူ့ဟာက ခပ်မတ်မတ်ပြန်ဖြစ်နေတာကို သတိပြုလိုက်မိတယ်။ သူ စွမ်းနိုင် နေတုန်းပဲ လို့ အတွေ့အကြုံက ပြောပြတယ်လေ။ ကျွန်မ မင်္ဂလာဦး ညတုန်းက မောင်က လေးချီလေးမောင်း အစွမ်းပြတာကို ကြုံခဲ့ဖူးတာကိုး။
“ဟဲ့ လက်စလက်နတွေ ရှင်းလိုက်အုံး”
လို့ ပြောလိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ အဝတ်အစား တွေကိုယူလိုက်တယ်။ သူ့ကို ကျောပေးရင်း အရင်ဆုံးဝတ်မိတာတာ ဘရာစီယာပါ။ ကျွန်မနောက်ကျောကို သူကြည့်နေတယ်ဆိုတာ သိနေတယ်။
အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို ဝတ်ပြီးတော့ သားရေကြိုးကို အသာဆွဲပြီး ဖတ်ခနဲမည်အောင် ပြန်လွှတ်လိုက်မိတယ်။ ဂါဝန် အင်္ကျီကို စွပ်ဝတ်လိုက်ပြီး မှန်တင်ခုံဘက်ကူးကာ ခေါင်းဖြီးပြီး အလှအနည်းငယ် ပြင်လိုက်ပါတယ်။
ဒီအချိန်အထိ သူက ကုတင်ပေါ်မှာ ပဲ ထိုင်ပြီး ကျွန်မလုပ်သမျှကို အရသာခံကြည့်နေတုန်းပဲ ဆိုတာကို သိနေတယ်။ တကယ်တော့ သူ့ကို ကျွန်မ မြူဆွယ်မိမှန်းမသိ မြူဆွယ်နေလိုက် မိတယ် ဆိုတာကို ကျွန်မ ဝန်ခံရမှာပါပဲ။
ကျောပေးထား ပေမယ့် သူစိတ် ထ နေတုန်းပဲ ဆိုတာကို သိနေတဲ့ အတွက် နောက်ကနေများ ငါ့ကို ဆွဲဖက်လိုက်လေ မလား ရယ်လို့ တွေးမိပါ သေးတယ်။ သူက ဘာမှ မလှုပ်ရှားခဲ့ပါဘူး။ သူက လှုပ်ရှားခဲ့ လျှင်လည်း …
“ငါပြန်တော့မယ်”
လို့ ပြောလိုက်တော့ သူကလိုက်ပို့ပေးမယ်ဆိုပြီး အဝတ်အစား ထဝတ်တယ်။ ကျွန်မလည်း ဧည့်ခန်းထဲ ထွက်ပြီး သူ့ကို ထိုင်စောင့်နေလိုက်တယ်။
သူထွက်လာတော့ နှစ်ယောက်သား အပြင်ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ စင်္ကြန်လမ်းတစ်လျောက် သူ ကျွန်မနောက်က တိတ်တဆိတ်လိုက်လာခဲ့တယ်။ တင်ပါးအတွင်းသား တွေဟာ ကြိမ်းနေတဲ့ အတွက် လမ်းကို ပုံစံမပျက်အောင် သတိထားလျောက် နေရပါတယ်။
ဓါတ်လှေခါးထဲ ကထွက်လို့ အပြင်တံခါးဝရောက်သည်အထိ စကားတစ်ခွန်းမှ မပြော မိကြသလို မျက်နှာချင်းဆိုင်တောင် မကြည့်ဖြစ်ကြဘူး။ တံခါး ဖွင့်ပေးတဲ့ အခါကျမှ သူက ကျွန်မကို ကြည့်ပြီး ပြောတယ်။
“ငါ.. နင့်အိမ် အထိ ကားနဲ့လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ….“
တဲ့။ ကျွန်မ ဒိထက်ပိုပြီး မပတ်သက်ချင်တာတော့ အမှန်ပါ။
“မပို့နဲ့ ရတယ်၊ ဘစ်စကားနဲ့ ဆို လေးဆယ့်ငါးမိနစ်ပဲ.. “
ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ တစ်ခဏတာ မျက်လုံးချင်း စုံမိလိုက်ချိန်မှာ ကျွန်မ သတိပြုလိုက်မိတာက သူ့မျက်ဝန်း ထဲက တောင့်တမှု့တွေပါ။
နောက်ပြန်မကြည့်တော့ဘဲ ဘစ်စကားဂိတ်ဘက် ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ကားကလည်း အခန့်သင့်ရောက်လာတာနဲ့ မီအောင် ပြေးတက်ပြီး ရတဲ့ နေရာထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကားက အတော်ချောင်ပါတယ်။
မှန်ပြတင်းကနေ တရိပ်ရိပ် ပြေးလွှားနေတဲ့ အိမ်တွေနဲ့ သစ်ပင်တွေကို ငေးကြည့်ရင်း ခံစားမှု့ ပေါင်းစုံကို ခံစားနေရပါတယ်။ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြမှု့ ကိုလည်းခံစားရသလို ကျေနပ် နှစ်သိမ့်မှု့ကိုလည်း ခံစားရတယ်။
ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်သား တစ်ယောက်လို လည်း ခံစားမိသလို လွတ်လပ် မှု့ကိုလည်းခံစားနေရတယ်။ သိင်္ဂိ့ ကိုလည်း အရမ်းပဲ အားနာမိတယ်။ ကျွန်မ သစ္စာပျက်မိပြီလား။
သူတို့ တတွေ အဆင်ပြေကြ ပါစေ လို့ တိတ်တစိတ် ဆုတောင်းလိုက်မိပါတယ်။ တကယ်တော့ တစ်ခဏ တာ အချိန်အတွင်းမှာ ဘယ်လိုမှ မမြော်မှန်းထားတဲ့ အလုပ်တွေကို လုပ်လိုက်မိ တာကို ကျွန်မကိုယ် ကျွန်မအံ့ဩ မိတာပါပဲ။
စောင့်စည်းမှု့တွေ သစ္စာတရားတွေ နဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာတွေ ဟာ အချိန်တိုတွင်း ကြေမွ ပျောက်ပျက် သွားခဲ့ပါပြီ။ ဒါပေမယ့် နောင်တ ဆိုတာမျိုး မဖြစ်မိတာတော့ အမှန်ပါပဲ။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် နောင်မှာ သူ့ကို ရှောင်ရ တော့မယ် ဆိုတာကိုတော့ ကောင်းကောင်း နားလည် ထားပါတယ်။
သတိရမိတာနဲ့ နာရီကို ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ညနေ ငါးနာရီ လေးဆယ့် ငါးမိနစ်…. တောင် ရှိပြီပဲ။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
