ဆုံလည်နွား အပိုင်း ( ၂ )
ရေးသားသူ - အမည်မသိ
“နင်မကောင်းဘူး သော်ကြီး၊ ငါတို့ မဟုတ်တာတွေ ဖြစ်ကုန်ကြပြီ.”
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ ကာမအရသာ အထွတ်အထိပ်ကို သူ့စိတ်အလိုမပါပဲ ကိုယ်ခန္ဓာက အလိုလို ရောက်သွားသဖြင့် ခတ္တခဏ အသိတရားဖြင့် ကင်းကွာသွားခဲ့ရသည်။ ယခုပြီးသွားတော့ ချက်ခြင်းပင် အသိပြန်ဝင်လာတော့ အခုနက သူ ကိုကိုသော်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်လေး ပြန်ဖက်မိသွားသည့် လက်တွေကို ပြန်ရုတ်လိုက်ပြီး ကိုကိုသော်ကို သူ့ကိုယ်ခန္ဓာမှ ကွာသွားရန်တွန်းထုတ်ဖို့ကျိုးစားလိုက်သည်။
ကိုကိုသော် မှာလည်း ကောင်းလွန်းသောအရသာ ကြောင့် သုတ်ရည်များလွှတ်ထုတ်လိုက်သဖြင့် မောသလိုဖြစ်သွားသည်။ အနည်းငယ်ပျော့သွားသော်လည်း မာတာတာနေသေးသည့် လီးကြီးကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ဖုတ်ထဲစိမ်လျှက် မှိန်းခံစားနေရင်း က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို ဖက်ထားလေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ရုပ်တရက်သူ့ကို တွန်းထုတ်ဖို့ကြိုးစားတော့ ကိုကိုသော်မှာ စိုးရိမ်တကြီးဖြင့် မလွတ်သေးပဲ အတင်းပြန်ဖက်ထားမိလေသည်။
သူ့စိတ်ထဲမှာ စိုးရိမ်မိတာက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး သူ့မာမီကို တိုင်သည်ဖြစ်စေ၊ လေးလေးဦးအောင်နိုင်ကို ပြန်တိုင်မှာကိုပဲ ဖြစ်သည်။ ပြန်တိုင်လို့ကတော့၊ ပြဿ နာအကြီးကျယ် တက်မည်ဆိုတာသူသိသည်။ အိမ်ပေါ်က ဆင်းရမလား၊ ရဲစခန်းရောက်မလား၊ စသဖြင့်ပေါ့။ စိုးရိမ်စိတ်နှင့်အတူ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိလို့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို မလွှတ်ပေးပဲ အတင်းဖက်ထားမိလေသည်။
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ရုန်းလေ သူက ပိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်လေ၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ဖုတ်ထဲ စိမ်ထားသည့်သူ့လီးကြီးက လှုပ်လေ။ နောက်ပြီး အိစက်တော အထိအတွေ့၊ အပွတ်အသတ်များကလည်း သူ့သွေးကြောတွေကို ပြန်ပူလာစေခဲ့သဖြင့်၊ သူ့ကောင်ကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်း မာတောင်ထလာပြန်သည်။
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကလည်း သူ့စောက်ဖုတ်ထဲမှ ကိုကိုသော့်လီးကြီးက တဖြည်းဖြည်းမာတောင်လာသည်ကို ခံစားမိသည်။ ရုန်းရင်းကန်ရင်းဖြင့် အားတွေ တဖြည်းဖြည်းဆုတ်ယုတ်လာသလိုခံစားနေရသည်။
“ မင်း...မင်း..သော်ကြီး..ယုတ်မာတယ်ကွာ..မကောင်းဘူး..တီတီ့ ကို လွှတ်ပါတော့”
“ ကျနော် ကြောက်လို့ပါ တီတီရယ်၊ ကျနော်တီတီ့ ကိုလည်း ချစ်မိလို့ စိတ်ဖေါက်ပြန်သွားမိတာပါ”
“ မင်း ကိုယ့်တီတီ ကို ကိုယ်ပြန်လုပ်ရက်တယ်ကွာခုလွှတ်တော့”
သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကြီး တဖြည်းဖြည်းပြည့်ဖောင်းလာတာနှင့်အမျှ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အသံလည်းပျော့လာခဲ့ရသည်။ ဒူးတွေလည်းပျော့ခွေနေပြီ ရုန်းရတာ အားမရှိတော့ဘူး၊ ငါဘာဖြစ်နေလည်း အပျိုပေါက်စလေးလည်းမဟုတ်တော့ဘူး၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး သူ့စိတ်ထဲမှာတွေးနေသည်။
ကိုကိုသော်ကလည်း ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးရုန်းတာ ပျော့သွားမှန်းသိသည်၊ ထို့ကြောင့်လည်း သူ့ဖင်ကို ကြွကာ လီးကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ်အသွင်းအထုပ်ဖြည်းဖြည်းချင်းစလုပ်လာသည်။
“ အို့”
ကိုကိုသော်က အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့်ဆောင့်ချင်လို့ လီးကြီးကို အပြင်ရောက်လုနီးပါး ထုတ်လိုက်တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရင်ကနဲ ဟာကနဲလိုဖြစ်သွားသည်။ သူ့လက်ထဲမှာကိုင်ထားသည့် အဖိုးတန်ကြွေပုဂံတလုံးလွတ်ကျကာနီးလို ခံစားမှုမျိုး၊ ဒါမှ မဟုတ် ဂျောက်ကမ်းဘားတခုကနေ ပြုတ်ကျတော့မိတဲတဲလေး လိုခံစားမှုမျိုးဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့်လည်းယောင်ရမ်းပြီး ကိုကိုသော့်ကို လှမ်းဆွဲထားလိုက်မိသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ပြန်လည်တိုးဝင်လာသည့် ကိုကိုသော့် လီးကြီးက သူ့ရင်ခေါင်းထဲ ပြည့်သွားသလိုပင် ခံစားလိုက်ရပြန်လေသည်။
ထိုကဲ့သို့ လေးငါးဆယ်ကြိမ်ဖြစ်ပြိးသည့်နောက် တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးခမျာ စိတ်ကိုလျှော့ချလိုက်တော့သည်။ ပင်လယ်ကမ်းစပ်မှာ လှိုင်းလုံးကြီးတွေ စီးနေရသလို နိမ့်ချည်မြင့်ချည်အရသာ ထူးနှင့်အတူ တဖြည်းဖြည်းဆူပွက်လာသော အသွေးအသားများက သူမသိလိုက်ပဲ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို အလိုလို လှုပ်ရှားမိနေစေတော့သည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏လက်များက ကိုကိုသော့် ကိုယ်လုံးကို တွယ်ဖက်ထားမိရုံမက သူ့တင်ပါးကြီးများကို ကြွကာကြွကာ ကိုကိုသော်လိုးသမျှ၊ ဆောင့်သမျှ ကို အချက်ညီညီကော့ခံပေးနေလေတော့သည်။
“ အ..အ...အို့”
ဒီတခေါက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံးဒုတိယအကြိမ်မို့ တော်တော်နှင့်မပြီးနိုင်ကြ၊ အတွေ့အကြုံလည်း ရှိကြသူများမို့ ခနလေးနှင့် တယောက် နရီ ကို တယောက်ဖမ်းမိပြီး စည်းဝါးမှန်မှန်ဖြင့် ကာမပင်လယ်ကို ကူးခတ်နေကြလေတော့သည်။
……………………………………….
“ သော်ကြီး တော်ပြီကွယ် ထတော့ တီတီ ရေချိုးခန်းသွားချင်ပြီ”
ကိုကိုသော်မှာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ကို လုံးဝ လက်မလွတ်ပဲ လုပ်ခဲ့သည့် တတိယ အချီပြီးသည့်အချိန်မှာတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ မရုန်းကန်တော့၊ ယခုလည်း ဆီးတအားပေါက်ချင်လာသဖြင့်သာ ကိုကိုသော့်ကို ခွင့်တောင်းနေခြင်းဖြစ်လေသည်။ ကိုကိုသော်မှာလည်း အခုတော့ ကျေနပ်သွားလေပြီ၊ နောက်ပြီးတော့ ပြောင်းလဲလာပြီဖြစ်သော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ၏အခြေအနေကိုလည်း သူသိနေပြီမို့ အသာဖယ်ပေးလိုက်လေသည်။
သူကိုယ်တိုင်လည်း သေးပေါက်ချင်လာခဲ့သည်မို့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အနောက်မှ ထလိုက်လာခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ကြမ်းပြင်ပေါ်ကွင်းလုံးကျနေသည့်ထမိန်ကို ကောက်စွပ်ကာ ရင်လျှားလိုက်သော်လည်း ကိုကိုသော်က တော့ ကိုယ်လုံးတီး လီးတန်းလန်းဖြင့်ပင်လိုက်ပါလာခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတို့ ရေချိုးခန်း အထဲတွင် ထောင့် နားတွင် ဗိုလ်ထိုင်အိမ်သာကို တတ်ဆင်ထားလေသည်။
ရေချိုးခန်းထဲသို့ သူ့နောက်မှ ကပ်ဝင်လိုက်လာသော ကိုကိုသော် ကို ဂွေးစိတန်းလန်းဖြင့် မြင်လိုက်ရတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး မှာ ပြုံးစေ့စေ့ဖြစ်သွားသည်။
“ ဟယ် သော်ကြီး နင်အရှက်လည်းမရှိဘူး တခါထဲ”
“ ဟင်တီတီ ကလည်း တီတီနဲ့ ကျနော်နဲ့ က ဘာရှက်စရာလိုသေးလို့လဲဟာကို၊ အခုလေးတင်ပဲ..”
“ တော်တော့ ..အရှက်မရှိစကားတွေ ဆက်ပြောမနေနဲ့တော့”
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ကိုကိုသော်ဆက်ပြော၍ မရအောင်ပိတ်ပြောလိုက်လေသည်။ နောက်တော့ အိမ်သာကမုတ်ပေါ်ထမိန်ကို အသာလှန်၍ထိုင်ကာ ရူရူပန်းတော့သည်။ ကိုကိုသော်က တော့ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်မှ ရေထွက်ပေါက်နေရာကို သူ့လီးကြီးချိန်ပြီး ပန်းလေတော့သည်။
“ ဟဲ့ ပြီးရင် ရေများများလောင်းချနော် တော်ကြာသေးစော်တွေနံနေမယ်”
“ အင်းပါတီတီ ရဲ့ တခါထဲ ရေချိုးချမှာပဲဟာ”
“ သော်ကြီး နင်အပြင်ထွက်အုန်း ငါရေဆေးမလို့”
“ ဟာတီတီကလည်း ရေတခါထည်းချိုးလိုက်ပါ၊ ချွေးတွေနဲ့ဖြစ်နေပြီဟာကို ကျနော်လည်းချိုးမယ်လေ”
“ ဟယ် မချိုးတတ်ပါဘူး နင်ထွက်မှ ငါချိုးမယ် “
“ဟာ တီတီကလည်း လာပါ ခုမှ ကျနော်တို့ ဘာရှက်စရာရှိသေးလို့လဲ”
သူ့စောက်ဖုတ် ကို တစ်ရူးလေးဖြင့်သုတ်၊ အိမ်သာကမုတ်ကို ရေဆွဲချ၊ ပြီးထလာသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို ကိုကိုသော်က လက်ဖြင့်လှမ်းဆွဲလိုက်လေသည်။ နောက် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ၏ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်ဖို့ကျိုးစားလေသည်။
“ ဟေ့ သော်ကြီးမလုပ်နဲ့ကွာ ငါထမိန်နဲ့ပဲ ချိုးမယ် တော်တော့ မကဲနဲ့တော့၊ ငါမမနဲ့တိုင်ပြောမှာနော်”
တကယ်တိုင်ပြောတော့မည်မဟုတ်မှန်း ကိုကိုသော်က သိနေသော်လည်း သိပ်အကြမ်း မဖက်တော့၊ နောက်မှ စည်းရုံးတော့မည်ဟု သဘောထားပြီး ရေခွက်အဖြည့်ရေကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ပုခုံးပေါ်မှ လောင်းချလိုက်လေသည်။
“ ဟား အခုမှ ပဲ တီတီ့ကို သင်္ကြန်ရေလောင်းရတော့တယ်။”
“ နင့်ကိုလည်းငါပက်မယ် အဲလောက်ဖြစ်နေ”
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကလည်း ရေခွက်တခွက်နှင့် ကိုကိုသော့်မျက်နှာကို ပြန်ပက်လိုက်သည်။
“ ဗွမ်း”
“ဖျမ်း”
“ခိခိ”
“ဟီးဟီး”
သူတို့ နှစ်ယောက်တယောက်နှင့်တယောက် ပက်ကြရှောင်ကြနှင့် ရီရီမောမော ဖြစ်လာကြသည်။
“ တော်ပြီကွာ တီတီ့ ဆံပင်တွေစိုကုန်တော့မယ် ဆပ်ပြာတိုက်တော့မယ်”
“ ပေးတီတီ ကျနော်တိုက်ပေးမယ်”
ကိုကိုသော်က ဆပ်ပြာတုန်းကို ခတ်မြန်မြန်လေးလုယူလိုက်ပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ပွတ်ကာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကျောပြင် လက်မောင်းတို့ကို ပွတ်တိုက်ပေးနေလိုက်လေသည်။ ချောမွတ်သော အထိအတွေ့ နှင့် ထမိန်ရေစို ကြောင့် ဖုထစ်တစ်ရစ်နေသည့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ကိုယ်လုံးအလှကြောင့် ကိုကိုသော် ၏ လီးကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်းထောင်မတ်လာရလေသည်။ ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အနောက်ဖက်မှာဖြစ်နေသဖြင့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက မမြင်ရခြေ။ ကိုကိုသော် ဆပ်ပြာသုပ်ထားသော လက်များက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ရွှေရင်အစုံကို ရင်လျှားအပေါ်မှ ထိုးနိုက်ပွတ်လိုက်တော့၊
“အို့”
ကနဲအသံနှင့်အတူ နောက်ကို ဖင်ကော့လိုက်မိတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးဖင်ကြီးက ကိုကိုသော့် အလံတိုင်ကြီးကို သွားတိုက်မိလေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက သူ့ဖင်ကို တိုက်မိတာ ဘာမှန်းသိသွားတော့ နည်းနည်းရှက်သလို တွေဝေနေချိန်မှာ ကိုကိုသော့် လက်ဖဝါးတွေက သူ့နို့တွေကို ပွတ်သတ်နေလေပြီ။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးလည်း အတင်း မငြင်းတော့ သူ့လက်များဖြင့် ပြေကျလာာသော ထမိန်ကို လျှော့ရဲရဲကိုင်ပေးထားလိုက်လေသည်။ ကိုကိုသော့်လက်များက ဆပ်ပြာမြုပ်များဖြင့် ချောမွတ်နေပြီး ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ နို့ကြီးများကို ပွတ်သတ်ဆုပ်နှယ်ပေးနေရင်း မာတောင် လာပြီ ဖြစ်သော နို့သီးခေါင်းများကိုလည်း ဆော့ကစားပေးနေတော့သည်။
“ လွှတ်ချလိုက်ပါတော့ ဒီထမိန်ကို တီတီကလည်း ကျနော် တကိုယ်လုံးဆပ်ပြာတိုက်ပေးချင်လို့ပါ ဆို”
“ ဟင့် နင်တော်တော်ညဏ်များတယ်”
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ မျက်စောင်းလေးတချက်ထိုးပြီးပြောလိုက်သော်လည်း သူ့လက်ထဲကိုင်ထားသော ထမိန်အနားများကို လွှတ်ချလိုက်ရာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ဖွံ့ထွားတောင့်တင်းလှသော ကိုယ်လုံးကြီးမှာ ဝင်းကနဲ ပေါ်လာရလေတော့သည်။
“ အားလှလိုက်တာ တီတီရယ်၊ တီတီ့ ကိုယ်လုံးက အရမ်းလှတာပဲ”
“ တော်စမ်းပါကွယ် ပေါက်ကရတွေ”
ကိုကိုသော့်လက်တွေက လုံးကျစ်နေသော တင်သား တွေဆီကို ရောက်သွားသည်။ လုံးအိနေသော တင်သား စိုင်များကို လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေရင်းက အားမလိုအားမရ တချက်တချက်ဆုပ်ညှစ်မိလိုက်သေးသည်။ ဆပ်ပြာမြုတ်တွေဖြင့်ချောနေသော ကိုကိုသော့် လက်ခလည်ထိပ်ဖျားလေးက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဖင်ကြားထဲ အသာ ပွတ်ဆွဲသွားရာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရလေသည်။
ကိုကိုသော် ၏ လက်တဖက်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ၏ ဗိုက်သားပြင်လေးများမှ အောက်သို့ အသာပွတ်ဆွဲလာပြီး စောက်မွှေးအုပ်အုပ်လေးကို ဆပ်ပြာမြုပ်များဖြစ် ပွတ်ဆွ ပေးလိုက်သည်။ သူ့လက်ချောင်းတွေက စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ထိတို့ ကစားတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး လက်တွေက သူ့ပုခုံးပေါ်ကို လှမ်းကိုင်ပြီးထိန်းထားရသည်။ သူ့ဒူးတွေ မခိုင်တော့သလိုမို့လေ၊ ငါဘာဖြစ်နေတာလည်း၊ အရမ်းကို အထိမခံကြွေပုဂံ ဖြစ်နေတာလားဟု ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ကိုယ့်ကိုယ်ကို တွေးနေမိသည်။
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတယောက် သူ့ပုခုံးတွေကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်မှီထားပြီး ဆပ်ပြာရည်များဖြင့်ချောနေသော နိူ့ကြီးများက လည်းသူ့ရင်ဘတ်ပေါ်လာပိနေချိန်မှာ ကိုကိုသော်၏ လက်နှစ်ချောင်း က သူ့တီတီခိုင်၏ စောက်ဖုတ်ခေါင်းထဲ တိုးထင်တိုးထွက် လှုပ်ရှားနေလေပြီ။ ကိုကိုသော့် လီးကြီးမှာလည်း မခံရပ်နိုင်အောင်တင်းမာလာတော့ ကိုကိုသော် သူ့လက်တွေကို လှုပ်ရှားနေရာက ရပ်လိုက်သည်။
“ တီတီ ဟိုဘက်လှည့်ပြီး ရေကန်ဘောင်ကို ကိုင်ပေးထားပါလား”
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဘာမှ မပြောတော့ ကိုကိုသော်ပြောသလိုသာလုပ်ပေးနေမိတော့သည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရေကန်ဘောင်ကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့်ကိုင်ရင်း ကိုယ်ကို နှိမ့်ချကာ သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ထားတော့ ကိုကိုသော့် လီးကြီးက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ပေါက်ခွဆုံမှ ပြူထွက်နေသည့် အဖုတ်ကြီးတွင်းသို့ တိုးဝင်သွားတော့သည်။
“ အာ့ “
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ငြီးသံလေးသဲ့သဲ့သာ ထွက်လာခဲ့သည်။ ဆပ်ပြာရည်များဖြင့်ချောမွေ့နေသော ကိုကိုသော့်လီးကြီးက သူ့စောက်ခေါင်းထဲ ရှောကနဲတိုးဝင်လာပြီး၊ သူ့စောက်ခေါင်းနံရံတွေကို တိုးခွေ့ပွတ်တိုက် အဝင်အထွက်လုပ်နေတာကို အကြောတွေ အသွေးတွေ တဖျင်းဖျင်း ဖြစ်နေရအောင်ကို အရသာ ခံစားရမိနေလေတော့သည်။
“ဖွတ် ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်...စွတ်”
“ပလွတ်..ဖန်းဖန်း...ဖတ်ဖတ်..”
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဟ ဖင်ကြီးများနှင့် ကိုကိုသော့် ဆီးခုံရိုက်ခတ်သံတဖန်းဖန်း၊ တချက်တချက် လေခိုသွားသလို ပလွတ်၊ဖရု စွတ် သံများက တဖုံ၊ အိအိ အားအား ငြီးသံများကပါ ရေချိုးခန်းလေးတွင်း ဆူညံနေပေတော့သည်။
………………………………….
“သော်ကြီး ငါတို့ နှစ်ယောက်ကိစ္စ ဘယ်လိုမှ ပေါက်ကြားလို့မဖြစ်ဘူးနော်”
“ ဟာ တီတီ ကလည်း ဒီလောက်တော့ ကျနော်သိပါတယ်ဗျ၊ ကျနော်လည်း အဲလောက်မအပါဘူး”
“နင်မအ မှန်းငါသိပါတယ်ဟယ်၊ မအလို့ပဲ ကိုယ့်တီတီကို အတင်းကျင့်တာပေါ့”
“ ဟာတီတီကလည်း ကျနော်ကြိုတင်ကြံစည်ထားတာမှ မဟုတ်တာ အမှတ်မထင် စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ ဖြစ်သွားတာပါဆို “
“ အဲဒါ ဆိုရင်လည်း ဘာလို့ နောက်တခါလည်း၊ တခါထည်းကိုမှ ပဲ နောက်တခါပြီးနောက်တခါဟွန့် မပြောလိုက်ချင်ဘူး၊ ကိုအောင်နိုင် တောင် စယူကထည်းက ခုထိ ငါခလေးနှစ်ယောက်သာ ရလာတာ တနေ့ထည်း လေးခါ မဖြစ်ဖူးဘူး”
“ တီတီ ကလည်း တကယ်တော့ ကျနော့်ရဲ့ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ထင်ခဲ့တဲ့ စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်က တကယ်ဖြစ်လာတာကိုး၊ နောက်တခါဆိုတာ သေခြာပါ့မလား ဆိုတဲ့စိုးရိမ်စိတ်နဲ့ အခွင့်ရေးရတုန်း လုပ်မိတာပါ”
ရေမိုးချိုးပြီး နှစ်ယောက်သား ဗိုက်ဆာဆာဖြင့် ညနေစာ စားပြီး အိမ်သားတွေ ဘယ်သူမှ ပြန်မရောက်သေးသဖြင့် အိမ်ရှေ့ခန်း တီဗီရှေ့ဆိုဖာပေါ်တွင်၊ နှစ်ယောက်သား ပူးပူးကပ်ကပ်ထိုင်ရင်း တွတ်ထိုးနေကြခြင်းဖြစ်လေသည်။ ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ခါးလေးကို သိုင်းဖက်ထားပြီး လက်ပြတ်ဝတ်ထားသဖြင့် အဖုံးအကာမရှိသည့် လက်မောင်းသားဝင်းဝင်းကြီးကို နမ်းလိုက်သူ့ပါးဖြင့်ဖိကပ်ထားလိုက်လုပ်နေမိလေသည်။ထိုအချိန်မှာပင် တင်းတောင် ဟု အိမ်ရှေ့တံခါးမှ ဘဲသံမြည်လာသဖြင့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ကိုကိုသော့်ကို တွန်းထုတ်ပြစ်လိုက်ပြီး မျက်လုံးပြူးကြီးဖြင့်။
“ ဟောသမီး ပြန်လာပြီလားမသိဘူး၊ သော်ကြီး အရင်အတိုင်းနေနော် မူမပျက်နဲ့”
ပြောရင်းက ထမိန်ကို သေခြာဆန့်ရန့်ဝတ်ရင်း အိမ်ရှေ့တံခါးနားသို့သွားလိုက်လေသည်။
“ ဟော သမီးငယ် ပြန်လာပြီလား စာသွားကြည့်မယ်ဆိုတော့ မိုးများချုပ်မလားလို့၊ အိုရေတွေလည်း စိုရွဲလို့ပါလား”
“ပထမတော့ အဲလိုပဲလေ မေမေ ဒါပေမဲ့ သင်္ကြန်ဆိုတော့ အသံတွေလည်းကြားနေရတော့ မနေနိုင်တော့ဘူး၊ ခစ်ခစ်၊ အဲဒါ အိမ်ကို မပြန်ခင်လမ်းမှာ သူငယ်ချင်းကားနဲ့ ရေပက်မဏ္ဍပ်တွေ နည်းနည်းပတ်ကြည့်လိုက်တာ”
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အနောက်နားမှ ကပ်ပါလာသော ကိုကိုသော်ကလည်း ဝင်ပြောလိုက်သေးသည်။
“ နင်တို့ အုပ်စုပဲ ရှိမှာပါဟာ သင်္ကြန်တွင်း စာကျက်ရတယ်လို့ မကြားဘူးပေါင်”
“ ဟင်း ကိုသော် တို့လို သချာၤ ဆိုရင်တော့ ဟုတ်မှာပေါ့”
“ ဟဲ့သမီးငယ် ကိုယ့်အကိုကို အဲလိုမပြောနဲ့လေ”
“ အဟီး ရပါတယ် တီတီ ရဲ့ ငယ်ငယ် နဲ့က ကျနော်တို့က စနေကြပါ”
“ ကိုသော်က အိမ်မှာဘာလာလုပ်နေတာလဲ ရေပက်ခံထွက်မယ်ဆို ကားနဲ့”
“ သွားတယ်လေဟ ငါနေနည်းနည်းမကောင်းချင်လို့ပြန်လာတာ အိမ်သော့ပျောက်လာလို့ တီတီ့အခန်းမှာ လာခိုနေတာ၊ မဝင်းဝင်းသန်းကလည်း သင်္ကြန်တွင်းဆိုတော့မလာဘူးလေ၊ မာမီကလည်း အောဒစ်ရှိလို့ နောက်ကျမယ်ဆိုတာမို့၊ ဒီမှာပဲ တီဗီကြည့် ဝါးဒီးပေးရင်း စောင့်နေတာ၊ အဟီးး”
“ ကဲကဲ သမီးငယ် ရေစိုတွေသွားလဲလိုက်အုန်းဖျားနေမယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့ မေမေ”
တကိုယ်လုံးရေစိုရွဲနေသော ငယ်ငယ်နိုင် က ပလပ်စတစ်ဖြင့် ထုတ်ထားသော သူ့စာအုပ်ထုပ်ကို သူ့အမေအားလှမ်းပေးပြီး နောက်ဖေးခန်းကို အပြေးလေး ဝင်သွားလိုက်သည်။ ပိန်ပိန်သွယ်သွယ် ဂလန်ဂလားကလေး ဖြစ်သော်လည်း ရေစိုထမိန်အောက်က ဖင်လုံးလေးတွေက ဘတ်စကတ်ဘောလုံးလောက်ရှိနေခြေပြီ၊ နောက် ထမိန်က ပါးတော့ ရေစိုအောက်က အတွင်းခံ အနက်ရောင်လေးက ထင်းနေသည်ကို အမှတ်မထင်ငှေးကြည့်လိုက်မိသော ကိုကိုသော်ကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက တံတောင်ဖြင့်လှမ်းတွက်ရင်း မျက်စောင်းတချက်ထိုးလိုက်လေသည်။ နောက်ခပ်တိုးတိုးလေးဖြင့်၊
“ နှာဗူးမကျနဲ့ခလေးကို ဟွန်း”
ဟုပြောလိုက်လေသည်။ ကိုကိုသော် လည်းရုတ်တရက် ရှက်သွားသည်။ ငယ်ငယ်နိုင့်ကို တခါမှ သူ့စိတ်ထဲ မပြစ်မှားမိ၊ မောင်နှမ လိုပင်နေလာခဲ့သည်မှာ ယခုထိပင်၊ ဒီနေ့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို လိုးလိုက်ရပြီးမှ သူ့စိတ် တွေက တမျိုးဖြစ်လာတာထင်သည်။ အမေ နှင့်ပင် ကျူးလွန်ခဲ့ပြီ ဆိုတော့ သမီးကိုတော့ ဘာလို့ ရှောင်စရာလိုအုန်းမလဲ လို့ အတွေးဝင်သွားလို့များလား၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရှေ့မှာ နောက်ဆိုရင် လုံးဝ ရှောင်မှ ဖြစ်လိမ့်မည်ဆိုတာကို ကိုကိုသော် ကောင်းကောင်းသဘောပေါက်သွားတော့သည်။
“ ဟာတီတီ ကလည်း ကျနော့်စိတ်ထဲ ဘာမှ မရှိပါဘူး၊ ငယ်ငယ့်ကို ကျနော့် ညီမ အရင်းလိုပါပဲ”
“ ဒါဆိုလည်း ပြီးရော”
ကိုကိုသော် စိတ်ထဲမှာတော့ နောက်ဆိုရင် ငါ့မျက်လုံးတွေကိုပါ ဆင်ခြင်မှ ရတော့မယ်ဟု တွေးနေမိပါတော့သည်။
……………………………………
ကိုကိုသော် တယောက် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးနှင့် အမှတ်မထင် ဖြစ်ခဲ့ရပြီးသည့် နောက်နေ့ မှ စ၍ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို အလစ်ချောင်းနေသော်လည်း သူ သွားကြည့်လိုက်တိုင်း သူတို့ အိမ်မှာ လူမပြတ်၊ ဖြစ်နေသဖြင့် မချင့်မရဲသာ ဖြစ်နေခဲ့ရသည်။ ကိုကိုသော် မယောင်မလည်နှင့် ရောက်လာ တိုင်း ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး မှာ စိုးရိမ်သည့် အမူအရာ ဖြစ်သွားသော်လည်း နောက်တော့ ကိုကိုသော်၏ မအီမလည် အမူအယာကို ရီချင်သည့် ပြုံးစေ့စေ့ မျက်နှာ သာ ဖြစ်လာတော့သည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ကိုယ်တိုင်ကလည်း တပတ်လောက်ကြာပြီးတော့ ကိုကိုသော်နှင့် ဖြစ်ခဲ့ရသည့် အချိန်က အရသာ အတွေ့အကြုံလေးများကို စမြုံပြန်ရင်း ဖြင့် သွေးတွေ ပူလာရသည်။ တခါတလေ လူလစ်လျှင့် ကိုယ့်စောက်ဖုတ်လေး ကိုယ် ပြန်ပြီး ပွတ်မိသည့်အထိပင် စိတ်က ထန်လာရသည်။
…………………….
ကိုကိုသော် မှာ မဝင်းဝင်းသန်း နှင့် အိမ်မှာ ကြုံတာတောင် စိတ်မလာတော့၊ သူ့စိတ်ထဲ မှာ သူ့တီတီသာ ရှိနေတော့သည်။ သူတို့ အမှတ်မထင်ဖြစ်ခဲ့ကြသည့် နေ့မှ နှစ်ပတ်လောက်အကြာမှာတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တို့ အိမ်မှ မုန့်ဟင်းခါးချက်စား သည်ဆို၍ သူ့မာမီ မူမူကျော်ဦး အလုပ်မသွားမှီ သူတို့ နှစ်ယောက် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးအခန်းသို့ ကူးလာခဲ့ကြလေသည်။ ကိုကိုသော်မှာ ကျောင်းပိတ်ထားလို့ ကွန်ပြူတာ သင်တန်းတခုကို တက်နေလေသည်၊ ငယ်ငယ်နိုင်တို့ကတော့ ကျောင်းပြန်ဖွင့်လို့ ကျောင်းတက်နေရလေပြီ။
“ ဟေး လာကြ အတော်ပဲ တို့လည်း စားတော့မလို့”
ဦးအောင်နိုင်က ဒေါ်မူမူကျော်ဦးတို့ကို ပြုံးပြရင်း လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ သူလည်း အလုပ်သွားဖို့ အဝတ်အစား တွေလဲထားပြီးနေပြီ၊ ငယ်ငယ်နိုင်လည်း ကျောင်းသွားဖို့ အဝတ်အစားလဲထားပြီးနေပြီ ထမင်းစားပွဲပေါ်မှာ ပုဂံလုံးများကို နေရာချနေလေသည်။
“ ဟင်း အတော်ပဲ အိမ်ချက် မုန့်ဟင်းခါး မစားရတာကြာပြီ ခစ်ခစ်”
ဒေါ်မူမူကျော်ဦးက ပြောရင်း ဆိုရင်းဖြင့် ကုလားထိုင်တလုံးကို ယူပြီး ထိုင်လိုက်သည်၊ နောက်တော့ စကားတပြောပြောဖြင့် မုန့်ဟင်းခါးကို မှိန်ရည်ရှက်ရည် စားသောက်ကြသည်။ စကားတွေလည်း ဖောင်လောက် အောင်ပြောဖြစ်ကြသည်။ သင်္ကြန်တွင်းတုန်းက အတွေ့အကြုံများကို ပြန်ပြောကြ တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တယောက် မျက်နှာ နည်းနည်းလေး နီနေသည်။ ကိုကိုသော့်ကို မျက်စလေးဖြင့် တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ဘာမှ တော့ မပြော။ မုန့်ကိုသာ ခပ်သုတ်သုတ်လေး စားနေတော့သည်။
စားသောက်ပြီးသွားတော့ ဦးအောင်နိုင် နှင့် ငယ်ငယ်နိုင်တို့ အရင်ထွက်သွားကြသည်၊ ဦးအောင်နိုင်က ငယ်ငယ့်ကို ကျောင်းမှာ ချထားပေးခဲ့ပြီး အလုပ်ကို ဆက်သွားမည်ဖြစ်သည်။ဒေါ်မူမူကျော်ဦးကလည်း သွားမည်လုပ်တော့ ကိုကိုသော့်ကို ဘယ်နှားမှာ ချပေးခဲ့ရမလဲ ဟုမေးသည်။ ကိုကိုသော့် ကွန်ပြူတာသင်တန်း အချိန်က စောသေးသည်မို့ တခါတလေ မြို့ထဲက တနေရာမှာ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ဆုံတတ်သည်။
“ သားဒီနေ့ ဘတ်စ်ကားနဲ့ပဲ သွားတော့မယ်မာမီ”
“ အေးအေး နေပူထဲ လျှောက်မသွားနေနဲ့နော် အခုတလော နေက အရမ်းပူနေတာ”
“ဟုတ်ကဲ့ မာမီ”
ဒေါ်မူမူကျော်ဦး လှေခါးမှ ဆင်းသွားတာ ကြည့်နေလိုက်ပြီး မျက်စေ့အောက်က ပျောက်သွားမှ ကိုကိုသော်က မိန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီး အတွင်းမှ မင်းတုန်းချလိုက်သည်။ နောက် တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတို့ မီးဖိုခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက အခုနက စားပြီးသွားသော မုန့်ပုဂံတွေကို ဆေးကြောနေလေသည်။
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ ဆံပင်ကို တပတ်လျှိုလေးထုံးထားပြီး မနက်စောစော ရေမိုးချိုးပြီး သနပ်ခါးလေး ပါးပါးလိမ်း ထားသဖြင့် မျက်နှာလေးမှာ သန့်ရှင်း ကြည်လင် လို့နေပေသည်။ ခေါင်းကို ငုံ့ မျက်လွှာလေးချပြီး ပုဂံဆေးနေတာကို ဘေးတိုက်ကြည့်လိုက်တော့ ကော့နေသော မျက်တောင်ရှည်ရှည်တွေ၊ ရင်ဖုံးအင်္ကျီ အောက်မှ မို့မောက်နေသော ရွှေရင်အစုံ၊ မသိမသာလေး ကောက်နေသော စွံ့စွံ့ကားကား တင်ပါးဆုံ တို့ကို ကိုကိုသော်တယောက်ကြည့်လို့မဝဖြစ်နေလေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေသော ကိုကိုသော်ကို တွေ့လိုက်ရရာ မျက်နှာကလေးနီမြန်းသွားလေသည်။
“ဟေ့ သော်ကြီး ဘာကြည့်နေတာလည်း လူကို တခါထည်း၊ ငရဲကြီးမယ်နော်”
ထိုအခါကျမှ ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးဆီသို့ လှမ်းလျှောက်သွားလိုက်ရင်း၊
“ ငရဲမကလို့ ဘာပဲ ကြီးကြီး တီတီရယ်၊ တီတီက သိပ်လှတာပဲ တကိုယ်လုံးပြောစရာမရှိဘူး”
“ဟေ့ မလုပ်နဲ့နော် သင်္ကြန်တုန်းက မှားခဲ့တာ မှားခဲ့ပြီးပြီ နောက်ထပ်မမှားနဲ့တော့
“ကျနော်ကတော့ မှားတယ်လို့မထင်ပါဘူး တီတီရယ် ကံကောင်းသွားတာလို့ပဲထင်တာပဲ”
အနားကပ်လာသော ကိုကိုသော် ဆီမှ အလွတ်ရုန်းဖို့ကြိုးစားလိုက်သော်လည်း ချီတုန်ချတုန် ဖြစ်နေသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးခမျာ၊ ကိုကိုသော့် လက်များက သူ့ခါးလေး ကိုယ်လုံးတို့ကို သိမ်းဖက်ခံလိုက်ရတော့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ ဒီကြားထဲ သူ့လည်တိုင်ကျော့ကျော့ မေးရိုးလေးများကို ဖွဖွလေး နမ်းရှုံ့လာသည့် ကိုကိုသော့် နူတ်ခမ်းများကြောင့် တကိုယ်လုံးလည်း နူံးကျသလို ဖြစ်သွားရသည်။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း တပတ်ကျော်ကျော်လောက် အတွေးထဲမှာ ကိုကိုသော်၏ အထိအတွေ့တွေကို တမ်းတ နေမိသည်မဟုတ်ပါလား။
“ ဟင့်အင်း သော်ကြီး မကောင်းဘူးနဲ့တူတယ်ကွာ၊ တို့တွေ ထပ်မမှားသင့်တော့ဘူး”
ပါးစပ်ကသာ ငြီးငြီးငြူငြူပြောဆိုနေသော်လည်း အတင်းရုန်းဖယ်ခြင်းလည်း မရှိ၊ သူ့ကို လည်း မျက်လုံးချင်းဆိုင်မကြည့်၊ မျက်လွှာလေးကို ချကာ တိုးတိုးလေး ပြောနေရှာသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတယောက်၊ တဏှာရာဂသွေးတွေ တရှိန်းရှိန်းထနေပြီ ဖြစ်သော ကိုကိုသော့်အတွက်က ပိုပြီးတော့ ရမက်ပွားစရာ ဖြစ်နေရသည်ကိုတော့ သူ့ခမျာမသိရှာပေ။
ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ကိုယ်လုံး ကို သိုင်းဖက်ကာ သူ့ဖက်ကို မျက်နှာလှည့်စေပြီး ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ နူတ်ခမ်းဖောင်းဖောင်းလေးကို သူ့နူတ်ခမ်းတွေနှင့် ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်သည့်အချိန်မှာ တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ လက်တွေက ကိုကိုသော့် ပုခုံးနှစ်ဘက်ကို တွဲခို လျှက် တကိုယ်လုံးလည်း ပျော့ခွေလာရလေတော့သည်။
ပြီးပါပြီ။
