ဝင်ကစွပ် အပိုင်း ( ၆ )
ရေးသားသူ - ဂျင်ကလိ
အခန်း - ၃ (ဇ)
စားရေး သောက်ရေးနှင့် ပတ်သက်ပြီး တခုခုတော့ လုပ်ရမည်ဟု မင်းခန့် စဉ်းစားနေသည်။ အမြဲတမ်းလိုလို ဒေါ်ချစ် ဆိုင်ကိုပဲ ပြေးနေရတာ မလုပ်ချင်တော့။ ပိုက်ဆံကုန်တာ မနှမျောပေမယ့် ဒီမိန်းမကြီးဆီ သွားရတာ နားညည်းသည်။ ဥက္ကာ၊ ဥက္ကာ နှင့် တကာထဲ ကာနေတာ သည်းမခံနိုင်။ ဒီနားမှာလည်း တခြားဝယ်စရာ ဆိုင်မရှိတော့ မချစ် သော်လည်းအောင့်ကာနမ်းနေရသည်။ တခြားဝေးဝေးလဲ မင်းခန့် မသွားရဲပါ။ ဥက္ကာ နှင့် တိုး နေပါက ခေါင်းခြောက်စရာ ဖြစ်ရဦးမည်။
ကြည်မာ ရှိတုန်းက ထမင်းချက်၊ ဟင်းချက် သင်ဦးမည်ဟု စိတ်ကူးပေါက်သေးသော်လည်း မင်းခန့် စိတ်မဝင်စားတဲ့ အရာတွေဆိုတော့ လက်တွေ့မှာ မသင်ဖြစ်ခဲ့ပါ။ မနေ့က လိုမျိုး ဥက္ကာ နှင့် ပြဿနာဖြစ်ထားရသည့် အခါမျိုးတွင် ဒေါ်ချစ်ဆိုင်ကို ပိုပြီးတော့ မသွားချင်ပါ။ ပေါင်မုံ့ တွေစားရလွန်းလို့ မစားချင်တော့တာ နှင့် အားတင်းပြီး ဒေါ်ချစ်ဆိုင်ကို လာခဲ့ရ သည်။
“ အောင်မယ်လေး အိဖြူရယ် ဘာတွေဖြစ်ကြတာလဲ”
ရောက်ရောက်ချင်းပြောချလိုက်သည့် ဒေါ်ချစ်စကားကြောင့် မင်းခန့် လန့်သွားသည်။ မနေ့ က ကိစ္စ ဒေါ်ချစ်သိသွားပြီထင်သည်။ ဥက္ကာ လိုကောင်မျိုးက ပိုင်စိုးပိုင်နင်း အလုပ်ခံရတာအလွန် ရှက်ဖို့ ကောင်းသည်။
“ သမီး ခနနော်၊ ဒီတယောက်ကို အရင်ပေးရဦးမယ်”
မင်းခန့်ကို လက်ကာပြပြီး ထမင်းဟင်းတွေထည့်နေသည်။ တခြားတယောက်ရှိနေလို့ သူမ ၏ တူအကြောင်း မပြောချင်သေးတာပဲ ဖြစ်မည်ဟု ထင်မိသည်။ ပြောလာရင် ဒီတခါတော့ ငြိမ်မနေ ပြန်ပြောပစ်လိုက်မည်ဟု မင်းခန့် ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။ နောက်ကို ဒီကောင်နှင့် ပတ် သက်ပြီး ထပ်မပြောဖို့လည်း ဒေါ်ချစ်ကြီးကို သတိပေးလိုက်တော့မည်။
“ သမီး ကြားပြီးပြီလား”
ဝယ်သူထွက်သွားသည် နှင့် လက်သုတ်ရင်းခုံနောက်ကနေ ထွက်လာပြီး မင်းခန့်ကို ခုံက လေး တလုံးမှာ ထိုင်ခိုင်းရင်း ပြောလိုက်သည်။သူမလည်း ခုံဆွဲပြီး အနားမှာဝင် ထိုင် လိုက် ၏။
“ ဘာကိုလဲ ဒေါ်ချစ်”
“ ဥက္ကာ အိမ်ကဆင်းသွားတယ်၊ မနေ့ ညနေက သူ့အဖေနဲ့ စကားများပြီးတော့ အထိုးခံ လိုက်ရတယ် အိမ်ပေါ်ကနေ နှင်ချတယ်တဲ့၊ ကောင်လေး ရှက်သွားတယ်နဲ့ တူပါတယ်၊ သမီးမသိဘူး လား”
“ မသိဘူး”
“ ဒီကလေး ဘာတွေငွေလိုတယ် မသိပါဘူး၊ သူ့ အမေ လက်စွပ်ကို ဝင်ယူတာ တွေ့သွား လို့ အဖေနဲ့ ပြဿနာဖြစ်တာ၊ ဥက္ကာက ပြောပါတယ်၊ သူရောင်းမစားပါဘူး၊ ပေါင်ဖို့ပါ အဆင် ပြေ တာနဲ့ ပြန်ရွေးပေးမယ် တဲ့၊ ဒါကို ကိုစိုးတင့် က လက်မခံဘူး၊ သူခိုး ဆိုပြီး ထိုးတော့ ကြိတ်တော့တာပဲ၊ အိမ်ပေါ်က မဆင်းရင် သူကိုယ်တိုင် ရဲလက်ခေါ်အပ်မယ်၊ သူတို့ မျိုး မှာသူခိုး မရှိဘူးတဲ့။ ခိုးတာမှ မဟုတ်ဘဲ သမီးရယ် ခနပေါင်ဖို့ ပဲဟာကို၊”
ဒီမိန်းမ ကြီးကတော့ သိပ်မဟုတ်တော့ပါ။ သူများပစ္စည်းကို ရောင်းရောင်း၊ ပေါင်ပေါင် ဘယ်လို ဖြစ်ဖြစ် ခိုးမှု မြောက်မည်ပင်။ ဒါကိုတောင်မှ ရှေ့ နေလိုက်ချင်နေသေး၏။ အကု သိုလ်ဝင်တော့လည်း ဥက္ကာ မှာဆက်တိုက်ဝင်သွားသည်။ မနေ့ကလည်း မျိုးမင်းစိုး က ရဲစခန်းပို့ မည် ခြိမ်းခြောက်ခဲ့သေး၏။
“ သူ့မှာလည်း အရမ်းလိုအပ်နေလို့ လုပ်တာ ဖြစ်မှာပါ”
“ အလကား၊ ဘာသေရေးရှင်ရေးမှ လိုတာမဟုတ်ဘူး၊ သူ့သူငယ်ချင်းတွေ သီချင်းသွင်း တာပိုက်ဆံ စိုက်ပေးဖို့”
“ သူက သူငယ်ချင်း သိပ်ခင်တာ သမီးရဲ့၊ ဟင် ..ဒါဆို ငွေလိုတာ သမီး သိတယ်ပေါ့၊ ဒေါ် ကြီးကတောင်မှ အရမ်းလိုရင်လည်း အိဖြူဆီက ခန လှည့်ပါလားပြောဦး မလို့”
“ မပေးပါဘူး၊ ဘာလို့ ပေးရမှာလဲ၊ ပေးစရာလဲ မရှိဘူး”
မင်းခန့် အသံက တင်းမာပြတ်သားလွန်းအားကြီးလို့ ဒေါ်ချစ် မျက်လုံးကြီး ပြူးသွားသည်။ ငြိမ်ခံ နေလို့ မဖြစ်တော့ပေမယ့် လူမြင်ကပ်အောင်လည်း လုပ်လို့ မဖြစ်ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသတိပေးရသည်။ မုသားမပါ လင်္ကာ မချောဆိုတာ အရင်က မင်းခန့် အမြဲတမ်းလိုက်နာ ကျင့်သုံးတတ်သည့် စကားဖြစ်သည်။ ဟုတ်သော်ရှိ မဟုတ်သော်ရှိ ရွှန်းရွှန်းဝေအောင် ပြောဖို့ မင်းခန့် အတွက် မခက်ပါ။ ဒီဘဝ ရောက်မှသာအတတ်နိုင်ဆုံးစကားနည်းအောင် နေ နေ ခဲ့ ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ခုချိန်မှာတော့ ဒီလိုနေလို့ မရတော့။ ပြောဖို့လိုသည့် စကားကိုဟုတ် သော်ရှိ မဟုတ်သော်ရှိ ပြော ရတော့မည်။
“ ဆေးရုံတက်ရတာ ဘယ်လောက်ကုန်တယ် ထင်သလဲ ဒေါ်ချစ်”
“ ဒေါ်ကြီး လဲ ဘယ်သိမလဲ သမီးရယ်”
မင်းခန့် လည်း မသိပါ။ ဒါကြောင့် ရောကြိတ်လိုက်သည်။
“ ရှိသမျှ ကုန်ရော၊ အခုနောက်လ အိမ်လခ ပေးဖို့တောင် ခေါင်းပူနေရတဲ့ အချိန်မှာ ဘယ် လိုလုပ်ပေးနိုင်မှာလဲ၊ နောက်ပြီး သေရေးရှင်ရေး ဆိုရင်တော့ တမျိုးပေါ့၊ သူ့ သူငယ်ချင်း တွေ သီချင်း မသွင်းရတော့လဲ ဘာမှ မဖြစ်တဲ့ ဥစ္စာ”
“ ဒါတော့ ဒါပေါ့ကွယ်၊ ကောင်လေးကလည်း အပေါင်းအသင်းခင်လွန်း စိတ်ကောင်းရှိလွန်း ပါတယ်”
“ စိတ်ကောင်းရှိတယ်၊ ဟုတ်လား”
တိုက်ပြီဆိုရင်တော့ အပြတ်တိုက်ရပေမည်။ နောက်တခါ ဒီမိန်းမကြီး ဥက္ကာ၊ ဥက္ကာ နှင့် လာ မလုပ်ရဲအောင် လုပ်ဖို့လိုသည်။ အင်္ကျီလက်တွေကို တံတောင်ဆစ်ကျော်သည်အထိပင့် တင် လိုက်ပြီး ဥက္ကာ ညှစ်ထားသည့် အနီရောင်လက်ရာ တွေကိုပြလိုက်သည်။
“ အောင်မယ်လေးတော်၊ ဘာဖြစ်တာလဲ”
“ သူတောင်းတဲ့ ပိုက်ဆံ မပေးလို့ အတင်းချုပ်ပြီးတောင်းတာ၊ ဒေါ်ချစ် တူက သူခိုးပဲ၊ ဓါးပြပဲ”
ပါးစပ်ကို လက်နှင့် ပိတ်ပြီးဒေါ်ချစ် ကြီးလန့်သွားသည်။ ပန်းအိဖြူ အသားဖြူလွန်းတာက ဒီ နေရာမှာ သိပ်အသုံးဝင်သွားသည်။ ထင်ထင်ရှားရှား အနီရောင်လက်ရာကြီးတွေကဒေါ် ချစ် ကို ဆင်ခြေထပ်မတက်နိုင်အောင် ပိတ်ထားလိုက်သည်။ အခြအနေ က မင်းခန့် ဖက် ကို ရောက်လာပေပြီ။ ဟိုတုန်းက ဆိုရင်တော့ လေတချက်လောက် ချွန် လိုက်မိပေလိမ့် မည်။ မိန်းမ ဆိုတာမျိုးကို ကြီးသည်ဖြစ်စေ ငယ်သည်ဖြစ်စေ သူတို့ ခေါင်းထဲဝင်အောင် ဘယ်လိုပြောရမည် ဆိုတာမင်းခန့် သိပါသည်။ ဒါပေမယ့် တမလွန်မှာ တွေ့ခဲ့ရသည့် ဆံပင် ရှည် မိန်းမ နှင့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကတော့ ချွင်းချက် လို့ ပြောနိုင်ပါ၏။
“ ပိုက်ဆံ မချေးတာနဲ့ ဒီလိုလုပ်ရသလား၊ ဒေါ်ချစ် စဉ်းစားကြည့်ပါဦး”
“ ဟုတ်ပါရဲ့ကွယ်၊ ဥက္ကာ လွန်တာပေါ့၊ ပြန်လာရင် ဒေါ်ချစ် ပြောလိုက်မယ် သိလား”
ဒါတောင်မှ အဖွားကြီးက လေသိပ် မလျှော့ချင်သေးပါ။ အရေးကြီးတာ တခု သတိထား လိုက်မိတာနှင့် ချက်ချင်း မေးကြည့်လိုက်၏။
“ ပြန်လာရင် ဆိုတော့ သူက ဘယ်ကို ဆင်းသွားတာလဲ”
“ မြဝတီ ကိုလေ”
“ တီဗွီ လွှင့်တဲ့မြဝတီလား”
“ မဟုတ်ဘူးလေ၊ နယ်စပ်က မြဝတီကိုပြောတာ၊ ဒီမနက်ပဲ ထွက်သွားတယ်လေ”
“ ဝေးလေ ကောင်းလေပေါ့”
လက်က အနီကွက်တွေကြောင့် ဒေါ်ချစ်ကြီး ရှေ့နေမလိုက်ဝံ့တော့ဘဲ ငြိမ်နေသည်။
“ ဟိုမှာ ဥက္ကာ တို့ အမအကြီးဆုံးနဲ့ ယောက်ဖ ရှိတယ်လေ၊ အလုပ်လာလုပ်ဖို့ ဥက္ကာ ကိုခေါ် နေတာကြာပြီ အခုမှ ကောက်ခါငင်ခါထွက်သွားတာ၊”
“ ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ”
“ အဲဒါတော့ ဒေါ်ကြီးလဲ မသိဘူး၊ သတင်းရရင် ပြောမယ်လေ”
“ နေပါစေ၊ ရပါတယ်”
“ အောင်မယ်လေးကွယ်၊ တယောက်ကို တယောက် မချစ်ကြတာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့၊ ဥက္ကာ ဗြုန်းစားကြီး ထွက်သွားတာ အိဖြူ ကိုလုပ်မိတာကြောင့်လဲ ပါမယ် ထင်တယ်”
ဟုတ်မလိုလို နှင့် ဥက္ကာ ဖက်ပြန်လည်သွားသော ကြောင့် ဆက်နားမထောင်တော့ဘဲ ထိုင် ရာ က ထလိုက်သည်။
“ ဘာမှ မဝယ်တော့ ဘူးလား၊ သက်သက်လာတာလား”
ဥက္ကာ အကြောင်းစနည်းလာနာ တာလို့ ဒေါ်ချစ် ထင်သွားမှာ စိုးလို့ ထမင်းတပွဲ နှင့် ဘဲဥ ချဉ်ရည် ဟင်းတပွဲဝယ်ပြီး အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့သည်။ ဥက္ကာ ဆိုသည့် ကောင်ရန်ကုန် မှာမရှိ တော့ဆိုသည့် အသိက စိတ်ကို လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစေ၏။ အနည်းဆုံးတော့ ဒီနားတဝိုက်တွင် လွတ်လွတ်လပ်လပ် သွားလာလှုပ်ရှားလို့ ရပြီဟု တွေးရင်း ကိုယ့်ဖာသာ ပြုံးလိုက်မိတာကို ထီးပြင်တဲ့လူ မြင်ပြီး ဘာထင်သွားသည် မသိပါ။ ပါးစပ် မှာ ဆေးပေါ့လိပ် တန်းလန်းနှင့် အရုပ်ကြီးတရုပ်လို ငြိမ်သွား၏။
နောက်တနေ့ ရောက်တော့ လက်ကောက်ဝတ်က မနေ့ က လောက် အခြေအနေ မဆိုး တော့ပါ။ အပေါ်ယံဆိုတော့ တရက် နှစ် ရက် နှင့် ပျောက်သလောက် ဖြစ်သွားသည်။ အ ခြေအနေ ကောင်းတာကို ဒေါ်ချစ်မြင် သွားမှာစိုးပြီး ထမင်းတောင် ထွက်မဝယ်ဖြစ်။ ဥက္ကာ အနှောက်အယှက်ကလည်း လွတ် နေပြီဆိုတော့ နယ် ချဲ့ ပြီး တခြားမှာ သွားဝယ်စားဖို့မင်း ခန့် စိတ်ကူး၏။
“ ဘယ်သွားရင် ကောင်းမလဲ”
ရေချိုးဖို့ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ရင်း မင်းခန့် စဉ်းစားနေမိ၏။ ဒီအနီးအနားတဝိုက် နှင့် ကား ဂိတ်နားကဆိုင်တွေက တော့ မရှိသုံးပဲ ဖြစ်သည်။ အားနေမယ့် တူတူ မြို့ထဲ ထွက်ရင် ကောင်း မလားဟု အတွေး နှင့် အတူ မျိုးမင်းစိုးကို သတိရသည်။ မနေ့ တနေ့ကမှ ပြန် ရောက် လာ ဆိုတော့ ပြန် သွားဦးမှာ မဟုတ်ဟု သိနေ၏။ အမှတ်မထင် ပြက္ခဒိန် ကိုလှမ်းကြည့်လိုက် ရင်း ဒီနေ့ ဝင်းခိုင် တို့ ဂျာနယ် ထွက်ရက်ဆိုတာ သတိရလိုက်သည်။
မျိုးမင်းစိုး ဒီမှာ ရှိနေချိန်ဆိုရင် ဂျာနယ် ပြီးသွားလို့ ပေါ့ပါးနေသည့် ဝင်းခိုင်ကို သွားခေါ်ပြီး လဘက်ရည် ဆိုင်ထိုင်တတ်သည်။ မင်းခန့်လည်း အားရင်လိုက်သွားတတ်သည်။ ဂျာနယ်လက်ဆောင်ရလို့ ဖြစ်၏။ ဝင်းခိုင်တို့ ဂျာနယ် တိုက်နားက လဘက်ရည်ဆိုင်ကို နေ့ခင်းပိုင်း သွားလျှင် ဒီကောင်တွေနှင့် တွေ့နိုင်သည်။ မတွေ့တာကြာသည့် သူငယ်ချင်းတွေကို တွေ့ချင် သည်။ မျိုးမင်းစိုး ကတော့ လမ်းမှာသူကူညီလိုက်သည့် ကောင်မလေး လို့ပဲ ယူဆ လိမ့် မည်။ ကျန်တဲ့ ကောင်တွေကတော့ သိမှာမဟုတ်။ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အဲဒီကို လိုက်သွားချင်လာသည်။ ခရီးသွား ဟန်လွှဲတွေ့ သလိုလို နှင့် သူ တို့ နှင့် ဝင်ထိုင်ကာစကားစမြည်ပြောလို့ ရနိုင်သည်။ မျိုးမင်းစိုး ကို ဟိုတနေ့က ကျေးဇူးတင်စကား သေသေချာချာ မပြောလိုက်ရလို့ ဘာညာနှင့် ဝင်ဖောလို့ ရ၏။ မျိုးမင်းစိုး က ခပ် တုံးတုံးပေမယ့် ဝင်းခိုင် က ဂျာနယ်လစ် ပီပီ အလိုက်အထိုက်စကားပြောတတ်သည်။သွားထိုင်လို့ ကြောင်နေမှာ မဟုတ်ပါ။ ဒါကြောင့် သူတို့ ရှိရာဆီ သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့ သည်။
ဆုံးဖြတ်ချက်ကျသွားတာ နှင့် ရေချိုးရတာ သွက်လက်လာသည်။ အရင်နေ့တွေတုန်းက လို ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဘဲ ရည်ရွယ်ချက် မဲ့စွာ နေထိုင်လုပ်ကိုင်နေရတာ ထက်စာရင် ဘာမှ မ ဟုတ်သည့် ဦးတည်ချက်ကလေး တခုရှိနေတာတောင်မှ နေပျော်သည်ဟု ကျေနပ်စွာတွေး လိုက်မိ၏။
“ ဗျို့”
ထီးပြင်တဲ့ လူကို ခြံစည်းရိုးနားမှာ မြင်လိုက်သလိုလို ရှိတာကြောင့် လှမ်းအော်ဖို့ လုပ် လိုက် ရာ ဘာမှတောင် မအော်လိုက်ရ ဗျို့ တလုံးနဲ့ တင် အစပျောက်သွားသည်။ လာ ချောင်းတာ ဟုတ် ချင်မှလည်း ဟုတ်လိမ့်မည်။ သူ့ဖာသာ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ ကြုံကြိုက် တာမျိုး ဖြစ်နိုင်ပါသည်။
“ နေရင်း ထိုင်ရင်း သံသယတွေ ပွားမနေတော့ပါဘူး”
အဝတ်အစား လဲတော့လည်း ပုံစံ ရိုးရှင်းသော အဖြူရောင် ဘလောက်စ် လက်စက နှင့် မိုး ပြာရောင် လွင်လွင် ထမိန်စကပ် ကိုကောက် စွပ်လိုက်၏။ မျိုးမင်းစိုး ဆိုသည့် ကောင် က ဘုရားစူး နိုင်ငံခြားပြန်ဖြစ်သည်။ ခပ်ဟော့ဟော့ ပုံစံနှင့် မိန်းမတွေဆိုရင်ကြည့်ရသူမဟုတ်။ လောလောဆယ် ဒီကောင်နှင့် စကားပြော အပေါက်အလမ်း မတည့်တာမျိုး မဖြစ်ချင်ပါ။တက်ကြွစွာ ဖြင့်အိမ်က အထွက်မှာ မင်းခန့် စိတ်နည်းနည်း ညစ်ရသည်။ ဆေးရုံမှာ မူလေး ဝယ် ပေးခဲ့သည့် ကတ္တီပါ ဖိနပ်ကလေးက စီးပြီး ထွက်ရုံရှိသေးသည် သဲကြိုး ပြတ်သွား၏။ မိန်းက လေးတယောက်သာဆိုရင်တော့ အပြင်ထွက်ခါနီး ဖိနပ်ပြတ်တာ ကို အတိတ် နိ မိတ် မ ကောင်း ဟုတွေးချင်တွေးလိမ့်မည်။ မင်းခန့်ကတော့ ပြတ်ချိန်တန်လို့ ပြတ်တာလို့ ပဲ ယူဆ ပါ၏။
တခုပဲ ရှိသည်။ ပန်းအိ ဖြူ ၏ ဖိနပ် အမြင့်တွေ မစီးချင်လို့ ဒီဖိနပ်ကလေးပဲ တလျှောက် လုံးစီးလာတာ အဆင် ပြေ နေတော့ နှမျောသည်။။ တန်ဖိုး ကလည်း နည်းသည်။ ခြောက်ရာလား ရှစ်ရာလားပဲ ပေးရ၏။ အသစ်တရံ ထပ် ဝယ်ဖို့ကလည်း အပြင်ကို ထွက်မှရမည်။ ဖိနပ် မပါဘဲလည်း ထွက်လို့ မရတော့ မတတ် သာတော့ဘဲ ပန်းအိဖြူ ဖိ နပ် စင်ပေါ်ကဒေါက် အနိမ့်ဆုံး ဖိနပ် ကို ယူစီး လိုက်ရသည်။
ဖနောင့်မှာ တလက်မ လောက်ပဲ ထူတာဆိုတော့ သိပ်အခြေအနေမဆိုးပါ။ အရင်ကလည်း နောက်က အနည်းငယ် မြင့်သည့် ရှူးဖိနပ်တွေ စီးဖူးလို့ ဒီလောက်တော့ရမည် ဟုထင်ပြီးစီး လာခဲ့၏။ အမြင့်ကြီး မဟုတ်လို့ လမ်းလျှောက်လို့ လည်း ရသည်။ မြေကြီး မညီတာနှင့် တိုးရင်သာ လူက နည်းနည်း ယိုင်ချင်သည်။ လမ်းမှာ ဥက္ကာ ပြန်ရောက်နေဦး မလားဟုဟို ဟိုဒီဒီ လိုက်ကြည့်နေမိသေးသည်။ တလမ်းလုံး အရိပ် အယောင်တောင် မမြင်ရ။ ဒေါ်ချစ် ကြီး၏ သတင်း အမှန်ဖြစ်ဖို့ ပဲလိုပါသည်။
မြို့ထဲ ရောက်တာနှင့် ဝင်းခိုင်တို့ ဂျာနယ်တိုက်နားက လဘက်ရည်ဆိုင်ကို တန်းသွား သည်။ မျိုးမင်းစိုးကိုလည်း မတွေ့၊ ဝင်းခိုင်ကိုလည်း မတွေ့ ။မရောက်သေးတာတော့ မဖြစ် နိုင်ပြန်သွား ကြတာနှင့်တူသည်။ စိတ်ပျက်ပျက် နှင့် ဖိနပ်ဝယ်ပြီး အိမ်ပြန်တော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက် ရသည်။
“ ဟောဗျာ”
မင်းခန့် နှုတ်က မိန်းမ မဆန်သည့် အာမေဋိတ် သံတခု ထွက်သွားသည်။ မညီမညာ ပ လက် ဖေါင်းကြောင့် မင်းခန့် ယိုင်ထွက်သွားပြီး လူတယောက်လက်ထဲက ဂျာ နယ် ကို ဒူး နှင့် ဝင်တိုက်မိသည်။ အရှိန် သိပ်မပြင်းလို့ တော်သေးသည်။ ဂျာနယ် ထိုင်ဖတ်နေသည့် လူလည်း လန့်သွားပုံရ၏။
“ ဟာ ..တွေ့ပြန်ပြီ”
ခုနတုန်းက ဂျာနယ်ကြီးနဲ့ ကွယ်နေလို့ မျိုးမင်းစိုး ကို မတွေ့ခဲ့။ ဝင်တိုက်လိုက်တော့မှ မျိုး မင်း စိုးကို တွေ့ရသည်။ တွေ့ပြန်တော့လည်း ငတုံးကောင်က လဘက်ရည်သောက်ပါဦးလားတောင် ခေါ်ဖို့ သတိမရ။ ပါးစပ် အဟောင်းသား နှင့် မော့ကြည့်နေ၍ မင်းခန့်ကပဲ သူ့ ဝိုင်းမှာ ခပ်တည်တည် ဝင်ထိုင်လိုက်ရသည်။
“ လဘက်ရည် သောက်နေတာလား”
“ ဟုတ်ကဲ့”
“ အတော်ပဲ ၊ဟိုဒင်းလေ တနေ့က ကူညီတာ ကျေးဇူးတင်စကားတောင် သေသေချာချာ မ ပြောလိုက်ရ ဘူး၊ ဘာမှလည်း မကျွေးလိုက်ရဘူး၊ ဒါကြောင့် အခု လဘက်ရည်ဖိုး ရှင်းချင် လို့ပါ”
လက်ထဲက ဂျာနယ်ကို ဖျပ်ကနဲ ပိတ်ပြီးပေါင်ပေါ်တင်လိုက်ကာ မျိုးမင်းစိုး မနေတတ် မ ထိုင်တတ် ဖြစ်သွားသည်။
“ အာ …ဒါ ..ဒါက ကြုံကြိုက်လို့ ကူညီတာပဲဗျာ၊ အထူး ကျေးဇူးတင်စရာ မလိုပါဘူး၊ ကျွန် တော်ကလည်း ဝင်စရာတွေ နည်းနည်း ကျန်သေးလို့ ချက်ချင်း ပြန်ပြေးသွားတာ”
မင်းခန့်ကို လိုက်ပို့သည့် နေ့က လမ်းထိပ်မှာပဲ ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ မင်းခန့် ကျေးဇူးတင် စ ကား ပြောတာကို ရပါတယ် ရပါတယ် လုပ်ပြီး ချက်ချင်း ပြန်မောင်းထွက်သွား၏။
“ ဒါပေမယ့် လဘက်ရည်ဖိုးလေးတော့ရှင်းပါရစေ၊ အခုန ..အင်း ..အ..အ အကိုပြောသလို ပဲ ကြုံ ကြိုက်လို့ပေါ့”
တသက်လုံး ခေါ်ချင်သလို ခေါ်ပြောချင်သလို ပြောလာသည့်ကောင်ကို အကိုခေါ်ဖို့ တော် တော် အားထုတ်လိုက်ရသည်။ ပန်းအိဖြူ၏ အသက်အရွယ်နှင့် မျိုးမင်းစိုး၏ အရွယ်အရဆို ရင် အကိုကြီးလို့ တောင်ခေါ်လို့ရ၏။ အရမ်းကြီး မရိုသေချင်တာနှင့် အကိုပဲ ခေါ် လိုက် သည်။
“ ကျွန်တော့် နာမည် မျိုးမင်းစိုးပါ”
အကိုခေါ်တာ မကြိုက်လို့လား၊ မိတ်ဆက်ဖို့ အခုမှ သတိရတာလား မသိပါ။ နာမည် ထုတ် ပြောလာတော့ မင်းခန့် ကလည်း
“ ဟုတ်ကဲ့၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး ပေါ့၊ ကျွန်မ နာမည်က ပန်းအိဖြူပါ”
ပန်း..အိ..ဖြူ ဟု တလုံးချင်းရွတ်ကြည့်နေသည့် မျိုးမင်းစိုးကို မျက်နှာလွှဲပြီး အနားရောက် လာသည့် စားပွဲထိုးလေးကို လက်ညိုးတချောင်း ထောင်ပြ၍
“ ပေါ့ကျ တခွက်၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး ထပ်သောက်ပါဦးလား”
“ ဟာ ..တော်ပါပြီ မပန်းအိဖြူ ရယ်၊ ဒီနေ့ ဒါပါနဲ့ ဆို သုံးခွက်ရှိပြီ၊ မနက် ကထဲက လျှောက် သောက်နေတာ”
နိုင်ငံခြားက ပြန်လာချိန်တွေဆိုရင် အိမ်ကကိစ္စ အထူးမရှိပါက မျိုးမင်းစိုး ဒီလိုပဲ ကားတစီး နှင့် ဝေလေလေ လုပ်နေတတ်သည်။ လဘက်ရည် လာချတော့ မင်းခန့် က ပိုက်ဆံအိတ် ဖွင့်ပြီး
“ တခါထဲ ယူသွားလိုက်နော်”
“ မဟုတ်တာပဲ၊ မလုပ်ပါနဲ့ ဗျာ၊ ဒီမှာ သူငယ်ချင်း သောက်သွားတဲ့ ခွက်လဲ ရှိသေးတယ်၊ ကျွန် တော် ရှင်းပါမယ်”
“ တခွက်စာပိုတာနဲ့ တော့ မရှင်းပဲ မနေပါရစေနဲ့”
ပိုက်ဆံပေးနေသည့် လက်ကိုကြားက ဖြတ်တားမည်လုပ်ပြီးမှ တုန်တုန်ရီရီ နှင့် လက်ပြန် ရုတ်သွားသည်။ ဖြူဖွေးနုနယ်သည့် ပန်းအိဖြူ လက်ချောင်းတွေနှင့် လက်ချင်းတိုက်မိမှာမျိုးမင်းစိုး ကြောက်ပုံရသည်။
“ သူငယ်ချင်း နဲ့ ထိုင်နေတာလား၊ ဒါဆိုရင်တော့ မြန်မြန်သောက်ပြီး သွားမှနဲ့ တူတယ်”
ဝင်းခိုင် နဲ့ ထိုင်ခဲ့တာမှန်း သိသိ နှင့် ပြောလိုက်တော့ လက်ကားယားခြေကားယား နှင့်
“ သူက သွားပြီ၊ ကျွန်တော်က ဂျာနယ်ဖတ်လို့ မပြီးသေးတာနဲ့ ဆက်ထိုင်နေတာ”
ဝင်းခိုင် ပြန်မလာတော့ဘူး ဆိုရင် မျိုးမင်းစိုး ဆက်ထိုင်နေမှာ မဟုတ်ပါ။ ဂျာနယ် တိုက် မှာ ကိစ္စ ရှိလို့ ခနပြန်သွားတာပဲ ဖြစ်လိမ့်မည်။ မင်းခန့် အတွေးမှန်ပါ၏။
“ ရော့ ..ဒါ အရင် အပတ်တွေက ဟာတွေ၊ မင်း မဖတ်ရသေးဘူး မ..မ..”
ဝင်းခိုင် အသံကြီး မင်းခန့် နောက်ကထွက်လာသည်။ မျိုးမင်းစိုး နှင့် တူတူ ထိုင်နေသည့် ကောင်မလေး တယောက်ကို မြင်လိုက်ရလို့ ဖြစ်မည် အသံက တဝက်တပျက် နဲ့ ရပ်သွား၏။ နောက်ပြန် မကြည့်ပေမယ့် မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာ အမူအရာကို ကြည့်ပြီး ဝင်းခိုင် ခြေဟန် လက်ဟန် နှင့် ဘယ်သူလဲလို့ မေးနေမှန်း သိသည်။
“ လာလေ ဝင်းခိုင် …ဒီမှာ ထိုင်”
မျိုးမင်းစိုး နှင့် မင်းခန့် ကြားမှာ ခုံလေးချပြီး ဝင်းခိုင် ဝင်ထိုင်သည်။ မင်းခန့် ကိုလည်း ပေ စောင်းစောင်း နှင့် ခိုးခိုးကြည့်သည်။ မျိုးမင်းစိုးက သိပ်မ ပြောင်းလဲ သလိုပေမယ့် ဝင်းခိုင်ကတော့ ပိန်သွားသည်လို့ ထင်သည်။ ကျန်တဲ့ သူငယ် ချင်းတွေကိုလည်း အရမ်း တွေ့ချင် လာသည်။ ဟိုအရင်တုန်းက မင်းခန့် ဆိုသည့် ဘဝမှာ တုန်းက မိန်းမဆိုတာ အသွေး အ သားအတွက်သာလိုအပ်ခဲ့ ခြင်း ဖြစ်ပြီး ဒီသူငယ်ချင်းတွေ ကြောင့်သာ ဘဝနေ ပျော်ခဲ့ရ သည်။ ဆွေမရှိ မျိုးမရှိ ဘဝမှာ သူတို့သာ မင်းခန့်၏ မိသားစု ဖြစ်ခဲ့ရသည် မဟုတ်ပါလား။
.........................................................................................................................
မျိုးမင်းစိုး က ရန်ကုန်မှာ ရှိနေချိန်တွေ ဆိုရင် ဖမ်းရအလွန်လွယ်သည်။ တခြားသူတွေ ထက် မင်းခန့် အတွက်ပိုပြီး လွယ်သည်။ နိုင်ငံခြားက ပြန်ရောက်ခါစ ဆိုရင် ဘယ်သွား မည်၊ဘာလုပ်မည် ဆိုတာ မင်းခန့် အလွတ်ရ၏။ အပေါင်းအသင်း ဆိုရင်လည်း ဒီသူငယ် ချင်းတွေပဲ ရှိတော့ ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် ပြေးမလွတ်ပါ။
မျိုးမင်းစိုး ကတော့ အခုလောက်ဆိုရင် သူကူညီပေး ခဲ့ဖူးသည့် ကောင်မလေး တယောက် နှင့် မြို့ထဲမှာ ဟိုနားတွေ့ ဒီနားတွေ့ ခနခန တွေ့နေတာ ကို အထူးအဆန်းလို့ စဉ်းစားနေ မလား မသိပါ။ ဒါတောင်မှ မင်းခန့် က ရက်ခြားလောက်ပဲသွားပါသည်။ မျိုးမင်းစိုး ကို နေ့ တိုင်း ဖမ်းဆိုရင်တောင်မှ အမိဖမ်း နိုင်ပါလျှက် နှင့် တထစ်လျှော့ချပေးထားခြင်းဖြစ်၏။
ဝင်းခိုင် တို့ ဂျာနယ်တိုက်နားက လဘက်ရည်ဆိုင် မှာပြန်တွေ့ပြီးကထဲက ပန်းအိဖြူ နှင့် မျိုးမင်းစိုး အနည်းငယ်တော့ ရင်းနှီးသွားကြသည်လို့ ဆိုနိုင်ပါသည်။ ဒါကလည်း လိုက်လျောညီထွေ စကားပြောတတ်သည့် ဝင်းခိုင် ကြားမှာ ရှိနေလို့ ဖြစ်သည်။ သူတို့ ဘယ်လို ဆုံတွေ့ကြသည် ဆိုတာကို မျိုးမင်းစိုး ပြောပြတော့ ဝင်းခိုင် စိတ်ဝင်စားသွားပြီး မျက်လုံး တွေတောက်ပြောင်လာ၏။
“ ဂျာနယ်ထဲတော့ ထည့်မရေး နဲ့နော်”
မင်းခန့် က ပျာပျာသလဲပြောလိုက်တော့ ဝင်းခိုင် ခေါင်းကုပ်သည်။
“ မင်းကွာ၊ ခုန မိတ်ဆက်ပေးတုန်းက ဘာလို့ အယ်ဒီတာပါ ဆိုတာထည့်ပြောလိုက်ရတာ လဲ၊ အဲဒီနေ့ ထဲက ပြောရင်လည်း ဒီနေ့ ထွက်တဲ့ထဲပါသွားပြီ ၊ ငါလဲ သတင်းရေးခ ဘီယာဖိုးလေး ဘာလေး ရတာပေါ့၊ ဟား၊ ဟား”
မျိုးမင်းစိုး ကို အပြစ်လှည့်တင်ရင်း မင်းခန့် ကိုသွားဖြီးပြသည်။
“ သောက်ချင်ရင်လဲ တိုက်ပါမယ်ကွာ၊ ဘာမဟုတ်တာကို သတင်းလုပ်ပြီးတော့ ပရိသတ် ကို မညာချင်စမ်းပါနဲ့”
“ ဒါဆို ..ညနေတွေ့ မယ်လေ၊ အိုကေတယ်ပေါ့”
“ လုပ်ပေါ့ကွာ၊ ငါလဲ ပျင်းနေတာပဲ၊ ဟိုကောင်တွေပါ ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်”
ဒီညနေသူတို့ ပွဲဖြစ်ကြတော့မည်။ သူငယ်ချင်း တွေပျော်ပျော် ပါးပါး သောက်စားနေကြ သည့် အချိန်မှာ မင်းခန့် ကတော့ မှောင်ကုပ်ကုပ် အိမ်လေးထဲမှာ တယောက်ထဲ ပျင်းရိ ချောက်ကပ်စွာဖြင့် အချိန်ဖြုန်းနေရမည်ကို တွေးပြီး ဝမ်းနည်းမိ၏။ ခါတိုင်း ဒီလိုပွဲမျိုး ဆို ရင် မင်းခန့် တို့ ရှေ့ဆုံးက ရောက်ပြီးသား ဖြစ်သည်။ ချွင်းချက်တခုတော့ ရှိသည်။ မိန်းမ တယောက်ယောက် နှင့် အချိန်းအချက်ရှိနေရင်တော့ တမျိုးဖြစ်သည်။ မင်းခန့် က အရက်၊ ဘီယာထက် မိန်းမကို ပိုကြိုက်၏။
အဲဒီနေ့ က ဝင်းခိုင် လက်ဆောင်ပေးလိုက်သည့် ဂျာနယ်လေး တစောင်နှင့် အတူ အိမ်ကို ခေါင်းငိုက်စိုက် နှင့် ပြန်ရောက်လာခဲ့၏။ သူငယ်ချင်း တွေ ဘီယာသောက်နေချိန် မှာမင်း ခန့် ကတော့ ခေါက်ဆွဲပြုတ်စားရင်း မနာလိုဖြစ်နေမိသည်။ စားသောက်ပြီးတော့လည်း အ ပျင်းပြေအောင် ဂျာနယ် ကိုဟိုလှန်ဒီလှန် လုပ်ရင်း တစောင်လုံး ကုန်အောင် ဖတ်ဖြစ် သွား သည်။ ခါတိုင်း ဆိုရင် စာဒီလောက် ဖတ်လိုက်ရင် အိပ်ချင်လာတတ်စမြဲပေမယ့် ဒီ တ ခါ တော့ အိပ်ချင်စိတ် ဖြစ်မလာပါ။ သန်းခေါင်ကျော် မှ ဇွတ်မှိတ် အိပ်လိုက်ရသည်။တယောက်ထဲ အဖေါ်မဲ့ နေသည့် ဘဝကို သည်းခံချင်စိတ် နည်းလာသည့် အတွက် နေ့ တိုင်း မဟုတ်တောင် ရက်ခြားလောက်တော့ မြို့ထဲထွက်ပြီး မျိုးမင်းစိုး ရှိနိုင်သည့် နေရာတွေကို သွား မိသည်။ တခြားကောင်တွေက ကိုယ့်အလုပ်နှင့် ကိုယ်ရှုပ်နေ ကြသူတွေ ဆို တော့ မိဖို့မလွယ်၊ အားအားယားယား ဖြစ်နေသည့် မျိုးမင်းစိုးသာ ဖမ်းဖို့ အ လွယ်ဆုံး ဖြစ် နေသည်။ နောက်ပြီး ပန်းအိဖြူ အနေနှင့်က ကျန်တဲ့ သူတွေနှင့် မရင်းနှီး သေး။ ဝင်းခိုင် ကလည်းဖမ်းဖို့ လွယ်သူမဟုတ်ပါ။
“ ဟော ..တွေ့ပြန်ပြီ”
“ ဟုတ်ပါရဲ့ ဗျာ၊ ချိန်းထားရင်တောင် တွေ့ချင်မှ တွေ့မယ်”
မင်းခန့် နှင့် မျိုးမင်းစိုး တွေ့ ကြတိုင်းစတင် နှုတ်ဆက်ဖြစ်သည့် လက်သုံးစကား ဖြစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုး ခင်စရာကောင်းတာ အဲဒါပဲဖြစ်သည်။ ခနခန တွေ့နေတာကို တိုက်ဆိုင်ခြင်းလို့ပဲ ရိုးရိုးတွေး၏။ တွေ့တိုင်းလဲ မင်းခန့် က တခါလဘက်ရည်တိုက်ထားဖူးသည်ကို အကြောင်း ပြုပြီး တခုခုစားဖို့ ဒါမှ မဟုတ် လဘက်ရည်သောက်ဖို့ မျိုးမင်းစိုး ခေါ်တတ်သည်။ သူလည်း တယောက်ထဲ မို့ ပျင်းနေတာ မင်းခန့် ရိပ်မိသည်။ မျိုးမင်းစိုး ဆိုသည့် ကောင်က တစိမ်း မိန်း ကလေး တယောက်ကို ဒီလို ခေါ်ဖို့ ရဲသည့် ကောင်မဟုတ်။ မင်းခန့် ကိုကျမှ ထူးထူး ခြားခြား ခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။ မင်းခန့်ကလည်း အခြေအနေကြည့်ပြီး လိုက်ထိုင်ပေးသည်။ မျိုးမင်းစိုး၏ တခြားမိတ်ဆွေ အသိအကျွမ်း တယောက်တလေပါရင် တော့ မလိုက်တော့ ပါ။
မျိုးမင်းစိုး ပန်းအိဖြူကို ခင်တာတော့သေချာ၏။ သူနှင့် အတူလဘက်ရည် ဆိုင်လိုက်ထိုင် တိုင်း မင်းခန့်၏ ထူးဆန်းသည့် အပြုအမူ တွေကို သူသဘောကျ၏။ ဥပမာ ကောင်မလေး တွေကို လိုက်ကြည့်ခြင်းမျိုး ဖြစ်သည်။ မင်းခန့် ကလည်း ကောင်မလေး ချောချောလှလှ မြင်ရင် ကိုယ်တိုင်ကြည့်သလို မျိုးမင်းစိုး ကိုလည်း ပြတတ်၏။
“ မပန်းအိဖြူ ကတော့ တကယ့် အဆန်းပဲ”
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ မိန်းကလေး ချင်း လိုက်ကြည့်လို့လေ၊ ဒါက ယောက်ျားလေးတွေပဲ ကြည့်တတ်တာမျိုး”
“ လှလို့ကြည့်တာပဲ၊ ဒါမျိုးခွဲခြားခွဲခြား လုပ်လို့ ဘယ်ရမလဲ”
“ ဗျာ”
အရင်ထဲက မျိုးမင်းစိုးဆိုတာ မင်းခန့် ကို စကားနိုင်အောင်ပြောတတ်သူ မဟုတ်ပါ။
“ ဒီလိုလေ၊ အခုန ဖြတ်မောင်းသွားတဲ့ ကားလေးကျတော့ လှတယ်ဆိုပြီး ကိုမျိုးမင်းစိုး လည်းကြည့်တယ်၊ ဟို ..ကျွန်.ကျွန်မ လည်းကြည့်တယ်လေ၊ အဲဒါကျတော့ ကား အထီးကား အမ ဘာလို့ မခွဲတာလဲ”
“ အဲဒါက သက်မဲ့လေ”
“ ဒါဆို ဟိုမှန်ကန် ထဲက ငါးကျတော့ အထီးမှန်း အမမှန်း မသိဘဲ ယောက်ျားရော မိန်းမ ပါ လှလို့ ဆိုပြီးကြည့်ကြတာပဲ မဟုတ်လား၊ ငါးဆိုတာသက်ရှိလေ”
အရှုံးပေးပါ သည်ဆိုသည့် သဘောနှင့် မျိုးမင်းစိုး လက်မြှောက်ပြသည်။
“ မနိုင်တော့ လည်း မငြင်းတော့ပါဘူး”
“ ဒါပေမယ့် တခုတော့ ရှိတယ်၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး ကတော့ ကောင်လေး ချောချော မြင်ရင် လိုက် ကြည့်လို့ မဖြစ်ဘူး”
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ စဉ်းစားကြည့်လေ၊”
“ အာ …ဟုတ်တာပေါ့၊ ကျွန်တော့် ကို အခြောက်ကြီးလို့ ထင်ချင်ထင်သွားမှာ ..ဟား၊ ဟား”
တခါတရံ မင်းခန့် က မျိုးမင်းစိုး ကို သူ၏ အတိတ် ဇာတ်လမ်းတွေ အကြောင်း အတင်း မေး ကြည့်တတ်သည်။ ဒီကောင် အသုံးမကျသည့် အဖြစ်အပျက်တွေကို အားလုံးတခုမ ကျန် သိပြီးသားဖြစ်ပေမယ့် တမင်မေး ကြည့်ခြင်း ဖြစ်သည်။ တစိမ်း တယောက်၏ ရှေ့ တွင် မျိုးမင်းစိုး ဘယ်လို ပြောမယ် ဆိုတာသိချင်၏။
မျိုးမင်းစိုး ကလည်း အတတ်နိုင်ဆုံးတော့ ပြောပြပါ၏။ ဒါပေမယ့် အဆင်မပြေ ခဲ့မှု့ အားလုံး ကို မျိုးမင်းစိုး က သူ၏ အားနည်းချက်ကြောင့် ဖြစ်ခဲ့ ရသည်ဟု ယူဆထားတာ ကို တအံ့တ သြ သိလိုက်ရသည်။ မျိုးမင်းစိုး ၏ တဝက်တပျက်ဇာတ် လမ်းတွေမှာ သူ့ဖက်က လွန်တာ နည်းပါသည်။ အများစုက အချိုးမပြေသည့် မိန်းမတွေကြောင့် သာဖြစ်၏။
မင်းခန့် သိသမျှဆိုရင် မျိုးမင်းစိုး ကြိုက်လိုက်သမျှ မိန်းမတိုင်းသည် သူတို့ဖာသာ ရုပ်ချော ရင်ချောမည်။ ပညာတတ်ရင် တတ်မည်။ ချမ်းသာချင်လဲ ချမ်းသာမည်။ မင်းခန့် အမြင်မှာ တော့ ခပ်ညံ့ညံ့ မိန်းမတွေသာဖြစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုး၏ ရိုးသားမှု နှင့် တန်ဖိုးကို နားမလည် ကြပါ။ သူတို့ နှင့် တန်တာ မင်းခန့် လိုကောင်စား မျိုးသာဖြစ်သည်။ ရုပ်ရည်၊ ပညာ၊ ငွေကြေး နှင့် သံယောဇဉ် တွေ အချစ်တွေ နားမလည် အိပ်ယာပေါ်က အကြောင်းပဲ တွေး တတ် သူနှင့် မှဖြစ်လိမ့်မည်။
ထို့ကြောင့် သံယောဇဉ်ကြီး ပြီး ခံစားတတ်သည့် မျိုးမင်းစိုး ဒီမိန်းမတွေ ကြောင့် စိတ်ဆင်း ရဲရတာ မြင်ရင် မင်းခန့် ဒေါသဖြစ်သည်။
“ ဒီကောင်မ ကို အရေးမစိုက် နဲ့ မင်း -ီး မပြောနဲ့ယငါ့ -ီး စုပ်ဖို့တောင် တန်တဲ့ဟာမဟုတ်ဘူး”
အစရှိသဖြင့် ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် ပြောပစ်တတ်သည်။ မျိုးမင်းစိုးက မင်းခန့် အပြောကို သဘောမကျပေမယ့် သူ့ဖက်က နာလို့ပြောတာမှန်း သိလို့ တစုံတရာ မကန့်ကွက်ဘဲ မျက်နှာမသာ မယာ နှင့်သာ ရှိနေတတ်သည်။မျိုးမင်းစိုး ကြိုက်သည့်ထဲမှာ မကောင်းတာတွေချည်းပဲ တော့မဟုတ်ပါ။ စိတ်ကောင်းရှိ သည့် မိန်းကလေး တွေလည်း ရှိပါသည်။ အဲဒါမျိုး ကျတော့ ကိုယ်တော်ချောက ဖေါက် သည်။
ကြောက်သည်။ ရှေ့ မှာခံရဖူးသည့် အစဉ်အလာတွေ ရှိခဲ့တော့ ရွံ့ နေကြောက်နေ တာ နှင့်ပဲ အီ လည်လည် ဇာတ်သိမ်းရတာ တွေ ရှိသည်။ ကူညီဖို့ ကြားဝင်ပေးချင်ပေ မယ့် လည်းမင်းခန့် မဝင်ရဲပါ။ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုသော် မင်းခန့် တခါဝင်ပေးဖူးသည်။ ဟို က မျိုး မင်းစိုး ကို စိတ်မဝင်စားဘဲ မင်းခန့် ဖက်ကို ပါလာသည့် အတွက် ခုတ်တာတလွဲ ရှတာ တ ခြား ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည်။
ကြံဖန်ပြီး ပြောရရင် ထိုမိန်းကလေးသည် ပစ်ကွင်းထဲ သို့ ဝင်လာပြီးမှ မင်းခန့် လွှတ်ပေး ခဲ့ သော ပထမဆုံးသော မိန်းကလေး ဖြစ်ပါသည်။ မျိုးမင်းစိုး ကြိုက်နေမှန်း သိလို့ မင်းခန့်လုံး ၀ မထိရက်အောင် ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ မျိုးမင်းစိုး က ကြိုက်သည် လို့သာ အရင် မပြောခဲ့ဖူး ဆိုပါ က ဒီမိန်းကလေးလည်း မင်းခန့်၏ စာရင်းရှည်ကြီးထဲက တယောက်ဖြစ်ရ ရှာတော့ မည်။ နောက်ဆုံးမှာ နှစ်ယောက်လုံး လက်လွတ်သွားခြင်း နှင့် ဇာတ်သိမ်းခဲ့၏။
အခု ပန်းအိဖြူ အနေနှင့် မင်းခန့် က ပြန်မေးသည့် အခါ အကြောင်းသိဆိုတော့ ဇာတ်လမ်း တချို့ ကို ရအောင် အစ်ထုတ် နိုင်သည်။ ဘယ်လိုမေးရင် ဘာအဖြေရမှာကို သိနေသည့်အ တွက် ရအောင်မေး နိုင်၏။ မျိုးမင်းစိုး လည်း လန့်လာပုံရသည်။
“ မပန်းအိဖြူ ကတော့စံပဲဗျာ၊ ကြာရင် အကုန်ပေါ်ကုန်တော့မယ်၊ ဟီး ..ဟီး”
“ ကိုမျိုးမင်းစိုး ကလဲ၊ ဒီလောက်က အကုန်ဘယ်ဟုတ်ဦးမလဲ၊ ရှိဦးမှာပါ”
“ ကုန်ပါပြီ၊ ကုန်ပါပြီ၊ တကယ်ပါဗျာ”
ပန်းအိဖြူ ဆိုတာကို မင်းခန့်ဟု မျိုးမင်းစိုး မသိသော်လည်း အရင်ရှိခဲ့သည့် သူငယ်ချင်း သံ ယောဇဉ် က ကြီးမားခဲ့ လို့ထင်သည် ရင်းနှီးရသည်မှာ ရက်ပိုင်းသာ ရှိသေးသည့် ငယ်ရွယ် သော ဘယ်ကမှန်းတောင် မသိသော မိန်းကလေး တယောက်၏ အမေးတွေကို ကောင်း ကောင်း မွန်မွန် ဖြေခဲ့သည်။ မင်းခန့် မေး တာ လွန်ရင်တောင် စိတ်ဆိုးပုံမရ။ တခါတလေ တော့လည်း မင်းခန့် က သူ့ကိုစချင်လို့ သက်သက် လျှောက်မေးတာမျိုးလုပ်တတ်၏။
အကြောင်းသိပီပီ မင်းခန့်၏ ပြန်လည်သုံးသပ် ပြမှုတွေက မှန်ကန်လွန်းသည့် အခါ မျိုးမင်း စိုး အံ့သြတကြီး ဖြစ်ရပြန်သည်။
“ ခင်ဗျား တော်တော် ထူးခြားတဲ့ မိန်းကလေးပဲ၊ ကျွန်တော်သိတဲ့ မိန်းမတွေဟာ သူတို့ မိန်း မ တွေဖက်ကပဲ စဉ်းစားတတ်ကြသည်။ မပန်းအိဖြူကတော့ ယောက်ျားလေး တယောက် ဖက်ကနေ ဝင်တွေး ပေးတတ် ဝင်နားလည်ပေးတတ်တယ်၊ ကျွန်တော် တခါမှ မတွေ့ ဖူး ဘူး၊ လေးစားပါတယ်ဗျာ”
“ ကျွန်မ လည်း ထင်ရာလျှောက်ပြောတာပါ”
“ ထင်တာပဲ ပြောပြောလေ၊ ခင်ဗျားအတွေးက ဆန်းတာ အမှန်ပဲ”
နောက်တော့ အရမ်းကို အထင်ကြီးလာမှာ စိုးတာနှင့် မင်းခန့် ပညာစွမ်းသိပ်မပြတော့ပါ။ ဟို ရောက်ဒီရောက် ပဲလျှောက်ပြောဖြစ်တော့သည်။ မျိုးမင်းစိုး နှင့် စကားပြောရတာ မင်း ခန့်အတွက် အလေ့ အကျင့်တခု ဖြစ်သည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျွန်မ လို့ သုံးနိုင်ဖို့ မျိုးမင်း စိုး နှင့် စကားပြောရင်း အကျင့်ရခဲ့၏။ မျိုးမင်းစိုး ကို အရင်လို မဆက်ဆံ မပြောဆိုမိအောင် ထိန်းချုပ်ရင်း နှင့် ကျန်သည့် အပြောအဆို အသုံး အနှုံးကိစ္စ တွေပါ အဆင်ပြေသွားသည်။ အရှိန် ရသွားသည့် အခါ အထူးတလည် သတိထားစရာ မလိုတော့ဘဲ သူ့ အလိုလို ဖြစ် သွား၏။
ဒါပေမယ့် ဒီ လောက်နှင့် မလုံလောက်သေး ဆိုတာကိုတော့ မင်းခန့် သိသည်။ ပန်း အိဖြူ အနေဖြင့် မင်း ခန့် ပြောဆိုဆက်ဆံရမည်မှာ မျိုးမင်းစိုး တယောက်ထဲ မဟုတ်။ လူတွေ အားလုံးကို ဖြစ်၏။
မျိုးမင်းစိုး နှင့် သွားသွားတွေ့ နေသည့် အတွက် မင်းခန့် ဆုံးရှုံးလိုက်ရတော တခုတော့ရှိ ၏။ အိမ်ကို လာသောကြည်မာ နှင့် လွဲသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ မင်းခန့် အပြင်မှာ ခပ်ကြာကြာနေပြီး မှ ပြန်ရောက်လာသည့် တရက်တွင် မီးဖိုထဲက ထမင်းစားစားပွဲလေး ပေါ်တွင် ချဉ် ပေါင်ကြော် တပုလင်းနှင့် စာလေး တစောင်တွေ့ရ၏။ ကြည်မာ့ မှာ သော့ရှိနေသေးလို့ အထဲထိ ဝင်ထားသွားတာ ဖြစ်သည်။
“ အိဖြူ… နင်အလုပ်ရသွားပြီလား၊ ငါ ချဉ်ပေါင်ရွက်တွေ ဈေးတော်တာနဲ့ ဝယ်ပြီးကြော် ထားတာ။ ကောင်းတယ် ဆိုရင် ထပ်ကြော်ပေးမယ်၊ နောက်နေ့ အားရင် ငါထပ်လာခဲ့ ဦးမယ်၊အလုပ်ရလို့ ဆင်းနေပြီဆိုရင် အကျိုးအကြောင်း စာရေးထားခဲ့”
“ ဟာ ..မပန်းအိ ဖြူ”
“ လာ ..ကိုမျိုးမင်းစိုး၊ ထိုင်လေ”
ဒီတခါတော့ တမင် မဟုတ်ဘဲ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် တွေ့ခြင်းဖြစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုး ပြန်သွား လောက်ပြီ ထင်လို့ တွေ့မည်လို့ ထင်မထားမိပါ။ ဝင်းခိုင် နှင့် ကလည်း တခေါက်ပဲ တွေ့ပြီး ထပ် မတွေ့ ကျန်တဲ့ ကောင်တွေနှင့် ကလည်း အဆက်အသွယ် မရှိသေးတာနှင့် မင်းခန့် အိမ်မှာပဲ နှစ်ရက်လောက် ကုပ်နေခဲ့သည်။ ကြည်မာ ကလည်း ထပ်လာဦးမလိုလိုစာထဲ မှာရေးထားတော့ ကြည်မာလာရင် လွဲသွားမှာလည်း စိုးသည်။
ဒီနေ့မှ ပျင်းပျင်းရှိတာ နှင့် အပြင်ထွက်ကာ လျှောက်သွား ရင်း ဗိုက်ဆာတာနှင့် ရှမ်း ခေါက် ဆွဲ ဆိုင်မှာဝင်ထိုင်စားနေတုန်း မျိုးမင်းစိုး ဖြတ်လာတာ နှင့် တိုး ခြင်းဖြစ်၏။ ဒါ တောင်မှသွား နေကျ မြို့ထဲပိုင်းကို မသွားပါ။ တိုက်တိုက် ဆိုင်ဆိုင် မျိုးမင်းစိုး နှင့် လာဆုံသည်။
“ ဘာစားမလဲ ကိုမျိုးမင်းစိုး၊ မှာလိုက်လေ၊ ကျွေးမယ်”
“ ကျွန်တော် စားခဲ့ပြီးပြီ၊”
“ ဒါဆို အအေးသောက်၊ နေပူထဲကလာတာ မဟုတ်လား”
“ ဝပ်ရှော့မှာ ကားလာလုပ်ရင်း ပျင်းတာနဲ့ ထွက်လာတာ၊ ထမင်းတော့ အိမ်ကစားခဲ့တယ်ဗျ၊ မ ပန်းအိဖြူ လဲ အအေး သောက်မယ် မဟုတ်လား တခါထဲ မှာလိုက်မယ်”
“ စပါကလင်သောက်မယ်”
မျိုးမင်းစိုးကလည်း မင်းခန့်မှာ သလိုပင် စပါကလင် မှာသည်။ ရှမ်းခေါက်ဆွဲကို လက်စ သတ် ရင်း မျိုးမင်းစိုး ဒီတခေါက်ပြန်လာတာ တော်တော်ကြာနေပြီ ဟုတွေးမိသည်။ ဘာကြောင့်ပြန် မသွားသေးသလဲ ဆိုတာသိချင်လာ၏။ ဒါကြောင့် ခေါက်ဆွဲစားပြီးသည် နှင့် အ အေးတငုံစုပ် ကာ လည်ချောင်းရှင်းလိုက်ပြီးနောက်
“ ကိုမျိုးမင်းစိုးကို မေးမယ် မေးမယ်နဲ့ မမေးဖြစ်တာ အခုမှ မေးရမယ်”
“ မေးလေ မပန်းအိဖြူ”
“ ကိုမျိုးမင်းစိုးနဲ့ ကျွန်မ ဟိုနားတွေ့ ဒီနားတွေ၊ ဟိုဆိုင် ဒီဆိုင် ထိုင်လဲတွေ့နဲ့ ကိုမျိုးမင်းစိုး က ဘာအလုပ်လုပ်တာတုန်း”
“ ကျွန်တော်ကလဲ မပန်းအိဖြူကို မေးမလို့ဗျ၊ ဘာတွေလိုက်လုပ်နေတာလဲ လို့”
“ ကျွန်မ က အလုပ်လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး၊ အလုပ်လိုက်လျှောက်နေတာ၊ အလုပ်ရှာနေတာ၊ ဒါကြောင့် နေရာအနှံရောက်နေတာလေ၊ ကိုမျိုးမင်းစိုးက လည်းကျွန်မ လိုပဲ အလုပ်ရှာနေတာ လား”
အလုပ်ရှာနေသူဆိုရင် အနည်းဆုံး လက်ထဲမှာစာရွက်စာတမ်း ထည့် သည့် ဖိုင်ကလေး တော့ပါသင့်သည်။ အခုတော့ ဘယ် မှာတွေ့တွေ့ လက်ထဲမှာ ပိုက်ဆံအိတ်ကလေး တ လုံးပဲပါတတ်သူက အလုပ်ရှာ နေပါသည် ဆို တာကို မျိုးမင်းစိုး သံသယ ဝင်ပုံမရပါ။ ဒီ ကောင်က အဲဒီလောက်ရိုး၏။
“ ဟာ ..ဒါဆို မပန်းအိဖြူက ကျွန်တော့်လို အလုပ်လက်မဲ့ ပဲပေါ့၊ ကျွန်တော်က အလုပ်ထွက် လာတာ မကြာသေးဘူး၊ ဘာမှလည်း မလုပ်ချင်သေးတာနဲ့ လျှောက်လိမ့်နေတာ၊ ဒါကြောင့် လမ်းပေါ်မှာ ချည်းပဲမြင်ရတာ”
ဘာကြောင့် မျိုးမင်းစိုး အလုပ်ထွက်လာလဲဆိုတာ မင်းခန့် စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ အရင်က သိခဲ့ သလိုဆိုရင် သူ့ အလုပ်က လစာလည်းသင့်သည့် အပြင် အထက်လူကြီးဖြစ်သူ မင်းခန့် ၏ ဇာတ်လမ်းဟောင်းတပုဒ် ဖြစ်သည့် သန ္တာ၏ ယောက်ျားနှင့် ကလည်း အလွန် အ ဆင်ပြေ သူဖြစ်ရာ အနေချောင်ပြီး ခနခန ပြန်လာလို့ရသည့် အတွက် ကောင်း သည့် အလုပ် ကို စွန့်လာရခြင်းကို သိချင်လာသည်။
“ ဟုတ်လား၊ အရင်က ဘာအလုပ်လုပ်တာလဲ”
“ ကျွန်တော်က စင်္ကာပူ မှာလုပ်တာလေ၊ အင်ဂျင်နီယာပေါ့”
“ ဟာ ..ပိုက်ဆံ အများကြီးရမှာပဲ၊ ဘာလို့ ထွက်လာရတာလဲ၊ နှမျောစရာ”
“ မပျော်တော့လို့”
“ အော် ..သိပြီ၊ ဒီမှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ ရည်းစားကို လွမ်းတာလား၊ မိန်းမကို လွမ်းတာလား”
“ မဟုတ်ရပါဘူးဗျာ၊ ကျွန်တော့်မှာ မိန်းမ လဲ မရှိပါဘူး၊ ရည်းစားလဲ မရှိပါဘူး၊ သူငယ်ချင်း တယောက်ကြောင့်ပါ”
“ သူငယ်ချင်း ကြောင့်၊ ဘာဖြစ် ...အော် ..ဆောရီး၊ ဆောရီး၊ သူများအတွင်းရေးကို လိုက် စပ်စု နေမိတယ်”
မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာကြီးမှိုင်းညို့သွားသည်။
“ ရပါတယ်၊ ဒါလျှို့ဝှက်ချက် မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်တော့် အခင်ဆုံး သူငယ်ချင်း ဆုံးသွားတယ် လေ၊ ပြောရရင် ကျွန်တော် နမော နမဲ့ နိုင်ခဲ့လို့”
မင်းခန့် ကိုဆိုလိုမှန်းတော့သိသည်။ ဒါပေမယ့် နမော်နမဲ့ ဆိုသည့်စကားကို မရှင်းလင်း။ မ သေ ဘဲ သင်္ဂြ ိုလ်မိတာကို ပြောချင်တာလားဟု မင်းခန့် အရမ်းစိတ်ဝင်စားသွားသည်။
“ ကိုမျိုးမင်းစိုး အပြစ်လို့ ထင်နေတာလား”
“ ဒီလိုဗျာ အရင်တခေါက် ကျွန်တော် ခနပြန်လာတုံးက ထုံးစံ အတိုင်းပေါ့ဗျာ သိတယ်မ ဟုတ် လား၊ ယောက်ျားလေး တွေဆိုတော့ သောက်ကြစားကြတာပေါ့၊ အပြန်ကျတော့ကျွန်တော်က ဆုံးသွားတဲ့ သူငယ်ချင်းနဲ့ နောက်တယောက်ကို ပြန်လိုက်ပို့တယ်၊ ကား မောင်း ရမှာဆိုတော့ ကျွန်တော်က လျှော့သောက်ရတာပေါ့လေ၊ မင်းခန့် ..မင်းခန့် ဆိုတာကျွန်တော်ပြောတဲ့ ဆုံး သွားတယ် ဆိုတဲ့ ကောင်ပေါ့၊ သူကတော့ တော်တော်များ သွား တယ်၊ ဒါပေမယ့် သူ့ပုံစံက အေး အေးဆေးဆေးပဲ ဆိုတော့ မထင်ဘူးပေါ့ဗျာ”
မောသွားဟန်ဖြင့် ခနနားရင်း မျိုးမင်းစိုး အအေးသောက်သည်။ မင်းခန့် လည်း အတူလိုက် သောက်ရင်း မျိုးမင်းစိုးပြောလာမှာကို စိတ်ဝင်တစားနားစွင့် နေမိ၏။ မင်းခန့် စိတ်ဝင်စား နေ ကြောင်းကို လူရိပ်လူကင်း သိပ်မပါးသည့် မျိုးမင်းစိုးတောင်ရိပ်မိသည်။ ဒါကြောင့် အ အေး သောက်ပြီးသည် နှင့် ဆက်ပြောသည်။ သူလည်း စိတ်ပေါ့ပါးအောင် ရင်ဖွင့်ချင် နေ ပုံရသည်။ ကျန်တဲ့ ကောင်တွေ ကလည်းစိတ်ကောင်းကြမှာ မဟုတ်သည့် အတွက် မျိုးမင်း စိုး သူတို့ နှင့် သွားပြောလည်း အပြောခံကြမှာမဟုတ်။ ဒါကြောင့် အပြင်လူလို့ သူထင် သည့် ပန်းအိဖြူ ဆီမှာ ရင်ဖွင့်နေခြင်း ဖြစ်မည်။ ထိုပန်းအိဖြူဆိုသည်မှာ သူ၏ ချစ်စွာ သော သူငယ်ချင်း မင်းခန့် ကိုယ်တိုင်မှန်းသိရင် မျိုးမင်းစိုး ဘယ်လိုနေမည်မသိပေ။
“ လိုက်ပို့တယ် ဆိုပေမယ့် လမ်းကြောင်းက နည်းနည်းလွဲတယ်ဗျ။ မင်းခန့် က ရတယ်၊ လမ်း တဝက်မှာပဲ သူဆင်းပြီး ဘတ်စ်ကားနဲ့ ဆက်သွားလိုက်မယ်၊ အိမ်ဝေးတဲ့ ကောင်ကိုသာလိုက် ပို့ ပေးလိုက်တဲ့၊ ကျွန်တော်ကလည်း သူမမူးဘူး ထင်ပြီး သဘောတူ လိုက်တာ ပေါ့၊ အမှန်က ဒီ ကောင် အရမ်းမူးနေတာ၊ ကျွန်တော် အဲဒါကို မရိပ်မိလိုက်ဘူး၊ မင်းခန့်က မူးနေတော့ သူ ဆင်းရမယ့် မှတ်တိုင်မဟုတ်ဘဲ တတိုင်စောဆင်းမိတယ်၊ အဲဒီကနေ လမ်း ဟိုဖက်ကို ဖြတ်အ ကူးမှာ ကားတိုက်ခံရတာ၊ တစီးတောင် မဟုတ်ဘူး နှစ်စီးဆက်တဲ့၊ မြင် လိုက်ရတဲ့ လူတွေပြော တာ၊ ကျွန်တော်တို့ ရောက်သွားတော့ မြင်ရက်စရာတောင် မရှိ ဘူးဗျာ”
မျိုးမင်းစိုး ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားသည်။
“ အဲဒါ ကိုမျိုးမင်းစိုးပြောတဲ့ နမော်နမဲ့လား”
“ သူအရမ်းမူးနေတာ ကျွန်တော်သိသင့်တယ်ဗျ၊ ဒါမှ မဟုတ်လည်း သူ့ကို အရင်လိုက်ပို့ ပေး ပြီးမှ ဟိုကောင်ကျော်သက်ကို လိုက်ပို့လဲ ဆယ့်ငါးမိနစ်၊ မိနစ်နှစ်ဆယ်တောင် ပိုမကြာပါဘူးဗျာ၊ သူပြောတာကို သဘောတူလိုက်မိတာကိုက ကျွန်တော့် အမှား၊ တခါထဲ ကို ပွဲချင်းပြီးသွားတာပဲ”
ဟေ့ ကောင်ပွဲချင်း မပြီးဘူးကွ၊ မင်းတို့ လောကြီးသွားတာဟု မင်းခန့် ရင်ထဲကနေ အသံ ကုန် အော်ပြောနေမိသည်။ မင်းခန့် ဆိုတာငါကွ ဟု ပြောလိုက်ချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွားဖြစ် လာသည်။ စိတ်ကို အားတင်းထိန်းချုပ်ပြီး စားပွဲခုံစွန်း နှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါ အောင်ကိုင် ထားမိ၏။ မျိုးမင်းစိုး စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာ မြင်တော့ အပြစ်လည်း မတင် ရက် တော့ သလိုလည်း ဖြစ်ရသည်။ ထို့ကြောင့် စကားလမ်းကြောင်းကို လွှဲဖို့ ကြိုးစားမိ၏။
“ ဟိုမှာတော့ ကိုမျိုးမင်းစိုး အလုပ်က အဆင်ပြေတယ် မဟုတ်လား”
“ ပြေပါတယ်၊ အခုပြန်သွားပြီး ပြန်ဝင်လဲ ရတယ်၊ သူတို့က ဝဲလ်ကမ်းပဲ၊ ကျွန်တော်က မ လုပ် ချင်တော့တာ၊ အဲဒီ အလုပ်မှ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဘာအလုပ်မှ မလုပ်ချင်တော့တာ”
“ ာဖြစ်လို့လဲ”
“ စိတ်လေသွားတယ် ဆိုရမလားမသိပါဘူးဗျာ၊ ကိုယ်နဲ့ သက်တူရွယ်တူ သူငယ်ချင်း တ ယောက် လောကကြီးထဲကနေ ဗြုန်းကနဲ ထွက်သွားတာမြင်လိုက်ရတော့ စိတ်ထဲမှာတမျိုး ကြီးပဲ၊ ကျွန် တော်နဲ့ ကလည်း ငယ်ငယ်ထဲက တွဲလာကြတာလေ၊ စိတ်က ဘယ်လိုမှ မ ပျော် တော့ဘူး၊ အ လုပ်လဲ မလုပ်ချင်တော့ဘူး၊ ဒါကြောင့် ခွင့်ပေးတာတောင်မယူတော့ဘူး ထွက်စာတင်ပြီး ပြန် လာပစ်လိုက်တယ်”
“ စိတ်ပြေရင်တော့ ပြန်သွားပေါ့”
“ အခြေအနေ အရပါပဲဗျာ၊ အခုထိတော့ ကျွန်တော်လည်း မပြောတတ်သေးဘူး”
မိမိ အပေါ်ထားသည့် မျိုးမင်းစိုး၏ ခင်မင်မှုကို မင်းခန့် ကျေနပ်ရသည်။ သိချင်တာတွေ ရှိ သေး ပေမယ့် ဘယ်လိုဆက်မေးရမည် မှန်းမသိဖြစ်နေသည်။ သူများအကြောင်း အတင်းစပ် စုသလို ဖြစ်မှာလည်းစိုး၏။
“ ဒါနဲ့ ဆုံးသွားတဲ့ သူငယ်ချင်းက ကိုမျိုးမင်းစိုးလို အင်ဂျင်နီယာပဲလား၊ သဘော ကောင်း လား”
“ သူက ပွဲစားလုပ်တယ်ဗျ၊ သဘောကတော့ ..အဲ ..အခုနေ မပန်းအိဖြူနဲ့သာဆုံကြည့် ၊အ ရမ်းသ ဘော ကောင်းမှာ၊ ဒီကောင်က ဒါ ဗျ”
“ ဘာပြောတယ်”
နှာခေါင်းကို လက်ညိုးနှင့် ထိုးပြရင်းပြောလိုက်တော့ မင်းခန့် နည်းနည်းတင်းသွားသည်။ ထို အချိန်မှာ မျိုးမင်းစိုး ဖုန်းက မြည်လာသဖြင့် ဆွဲထုတ်လိုက်ရင်း
“ အော် ..ဒါ ဆိုတာက နှာဗူး လို့ပြောတာလေ၊ ဟဲလို ..အော် ..ကိုအေးသိန်း ..ပြောပြော .. အော် ..ပြီး သွား ပြီလား၊ လာခဲ့မယ် ..လာခဲ့မယ်”
“ ခွေးကောင်၊ ငါ့ကိုများကွယ်ရာမှာ နှာဗူးတဲ့၊ ငါ့ကို နှာဗူး ဆိုတော့ မင်းက ဂန်ဒူး လား”
စိတ်ထဲကနေ မကျေမနပ်ပြောရင်း စောစောက ငါ့ကို ခင်ရှာတယ်ဆိုပြီး ကျေနပ်နေမှုတွေ ခုန် ထွက်သွားသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားပြီး လုပ်မိလုပ်ရာ ခြေကိုချိတ်ထိုင်လိုက်ရာ မင်းခန့် ခြေ သလုံး နှင့် ပေါင်မှာအေးကနဲ လေတိုးသွား၏။ ထမိန်စကပ် အကွဲဟ သွားပြီဆိုတာကို သိ လိုက်ပြီး ခြေ ထောက်ကို ပြန်ချဖို့ စိတ်ကူးလိုက်သေးပေမယ့် ဖုန်းပြောနေသည့် မျိုးမင်းစိုးမျက်လုံးကြီးပြူး သွားတာကို မြင်လိုက် ရတာနှင့် ဒီတိုင်းဆက် ထိုင်နေလိုက်၏။ မင်းခန့်က ကိုယ့်ခြေထောက် ကိုယ်ပြန် မမြင်ရပေမယ့် ထောင့်မှန်ကျ ထိုင်နေသည့် မျိုးမင်းစိုးကတော့ကောင်းကောင်းမြင် ရမှာဖြစ်၏။ တချက်ပြူးကြည့်ပြီး မျက်နှာပြန်လွှဲသွားသည်။
“ ဟေ့ ကောင်၊ ငါ့ကို နှာဗူး ဆို၊ မင်းလဲ ယောက်ျားပဲ၊ ဒါမျိုးမြင်ရင် ယောက်ျား တိုင်းကြည့် မှာပဲ၊ ကြည့်စမ်း၊ ထပ်ကြည့်စမ်း”
စိတ်ထဲကနေ ကြုံးဝါးပြီး ဖြစ်နေတာကို မသိသလိုလို နှင့် အအေးသောက်ရင်း စိတ်ထဲက နေ ကျိတ်ပြောနေမိသည်။ ဆေးရုံမှာတုန်းက မမအုန်းက အလွန်လှသည်ဟု ချီးကျူးဖူးသော ပန်း အိဖြူ၏ ဖြူနုသောခြေတံတွေဆီကနေ မျိုးမင်းစိုး ကြာကြာ မရှောင်လွှဲနိုင်ပါ။ ဝပ်ရှော့ကလူ နှင့် ဖုန်းထဲမှာ လက်ခ ဈေးဆစ်ရင်း မသိမသာ ခိုးခိုးကြည့်၏။ ဖုန်းပြောပြီးသွားတော့ ဖုန်းပြန်ထည့်တာ လက်တွေတုန်နေသည်လို့တောင် မင်းခန့် ထင်မိသည်။
“ ဝပ်ရှော့က ဆက်တာလေ၊ ကားပြင်တာပြီးပြီတဲ့”
“ သွားတော့ မလို့လား၊ ဒီမှာ စကားမှ မပြတ်သေးတာ”
“ အေးအေးဆေးဆေးမှ သွားယူလဲရပါတယ်၊ စကားက ဘယ်နားမှာ..အင်း”
“ နှာဗူးဆိုတာလေ”
“ အော် ..အလွယ်ပြောလိုက်တာပါ၊ ဒီကောင်က နဲနဲပွေတယ်၊ ရှုပ်တယ်ဗျ”
ဒီလောက်တော့ မင်ခန့် လက်ခံပါသည်။ နှာဗူး ဆိုတာတော့နည်းနည်း လွန်သည်။ ယောက်ျား ဆိုတာ ဂန်ဒူး မဟုတ်လို့ ကတော့ နှာဗူးတွေပင်။ အခုလေးတင်ပဲ ရိုးလှပါသည်ဆိုသော မျိုးမင်းစိုး ကိုယ်တိုင် ပန်းအိဖြူ၏ ခြေသလုံးနှင့် ပေါင်တံကြောင့် အိန္ဒြေ ပျက်ခဲ့ ရသည် မဟုတ်ပါ လား။
“ ရှုပ်တယ် ဆိုတာကလဲဗျာ၊ ဘယ်လိုပြောရမလဲ၊ သူကစွံတယ်လေ၊ မိန်းမတွေက သူ့ကိုသ ဘောကျကြတာကိုး၊ ရုပ်လဲဖြောင့်၊ အပြောကလဲကောင်း၊ လုပ်တာက ပွဲစားဆိုတော့သိ တယ် မဟုတ်လား”
မျိုးမင်းစိုးက အခုမှ အမှန်တွေပြောလာလို့ စိတ်ဆိုးပြေပြီး ခြေထောက်ကို ပြန်ချလိုက် သည်။ ပြန်ချလိုက်သည့် အချိန်မှာ ဒီကောင်တံတွေး မျိုလိုက်သလိုလို ရှိသည်ဟု မင်းခန့် ထင်၏။
“ ခက်တာက သူသေတာလဲ မိန်းမ ကိစ္စ မကင်းသလိုလို ဖြစ်နေတယ်၊ ကျွန်တော်လည်း အ နား မှာ မရှိတော့ သေချာ မသိဘူး”
အသစ်အဆန်းတခု ထပ်တိုးလာသောကြောင့် စိတ်ဝင်တစားနှင့် စကားထောက်ပေး လိုက် မိသည်။
“ ဟင် ..ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ”
“ မြင်လိုက်ရတဲ့ သူတွေပြောတော့ မိန်းမ တယောက်ဆီကို ဖြတ်ကူးတာတဲ့ဗျ၊ သူ့အသိ လား ဘာလားတော့ မသိဘူး၊ ဒါပေမယ့် အဲဒီ မိန်းမက သူကားတိုက်ခံရတာတောင် လာမကြည့် ဘူး လို့ ပြောတယ်”
လမ်းဟိုဖက် အခြမ်းက ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့် နဲ့ မိန်းမ ကိုပြန်မြင်ယောင်မိသည်။ ကြေး စား အမျိုးသမီး တယောက် ဖြစ်မည် ထင်၏။ အဲဒီ တုန်း ကတော့ မင်းခန့် ရမ္မက်နှင့်ဆာ လောင်နေတာ ကိုမှတ်မိ၏။ ဒါပေမယ့် အဲဒီမိန်းမ ဆီ ကိုသွား တာလား ဆိုတာတော့ အခု မသေမချာ ဖြစ်နေသည်။
“ နောက်ပြီး ရှိသေးတယ်၊ သူက လူသာကျေမွသွားတာ ဖုန်းက ဘာမှ မဖြစ်ဘူး၊ သူ့ အပိုင်း မ ဟုတ်တော့ ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်း လဲမသိကြတာနဲ့ ရောက်လာတဲ့ ရပ်ကွက်လူကြီးတယောက် က စိတ်ကူးကောင်းတယ်၊ သူဖုန်းခေါ်ထားတဲ့ နံပါတ်တွေကို ပြန်ခေါ်ပြီး ဖုန်းပိုင် ရှင် အခုလို ဖြစ် နေတာကို အကြောင်းကြားပေးမယ်ပေါ့၊ အရင်ဆုံးတွေ့ တဲ့ နံပါတ်ကို ခေါ်ချလိုက်တာ မိန်းမ တယောက်လာကိုင်တယ်၊ ဒီဖုန်းကိုင်တဲ့ သူကားတိုက်ခံရလို့ပါ ဆိုတော့ ကောင်းတယ်၊ သေ သွားရင် ပိုကောင်းတယ် လို့ ပြောပြီးဖုန်းချသွားတယ်တဲ့”
ဒေါ်နွယ်နီထွန်းပဲ ဖြစ်ရပေမည်။ အဲဒီ ညက မင်းခန့် နောက်ဆုံးခေါ်ခဲ့တာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ဆီကို ဖြစ်၏။
“ ရပ်ကွက် လူကြီးလဲ အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်သွားပြီးတော့ နောက်ထပ် ခေါ်ဖို့ တောင် မခေါ် ရဲ တော့ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်း နောက်တယောက်ပေါ့၊ ထွန်းအောင်ဇော်ဆို တာ ဒီကောင်က မင်းခန့် အိမ်ပြန်ရောက်မရောက်သိချင်တာ နဲ့ လှမ်းဆက် တော့မှ ရပ် ကွက် လူကြီး ခမျာလည်း အကျိုးအကြောင်းပြောခွင့်ရလိုက်တယ်၊ ဟိုကောင်ကလည်းကျွန် တော် တို့ကို ချက်ချင်း လှမ်းခေါ်ပြီး လိုက်ကြရတာပေါ့”
“ သူ့ အိမ်ကရော”
“ မင်းခန့် က တကောင်ကြွက်ဗျ၊ တယောက်ထဲနေတာ၊ မိသားစုမရှိဘူး”
“ အော် ..ဒါဆို ကိုမျိုးမင်းစိုး တို့ ပဲ နာရေးကို တာဝန်ယူရတာပေါ့”
လိုရင်းနားရောက်လာလို့ တက်ကြွစွာဖြင့် မေးလိုက်မိသည်။
“ ဒီသဘောပဲ ပေါ့ဗျာ၊ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေ ထပ်ပြီးစိတ်မကောင်း ဖြစ်ရတာ ရှိ သေးတယ်၊ သူသေမယ်ဆိုတာကို မင်းခန့် သိနေသလား မသိပါဘူးဗျာ၊ အဲဒီညက သောက် ကြ တုန်းက သူသေရင် ကျွန်တော်တို့ပဲ သင်္ဂြ ိုလ်ကြပါ၊ အလုပ်ရှုပ်လည်း မခံကြနဲ့ ချက်ချင်း သာ သင်္ဂြ ိုလ် လိုက်ကြပါလို့ မှာသွားတယ်ဗျာ၊ ခါတိုင်း ဒါမျိုးပြောတဲ့ ကောင်မ ဟုတ်ဘူး၊အား လုံး သူပြောတာပြန်ကြားပြီး ရင်ထဲ မကောင်းကြဘူး၊ ဒါပေမယ့် သူ့ နောက် ဆုံးဆန္ဒ အတိုင်းဖြစ် အောင် ကျွန်တော်တို့ လုပ်ပေးခဲ့ပါတယ်”
“ ချက်ချင်း ချပစ်တယ် ဆိုတော့ တကယ်မသေဘဲ မေ့ နေတာဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“ ချက်ချင်းတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ နောက်တနေ့ နေ့ခင်းမှပါ၊ သေတာ သေချာပါတယ်ဗျာ၊ လမ်း ပေါ်မှာ ထဲက အသက်မှ မရှူတော့တာ၊ ကျွန်တော် တို့ ဆေးရုံရောက်သွားတော့ ဆ ရာဝန် တွေ ကလည်း အသက်မရှိတော့ဘူး ပြောတာပဲ”
“ အမှန်က နောက်ထပ် တရက်လောက်တော့ စောင့်ကြည့်သင့်တာပေါ့”
“ ကျွန်တော်တို့ သဘောဆိုရင် ဒီလောက်မလောပါဘူးဗျာ၊ သူကိုယ်တိုင် ပြောထားတာက လည်း ရှိနေတော့ သူ့ ဆန္ဒကို ဖြည့်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရတာ”
နောက်ဆုံးတော့ ကိုယ်ရှူးကိုယ်ပတ်ဆိုသလို တရားခံက ကိုယ်တိုင်ဖြစ်နေလို့ မင်းခန့် ဘာ မှ ဆက်မေးချင် စိတ်မရှိတော့။ ပြောနေရင်လည်း ပြီးပြီးသား ကိုယ်နှင့် မဆိုင်သည့် ကိစ္စတခုကို အတင်းလိုက်ရစ်သလို ဖြစ်နေလိမ့်မည်။
“ ကဲ ..ကဲ.. သူများအကြောင်း စကားကောင်းနေလိုက်တာ၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး လည်း ကားသွား ယူ ရဦးမယ်၊ သွားကြမယ်လေ”
“ အင်း ..အင်း ..ကဲ ..ဟိုကလေး ပိုက်ဆံ ရှင်းမယ်”
မင်းခန့် က ပိုက်ဆံထုတ်ပေမယ့် မျိုးမင်းစိုးက အတင်းလုရှင်းသည်။ ဒီတခါ လက် ချင်း တိုက်မိမှာ စိုးလို့ ရှောင်ပေးလိုက်ရတာက မင်းခန့် ဖြစ်၏။
“ ကျွန်တော် ကားသွားယူပြီး ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ”
“ နေပါစေ ရပါတယ်၊ ဝင်စရာလေးလဲ ရှိလို့၊ စိတ်ချပါ ကျွန်မ ကတော့ မှတ်တိုင်မှား မဆင်းပါ ဘူး၊ စိတ်ချလက်ချသွား”
“ အဲဒီလိုကြီးတော့ မပြောပါနဲ့ ဗျာ၊ ရင်တုန်လွန်းလို့၊ ဒါနဲ့ အလုပ်က ဘယ်လို အလုပ်မျိုး လုပ် ချင်တာလဲ၊ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းတွေ ဆီမှာလဲ မေးထားပေးမယ်လေ”
“ လုပ်ချင်တာ ကတော့ ရောင်းတဲ့ ဝယ်တဲ့ အလုပ်ပေါ့”
ပွဲစား လုပ်ဖူးတာကို သတိရပြီး စိတ်ကူးတည့် ရာပြောလိုက်သည်ကို မျိုးမင်းစိုးက ဘယ်လို နားလည်လိုက်သည်တော့ မ သိပါ။
“ ဟုတ်ပြီ ဗျာ၊ ကျွန်တော်စုံစမ်းပေးမယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့၊ ကျွန်မလည်း ကိုမျိုးမင်းစိုး အတွက်စုံစမ်းပေးမယ်လေ”
“ လုပ်ဗျာ၊ မပန်းအိဖြူ ရှာပေးတာဆိုရင်တော့ ကျွန်တော်လဲ လုပ်ပါ့မယ်”
“ ဒါဆိုသွားတော့မယ်”
မင်းခန့် ကလမ်းခွဲထွက်လာသော်လည်း မျိုးမင်းစိုးက မှတ်တိုင်နား အထိပါလာသည်။ မင်း ခန့် စီးချင်သည့် ကား ချက်ချင်းရသည့် အတွက် စကားတော့ ထပ်မပြောဖြစ်ပေ။ မှတ်တိုင်ရောက်သည် နှင့် မျိုးမင်းစိုး ကို နှုတ်ဆက်ပြီး အသင့်တွေ့သည့် ကားပေါ်ကိုပြေးတက်ခဲ့ မိ ၏။ သိချင်တာ တခုကိုတော့ သိခွင့်ရလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် မပျော်ပါ။
....................................................................................
အခန်း - ၃ (ဈ)
ဖြောက်ကနဲ အသံ ခပ်တိုးတိုးမြည်သွားပြီးနောက် အနီရောင်မီးလုံးလေးမှိတ်သွားပြီး အဝါ ရောင်မီး လင်းလာသည့်အခါ မင်းခန့် ကျေနပ်စွာပြုံးလိုက်မိသည်။ ထမင်းပေါင်းအိုးအဖုံး ကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အခိုးအငွေ့တွေကြားမှာ ညီညီညာညာ ထမင်းစေ့တွေကိုမြင် လိုက် ရသည်နှင့် အောင်မြင်သွားပြီ ဆိုတာသိလိုက်သည်။ ဒီ ပေါင်းအိုးက မင်းခန့်အရင် သုံးဖူးတာနှင့် အမျိုးအစား မတူဘဲ ပုံစံလည်းကွဲသောကြောင့် ရေထည့်ရတာမမှန်းဆ တတ် ဖြစ်ပြီး မနေ့က ဆန်ပြုတ်တခါဖြစ်ပြီး တခါက မနပ်ဘဲ မာသွားသည်။ ပိုသေချာအောင် ဇွန်း နှင့် ကော်ကြည့်လိုက်တော့ ကောင်းကောင်းနပ်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
အရင်တပတ် ကထဲက မြို့ထဲက အပြန်မှာဝင်ဝယ် ခဲ့ပေမယ့် ဆန်မဝယ်ရသေးတာကြောင့် မနေ့ကမှ စမ်းချက်ဖြစ်သည်။ မြို့ထဲက ပေါင်းအိုးဝယ်လာ ပြီးနောက်နေ့မှာ မင်း ခန့်ဗိုက် အောင့်သည်။ဒါမျိုးကို တကြိမ် ကြုံဖူးပြီးဖြစ်လို့ အပြင်မထွက်ချင်တော့။ စတိုး ဆိုင်မှာ ပါ ရာစီ တမော ပြေးဝယ်ပြီး ရောက်လာမည့် ဒုက္ခကို စောင့်ရသည်။ စိတ်ညစ်ဖွယ်ရာထို ကိစ္စ မပြီး မချင်း အိမ်တွင်းပုန်းလုပ်နေမိ၏။ ဒေါ်ချစ်ကြီး ဆိုင်မှာ ထမင်းဟင်းဝယ် ထွက် တာ လောက် ပဲ အပြင်ကိုရောက်သည်။
အပြင်ထွက်တာ အကျင့်ဖြစ်နေလို့ အိမ်ထဲမှာနေရတာ အလွန်ပျင်းဖို့ ကောင်းသည်။ ဒီအ ချိန် ဆိုရင် မျိုးမင်းစိုး တို့ ဘယ်နေရာမှာ ရှိမည် ဆိုတာတွေးရင်း ပျင်းနေ၏။ ဗိုက်အ ရမ်းမ နာတဲ့ နေ့တွေတုန်းက သူတို့ရှိမယ့်နေရာ မှန်းပြီးသွားချင်ပေမယ့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သူတို့ နှင့် မတူ၊ ကွဲပြားခြားနားနေသည်ဟု ခံစားနေရသည့် အချိန်တွေမှာ သူငယ်ချင်းတွေ နှင့် တူတူ ထိုင် ပြီး စကားမပြောချင်ပါ။
ကိစ္စတွေ ပြီးတော့မှ ပြန်သွားမယ် ဆုံးဖြတ်ထားသော်လည်း မနေ့က ထမင်းတအိုးနှင့် ချာ လည်လိုက်နေလို့ သွားဖြစ်တဲ့ ဆီ မရောက်လိုက်။ ဒီနေ့ လည်းနောက်ကျနေပြီ။ မနက်ဖြန်ကျမှ ထမင်းစောစော ထချက်ပြီး သွားတော့မည်။
မီးခလုပ်ကို ပိတ်လိုက်ပြီး ကြည်မာ လာပေးသွားသည့် ချဉ်ပေါင်ကြော်တွေလည်း ကုန် သွား ပြီ ဖြစ်လို့ ဒေါ်ချစ်ကြီးဆီက ဘာဟင်းဝယ်ရင် ကောင်းမလဲဟု တွေးနေမိသည်။ မျိုး မင်းစိုးတို့ နှင့် ပြန်တွေ့ပြီးကထဲက စိတ်ကြည်လင်နေလို့ထင်သည် ခုတလော မင်းခန့် အ စား အသောက်ကောင်းသည်။ ဟိုရက်တွေက ဗိုက်အောင့် နေတာ၊ အဆိုးဆုံးနေ့မှာ ရေ နွေးတအိတ် နှင့် စိတ်ကသိကအောင့် ဖြစ်နေတာတောင်မှ အစားအသောက် မပျက်ခဲ့။ လူကလည်းနည်း နည်းပြန်ပြည့်လာတာကို ရေချိုးရင်၊ အဝတ်အစားလဲရင် သတိထား မိ သည်။ ကြည်မာ တွေ့ ရင် ကျေနပ်မည် ထင်ပါသည်။ “ငါမရှိလို့ စိတ်ချမ်းသာနေသလား” လို့ အငေါ်တူးချင်လည်း တူး လိမ့်မည်ဟု တွေးမိတော့ပြုံးမိသည်။
“ မပန်းအိဖြူ၊ မပန်းအိဖြူ”
“ မ ..မ..ပန်း..အိဖြူ”
အိမ်ရှေ့က ခေါ်သံတွေကြောင့် မင်းခန့် ခေါင်းထောင်သွားသည်။ အပြင်ထွက်ပြီး လူတော ပြန်တိုးတာ တခုတော့ကောင်းသည်။ မင်းခန့် နားတွေက ပန်းအိဖြူ ဆိုသည့် နာမည်ကိုကျက် မိလာသည်။ ကိုယ့်နှင့်ဆိုင်သောနာမည် ပါလားလို့ သိလာ၏။ အခုကြားလိုက်ရသည့် ယောက်ျားသံတွေက လူနှစ်ယောက်၏ံ ဖြစ်သည်။ နှစ်ခုလုံးကို ကြားဖူးသည် သိသည်ဟု ထင်မိသောကြောင့်
“ လာပြီ၊ လာပြီ”
ပြန်ထူး ရင်း အိမ်ရှေ့ကို ပြေးထွက်ကြည့်လိုက်တော့ ခြံဝမှာ ရပ်နေသည့် မျိုးမင်းစိုး နှင့် သူ့ ဘေးမှာ ကုပ်ကုပ်လေး ရှိနေသည့် ထီးပြင်တဲ့လူ ကိုမြင်လိုက်ရသည်။
“ မျိုးမင်းစိုး၊ အာ ..ကို မျိုးမင်းစိုး ပါလား”
ဝမ်းသာအားရနှင့် ပြေးထွက်ပြီး ခြံတံခါး ဖွင့်ပေးမိသည်။
“ လာ..လာ..ကိုမျိုးမင်းစိုး”
“ ရှာလိုက်ရတာဗျာ၊ တော်သေးတယ် ဒီဆရာ နဲ့တွေ့လို့၊ ကျေးဇူးပဲနော် ဆရာသမား”
မျိုးမင်းစိုး အိမ်လိုက်ရှာရင်း ထီးပြင်သမားနှင့် တိုးတာဖြစ်မည်။ ကျေးဇူးတင်စကားကို ဘာမှ မတုံ့ပြန်ဘဲ မင်းခန့်ကိုသာ ရီဝေသောမျက်လုံးကြီးတွေ နှင့် တချက်စိုက်ကြည့်ကာလှည့် ထွက်သွား၏။ နေ့လည်ခင်းမှာကထဲက ဒီလူ မှန်နေပြီထင်သည်။ မျိုးမင်းစိုးလည်း တချက် အကဲခတ်သလိုကြည့်လိုက်ပြီးမှ အနံ့ရပြီး သဘောပေါက်သွားသည်ထင်သည်။ဘာမှထပ် မပြောတော့ဘဲ မင်းခန့် နှင့် အတူ အိမ်ထဲဝင်လိုက်လာ၏။
“ ဒီမှာ ထိုင် ကိုမျိုးမင်း စိုး၊ ဘာစိတ်ကူးပေါက်ပြီး ရောက်လာတာလဲ၊ တော်တော်ရှာ လိုက်ရ သလား”
တချပ်ထဲ ရှိသည့်ဖျာကို အလယ်မှာ ဖြန့်ခင်းပေးကာ မင်းခန့်လည်း ဂါဝန်စတွေကို သေ သေ သပ်သပ်သိမ်းပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရင်း မေးလိုက်သည်။ ဒီလိုမှ မထိုင်လို့ လည်းမ ဖြစ် ဟိုတခါ အထိုင်မတတ်လို့ ကြည်မာအပြောခံရတာ ဒီဂါဝန်ပဲဖြစ်သည်။ ဒါ တောင်မှ အဲဒီတုန်းက ဘောင်းဘီပါသည်။ အခုက အောက်မှာ ဘာမှမရှိ၊ လေးရက် လောက် ပင်တီ တထည်ပြီးတထည် ဆက်တိုက်ဝတ်ထားရလို့ အိမ်မှာနေတုန်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေ နေ မိချိန်မှ မျိုးမင်း စိုးက ရောက်လာသည်။
“ မပန်းအိဖြူ အတွက် အလုပ်တခုတွေ့ထားလို့၊ သွားရင်းလာရင်း တွေ့ဦးမလား လိုက် ကြည့်နေတာ မတွေ့တာနဲ့ လိုက်ချလာတာ၊ ဒီလမ်းထိပ်မှာ ဆင်းသွားဖူးတော့ လမ်းထိပ်မှာကားရပ်ပြီး လမ်းထဲမှာ လိုက်မေးတော့ မုန့်တီဆိုင်က ဒီဖက်လို့ပြ လိုက် တယ်၊ မသေ ချာ လို့ ဟိုဖက်က ကွမ်းယာဆိုင်မှာမေးတာကို ဟိုဖက်အိမ်လို့ ပြောလိုက် လည်းရသားနဲ့ အိမ်ဝအထိလိုက်လာပြီးခေါ်ပေးတယ်၊”
“ အရင်ရက်တွေက အိမ်မှာကိစ္စ လေးနဲနဲ ရှုပ်နေတာနဲ့ မထွက်ဖြစ်တာပါ၊ အလုပ်က ဘာ လုပ်ရမှာလဲ ကိုမျိုးမင်းစိုး”
“ မပန်းအိဖြူက ရောင်းတာဝယ်တာ စိတ်ဝင်စားတယ်ဆို၊ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းတ ယောက် က မီနီမတ် ဖွင့်ချင်လို့တဲ့ အရောင်းစာရေးမတွေလိုနေတယ်၊ အဲဒါ ကျွန်တော့် မှာလူရှိတယ် ပြောထားတယ်၊ လုပ်နိုင်မလားတော့မသိဘူး၊ လစာကောင်းဖို့ကတော့ ကျွန် တော့် တာဝန် ထား”
ဘာဝင်ငွေမှ မရှိတာထက်စာရင် အလုပ်ကလေး တခုရှိတာပိုကောင်းသည်။ အိမ်မှာနေတာ ကလည်း ပျင်းစရာကောင်းလွန်းလှ၏။ စတိုးဆိုင် အရောင်းစာရေးမ ဆိုတာ အလုပ်လည်း ရှုပ်တာမဟုတ်၊ လာဝယ်ရင်ရောင်းရုံသာ။ ဝယ်ချင်အောင်နည်းနည်းတော့ပြောရမည်။ ဒီ လောက်တော့ မင်းခန့် ရပါ၏။
“ လုပ်နိုင်ပါတယ်၊ လုပ်မှာပေါ့”
“ ဒါဆို အခု အဝတ်အစားလဲပြီးလိုက်ခဲ့တော့၊ သူက ဆိုင်ထောင်ဖို့ အခုမှစပြီး ရန်း မှာ ဆို တော့ သူ့မိန်းမနဲ့ တူတူ လိုက်ပေးနိုင်မယ့် သွက်သွက်လက်လက် မိန်းကလေး တယောက် လောက် အမြန်ဆုံးလိုချင်နေတာ၊ သူများဦးသွားမှာ စိုးလို့”
“ အခုလား”
“ အင်းလေ၊ အဆင်မပြေဘူးလား၊ အဆင်မပြေရင်လည်းရပါတယ်၊ ကျွန်တော် ဖုံးဆက်ထား လိုက်မယ်၊ ဘယ်သူ့မှ မခန့် နဲ့ဦးလို့”
“ မဟုတ်ပါဘူး၊ ရပါတယ်၊ လိုက်ခဲ့ပါမယ်”
“ ထမင်းစားပြီး ပြီလား”
“ မစားရသေးဘူး”
“ ခင်ဗျား အလုပ်ရှင်နဲ့ တွေ့ပြီးမှ တခုခု ဝင်စားကြတာပေါ့၊ ကျွန်တော် ပြန်လိုက်ပို့ ပေးပါ မယ်”
မျိုးမင်းစိုး ကိုပြန်တွေ့ရတာ အရမ်းကောင်းသည်။ အကူအညီတောင် သေသေချာချာ မ တောင်းရသေးခင် ကူညီနေလေပြီ။ အခုနေကြည်မာ ရောက်လာစေချင်သည်။ မျိုးမင်းစိုးသူငယ်ချင်း ဆီမှာ အလုပ်ပြောပေးဖို့ ပြောရင် မျိုးမင်းစိုးကလည်း သဘောကောင်းတော့ ကူညီမည်သာ။ ဒါဆိုရင် ကြည်မာနှင့် အလုပ်တူတူ လုပ်ပြီး တအိမ်ထဲပြန်နေရနိုင်သလိုသူတို့ နှစ်ယောက်ကိုလည်း အဆင်ပြေသွားအောင် တွန်းပေးလို့ ရမည်။
“ ကဲ ..လုပ်လေ၊ တော်ကြာ ဟိုမှာကြာရင် ခင်ဗျား ဗိုက်ဆာနေဦးမယ်”
“ အင်း ..အင်း ..ဟုတ်ကဲ့”
အခန်းထဲ ရောက်တော့ ဘီရိုရှေ့မှာ ဘာဝတ်ရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်။ အလုပ်ရှင်နှင့် တွေ့ ရမှာဆိုတော့ သပ်သပ်ရပ်ရပ် လေးဖြစ်ချင်၏။ ဟိုဟာ ယူလိုက်၊ ဒီဟာဆွဲ လိုက်နှင့် ပြုတ်ကျတာတွေလည်း ပြုတ်ကျပြီး ဆူညံ ကုန်၏။ အိမ်ရှေ့က မျိုးမင်းစိုးတောင်ကြားသွားသည်။ လှမ်းပြီးအားပေး၏။
“ အေးအေးဆေးဆေး လုပ်ပါ မပန်းအိဖြူ၊ နောက်ကျလို့လည်း ဘာမှ မဖြစ်ဘူး၊ အဲဒီကောင် ကို နားရင်းရိုတ်ပြီး ခန့်ခိုင်းလို့ ရတယ်၊ လူရင်းတွေ”
မျိုးမင်းစိုးမှာ လူရင်းဆိုလို့ မင်းခန့် တို့ပဲ ရှိသည်။ မျိုးမင်းစိုး နှင့် လူရင်းဆိုရင် မင်းခန့် နှင့် လည်း လူရင်းဖြစ်ရမည်။ ဘယ်သူများလဲဟု သိချင်စိတ်တွေ ဖြစ်လာသည်။ မလိုအပ် သောမေး ခွန်းကို မေးသလို ဖြစ်သွားမှာစိုးတာ ကြောင့် ဟိုရောက်မှပဲ ကြည့်ဖို့ စိတ်ဖြေ လိုက်ရ၏။ မြန်မြန်သွား ချင် တာကြောင့် အဝတ်အစားကို သိပ်ချေးမထူတော့ပဲ သပ်သပ် ရပ်ရပ် ဖြစ်မည်ထင်သည့် အင်္ကျီနှင့် ထိုအင်္ကျီနှင့် လိုက်မည် ထင်သောထမိန် တထည် ဆွဲဝတ်လိုက်၏။ ပန်းအိဖြူမှာ ထမိန်သိပ်မရှိပါ။ မချိုပေးခဲ့တာတွေရှိလို့သာ အခုလိုရွေး ချယ်ပြီး ဝတ်လို့ရခြင်းဖြစ်သည်။
ကြည်မာပြောဖူးတာနှင့် နားပေါက် ဟောင်းလောင်း မဖြစ်အောင် ဝတ်ထားသည့် အကျ ႌအ ပြာရောင် နှင့် လိုက်ဖက်သည့် အပြာရောင်ကျောက်ကလေး နှင့် နားဆွဲကိုထုတ်ဆွဲ လိုက် သည်။ မျက်နှာကို တော့ ဘာမှ မလိမ်းတော့။ မျက်နှာပြောင် ကိစ္စကိုလည်း ကြည်မာပြော ဖူးသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီကိစ္စက နားဆွဲလို လွယ်သည် မဟုတ်။မင်းခန့် ဘာမှ မလုပ်တတ် တာ ကြောင့် စိတ်လျှော့လိုက်ပါသည်။
ထမိန်ကို အသပ်ရပ်ဆုံးနှင့် အခိုင်ခန့်ဆုံးဖြစ်အောင် အချိန်ယူဝတ်လိုက်ပြီး နောက် ခေါင်း ကို ဘီးနှင့် သုံးလေးချက် ချက်သပ်လိုက်ပြီး နဖူးပေါ် ဆံပင်မကျစေရန် ကလစ်နှင့်ထိန်း လိုက်ပြီးနောက် မင်းခန့် အဆင်သင့်ဖြစ်သွားပါသည်။ ပိုက်ဆံ အိတ်လေး ဆွဲပြီး အိမ်ရှေ့ ကိုထွက်လာတော့ မျိုးမင်းစိုး ဝုန်းကနဲ ထရပ်လိုက်သည်။ သူ့ ပုံစံ ကိုကြည့်ရတာ တမျိုး ကြီးဖြစ်နေသည်။ မင်းခန့် အဝတ်အစားလဲတာကို လာချောင်းမိလို့ များ မလုံမလဲဖြစ် နေ တာလားဟု တွေမိပေမယ့် ကိုယ့်သူငယ်ချင်းက ဒီလိုလူစားမျိုး မဟုတ်တာသိနေလို့ မ ဖြစ်နိုင်ဟု ထင်မိသည်။
“ အော် ..မေ့ လို့၊ ဘွဲ့ လက်မှတ်တို့ ဘာတို့ လိုသေးလား”
“ မလိုဘူး၊ မလိုဘူး ရတယ်၊ ကျွန်တော် တာဝန်ယူ ထားတာပဲ”
“ ဒါဆိုလဲ သွားမယ်လေ”
မင်းခန့် နှင့် မျိုးမင်းစိုး ခြံထဲက ထွက်လာတာကို ထီးပြင်သမား သူ့ဆိုင်ပေါ်ကနေ ငူငူ ကြီး ထိုင်ငေးနေ၏။ မင်းခန့် မြင်သလို မျိုးမင်းစိုးလည်း မြင်သည်။
“ အဲဒီလူက တမျိုးပဲဗျ၊ အခုနတုန်းကလည်း ခင်ဗျားထွက်မလာခင် ကျွန်တော့်ကိုမေးတယ်၊ မပန်းအိဖြူ နဲ့ ဘာတော်သလဲတဲ့၊ သူငယ်ချင်းပါ လို့ ကျွန်တော်က ပြောလိုက်တာကို မျက် လုံးကြီးပြူးကြည့်တယ်ဗျာ၊ ဒီအရွယ် နဲ့ ဒီအရွယ် သူငယ်ချင်းဆိုတာ မယုံဘူးထင်တယ်”
“ နောက်တခါ တွေ့ရင်ပြောလိုက်မယ်၊ ဒီထက် သူငယ်ချင်းစစ်တာ မရှိဘူးလို့၊ သူက ဒီလို ပါပဲ၊ အချိန်ပြည့် မူးနေတော့ နဲနဲ တမျိုးပေါ့”
မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာမှာ အညိုရောင် အရိပ်တချို့ သန်းသွားသည်။
“ ဒီလို လူမျိုးနဲ့ အိမ်ချင်းကပ်နေရတာ ဘယ်ကောင်းမလဲ၊ မပန်းအိဖြူ တို့ အိမ်မှာ လူများရဲ့ လား”
“ သူငယ်ချင်း နဲ့ တူတူနေတာလေ၊ ကြည်မာလှိုင် တဲ့၊ အခု အလုပ်သွားနေတယ်၊ သူငယ် ချင်း က သဘောလဲ ကောင်းတယ်၊ ရုပ်လဲချောတယ်၊ ရည်းစားလဲ မရှိဘူး၊ တခါမှလဲမထား ဖူးဘူး၊ ကိုမျိုးမင်းစိုးနဲ့ ကြုံရင် မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ် ”
မျိုးမင်းစိုး စိတ်ပူနေပုံရတာကြောင့် တယောက်ထဲနေတာပါလို့ မပြောဘဲ မုသားသုံးရင်းနှင့် တလက်စထဲ ကြည်မာ့ အတွက် ကြော်ငြာဝင်လိုက်သည်။ ပြောသာပြောရသည်ဒီကောင့် လို အဖြစ်မရှိသည့် အူကြောင်ကြောင် ကောင်လက်ထဲ ကြည်မာ့ကို ထည့်ရမှာတော့ နှ မျော သည်။ ကိုယ်က မစွမ်းနိုင် တော့သည့် ဘဝကိုရောက်နေလို့သာချစ်သူငယ်ချင်းကို သဒ္ဒါ လိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။ မျိုး မင်းစိုး ဘာမှ ပြန်မပြော၊ ဆိတ်ဆိတ်နေပြီး သဘောတူ လိုက် ပုံရ၏။
“ အခုထွက်လာတဲ့ ပုံကို ကြည်မာမြင်ရင်ပြောတော့မှာပဲ”
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ အလုပ်သွားလျှောက်တာ မဖြီးမလိမ်းဘဲ မျက်နှာပြောင် နဲ့ သွားရသလားလို့လေ၊ ဒီတိုင်း ရမှာပါနော် ကိုမျိုးမင်းစိုး”
“ ဘာလို့ မရရမှာလဲ၊ မိတ်ကပ်လိမ်းထားတဲ့ မျက်နှာတွေ မြင်နေကျဖြစ်နေလို့ လားမသိဘူး၊ မပန်းအိဖြူ ကို ဘာမှမလိမ်းဘဲမြင်ရတာ ပိုကြည့်လို့ကောင်းတယ် ထင်မိတယ်”
“ ဒါဆိုရင်လည်း ဒီနေ့ နေ့လည်စာကျွေးမယ်၊ မြှောက်ပြောတဲ့ အတွက်ရော၊ အလုပ်ပြော ပေးတဲ့ အတွက်ပါ”
“ မြှောက်ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ မပန်းအိဖြူ ကို စတွေ့ကထဲက သူများနဲ့ မတူတဲ့ မိန်းက လေး လို့ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲက သိနေတာ”
ဘယ်တူမလဲ၊ စိတ်ကတခု လူက တကိုယ်ဖြစ်နေတာကိုး ဟု စိတ်ထဲကနေပဲ မင်းခန့် ကြိတ် ပြီးပြောလိုက်မိပါသည်။ ကားပေါ် ရောက်တော့ ဘယ်ကိုသွားရမည်ကို မေးကြည့်မိတော့မှ ကျော်သက် ဆီသွားမှာမှန်းသိလိုက်သည်။ ဆန်ကုန်သည် လုပ်ရင်းကြီးပွားလို့ လုပ်ငန်းခွဲ ထောင်တော့မည် ထင်သည်။
“ စတိုးဆိုင်က သူ့ မိန်းမ ဦးစီးမှာလေ”
ကျော်သက်၏ မိန်းမ မာလာ ဆိုတာကလည်း စိုးစိုးလို ငယ်သူငယ်ချင်း မဟုတ်ပေမယ့် မင်း ခန့် နှင့် ခင်မင်ရင်း နှီးပါသည်။ မင်းခန့် တို့ ထက် နှစ်နှစ် ခန့်တော့ငယ်၏။ မာလာကလည်း ကျော်သက်လိုပင် အနေအေးသည်။ စိတ် သဘောထားလည်း မဆိုး။ မာလာနှင့် အလုပ် လုပ် ရမည် ဆိုရင်တော့ မင်းခန့် လည်း သ ဘောကျပါ၏။ တခုပဲ ရှိသည် ဆိုင်ကသူတို့ အိမ်မှာ ဆိုရင်တော့ မင်းခန့် အခုနေ သည့် နေရာကဆိုရင် ကားနှစ်ဆင့် ပြောင်းစီးပြီး အ လုပ်ဆင်းရမည်။
“ ဒီမှာ လုပ်ရမှာလား”
ကျော်သက်တို့ တိုက်ရှေ့မှာ ကားရပ်လိုက်တော့ မင်းခန့် မေးမိ၏။
“ မဟုတ်ဘူး၊ ဆိုင်က ဟိုဖက် တလမ်းကျော်မှာတဲ့”
ဟိုဖက်တလမ်းကျော် ဆိုရင်တော့ ကျော်သက်ယောက္ခမ အိမ်ပဲဖြစ်လိမ့်မည်။ မာလာ့ မိဘ တွေ နေသည့် နှစ်ထပ်အိမ် တလုံးရှိ၏။ သူတို့ တိုက်ခန်းထဲ ရောက်သွားတော့ သူတို့လင်မယားက မင်းခန့် တို့ကို ဖေါ်ဖေါ်ရွေရွေ ပင်ကြိုဆိုကြပါသည်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်မိသည် နှင့် မျိုးမင်းစိုးက စပြီး
“ ဒါငါပြောတဲ့ ပန်းအိဖြူ ဆိုတာပဲ၊ သူက မာလာ့ကို ဝိုင်းကူလုပ်ပေးလိမ့်မယ်၊ မပန်းအိဖြူ ဒါ ကျွန်တော်ပြောတဲ့ ဆိုင်ရှင် သူဌေးလင်မယားပဲ”
ကျော်သက်က မင်းခန့် ကို သမန်ကာရှန်ကာပဲ တချက်ကြည့်ပေမယ့် မာလာကတော့ သေ သေချာချာကြည့်သည်။ ဒါပေမယ့် မာလာကြည့်ပုံက အလုပ်သမားတယောက်ကိုဆန်းစစ် အကဲခတ်သည့် ပုံစံမျိုးမဟုတ်ဘဲ မိတ်ဆွေ အပေါင်းအသင်း တယောက်ကို ကြည့်သလိုမျိုး၊ ညီမငယ် တယောက်ကိုကြည့်သလိုမျိုး နွေးနွေးထွေးထွေး အကြည့်ဖြစ်၏။
“ ချစ်စရာလေးပဲ၊ ကိုမျိုးမင်းပြောတာထက်တောင် ပိုကြည့်ကောင်းတယ်၊ ဒါနဲ့ ညီမလေးက ဘယ်ကနေ လာရမှာလဲ၊ လာဖို့ အဆင်ပြေမလား”
မျိုးမင်းစိုး အပိုင်ပြောထားသလိုပင် အနေအထားက အလုပ်ရပြီဆိုသည့် သဘောဖြစ် သည်။ ဒီလင်မယားကို မျိုးမင်းစိုး ဘယ်လို တွန်းထည့်လိုက်သည်မသိ။ သူ့လို ပင် ခပ်အေးအေး ခပ်ရိုးရိုးချင်း ဆိုတော့ လိုက်လျောကြသည် ထင်၏။
“ ဒီကိုဆိုရင် ..ကားကတော့ နှစ်ဆင့် ပြောင်းစီးရမယ် ..မ..မမ”
အရင်လို မာလာဟု ခေါ်လိုက်မိတော့မည့် ပါးစပ်ကို အတင်းပြန်ထိန်းလိုက်ရသည်။ မျိုးမင်း စိုးနှင့် က အကြိမ်ကြိမ်တွေ့ပြီး ဖြစ်နေလို့ ကိုမျိုးမင်းစိုး ခေါ်ဖို့ သတိမလွတ်ပေမယ့်အခုမှ ပြန် တွေ့ရသည့် ကျော်သက်တို့ လင်မယားကိုတော့ အထူးသတိထားပြီး အကျင့်ပြန်လုပ် ရမည်။ အရောင်းစာရေးမလေးက ဆိုင်ရှင် သူဌေးကို ဟေ့ကောင်ကျော်သက်ဟု အားရ ပါးရ ခေါ်ပစ်လိုက်မိရင် မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာဘယ်လောက်ခံနေပါစေ မသင့်တော်သည့် ကိစ္စ ဖြစ်၏။
“ အေး ..ဒီကိစ္စက လစာမှာ ထည့်စဉ်းစားရမယ်ကွ၊ ဟုတ်တယ်နော် ကျော်သက်”
မျိုးမင်းစိုးကို ကျော်သက် မျက်လုံးကြီး ပြူးကြည့်သည်။ မျိုးမင်းစိုးကို ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ မင်းခန့် ဖက်ကို လှည့်လာပြီး
“ ငါ့ညီမ အခု လာတော့ဘာနဲ့ လာသလဲ”
“ ကို..ကိုမျိုးမင်းစိုး ကားနဲ့ပါ”
“ ဒါဆိုလဲ မျိုးမင်းစိုးရာ နောက်နေ့တွေလဲ မင်းပဲ အကြို အပို့လုပ်လိုက်ပေါ့၊ ဒါဆိုလမ်းစရိတ် ကိစ္စ ငါတို့ထည်းတွက်စရာမလိုတော့ ဘူးပေါ့”
“ ဟေ့ ကောင်ကျော်သက်၊ မင်းငါ့ကို ဓါတ်ဆီဖိုး ပေးမလား”
“ ဘာလို့ ပေးရမှာလဲကွ၊ ငါ့ဆီမှာ ဒရိုင်ဘာလုပ်ပြီးကားမောင်းပေးမယ် ဆိုရင်တော့ ဆီဖိုး လည်းပေးမယ်၊ လခလဲ ပေးမယ်”
တယောက်နှင့် တယောက် တမင်ရစ်နေကြမှန်းသိလို့ မင်းခန့် ပြုံးမိသည်။ မာလာလည်း တ ခစ်ခစ်ရယ်၏။ ရယ်ရင်းက ထိုင်ရာမှ ထလာပြီး မင်းခန့် လက်ကိုလာဆွဲသည်။
“ လာညီမလေး၊ ဒီကိစ္စ သူတို့ဖာသာဆက်ငြင်းကြပစေ၊ ညီမကို ဆိုင်နေရာလိုက်ပြမယ်၊ ကို မျိုးမင်းရော ညီမလေးရော ထမင်းမစားရသေးဘူး မဟုတ်လား၊ ရှင်တို့ ငြင်းလို့ ဝရင်ကိုမျိုး မင်းကားနဲ့ နေ့လည်စာ ဟင်းထွက်ဝယ်လိုက်ကြ၊ ထမင်းရှိပြီးသား၊ မာလာ တို့ ပြန် လာရင် စားမယ်”
မာလာနှင့် မင်းခန့် လက်ချင်းတွဲပြီး ထွက်လာတော့ နောက်မှာ ကျော်သက်နှင့် မျိုးမင်းစိုး ငြင်းခုံ ပွဲက ပစ်မှတ်ပြောင်းသွားသည်။
“ ကျော်သက် ငါက ကားမောင်းပို့ ရုံပဲနော်၊ မင်းကြားတယ် မဟုတ်လား၊ ဟင်းဝယ်တာ မင်း အလုပ်”
“ မာလာပြောတဲ့ ထဲမှာ ငါဝယ်ရမယ်လို့ တခွန်းမှ မပါဘူး၊ ငါ့မိန်းမ က ငါပိုက်ဆံ ကုန်မယ့် စကား မျိုး ပြောမလား ဟ”
အခန်းတံခါး ပိတ်သွားတော့ သူတို့ ဘာတွေဆက်ပြောနေတာကို မင်းခန့် မကြားရတော့ပါ။ လှေခါးထစ်တွေကို ဆင်းလာရင်း ပျော်နေမိတာကိုတော့ မင်းခန့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသိနေ သည်။ နွေးထွေးသာယာသည့် စည်းဝိုင်းတခု၏ အပြင်ကို လွင့်ထွက်သွားပြီးမှ ပြန် လည်ဝင် ရောက်ခွင့် ရလာသူတယောက်လို မင်းခန့် ခံစားနေရသည်။ ထီးပြင်တဲ့လူ ပြောဖူးသည့် စည်းပြင်က လူ ဆိုသည့် အဓိပ္ပါယ် ကို သိသလိုလို ရှိလာသည်။မာလာကတော့ သူ့ အတွေး နှင့် သူ မှတ်ချက်ချ စကားတခွန်းဆိုသည်။
“ သူတို့ သူငယ်ချင်း ဆုံးသွားပြီးကထဲက ဒီနှစ်ယောက် ပထမဆုံး ဆူဆူညံညံ ပြန်ဖြစ်လာ တာ၊ အဲဒါ ညီမ လေး ကျေးဇူးပဲ”
..............................................................................
ကျော်သက် တို့ ဆိုင်မှာ မင်းခန့်က ပထမဆုံး ဝန်ထမ်းဖြစ်သည်။ မာလာ လိုက်ပြစဉ်က လက် သမားတွေ အလုပ်လုပ်နေကြဆဲဖြစ်၏။ အလူမီနီယမ် ကောင်တာတွေ၊နံရံကပ် စင်တွေ၊ ပစ္စည်း ချိတ်ဆွဲဖို့ တန်းတွေကို ပြင်ဆင်နေကြသည်။
“ ရောင်းဖို့ ကတော့ဝယ်တာတွေလဲ ဝယ်ပြီးသွားပြီ၊ ပြည့်အောင်ဖြည့်ဖို့ ကတော့ အများကြီး လို သေးတယ်”
ဆိုင်မဖွင့် ခင်က စပြီး မာလာ့ ကို မင်းခန့် ကူညီရမည် ဖြစ်သည်။ မာလာ့ အဖေနှင့် အမေ ကို လည်း ပန်းအိဖြူ အဖြစ် ပြန်မိတ်ဆက်ရသည်။ အရင်ကတော့ အဖွားကြီးက မင်းခန့်ကို သိပ် မကြည်။ သမက်ကလေး ကျော်သက်ကို ဖျက်ဆီးနေသည့် သူငယ်ချင်း အဖြစ်မြင် သည်။ “ရုပ် ကိုက ကြာကူရီ ရုပ်နဲ့” ဟုလည်း ကွယ်ရာမှာ ရှုံ့ချတတ်သည်။ မင်းခန့်က လည်း ခပ်ကင်းကင်း ပဲ နေခဲ့၏။ ပန်းအိဖြူကိုတော့ အဖွားကြီးက သဘောကျသည်။
“ တယောက်က မာလာ၊ တယောက်ကပန်း၊ ညည်းတို့ တွဲလို့ ဖြစ်မှာပါ”
နောက်ပိုင်းကျတော့ မင်းခန့် အရည်အချင်း တွေက သူတို့ပို သဘောကျဖို့ ဖြစ်လာသည်။ လိုင်း ပေါင်းစုံ မထသ ပွဲစားလုပ်ခဲ့ ဖူးတော့ နေရာတော်တော်များများကို ရောက်ဖူးသည်။ဘယ်နေ ရာမှာ ဘာပစ္စည်း ရနိုင်သည်ဆိုတာကို မင်းခန့် သိ၏။ ဘယ်ကိုသွား၍ ဘယ်သူ နှင့် တွေ့ရမည် ဆိုတာမျိုးလည်း မာလာ့ကို ပြောပြနိုင်သည်။ ဆိုင်အတွက် ပစ္စည်းဝယ်ယူ ဖြည့်တင်းရေးမှာ မင်းခန့် အများကြီးအထောက် အကူပေးနိုင်ခဲ့၏။
ဆိုင်ကလည်း ဆိုင်ကြီး ဖြစ်ရာ ရှိသင့်သမျှ စုံအောင်တင်ထား နိုင်ဖို့ မင်းခန့် တော်တော် အ လုပ် များခဲ့ပါသည်။ နေ့စဉ်လို မာလာနှင့် အပြင်ထွက်ရ၏။ တခါတလေတော့ နေ့ခင်းဖက် မျိုးမင်းစိုး ပေါက်ချလာတတ်ပြီး ကားနှင့် လိုက်ပို့ ပေးတတ်သည်။ မနက် အိမ်ကနေ အ သွား ပဲ ဘတ်စ်ကား စီးရ၏။ ပြန်ချိန်ဆိုရင်တော့ မျိုးမင်းစိုးက လာစောင့်ပြီး ပြန်လိုက်ပို့ ပေး သည်။တချို့ ရက်တွေမှာ မိုးချုပ်တာတွေရှိတော့ မာလာက မင်းခန့်ကို အပြန်ကားငှားဖို့ ပိုက်ဆံ ထုတ်ပေးသည်။ မင်းခန့် က ငြင်းသော်လည်း မျိုးမင်းစိုးက ကြား က ဖြတ်ယူပြီးသူပို့မည် ဟု ဆိုသည်။ အလုပ်အကိုင် မရှိချိန်ဆိုတော့ ကြားပေါက်ဝင်ငွေ ရအောင် လုပ်ခြင်းပါဟု ရုပ်တည် နှင့် ပြောတတ်သည်။
“ ခွေးသတောင်းစား၊ အတတ်ကောင်းတွေ တတ်နေတယ်”
ဟု ကျော်သက်က ရှုံ့ချပစ်တင် သလို ဆိုတတ်သော်လည်း သူပါ တခါတလေလိုက်လာတတ်သည်။ အစ ပိုင်းတော့ မျိုးမင်းစိုး ဆိုတာ အားနာရမည့် သူမဟုတ်လို့ သူနဲ့ ပဲပြန်သည်။ လမ်း မှာ လဘက်ရည် ဆိုင် လေး ဘာလေးဝင်ထိုင်တဲ့ အခါလည်း ထိုင်ဖြစ်၏။ ကြာလာ သည့် အခါနေ့ တိုင်း ဖြစ်နေ တော့ နည်းနည်း အားနာစပြုလာသည်။ မပို့ပေးလည်း ရပါ သည် ဆိုတာကို မျိုးမင်းစိုးက လက်မခံ။ မာလာ့ကိုလည်း ဘာပြောလိုက်သည် မသိ မင်းခန့်ကို နောက်ကျရင် ကားခ ပေးနေကျ မပေးတော့ပါ။
“ တနေကုန် ပင်ပန်းထားတာ ဗျာ၊ညနေပိုင်းဆို ကားတွေကလည်း အရမ်းကြပ်တယ်လေ၊ ကျွန်တော့်ကို အားနာစရာ မရှိဘူး၊ အားနေတဲ့ဟာပဲ၊ ဒီတိုင်းလဲ လျှောက်သွားနေကျပါဗျာ။၊မထူးပါဘူး”
ကျော်သက် နှင့် မာလာကို မင်းခန့်က အားနာကြောင်း ပြောပြတော့ မာလာက ရယ်နေ သည်။ ကျော်သက်ကတော့ သူ့ ဟာ သူ ဆီမနှမျောတာပဲ စီးလိုက်ပေါ့ ဟုဆို၏။ ဒါကြောင့်လည်း ငြင်း မရတော့ဘဲ ညနေ တိုင်း မျိုးမင်းစိုး ပြန်လိုက်ပို့ တာ အကျင့်ဖြစ်သွားသည်။ အ မှန်ပြောရရင် မင်းခန့် အတွက် လည်း အ ဆင်ပြေသည်။ ညနေအလုပ်ပြန်ချိန် ကားစီးရတာ စိတ်ပျက်စရာကောင်း လွန်း သည်။ လူယုတ် မာတွေရန် ကလည်းရှိသေး၏။ အသား ကို လာထိရင် မင်းခန့် အလွန် စိတ်တိုသည်။ အခုလို မျိုး မင်းစိုး လိုက်ပို့ပေးတော့ သက် တောင့် သက်သာပြန်လို့ရသည်။
မင်းခန့် မာလာ့ကို အရင်ထဲက သဘောကျသည်။ စိုးစိုး တို့လို ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်း မဟုတ်ဘဲ ကျော်သက် နှင့် ပတ်သက်ပြီးမှ သိရသူဖြစ်သည့် အပြင် ဟိုဟိုဒီဒီ လည်းလိုက် မလာတတ်လို့ သိပ်ပြီး တရင်းတနှီး မနေဖူးတာပဲရှိသည်။ အနေအေးပေမယ့် ခေတ်အ လိုက် စမတ်ကျကျ ဝတ်စားဆင်ယင်တတ်တာ သတိပြုမိခဲ့သည်။ ကလေးနှစ် ယောက်အ မေ ဖြစ်သော်ငြား မာလာ့ကို ဖရိုဖရဲ မသပ်မရပ် နှင့် နေဖူးတာ တခါမှ မမြင် ခဲ့ရပါ။ သွယ် လျ သယောင်ထင်ရသော်လည်း ရှိသင့်သည့်အမို့အမောက်တွေ ရှိသည့် ကိုယ် ပေါ်မှာဂျင်း ဘောင်းဘီကျပ်ကျပ် ဝတ်ပြီး သွားလာနေသော မာလာ့ကို ကလေးနှစ် ယောက် အမေ ဆို တာ အကြောင်းသိတွေလောက်ပဲ ပြောနိုင်မည့် အရာဖြစ်သည်။ အပြင် လူတယောက် အ နေနှင့် ထင်စရာအကြောင်း မရှိပါ။
မိန်းကလေးတယောက်၏ အသွင်ကို ယူပြီး လူ့ဘဝ ထဲ ဖြတ်ကျော်ဖို့ ကြိုးစားနေရသော မင်းခန့် အတွက် မာလာသည် လေးဦးမြောက် ဆရာလို့ ဆိုနိုင်ပါသည်။ ဆေးရုံမှာ မူလေး နှင့် မမအုန်း၊ အိမ်ရောက်တော့ကြည်မာ၊ မာလာကတော့ မင်းခန့် အတွက်နောက်ဆုံး ဆ ရာဖြစ်သလို အသင်အပြ အကောင်းဆုံး ဆရာမလည်း ဖြစ်သည်။ မင်းခန့်၏ မိန်းမသားမဆန်သည့် အပြုအမူ အနေအထိုင်တွေကို ပြင်မှန်းမသိ ပြင်ပေးသွားသည်။
မာလာကလည်း ပန်းအိဖြူကို သံယောဇဉ် ဖြစ်ပုံ ရသည်။ လူမြင်ကောင်းသည့် စတိုးဆိုင် ကြီး တဆိုင်ဖြစ်လာဖို့ လုံးပန်းစဉ်မှာ ရက်ပေါင်းများစွာ အတူသွား အတူစားလာခဲ့လို့ မင်းခန့်၏ အားနည်းချက်တွေကို သိသည်။ ဒါပေမယ့် ယောက်ျားတယောက် ဖြစ်နေလို့ က မောက်ကမ တွေဖြစ်နေတာ ဟု မသိဘဲ ငယ်ရွယ်သောမိန်းကလေး တယောက်၏ မသိနားမလည်မှု တွေလို့ ယူဆပြီး တတ်နိုင်သလောက် ပဲ့ပြင်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။
မင်းခန့် ကလည်း မင်းခန့် ဖြစ်သည်။ ညီမလေး ရေ လို့ မာလာက ဖေါ်လိုက်လျှင် လူကြား ထဲလဲ ဗျာ ဟု ထူးမိချင် ထူးမိတတ်သည်။ ထိုင်တာ ထတာကလည်း မိန်းမမဆန်။ဘောင်း ဘီရှည် ဝတ်လာသည့် နေ့တွေဆိုရင် ခုံမှာ ထိုင်ပါက မိန်းကလေးလို တင်ပါးလွှဲဝင်ထိုင် တာ မျိုး မဟုတ်ဘဲ အကျင့်ပါနေသည့် အတိုင်း ခြေထောက်နှင့် ကျော်ကာခွထိုင်တာမျိုး လုပ်ချင်လည်း လုပ်တတ်သည်။ ဒါမျိုး ဆိုရင် မာလာက စောင်းပါးရိပ်ခြည် သတိပေး တတ် သည်။
အရင်က ပုခုံးကို မထိတထိလေး ရှိနေသည့် ဆံပင်တွေက တစတစ နှင့် ပုခုံးကို ကျော် ဆင်းလာသည့် အခါ မင်းခန့် ညှပ်ချင်လာသည်။ ဆံပင်တွေ ပုခုံးကိုအုပ်သည့် အခါ နောက်ကျောကို ထိသည့်အခါ အိုက်သည်ဟု ထင်လာ၏။ မိန်းကလေးတွေ ဆံပင်ညှပ်သည့် ဆိုင် မျိုး ကို ရောက်ဖူးသော်လည်း ဘယ်လိုပုံစံပြောပြီးညှပ်ရမည် ကိုမသိ။ အခုဆံပင်ကိုတိုတို ညှပ် ချင်လာ တော့ မာလာ့ ကို မေးကြည့်မိသည်။
“ ဆံပင် အတိုညှပ်ပစ်လိုက်ချင်လို့ ဘယ်လိုပုံ ညှပ်ရင် ကောင်း မလဲ မမ”
“ မညှပ်ပါ နဲ့လားကွယ်၊ ငါ့ညီမ မျက်နှာကျက ဆံပင်ရှည်လေ လှလေပဲ။ အပျို အရွယ်မှာ ထားနိုင်တုံးထားစမ်းပါ။ မမ တို့လို ကလေး အမေဖြစ်ရင် ရှည်ချင်ပါတယ် ဆိုတောင်မရ တော့ဘူး၊ ဆံပင်ကို ဂရုမစိုက် နိုင်တော့တာနဲ့ တိုတိုပဲ ထားရတော့တာ”
မာလာတိုတယ် ဆိုတာ အခု မင်းခန့် ဆံပင် ရောက်နေသလောက် နီးနီး ရှိပါသည်။ စေတ နာ နှင့်ပြောတဲ့ စကားကို မပယ်ရှားချင်သည့် အပြင် မင်းခန့်က အခုချိန်မှာ သူ့ဝန်ထမ်း ဖြစ် နေတော့ ပြောစကားနား ထောင်ပြီး မညှပ်ဖြစ်တော့ပါ။ အညိုရောင်လွင့်စပြုနေသည့် ဆံ ပင်ကို အိုက်သည်ဟု ထင်လာလျှင် နောက်မှာပဲ စည်းထားလိုက်သည်။ဒီလို လုပ်လိုက် တော့ လည်း နေလို့ဖြစ်ပါ၏။
မင်းခန့် အခု ဆံပင်ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြီးတတ်လာသည်။ မရှုပ်ပွရုံ ဘီးကလေးနှင့် သပ် ပြီး နဖူးပေါ်မကျအောင် ကလစ်တခုနှင့် ဖြစ်သလိုထိုးထားတတ်သည့် အစား လူမြင် ကောင်းအောင် လုပ်တတ်လာ၏။ မိတ်ကပ်လည်း ညီညီညာညာ လိမ်းတတ်လာသလို နှုတ်ခမ်းနီကိုလည်း ဘေးကိုချော် မထွက်အောင် ထိန်းပြီး ဆိုးတတ်လာ၏။ တခါတလေ အလုပ်မလာခင် ပြင်ရင်းဆင်ရင်း ငါဘာတွေလုပ်နေမိပါလိမ့်ဟု ဇဝေဇဝါ ဖြစ်ရသည်။ ဒါ ပေမယ့် မာလာက သူ့ဆိုင်မှာ မင်းခန့်ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် လှလှပပ နေတာ မြင်ချင် တော့ ပြောစကားကို နားထောင်ရတော့သည်။
ဆိုင်စဖွင့်တော့ နောက်ထပ် ကောင်မလေး လေးယောက် ထပ်ရောက်လာသည်။ အလုပ် လုပ်ဖူးသူလည်း ရှိသလို မလုပ်ဖူးသူလည်း ရှိ၏။ အသက်က ပန်းအိဖြူ နှင့် မတိမ်းမယိမ်းတွေ ဖြစ်ကာ ၁၉ နှစ်သမီးလေး တယောက်က အငယ်ဆုံးဖြစ်သည်။ မိန်းမ တောထဲဝင် နေ ရပြီဆိုတော့လည်း မိန်းမ တွေအကြောင်း အရင်ထက်ပိုသိလာသလို လိုက်လျောညီထွေလည်း နေနိုင်လာသည်။ ဒါပေမယ့် အကျင့်ဆိုး တခုကိုတော့ မဖျောက်နိုင်သေး။ မိန်းမ ချင်းရယ် လို့ သူတို့က လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း နေထိုင် ကြချိန်မှာ ဟိုပေါ် ဒီပေါ်မြင်ရသမျှကို အငမ်းမရ လိုက်ကြည့်နေမိသည့် အကျင့်ကိုတော့ ပြင်မရ။ ရေချိုးရင် လာလာချောင်းတတ်သည့် ထီးပြင်တဲ့ လူနှင့် ဘာမှ မခြားတော့ပါလား ဟု ကိုယ့်ကိုယ် သုံး သပ်မိပေမယ့် မြင်ရင်တော့ မရှောင်နိုင်ပါ။
ဒါတောင်မှ မာလာက မင်းခန့် ခန့်စေချင်သည့် ကောင်မလေး နှစ်ယောက်ကို မရွေးချယ် ခဲ့ လို့ ဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်လုံး အသက်နှစ်ဆယ် ဝန်းကျင်လောက်မှာ ရှိသည့် ချာတိတ်မ နှစ်ယောက်က တော်တော်လှသည်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် အချိုးအစားလည်း ကောင်းပြီး တယောက်၏ ရင်သားဆိုရင် ဖူးရွနေအောင် ဖွံ့ထွားလှပသည်။ အလုပ်လာလျှောက်သည့် နေ့ က ဆိုရင် မင်းခန့် မျက်တောင်ပင် မခပ်မိအောင် လိုက်ကြည့်မိသည်။ ဒါပေမယ့် မာ လာက ထိုကောင်မလေးကို မေးခွန်း အနည်းငယ်မေးပြီး ဖုန်းဆက်လိုက်မည် ဟုဆိုကာပြန် လွှတ်လိုက်၏။
“ တော်တော် လှတယ်နော် မမ၊ သူ့ကို ခန့် မှာလား”
“ မခန့်ဘူး၊ ဒီကလေးမ က သူ့ကိုယ်သူပဲ သ နေမယ့် မိန်းကလေးမျိုး၊ ကောင်တာမှာထိုင် လက်သည်းနီဆိုးလိုက်၊ နှုတ်ခမ်းနီ ဆိုးလိုက် နဲ့ လုပ်နေမှာ”
မိန်းမ ချင်းဆိုတော့ မာလာက ပို အကဲခတ်တတ်မည်ပင်။ မင်းခန့် ကတော့ လှတာပဲ သိ သည်။ ကောင်မလေး ရည်းစား များနိုင်သည်၊ ရှုပ်နိုင်သည် ဆိုတာလောက်ပဲ မှန်းဆလို့ ရသည်။ အမူ အကျင့်နှင့် ပတ်သက်လို့တော့ မာလာ့ လို မမြင်နိုင်ပေ။ ခန့်စေချင်ပေမယ့် မခန့် တော့လည်း မင်းခန့် ဘာမှ မတတ်နိုင်ပါ။ မာလာက ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သည်။ မာလာခန့် လိုက်သည့် မိန်းကလေး တွေက ရုပ်ရည်အရ သိပ်ပုံအလာကြီးတွေ မဟုတ်သော်လည်း သွက်သွက်လက်လက် ဖေါ်ဖေါ်ရွေရွေ ရှိကြတာကိုတော့ နောက်သတိထားမိလာသည်။ ပန်း အိဖြူဆိုသည့် အူလည်လည် ချာတိတ်မ ကို အလုပ်ခန့် လိုက်တာကတော့ မျိုးမင်း စိုး ကြောင့် ဆိုတာသေချာသည်။
ဆိုင်စဖွင့်သည့် နေ့က သူငယ်ချင်းတွေ အားလုံးလာကြသည်။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် မတွေ့ လိုက်ရပါ။ ဆိုင်အတွက် ပြင်ဆင်ဖို့သာ စိတ်လောနေခဲ့တာကြောင့် သက်ဆိုင်ရာကနေဆိုင်ဖွင့်ခွင့် လိုင်စင်လျှောက်တာ နောက်ကျသွားသည်။ ဖွင့်သည့်နေ့ အထိလိုင်စင် မရ သေး။ မာလာ့ မိသားစုက ယုံကြည်ကိုးစားသည့် ဗေဒင် ဆရာ၏ အလိုအရလည်း ဒီရက်မှာသာဖွင့်ရမည် ဖြစ်ရာ မာလာက ဒီလိုပဲဖွင့်လိုက်တာပေါ့။ နားလည်းမှု နှင့် လုပ်လို့ ရ ပါသည် ဆိုတာကို ကျော်သက်က လက်မခံ။ တရားဝင် မဟုတ်ဘဲ မဖွင့်ချင်။ နောက်ဆုံးလည်လည်ဝယ်ဝယ် ရှိသည့် မင်းခန့် ခေါင်းပေါ်ကို ဒီကိစ္စ ရောက်လာပြီး အမြန်ရအောင် လိုက်ရတော့သည်။ သူငယ်ချင်းတွေ ဆိုင်ဖွင့်ပွဲ ဆိုပြီးရောက်လာကြချိန်မှာ မင်းခန့် ကတော့ အကျိုးတော်ဆောင်ကြီး မျိုးမင်းစိုး နှင့် အတူ ကားတစီးနှင့် ပြေးလွှားနေရသည်။ မင်း ခန့် တို့ပြန်ရောက်တော့ သူငယ်ချင်းတွေ ပြန်သွားကြလေပြီ။ တွေ့ချင်သူတွေ မတွေ့လိုက် ရလို့ မင်းခန့် နည်းနည်းတော့ စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီမှာ လုပ်နေသရွေ့ တ နေ့နေ့ တော့ တွေ့လာနိုင်မည်ဟု ဖြေတွေးရ၏။
အကြောင်းတခုခု ကြောင့် ဆိုင်မှာ မာလာ မရှိချိန်တွေဆိုရင် မင်းခန့် က တခြား ကလေးမ တွေကို ကြီး ကြပ်ရသည်။ မာ လာက မင်းခန့်ကို လူရင်း တယောက်လို သဘောထားပြီးလ စာ လည်း အများဆုံးရသည်။ အားလုံးဝင်ခါစ မိန်းကလေးတွေကို ငါးသောင်းပဲပေး သော်လည်း မင်း ခန့်ကတော့ ဝင်က ထဲက မျိုးမင်းစိုး၏ အတင်းအဓမ္မ တိုက်တွန်းချက်ကြောင့် ခုနစ်သောင်း ရသည်။ ဆိုင်ဖွင့် ချိန်ရောက်တော့ မာလာက နောက်ထပ်တသောင်း တိုးကာ ရှစ်သောင်း ပေးသည်။
“ ကိုမျိုးမင်းမသိစေနဲ့နော်၊ သူက ညီမ အလုပ်ဝင်ပြီး နောက်တရက် ကထဲက လစာတိုး မ ပေး သေးဘူးလား တွေ့တိုင်းမေးနေတာ အမြင်ကပ်လို့”
မာလာက မျက်နှာလွှဲသည် ဆိုတော့ မင်းခန့် ကို ကျော်သက်နှင့် မျိုးမင်းစိုး က မန်နေဂျာ ကြီးဟု ခေါ်ကြသည်။
“ မန်နေဂျာ မဟုတ်ပါဘူး အရောင်းစာရေးပါ”
“ ဒါပေမယ့် ညည်းက ဆိုင်ရှင် ရဲ့လက်ထောက်လေ၊ ငါတောင် ဒီဆိုင်မှာ ဝင်ရှုပ်လို့မှ မရ တာ၊ ဘေးရောက်နေတာ မသိဘူးလား”
ကျော်သက် က သူ့ ဆန် ကိစ္စ တွေနှင့် သူ အလုပ်ရှုပ်နေလို့ ဒီဆိုင်ကို ပြန်မကြည့် နိုင် ပါ။ နယ်ကို ခရီးထွက်ရတာတွေလည်း ရှိနေတော့ သူ့မိန်းမ ကို မင်းခန့် က ထိထိရောက်ရောက် ကူညီပေးနိုင် လို့ ကျော်သက်ကလည်း ပန်း အိဖြူ ကို သဘောကျသလို ခေါ်လာ သည့် မျိုးမင်းစိုး ကို ကျေးဇူးတင်နေသည်။
“ အစပိုင်း တုန်းကတော့ ဒီကောင်က ညည်းကိုမှ အလုပ်မပေးရင် သူနဲ့ သေခန်းပဲပြတ် တော့ မလိုလို လုပ်နေလို့ ခေါ်လိုက်ရတာ၊ ခုတော့လည်း ဒီကောင် လူရွေးတာ မဆိုးဘူး လို့ကျေးဇူးပြန်တင်နေရတယ်။”
သူတို့ ဖက်က ဒီလိုသဘောထားတော့ မင်းခန့် ကလည်း ပြန်ပြီး သိတတ်ရပါသည်။ တ ကယ်တန်းကျတော့ ဘာမှ လက်ဆုပ်လက်ကိုင် မရှိဘဲနဲ့တောင် လေနဲ့ လုပ်စားလာသူ တ ယောက် အတွက် ပစ္စည်းပြပြီး အရောင်း အဝယ်လုပ်ရတာ ဘာမှ မခက်ပါ။ ဝယ်ချင် အောင် ပြောတာ မျိုးက မင်းခန့် ကျွမ်းကျင်ပြီးသား ဖြစ်သည်။ ပစ္စည်း အမျိုးအစားတွေ အ ကြောင်း သိအောင်မှတ်ရတာတခုပဲ ခေါင်းရှုပ်စရာ ရှိ၏။
မင်းခန့် အခု အရင်က မသိခဲ့တာတွေ အများကြီးသိနေပြီ ဖြစ်သည်။ မိန်းမ အဝတ်အစား တွေ အကြောင်း၊ အသုံးအဆောင်တွေ အကြောင်းလည်း သိလာသည်။ ကြည်မာနှင့် အတူ ရောင်းစားခဲ့သည့် ပန်းအိဖြူ၏ အဝတ်အစားတွေ တန်ကြေးကို တွက်မိလာသည်။ အများ ကြီး နစ်နာခဲ့သည် ဆိုတာသိပေမယ့် နှမျောစိတ် လုံးဝ မဖြစ်မိပေ။ မလွှဲသာလို့ အသုံးချ နေရပေမယ့် ပန်းအိဖြူ ပစ္စည်းတွေ ဆိုတာ မင်းခန့် အပိုင်တွေ မဟုတ်ပါ။ နောက် ဆုံး ပန်း အိဖြူ၏ ကိုယ်ခန္ဓာကိုပင်လျှင် ကိုယ်မဟုတ်သလို တခါတလေ ခံစားရသည်။
သို့သော်လည်း နေ့စဉ် ဘဝမှာတော့ မင်းခန့်သည် ပန်းအိဖြူ အဖြစ် အများကြီးအဆင် ပြေ နေပါသည်။ စက်ဝိုင်းတခုလို ပုံမှန်လည်ပတ်မှု ထဲရောက်သွားတာကြောင့် သူ့ အရှိန်နှင့်သူ သွားရင်း အချိန်တွေက တရက်ပြီးတရက် ကုန်မှန်းမသိကုန်သွားသည်။ မနက်ဆိုရင် အိပ် ရာက ထကာအလုပ်သွားဖို့ ပြင်ရင်း ထမင်းအိုးတည်သည်။ မင်းခန့် ရေချိုးပြင်ဆင်ပြီးလျှင် ထမင်းကျက်တာနှင့် အဆင်သင့်ပင်။ ကြက်ဥ ကြော်ပြီးတော့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် အလွယ်ရှိသည့် ဟင်းနှင့် ထမင်းဗူးထည့်ပြီး ဆိုင်ကို သွားရသည်။
ဟင်းကို ဖြစ်သလို ထည့်သွားရပေမယ့် စားရတာတော့ သိပ်မဆိုးပါ။ မင်းခန့် ကို ကြည့်မ ရသော်လည်း ပန်းအိဖြူကို ကျမှ သဘောကျသည့် ကျော်သက် ယောက္ခမ ကြီးက အမြဲတမ်း ဟင်းပေးသည်။ အနည်းဆုံး အရည်တခွက်တော့ သူ့ဆီက ရ၏။
မင်းခန့် အခု မိန်းမတွေလို အိတ်လွယ်တတ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ မလွယ်လို့လည်း မရ။ ထမင်း ချိုင့် ကိုင်ပြီးကားတိုး မစီးချင်။ ဒါကြောင့် ပလပ်စတစ်ဗူးထဲမှာ ထမင်းနှင့် ဟင်းကို ပုံထည့်ပြီး အဖုံးအုပ်ကာ အပေါ်က ပလပ်စတစ် နှင့် တထပ်ထုပ်ပြီး အိတ်ထဲ ထည့်ယူသွားရတာ က မင်းခန့် အတွက် ပိုအဆင်ပြေ၏။ ဒါကြောင့် မနက်ခင်းဆိုရင် အိတ်ကလေး လွယ်ပြီးမှတ်တိုင်ဆီ သုတ်သုတ်သွားနေသည့် မင်းခန့်ကို မြင်နိုင်သည်။ ဥက္ကာ၏ သတင်းလည်း ဘာမှမကြားရ။ စုပ်စမြုပ်စပျောက်နေသည်။ မင်းခန့် ကလည်း ဒီလို အနှောက် အယှက်ကင်းကင်းပဲ နေချင်ပါသည်။ အလုပ်စဝင် ကထဲက ဒေါ်ချစ်ကြီးဆိုင်လည်း မရောက်တော့ သလောက် ဖြစ်သွားတာကြောင့်လည်း ဒီသတင်း နှင့် အဆက်ပြတ်နေတာလည်း ဖြစ်ချင် ဖြစ်နိုင်၏။
မာလာက အလုပ်သမားတွေကို တပတ်လျှင် တရက် နားခွင့်ပေးသည်။ စနေ၊ တနင်္ဂနွေ ရယ် လို့ မဟုတ် အဆင်ပြေသည့် ရက် နားနိုင်သည်။ နားရက်တွေမှာလည်း ဒေါ်ချစ် ဆိုင်ကို မင်းခန့် အရောက်ကျဲ သွားသည်။ ဒါပေမယ့် တခါတလေ တော့ရောက်ပါသည်။ အစား အသောက်ကို လွယ်လွယ်ကူကူ အနီးဆုံး ရနိုင်တာက သူ့ဆီမှာ ပဲ ရှိသည် မဟုတ်ပါလား။ ဒေါ်ချစ် ကတော့ မင်းခန့် ရောက်သွားရင် ဥက္ကာ အကြောင်းသိချင်လို့ လာသည် ထင်ပြီး ဘာသတင်းမှ မကြားရကြောင်း မျက်နှာရှုံ့ပြီး လက်ခါပြတတ်၏။ ဒီ အပိုင်းမှာ ဥက္ကာကိုမကြည်လင်သူတွေ များသည် ဆိုတော့ နှုတ်ကတော့ထုတ်မပြော။ လူရှင်းမှ ပြောတတ် သည်။
“ ပျောက်လိုက်တာ တူမလေးရယ်”
“ အလုပ်ဝင်နေလို့ ပါ”
“ အော် ...ဘယ်ကုမ္ပဏီ မှာလဲ”
“ စတိုး ဆိုင်မှာပါ”
“ အော် ..စတိုးဆိုင်မှာ ဘာလုပ်ရတာလဲ”
“ မန်နေဂျာလေ”
“ ဟုတ်လား၊ ဒါကြောင့် သမီးက အခုတလော တည်တည်ကြီးနဲ့ လူကြီးပေါက်စလေး ပုံ ပေါက်နေတာကိုး၊ ဆိုင်က တော်တော်ကြီးလား”
“ ကြီးတာပေါ့၊ ဝန်ထမ်းတွေလည်း အများကြီးပဲ”
“ ကောင်းတာပေါ့ ကွယ်၊ ဒါနဲ့ ညနေဖက် ဆိုရင် ကားဖြူလေးနဲ့ ပြန်လာပို့တာ သမီး အလုပ် ကလား”
နောက်ဆုံးတော့ ဒေါ်ချစ် စပ်စုချင်တာ ဒါပဲဖြစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုး လိုက်ပို့တာကို ဆိုင်ကနေ မြင်မြင် နေပုံရ၏။ တခါတလေ လည်း ကျော်သက် ပါလာတတ်သည်။ မင်းခန့် ကို ပို့ပြီးလျှင်သူတို့ က အပြန်မှာ ဘီယာဆိုင် ဝင်ကြ၏။ အဲလို အခါမျိုးဆိုရင် မင်းခန့် အလွန်စိတ် မ ကောင်း ဖြစ်ရသည်။ ပန်းအိဖြူကို မိန်းကလေး ဆိုပြီး သူတို့က မခေါ်ကြ။ အလိုက်တသိ နှင့် ခေါ်ကြရင် အာသာပြေ တခွက်နှစ်ခွက် လောက်တော့ သောက်ပစ်လိုက်ချင်သည်။
“ အော် ..ဒါလား၊ အလုပ်က ပြန်ပို့တဲ့ ကားလေ”
“ လူတိုင်းကို ပို့တာလား”
“ လူတိုင်းတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ရာထူးကြီးတဲ့ လူပဲ ပို့တာပါ”
ဟုတ်သော်ရှိ မဟုတ်သော်ရှိ ပါးစပ်ထဲ ရှိတာလျှောက်ပြောပစ်လိုက်သည်။ မင်းခန့် က ရာ ထူး မကြီးသော်လည်း ဆိုင်မှာ အရေးပါသည် ကတော့ အမှန်ပဲဖြစ်သည်။ မင်းခန့် တာဝန် က တခြားကောင်မလေး တွေလို ဆိုင်မှာ ရောင်းပေးရုံ၊ စာရင်းမှတ်ပေး သန့်ရှင်းရေး ဝိုင်း လုပ်ပေးရုံတခုထဲ မဟုတ်။ ပြင်ပ ဆက်သွယ်ရေးပါ လုပ်ရသည်။ ဆိုင်မှာ တင်ဖို့ လိုအပ် သော ပစ္စည်းတွေ မှာတာ ဝယ်တာ မင်းခန့် အလုပ်ဖြစ်၏။ တကယ်တမ်းက ဒါကို မာလာ လုပ်ရမှာ ဖြစ်ပေမယ့် သူမ မှာကလေး တာဝန်တွေ တဖက်ရှိနေလို့ မင်းခန့် ကဝင်လုပ် ပေး ရခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
အရင်တုန်းက ဦးခန့် ဟုခေါ်ခဲ့ ကြသည့် ကျော်သက် ကလေးတွေက အခုတော့ မင်းခန့် ကို တီတီ၊ တီတီ နှင့် တတီထဲ တီနေကြသည်။ စကြားခါစကတော့ နားထဲမှာ ဆန်းသည်။ နောက်တော့လည်း ရိုးသွားပါသည်။ ဦးမျိူးဟု သူတို့ကခေါ်သည့် မျိုးမင်းစိုး ကိုတော့ က လေးတွေ ခင်ကြသည်။ မျိုးမင်းစိုးက သဘောကောင်း ပြီး ကလေးတွေကို သီးခံတတ်သည်။ ကလေးလဲ ချစ်တတ်၏။ ဒါကြောင့် ဟိုအရင်ကထဲက ကလေးတွေ မင်းခန့် နားကို သိပ် မကပ်ကြပေမယ့် မျိုးမင်းစိုးကိုတော့ သူတို့ ဘော်ဒါကြီး သဖွယ်သဘောထားကြသည်။
မင်းခန့် က အရောင်းအဝယ် နှင့် ပတ်သက်ပြီး ကျွမ်းကျင်သော်လည်း စာရင်းဇယား ကိစ္စ ကိုကျတော့ ခေါင်းရှုပ် မခံချင်။ မာလာကလည်း သိလို့ စာရင်းဇယား ကိစ္စ မှာတော့မင်း ခန့် ကို မခိုင်းဘဲ ကိုယ်တိုင်လုပ်သည်။ ကလေးတွေ ပါလာသည့် အခါမျိုး မာလာ စာရင်း လုပ်နေလျှင် မင်းခန့် ကလေးထိန်းပေးရသည်။ မာလာက မခိုင်းသော်လည်း အလိုက်တ သိ လုပ်ပေးခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ မာလာ မလုပ်နိုင်၍ သူ့ခေါင်းပေါ် ကျလာမှာမျိုးထက်စာရင် ကလေး ထိန်းတာက ပိုသက်သာ သည်ဟု ထင်မိလို့လည်း ဖြစ်သည်။
ကလေးတွေ နှင့် နေရင်း သူတို့ အပေါ်သံယောဇဉ်လည်း ဖြစ်လာသည်။ အရင်ကလည်း သူငယ်ချင်း၏ ကလေးတွေ ဆိုတော့ စိတ်ထဲမှာ ခင်ခင်မင်မင်တော့ ရှိပါ၏။ ဒါပေမယ့်အ ခုလို လုံးလားထွေးလား နေဖြစ်တာ မျိုးမရှိပေ။ ပေါင်းရင်းပေါင်းရင်း နှင့် မှ ကလေးတွေ နှင့် အပေါင်း အသင်းလုပ်ရတာ လူကြီးတွေ နှင့် ပေါင်းရတာ ထက်ပိုကောင်း ကြောင်းသိလာရ သည်။ ကလေးတွေမှာ အပူအပင် မရှိသလို လောဘ ဒေါသတွေလည်း မရှိကြ။ သူတို့၏ ဖြူစင်မှု ကြောင့် စိတ် အမောအပန်း တွေလည်း ပြေပျောက်ရသည်။
အကြောင်း တိုက် ဆိုင်၍ မျိုးမင်းစိုး ကို ဒီအကြောင်း ပြောပြဖြစ်တော့ “မပန်းအိဖြူ ပိုပြီးရင့် ကျက်လာတဲ့ သ ဘောပေါ့ ” ဟု ခပ်ပြုံးပြုံး ဆို၏။ ဒါဆိုရင် မင်းခန့် ဘဝတုန်းကမိမိ မရင့်ကျက်ခဲ့ ဖူးလား ဟု တွေးမိရင်း ရွယ်တူချင်း ဒီလိုအပြောခံရတာကို နည်းနည်းတော့ အောင့်သက်သက် ဖြစ်ရ သည်။
ဒီနေ့ နားရက်ဆိုတော့ မင်းခန့် အိပ်ယာက အေးအေးဆေးဆေးမှ ထဖြစ်သည်။ ကော်ဖီ သောက်ရင်း လုပ်စရာတွေ ထိုင်စဉ်းစားနေမိ၏။ အဝတ်တွေ လျှော်ရမည်။ ပြီးရင်မီးပူတိုက် ဖို့ ရှိသည်။
“ ဒီလို နဲ့ပဲ တနေကုန်သွားမှာပါပဲလေ”
အလုပ်သွားလိုက်၊ ပြန်လာလိုက်၊ အိပ်လိုက်၊ အိပ်ယာက နိုးရင် အလုပ်ထသွားလိုက်နှင့် သံသ ရာ လည်နေရင်း နှင့် ဒီလို နားရက်ဆိုတာလည်း လုပ်စရာရှိတာလေး တွေလုပ်ရင်း ကုန်လွန် သွားရမည်သာဖြစ်သည်။ ဘဝ ဆိုတာဒီလိုနဲ့ ပဲပြီးသွားမှာလားဟု မင်းခန့် တွေး မိပါသည်။ ဒီ အိမ် ကလေး နှင့် ဆိုင်မှာပဲ ကူးချီသန်းချီ နှင့် အချိန်တွေ ကုန်ခဲ့၏။
ကြည်မာနှင့်လည်း အိမ်ကထွက်သွားပြီးထဲက ပြန်မတွေ့တော့ပါ။ ကြည်မာ နှစ်ခေါက် လာ သွား သော်လည်း နှစ်ခါလုံး မင်းခန့် နှင့်လွဲသည်။ ကြည်မာသဘောကောင်း ကြောင်း၊တော်ကြောင်း မိန်းမ ဘယ်လိုပီသကြောင်း မျိုးမင်းစိုး ကို မကြာခနပြောဖြစ်ပေမယ့် သူတို့ နှစ်ယောက်ကို တွေ့ ဆုံပေးဖို့ မတတ်နိုင်ဘဲဖြစ်နေသည်။ ကြည်မာ ဒုတိယ တခေါက်ပြန်လာတော့ မင်းခန့် အ လုပ်ရနေပြီ ဖြစ်သည်။ လိုလိုမယ်မယ် အလုပ်သွားကြောင်းနှင့် လာ ချင် ရင် လာနိုင်အောင် ဆိုင် လိပ်စာ ပါ ထည့်ရေးထားသည့် စာလေးတစောင်ထားခဲ့လို့ ကြည်မာ မင်းခန့် အလုပ်ရသည့် အကြောင်းကိုတော့ သိသွားပြီထင်သည်။ အဲဒီနေ့ က မင်း ခန့် ပြန်လာတော့ ထားခဲ့သည့်စာ လေး မတွေ့ရတော့။
“ အိဖြူ ..ရေ၊ အိဖြူ ...ဖုန်းလာတယ်”
“ လာပြီ၊ လာပြီ”
ဖုန်းဆိုတော့ ထိတ်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ ကြည်မာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်။ မချိုလည်း ဖြစ်နိုင် ၏။ ပိုက်ဆံအိတ်ယူပြီး စတိုးဆိုင်ဖက်ကို ပြေးရင်း မချိုဆိုရင် ဘာတွေပြောရမလဲ ဆိုတာစိတ်ထဲ က အစီအစဉ် ချနေမိသည်။ ကြည်မာ အဆောင်ပြောင်းသွားသည့် အကြောင်း၊ ပန်း အိဖြူ အခု စတိုးဆိုင်တခုမှာ အလုပ်ဝင်နေကြောင်း၊ နေကောင်းကြောင်း ၊ အဆင် ပြေ ကြောင်း မင်းခန့် ဆီ မှာ ဒီလောက်ပဲ ပြောစရာ ရှိသည်။ မချိုကတော့ သိပ်အဆင် မ ပြေဟု ထင်သည်။ မင်းခန့် ဆေး ရုံမှာရှိတုန်း၊ သူမ လည်းရောက်ခါစက တခါဆက်သည်။ အဲဒီ နောက်ပိုင်း မဆက်တော့။ မချိုဆို တာ မင်းခန့် နှင့် ရင်းနှီးခင်မင်သူမဟုတ်။ ဒါပေမယ့် မင်း ခန့် အခုလို အိန္ဒြေ မပျက်နေနိုင်တာ မချို၏ သွယ်ဝိုက်သော ကျေးဇူးတွေ ဖြစ်သည်။ကိုယ့် ကျေးဇူးရှင်ကို အဆင်ပြေစေချင်ပါသည်။
“ ပြန်ခေါ်မယ်တဲ့ ..ခနလေး”
“ ဟုတ်ကဲ့”
မင်းခန့် ခုံလေး တလုံးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း စောင့်သည်။ ခနနေတော့ ဖုန်းပြန်မြည်လာသည်။ ဆိုင် ရှင် အန်တီကြီးက ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး
“ ဟယ်လို၊ အော် ...ဟုတ်တယ်..ရောက်ပြီ၊ အိဖြူ ရေ ရော့”
“ ဟယ်လို”
“ မပန်းအိဖြူ၊ ကျွန်တော် မျိုးမင်းစိုးပါ”
မထင်မှတ်ဘဲ မျိုးမင်းစိုးဖြစ်နေသည်။ ဖုန်းနံပါတ်လိုလိုမယ်မယ် ပေးထားပေမယ့် ဖုန်းဆက် လောက်စရာ အကြောင်းလဲ မရှိပါ။ နေ့တိုင်းတွေ့ နေသူတွေဆိုတော့ ဖုန်းလည်း တခါမှမ ဆက် ဖူးခဲ့။ မနေ့ က ပြန်ပို့ ကထဲက မင်းခန့် ဒီနေ့ နားမည်ဆိုတာ မျိုးမင်းစိုးသိသည်။ ဆိုင် မှာ တခုခု ဖြစ်လို့လားဟု စိတ်ပူသွား၏။
“ ဟုတ်ကဲ့ ကိုမျိုးမင်းစိုး”
“ ဒီလိုပါ မပန်းအိဖြူ၊ ဟို ဒင်း ...ဒီညနေ အားလားမသိဘူး”
“ အားတော့ အားပါတယ်၊ နားရက်ပဲလေ၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး ပြောတာ ဘယ်အချိန်ကို ပြော တာလဲ”
“ ငါးနာရီ နောက်ပိုင်းလောက်ပါ”
“ အော် ...အားပါတယ်”
အဲဒီ အချိန်လောက်ဆိုရင်တော့ လျှော်ဖွပ် မီးပူတိုက်တဲ့ အလုပ်တွေပြီးလောက်ပေပြီ။
“ ဒါဆို ကျွန်တော် လာခေါ်မယ်၊ ဝါးတီးရှိလို့”
“ ဟင် ..ဘာတုန်း၊ မနေ့ ကတော့ ဘာသံမှ မကြားဘူး”
“ မကြားဆို ဒီမနက်မှ အစီအစဉ် ဖြစ်သွားတာ၊ ငါးနာရီလောက် ကျွန်တော်လာခေါ်မယ် လေ၊ ပြန်တော့လဲ ထုံးစံ အတိုင်းပေါ့၊ ကျွန်တော့် တက္ကဆီ ရှိတယ်”
“ ကိုမျိုးမင်းစိုးက စီးပွားဖြစ်လုပ်နေပြီလား၊ နေပါဦး ...ဘာပွဲလဲ”
“ ရောက်ရင် သိမှာပေါ့၊ ကျော်သက်လဲ လာမယ်လေ၊ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းတွေလဲ လာ ကြ မယ်၊ ဟိုတခေါက် တွေ့ဖူးတဲ့ ဝင်းခိုင် မှတ်မိတယ် မဟုတ်လား၊ သူလဲ လာမှာ”
မျိုးမင်းစိုး သူငယ်ချင်းတွေ ဆိုတော့မင်းခန့် သူငယ်ချင်းတွေပင်။ ဝင်းခိုင် နှင့် ကျော် သက် လည်း လာမည် ဆိုတော့ ထွန်းအောင်ဇော်တို့ လင်မယားလဲ လာမှာမလွဲ၊ ဒီလင် မယားကို လည်း မင်း ခန့် တွေ့ချင်သည်။ ကျန်တဲ့ သူတွေနှင့် ပြန်ဆုံပြီးပေမယ့် သူတို့ လင်မယား ကျန် နေသည်။
“ အင်း ..အင်း ...လာခေါ်လိုက်လေ၊ ငါးနာရီ အဆင်သင့်လုပ်ထား လိုက်မယ်”
“ အိုကေ၊ ဒါဆို ညနေမှ တွေ့မယ်”
မင်းခန့် ပျော်ရွှင်စွာ နှင့် ပြန်လာခဲ့သည်။ ဒီအတိုင်းဆိုရင် လူစုံတွေ့ ရမှာဆိုတော့ဝမ်းသာ မိ၏။ သူတို့က မင်းခန့် ကို မှတ်မိကြမှာ မဟုတ်ပေမယ့် မင်းခန့် ကတော့ သူတို့ နှင့် ပြန်ဆုံချင်ပါ သည်။ ထို့ ကြောင့် ညနေရောက်ချင်စိတ်တွေ များနေသည်။ လုပ်စရာ အလုပ် တွေလည်း ဇယ် ဆက်သလို လုပ်ပစ်လိုက်ရာ နေ့ခင်း နှစ်ချက်ထိုးလောက်မှာ ကိစ္စတွေ အကုန်ပြတ်သွား၏။ စောနေသေးလို့ ခနတောင် မှိန်းခွင့် ရလိုက်သေး၏။ ညနေစာ က လည်း ချက်ရန် မလိုတော့ သည့် အတွက် စိတ်အေးလက်အေး နားနိုင်သည်။
စိတ်စောနေလို့ သုံးနာရီခွဲ လောက်ကထဲက ထပြီး ရေချိုးကာ အဝတ်အစားလဲထားမိသည်။ မျိုး မင်းစိုးကတော့ ပြောထားသည့် အတိုင်း ငါးနာရီ မထိုးခင် မိနစ် အနည်းငယ်လောက်မှာ ရောက်လာ၏။ ထွက်တော့မည် လုပ်ပြီးမှ ကြည်မာ မှာဖူးတာကို သတိရပြီး
“ ကိုမျိုးမင်းစိုး ..ခန လေးနော်”
အိမ်နောက်ဖေး ထွက်ကြည့်လိုက်တော့ ထမိန် နှစ်ထည်ကို တန်းမှာ လှမ်းထားတာတွေ့ လို့ အထဲ သွင်းလိုက်ရသည်။ ညနေ သွားဖို့ စိတ်စောနေတော့ တန်းမှာ အဝတ်ကျန်နေတာကို မေ့သွားသည်။ အိမ်ရှေ့ကို ပြန်အသွားမှာ ကိုယ်ပေါ်ကအင်္ကျီနှင့် စကပ်ကို သေသေ သပ် သပ် ရှိမရှိ စစ် ဆေး လိုက်ပြီး စိတ်တိုင်းကျမှ အပြင်ကိုထွက်မိသည်။ သူငယ်ချင်းတွေကမင်းခန့်ကို မသပ်မရပ် နှင့် ကောင်မလေး တယောက်အဖြစ် အထင်သေးမှာ မလိုချင်ပါ။ သူတို့ နှင့် အရင်လိုပဲ တန်းတူ ရည်တူ ပြောဆိုဆက်ဆံ ချင်သည်။
“ ဒီမှာ လော့ဂ် ချထားတယ်”
ကားတံခါးကို ဆွဲတာ မရလို့ မျိုးမင်းစိုးကို သတိပေးလိုက်တော့မှ ပျာပျာသလဲ အထဲကနေ ဖွင့် ပေးသည်။ မျိုးမင်းစိုး ကိုကြည့်ရတာ တမျိုးဖြစ်နေသောကြောင့် မင်းခန့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုမလုံမ လဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ ခုံမှာ ထိုင်လိုက်လို့ တွန့်တက်လာသည့် စကပ်ကို လက်နှင့် သပ်ချ လိုက်ရင်း
“ ဘာ ..ဘာဖြစ်လို့လဲ ကို မျိုးမင်းစိုး”
“ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်တော် လူမှားသွားတာ၊ ကားနားကို ရောက်လာတာ မပန်းအိဖြူ မှ ဟုတ်ရဲ့လားလို့၊ သေသေချာချာကြည့်နေရတယ်လေ”
“ ကိုမျိုးမင်းစိုး ကလဲ၊ ဟိုဒင်း ...စကပ်က နည်းနည်းတိုသွားတယ် ထင်တယ်၊ ပြန်လဲရင် ကောင်းမလား”
“ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်တော် ဒီသဘောပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ အရင်မြင်ဖူးတာထက် နှစ်ဆ လောက်နုသွားလို့ ပြောတာ”
“ ဒါဆိုလဲ မောင်းတော့လေ”
“ ဟုတ်ကဲ့”
သူငယ်ချင်းတွေ နှင့် ပြန်ဆုံမှာမို့ ပျော်ရွှင်ပြီး တွေ့ရာ ဝတ်လာခဲ့မိတာကို နောင်တရချင် ချင် ဖြစ်သည်။ မလုံမလဲ စိတ်နှင့် သာမန်ထက် နည်းနည်းပိုဟိုက်ချင်ချင် ရှိသည့် လည် ပင်းပေါက် ကို မျိုးမင်းစိုး မမြင်အောင် ကျိတ်ပြီးဆွဲတင်ရင်း ရောင်းစားတုန်းက ဒီအင်္ကျီနှင့် စ ကပ်ကို ဘာ လို့ မထည့်မိတာလဲဟု တွေးနေမိ၏။ ကြည်မာ့ကြောင့်ပဲဖြစ်မည်။ သိပ် အခြေ အနေမဆိုးပါဘူး ဆိုပြီး ကြည်မာ ကသုံးလေးစုံလောက် အတင်းချန်ပစ်ခဲ့သည်။
“ ဒါနဲ့ စားပွဲဆိုတာက ဘာပွဲတုန်း”
မသက်မသာ ဖြစ်သွားသည့် စိတ်ကို ဖြေလျှော့သည့် အနေဖြင့် စကားစလိုက်မိသည်။
“ အော် ...ကျွန်တော့် မွေးနေ့ပါ”
မျိုးမင်းစိုး ဘာကြောင့်လိမ်ပါလိမ့် ဟု တအံ့တသြဖြစ်ရသည်။ မျိုးမင်းစိုး မွေးနေ့ကို မင်းခန့် မေ့ စရာ အကြောင်း မရှိပါ။ နောက်ထပ် ခြောက်လ ကျော်လောက် လိုသေး၏။
“ ဟုတ်လား၊ စောစောက ပြောရောပေါ့၊ လက်ဆောင်လေး ဘာလေး ဆိုင်ကနေ တိုလာလို့ ရအောင်”
“ တမင် မပြောတာလေ”
ကျန်တဲ့ သူတွေကိုတော့ မျိုးမင်းစိုး ဘယ်လိုပြောမည် မသိပါ။ ခက်တာက မျိုးမင်းစိုး မွေး နေ့ ကို မသိတာ ဒီလူတွေထဲ မှာ တယောက်မှ မရှိ။ အကြောင်း ရှိရမည်ဟု တွေးမိပေမယ့် မသိ ယောင်ဆောင်နေတာပဲ ကောင်းသည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ ငြိမ်နေမိသည်။
“ ကိုကျော်သက်ကို ဝင်ခေါ် ဦးမှာလား”
“ ဟင့် အင်း သူ့ဖာသာ လာလိမ့်မယ်”
ဆိုင်က မင်းခန့် တို့ အရင်ထဲက လာနေကျဆိုင်ပဲ ဖြစ်သည်။ မင်းခန့် သူငယ်ချင်းတွေ နှင့် နောက် ဆုံးထိုင်ခဲ့သည့် ဆိုင်တော့မဟုတ်။ ဟိုဆိုင်ကို မျိုးမင်းစိုး တမင်မရွေးတာ ဖြစ်နိုင် သည်။ဒီဆိုင်လည်း ကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်း သပ်သပ်ရပ်ရပ် နှင့် အဆင့်အတန်း ရှိသော ကြောင့် အမျိုးသမီး တွေပါ လာလို့ သင့်သည့် ဆိုင်မျိုးဖြစ်သည်။
“ ဒကာတော် ရေမြေ့ ရှင်လာပြီဟေ့”
မင်းခန့် နှင့် မျိုးမင်းစိုး မှအပ အားလုံးလူစုံနေလေပြီ။ ထွန်းအောင်ဇော် နှင့် စိုစိုး၊ ဝင်းခိုင်နှင့် ခင် ထွေးမြင့်၊ ဒီလိုပွဲ မျိုးဆိုရင် လူပျိုလိုလို လာတတ်သည့် ကျော်သက် ကြိုတင်ပြီး ရောက် နှင့် နေကြသည်။ ဝင်းခိုင်နှင့် ကျော်သက်မှ အပ ကျန်တဲ့ သုံးယောက်က ပန်းအိဖြူကို မ မြင် ဖူးကြ သူတွေဆိုတော့ မျက်လုံးခြောက်လုံး အောက်မှာ မင်းခန့် ခြေလှမ်းတောင် မှားချင်ချင် ဖြစ်ရ သည်။ အဆိုးဆုံးက အလွန်စပ်စုတတ်သလို နေရာတကာပါလွန်း၍ ငယ်ငယ်က ပါလေရာ ငပိ ချက်ဟု အခေါ် ခံရသည့် စိုးစိုး ၏ မျက်လုံးတွေ ဖြစ်၏။ မင်းခန့် ကို ဆံစမှသည် ခြေဖျားအထိ အစုန် အဆန် အပြန်ပြန် အလှန်လှန် ကြည့်နေ၏။
စိုးစိုးကို မြင်ရလို့ မင်းခန့် အားတက်သွားတာ တခုတော့ရှိသည်။ စိုးစိုး ဝတ်လာသည့် စ ကပ်က မင်းခန့် ထက်တိုသည်။စိုးစိုး၏ ဖြူဖြူ တုတ်တုတ် ပေါင်တံကြီးတွေကို အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။ မင်းခန့် ဝတ်လာသည့် စကပ် ကမှတော်သေးသည်။ အဝတ်အစားအတွက် မလုံမလဲဖြစ်ရခြင်း တွေ ပျောက်သွားသည်။
“ ကဲ ထိုင်ကြဗျား”
ထွန်းအောင်ဇော် နှင့် ကျော်သက်က နေရာချဲ ပေးသောကြောင့် မင်းခန့် နှင့် မျိုးမင်းစိုး ဝင် ထိုင် လိုက်သည်။ မင်းခန့် က မျိုးမင်းစိုး နှင့် ကျော်သက်ကြားထဲ ရောက်သွား၏။ မင်းခန့်ကလည်း ဒါ ကိုပဲ သဘောကျပါသည်။ ကျော်သက်နှင့် က ပန်းအိဖြူ အဖြစ်နှင့် ရင်းနှီးပြီး သား ဖြစ်နေ သောကြောင့် ကြောင်နေမှာ မဟုတ်ပါ။ ကျော်သက်ဘေးမှာ ဝင်းခိုင် ရှိပြီး ဝင်းခိုင်ဘေးက ခင် ထွေးမြင့် နှင့် စိုးစိုး ယှဉ်လျှက်ထိုင်သည်။ စိုးစိုးဘေးမှာ ထွန်းအောင် ဇော်။ ထွန်းအောင်ဇော် ဘေးမှာ မျိုးမင်းစိုး ရှိသောကြောင့် မင်းခန့်က စိုးစိုး တို့ နှင့် မျက်နှာ ချင်းဆိုင် ဖြစ်နေသည်။ သိကျွမ်းပြီး ဖြစ်သော ကျော်သက်ကပင် မင်းခန့်ကို ပန်းအိဖြူ အဖြစ် နှင့် ကျန်လူတွေကို မိတ် ဆက်ပေးသည်။
မျိုးမင်းစိုးကတော့ ထွန်းအောင်ဇော် ဘီယာ ငှဲ့ပေးတာကို ခွက်နှင့် ခံရင်းအလုပ်ရှုပ်နေ၏။ အား လုံးက မင်းခန့် ကို လှိုက်လှဲသော အပြုံးဖြင့် နှုတ်ဆက်ကြသော်လည်း စိုးစိုး၏ အပြုံးက မလန်း ဆန်းဟု မင်းခန့် ထင်မိသည်။
“ ပန်းအိဖြူက ကိုမျိုးမင်း ပြောတာထက်တောင် ပိုချောတာပဲ၊ ဒီတခါ တော့ လူပျိုကြီး အပို မပြောဘူး၊ လိုတောင်လိုသွားတယ်”
ခင်ထွေးမြင့်၏ ချီးကျူးစကားကို ယဉ်ကျေးမှု အရ အပြုံးနှင့် တုံ့ပြန်လိုက်ရင်း မျိုးမင်းစိုး ဘာ တွေ လျှောက်ပြောထားသေးသနည်း ဟု တွေးနေမိ၏။
“ ကဲ ...အလှု ရှင်ရောက်ပြီ ဆိုတော့ ပွဲစမယ်လေ၊ ချီးယား မယ်”
“ ဘာအလှု ရှင်လဲ မွေးနေ့ ရှင်ကွ၊ မွေးနေ့ ရှင်”
အကုန်လုံးပြုံးစိစိ ဖြစ်ကုန်ကြသည်။ မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာကလည်း စပ်ဖြဲဖြဲ နှင့် စိုးစိုးတ ယောက် သာ မျိုးမင်းစိုး ကို မသက်မသာလှမ်းကြည့်နေသည်။
“ ဒါဆိုလဲ လုပ်မယ်လေ၊ စကြစို့ ..ရော့ ဒါက ပန်းအိဖြူ အတွက်”
ရှေ့ကိုရောက်လာသည့် အချိုရည်ခွက် ကလေးကိုကြည့်ရင်း မင်းခန့် ငိုချင်စိတ်ပေါက်သွား သည်။ စိုးစိုး နှင့် ခင်ထွေးမြင့် မှ အပ အသီးသီး ကိုင်ထားကြသည့် ဘီယာခွက်တွေအရက် ခွက်တွေကို မလိုတမာ လိုက်ကြည့်နေမိ၏။
“ ဟုတ်ပြီ၊ ဒီနေ့ ကျရောက်တဲ့ ဘယ်နှစ်နှစ် မြောက်မှန်း မသိတဲ့ မွေးနေ့က စလို့ တို့သူငယ် ချင်း ကြီး၊ အောင်မြင်ပါစေ၊ တိုးတက်ပါစေ၊ ကြီးပွားပါစေ”
“ ကျန်သေးတယ်လေ။ လူပျိုကြီး ဘဝ ကလွတ်ပြီး ကောင်မလေး ငယ်ငယ်ချောချော လေး နဲ့ အမြန် ဆုံးဖူးစာဆုံပါစေလို့ ထည့်ရဦးမယ်”
“ အိုကေ၊ အိုကေ၊ ထွေးထွေး ပြောတဲ့ အတိုင်း ဖြစ်ပါစေ၊ ချီးယား၊ လာထားကွ”
မင်းခန့် မသောက်ချင်သောက်ချင် နှင့် အချိုရည်ကို တငုံမော့သောက်လိုက်ရသည်။ စိုးစိုး က တော့ အချိုရည်ခွက်ကို မသောက်ဘဲ စားပွဲပေါ်ပြန်တင် လိုက်ပြီး ကောက်ကာ ငင် ကာနှင့်
“ မင်းခန့် ရှိရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ”
သူငယ်ချင်းမ ၏ တမ်းတ စကားကြောင့် မင်းခန့် ရင်ထဲ နွေးသွားသည်။ စိုးစိုး မသာ မယာ ဖြစ် နေတာ ငါ့ကို သတိရလို့ ကိုးဟု တွေးရင်း ကျေးဇူးတင်စွာ ဖြင့် စိုးစိုးကို ကြည့်မိ၏။ထွန်း အောင် ဇော်ကတော့ သူ့မိန်းမ ကို ဟန့်၏။
“ စိတ်မကောင်းစရာ တွေမပြောပါနဲ့ စိုးရာ၊ တို့ လဲ သတိရတာပေါ့၊ဒါပေမယ့် သေပြီး သား လူက ပြန်ရှင်လာတော့မှာမှ မဟုတ်တာ”
ဟေ့ကောင် ငါဒီမှာ ထိုင်နေတယ်ကွ ဟု မင်းခန့် စိတ်ထဲက အော်ဟစ်နေမိသည်။
“ မင်းခန့် ဆိုလို့ ပန်းအိဖြူ မင်းခန့် အကြောင်း သိလား”
ဝင်းခိုင် အမေးကို ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရင်း
“ ဟုတ်ကဲ့”
“ ဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ”
“ ငါပြောထားလို့ပါ”
မျိုးမင်းစိုး က မင်းခန့် အစားဝင်ဖြေပေးသည်။
“ အော် ...ဆုံးသွားတာတော့ သိမှာပေါ့၊ အမှန်က သူတို့ နှစ်ယောက်က လင်မယား ပန်း အိဖြူ ရဲ့၊ မင်းခန့် သာစောစောစီးစီး ဆုံးမသွားရင် တရားဝင်ညားလောက်တယ်”
ဝင်းခိုင်ကို မျိုးမင်းစိုးက ပါးစပ်လှုပ်ရုံလေး ခပ်တိုးတိုးဆဲသည်။ ခင်ထွေးမြင့် က ဝင်းခိုင် လက် မောင်းကို ဆွဲဆိတ်ပြီး
“ ကိုဝင်းခိုင် က ကိုမျိုးမင်း စိတ်ချမ်းသာနေတာကို မကြည့်ချင်ဘူးထင်တယ်”
“ အာ ...မဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုယ်က ဒီကောင့် ကိုစတာပါ၊ တော်ပြီ၊ တော်ပြီ၊ မပြောတော့ဘူး”
“ တကယ်ပါ၊ မင်းခန့် ရှိရင်သိပ်ကောင်းမှာ”
စိုးစိုး တိုးတိုး လေးပြောတာတာကို တခြားသူတွေ မကြားလိုက်ပေမယ့် မင်းခန့် ကတော့ ကောင်းကောင်း ကြားလိုက်သည်။ ဒီငပိချက်မ ငါ့ကို မရလို့ ထွန်းအောင်ဇော် ကို ယူတာကိုး ဟု တွေးပြီး ပြုံးမိတော့ စိုးစိုးက ခပ်တည်တည် တချက်ကြည့်ပြီး မျက်နှာလွှဲသွားသည်။ ပြီး တော့မှ မျက်နှာထားကို ပြင်လိုက်ပြီး
“ ကဲ ...သောက်စရာ ရှိတာသောက်၊ စားစရာ ရှိတာစား၊ ဒီနေ့တော့ ဝိုင်းသိမ်းမှ ပြန်မယ်၊ ထွေး ကလည်း အိမ်ကို ပြောခဲ့ ပြီးသားတဲ့၊ နင်တို့ တွေသာ သိပ်မလွန်ကြစေနဲ့”
ကျော်သက် က မင်းခန့် နားကို ကပ်ပြီး
“ ဟိုကောင် မင်းခန့်ကိစ္စ ဖြစ်ပြီးကထဲက သူပါလာရင် ငါတို့ ဝအောင်မသောက်ရ တော့ဘူး”
“ မဖြစ်သင့်တာ မဖြစ်ရအောင်ပေါ့ ကိုကျော်သက်ရယ်”
“ အင်းလေ ဟုတ်ပါတယ်၊ ငါနဲ့ မျိုးမင်းစိုး ကတော့ နင့်ကို လိုက်ပို့ ပြီးရင် နောက်တဆိုင်ဝင် မှ ဖြစ်မယ် ..ဟား၊ ဟား”
နောက်တဆိုင်ဝင် မှဖြစ်မယ် ဆိုသော်လည်း ကျော်သက်က အပြင်းသောက်သည်။ ဝင်းခိုင် လည်း အပြင်းပင်။ ကားမောင်းကြရမည့် မျိုးမင်းစိုး နှင့် ထွန်းအောင်ဇော် တို့ နှစ်ယောက်သာ ဘီယာ သောက်ကြ၏။ မင်းခန့် က အပျော့ ရော အပြင်းပါ လိုက်ကြည့်ရင်း တံတွေး ခနခန မျို နေမိသည်။ အစားအသောက်တွေ ကို အချိုရည် နှင့် မျှောချရတာ မဝင်ပါ။ ဝိုင်းထဲမှာ အရက် မပါ၊ ဘီယာ မပါဆိုရင်တော့ စားလို့ သောက်လို့ ဝင်ချင်ဝင်မည်။ အခုတော့ မျက်စိရှေ့မှာ ဒါ တွေ မြင်နေပါလျှက် နှင့် မသောက်ရသည့် အခါ ဘယ်လိုမှ မျိုမကျတော့။
စိုးစိုး တို့ နှစ်ယောက်ပါမလာရင် နည်းနည်းပါးပါး တောင်းသောက်မိချင်သောက်မိလိမ့်မည်။ အာသာပြေ တငုံလောက် ဖြစ်ဖြစ်တော့ သောက်ချင်၏။ အခုတော့ ဟိုကျေးဇူးရှင်မ နှစ်ယောက် ပါနေတော့ ကိုယ်က ချွန်ထွက်ပြီးပြောလို့ မဖြစ်ပေ။
“ ထွေးရေ၊ တွိုင်းလက်သွားရအောင်၊ အင်း ..အထွန်း နည်းနည်းဖယ်”
ခင်ထွေးမြင့်ကို လက်ကုပ်ပြီးထသွားသည့် စိုးစိုးကို လိုက်ကြည့်ရင်း တခုခုတော့ မှားနေပြီ ဆို တာ မင်းခန့် သိလိုက်သည်။ ဒီဝိုင်းမှာ ပန်းအိဖြူ အပါအဝင် အမျိုးသမီး သုံးယောက်ရှိသည်။ ရေအိမ်သွားမည် ဆိုရင် ပန်းအိဖြူကို လိုက်ဦးမလား ဆိုတာလောက်တော့ မေး သင့်သည်။ ပန်း အိဖြူဆိုတာ ငယ်လည်းငယ်သည့် အပြင် ဒီအသိုင်းအဝိုင်း နှင့် အခုမှ ဆက်စပ်မိသည့် မိန်းက လေးဖြစ်၏။ ပိုပြီး အရေးတယူမေးသင့်၏။ အခုတော့ ခင်ထွေးမြင့် လက်ကိုဆွဲ၍ မင်းခန့်ကို တ ချက်မှ လှည့်မကြည့်ဘဲ ထွက်သွားသည်။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် လေကြောမိနေကြသည့် ဟိုကောင် တွေက မရိပ်မိလိုက်ကြ။ သတိထားလိုက်မိသည့် မင်းခန့် မှာသာ မအီ မလည်ကြီး ဖြစ်ကျန်ရစ် သည်။
ထွက်သွားတာလည်း အကြာကြီး ဖြစ်သည်။ တော်တော် နှင့် ပြန်မလာ။ ထွန်းအောင်ဇော် တို့ ကျော်သက် တို့ကတော့ စိုးစိုး မရှိတော့မှ ခွက်တွေ မြန်မြန်ရှင်း နောက်ထပ် မြန်မြန်ထပ်မှာ နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။ မျိုးမင်းစိုးတောင်ပါ၏။ စိတ်ထဲ ကအောင့်သက်သက် ခံ စားမှု က ပြေပျောက်မသွားသည့် အခါ စားနေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး ပန်းကန်ကို ရှေ့တွန်းပို့လိုက်သည်။ ရေတခွက် နှင့် လည်ချောင်းရှင်းပြီးနောက် မင်းခန့် လည်း ထရပ်လိုက်၏။
“ ဟို နှစ်ယောက် နောက်လိုက်သွားဦးမယ်”
“ အော် ...အေးအေး၊ သူတို့ကလည်း ကြာလိုက်တာ၊ ဆယ်နာရီကျော်မှ ပြန်ထွက်ခဲ့ လို့ပြော လိုက်သိလား၊ နေဦး ညီးက လမ်းသိလို့လား”
“ ဟိုလမ်းကြား မဟုတ်လား”
“ ဟုတ်တယ်၊ သွားသွား၊ ငါမှာတာလဲ မမေ့ နဲ့နော်”
ကျော်သက် အရှိန်ရနေပြီ ထင်သည်။ နည်းနည်း အာသွက်နေ၏။ သူ့ကို ပြန်ပြုံးပြလိုက်ပြီး အမျိုး သမီးအိမ်သာဖက် ဆီသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ အရင်တုန်းက ဝင်ကြည့်ချင်ပါ လျှက်နှင့်ဝင်လို့ မရခဲ့သည့် နေရာကို ဝင်ရမည့် အတွက် မင်းခန့် ရင်တော့နည်းနည်း ခုန်ချင်သည်။ စိုး စိုး ကိစ္စ ကိုတောင် မေ့ သလိုလို ဖြစ်သွား၏။
အိမ်သာကို သွားသည့် လမ်းကြားလေးထဲမှာ စိုးစိုးတို့ နှစ်ယောက်ပြန်ထွက်လာတာ နှင့် ဆုံ သည်။ လမ်းက ကျဉ်းတော့ မင်းခန့် ဘေးကို ကပ်ပေးလိုက်သည်။ မင်းခန့် ၏ နှုတ်ဆက်အပြုံး ကို စိုးစိုး ခပ်တည်တည် ပြန်ကြည့်ပြီး ခင်ထွေးမြင့်လက်ကို တင်းတင်းဆွဲ ၍ ဆက် လျှောက်သွားသည်။ ခင်ထွေးမြင့် က ပြန်ပြုံးပြသွားပေမယ့် အပြုံးက အားတင်းပြုံးရသည့်မပီတပီ အားနာ ပြုံးမျိုးဖြစ်သည်။
မင်းခန့် စိတ်ထဲမှာ ခံစားနေရသည့် မှားယွင်းမှု ကပိုပြီးခိုင်မာသေချာသွားသည်။ ပန်းအိဖြူ ကို စိုးစိုး အရင်ထဲက သိခဲ့ နိုင်၏။ ဒါကြောင့်လည်း နောက်တနေ့ တွေထိအောင် မစောင့် နိုင်ဘဲ ခင်ထွေးမြင့်ကို အိမ်သာထဲ ခေါ်ပြီး အတင်းတုတ်တာပဲ ဖြစ်ရမည်။ မအီမသာ နှင့် အားနာ သလိုလို ဖြစ်နေသည့် ခင်ထွေးမြင့် အမူအရာက အခုန ဝိုင်းမှာ ရှိစဉ်က အမူအရာ နှင့် ခြားနား လွန်းလှသည်။
မင်းခန့် တနေ့လုံး စိတ်မတည်မငြိမ် ဖြစ်နေသည်။ အလုပ်လုပ်ရတာလည်း စိတ်မပါသလို ဖြစ် နေသည်။ အမြဲလို တက်တက်ကြွကြွ သွက်သွက်လက်လက် ရှိသည့် မင်းခန့် ငြိမ် သက်ကာ နှုတ်နည်း နေတာမြင်တော့ မာလာ လည်း မသိမသာ အကဲခတ်နေသည်။ မင်း ခန့် ကလည်း မာလာ့ကိုပြန်ပြီး အကဲခတ်နေမိသည်။ နေ့လည်တုန်းက မာလာ စိုးစိုး နှင့် ဖုန်းတော်တော်ကြာကြာပြောခဲ့တာ မင်းခန့် သိသည်။ ထို့ကြောင့် အခု မာ လာ အကဲ ခတ်နေ တာ စိုးစိုး တစုံတရာ ပြောလိုက်လို့ လား ဆိုတာ သိချင်နေသည်။
မနေ့ ညနေက စိုးစိုး၏ လိုလားနှစ်သက်မှု မရှိသည့် မျက်နှာ အမူအရာ နှင့် ခင်ထွေးမြင့်၏ သတင်းထောက် ဆန်သည့် မျက်လုံးအကြည့်တွေ အောက်တွင် မင်းခန့် ငြိမ်သက်စွာ ပိတ် မိ နေခဲ့၏။ ငြိမ်လွန်းလို့ ကျော်သက် ကတောင်မေးသည်။
“ ဒီကောင်မလေး ငြိမ်လှချည်လား၊ တို့ လူကြီးတွေချည်းပဲ ပြောနေတာ နားညီးလို့ ထင် တယ်”
“ မဟုတ်ပါဘူး”
“ သူက အခုမှ ဒီလူတွေ နဲ့ တွေ့လို့ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်၊ ခါတိုင်းဆို ပေါက်ကရတွေ သိပ်ပြော တာ”
မင်းခန့် ငြင်းသလို မျိုးမင်းစိုးကလည်း ဝင်ဖြေရှင်း၏။ မင်းခန့် ဘာမှလည်း ထပ်မပြောချင် တော့ ပါ။ တွေ့ချင်လွန်းသည့် သူငယ်ချင်းတွေကို ပြန်တွေ့ ရပေမယ့် မပျော်ရွှင်ရတဲ့အ ဖြစ်အတွက် ကျိတ်ပြီး ဝမ်းနည်းနေမိသည်။ စိုးစိုး ကသာ စိတ်အနှောက် အယှက်မပေးဘူး ဆိုရင် ကိုယ့်ကို မမှတ်မိကြသည့် တိုင်အောင် ဒီလူတွေ နှင့် တရင်းတနှီး ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေမိမှာ သေချာ ပါ သည်။ မျိုးမင်းစိုး ပြောသလို ပေါက်ကရတွေလည်း အများကြီး ပြော ဖြစ်မည် ထင်၏။
စိုးစိုး ကလည်း မင်းခန့် စကားပြောမှာကို လိုချင်ပုံမရပါ။ ထွန်းအောင်ဇော်က မင်းခန့် ဖက် ကို လှည့်ပြီး စကားစလာရင် အတင်းဝင်ပြီး စကားပြောင်းပစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုး ဆိုရင်လည်းထို့ အ တူပင်။ လူချင်းကပ်လျှက်ကနေ မင်းခန့် တို့ စကားပြောတာကို ဟိုဖက်ခြမ်းကနေ အတင်းဝင် ပါ၏။ စိတ်မပျော်ပေမယ့် မင်းခန့် အတတ်နိုင်ဆုံး မချိပြုံးလောက်တော့ ရ အောင်ပြုံးကာ သူငယ်ချင်းတွေ ထဲမှာ နေပေးခဲ့ပါသည်။ မင်းခန့် ကြောင့် သူတို့ စိတ်အ နှောက် အယှက်ဖြစ် မသွားရအောင် အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားနေပေးခဲ့၏။
အပြန်ကျတော့လည်း ကားနားအထိ စိုးစိုး လိုက်လာ၏။ သူမ၏ လုပ်ပေါက်က မိန်းမ တ ယောက်သာဆိုရင် မခံချင်စရာကောင်းမည် ဖြစ်သော်လည်း မင်းခန့် ကတော့စိတ် ရှုပ် တာပဲ ရှိသည်။ ကျော်သက်နှင့် မျိုးမင်းစိုးက ကားရှေ့ခန်းမှာတက်ကာ မင်းခန့် နောက်ခန်းမှာ ဝင် ထိုင်လိုက်ပြီးမှ ရှေ့ခန်းကို တာ့တာ ပြပြီး ထွက်သွားသည်။ နောက်ခန်းကို ယောင်လို့ တောင် လှည့်ကြည့်လို့ မသွား။ နှုတ်ဆက်ရင် တောင်လူမှု ရေးအရ ပြန်ပြုံးပြလိုက်ဖို့ စိတ် ကူးထား သည့် မင်းခန့် တောင် ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်သွားရသည်။ ရှေ့ခန်းမှာသူ တို့ဖာသာ လေ မိနေကြသည့် ကျော်သက်တို့ ကတော့ ဒီဖြစ်ရပ်ကို မသိလိုက်ပါ။
ညရောက်တော့လည်း ရင်ထဲမှာ တနုံ့နုံ့ နှင့် ကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်ပါ။ နောက်ကို ဒီအ သိုင်း အဝိုင်းထဲ ကိုနီးနီးကပ်ကပ် ဖြစ်အောင် ပြန်ဝင်ဖို့ မစဉ်းစားတော့ ဟုလည်းဆုံးဖြတ် မိ၏။ ပတ်သက်နေရင် စိုးစိုး နှင့် တချိန်မဟုတ် တချိန်တော့ မျက်နှာချင်း ပြန်ဆိုင်နေရ ဦးမည်။
မနက်က ဆိုင်ကိုလာရင်း နှင့် မျိုးမင်းစိုး အတွက် လက်ဆောင်ဝင်ဝယ်ရသေး၏။ ဟုတ် သော် ရှိ မဟုတ်သော်ရှိ မွေးနေ့ ဆိုပြီး တခန်းတနားလုပ် ထားသည့်အတွက် လက်ဆောင်တ ခုခု တော့ ပေးသင့်သည်ဟု ယူဆသည်။ မျိုးမင်းစိုးအကြောင်းကို ကောင်းကောင်း သိ သူပီပီ ဘာပေးရင် ကောင်းမလဲ ဆိုတာ ကြာကြာမစဉ်းစားရပါ။ မျိုးမင်းစိုးက ဒိုင်ယာရီ ရူး ဖြစ်သည်။ ရိုးရှင်းသော သူ့ဘဝမှာ ဒိုင်ယာရီထဲ ရေးမှတ်လောက်စရာ အကြောင်းအရာ မ ရှိပါ။ ရှိရင်လည်း အလုပ်နှင့် ပတ်သက်တာမျိုးပဲ ရှိလိမ့်မည်။ ဒါပေမယ့် ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လှ လှတွေကို တွေ့တိုင်းဝယ်တတ် ၏။ မျိုးမင်းစိုးဆီမှာ ဘာမှမရေးဖြစ်ဘဲ သိမ်းထားသည့် ဒိုင် ယာရီ အလွတ်တွေ နှစ် အလိုက် အများကြီးရှိသည်။
ဒိုင်ယာရီ တအုပ်ထဲဆိုရင် သိပ်မကောင်းလို့ ဘောလ်ပင် လှလှ တချောင်းပါဝယ်ပြီး တခါထဲ ပါ ကင်ထုပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဆိုင်မှာလည်း ဒါမျိုးတွေ ရှိပေမယ့် မဝယ်ချင်လို့ အပြင်ကပဲ ဝယ်လာ ခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။ မနက်ဖက် မာလာ နှင့် တွေ့တော့ ညက ပွဲအခြေအနေ မေး သည်။
“ ဘယ်လို လဲ ညတုန်းက၊ ကိုကျော်သက် တို့ကတော့ ဆယ့်တစ်နာရီကျော် မှပြန်ရောက် တယ်”
“ လမ်းမှာ ထပ်ဝင်နေတာ ဖြစ်မယ် မမ၊ ညီမ ကို ပြန်ပို့တော့ ရှစ်နာရီလောက်ပဲ ရှိသေး တယ်”
“ ဟုတ်မှာပေါ့၊ တကယ်ပဲ၊ ရှေ့မှာ တယောက်ဖြစ်ထားတာတောင် သောက်ချင်စိတ်က မ လျှော့ ကြသေးဘူး”
“ နေ့ တိုင်း မဟုတ်ရင်တော်သေးတာပေါ့”
“ အင်းလေ၊ အဲလိုပဲ သဘောထားရတော့တာပဲ”
အဲဒီ အထိ အဆင်ပြေသည်။ စိုးစိုး ဖုန်းဆက်တာသိတော့မှ မင်းခန့် လည်း မာလာ့ အရိပ် အ ကဲ ကို လိုက်ကြည့်နေမိသည်။ စိုးစိုးက စပ်စုတတ်သလို သတင်းဖြန့် ချီရတာလည်းဝါ သနာပါ သည်။ မင်းခန့် မာလာ့ထံမှာ အလုပ်လုပ်နေတာကို သိထားပြီး ဖြစ်သည့် အ တွက် မာလာ အ လုပ်ခန့် ထားသည့် ပန်းအိဖြူ ဆိုသော မိန်းကလေးသည် ဘယ်လို ဆိုတာကို စိုးစိုး လှမ်းသ တင်းပို့ တော့မှာ မလွဲပေ။ ဒါပေမယ့် မာလာ့ ပုံစံက သိပ်မ ထူး ခြားသလိုလို ရှိလို့ နည်းနည်း တော့စိတ်အေးရသည်။
ထွန်းအောင်ဇော်ကိုတော့ စိုးစိုးပြောပြီးလောက်ပြီ ထင်သည်။ ခင်ထွေးမြင့် ကလည်း စိုးစိုး ဆီက ကြားခဲ့ရတာကို ဝင်းခိုင်ကို မပြောဘဲ နေမည် မဟုတ်။ သူတို့ တွေသိသွားပြီ ဆိုရင် မျိုးမင်းစိုး လည်း သိသွားတော့မှာ ဖြစ်သည်။ စိတ်ထား အကောင်းဆုံး ဖြစ်သည့် မျိုးမင်း စိုး ကပါ ပန်းအိဖြူ ကို အထင်အမြင်သေး သွားပြီဆိုရင်တော့ မင်းခန့် ဒီအသိုင်းအဝိုင်းကို စွန့် ခွာရဖို့ ပဲ ရှိတော့သည်။ ဆိုင်က အလုပ်ကို တောင် စွန့်သွားရ နိုင်၏။
ညနေငါးနာရီခွဲ ဆိုရင် မျိုးမင်းစိုး ကားက ဆိုင်ရှေ့ကို ရောက်လာတတ်မြဲဖြစ်သော်လည်း ဒီ နေ့ တော့ ရောက်မလာပါ။ ခါတိုင်းတော့ နောက်ကျမည်ဆိုလျှင် ဆိုင်ကို ဖုန်းကြိုဆက်ထား၏။ အခု တော့ဖုန်းလည်း မလာ။ မင်းခန့် ပြန်ဖို့ ပြင်တော့ မာလာက တားသည်။
“ ကိုမျိုးမင်း ဘယ်ဝင်နေသလဲ မသိဘူး၊ ဒီမှာပဲ ခနစောင့်ပါလား ညီမလေးရဲ့၊ လာမှာပါ”
“ ရပါတယ်၊ ဘတ်စ်ကား နဲ့ပဲ ပြန်တော့မယ်၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး လာရင်သာပြန်သွား ပြီလို့ပြော လိုက်ပါ”
အိတ်ကို ကောက်လွယ်ကာ လက်ဆောင်ထုပ်လေး ဆွဲပြီး မင်းခန့် ကားမှတ်တိုင်ဖက်ကို လျှောက်လာခဲ့သည်။
“ မပန်းအိ၊ ဖယ်ရီမလာဘူးလား”
နှုတ်ဆက်သံကြားလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဆိုင်က လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် ကောင်မလေး ဖြစ် နေသည်။ ဘေးမှာလည်း ချာတိတ်လေး တကောင်နှင့်။
“ ဘတ်စ်ကား နဲ့ပဲ ပြန်တော့မယ်”
မင်းခန့် ကိုလက်ပြပြီး သူတို့ စုံတွဲက လမ်းကူးသွားကြသည်။ မင်းခန့် စီးရမည့် မှတ်တိုင်က လမ်းကူးစရာ မလိုပါ။ မှတ်တိုင်နား ရောက်ခါနီးမှ လမ်းဘေး မှာရပ်ထားသည့် မျိုးမင်းစိုး၏ ကားကို မြင်လိုက်ရသည်။ မင်းခန့် အနားရောက်သွားတော့ မျိုးမင်းစိုး ကားပေါ်ကဆင်းလာ သည်။ မျက်နှာက အနည်းငယ်ညှိုးနွမ်းနေသည်ဟု ထင်မိ၏။
“ ကားပျက်နေတာလား”
မင်းခန့် အမေးကို ခေါင်းခါပြပြီး ရှေ့ခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပေးလို့ မင်းခန့် ဝင်ထိုင်လိုက်ရသည်။
“ ကိုကျော်သက်တို့ မမာလာ တို့နဲ့ စိတ်ကောက်ပြီး ဟိုကိုမလာတာလား”
မျိုးမင်းစိုး ကားထဲ ဝင်ထိုင်ပြီးချိန်မှာ မင်းခန့် မေးကြည့်လိုက်မိသည်။
“ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီနားက စောင့်ချင်စိတ်ပေါက်လာလို့ပါ၊ ဆာပြီလား၊ ဘာစားဦးမလဲ”
စိတ်ရှုပ်ထွေးနေပုံရသည့် မျိုးမင်းစိုး ကိုကြည့်ပြီး မင်းခန့် ဘယ်ကိုမှဝင်ချင်စိတ် မရှိတော့ပါ။ စိုး စိုး နှင့် မျိုးမင်းစိုး ဒီနေ့ခင်း ထပ်တွေ့ကြသေးလားဟု တွေးမိသည်။ ဒါပေမယ့် မျိုးမင်းစိုးပုံစံက မင်းခန့်ကို အထင်အမြင်သေးသည့်ပုံ၊ အဆက်အဆံ မလုပ်လိုသည့် ပုံမျိုးမရှိပါ။ သူ့ ဖာသာ တ ခြားအကြောင်းတခုခု ကြောင့် စိတ်ညစ်နေတာပဲ ဖြစ်လိမ့်မည်။
“ နေမကောင်းဘူး လားကိုမျိုးမင်းစိုး၊ ကြည့်ရတာ မအီမလည်နဲ့”
“ ကောင်းပါတယ်၊ မနေ့ ညက ကျော်သက် နဲ့ ထပ်ထိုင်လိုက်တာ များသွားလို့ ခေါင်း ကိုက် နေတာ”
“ ဒါဆိုလဲ ကျွန်မ ကိုပြန်ပို့ ပြီးသွားရင် ထပ်ဖြေလိုက်ပေါ့၊ ကဲ ရော့ ရော့..တခါထဲပေး ထား လိုက် မယ်”
“ ဘာလဲဟင်”
“ မွေးနေ့ လက်ဆောင်လေ”
“ အားနာစရာကြီး၊ ဘာလို့ ပေးရတာလဲ”
“ ပေးရတာပေါ့၊ ဆိုင်မှာလဲ ကျွေးရသေးတယ်၊ နောက်ပြီး ကိုမျိုးမင်းစိုး က ကျွန်မ ကျေးဇူး ရှင် လေ၊ ကိုယ့်ကျေးဇူး ရှင် ရဲ့မွေးနေ့ မှာ လက်ဆောင်မပေးလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ”
“ ဘာဝယ်လာတာလဲ ဟင်”
“ အိမ်ရောက် ရင်ဖွင့်ကြည့်ပေါ့”
“ ဒီမှာပဲ ကြည့်တော့မယ်”
အပေါ်က ချည်ထားသည့် ဖဲပြားလေး တွေကို မပြဲအောင်လက်နှင့် အသာထိန်းချွတ် လိုက် ပြီးမှ ပါကင်ထုပ်ကို မျိုးမင်းစိုး ဖြည်လိုက်သည်။ ပလပ်စတစ်ဗူးကြည်ကြည်ထဲက အပြာရောင် ဒိုင်ယာ ရီ စာအုပ်ကို မြင်လိုက်တော့ မျိုးမင်းစိုး ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွား သည်။ ဘောလ်ပင် ကို တောင် သိပ်စိတ်ဝင်စားပုံမပြဘဲ စာအုပ်ကို ဗူးထဲက ထုတ်ပြီး တဖျပ် ဖျပ်လှန်ကြည့်၏။
“ ကျွန်တော်က ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်တွေ သိပ်သဘောကျတာ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ တကယ် ပြော တာ”
“ ဟုတ်လား၊ ကျေးဇူးတင်စရာ မလိုပါဘူး၊ ကျွန်မ ဝယ်လာတာက ကိုမျိုးမင်းစိုး နဲ့ ဓါတ် တည့် တယ် ဆိုတော့ ဝမ်းတောင်သာပါသေးတယ်”
“ မပန်းအိဖြူ ဘယ်လိုစိတ်ကူးနဲ့ ဒိုင်ယာရီ ဝယ်လိုက်တာလဲ”
“ မသိဘူးလေ၊ဘာဝယ်ရင် ကောင်းမလဲ လိုက်ကြည့်ရင်းနဲ့ ဒီစာအုပ်မြင်တော့ ကိုမျိုးမင်းစိုး သဘောကျမှာပဲ ဆိုပြီးဝယ်လာလိုက်တာ”
“ ကျပါတယ်ဗျာ၊ ကျပါတယ်၊ ခေါင်းကိုက်နေတာတောင် ပျောက်သွားတယ်၊ ကျေးဇူးပဲ”
မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာမှာ အခုန မသာယာမှုတွေ ပျောက်ဆုံးသွားပြီး ကြည်လင်ရွှင်ပြ သွားတာ ကို မြင်လိုက်ရတော့မှ မင်းခန့် သက်ပြင်းတခု ခိုးချလိုက်မိသည်။ မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာမ ကောင်း တာ စိုးစိုး ဆီက ပန်းအိဖြူ၏ မကောင်းသတင်းတွေ ကြောင့် မဟုတ်နိုင်ဟု ထင် လိုက်မိ၏။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်မကျူး လွန် ခဲ့ သည့် အကြောင်း ကိစ္စတွေ အတွက်စိတ်မလုံ မလဲ နှင့် နေနေ ရသည့် ဘဝကိုတော့ စိတ်နာချင်သလိုလို ဖြစ်ရသည်။
“ အိမ်ကိုပဲ မောင်းမယ်နော်”
“ ဟုတ်ကဲ့”
အပြန်လမ်း မှာတော့ မျိုးမင်းစိုး ကြည်ကြည်လင်လင် ပြန်ဖြစ်လာသည်။ ပြုံးကာရယ်ကာ နှင့် စကားတွေပြော၏။ ဒီတခါ ပြန်ငြိမ်သွားသူက မင်းခန့် ဖြစ်ပါ၏။လမ်းထိပ်ရောက်တော့ ဟင်းဝယ်စရာရှိသေးသည်ဟု ပြောပြီး လမ်းထဲထိလိုက်ပို့ မခိုင်း တော့ပါ။
“ See you tomorrow”
မျိုးမင်းစိုး မောင်းထွက်သွားမှ မင်းခန့် လမ်းထဲဝင်ခဲ့သည်။ ဒေါ်ချစ်ကြီး ဆိုင်လည်းမသွား ချင်တော့ပါ။ ဒီတည တော့ ဖြစ်သလိုပဲ စားလိုက်တော့မည်။ အိမ်သော့ ကိုဖွင့်နေစဉ် ထီးပြင်တဲ့လူ အိမ်ဖက်က ဂစ်တာသံ ကြားရသည်။ ခါတိုင်း ဆိုရင် အတီးမပါ အဆိုသက်သက် ကြားနေကျကို ဒီနေ့တော့ ဂစ်တာသံနှင့် ဘာနှင့် ဟုတ်နေသည်။လက်သံက တော်တော် ညက်လို့ ထီးပြင်တဲ့လူ လက်သံ ဟုတ်မဟုတ် မသေချာပါ။ ဆိုနေသည့် အသံကတော့ ထီး ပြင်တဲ့ လူ၏ အသံဆိုတာ မှတ်မိနေသည်။ လွမ်းဆွေးလှိုက်လှဲစွာ ဆိုနေသံက မင်းခန့်ကို တောင် ခန တွေသွားစေ၏။
“ ကိုယ့်ဖက်က ဆိုင်ချင်ပေမယ့် သူ့ဖက်က မပိုင်တော့ လွမ်းနေရတဲ့ ဘဝမှာ …မေ ရယ် ….လွမ်းနေရမှန်း သိရဲ့လားလေ…”
............................................................................................................................................
အခန်း - ၃ (ည)
နောက်ပိုင်းရက်တွေသည် မင်းခန့် အတွက်နေရထိုင်ရ သိပ်ပြီးသက်တောင့် သက်သာ မရှိ သော နေ့ရက်တွေဖြစ်နေခဲ့သည်။ ပန်းအိဖြူ နှင့် ပတ်သက်သောစွပ်စွဲပြောဆိုချက် တွေဘယ်တော့ရောက်လာမလဲ ဟု ရင်တထိတ်ထိတ် နှင့် စောင့်မျှော်နေခဲ့ရသည်။ ကျော်သက် တို့ လင်မယား၏ ပြောဆိုဆက်ဆံပုံတွေ ပြောင်းလည်း မသွားလို့သာ ဆိုင်မှာအလုပ်ဆက် ဆင်းနေ ခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ မာလာ့ ဖက်ကသာ တခုခု ပြောင်းလဲလာခဲ့တာ မျိုးရှိရင် ဖြစ်လိုရာ ဖြစ်စေတော့ ဟု ဇွတ်မှိတ်ပြီး အလုပ်က ထွက်သွားတာမျိုးလုပ်မိနိုင်သည်။ သူတို့ဖက်က မပြောင်းလဲလို့သာ သိပ်မခက်ခဲဘဲ ပုံမှန်ဝင်ငွေရသည့် အလုပ်ကလေးမှာ မင်းခန့် ပေ ကပ် ပြီးဆက်နေခဲ့၏။
စိုးစိုးကိုယ်တိုင် ဆိုင်ကို တခေါက်ရောက်လာသေးသည်။ မင်းခန့် ကိုမြင်တော့ တအံ့တသြ နှင့် ကြည့်၏။ ဒီဆိုင်မှာ ဆက်ရှိနေသေးသလားဟု စောကျောသည့် အကြည့်မျိုးဖြစ်သည်။မာလာ က စိုးစိုး ကို အိမ်ပြန်ခေါ်သွား၏။ သူတို့ ဘာတွေပြောဖြစ်ကြမည် ဆိုတာကို မင်းခန့် မှန်းဆလို့ ရနိုင်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် မာလာက မင်းခန့် ကို တစုံတရာပြောလာတာ မျိုးမရှိပါ။ တခုတော့ မင်းခန့် သတိထားမိသည်။ ယောက်ျားလေး ဈေးဝယ်သူတွေလာလို့ ရောင်းနေ ရင် တော့ တချက် တချက် မာလာလှမ်းကြည့်နေတတ်သည်။ ဒီလောက်ပဲ ဖြစ်၏။
ကြာလာတော့လည်း မပြောင်းလဲသည့် အခြေအနေတွေကြောင့် မင်းခန့် စိတ်အေးစပြုလာ သည်။ စိုးစိုး နှင့် ထွန်းအောင်ဇော်၊ ဝင်းခိုင် တို့ကို မေ့ထားပြီး သူ့အပေါ် ကောင်းကောင်းမွန် မွန် ဆက်ဆံသည့် ကျော်သက်တို့ လင်မယားနှင် မျိုးမင်းစိုး ရှိနေရင် တော်ပါပြီဟု စိတ်ဆုံး ဖြတ်လိုက်သည်။ တကယ်လို့ မျိုးမင်းစိုး ကြောင့်သာ မဟုတ်ရင် မင်းခန့် လည်း ပျော်ပျော် ရွှင် ရွှင် နှင့် အရင်လို ဆက်နေသွားနိုင်မည် ဖြစ်သည်။
မျိုးမင်းစိုးကတော့နည်းနည်း ထူးခြား၏။ နေ့တိုင်းပုံမှန်လာကြိုသော်လည်း ခါတိုင်းလို ဆိုင် ကို မလာတော့ မှတ်တိုင်နားကပဲ စောင့်တော့သည်။ ကျော်သက်တို့ လင်မယားကမျိုးမင်း စိုး ည နေဖက်ဆိုင်ကို ရောက်မလာတာကို ဘာမှ မပြောသည် မမေးသည်ကလဲ အံ့သြစ ရာကောင်း သည်။ နောက်ပြီး မျိုးမင်းစိုး၏ အမူအရာက တနေ့ ထက်တနေ့ညှိုးနွမ်းလာ သည်။ အရင်က သူငယ်ချင်းတွေ နှင့် ဆုံမှ သောက်ဖြစ်သည့် မျိုးမင်းစိုး နေ့တိုင်းသောက် နေကြောင်း ကျော် သက်က မာလာကို ပြောပြနေတာ မင်းခန့် နားစွန်နားဖျားကြားရသည်။ မင်းခန့် ကိုမြင်တော့ ကျော်သက်က စကားလမ်းကြောင်းလွှဲလိုက်တာ သတိထားမိသည်။
“ ဒီကောင် ပန်းအိဖြူကို များကြိုက်နေသလား”
ဟု မင်းခန့် အကြိမ်ကြိမ်တွေးမိ၏။ ဒါပေ မယ့် လူချင်းဆုံရင် အကဲခတ်မိရ သလောက် မျိုးမင်းစိုး၏ အမူအရာတွေက ရိုးရိုးသားသား ပင် ဖြစ် သည်။ မင်းခန့် ရှေ့မှာ ကောင်မလေးတွေ အများကြီးကို မျိုးမင်းစိုး ကြိုက်ပြထား ဖူးတော့ မျိုး မင်းစိုး က သူစိတ်ဝင်စားသည့် မိန်းကလေး တယောက်ကို ဘယ်လိုဆက် ဆံသည် ဆိုတာကို မင်းခန့်သိသည်။ အခု မင်းခန့် မြင်မိသလောက် သူ၏ အမူအရာတွေက ဒီလိုမျိုး မဟုတ်ပါ။ ထို့ ကြောင့် မနေနိုင်ဘဲ မျိုးမင်းစိုး ကို မေးမိသည်။
“ ကိုမျိုးမင်းစိုး နေမကောင်းဘူးလား”
“ ကောင်းပါတယ်၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ ကြည့်ရတာ မလန်းမဆန်း နဲ့ တော်တော်ကြာပြီ။ ရောဂါတခုခု များဖြစ်နေသလားလို့”
“ ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ ဗျာ၊ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး၊ အိမ်မှာ စိတ်ရှုပ်စရာနည်းနည်း ရှိလို့ပါ”
“ အော် ...ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ဆောရီး၊ ဆောရီး စပ်စုရာများကျသွားသလား”
မျိုးမင်းစိုး မိသားစုနှင့် တရင်းတနှီးနေခဲ့တာဆိုတော့ စိုးရိမ်ပြီးမေးမိသည်။ အဖိုးကြီးအ ဖွားကြီး ကျန်းမာရေး မကောင်းလို့ လား၊ ဒါမှမဟုတ် တခြားပြဿနာ တခုခု ရှိနေသလားဆိုတာ သိချင် မိသည်။ စားအိမ်သောက်အိမ်လုပ်ပြီးနေလာတာ ဆိုတော့ ဒီမိသားစုကို မင်း ခန့် သံယောဇဉ်ရှိ ၏။ မျိုးမင်းစိုး အမတွေ ညီမတွေ ဆိုတာလည်း မင်းခန့်၏ အမတွေညီမ တွေ လိုပဲ သဘောထား ခဲ့ပါသည်။ ဘယ်လောက်ပွေခဲ့ ပွေခဲ့ မျိုးမင်းစိုး ၏ အမတွေ ညီမ တွေကို စိတ်ထဲ ကတောင် မပြစ်မှားခဲ့ပါ။
“ ဒီလိုပါပဲ ဗျာ၊ လူများတော့ တယောက်တပေါက်ပေါ့၊ တခုခု ဆို မပြီးနိုင်တော့ဘူး၊ နားညီး တယ်၊ စိတ်ရှုပ်တယ်၊ ဒါပါပဲ”
ပန်းအိဖြူ ဆိုတာ မင်းခန့် မဟုတ်လို့ အတင်းဆက် မေးမနေတော့ပါ။ မင်းခန့် အနေနှင့် ဆို ရင် တော့ မျိုးမင်းစိုးကိုမေးလို့ မရရင် အိမ်အထိလိုက်ပြီးမေးမိမည်ပင်။ သိပ်ပြောချင်ပုံမရလို့ ဒီအတိုင်းပဲ ထားလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် မျိုးမင်းစိုး ၏ စိတ်ဆင်းရဲနေမှု တွေက မင်းခန့် သို့ မဟုတ် ပန်းအိဖြူ နှင့် ပတ်သက်နေသည် ဆိုတာကိုတော့ မြို့ထဲမှာ စိုးစိုး နှင့် ရင်ဆိုင်တွေ့ တော့မှ သိလိုက်ရသည်။
မာလာ၏ အမေကြီးက မင်းခန့်ကို လည်လည်ဝယ်ဝယ် သွက်သွက်လက်လက် ရှိသည် ဆို ပြီး သဘောကျသည်။ ဒါကြောင့် သူမ၏ မျက်စိပြဖို့ ဆေးခန်းသွားတာကို မင်းခန့် အဖေါ်လိုက်ရ၏။ မာလာကလည်း ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ဆေးခန်းမှာ ပြစရာရှိတာပြပြီးတော့ အ ဖွားကြီးကို သစ် ပင်ရိပ်မှာ ခနထားခဲ့ ပြီးမင်းခန့် က လမ်းဘေးမှာ ကားသွားငှားနေစဉ်စိုးစိုး နှင့် တိုးသည်။ မျက် နှာချင်းဆိုင် ဆိုတော့လည်း မကောင်းတတ်လို့နှုတ်ဆက်လိုက်ရသည်။
“ အော် ..စိုး..မစိုးစိုး၊ ဘယ်ကလာတာတုန်း”
“ ပန်းအိဖြူပါလား၊ ဆိုင်မသွားဘူးလား”
“ ကြီးကြီးသန်း ကို ဆေးခန်းလိုက်ပို့ တာ၊ ဟိုမှာလေ”
မင်းခန့် ညွှန်ပြရာကို တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး နောက်
“ အန်ကယ်လ် ဦးလှထွန်းအောင် တောင် စင်္ကာပူက ပြန်ရောက်နေပြီနော်၊ တွေ့ပြီးပြီလား”
ဇာတ်လမ်းက စလာချေပြီ။ မင်းခန့် ဘာဖြေရမှန်း မသိဖြစ်သွားသည်။ ထွက်သွားချင် ပေ မယ့် စိုးစိုးက လက်ကို အတင်းဆွဲထားသည်။ စိုးစိုး က ပန်းအိဖြူ ထက်သန်မာသောကြောင့် မင်းခန့် ရုန်းလို့ မလွတ်ပါ။ လူကြားထဲမှာ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် မဖြစ်ချင်တာနှင့်
“ လွှတ်ပါ မစိုးစိုး”
“ နေပါဦး၊ ငါသိချင်တာလေး မေးပါရစေဦး၊ နင်က ဦးလှထွန်းအောင်နဲ့ မပတ်သက်ချင် တော့ဘူး ပေါ့၊ ဟိုမှာတော့ နင့်စိတ်နဲ့ ဘုန်းဘုန်းလဲသွားတာ ဒီမှာ ကုတာ တောင်မရလို့ နိုင်ငံခြားသွားလိုက်ရတယ်၊ တော်သေးတာပေါ့ ပြန်ကောင်းသွားလို့”
“ အဲဒါတွေ ကျွန်မ မသိဘူး၊ ဆိုင်လဲ မဆိုင်ဘူး”
“ နင်တော်တော် မျက်နှာပြောင်တာပဲ ပန်းအိဖြူ၊ ငါ့ကို ချစ်စု သူငယ်ချင်းမှန်း သိနေတာ တောင် မှ လေက မလျှော့ချင်သေးဘူး”
ခပ်ဝဝ၊ အသံသေးသေးလေး နှင့် ချစ်စုကို မျက်စိထဲ ပြန်မြင်ယောင်လိုက်မိသည်။ ချစ်စု နှင့် စိုး စိုး သူငယ်ချင်းတွေ ဆိုတာ မင်းခန့် လုံးဝ မသိခဲ့ပါ။ ဖြစ်တော့ဖြစ်နိုင်သည် ။ကျောင်းတက် တော့ စိုးစိုး နှင့် မင်းခန့် က မေဂျာကွဲသွားသည်။ နောက်ပြီး ချစ်စုလို ရုပ်ရည်မျိုးက မင်းခန့် တွေ့ဖူးရင် တောင်မှ ခေါင်းထဲ ထားမှာမဟုတ်။ ချက်ချင်းမေ့ သွားတာ သေချာ သည်။
“ မသိပါဘူး ဆို၊ လက်ကို လွှတ်ပါ”
“ ဟိုတခါတုန်းက ချစ်စုက နင့်ကိုလမ်းမှာပါးရိုတ်ဖို့ကို ငါဆွဲလို့ အရိုတ်မခံ ရတာကိုတောင်မှ ကျေးဇူးမတင်ဘဲ ဒီလို မျက်နှာထားနဲ့ လာလုပ်မနေနဲ့၊ နင်ပလီပလာ မ ဆိုတာလူတိုင်းသိ တယ်”
ဒီတိုင်းဆိုရင် စိုးစိုးက ပန်းအိဖြူ နှင့် ကောင်းကောင်း မြင်ဖူးတွေ့ဖူးမည့် သဘောရှိ၏။ မင်း ခန့် ခေါင်းထဲမှာ ရှုပ်လာသည်။ စိတ်လည်း တော်တော်ညစ်သွား၏။ ဒီလိုပဲ ပန်းအိဖြူ၏အ ရှုပ် ထုပ် မှန်သမျှကို လက်ခံဖြေရှင်းနေရမည် ဆိုရင်တော့ မင်းခန့် အတွက် မတရားပါ။ ပန်း အိဖြူ၏ ကိုယ်ခန္ဒာမှာ ဝင်မိသည့် အတွက် ဒီကိုယ်ကြီး စားဖို့ သောက်ဖို့ အတွက်ရှာ ဖွေရသည်။ ဒီ ကိုယ်ခန္ဓာ ကိုထိန်းသိမ်းစောင့် ရှောက်ရသည်။ နောက်ဆက်တွဲ ဆိုးကျိုးတွေ လက်ခံဖြေရှင်း ရသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် မင်းခန့် တကယ်သေသွားလိုက်ချင်လာတော့သည်။
“ အရင်က ကိစ္စ တွေဘာမှ လာပြောမနေပါနဲ့တော့၊ ခေါင်းထဲလဲ မထားဘူး၊ ကျွန်မ ကိုလွှတ် ပါ၊ ဟိုမှာ ကြီးကြီး စောင့်နေရတယ်”
“ နင်က အသစ်တွေ့တော့ အဟောင်းမေ့ ပြီပေါ့”
“ ဘာပြောတယ်”
“ အပိုတွေလာလုပ်မနေနဲ့၊ အန်တီသန်းက ငါနဲ့ စကားပြောနေတာ လှမ်းမြင်နေတာပဲ၊ နင့်ကို ဘာမှ မလုပ်ဘူး၊ တွေ့တုန်း ငါပြောစရာ ရှိတာတော့ ပြောရမယ်၊ ငါ့သူငယ်ချင်း ကို ဒုက္ခမ ပေး ပါနဲ့ ပန်းအိဖြူ၊ သူက နင်အရင်ချိုင်ခဲ့တဲ့ ဦးလှထွန်းအောင် လိုလဲ မချမ်းသာပါဘူး၊ သူ ပင်ပင် ပန်းပန်း အလုပ်လုပ်ပြီး ရှာဖွေစုဆောင်းထားတာလေးနဲ့ နေနိုင်စားနိုင်ရုံလေးပါ၊နင် လိုအပ်တဲ့ ပမာ ဏ မျိုး သူ့ ဆီက မရနိုင်ပါဘူး၊ တခြားတယောက်သာ ထပ်ရှာလိုက်ပါ”
“ မစိုးစိုး ဘာတွေပြောနေတာလဲ”
“ အရူးကွက်လာမနင်းနဲ့ ပန်းအိဖြူ၊ ငါတိုတိုပဲ ပြောမယ်၊ နင်မျိုးမင်းစိုးနဲ့ လုံးဝ မပတ်သက် ပါနဲ့၊ ငါတို့ သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ အဖြူစင်ဆုံး အရိုးသားဆုံး သူငယ်ချင်းကို ဒုက္ခ ပေးမယ်ဆိုရင် တော့ငါလုံးဝ လက်ပိုက်ကြည့်နေမှာ မဟုတ်ဘူး”
“ ကျွန်မ တို့က သူငယ်ချင်းတွေပါ၊ အဲသလို တဖက်သတ် မစွပ်စွဲပါနဲ့”
“ ဒီအရွယ်နဲ့ ဒီအရွယ် သူငယ်ချင်းလားဟယ်၊ မသကာ မောင်နှမလို ခင်ကြပါတယ် ဆိုရင် တောင်မှ လူကြားလို့ ကောင်းသေးတယ်၊ ဟိုတနေ့က ငါပြောတဲ့ တို့သူငယ်ချင်း မင်းခန့်မသေ သေးဘူးဆိုရင် အရမ်းကောင်းမှာပဲ၊ နင့်လို ဟာမ မျိုးကို မင်းခန့် က မျက်လုံး တ ဖက်ထဲနဲ့ ကြည့်ရင်တောင် နင်ဘာကောင်မ ဆိုတာ ချက်ချင်းပြောနိုင်မှာ၊ သူ့စကားဆိုမျိုး မင်းစိုးက လည်း နားထောင်တယ်၊ အခုတော့ နင့်တိုက်ထားတဲ့ မှိုင်းကနေ လွတ်အောင် ဘယ်သူမှ မပြော နိုင်ဘူးဖြစ်နေတယ်”
စိုးစိုး ဘာကြောင့် မင်းခန့် ကို တမ်းတမ်းတတ ပြောနေမှန်း အခုမှ သဘောပေါက် သွား သည်။ ကာယကံရှင် မျိုးမင်းစိုး ကတောင်မှ အေးအေးဆေးဆေး ရှိနေတာကို အိုးကမပူစ လောင်းက ပူနေသည့် စိုးစိုးကို ရယ်လဲ ရယ်ချင်မိသွား၏။ စိတ်လဲ မဆိုးချင်တော့။ မင်းခန့် ဆို ရင်လည်း မျိုးမင်းစိုး ကို ပန်းအိဖြူ လိုနောက်ကြောင်း မရှင်းသည့် မိန်းကလေးနှင့် တတွဲတွဲ လုပ်နေ တာကို တားမြစ်မိမည်ပင်။
“ ကျွန်မ နဲ့ ကိုမျိုးမင်းစိုးက ရိုးရိုးသားသား ခင်ကြတာပါ၊ မစိုးစိုး သိပ်ပြီး အစိုးရိမ် မကြီးပါနဲ့”
“ ဒီလို အချိုသပ်ရုံနဲ့ ပြီးမလား၊ ဒီမှာ ငါပြောမယ်၊ မျိုးမင်းစိုး အိမ်ကိုလဲ နင့်အကြောင်း ငါအ ကုန် ပြောပြထားပြီးပြီ။ သူ့အိမ်ကလည်း နင့်ကို လုံးဝ လက်ခံမှာ မဟုတ်ဘူး၊ နင်နဲ့ မပတ် သက်ရ မနေ နိုင်ဘူး ဆိုရင် ဒီကောင်အိမ်ပေါ်က ဆင်းရမှာပဲ၊ ဒါဆို နင်ခိုင်းစားဖို့ လူပဲ ရ မယ်၊ ပိုက် ဆံတော့ တပြားမှ ထွက်လာမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဒီတော့ နင့်လမ်း နင်သွားပါပန်း အိဖြူ”
နန်းရွှေဝါ နှင့် ဝင်းခိုင် ကိစ္စ တုန်းက ဒီလိုပဲ မင်းခန့် နှင့် စိုးစိုး အတင်းဝိုင်းဖျက်ခဲ့တာ ပြန်အ မှတ် ရလာမိသည်။ ဒါပေမယ့် ဝင်းခိုင် တုန်းက နန်းရွှေဝါ နှင့် ချစ်သူတွေ ဖြစ်သည်။ အခုမျိုးမင်းစိုး နှင့် မင်းခန့် က ချစ်သူတွေလည်း မဟုတ်။ မျိုးမင်းစိုး က ကြိုက်ပါသည် ဆိုရင် တောင်မှ မင်းခန့် အတွက် ဘယ်လိုမှ လက်ခံလို့ မရသည့် ကိစ္စ ဖြစ်နေသည်။ဖြစ်လာစရာအကြောင်း လည်းမရှိပါ။
“ ကဲ ..ကဲ... ရှင်တို့ စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်ရမယ် ဟုတ်လား၊ ကျွန်မ ကိုလွှတ်ပေးပါတော့”
တကယ်လဲ ရယ်ချင်နေသောကြောင့် ရယ်သံတဝက် နှင့် ပြောမိတော့ စိုးစိုး မျက်လုံးတွေ မီးဝင်းဝင်း တောက်မတတ်ဖြစ်သွားသည်။ မင်းခန့် ကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်လည်းပို ပြီး တင်းကျပ်လာ၏။ ဘယ်လို ရှောင်လွှဲထွက် ရမည် မသိဖြစ်နေစဉ် ကယ်တင် သူ ပေါ် လာ သည်။ ထိုင်စောင့် နေရတာကြာသောကြောင့် အဖွားကြီး ထလိုက်လာ၏။
“ အမယ်လေး၊ ဘယ်သူလဲလို့ စိုးစိုး ဖြစ်နေတာကိုး”
“ ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ၊ ဆေးခန်း လာပြတာဆို”
“ ဟုတ်တယ် သမီးရေ၊ မျက်စိက မကောင်းဘူး၊ တိမ်လို့ပြောတာပဲ ခွဲရမယ်တဲ့”
အဖွားကြီး ရောက်လာသည့် အချိန်မှာ မင်းခန့် ရုန်းတာကို မတတ်သာတော့ဘဲ စိုးစိုးလွှတ် ပေး လိုက်ရသည်။ အဖွားကြီး နှင့် စကားဆက်ပြောနေခိုက် မင်းခန့် တက္ကဆီ တစီးကိုဈေး မဆစ်ဘဲ ငှားပစ်လိုက်၏။
“ ကားရပြီ ကြီးကြီးရေ”
“ အေး လာပြီ သမီး”
အဖွားကြီးကို ကားတံခါး ဖွင့်ပေးပြီး စိုးစိုး ကိုလက်ပြလိုက်သည်။
“ သွားမယ်နော် မစိုးစိုး၊ အားလုံး အဆင်ပြေသွားမှာပါ၊ဘာမှ မစိုးရိမ်ပါနဲ့”
စိုးစိုး မျက်လုံးကြီးပြူးလာတာကို သဘောကျပြီး ပြုံးမိရင်း ကားပေါ် အမြန်တက်ပြီး မောင်း ခိုင်း လိုက်သည်။ တလမ်းလုံး လည်းရယ်ချင်သလို ဖြစ်မိသည်။ ဟိုအရင်တုန်းက မင်းခန့်နှင့် မျိုး မင်းစိုး ကို လင်မယားလို့ ပြောကြတာ ထက်ကို ပိုရယ်စရာကောင်းနေ၏။ မျိုးမင်းစိုး ဘယ် လောက် အဖြစ်မရှိကြောင်း မင်းခန့် အသိဆုံး ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလို စွတ်စွဲ မှုတွေကြောင့် မျိုးမင်းစိုး စိတ်ညစ်နေရတာကိုတော့ စိတ်မကောင်းပါ။ ထို့ကြောင့် အခြေအ နေ အေးဆေး သွားသည် အထိ တတ်နိုင်သလောက် မျိုးမင်းစိုးနှင့် ခပ်ခွာခွာ နေရင် ကောင်းမလားတွေးနေ မိသည်။ မျိုးမင်းစိုး အပြန်လိုက်မပို့ ရင် ဘတ်စ်ကား တိုးစီးရ တော့မည့် အရေးက တော့ စိတ် ညစ်စရာ တခုဖြစ်ပါသည်။
ဆိုင်ပြန်ရောက်တော့ မာလာ့ အမေကြီးက မြို့ထဲမှာ စိုးစိုး နှင့် တွေ့ခဲ့ကြောင်း၊ ပန်းအိဖြူ နှင့် စိုးစိုး တို့ အကြာကြီးရပ်စကားပြောနေလို့ ထိုင်စောင့်ခဲ့ ရကြောင်း မာလာ့ကိုပြောပြ သည်။
မာ လာ အကြာကြီးခပ်စူးစူး စိုက်ကြည့်နေတာကို မင်းခန့် သိပေမယ့် မသိသလို လုပ်နေလိုက်သည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ ညနေကျရင် မျိုးမင်းစိုး ကို နောက်ကို လာမကြို တော့ဖို့ ဘယ်လိုပြောရင် ကောင်းမလဲဟု အစီအစဉ် ချနေမိ၏။
ညနေ ငါးနာရီခွဲတော့ ဆိုင်သိမ်းပြီး ကျန်တဲ့ ကောင်မလေးတွေ ပြန်ကုန်ကြပေမယ့် မင်းခန့် ယောင်လည်လည်နှင့် ကျန်နေရစ်ခဲ့သည်။ မာလာ တနေ့စာစာရင်း တွေကို လုပ်နေ သည်ကိုဘေးကနေ ဝိုင်းကူသလိုလို နှင့် ယောင်နေမိ၏။
“ ညီမလေး မပြန်သေးဘူး လား”
“ မပြန်ချင်သေးလို့ မမ”
“ ဒါဆိုလဲ ထမင်းစားပြီးမှ ပြန်ပေါ့”
“ ရတယ် မမ၊ သိပ်နောက်ကျရင် ကားခက်တယ်၊ ခနနေရင်တော့ ပြန်မယ်”
“ မပြန်ချင်လဲ အပေါ်ထပ်မှာ မေမေ တို့နဲ့ အိပ်လို့ ရတယ်လေ”
မာလာ့ အမေက ပန်းအိဖြူကို ခင်မင်တော့ အိပ်မယ် ဆိုရင် ဝမ်းသာအားရ လက်ခံမှာပဲဖြစ် သည်။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် မနေချင်ပါ။ ခြောက်နာရီ ကျော်လောက်မှ ဆိုင်ထဲကနေထွက်လာ ခဲ့သည်။ အမှောင်ပျိုးစ လမ်းပေါ်မှာ လျှောက်သွားရင်း မျိုးမင်းစိုး စောင့်နေဦးမှာလား ဟု လည်းသိချင်မိ၏။ မှတ်တိုင်နားရောက်တော့ မျိုးမင်းစိုး၏ ကားဖြူလေးကို တွေ့ရသည်။
“ ကျွန်တော် ဒီနေ့ နည်းနည်းနောက်ကျနေလို့ ပြန်သွားပြီတောင် ထင်နေတာ”
“ မမ မာလာကို ဝိုင်းလုပ်ပေးနေရလို့”
“ ရပါတယ်၊ ကျွန်တော် က အားနေတာပဲ”
ကားတံခါးကို ဖွင့်ပေးတော့လည်း တက်ထိုင်လိုက်ရသည်။ မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာက အရင်နေ့ တွေကထက်ပိုပြီး ညိုးနွမ်းနေသလို ထင်ရ၏။ အိမ်မှာ စိတ်ညစ်စရာတွေ ရှိလို့ဟု မျိုးမင်းစိုး ပြောဖူးသည်။ ထိုစိတ်ညစ်စရာ ဆိုတာ ပန်းအိဖြူ နှင့် ပတ်သက်နေမှန်း နေ့ခင်းက မှ မင်း ခန့် သိရသည်။ မျိုးမင်းစိုးက မိဘ ကိုသိတတ်သော သားလိမ္မာ ဖြစ်သည်။ ပန်းအိဖြူ နှင့်ပတ်သက်ပြီး အိမ်က ဖိအားတွေပေးလာလျှင် ဘေးကြပ်နံကြပ် ဖြစ်ပြီးစိတ်ညစ်ရမှာ မလွဲ ဖြစ်သည်။
မျိုးမင်းစိုးကို နောင် လိုက်မပို့တော့ဖို့ ဘယ်လိုပြောရင် ကောင်းမလဲဟု စဉ်းစားနေသော ကြောင့် မင်းခန့် စကားမပြောဖြစ်ပါ။ မျိုးမင်းစိုးကလည်း သူ့ အတွေးနှင့် သူတိတ်ဆိတ် စွာကားကို မောင်းနေသည်။ လိုက်မပို့ဖို့ မင်းခန့် တခါပြောဖူးပါသည်။ အရင်လို ရှိုးဂျော့သမား ဒေါ်လာစား မဟုတ်တော့ဘဲ အလုပ်လက်မဲ့ ဖြစ်နေချိန်မှာ ဆီဖိုးကုန်မှာကို အားနာလို့ပြော မိတာ ဖြစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုး လက်မခံခဲ့ပါ။ အခု ထပ်ပြောရင်လည်း လက်ခံချင်မှ လက်ခံ မည်။ သူလက်ခံ အောင်ဘယ်လိုပြောရမလဲ ဆိုတာ မင်းခန့်လည်း စဉ်းစားလို့ မရသေး။
မျိုးမင်းစိုး နှင့် ပတ်သက်ပြီး အလုံးစုံ သိသည်ဟု ကိုယ့်ဖာသာထင်ခဲ့ မိတာကို စိတ်ထဲမှာ ဇ ဝေဇဝါဖြစ်လာရသည်။ သူငယ်ချင်း အသိုင်းအဝိုင်းနှင့် မိဘတွေ ကိုဆန့်ကျင်ပြီးပန်းအိ ဖြူ နားမှာ မခွာနိုင်အောင် ဖြစ်နေခြင်းသည် ရိုးမှ ရိုးပါ၏ လောဟု တွေးမိလာ၏။
“ တခုခု စားဦးမလား”
“ စားလေ၊ စားပေါ့”
နောက်ဆိုရင် ကြုံချင်မှ ကြုံနိုင်တော့မည်ဖြစ်လို့ မင်းခန့် ချက်ချင်းသဘောတူလိုက်သည်။ စားရင်းသောက်ရင်း ပြောစရာရှိတာလေးလဲ ပြောနိုင်၏။ သူငယ်ချင်း ကောင်းတယောက်ကို ပြန်ရပြီးမှ စွန့်ခွာရတော့ မလိုဖြစ်ရခြင်း အတွက် မင်းခန့်လည်း စိတ်မကောင်းပါ။ ဒါပေ မယ့် ဒါမျိုးမင်းစိုး အတွက်ဖြစ်သည်။ သူဘယ်တော့မှ ရယူပိုင်ဆိုင်ခွင့် ရှိမည် မဟုတ်သည့် မိန်းကလေး တယောက် နားတွင် အချိန်တွေ အကျိုးမဲ့ မကုန်ဆုံးစေချင်။ ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ နိုင်ငံခြား ပြန်သွားဖို့ တိုက်တွန်းလိုက်ချင်၏။
“ ဟိုမှာ ဆိုင် တဆိုင်”
မင်းခန့် ညွှန်ပြလိုက်သည့် မီးရောင်စုံတွေ လင်းလက်နေသည့် နေရာ ဆီသို့ ကားကို ကွေ့ ချလိုက်သည်။ ရှေ့ရောက်လို့ ကြည့်လိုက်တော့မှ စားသောက်ဆိုင် အမည်ခံ ယမကာဆိုင် ဖြစ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကျယ်ပြန့်သော ကွက်လပ် မှာစားပွဲဝိုင်းတွေ ခပ်ကျဲကျဲ ချထားသည်။
“ အရက်ဆိုင် နဲ့တူတယ်၊ ဖြစ်မလား”
“ ခနတဖြုတ်ပဲ ဖြစ်ပါတယ်”
အစွန်ဖက်က ဝိုင်းတဝိုင်းမှာ နေရာယူလိုက်ကြသည်။ စားစရာတွေ မှာပြီးနောက် ဟိုကြည့် ဒီကြည့်လုပ်ရင်း ဆိုင်ထဲမှာ ဥဒဟို သွားလာနေကြသည့် တူညီဝတ်စုံဝတ် မိန်းကလေးတွေကို မင်းခန့် မြင်ရသည်။ ကြည်မာဝတ်လေ့ ရှိသောဝတ်စုံ ဖြစ်သောကြောင့် သေချာအောင် လိုက်ကြည့်ရာ လမ်းဘေး အစပ်မှာထိုးထားသည့် အရက်ကုမ္ပဏီ ကြော်ငြာ ကားကြီးကို မြင် လိုက်ရ၍ ကြည်မာတို့ ဆီမှ ဖြစ်မှန်း သေချာသွားသည်။
ကြည်မာများ ဒီမိန်းကလေး တွေထဲမှာ ပါမလားဟု မင်းခန့် အသည်းအသန်လိုက် ရှာမိ သည်။ ဒီလို ကားတွေ များတော့ ပါချင်မှလဲ ပါပေမည်။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် တို့ နှင့် နှစ်ဝိုင်းကျော်လောက်က စားပွဲဘေးမှာနောက်ကနေ မြင် လိုက် ရသည့် ကားစွင့်သည့် တင်ပါးတစုံ က မှားစရာ မရှိပါ။ ကြီးမားပေမယ့် အချိုးအစားကျ သည့် ဒီလို တင်ပါးမျိုးပိုင်ဆိုင်တာကြည်မာပဲ ရှိပါသည်။ ကြည်မာကတော့ ကျောပေးထား လို့ မင်းခန့် ကို မြင်ပုံမရပါ။ သူမ ရပ်နေသည့် ဝိုင်းက လူတွေနှင့် စကားပြောနေ၏။
ဖြစ်နိုင်ရင် ချက်ချင်းလှမ်းခေါ်ပြီး မျိုးမင်းစိုး နှင့် မိတ်ဆက်ပေးလိုက်ချင်သည်။ မျိုးမင်းစိုး အ တွက် လိုအပ်တာ ကြည်မာ့လို စိတ်ထားကောင်းပြီး ဖြူစင်သည့် အပျိုစင် မိန်းကလေးဖြစ် သည်။ နောက်ကြောင်း အရှုပ်တွေ တလှေကြီး နှင့် ပန်းအိဖြူ မဟုတ်ပါ။ ဒါပေမယ့် အခု ချိန်မှာ တော့ မိတ်ဆက်ပေးလို့ မဖြစ်သေးပါ။ အရက်ရောင်းသည့် မိန်းကလေး ဆိုပြီးကြည် မာ့ဖက်က အောက်သွားလိမ့်မည်။
အိမ်ပြောင်းသွား ပြီးကထဲက မတွေ့တာဆိုတော့ မင်းခန့် ကြည်မာနှင့် အရမ်းစကားပြော ချင်နေသည်။ နေရာသစ်မှာ အဆင်ပြေသလားဆိုတာလည်း သိချင်သည်။ အဆင်မပြေဘူး ဆိုရင် အခုလည်း အိမ်လခ ကို မင်းခန့် တယောက်ထဲ ပေးနေရသည့်တူတူ ကြည်မာ့ ကို ပြန်လာနေဖို့ ခေါ်ချင်၏။
“ တွိုင်းလက် ခနသွားဦးမယ်”
“ ဟင် ..တယောက်ထဲ”
“ ဖြစ်ပါတယ်၊ ဟိုမှာလဲ မိန်းကလေး တွေရှိတာပဲ ကို”
ကြည်မာတို့ ဖက်ကိုညွှန်ပြပြီး အတင်းထလာခဲ့၏။ စားပွဲထိုးလေး တယောက်ကို မေးကြည့် တော့ အမျိုးသမီး အိမ်သာက ဆိုင်ဘေးဖက်မှာ ရှိကြောင်း ပြောသည်။ ကြည်မာ မြင် လောက် သည့် နေရာရောက်အောင်သွား ပြီး ခနရပ်နေလိုက်တော့ ကြည်မာ လှမ်းကြည့် သည်။ မင်းခန့် ကိုမြင်သော်လည်း အံ့သြပုံမပြ။ ကြည့်ရတာ ဝင်လာကထဲက မြင်ပြီး ဖြစ်ပုံရ သည်။ အိမ်သာဖက်ကို သွားမည်ဟု လက်ဟန်ပြတော့ ခေါင်းညိတ်ပြ သည်။ နောက်က လိုက်လာမည့် ပုံမျိုး ရှိတာကြောင့် မင်းခန့် ထွက်လာခဲ့သည်။
အိမ်သာတွေ ရှေ့နားမှာ ရပ်စောင့်နေသေးပေမယ့် တော်တော်နှင့် ပေါ်မလာတာကြောင့် လာလက်စ နှင့် အထဲဝင်ပြီး ကိစ္စ ရှင်းလိုက်သည်။ ပြီးလို့ ပြန်ထွက်လာတော့မှ ရှေ့မှာရပ် နေသည့် ကြည်မာ့ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ မတွေ့ ရသည့် ရက်တွေ အတွင်းကြည်မာ ဘယ် လို မှ ထူးခြားမလာ။ အရင်အတိုင်းပင် ဖြစ်သည်။ မင်း ခန့် ကို မြင်သည် နှင့် လက်ကိုဖမ်း ဆွဲပြီး
“ အဲဒါ ဘယ်သူလဲ အိဖြူ”
“ ငါ့ မိတ်ဆွေပါ၊ ရိုးရိုးခင်တဲ့ မိတ်ဆွေ၊ ဒါက ဘာမှ အရေးမကြီးဘူး၊ နင်နေရထိုင်ရ အဆင် ပြေရဲ့လား၊ ငါဒါပဲ သိချင်တယ်”
“ ပြေပါတယ်၊ ရေဖိုး မကုန် မီးဖိုး မကုန် တော့ ပိုက်ဆံတောင်ပိုထွက်လာသေးတယ်၊ အလုပ် ဆင်း အလုပ်ပြန်လဲ ကားပေါ်တက်လိုက်သွားရုံပဲ၊ နင်ပဲ အရေးကြီးတာ”
“ ငါက ဘာဖြစ်လို့တုန်း”
“ နင့်ကို အဲဒီလူ ကားပေါ်မှာတွေ့တာ သုံလေး ခါရှိပြီ၊ အခု နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုင်လာကြ တယ်၊ နင်ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ အိဖြူ၊ ဒါအတည်လား၊ အရင်လိုပဲလား”
“ငါ့ကို အထင်မသေးပါနဲ့ ကြည်မာရာ၊ သူကလည်း တကယ့်လူရိုး လူကောင်းပါ၊ ပါးစပ်ထဲ လက်ထည့်တောင် ကိုက်တတ်တဲ့ လူမဟုတ်ဘူး၊ ခုလည်း တို့ ထမင်းစားပြီးရင်ပြန်မှာပါ”
မင်းခန့် စကားကို ကြည်မာ သိပ်ပြီးယုံကြည်ပုံမရပါ။
“ နင် အရင်အိမ်မှာပဲလား”
“ အေးလေ၊ ငါအခု အလုပ်ရနေပြီ၊ အိမ်လခလဲ ပေးနိုင်နေပြီ၊ ငါနဲ့ ပြန်လာနေပါလား၊ ရေဖိုး မီးဖိုးက အစ ငါတာဝန်ယူပါတယ်”
“ နင့်လခ ဘယ်လောက်ရလို့လဲ”
“ ရှစ်သောင်း”
“ လမ်းစရိတ်၊ စားစရိတ် နဲ့ ဘာကျန်မှာလဲ၊ အိမ်လခ လဲပေးရဦးမယ်၊ ငါ့အတွက် ခေါင်းထဲ မထားပါနဲ့ အိဖြူရယ်၊ ငါအဆင်ပြေပါတယ်”
“ ငါက နင်နဲ့ နေချင်လို့ပါ”
“ ငါထီ ထိုးထားတယ်၊ ပေါက်ရင် အိမ်ဝယ်မယ်၊ အဲဒီတော့မှ ငါနဲ့ လာနေ၊ ဟုတ်လား၊ ကဲ .. သွားမယ်ဟာ၊ အကြာကြီးပျောက်နေလို့ မဖြစ်ဘူး၊ အခုတောင် ဟိုလိုလို ဒီလိုလို နဲ့လစ် လာတာ၊ နင် မဟုတ်တာတွေ လုပ်မနေ ရင်ပြီးတာပဲ”
“ မလုပ်ဘူး စိတ်ချ၊ နင်လဲ လာခဲ့ ဦးလေ၊ ဒါမှ မဟုတ် နင့်အဆောင်လိပ်စာပေး၊ ငါအား တဲ့ ရက် လာခဲ့မယ်၊ မနက်ပိုင်းဆို ရှိမယ် မဟုတ်လား”
“ အေးအေး၊ ငါလာရင် ပေးမယ်၊ အခုတော့ လစ်ဦးမယ်ဟာ၊ ငါပျောက်နေမှန်း သိရင် ခို တယ် ဆိုပြီး ပိုက်ဆံ အဖြတ်ခံနေရဦးမယ်”
မင်းခန့် လက်ကို ညှစ်လိုက်ပြီးကြည်မာ ခပ်သုတ်သုတ် ပြန်ထွက်သွားသည်။ တင်ပါးတွေ လှပ စွာလှုပ်ရမ်းသွားတာကို မျက်စိတဆုံး လိုက်ငေးနေပြီး ကြည်မာ မြင်ကွင်းထဲက ပျောက်သွားမှ မင်းခန့် လည်း ကိုယ့်ဝိုင်းကိုယ်ပြန်လာခဲ့၏။
“ ဆောရီး၊ နည်းနည်း ကြာသွားတယ်၊ ..အော်”
မင်းခန့် နှင့် အတူမှာတုန်းက အရက်မပါ။ အခုတော့ စားပွဲပေါ် အရက်ပုလင်းတလုံး နှင့် ဆိုဒါ၊ ရေခဲ တွေပါ ရောက်နေသည်။
“ သူတို့တွေ အတင်း လာပြောလို့ အားနာတာနဲ့”
ပုလင်းတံဆိပ် ကို ကြည့်လိုက်တော့ ကြည်မာတို့ အရက်ဖြစ်နေသည်။ မျိုးမင်းစိုး လက်ထဲ က သောက်လက်စ ခွက်ကိုကြည့်ရင်း မြင်ကွင်းထဲမှာ ကြည်မာ့ကို ရှာမိ၏။ ခပ်လှမ်းလှမ်းစားပွဲ တလုံးကနေ ကြည်မာ လှမ်းလှမ်းကြည့်တာတွေ့ လိုက်ရသည်။
“ ကို မျိုးမင်းစိုး ညာဖက်ကို နည်းနည်းတိုးလိုက်၊ ကိုယ်လုံး ပြောတာမဟုတ်ဘူး၊ ခုံပါ နည်း နည်းရွှေ့ ခိုင်းတာ”
ဘုမသိဘမသိ နှင့် မင်းခန့် ပြောသလို မျိုးမင်းစိုး လိုက်လုပ်တော့ မင်းခန့် နှင့် ကြည်မာ ကြားမှာ မျိုးမင်းစိုး ကိုယ်လုံးကြီးကွယ်သွားသည်။ အနားရောက်လာသည့် စားပွဲထိုးလေး ကို ဖန်ခွက်လွတ် တလုံးယူခိုင်းတော့ မျိုးမင်းစိုး နားမလည် နိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။ ဖန် ခွက် ရောက်လာတော့ ထမင်းနည်းနည်း ဟင်းနည်းနည်း အရင်စားလိုက်သည်။ အစာ နည်းနည်းဝင်သွားတော့မှ ခွက်ထဲကို အရက်လောင်းထည့်လိုက်သည့် အခါ မျိုးမင်းစိုး မျက်လုံးကြီး ပြူးတက်သွား၏။
“ မပန်း ..မပန်းအိဖြူ၊ ဒါ ...ဒါ”
“ နည်းနည်း သောက်ကြည့်ချင်လို့ပါ၊ မြည်းရုံပဲ”
“ မြည်းတာကလဲ တပက်ကျော်လောက်ရှိမယ်”
“ ကျွန်မ မကုန်ရင် ကိုမျိုးမင်းစိုး ဆက်သောက်လိုက်ပေါ့၊ မရွံ ဘူး မဟုတ်လား”
“ ကဲ ..ကဲ ..သဘောဗျာ၊ သဘော”
ဆိုဒါထည့် ရေခဲထည့်ပြီး ကလောက်ကလောက်နှင့် ခွက်ကိုလှုပ်နေသည့် မင်းခန့်ကို မျိုး မင်းစိုး ကြည့်ရင်း ခေါင်းကုပ်၏။
“ လုပ်နေတဲ့ ပုံကတော့ တကယ့်သဘာကြီး အတိုင်းပဲ၊ လန့်တောင် လန့်လာပြီ”
“ မလန့်နဲ့၊ မလန့် နဲ့၊ အဲဒီ အတိုင်း နေရာမရွှေ့ဘဲသာနေ ဟုတ်ပြီလား”
ကြည်မာရှိရာဖက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီးနောက် မင်းခန့် တကျိုက်မော့ချလိုက်သည်။ ထို တကျိုက်ကလည်း ခွက်တဝက်လောက် ပါသွားရာ မျိုးမင်းစိုး မျက်လုံးပိုပြူးသွားသည်။မင်း ခန့် ဒါကို ဂရုစိုက်မနေတော့ပါ။ ကြာရှည်လေး မြင့်စွာ ပျောက်ဆုံးခဲ့ ရသည့် အရသာတခု က လည်းချောင်းကနေ တဆင့် တကိုယ်လုံးကို နွေးထွေးစွာ ပျံ့နှံ့သွားခြင်းကို အမိအရ လိုက်ပြီးခံစားနေမိသည်။ နောက်တခါတွေ့လို့ နင်တို့ အရက်ကောင်းသည်ဟု ကြည်မာ့ ကို ပြောလျှင် ကြည်မာ ဘယ်လို နေမည်နည်းဟု တွေးရင်းပြုံးမိသည်။
“ ပြုံးမနေနဲ့ အမ၊ ဒါဝီစကီ၊ ပြင်းတယ်၊ အမြည်းလေး ဘာလေးစား၊ ဒီမှာ ရေသောက် လိုက် ဦး”
မျိုးမင်းစိုး စိတ်ကျေနပ်စေရန် ရေယူသောက်လိုက်ပြီးနောက် ဟင်းဖတ် သုံးလေးဖတ် ထပ် စားလိုက်သည်။ ထမင်းလည်း နည်းနည်း စားပြီးနောက် လက်ကျန် ကိုထပ်မော့ချလိုက် သည်။
“ ဒုက္ခပဲ၊ ကိုယ့်ထက်ဆိုးနေပါရောလား”
“ ဘာဒုက္ခလဲ၊ စိတ်ချပါ။ ထမ်းမပြန်ရဘူး၊ ဒီမှာ ကုန်သွားပြီ၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး ခွက်က အခုထိ ဒီ အတိုင်းပဲ၊ မသောက်နိုင်တော့ဘူးလား၊ မသောက်နိုင်ရင် ပြော၊ ကျွန်မ အကုန်သောက် ပစ် လိုက်မယ်”
“ အကုန်တော့ မလုပ်လိုက်ပါနဲ့ ဗျာ၊ ကျွန်တော် သောက်ပါမယ်”
သူ့ခွက်ကို ရှင်းပြီးနောက် မျိုးမင်းစိုး နောက်တခွက်ထပ်ငှဲ့သည်။ ဒီတခွက်ကို ရှင်းနေစဉ် မင်းခန့် က ဟိုဟာစား ဒီဟာစား လုပ်ရင်း စောင့်ကြည့်နေသည်။ မျိုးမင်းစိုး တတိယ ခွက် ကို ငှဲ့ပြီးတာ နှင့် မင်းခန့် ကလည်း နောက်တခွက် ထပ်ထည့်သည်။
“ ကြောက်လာပြီဗျာ”
“ မကြောက်ပါနဲ့၊ ဒီလောက်က အေးဆေးပါ”
ပထမ တခွက် အရှိန် နှင့် နားထင်နားရင်းတွေ ပူလာပြီ ဖြစ်လို့ မင်းခန့် အာသွက်နေ သည်။ ဒီတခွက်ကိုတော့ နှစ်ကျိုက် နှင့် မဖြတ်ပါ။ နည်းနည်းစီ လီပြီးသောက်သည်။မင်းခန့် ထပ် မ သောက်နိုင်တော့ဟု ထင်ပြီး မျိုးမင်းစိုး အေးအေးဆေးဆေး ပင်ကြည့်နေသည်။ မင်းခန့် က လည်း အ စားတွေ ဘာတွေစားပြနေလို့ ပြီးပြီ ထင်သွားပုံရသည်။ မင်းခန့် အတွက်ဟု အချိုရည် တပု လင်းတောင် မှာပေးလိုက်သေးသည်။မင်းခန့် သုံးခွက် ကုန်အောင်သောက်ပြီးချိန်မှာတော့ မျိုးမင်းစိုး တော်တော် ထိတ်လန့် လာ သည်။
“ မပန်းအိဖြူ၊ တော်ရင်ကောင်းမယ် ထင်တယ်၊ ပြန်ကြရအောင်”
“ ဘာလို့ ပြန်ရမှာလဲ၊ အစောကြီးရှိသေးတယ်၊ အရက်တွေလည်း ကျန်နေသေးတယ်”
အလွန်ကို အသုံးမကျသည့် မျိုးမင်းစိုးဖြစ်ပါသည်။ မင်းခန့် သူထက်ပိုသောက် နိုင်သူဖြစ် တာ ကိုမေ့ လျော့နေပြီထင်သည်။ မျိုးမင်းစိုး ကို စပ်ဖြဲဖြဲ နှင့် ပြောင်ပြရင်း ပန်းကန်ထဲကဝက်သား လုံးကို တူဖြင့် ညှပ်ယူရာ တော်တော်နှင့် မရ။ ချော်ချော် ထွက်နေသည်။ စိတ်မ ရှည်တော့သဖြင့် တူတချောင်းကို ပစ်ချပြီး တချောင်းထဲနှင့် ခါးလည်က ထိုးဖေါက် လိုက်မှ ပါလာ၏။
“ တွေ့လား၊ ရပါတယ်၊ ဟဲ ..ဟဲ”
“ မပန်းအိဖြူ၊ ကျန်တာတွေ ကျွန်တော်ပဲ သောက်လိုက်တော့မယ်နော်၊ အိမ်ပြန်ရဦး မယ် လေ၊ ထပ်မသောက်ပါနဲ့တော့”
မျိုးမင်းစိုးက လက်ကျန်ဖြတ်ဖို့ သူ့ခွက်ထဲကို အရက်လောင်းထည့်စဉ် မင်းခန့် ကလည်း ခွက်ဝင်ထိုးပေးလိုက်သည်။
“ တော်ပါတော့ ဆရာမရယ်၊ ကျွန်တော်တော့ ခေါင်းကျိန်းလာပြီ”
“ ကိုမျိုးမင်းစိုးကလည်း တခွက်ထပ်သောက်ရုံနဲ့ ဘာထူးမှာလဲ”
“ကဲဗျာ၊ ဒါဆိုလဲ တခွက်တော့ မလုပ်နဲ့၊ ကျွန်တော် နည်းနည်း ထပ်ထည့်ပေးမယ် ဟုတ် လား”
မင်းခန့် စိတ်ကျေနပ်စေရန် ခွက်ထဲကို အရက်အနည်းငယ် ထည့်ပေးပြီး မျိုးမင်းစိုးက သူ့ ခွက် ထဲကိုကျတော့ တော်တော်များများ လောင်းထည့်လိုက်သည်။
“ ကဲ ..ကဲ ကျွန်တော် တို့လည်းဒါပြီးရင် သွားကြရအောင်နော်”
ခွက်ထဲကို ရေခဲတုံးထည့်တာ ဘေးကိုချည်းပဲ ကျနေသည့် မင်းခန့် ကို ကူညီထည့်ပေးရင်း မျိုးမင်းစိုးပြောသည်။
“ အာ ..နေဦးလေ၊ ပိုက်ဆံ ရှင်းမယ် ဆိုလဲ ဒီဟာလေး ကုန်မှရှင်း”
ဆိုဒါ အနည်းငယ်ထည့်ပြီးနောက် ခွက်ကို တချက်ထဲ မော့ချပစ်လိုက်သည်။ မင်းခန့် ကုန် သွားမှ မျိုးမင်းစိုးက စားပွဲထိုးခေါ်ပြီး ဘေလ်တောင်းလိုက်၏။ သူ့ခွက်ကိုလည်း အပြောင်ရှင်းလိုက်သည်။ စားပွဲပေါ်က လက်ကျန်ပုလင်းကို ကြည့်လိုက်တော့ မရှိတော့ပါ။ မျိုးမင်းစိုး သိမ်းလိုက်တာလား၊ စားပွဲထိုးကိုပဲ ပေးလိုက်တာလား ဆိုတာ မင်းခန့် မသိလိုက်ပေမယ့် ဘာမှ ထပ်မရစ်တော့။ ရက်ပေါင်းများစွာ တောင့်တခဲ့ ရသည့် အရက်ကို ဒီလောက်လေး သောက်ခွင့် ရတာကို စိတ်ကျေနပ်ပြီး ပျော်ရွှင်နေမိ၏။
“ ဘေလ် လာရင် ကျွန်မ ပေးမယ်နော်”
“ လုပ်ပြန်ပြီ၊ အိတ်ကို ကိုင်ထားတာဇောက်ထိုးကြီးဗျ၊ ဘယ်လိုလုပ်ဖွင့် လို့ရမလဲ၊ ထားလိုက် ပါ။ ကျွန်တော် ပေးပါမယ်၊ နောက်တခါ မှပေးပေါ့၊ ဟုတ်လား”
“ နောက်တခါ၊ အိုကေ စိန်လိုက်လေ၊ ကိုယ့်ပိုက်ဆံနဲ့ ကိုယ်ဆိုလို့ကတော့ အများကြီး သောက်မှာနော်”
“ ဒါကတော့ ခင်ဗျားသဘောပေါ့၊ အခုတောင် တော်တော် မူးနေပြီ မဟုတ်လား”
“ ပေါက်ကရတွေ၊ ဒီလောက်လေးနဲ့ မူးမလား၊ အာတောင် မစွတ်ဘူး”
မျိုးမင်းစိုး ငွေရှင်းနေစဉ် မင်းခန့် ကြည်မာ့ကို သတိရပြီး လိုက်ကြည့်မိသည်။ အခုန ဝိုင်း နား မှာမရှိတော့၊ ဝိုင်းပြောင်းသွားပြီထင်သည်။ မင်းခန့် အရက်သောက်နေတာကို များ မြင် သွားသေးလားဟု စိုးရိမ်မိသေးသော်လည်း မြင်လိုက်လို့ ကတော့ ကြည်မာ ချက်ချင်းပြေး လာမှာဟု တွေးမိပြီး စိတ်အေးသွားသည်။
“ ကဲ ..သွားကြမယ်”
“ ပြီးပြီလား၊ သွားမယ်လေ”
ထလိုက်ချိန်မှာ ခေါင်းထဲက ရိပ်ကနဲဖြစ်သွားလို့ ရှေ့က စားပွဲကို လက်ထောက်လိုက်ရ သည်။
“ မပန်းအိဖြူ ရရဲ့လား”
“ ရတယ်၊ ရတယ်၊ လာတော့မတွဲနဲ့ သိက္ခာကျတယ်”
မြင်ကွင်းထဲမှာ ကြည်မာ့ကို မြင်လိုက်သလိုလို ရှိတာကြောင့် ကပျာကယာ လက်ကာပြီး တားလိုက်ရသည်။ အသက်ကို ဝအောင်ရှူပြီး စိတ်ကို တင်းကာ လက်လွှတ်ပြီးမတ်မတ် ရပ်လိုက်၏။
“ တွေ့လားရပါတယ်၊ ကျွန်မ ရှေ့က သွားမယ်၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး ကျွန်မ နောက်တည့်တည့်က လိုက်ခဲ့၊ ဘာမှ မမေးနဲ ပြောတဲ့ အတိုင်းလုပ်”
“ ဟုတ်၊ ဟုတ်ကဲ့”
ကြည်မာ ရှိမည်ထင်သည့် နေရာဖက်ကို တာ့တာ လုပ်လက်ပြလိုက်ပြီး မင်းခန့် လှည့် ထွက် ခဲ့သည်။ ယိုင်ချင်ချင် ဖြစ်နေသည့် ခြေလှမ်းတွေကို မနည်းထိန်းလာရ၏။ ဒီနေ့ စီးလာသည့် ဖိနပ်က သိပ်မမြင့်တာကလည်း ကံကောင်းသွား၏။ မျိုးမင်းစိုးကတော့ မင်း ခန့် ပြောထားသည့် အတိုင်းနောက်ကနေကွယ်ပြီး လိုက်လာသည်။
“ မယိုင်ဘူး မဟုတ်လား”
“ မယိုင်ဘူး”
“ ဒါကြောင့် ပြောသားပဲ၊ မမူးပါဘူးလို့”
ကားနားရောက်ချိန်မှာတော့ မင်းခန့် မရတော့ပါ။ ကားခေါင်မိုးပေါ် မှောက်ကျသွားသည်။ ကြည်မာ မြင်ဖွယ်မရှိတော့ဟု စိတ်လျှော့လိုက်တာကြောင့်လည်း ပါမည် ထင်ပါသည်။
“ မပန်းအိဖြူ၊”
“ ရတယ်၊ ရတယ်၊ ကားတံခါးလေးသာဖွင့်ပေး”
“ ဘေးနည်းနည်းဖယ်လေ၊ ခင်ဗျားက တံခါးကို ပိတ်ရပ်ထားတာ”
“ ဟုတ်လား၊ ဒါဆိုလဲ ရတယ်၊ ဖယ်ပေးမယ်၊ ဒါနဲ့ ဆော့ဖ်ပင် ပါသလား”
“ မပါဘူး၊ ဘာလုပ်ဖို့လဲ မပန်းအိဖြူ”
“ ဒီအရက် ကောင်းတဲ့ အကြောင်း ဟိုကားကြီးမှာ ထောက်ခံစာရေးပြီး လက်မှတ်ထိုးပေး ခဲ့ မလို့”
“ နောက်နေ့ မှရေးလည်း ရပါတယ်၊ ဒီနေ့ ကျွန်တော် ဆော့ဖ်ပင် မပါလို့”
“ အိုကေ၊ အိုကေ၊ ဒါဆိုလဲ နောက်မှပေါ့၊ ဖယ်လိုက်မယ်နော်၊ တံခါးဖွင့်”
မင်းခန့် ကားထဲ အဝင်မှာ မျိုးမင်းစိုး နောက်ကနေလက်မောင်းကို ထိန်းပေးသည်။ ထိန်း တာ ကလည်း မထိရဲသလိုလို ရွံ့တွန့်တွန့် နှင့် သေသေချာချာလည်း မဟုတ်။
“ ကိုယ့် သူငယ်ချင်း အချင်းချင်းတွေပဲ၊ လဲမှာစိုးလို့ ကိုင်ပေးတာ ဘာမှ မပြောဘူး၊ ရွံ့ သလို ကြောက်သလို လုပ်မနေနဲ့၊ အဲဒါကြောင့် အခုထိမိန်းမ မရတာ”
ထိုင်ခုံ နောက်မှီကို မှီရင်း မင်းခန့် ပြောလိုက်မိသည်။ ဒီကောင့် ကို မနှိပ်ကွပ်ရတာကြာပြီ ဆိုတော့ အပြစ်တင်ရတာ အရမ်းအာတွေ့ နေသည်။
“ မပန်းအိဖြူ၊ ခြေထောက်၊ ခြေထောက်၊”
“ ခြေထောက် ဘာဖြစ်လဲ၊ လူပဲ ခြေထောက်ပါမှာပေါ့”
“ ဟုတ်တယ်လေ၊ ဒါပေမယ့် ခင်ဗျား ခြေထောက်က အပြင်ရောက်နေတယ်၊ ဘယ်လိုလုပ် တံခါးပိတ်မလဲ”
“ ဒါဆိုလဲ ခြေထောက် အထဲသွင်းလို့ ပြောပေါ့”
လေးလံနေသည့် ခြေထောက်တွေကို အထဲ မသွင်းလိုက်ပြီးနောက် မင်းခန့် မဟန်နိုင်တော့ ဘဲ ဟိုဖက်က မျိုးမင်းစိုး ထိုင်မည့်ဖက်ဆီကို လဲကျသွားသည်။
“ ဟောဗျာ”
သူ့ဖက်က တံခါးဖွင့်ပြီး ဝင်ထိုင်မည် အလုပ်မှာ မင်းခန့် ကိုမြင်သွားသည်။ ဒီတခါတော့ ရဲရဲ တင်းတင်းပင် လက်မောင်းနှင့် ပုခုံး ကို ကိုင်ပြီး ပြန်ထူပေးသည်။
“ ကိုမျိုးမင်းစိုး တော်တော် မူးနေသလား၊ ကားမောင်းနိုင်ရဲ့လား”
“ မူးတော့မူးတယ်၊ ဒါပေမယ့် မောင်းနိုင်ပါတယ်၊ ခင်ဗျား မလိုက်ရဲလို့လား”
“ ဒါဆိုလဲ မောင်းပေါ့၊ ဘာလို့ မလိုက်ရဲရမှာလဲ”
ကားထွက်လာတော့ မျိုးမင်းစိုး က ပြတင်းပေါက်မှန် ကိုချပေးသည်။ လေအေးအေး က မျက်နှာကို တိုးသည့် အရသာကို မျက်စိမှိတ်ခံစားရင်း မင်းခန့် လိုက်လာခဲ့၏။ ကိုယ့်ဟာ နှင့် ကိုယ်ဇိမ်တွေ့ နေလို့ မျိုးမင်းစိုးကို တောင် မရစ်မိတော့ပါ။ ဒီလို အရသာမျိုးကို မင်း ခန့် တောင့်တခဲ့ ရတာကြာလေပြီ။ အိမ်ရှေ့မှာ ကားရပ်လိုက်တော့တောင် စီးရတာခနလေး လို့ ထင်နေ၏။
“ ရောက်ပြီ”
“ ဘယ်ကို ရောက်တာလဲ”
“ ခင်ဗျား အိမ်လေ”
“ ဟုတ်လား၊ မြန်လိုက်တာ၊ ရောက်ပြီဆိုလဲ ဆင်းရတာပေါ့၊ ကျေးဇူးတင်တယ် ကိုမျိုးမင်း စိုးရာ၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး နဲ့ သူငယ်ချင်းတော်ရတာ သိပ်ကောင်းတာပဲ”
“ နေဦး၊ နေဦး၊ ကျွန်တော် တံခါးလာဖွင့်ပေးမယ်”
“ သိုင်းကျူး၊ သိုင်းကျူး”
ကားပေါ်က ဆင်းသည့် အချိန်မှာတော့ မင်းခန့် သိသိသာသာ ယိုင်နေပြီဖြစ်သည်။ ပေါင် ပေါ်က အိတ်ပြုတ်ကျသွားလို့ မျိုးမင်းစိုး ကောက်ကိုင်လိုက်ရသည်။ အပြင်ရောက်တော့ကားစက်ဖုံး ကို ကိုင်ပြီး တရွေ့ရွေ့ ပတ်သွားနေသည့် မင်းခန့် အခြေအနေ ကို မျိုးမင်းစိုး သဘောပေါက်သွားသည် ထင်သည်။ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို နောက်ကနေ တင်းတင်းထိန်းကိုင်ပြီး အိမ်ဝ အထိ လိုက်ပို့ သည်။ လှေခါးထစ်တွေကို တက်သည့် အခါ နောက်က နေ ကျောကို တွန်းတင် ရသည်။တံခါးဝ ရောက်တော့ သံဆန်ကာတွေကို လက်နှင့် ဆုပ်ပြီး
“ သော့ ၊ သော့ ၊ ငါ့သော့ ဘယ်မှာလဲ”
“ အိတ်ထဲမှာ ထင်တယ်၊ အိတ်က ကျွန်တော့်ဆီမှာ”
“ ဒါဆိုလဲ အိတ်ထဲက ယူပြီး တံခါးပါ တခါထဲ ဖွင့်ပေးစမ်းပါ”
“ ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့”
အိတ်ဇစ်ဖွင့် သံ၊ အထဲကို လက်နှိုက်စမ်းနေသံ ကြားရသည်။
“ ကိုမျိုးမင်းစိုး ..မိန်းကလေး တယောက်ရဲ့အိတ်ကို ဖွင့်မကြည့်ဖူးဘူး မဟုတ်လား၊ တခါထဲ ဗဟုသုတ ဖြစ်အောင်ကြည့်သွားလိုက်ပါလား”
“ ကျွန်တော် သော့ ရှာတာပါ၊ မ..မ..မကြည့်ပါဘူး”
“ ခက်နေပါပြီ၊ အပြစ်တင်နေတာမဟုတ်ဘူး၊ ဗဟုသုတ ရအောင်ကြည့်သွားလို့ ပြောနေ တာ၊ ဒါပေမယ့် ဒီအိတ် ကတော့ ထမင်းဗူးနဲ့ ပိုက်ဆံ အိတ်ပဲ ပါတယ်၊ ဟဲ ..ဟဲ”
ပြောချင်ရာပြောနေသည့် မင်းခန့် ကို မျိုးမင်းစိုး လစ်လျူရှု လိုက်ပြီး သော့ကို ရအောင် စမ်း ကာ တံခါးဖွင့် ပေးသည်။
“ ပြီးရင် သော့ကိုအိတ်ထဲပြန်ထည့်လိုက်၊သော့ထည့်ပြီးရင် အိတ်ပေး၊ အရမ်းအိပ်ချင် နေပြီ”
အိတ်ကို ပြန်ယူပြီး အထဲ အဝင်မှာ မင်းခန့် လဲကျသွားပြန်သည်။ မျိုးမင်းစိုး ဖမ်းဆွဲ လိုက် နိုင်လို့သာ ဖိနပ်စင်ပေါ် ပြုတ်မကျခြင်း ဖြစ်သည်။
“ မထူးတော့ပါဘူး၊ အထဲသာ တွဲပို့ပေးပါတော့”
မျိုးမင်းစိုး အထဲအထိ တွဲပို့ ရတော့သည်။
“ ဟုတ်ပြီ၊ အဲဒီလိုက်ကာ က အိပ်ခန်း၊ အထဲက ဘယ်ဖက် အလည်နားမှာ မီးခလုပ်ရှိတယ်၊ စမ်းပြီး ဖွင့်လိုက်”
မီးရောင် လင်းသွားသည်နှင့် မင်းခန့် ဂမူးရှုးထိုး အိပ်ရာဆီ သွားမိသည်။ မလဲအောင်ထိန်း ပေးနေရသည့် မျိုးမင်းစိုးလည်း အတူပါလာ၏။ အိပ်ယာနား ရောက်သည်နှင့် လက်ထဲကအိတ်ကို ပစ်ချပြီး အိပ်ရာပေါ် အတင်းလှဲချလိုက်မိသည်။ ခေါင်းအုံး နှင့် ထိလိုက်တာနှင့် တ လောက လုံးချာချာလည်နေသလိုပင်။ အိပ်ယာပေါ်ကနေ မော့ကြည့်လိုက်တော့ မျိုးမင်းစိုး ကိုပင် ကောင်းကောင်း မမြင်ရတော့။ ဘေးမှာရပ်နေသည့် လူရိပ် တခုလိုလိုသာ ဖြစ်၏။
“ ကိုမျိုးမင်းစိုး၊ ဒီနေ့ ကံထူးတယ်၊ မိန်းကလေးတွေ အိပ်ခန်းထဲလည်း ရောက်ဖူးသွားပြီ၊ ဟား ..ဟား၊ ရှုပ်ပွနေတာပဲလို့ တော့ မပြောနဲ့နော်၊ တပတ်တခါမှ ရှင်းတာ”
“ မပြောပါဘူး၊ မပြောပါဘူး၊ အိပ်ပျော်အောင်သာ အိပ်လိုက် ဟုတ်လား၊ ကျွန်တော်သွား တော့မယ်”
“ အိုကေ၊ ဂွတ်နိုတ်၊ ဂွတ်နိုတ်၊”
မျိုးမင်းစိုး ထွက်သွားပြီးနောက် တစောင်းလှဲနေရာမှ ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့ တံခါးကို ပိတ်သံသဲ့သဲ့ ကြားပြီးနောက် ကားစက်နှိုးသံ ထွက်လာသည်။ ထို့နောက် ကားသံက တဖြေးဖြေး ဝေးသွား၏။ မျိုးမင်းစိုးတော့ တော်တော်လန့် သွားပြီထင်သည်။ မီးထ ပိတ် ချင်ပေ မယ့် မထနိုင်တော့။ ခြေနှင့် လက်က လှုပ် နိုင်သေးပေမယ့် ခေါင်းကို မထူ နိုင်တော့ ပြီ။ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ရင် မီးရောင် မရောက် သည့် မှောင်မှောင်မဲမဲ အမိုး ကြီး က လည် နေလို့ ပိုမူးသည်။ မျက်လုံးကို ချက်ချင်းပြန်မှိတ်လိုက်၏။ တဖြည်းဖြည်း နှင့် အမူးရှိန်က တ ရိပ်ရိပ် တက်လာပေမယ့် မင်းခန့် ကျေနပ်နေသည်။ ဒီလို အရသာမျိုး မင်း ခန့် မခံစား ရတာ ကြာပြီဆိုတော့ မူးတာကိုပဲ တစိမ့်စိမ့် နှင့် အရသာယူနေမိ၏။
တရိပ်ရိပ် တမူးမူး ဖီလင်ကို သဘောကျပေမယ့် နည်းနည်း အိုက်လာသည်ဟု ထင်လိုက် လို့ အကျ ႌကို ရင်ဘတ်ကနေ ကိုင်ခွဲလိုက်ရာ နှိပ်ကြယ်သီးတွေ တဖျောက်ဖျောက် ပွင့်ထွက်ကုန်ပြီး လူလည်းနေရ ထိုင်ရသက်သာသွားသည်။ ဘရာစီယာကို ချွတ်ချင်သေးသော် လည်း ချိတ်ဖြုတ်ဖို့ ကျောကုန်းအောက်ကို လက်နှိုက်လို့ မရတာနှင့် လက်လျှော့လိုက်ရ သည်။
“ ဒီလောက်ဆိုရင်တောင် နေသာပါပြီလေ”
အပေါ်ပိုင်း ကနေရသက်သာသွား ပေမယ့် အောက်မှာ ဝတ်ထားသည့် ထမိန်စကပ်က ခါးမှာ အရမ်းတင်းနေသည်ဟု ခံစားရ သည်။ ခြေထောက်တွေ လှုပ်ရှားရတာလည်း မလွတ်လပ်။ဒါကို ဖြုတ်ပစ်ဖို့ ခါးက ချိတ်နှင့် ဇစ်ကို မ နည်းလိုက်စမ်းရ၏။ ဇစ်ကိုဖြုတ်ကာ ထမိန် စကပ်ကို အောက်ကို တွန်းချတော့ တော်တော် နှင့် မရွေ့၊ တင်ပါးကို မတာလည်း မလို့မရ။ တို့လို့တန်းလန်း ကြီးဖြစ်နေသည်။ ထိုအချိန်မှာ အခန်းထဲကို လူတ ယောက်ဝင် လာတာ မင်းခန့် သိလိုက်သည်။
“ ဘယ်သူလဲ ကြည်မာလား”
မျက်လုံးကို အားတင်းဖွင့်ကြည့်ပေမယ့် ဘာကိုမှ သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရ။ လူလိုလို အရိပ်တခုပဲ တွေ့သည်။ ဒီအချိန် ပြန်လာမှတော့ ကြည်မာပဲ ဖြစ်ရမည်။
“ ကြည်မာ၊ လုပ်စမ်းပါဦးဟာ၊ ဒီမှာ ချွတ်လို့ မရဘူး၊ ချွတ်ပေးစမ်းပါ၊ ငါ ဖင်မကြွနိုင်လို့”
ကြည်မာ တော်တော်နှင့် မလှုပ်၊ မင်းခန့် ကိုယ့်ဖာသာ လုပ်တာလဲ မအောင်မြင်။
“ လုပ်ပါကြည်မာရာ၊ ဒါကြီးနဲ့ ငါနေရခက်လို့ပါ”
ဒီတခါ တော့ကြည်မာ မင်းခန့် စကားနားထောင်သည်။ ခြေရင်းဖက်ကနေ ကူဆွဲပေးလိုက် လို့ ဝေါကနဲ ကျွတ်ပါသွား၏။ လွတ်လပ်သွားသော ပေါင်တံတွေကို ဘယ်ညာလှုပ်ရမ်း ပြ လိုက်ရင်း
“ ကျေးဇူးပဲ၊ အခုမှ လွတ်လပ်သွားတော့တယ်၊ ငါအခု အရမ်းမူးနေတယ် သိလား၊ နင့် ကို တောင် မမြင်ရဘူး၊ သောက်ချင်လို့ သောက်တာ မဟုတ်ပါဘူးဟာ၊ နင်တို့ ကုမ္ပဏီက ရောင်းတဲ့ အရက် ကောင်းမကောင်း စမ်းကြည့်တာပါ။ ကောင်းတယ်သိလား၊ ဟီး ..ဟီး”
ပြောချင်ရာပြောနေမိချိန်မှာ ပင်တီကိုပါ လာဆွဲတာ ခံလိုက်ရသည်။ ခါးစည်း သားရေကြိုး ကိုလက်နှင့်ဆွဲထားရင်း
“ ဟေ့ အဲဒါမပါဘူးလေ၊ ရှက်ရှက်တွေ ဖြစ်ကုန်မယ်”
မင်းခန့် တားပေမယ့် အတင်းဆွဲချွတ်တာခံလိုက်ရသည်။ အောက်ပိုင်း တခုလုံးအေးက နဲ ဖြစ်သွားသည့် အချိန်မှာ ပိုပြီး လွတ်လပ်သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။ ကြည်မာ ဘာတွေလုပ်နေသလဲ မသိတော့ပါ။ သူချွတ်တိုင်း ကိုယ်ကလိုက်ကြည့်တာ များနေတော့ ဒီတခါ သူ ကြည့်ချင်ရာ ကြည့်ပါစေဟု သဘောထားလိုက်သည်။ ရှက်စရာလို့လည်း သဘောမထား တော့ပါ။ ကြည်မာက လည်းမင်းခန့် မူးနေ မှန်း သိလို့ အညိုးနှင့် လက်စားချေနေတာပဲ ဖြစ်မည်။
“ အေးလေ ကောင်းတာပါပဲ၊ ပိုလွတ်လပ်တာပေါ့၊ ပြီးရင်တော့ စောင်အုပ်ပေး ...”
စကားဆက်ပြောလို့ မရ၊ မင်းခန့် ပါးစပ်ကို ပိတ်တာခံလိုက်ရသည်။ ရုတ်တရက် အသက် ရှူရပ်သွား သလိုပင်။ အသက်ရှူမဝလို့ မော နေရင်း နှုတ်ခမ်းတွေ ထူပူတက်လာသည်။
ကြည်မာ ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ မင်းခန့် နား မလည်တော့။ မူးတာကလည်း ပိုတက် လာသည့် အခါ ကြည်မာလုပ်ချင်ရာ လုပ်စေတော့ ဟု စိတ်ကို လျှော့ချပေးလိုက်သည်။လက်နှင့် စမ်းကြည့်ပေမယ့် လက်က လည်းတခုခု နှင့် ပိမိနေ သလို ပင့်တင်လို့ မရ ဖြစ် နေသည်။နှုတ်ခမ်းတွေ ဆီက အပူဓါတ်က ရင်ထဲက အရက်ကြောင့်ပူသည့် အပူနှင့် ရောနှောသွား သည့် အခါမင်းခန့် မိန်းမောသလို ဖြစ်သွားသည်။ မင်းခန့် တကိုယ်လုံးက လေထဲမှာလွင့်ပျံနေသည်။ ထိုသို့ ပျံသန်းရင်လည်း တစုံတခုကို လိုက်ရှာနေမိသလိုပင်။ ဒါပေမယ့်တခါ မှ မခံစားဖူးသည့် လွင့်မျောသည့်ခံစားချက် ကို မင်းခန့် ရင်ထဲနေသဘောကျနေမိပါသည်။
တ ချက်တချက်တွင် အိပ်ပျော်သလိုလို အသိစိတ်က ကင်းလွတ်သွားသည်။ နှုတ်ခမ်းဆီက ပူ လောင်တင်းကျပ် မှုတွေ ဘယ်လိုပျောက်ဆုံးသွားမှန်း တောင်မသိလိုက်ပါ။ရင်ဘတ်နှင့် ဝမ်းဗိုက်ပိုင်း က ယားကျိကျိ ခံစားမှု တမျိုးကိုရသည်။ ဆီးခုံ တဝိုက်မှာလည်း ဒီအတိုင်းပင် ကလိကလိ နှင့်ယားနေသည်။ အမွှေးဖွားဖွား သားမွေးထည်တခု ဖြင့် အစုန်အဆန် ပွတ်သပ်နေသလိုပင်။
“ ယားတယ်၊ ယားတယ် ဘာတွေလဲမသိဘူး”
မင်းခန့် အသံက ဗလုံးဗထွေးနှင့် ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပြန်ကြားရတာတောင်မှ ဘာတွေပြော နေ မှန်း မသိပါ။ ဒါပေမယ့် ယားကျိကျိ ခံစားမှု ပျောက်သွားပြီး ခြေထောက်တွေကို တစုံတ ယောက်က ဆွဲမြှောက်လိုက်သလို မြောက်တက်သွားသည်။
“ ဘာတုန်း၊ ဘာတွေလဲဟာ၊ မူးပါတယ် ဆိုနေမှ”
ထိုအခိုက်မှာ မင်းခန့် ကိုယ်က အကြောတွေတင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ရင်ထဲမှာ ဆို့ဆို့ နင့် နင့်ကြီး နှင့် ဘယ်လိုမှန်းမသိပါ။ ထိုနောက် ပူကနဲ ကျင်ကနဲ ခံစားမှု တခုက မင်းခန့်ကိုယ်ထဲမှာ အခါခါ ဖြတ်စီးနေ၏။ တခါတရံလည်း အမြင်ကနေ ပြုတ်ကျသည့် ပမာ ဟာက နဲ၊ ဟာကနဲ ရင်ထဲမှာ ဖြစ်သွားသည်။ တခါတရံကျတော့လည်း လေထဲကို မြောက်တက် သွား သလိုပင်။တဖြည်း ဖြည်း နှင့် မိမိ လှေတစီး ပေါ် မှာရောက်နေ တာကို မင်းခန့် သိ လာ သည်။ လှိုင်းပုတ်လိုက် လျှင် လှေကသိမ့်ကနဲ လူးသွားပြီး မင်းခန့် လည်း အပေါ်ကို မြောက် တက်သွားသလိုပင်။ ပြန်ကျလာတော့လည်း ငြိမ့်ကနဲ ကျသွား သည့် အရသာက တ မျိုးဖြစ်၏။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို လှေပေါ်မှာ လှဲအိပ်ပြီး အ ဆုံးမရှိ ပင်လယ်ပြင် ကျယ်ထဲ ကို ဖြတ်သန်းနေသူ တယောက်လို ခံစားရသည်။
ပင်လယ်ပြင်ထဲမှာ လှိုင်းလုံးတွေ မျိုးစုံတွေ့ရသည်။ ငြိမ့်ငြိမ့် သာသာ လှိုင်းလုံးတွေ ကြုံ သ လို ကြမ်းတမ်းခက်ထန်သည့် လှိုင်းတွေ နှင့်လည်းတိုး၏။ လှိုင်းကြမ်းသည့် အချိန်တွေဆို ရင် မင်းခန့်နားထဲမှာ လှေနံရံကို လှိုင်းဝင်တိုးသည့် အသံတွေဆူညံလို့ နေ၏။ လှိုင်း ကြီး သည့်အခါ လှေကို မြန်မြန်ရပ်တန့်သွားစေချင်သော်လည်း ညင်သာသောလှိုင်းတို့ ကို စီး မိသည့် အချိန်မှာတော့ လှေကို ကမ်းမကပ်စေချင်ပြန်။ ဆန္ဒ နှစ်ခုကြားမှာ တလှည့်စီ သွား လာရင်း မင်းခန့် မူးလာသည်။ လှိုင်းမူးတာက အရက်မူးတာနှင့် မတူပါ။ ပိုပြီးခံရခက်သည်။ အမူးယစ်ရဆုံး အခြေအနေ ကိုကျော်ဖြတ် သွားချိန်မှာတော့ မင်းခန့် စိတ်တွေ က လှေပေါ် မှာ နေရသည်နှင့် မတူ ဘဲ မီးခိုးတန်းပေါ်မှာ မျောပါနေရသလိုပင်။
ထိုသို့ မီးခိုးငွေ့လို မျောလွင့်ရင်း နားထဲမှာ ရေစပ်စပ်တွင် နင်းလျှောက်လာသလို တစွပ် စွပ် ခြေသံတွေကြားရသည်။ ကမ်းစပ်နှင့် နီးလာပြီထင်သည်။ ကမ်းနီးတော့ လှေကပိုခါသည်။မင်းခန့် တကိုယ်လုံးသွက်သွက် ရမ်းနေ၏။လှုပ်ခါ လွန်းလို့ စောစောက ရထားသည့် ယစ် မူးဖွယ်ခံစားမှု လေးတောင် ကွယ်ပျောက် သွားတော့ မယောင်ယောင် ဖြစ်ပြီးမှ လုံးဝ ငြိမ်သက်သွားသည်။ မင်းခန့် တကိုယ်လုံး လည်း လွတ်လပ်ပေါ့ပါးသွား၏။ ဒီတော့မှ မင်းခန့် လည်းတငြိမ့်ငြိမ့် တလွင့်လွင့်ခံစားမှု ထဲ ကို ကျေနပ်စွာ တိုးဝင်သွားခွင့်ရသွားသည်။
ဘယ်လိုဘယ်ဝါ ဟု အမျိုးအမည် မသတ်မှတ် တတ်သောခံစားမှု တွင် မင်းခန့် ဘယ် လောက် ကြာအောင် မျောပါသွားသည် မသိပါ။ နှုတ်ခမ်းတွေ ပြန်ပြီးထူပူလာ ခြင်းနှင့် အတူယားကျိကျိ ခံစားမှု ကိုပြန်ရလာသည်။ ဒီအချိန်မှာတော့ မင်းခန့် တစုံတရာ မပြော နိုင်တော့သလို ပြောလည်း မပြောချင်တော့ပါ။ ဘာမှန်းမသိသည့် ရူးကြောင်ကြောင် ကိစ္စ တွေ ကြည်မာ ဘာကြောင့်လုပ်နေသလဲ ဟုတွေးဖို့ ပင်မေ့လျော့နေမိသည်။ အားလုံးကို အရှုံးပေးပြီး ဖြစ်လာသမျှတွင် မျောပါသွား၏။
မင်းခန့်၏ ကိုယ်ခန္ဓာက ပြန်လည်လှုပ်ခါ လာ တော့မှ လှေပြန်ထွက်လာသည်ကို သတိ ထားမိသည်။ ပူလိုက်အေးလိုက် ခံစားမှု နှင့် အတူ ရင်ထဲမှာ တလှပ်လှပ်ပြန်ဖြစ်လာသည်။ခနကြာရင် လှိုင်းထန်သည့် ပင်လယ်ပြင် ကို ဖြတ် ရ ဦးမည် ဆိုတာမင်းခန့် သိနေသည်။ ဒီအိပ်မက်က မနိုးမချင်း ဒီပင်လယ်ထဲမှာပဲ ရှိချင် ရှိ နေနိုင်သည်။ ရင်ထဲမှာလည်း ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိ။ ဘာမှန်း မသိသည့် ခံစားမှုတွေ နှင့် ဆူဝေနေသည်။ ရင်ထဲမှာ ပေါ်လာ သည့် ခံရခက်သည့်ဝေဒနာကြောင့် မင်းခန့် ကြိုးစား အား တင်းကာ မေးလိုက်မိ၏။
လှေပေါ်မှာ ကြည်မာ လည်းအတူတူ ရှိနေမှာပဲဟု မျှော်လင့် ပြီးမေးလိုက်မိခြင်း ဖြစ်ပါ သည်။ မင်းခန့်က မူးနေပေမယ့် ကြည်မာကတော့ အခြေအနေ ကို သိနိုင်မည် ထင်မိ၏။
“ မရောက်သေးဘူးလား၊ အဲဒီ လှိုင်းတွေက အရမ်းမူးတယ်”
.................................................................................................................
အိပ်ရာက နိုးလာသည့် အချိန်တွင် မင်းခန့် ခေါင်းထဲက တစစ်စစ် နှင့်ကိုက်နေပြီး ရင်ထဲ မှာတလှပ်လှပ် နှင့် ကတုန်ကရီ ဖြစ်နေသည်။ အမူး မပြေချင်သေးလို့ဟု စိတ်ကထင် နေ မိ၏။ အရက် ကလေး သုံးလေးခွက်လောက် နှင့် ဒီလောက်တောင် မူးသွားရသည်ကို မ ကျေမနပ် လည်း ဖြစ် နေရသည်။ အရင်ကဆို ဒီလောက်နှင့် အာတောင်စွတ်သည် မ ဟုတ်။ အပျင်းပြေ သောက် သလောက်သာ ဖြစ်သည်။
အလုပ်သွားရမည်ဟု အသိဖြုန်းကနဲ ဝင်လာပြီးနောက် မျက်လုံးကို အားယူဖွင့်ရင်း အိပ် ယာမှ လူး လဲ ထလိုက်သည်တွင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်မြင်လိုက်ပြီးနောက် ထိတ်လန့်တုန် လှုပ်သွားရသည်။ မင်းခန့် ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်အစားတမျှင်တစပင် မရှိကိုယ်လုံးတီး ဖြစ် နေသည်။ ဘာ ကြောင့် လဲ ဟုရင်ထဲမှာဝုန်းကနဲ မြည်ဟိန်းသွားပြီးနောက် ဘေးဘီကို အ ကြည့်လိုက် တွင် အိပ်ယာဘေးမှ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ကွေးကွေးလေး အိပ်ပျော် နေသော မျိုးမင်းစိုး ကို တွေ့ လိုက်ရသည်။ မျိုးမင်းစိုး ကိုယ်ပေါ်မှာလည်း အဝတ်အစားမရှိပါ။
မျိုးမင်းစိုး ရင်ဘတ် နှင့် ဝမ်းဗိုက်ပေါ်က ထူထပ်သည့် အမွှေးတွေကို မြင်လိုက်သည့် အချိန် မှာပင်ညတုန်းက အိပ်မက်ထဲမှာ ယားကျိကျိ နှင့် ဖြစ်ရသည်ကို ချက်ချင်းပြန် အမှတ်ရ သည်။ မျိုးမင်းစိုး ကတော့ ပေါင်ကြားထဲမှာ လက်ကလေး နှစ်ဖက်ညှပ်ပြီး မင်းခန့် ခေါင်းမီး တောက် မတတ်ဖြစ်နေရသည်ကို မသိသလို နှစ်ချိုက်စွာ အိပ်မောကျနေသည်။
ညတုန်းက အိပ်မက် အကြောင်းကို မင်းခန့်သိလိုက်ပါသည်။ တငြိမ့်ငြိမ့် နှင့် လှုပ်ခါကာ စီး ခဲ့ရသည့် လှိုင်းသည် ဘာလှိုင်းလဲ ဆိုတာ အထူးတလည်စဉ်းစား ရန်မလိုတော့ပါ။ကား ယား ကြီး ဖြစ်နေသည့် ပေါင်တံ နှစ်ဖက်ကို ဆွဲစုလိုက်စဉ် တင်ပါးအောက်က မွေ့ယာ မှာ စိုစွတ်နေသည့် အကွက်ကြီးတကွက်ကို မြင်လိုက်ရသည်။
“ သွားပါပြီ”
မချိတင်ကဲ နှင့် ဆို့ နင့်စွာ ကျိတ်ပြီး ညည်းညူ လိုက်မိပါသည်။ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်သင့်သည့် အရာတခု ဖြစ်သွားခဲ့လေပြီ။ မင်းခန့် လို လူအတွက် ဒီထက်ရှက်စရာကောင်းသောအဖြစ် ဆိုတာ မရှိတော့ပါ။ ဖြစ်သွားတာတွေက ယုံနိုင်စရာတောင် မရှိ။ ဒါပေမယ့် တကယ်ဖြစ် ခဲ့ ပြီဆိုတာ မင်းခန့် သိနေသည်။ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တော့ ဒူးတွေတုန်နေ၏။
မျိုးမင်းစိုး မနိုးအောင် အခန်းထဲကနေ ခြေဖွနင်းပြီး ထွက်လာခဲ့၏။ ခုချိန်မှာ မျိုးမင်းစိုး နှင့် ဘယ်လိုမှ ရင်မဆိုင်ချင်ပါ။ ရှက်စိတ်တွေက မင်းခန့် တကိုယ်လုံး ပြည့် နှက်လို့ နေသည်။ အခန်းပြင်ကို ကိုယ်လုံးတီး နှင့်ရောက်လာ တာကိုတောင် သတိမမူ မိ ပါ။ နောက်ဖေးခန်း ဆီကို ခြေဖွနင်းလာပြီးနောက် ပူလောင်သော ရင်ကိုငြိမ်းသတ်ရန် ရေ တခွက် ကမန်းက တန်း သောက်ချလိုက်ရသည်။ ရေသောက်လိုက်ပေမယ့် ရင်က အေးမ သွားဘဲ အရက်မူး သလို ပြန်မူးလာသောကြောင့် ထိုင်ချလိုက်ရသည်။
ဘာဆက်လုပ်ရမည်ကို မင်းခန့် မသိတော့ပါ။ ကံကြမ္မာစေစားတာက ရက်စက်လွန်းသည်။ မျိုးမင်းစိုး နှင့် ဒီလို အခြေအနေကို ရောက်စေခြင်းက ပိုပြီးနှိပ်စက်ရာ ရောက်သည်။ထူပူ နေသည့် ခေါင်းကို အတတ်နိုင်ဆုံး တည်ငြိမ်အောင် ထိန်းချုပ်ဖို့ ကိုတော့ မင်းခန့် သတိရ ပါသည်။ ခေါင်းအေးအေး ထားနိုင်မှ ဘာလုပ်ရမည် ဆိုတာမင်းခန့် ဆုံးဖြတ်နိုင်မည် ဖြစ် သည်။
“ ခေါင်းပေါ်ကို ရေလောင်းချရမယ်”
နောက်ဖေးခန်းက တန်းမှာလှမ်းထားသည့် ထမိန်တထည် ဆွဲဝတ်လိုက်ပြီး တံခါးကို အ သာ လေး ကျိတ်ဖွင့်ကာ ဆင်းခဲ့၏။ ရေစည်တွေ နားရောက်သည် နှင့် ခေါင်းပေါ်ကနေရေတခွက် ပြီးတခွက် အဆက်မပြတ်လောင်းချမိသည်။ ရေချိုးသလို မဟုတ်ပေမယ့် လောင်း တာ များ လွန်းလို့ ဆံပင်တွေသာမက တကိုယ်လုံးစို ရွှဲကုန်သည်။ တိုင်ကီထဲက ရေကုန် သ လောက် ရှိတော့မှ ရပ်လိုက်သည်။ နောက်တိုင်ကီ တွေမှာလည်း ရေတွေ ရှိနေသေး ပေမယ့် မ လောင်း နိုင်တော့။ ရေတွေ အများကြီး ကိုယ်ပေါ်လောင်းထားသော်လည်း မ လန်းဆန်းဘဲ မင်းခန့် အရမ်း မော နေသည်။ ဆက်လောင်းဖို့ ခွန်အား မရှိတော့ပါ။
ဒရီးဒယိုင်နှင့် အိမ်ပေါ်ပြန်တက်လာခဲ့ ပေမယ့် အခန်းထဲကို မဝင်ရဲတာကြောင့် နောက် မှာ တွေ့သည့်အဝတ်တွေ နှင့်ပဲ ရေတွေကို သုတ်ပစ်ရသည်။ ထမိန် တထည် ထပ် လဲရသည်။ ရေသုတ်ရင်း ရသည့် စိတ်ကူးက အိမ်ထဲကနေ မျိုးမင်းစိုး မနိုးခင် တနေရာရာကို အမြန် ထွက် သွားဖို့ ပဲဖြစ်သည်။ အဝတ်အစားလဲဖို့ အခန်းထဲကို ဝင်လို့ မဖြစ်သည့်အတွက် တန်း မှာလှမ်းထားသည့် လျှော်ပြီးသား အင်္ကျီတထည်နှင့် ဂျင်းဘောင်းဘီ တထည်ကို ဖြုတ်ယူ ပြီးဝတ်ဖို့ ပြင်မိ သည်။ အင်္ကျီကို ကောက်စွပ်ပြီးမှ သက်ပြင်းချရ၏။
“ ရှုပ်လိုက်တာ”
အင်္ကျီပြန်ချွတ်ကာ လှမ်းထားသည့် ဘရာစီယာတွေထဲက တထည်နှင့် တွေ့သည့် ပင်တီ တထည် ယူဝတ်ရင်း ပန်းအိဖြူ၏ ကိုယ်ခန္ဓာကို စက်ဆုပ်စွာကြည့်မိသည်။ ဒီကိုယ်ထဲကို ရောက်ခဲ့ရသည့် အတွက် မင်းခန့် ဘဝမှာ တခါမှ မရှက်ဖူးသည့် ရှက်ခြင်း နှင့် ကြေကွဲ ဝမ်း နည်းခြင်းကို ခံစားနေရပြီ ဖြစ်သည်။
အဝတ်ဝတ် ပြီးတော့ အိမ်ရှေ့ဖက်ကို ခြေဖော့နင်းကာ ထွက်လာရင်း ချောင်းကြည့်လိုက် တော့ မျိုးမင်းစိုး က အခုနနေရာမှာ အိပ်ပျော်နေဆဲ ရှိသေးသည်။ အိမ်တံခါးကတော့ စေ့ ထား၏။ အသံမမြည်အောင် အသာလေးဖွင့်ကာ အပြင်ထွက်ပြီးသည်နှင့် သူ့ အတိုင်းပြန် စေ့ ထားခဲ့၏။ မျိုးမင်းစိုး နိုးလာလို့ ပြန်ချင်ရင် တံခါးကို ဒီတိုင်းထားခဲ့ လည်း မင်းခန့် ဂရု စိုက် မနေနိုင်တော့ပါ။
လမ်းပေါ်ရောက်လာတော့ ပဲပြုတ်သည် ပြန်ချိန်လောက်ပဲ ရှိသေးတာ တွေ့ ရသည်။ အိမ် ရှေ့မှာ မျိုးမင်းစိုး ကားကို မတွေ့ရပါ။ မုန့်တီဆိုင်နား ရောက်မှ လမ်းဘေးမှာ ရပ်ထားသည့် ကားကို တွေ့ရသည်။ ဒါဆို မျိုးမင်းစိုး ပြန်ထွက်သွားသေးသည် ဆိုသည့် သဘော ဖြစ် သည်။ ညတုန်းက ကားပြန်မောင်း ထွက်သွားသံကြားရသလိုလို တော့ရှိသည်။
ဘာကြောင့် ကားကို ဒီမှာ ရပ်ပြီးပြန်လာသည် ဆိုတာကတော့ မင်းခန့် မတွေး တတ် ပါ။ တွေးချင် စိတ် လဲ မရှိတော့။ သူဘာကြောင့်ပဲ ပြန်လာပြန်လာ မင်းခန့် ကို ဒုက္ခ ဖြစ်စေခဲ့သည် မဟုတ်ပါ လား။
ကားမှတ်တိုင်နား ရောက်သည် အထိ ဘယ်ကိုသွားရမည် ဆိုတာ မင်းခန့် ဆုံးဖြတ်လို့ မရ နိုင်သေး။ ဆိုင်ကိုတော့ ဘယ်လိုမှ ပြန်သွားလို့ မဖြစ်ပါ။ မင်းခန့် ကို အိမ်ထဲမှာမတွေ့တော့ လျှင် မျိုးမင်းစိုး အရင်ဆုံးလိုက်လာမည့် နေရာဖြစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုးကို မတွေ့ချင်ပါ။ အခု လည်း မတွေ့ချင်။ နောက်လဲ မတွေ့ချင်တော့။ တခြားနေရာ ဆိုလည်းမင်းခန့်မှာ စဉ်းသာ စဉ်းစားနေရပေမယ့် သွားစရာ မရှိပါ။ နောက်ဆုံးတော့ ခြေဦးတည့်ရာ ဟုဆုံးဖြတ်ကာ မှတ် တိုင်ရောက်လာသည့် ကားတစီးပေါ်ကို တက်လိုက်၏။မနက်စောသေးတော့ လူချောင် သည်။ ထိုင်စရာ နေရာရ၏။
“ ညီမလေး ကားခ”
“ ဟင်”
“ ကားခလေ”
စပယ်ယာကို ကြောင်တောင်တောင်ကြည့်နေမိပြီးတော့မှ ကိုယ့်လက် ကိုယ်ပြန်ကြည့် မိ သည်။ လက်ထဲမှာ ဘာမှမရှိပါ။ ထူပူပြီး ပိုက်ဆံအိတ် မယူခဲ့မိ။ ယူလို့လည်း မဖြစ်ပါ။
ပိုက် ဆံအိတ်က မျိုးမင်းစိုး အိပ်နေသည့် အခန်းထဲမှာ ရှိသည်။ ဒီကိစ္စ ကို မေ့လည်း မေ့နေ ခဲ့ သည်။ အိမ်ထဲကနေ မြန်မြန် ထွက်သွားဖို့ပဲ စိတ်လောနေခဲ့၏။
“ ဟို ..ဟို ..ပိုက်ဆံ အိတ်မေ့လာတယ်၊ ရှေ့မှတ်တိုင်မှာပဲဆင်းနေခဲ့ မယ်နော်”
“ အောင်မယ်လေး စောစောစီးစီး လပ်ကီးပဲ။ မပါလည်း စီးသွားပါဗျာ”
လက်ထဲမှာ လည်းဘာမှ မပါသည့်အတွက် စပယ်ယာကလည်း ထပ်မပြောတော့ဘဲ လှည့် ထွက်သွားသည်။ မင်းခန့် လည်း သက်ပြင်းခိုးချမိ၏။ ကားပေါ်မှာ လူနည်းနည်းများ လာ ရင်တော့ ရောက်သည့် မှတ်တိုင်မှာပဲ ဆင်းလိုက်မည်။ အိမ်နှင့် အလှမ်းဝေးသည့်နေ ရာကို မြန်မြန်ရောက်ဖို့က လိုရင်းဖြစ်၏။
“ တော်တော် ဟုတ်တဲ့ စပယ်ယာတွေ၊”
“ ဘာဖြစ်လို့ တုန်း”
“ ကျွန်တော် တို့သာဆိုရင် မယုံသင်္ကာ နဲ့ အော်ငေါက်ပြီး ကားပေါ်က ဆွဲချမှာ၊ ကောင်မ လေး တွေကျတော့ တွေ့တယ် မဟုတ်လား”
“ ဒါတော့ သန်ရာ သန်ရာ ပေါ့ကွာ”
နောက်ခုံကနေ ကြားလိုက်ရသည့် တီးတိုးသံတွေကြောင့် မင်းခန့် ထရပ်လိုက်ပြီး အပေါက် ၀ ဆီသွားမိသည်။ ခြေနင်းခုံက စပယ်ယာက မော့ကြည့်ပြီး
“ ဆင်းတော့မလို့လား၊ အားမနာပါနဲ့၊ ငါ့ညီမ အရေးတကြီး နဲ့ ကမန်းကတန်း ထွက်လာရ တယ် ဆိုတာ မြင်တာနဲ့ သိပါတယ်”
“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ရှေ့မှတ်တိုင်မှာပဲ ဆင်းတော့မယ်”
“ ဟုတ်ပါပြီ၊ ဟုတ်ပါပြီ၊ စပယ်ယာက မောင်းချတာ မဟုတ်ဘူးနော်”
“ နောက်ထပ် တဆင့် ထပ်စီးရဦးမှာ ဆိုတော့ ပိုက်ဆံပြန်မယူလို့ မရလို့ပါ”
“ အေးလေကွာ၊ နောက်တခါတွေ့တဲ့ စပယ်ယာက မင်းလို သဘောမကောင်းရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ၊ ညည်း အများကြီးပြန် မလျှောက်ရအောင် ဒီနားခနရပ်ပေးမယ် မြန်မြန်ဆင်း”
မင်းခန့် တို့ ပြောနေသံ ကိုကြားရသည့် ဒရိုင်ဘာက လှမ်းပြောပြီး အရှိန်လျှော့ကာ လမ်း ဘေးမှာ ချရပ်ပေးလိုက်သည်။ အိမ်နှင့် ဝေးအောင် မြန်မြန်သွားချင်ပါသည်ဆိုမှ စေ တနာ ကောင်းသည့် ကားသမား တွေနှင့် လာတိုးသည့် အတွက် ခနလေး နှင့် ကားပေါ် က ဆင်း ခဲ့ ရသည်။ ဆင်းချင်ပါသည်ပြောထားပြီးမှ မဆင်းလို့လည်း မရတော့ ရပ်ပေးသည့် နေရာ မှာဆင်းလိုက်ရ၏။
ကားထွက်သွားပြီးနောက် လမ်းဖြတ်ကူးကာ ကားသွားသည့် ဖက်ကိုပဲ ခပ်သွက်သွက် လျှောက်ခဲ့၏။ ဒါမှလည်း အိမ်နှင့် ဝေးရာဆီကို ရောက်မည်။သွားနေရင်း နှင့် စိတ်ကူးရ တာကြောင့် လမ်းချိုးတခုထဲ သို့ ဖြတ်ဝင်လိုက် သည်။ မျိုးမင်းစိုး ထွက်လာရင် လမ်းမ အ တိုင်းကားမောင်းပြီးလာပေမည်။လမ်းမ အတိုင်း မသွားရင် မျိုးမင်းစိုး မတွေ့ နိုင်တော့ပါ။
ဒါကြောင့် လမ်းမကြီးကို ရှောင်၍ ဟိုကွေ့ပတ် နှင့် ခြေဦးတည့်ရာ လျှောက်သွားနေမိသည်။ ဘယ်ကို သွားနေမိမှန်း မသိ။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် ဆက်လျှောက်နေသည်။ ခြေထောက်တွေ ညောင်းသလား နာသလားလဲ ဂရုမစိုက်နိုင်၊ နေပူသလား ဗိုက်ဆာ သလားဆိုတာလည်း မ သိ မျက်စိရှေ့ကို ရောက်လာသည့် လမ်းတွေအတိုင်း လိုက်ကာသွားနေမိသည်။ လမ်းပေါ် က ကားတွေ၊ လမ်းဘေးက လူတွေ၊ သူတို့ကို မြင်လည်း မမြင် အသံတွေလည်း မကြား ကိုယ့်အတွေးထဲမှာ သာပြန်ပြီးနစ်မြုပ်နေ၏။
အဖြစ်အပျက်တွေ အားလုံးက ပြန်တွေးကြည့်ရင် ဘယ်သူမပြု မိမိမှု ဆိုသလို မင်းခန့်၏ အ မှားတွေပဲဖြစ်သည်။ မိမိ၏ ကိုယ်ခန္ဓာသည် ကြံ့ခိုင်သော၊ အရက်နှင့်ယဉ်ပါးသော ယောက်ျားသား တယောက်၏ ကိုယ်ခန္ဓာ မဟုတ်တော့သည်ကို သတိမမူမိဘဲ အရက် ပြင်း တွေသောက်ခဲ့၏။ မျိုးမင်းစိုး ပြန်သွားတာကို မင်းခန့်သိသည်။
သိလို့လည်း ရင်ပူ လာ သည့် အခါ အကျ ႌကြယ်သီးတွေ ကိုဖြုတ်ပစ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကြည်မာ အိမ်မှာ မရှိတော့ တာကို မူးမူးရူးရူး နှင့် မေ့လျော့ပြီး မျိုးမင်းစိုး ကို ကြည်မာအမှတ်နှင့် စကပ်ချွတ်ခိုင်း မိ တာက တော့ အဆိုးဆုံး ဖြစ်၏။ မင်းခန့် လည်း ဒါပဲနောက်ဆုံး မှတ်မိသည်။ကျန်သည့် ကိစ္စ တွေကို ရေရေရာရာ မမှတ်မိတော့ပါ။ ခြေထောက်တွေလွတ်လပ်သွားသည့် အခါ အိပ်ပျော်သလို ဖြစ်သွားသည်ဟု ထင်မိသည်။ နောက်ပိုင်း ကိစ္စ တွေကတော့ မင်းခန့် အ တွက် အိပ်မက်လိုလို နှင့် ဖြစ်ရပ်တွေ ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့်အိပ် မက် မဟုတ်။ တကယ်လက်တွေ့ ဟု သိလိုက်ရချိန်တွင် မဖြစ်သင့်တာတွေက ဖြစ်သွားခဲ့လေပြီ။ အခုတော့ မင်း ခန့် တသက်တာမှာ အရှက်ရဆုံး အဖြစ်ကို ကြုံလိုက်ရပြီ ဖြစ်သည်။ ဒီအိမ်ကို ရောက်စ က ရေချိုးတိုင်း ထီးပြင်တဲ့လူ လာလာချောင်းတာ ခံရတုန်းက ပင်လျှင် အခုလောက်အထိ မရှက်ခဲ့မိပါ။
အားလုံးကို လိုက်စဉ်းစားရင်း နှင့် မျိုးမင်းစိုး ကို အပြစ်တင်ချင်စိတ်တွေလည်း တဖြေးဖြေး လျော့ကျလာသည်။ မျိုးမင်းစိုး က ရိုးသားသူဖြစ်သော်လည်း ကိလေသာ ကင်းစင်သည့် ရဟန ္တာ မဟုတ်။ အသွေးအသား နှင့် ပုထုဇဉ် လူသား တယောက်သာ ဖြစ်သည်။ ညက အခြေ အနေမျိုးကို မင်းခန့် ဆိုရင်လည်း လက်လွတ်ခံမည် မဟုတ်ပေ။ ရသည့်
အခွင့် အ ရေး ကို အမိအရ ယူမိမည်သာဖြစ်သည်။ နောက်ပြီး မျိုးမင်းစိုး အရက်လည်းသောက် ထား သည်။ မင်းခန့် အများကြီးသောက်မှာ စိုးလို့ အရက်ကို မြန်မြန်ဖြတ်ရင်းမျိုးမင်းစိုး လည်း ခါတိုင်းထက်များသွားသည်။ ဒါတောင်မှ ပုလင်းကို သူဖျောက်လိုက် နိုင်လို့ ဖြစ် သည်။ ပု လင်း စားပွဲပေါ်မှာ ဆက်ရှိနေလျှင် မျိုးမင်းစိုးလည်း သောက်ရင်းသောက်ရင်း နှင့် ဒုက္ခ များသွားနိုင်၏။
အရက်ကြောင့် သွေးကြွနေသည့် အချိန်တွင် မိန်းကလေး တယောက်ကို အိပ်ယာထဲတွင် ပိုးစိုးပက်စက် မြင်လိုက်ရပါက ဘယ်သူစိတ်ထိန်း နိုင်မည်နည်း။ ထိန်းချုပ်နိုင်သူရှိကောင်း ရှိနိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်း မြင့်မားသည့် လူမျိုး အလွန်ရှားပါး ပါလိမ့်မည်။ စိတ်ကို မထိန်းချုပ် နိုင်ခဲ့ခြင်းအတွက် မျိုးမင်းစိုးမှာ အပြစ်ရှိသည်ဟု ဆိုစေဦး တော့ ဆင်ခြင်တုံတရား နည်းပါးလွန်းခဲ့သည့် မင်းခန့်၏ အပြစ်လောက်တော့ မကြီးနိုင်ပါ။
ကိုယ့်ကိုယ်ကို စက်ဆုပ်စွာ အပြစ်တင်ရင်း မင်းခန့် တနေကုန်လျှောက်သွားနေမိသည်။ တ ခါ တလေတော့ အရိပ်တွေ့ရင် ထိုင်နားဖြစ်သည်။ ထိုင်နေရင်း နှင့်ထိုင်ချင်စိတ်ကုန်သွား ရင် ဆက်လျှောက်မိပြန်သည်။ ရေအိုးစင်လေး ဘာလေးတွေ့ရင် သောက်ချင်စိတ်ပေါ်တာ နှင့် ကြုံကြိုက်ရင် သောက်၏။ သောက်ချင်စိတ် မရှိရင် မသောက်။ သောက်ချင်စိတ် ရှိပါ လျှက် နှင့် သောက်စရာ ရေမရှိရင်လည်း မသောက်တော့ပါ။ ကိုယ့်လမ်းပဲ ကိုယ်ဆက် သွား မိသည်။
နေ့အလင်းရောင်တွေ ကုန်ဆုံးလု နီးနီး အချိန်ရောက်မှ ကိုယ်ဘယ်နားရောက်နေသည်ကို ကြည့်ဖို့ မင်းခန့် အသိဝင်လာသည်။ ဒီတိုင်းလျှောက်သွားနေရုံနှင့် မှားခဲ့တာတွေပြန်မှန်လာ မှာ မဟုတ်။ နောက်ထပ် တညလုံးလျှောက်သွားနေလည်း ဖြစ်ခဲ့တာတွေကတော့ ဖြစ်ခဲ့ သည့် အတိုင်းတည်ရှိနေမည် ဆိုတာတွေးမိလာ၏။ အိမ်ကို ပြန်ရမည်ဟု စဉ်းစားမိသည် နှင့် အတူ မင်းခန့် ရောက်နေသည့်နေရာ ကလည်း အိမ်နှင့် ဘာမှ မဝေးဟု သိလိုက် ရ သည်။ တိုက်ဆိုင်မှု မဟုတ်လျှင် မင်းခန့် သွားမိသွားရာ သွားနေမိသည်က ဒီမြို့သစ်၏ အ ဝန်းအဝိုင်း တဝိုက်လောက်မှာပဲလှည့်ပတ်ပြီးသွားနေမိတာ ဖြစ်လိမ့်မည်။
စိတ်ကို ဖြေလျှော့လိုက်ကာ အိမ်ဆီသို့ ဦးတည်လိုက်ပြီးနောက်တွင် မင်းခန့် ခြေလှမ်းတွေ ပိုပြီးလေးလံလာသည်။ တနေကုန်မေ့ လျော့နေခဲ့သော ဆာလောင်ခြင်း၊ ညောင်းညာကိုက် ခဲခြင်း၊ မောပန်းနွမ်းနယ် ခြင်းတွေက အိမ်နှင့် နီးလာသည်နှင့် အမျှ တဖြည်းဖြည်းတိုးလို့ လာသည်။ ထီးပြင်သည့်လူ၏ ဆိုင်လေးရှေ့ကနေ ဒရီးဒယိုင်ခြေလှမ်း တွေနှင့် ဖြတ်ကျော် ချိန်တွင် ယုဇန ပင်အောက်ခုံလေး ဆီက ဂစ်တာသံ တိကနဲ ရပ်သွား၏။ မလုံမလဲ နှင့် မင်း ခန့် လှမ်းကြည့်လိုက်တော့မှ ထီးပြင်တဲ့လူ ဆီမှ ဂစ်တာသံ တဗြန်းဗြန်းနှင့် ပြန်ထွက် လာ သည်။ သီချင်းတီးတာ မဟုတ်။ ထင်ရာမြင်ရာတွေ လျှောက်လုပ်ခြင်းသာ။ ကိုယ့်အပူ နှင့် ကိုယ်ဆိုတော့ သူ့ကို ချက်ချင်းမေ့ လျော့သွားပြီး အိမ်ရောက်ဖို့ ပဲစိတ်စောနေ၏။
လှေခါးထစ်တွေကို အားတင်းတက်လာပြီး နောက်ပိတ်ထားသည့် တံခါးရွက်တွေကို တွန်း လိုက်သည်နှင့် ကျွီကနဲ ပွင့်ထွက်သွားသည်။ မျိုးမင်းစိုး တံခါးကို ဒီအတိုင်းစေ့ထားခဲ့ပုံရ သည်။ လမ်းထဲမှာ လည်း ကားကို မတွေ့ခဲ့တော့ ပြန်သွားပြီဟု စိတ်ပေါ့ပါးစွာ ဖြင့် အိမ်ထဲ ကို လှမ်းဝင်လိုက်သည်။
“ ဘယ် ...ဘယ် ..တွေလျှောက်သွားနေတာလဲဗျာ”
မမျှော်လင့်ဘဲ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ငူငူကြီးထိုင်နေသည့် မျိုးမင်းစိုး နှင့်ရင်ဆိုင်တွေ့လိုက်ရသည်။
“ ကျွန်တော် ..ပန်း ..ပန်း ကို တနေ့လုံးလိုက်ရှာနေတာ၊ ဆိုင်ကိုလဲ သုံးလေး ခေါက်ရောက် တယ်၊ ကျွန်တော် ...တောင်းပန် ချင်လို့ပါ”
မျိုးမင်းစိုး က ခါတိုင်းလို မပန်းအိဖြူ တောင်မဟုတ်တော့ပါ။ ပန်းဟု အဖျားဆွတ် ခေါ်နေ သည်။ သူနှင့် ပန်းအိဖြူ တစုံတရာပတ်သက်သွားပြီဟု ယူဆနေပုံရ သည်။ မင်းခန့် ကတော့ဒီလို အထင်မခံနိုင်ပါ။ မျိုးမင်းစိုး ကိုရဲရဲ မကြည့်ဝံ့ပဲ မျက်နှာတွေ တရှိန်းရှိန်း ပူနေ သည်။
“ ပြန်ပါ”
“ ဗျာ၊ ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ် ပန်းရယ်၊ ကျွန်တော် ပန်းကို အရမ်းပဲ ချစ်ခဲ့မိပါတယ်၊ ဒါကြောင့်လဲ ကျွန်တော် ...ကျွန်တော်...ကြိုက်တဲ့ အပြစ်ပေးပါ ပန်းရယ်၊ မပြန်ပါရစေနဲ့”
“ ကျွန်မ စကားမပြောချင်ဘူး၊ ပြောစရာ စကားလဲ မရှိဘူး၊ ဒါကြောင့် ပြန်ပါတော့၊ နောက် လဲ လုံးဝမလာပါနဲ့တော့”
“ ပန်းရယ်”
မျိုးမင်းစိုးကို ဥပေက္ခာပြု လိုက်ပြီး အိမ်နောက်အထိ တန်းဝင်လာခဲ့၏။ မျိုးမင်းစိုး လိုက် မ လာပါ။ ဆာလောင်သည့် ဗိုက်ကို ဖြည့်တင်းဖို့ ဘီစကွတ်မုန့် သုံးလေးချပ်ကို ရေနှင့်မျှောချရင်း အိမ် ရှေ့ဆီက အသံကို နားစွင့်ကြည့်လိုက်တော့ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ မျိုးမင်းစိုး ပြန်သွားပြီ လား၊ ဒါမှမဟုတ် ထပ်တောင်းပန်ဖို့ အကြံထုတ်နေသလား မင်းခန့် မသိပါ။ သိလည်း မသိ ချင် အခုလတ်တလောသိတာက အလွန်ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ တ နေကုန် လျှောက်သွားထားသည့် ကိုယ့်ကိုယ်ပေါ်က ချွေးနံ့တွေကလည်း အခုမှ နှာဝဆီတိုးဝင်လာ ၏။ ဘီစကွတ် နှစ်ချပ် ထပ်စားလိုက်ပြီးနောက် မနက်တုန်းကလို လုပ်ဖို့ အိမ် နောက်ကို ဆင်းလာခဲ့သည်။
ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်အစားတွေ ရှိနေလို့ ရေချိုးတာလို့တော့ မမည်ပါ။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် ရေ ကိုခေါင်းပေါ်ကလည်း လောင်းချသည်။ ကိုယ်ပေါ်လည်းလောင်းသည်။ အသားတွေ အေး လာသည်အထိလောင်းပြီးမှ ရေစိုကြီးအတိုင်း အိမ်ပေါ်ပြန်တက်ခဲ့သည်။ လက်ကို ရေ စိုနေလျှင် မီးခလုပ်တွေ မကိုင်ရ မဖွင့်ရဆိုသော်လည်း မင်းခန့် ကတော့ သေချင်သေပါစေ ဟုရေစိုသော လက်နှင့်ပင်အိပ်ခန်း မီးခလုပ်ကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ကံအားလျော်စွာ နှင့် ဘာ မှ မဖြစ်ပါ။
မီးရောင်လင်းသွားသည် နှင့် ကြမ်းပြင်မှာ ပြန့်ကျဲကျနေသည့် မနေ့က အဝတ်အစားတွေကို တွေ့ရသည်။ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကိုလည်း ဆွဲချွတ်ပြီး ရေစိုသည့် အတိုင်းပင်ကြမ်းပြင်ပေါ် ပစ်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ တဘက်ကြီးကြီး နှင့် တကိုယ်လုံးကို ခြောက် သွေ့ အောင်ပွတ်လိုက်သည်။ မျိုးမင်းစိုး အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ရှိချင်ရှိနေနိုင်သေးပေမယ့် မင်းခန့်ဂရုမစိုက်တော့ပါ။ အခုချိန်မှာ ပင်ပန်းလွန်းလို့ ပစ်လှဲကာ အိပ်ပစ်လိုက်ချင်တာပဲ သိသည်။ မင်းခန့် ဖက်က ဒီလောက်ခါးခါးသီးသီး ပြောထားသည့် အချိန်မျိုးမှာ မျိုးမင်းစိုး ဝင်လာရဲမှာ မဟုတ်ဟု သဘောထားလိုက်၏။
ရေစင်သွားသည့် အခါ အတွင်းခံတောင် မဝတ်တော့ဘဲ ဝတ်ရလွယ်သည့် ဂါဝန်တထည် ဘီရိုထဲက ထုတ်ဝတ် လိုက်ပြီး နောက် မင်းခန့် အိပ်ယာပေါ် အရုပ်ကြိုးပြတ် လဲကျသွားသည်။ ကျောပြင် နှင့် မွေ့ယာ ထိ သည့် အချိန်မှာ အရိုးအဆစ်တွေဆီက တဖျောက် ဖျောက် မြည်သံ ကြားရသလိုလို ရှိ၏။ မျက်လုံးကို မှိတ်လိုက်သည် နှင့် ချက်ချင်း အိပ် ပျော် သွားသည်။ဒါပေမယ့် နှစ်ချိုက်စွာအိပ်ပျော်သွားတာ ခနလေးသာပဲ ဖြစ်လိမ့်မည်။
ပေါင်ကြားထဲမှာ နာပြီးအောင့်သက်သက် ဖြစ်သွားသောကြောင့် မင်းခန့် အိပ်ပျော်နေရာက နိုးလာ ပြီး မျက်လုံးဖွင့် ကြည့်လိုက်ရာ အပေါ်မှာ မိုးနေသော မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာကြီးကိုတွေ့ လိုက် ရ သည်။ ချွေးတွေပြန်ပြီး ဆံပင်ဖရိုဖရဲ နှင့် ဖြစ်နေသော်လည်း မျိုးမင်းစိုး မျက်လုံး တွေက တ ဝင်းဝင်း တောက်နေ၏။
“ ကိုမျိုးမင်းစိုး”
“ ချစ်လို့ပါ ပန်းရယ်၊ ကျွန်တော့်ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့”
ပြောလည်းပြောရင်း မင်းခန့် ခါးကိုကိုင်ပြီး ကော့ပစ်လိုက်ရာ အောက်နားဆီက ဗြွတ်ကနဲ အသံ နှင့် အတူ မင်းခန့် တကိုယ်လုံးတုန်ခါ တက်သွား၏။ မျိုးမင်းစိုး ဘာလုပ်နေသည်၊ဘာ တွေဖြစ်နေသည် ဆိုတာကို မင်းခန့်သိလိုက်ပါသည်။ လက်ထောက်ပြီး ကျုံးထပေ မယ့် ထလို့ မရပါ။ မင်းခန့် လက်တွေ နှင့် ခြေထောက်တွေမှာ အားအင်မရှိ။ တနေကုန် ပင်ပန်း ထားလို့ တကိုယ်လုံး ပျော့ခွေနေသည်။
“ မလုပ်ပါနဲ့၊ မလုပ်ပါနဲ့”
မင်းခန့် တောင်းပန်သော်လည်း အချီးနှီးပင် ဖြစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုး က ပိုပိုဆိုးလာသော ကြောင့် ခေါင်းအုံးပေါ်ကို ပြန်လန် ကျသွားသည်။ ဝတ်ထားသည့် ဂါဝန် က ရင်ဝ အထိ လန်တက်နေပြီး ဖြူဖွေးနုနယ်သည့် ပန်းအိဖြူ၏ ပေါင်တံတွေကြားထဲမှာ မျိုး မင်းစိုး ဒူး ထောက်ကာ အဆက်မပြတ်ဆောင့်နေ၏။ ခေါင်းထောင်ထဖို့ ကြံလိုက် မျိုးမင်း စိုးက အားပြင်းပြင်းဆောင့် ထည့်လိုက်လို့ ပြန်လန်ကျသွားလိုက်နှင့် မင်းခန့် ဘယ်လိုမှ ဆောက် တည်လို့ မရနိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။
စိတ်ထဲမှာလည်း အမှားကြီးတရပ်ကို ထပ်မံကျူးလွန်မိခဲ့ ပြန်ပြီဟု မချိတင်ကဲ တွေးနေမိ သည်။ အပြင်မှာ မျိုးမင်းစိုး ရှိနေမှန်းသိသိ နှင့် ပင်ပန်းလွန်းတာကြောင့် အိပ်ခဲ့ မိသည်။မ နေ့က မူးနေလို့ ဖြစ်ခဲ့တာပေမယ့် မမူးသည့် အချိန်မှာတော့ ဒါမျိုးဖြစ်လာစရာ အကြောင်း မ ရှိဟု တွက်ခဲ့တာ အမှားဖြစ်သွားသည်။ မနေ့က မူးမူး နှင့် အရူးကို အမဲသားကျွေးမိသလို ဖြစ်ခဲ့သည်။ ထိုအမဲသား အရသာက မျိုးမင်းစိုး၏ ဆင်ခြင်တုံတရား နှင့် ရိုးသားမှုတို့ ကို လွင့်ပျောက်စေခဲ့ပြီ ထင်၏။
“ ဟေ့ ကောင် ရပ်လိုက်စမ်း၊ ငါ မင်းခန့်ကွ”
ဟု အော်ဟစ် ပစ်လိုက်ချင်သော်လည်း မအော် ရဲပါ။ မင်းခန့် ဆိုသူသည် ပန်းအိဖြူ ဆိုသည့် မိန်းကလေး တယောက်ဘဝကို ပြောင်းလည်း သွားပြီးနောက် အရင်တုန်းက သူငယ်ချင်းအရင်းခေါက်ခေါက် တက်လုပ်ခြင်းကို ခံနေရပြီ ဆိုတာက ကာယကံရှင် မင်းခန့် တယောက်သာ သိသင့်သည့် အရာဖြစ်သည်။ဒီလိုရှက် စ ရာကောင်းလွန်းလှသည့် အဖြစ်ကို တခြားတယောက်သိမှာ မင်းခန့် လုံးဝ မလိုလားပါ။
“ ဘာလို့ ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ”
ကြေကွဲစွာမေးလိုက်သည့် အမေးကြောင့် မျိုးမင်းစိုး ခန တန့်သွားသည်။
“ ပန်း ကို အရမ်းချစ်တယ်၊ ဘယ်လိုမှ အဆုံးရှုံးမခံ နိုင်ဘူး၊ ပန်း ကို ပိုင်ဆိုင်ရဖို့ ကျွန်တော် ဘာမဆို ရင်ဆိုင်တော့မယ်၊ ကျွန်တော် ဆုံးဖြတ်ပြီးသွားပြီ၊ ကျွန်တော့် ကို မငြင်းပါနဲ့ တော့ပန်းရယ်၊ ရှက်လဲ မရှက်ပါ နဲ့တော့”
“ မကောင်းပါဘူး၊ မဖြစ်နိုင်တာတွေ မပြောပါနဲ့”
“ ကျွန်တော် အရင်က ပန်းကိုချစ်တယ်၊ မနေ့ညက စပြီးတော့ အရမ်းစွဲသွားပြီ ပန်းရယ်၊ ပန်း သိပ် လှတာပဲ”
ပြောနေရင်းနှင့် ဂါဝန်ကို အပေါ်ထိ ထပ်လှန်လိုက်ပြီး ရင်သားတွေကို ခပ်ဖွဖွလာညှစ်၏။
“ တော်ပါတော့”
“ ဒီအခြေအနေ ထိရောက်မှတော့ ကျွန်တော် ဘယ်တော်နိုင်တော့မှာလဲ ပန်းရယ်၊ ကျွန် တော် ပန်းကို စော်ကားတာမဟုတ်ဘူး၊ အနိုင်ကျင့်တာ မဟုတ်ဘူး၊ ချစ်လွန်းလို့ ပိုင် ဆိုင်ခွင့် ရအောင်လုပ်မိတာပါ၊ ခွင့်လွှတ်ပါ ပန်းရယ်”
ခနရပ်ထားသော်လည်း အထဲက မျိုးမင်းစိုး၏ ဟာကြီးက လုံးဝပျော့ကျမသွားဘဲ ပိုပြီး တောင် တင်းမာလာတာ မင်းခန့် သတိထားမိသည်။ စကားဆုံးသည် နှင့် မျိုးမင်းစိုးက လုပ်လက်စ ကို ဆက်လုပ်သောအခါ ပန်းအိဖြူ၏ ဖြူနုသော ရင်သားတွေ မင်းခန့် မြင်ကွင်း ထဲ မှာ တသိမ့်သိမ့် ခုန်ပေါက်နေကြသည်။ အမှတ်မထင် အောက်ကို ဆက်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် မင်းခန့် အလွန်အံသြသွားရသည်။ မိန်းမ ကိစ္စ နှင့် ပတ်သက်ရင် အဖြစ်မရှိသည့် အ ကောင်ဟု မင်းခန့် အမြဲအထင်သေးထားခဲ့သည့် မျိုးမင်းစိုး မှာ ဒီလောက်ကြီးထွားရှည်လျားသည့် ပစ္စည်း ရှိလိမ့်မည်ဟု ထင်မထားခဲ့ပါ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို စံချိန်မှီသည်ဟု အမြဲလို ဂုဏ်ယူခဲ့ မိသည့် မင်းခန့်ထက်ပင် သာနိုင်သေးသည်။
ကြီးမားရှည်လျားသည့် အချောင်းကြီးက ကိုယ်ထဲကို တဆုံးဝင်သွားလိုက်၊ ပြန်ထွက်သွား လိုက်နှင့် မြင်ကွင်းကို မင်းခန့် မကြည့်ရဲ့ပါ။ မျက်နှာလွှဲလိုက်မိသလို မျက်လုံးကိုလည်းမှိတ်ထားရင်း အကြံထုတ်မိသည်။ တားလို့လည်းမရ၊ မင်းခန့်မှာလည်း ရုန်းဖယ်ထွက်နိုင် သည့် ခွန်အား မျိုးကင်းမဲ့ နေသည်ဖြစ်၍ ဘာလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ စိတ်ကူးရင်း အကြံရ လာသည့် အကြံအတိုင်း ရှိ သမျှ အားကုန်ထုတ်ပြီး မျိုးမင်းစိုး ပါးကို ပိတ်ရိုတ်ပစ်လိုက်၏။
အားနည်းနေသည့် အချိန်ဆိုတော့ ပါးကိုတိုက်ရိုတ် ထိပေမယ့် မျိုးမင်းစိုးနာပုံမရပါ။
“ သွားမလား မသွားဘူးလား”
“ မသွားဘူး၊ လုံးဝ မသွားဘူး၊ ပန်းသတ် ချင်ရင်လည်း ကျွန်တော် အသေခံမယ်”
ဘာပြောပြော၊ ဘာလုပ်လုပ် ကိုယ်ပေါ်က ဆင်းမသွားသည့်အခါ မင်းခန့် ဘာဆက်လုပ် ရ မှန်း မသိတော့ပါ။ မင်းခန့် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားသည်ကို အခွင့် ကောင်းယူပြီး မျိုးမင်း စိုး က အရှိန်တင် လုပ်လာသည်။ နာကျင်ခြင်းနှင့် အတူ အထဲမှာထိုးနှက်မွှေနှောက် ခံ ရ သည့် ခံစားမှု ကြောင့် အသံထွက် မညီးညူမိအောင် မင်းခန့် အံကိုတင်းတင်းကျိတ်ထားရ သည်။ မိန်းမတွေ ဖီးလ်တက်လို့ပဲ အော်အော်၊ နာလို့ပဲ အော်အော် ယောက်ျားတွေဖက်က အသံကြောင့် ပိုမာန်တက်တတ်သည် ဆိုတာ မင်းခန့် သိပြီးသား အကြောင်းအရာတခုဖြစ် ၏။ ထို့ကြောင့် နာကျင်မှုနှင့် နေရခက်ခြင်းဝေဒနာကို ရအောင်ကျိတ်မှိတ်ပြီးတောင့်ခံနေ ရသည်။
ဒါတောင်မှ ပန်းအိဖြူက ယောက်ျားတွေနှင့် အတွေ့အကြုံရှိဖူးလို့ ဖြစ်သည်။ ကြည်မာ လို အစိမ်းလေး ဆိုရင် မျိုးမင်းစိုး ဟာကြီးကြောင့်သေလုမျောပါး ခံရပေမည်။ ပန်းအိဖြူ အပျို မဟုတ်တာတောင် မင်းခန့် အခုတော်တော်ခံစားနေရသည်။ ပစ္စည်းကြီးသလို မျိုးမင်းစိုး က ခွန်အားကောင်းတော့ ဆောင့်အားလည်းသန်သည်။ အထဲကို ဝင်လာလျှင် ပွတ်တိုက်အား ကြောင့် ဝင်လာနေမှန်းကို မင်းခန့် မသိချင်ဘဲ သိနေရသလို ပြန်ထွက်သွားလျှင်လည်း ထို့ အ တူ ပင်ဖြစ်သည်။ သူ့ဟာကြီး အဝင်အထွက်ကို အာရုံလွှဲပြောင်းယူဖို့ ခက်ခဲ၏။
ငါး ပတ် လည်တိုင်တွေ နှင့် အလွန်ခိုင် သည်ဟု ကြည်မာပြောခဲ့ ဖူး သည့် အိမ်ကလေး တောင်မှ လှုပ်ခါနေသည်ဟု မင်းခန့် ထင်မိ သည်။ ထို့ကြောင့် မျိုးမင်းစိုး မြန်မြန်ပြီး သွားပါစေဟု ကျိတ်ပြီးဆုတောင်းနေရသည်။
အရှိန်နည်းနည်းရလာသည့် အခါ ပန်းအိဖြူ၏ ကိုယ်ခန္ဓာက အရည်တွေထုတ်ပေးလိုက်လို့ မင်းခန့် နည်းနည်းသက်သာရာရသည်။အရင်က နားထဲမှာ အလွန်ချိုမြိန်သည် ဟု ထက် မှတ် ယူဆ ထားခဲ့သည့် တစွိစွိ၊ တဖတ် ဖတ် အသံတွေက အခုကျတော့ မင်းခန့် နားတွင် ခါးလွန်းလှသည်။ မျိုးမင်းစိုး ပြီးမည့် အချိန်ကို စောင့်ရတာ တကမ ္ဘာလောက်ကြာ သည်ဟု ပင်စိတ်မှာထင်မိသည်။
“ အင်း ...အူး ...”
ဖင်ကြီးကို ကော့ခါ ကောက်ခါ နှင့် အားရပါးရဆောင့်ရင်း မျိုးမင်းစိုး ဆီက အသံတွေထွက် လာသည်။ မျက်လုံးအသာ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာက တမျိုးကြီး ဖြစ်နေတာကို မြင်လိုက်ရသည်။ အသက်ရှူတာကလည်း ပိုပြင်းလာ၏။ မျိုးမင်းစိုး ပြီးတော့မည် မှန်း မင်းခန့် သိလိုက်သည်။
“ ဟင်း ...အား ..ဟား”
ခနအကြာမှာတော့ အားရကျေနပ်သည့် အသံတွေပြုရင်း မျိုးမင်းစိုး ပြီးသွားသည်။ မျက် စိ မှိတ်ကာ ခေါင်းကိုမော့ရင်း ကော့ကာ ကော့ကာ ပြီးနေတာ အကြိမ်ကြိမ် ဖြစ်သည်။သူတ သက် လုံးစုဆောင်းလာခဲ့ သည့် အရည်တွေ မကုန်မချင်းပန်းထုတ် နေသလားတောင် အောက် မေ့ ရ သည်။ ဒါပေမယ့် အဲသလို အရည်တွေ အများကြီးထွက်ပြီး အကြာကြီး ပြီး ရတာ ယောက်ျား တွေ အတွက် အလွန်ကောင်း သည့် ဖီလင် ဖြစ်သည်။ အခုလည်း ကော့ကော့ ပြီး ဇိမ်ယူနေသော မျိုးမင်းစိုး ကို မနာ လိုခြင်းကြီး စွာ ဖြင့်မင်းခန့် မကျေမချမ်း ကြည့်လို့ နေမိ၏။
“ ကိစ္စ ပြီးပြီ ဆိုရင်ပြန်ပါတော့၊ ဒီထက်လည်း ထပ်ပြီး အခွင့် အရေး မယူပါနဲ့တော့”
“ ပန်း ..ရယ်”
ရွှန်းတောက်သည့် မျက်လုံးကြီးတွေကို ရွှံရှာ စွာဖြင့် မျက်နှာလွှဲလိုက်မိသည်။
“ ကျွန်တော် ..ကားပါမလာဘူး”
“ ယောက်ျား မဟုတ်လား၊ ရရာနဲ့ ပြန်ပေါ့၊ လမ်းလျှောက်ပြန်လဲဖြစ်တာပဲ”
“ ကျွန်တော် ချစ်တယ် ဆိုတာ မယုံဘူးလား ပန်းရယ်”
“ ကျွန်မ သိတာကတော့ အိပ်ပျော်နေတဲ့ မိန်းကလေးတယောက်ကို ကိုမျိုးမင်းစိုး မတရား စော်ကားခဲ့တာပဲ၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး ကိုလူကောင်းလို့ ထင်ခဲ့ မိတယ်”
“ ဒီ ..ဒီ ..သဘော မ ..မဟုတ်ဘူးလေ”
“ မနေ့ က ကျွန်မ လူမှန်းမသိအောင်မူးသွားတယ်၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး လည်းမူးတယ်၊ မဖြစ်သင့် တာတွေ ဖြစ်ခဲ့ ရပေမယ့် ကြံဖန်ခွင့် လွှတ်လို့ ရသေးတယ်။ အခုကိစ္စ ကတော့ တော်တော်လွန်သွားပြီ၊ ဒါကြောင့် ခုချက်ချင်း ပြန်ပါတော့”
ရင်ဘတ်ကို တွန်းထုတ်လိုက်သည့် အားက ဘယ်လောက်မှ မရှိပေမယ့် မျိုးမင်းစိုး ထရပ် လိုက်ပါသည်။ သူ့ဟာကြီး အထဲကနေ ပြွတ်ကနဲ ထွက်သွားတာနှင့် မင်းခန့် ဂါဝန်ကိုမြန် မြန် ဆွဲချပြီး ထထိုင်လိုက်သည်။ ဘေးမှာ ချထားသည့် သူ့ဘောင်းဘီကို မျိုးမင်းစိုး ငုံ့ ကောက်လိုက်စဉ် ပျော့ခွေစ သူ့ဟာကြီးထိပ်ဖျားက အရည်ကြည်ကြည် တစက်က ကြမ်း ပြင်ပေါ်ကို ပေါက်ကနဲ ပြုတ်ကျသွားသည်။
မျိုးမင်းစိုး ဘောင်းဘီဝတ်ပြီးသွား တာနှင့် မင်းခန့် လည်း မတ်တပ်ထလိုက်သည်။ ပေါင် တံနှင့် ဒူးတွေမှာ ခွန်အားမရှိလို့ ရပ်ရတာ ဒယီးဒယိုင် ဖြစ်နေ၏။ စိုစိစိ ပေါင်ကြားထဲ ကို ကြမ်းကြားနေ လေတိုးဝင်လာသည့် အခါ အေးစက်စက်ကြီးခံစား လိုက်ရသည်။ မင်းခန့် အံ ကို တင်းတင်း ကျိတ်လိုက်ပြီး
“ ကဲ ..သွားပါတော့”
“ ကျွန်တော် ပြန်မှ ပန်းစိတ်ချမ်းသာမယ် ဆိုရင် ပြန်ပါ့မယ်၊ ပန်း ကို ချစ်လွန်းလို့ လုပ်မိ တယ် ဆိုတာကိုတော့ လက်ခံပေးပါ”
“ အဲဒါကို လက်ခံလိုက်ရင် ပိုပြီး …. ကဲပါလေ၊ဘာမှထပ် မပြောဘဲနဲ့ ကိုယ့်အိမ်ပဲ ကိုယ် ပြန်ပါ၊”
မင်းခန့် ကပဲ ဦးဆောင်ထွက်သွားပြီး အိမ်ရှေ့တံခါးကို ဖွင့် ပေးလိုက်သည်။ ညိုးငယ်သော မျက်နှာ လေးတွဲ့သောခြေလှမ်းတွေ နှင့် မျိုးမင်းစိုး တလှမ်းချင်း ဆင်းသွားသည်။ သူအိမ်ပြင်ကို ရောက်တာနှင့် တံခါးကို ချက်တွေ သေသေချာချာ ထိုးလိုက်ပြီးနောက် မင်းခန့် လည်း ယိမ်းယိုင်သည့် ခြေလှမ်းတွေနှင့် အိပ်ခန်းထဲကို ပြန်ဝင်လာခဲ့ပါသည်။
ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပြန့်ကျဲရှုပ်ပွနေသည့် အဝတ်အစားတွေကို ဒေါသထွက်ထွက်နှင့် ခြေ ထောက်နှင့်လိုက်ကန် နေမိသည်။ အခန်းထောင့်မှာ အားလုံးစုပုံသွားတော့ မှ မင်းခန့် မောကြီးပန်းကြီးဖြင့် အိပ်ယာပေါ်ထိုင်ချလိုက်သည်။ တနေကုန်လျှောက်သွားလို့ ပင်ပန်း နေသည့် အပြင် မျိုးမင်းစိုးက မဟားဒယား လုပ်တာခံလိုက်ရသေးသည့် အတွက် မင်းခန့် တကိုယ်လုံးမှာ အားအင်တစက်မှ မရှိဘဲပျော့ခွေနေသည်။
အိပ်ယာပေါ်ကိုလှဲချပြီး စိတ်ကိုလျှော့ချနေစဉ် ခြေရင်းဖက်ဆီက ဂစ်တာသံနှင့် သီချင်း သံ ကိုကြားရသည်။ စောစောက ကိုယ့်အပူနှင့် ကိုယ်ဆိုတော့ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုမပြုမိပါ။ စိတ်လျှော့လိုက်မှ နားထဲကို သီချင်းသံရောက်လာ၏။
“ အားတင်းပြုံးပြ အသင့်ပြင်ပါပန်းရယ်၊ .....မပန်းရယ်မငိုနဲ့၊ ...မပန်းရယ် မငိုနဲ့”
ဖြစ်နိုင်ရင် အဲဒီထီးပြင်တဲ့လူကို အုတ်ခဲ ကြီးကြီး နှင့် ပြေးထုလိုက်ချင်သည်။ ဘာအဓိပ္ပါယ် နဲ့ ဒီသူချင်းကို ဆိုလေသနည်း။ နဂိုထဲက ချောင်းတာဝါသနာ ပါသူဆိုတော့ ဒီအိမ်ထဲမှာ ဖြစ်ခဲ့ တာတွေကို သိနေသလား ဟုစိတ်ထဲမှာ မလုံမလဲဖြစ်ရသည်။ ဒီအိမ်က လုံခြုံသည် လို့ တော့ ကြည်မာ ပြောဖူး၏။လူကမထနိုင်သည့် အတွက် မွေ့ယာကိုသာ လက်သီးနှင့်ဆက်ကာ ဆက်ကာ ထုနေမိတော့သည်။
..........................................................................................
မင်းခန့် တညလုံးကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်ပါ။ ကိုယ်ခန္ဓာ အလွန်အမင်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ် ခဲ့ လွန်းလို့သာ အိပ်လို့ပျော်သွားသည့် အချိန်တွေ ရှိခဲ့သည်။ အိပ်ပျော်သွားပြီးရင်လည်းအိပ် မက်ဆိုး မက်သလို လန့်နိုးလာပြီး နောက်တကြိမ်ပြန်အိပ်ပျော်ဖို့ အားထုတ်ရပြန် သည်။ မင်းခန့် မှာဖြေရှင်းရမည့် ပြဿနာတွေ အခက်အခဲတွေ အများကြီးကြုံ တွေ့နေ ရသည်။
အားလုံးကို တပြိုင်နက်ထဲ ပြေလည်သွားအောင်ဖြေရှင်းလို့ မရနိုင်သည့် အ ခြေ အနေတွင် အိပ်စက်ရမည့် အချိန်၌ အိပ်ပျော်အောင် အိပ်ခြင်းကသာ အကောင်းဆုံးဟု စိတ်ဖြေသိမ့် ပြီးအိပ်ပျော်နိုင်ဖို့ ကြိုးစားရ၏။
မနက်ရောက်တော့ ဆိုင်ကို သွားရင်ကောင်းမလား ဟု အရင်ဆုံးစဉ်းစား ဖြစ်သည်။ မနေ့ က အလုပ်ပျက်ခဲ့သည့် အတွက် အကြောင်းပြချက် တခုခုတော့ပေးရမည်ပင်။ နေမကောင်းလို့ပါဟု ပြောပြီး ထိုရက်ကို နားရက်အဖြစ်သတ်မှတ်ကာ အစားတရက် ပြန် ဆင်းပေး လိုက်ရင် အလွယ်တကူပြီးသွားလိမ့်မည်။ ဒါပေမယ့် ဒီဆိုင်က မျိုးမင်းစိုး နှင့် ပတ်သက် နေသော အသိုင်းအဝိုင်းက ဖြစ်နေသည်။ ဒီတရက် ရှောင်နိုင်လည်း နောက်နေ့ တွေ ထပ် တွေ့ နိုင်သေးသည့် နေရာဖြစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုး နှင့် ရှေ့ဆက်ပြီး ပတ်သက်လို့ မ ဖြစ်တော့ ဟု မင်းခန့်ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ မျိုးမင်းစိုးကို သူငယ်ချင်းလို ညီအကိုလို ခင်တွယ် ခဲ့ပေ မယ့် အခုချိန်မှာတော့ ဒီသံယောဇဉ် ကို ဖြတ်ရပေမည်။ ဒါကလည်း မျိုးမင်းစိုး ကောင်း ဖို့ အတွက်ဖြစ်ပါသည်။ အခုချိန်မှာ သူပတ်သက်ချင်နေသည့် ပုံစံက မင်းခန့် လိုလားနှစ် သက်သည့် အနေအထားမျိုး မဟုတ်ပါ။
မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ လက်ရှိမှာ မင်းခန့်က သူများ၏ လခစားဝန်ထမ်းဘဝ ဆိုတော့ ဘာအ ကြောင်းပြချက် မှမပေးဘဲ အလုပ်မသွားဘဲနေဖို့ မဖြစ်နိုင်ပြန်။ ကျော်သက်နှင့် မာလာကမင်းခန့် တဖြစ်လဲ ပန်းအိဖြူ အပေါ် စာနာထောက်ထားခဲ့သူတွေ ကောင်းခဲ့သူတွေ ဖြစ်နေ သည်။
“ ဒီတရက်တော့ အခြေအနေသွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်”
မနက်စာအဖြစ် ကော်ဖီ နှင့် ဘီစကွတ်မုန့်စား ရင်းဆုံးဖြတ်ချက်ကျသွားသောကြောင့် ရေ ချိုးအဝတ်လဲကာ အလုပ်သွားဖို့ ပြင်ရသည်။ ထမင်းချက်ရင် နောက်ကျနေမှာ စိုးတာ ကြောင့် နေ့ခင်းကျမှ တခုခု ဝယ်စားလိုက်တော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။ အားလုံးပြင် ဆင်ပြီးချိန်တွင် မှန်ထဲမှာ မြင်နေ ရသည့် မိန်းမသား အသွင်ပီပီသသ နှင့် ပုံရိပ်ကို စက် ဆုပ်စွာ တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး နောက် အိမ်ထဲကနေ ထွက်ခဲ့သည်။
မနက်ခင်း၏ အေးမြမှုက မင်းခန့်ကို မငြိမ်းချမ်းစေပါ။ နေရောင်ခြည်နုနုလေး ကလည်းမင်း ခန့်ကို မနွေးထွေးစေပါ။ အုံ့မှိုင်းနေသော စိတ်ကြောင့် မြင်မြင်သမျှ အရာအားလုံးတို့သည် နှစ်လို ဖွယ်မရှိသလို ခံစားရသည်။ သူ၏ ဆိုင်လေး ရှေ့ကမြေပြင်ကို ပြောင်နေအောင် တံ မျက်စည်း နှင့် လှဲနေသည့် ထီးပြင်တဲ့ လူလည်း မင်းခန့်၏ သုန်မှုံသော မျက်နှာကြောင့်ဖျပ် ကနဲ ခေါင်းငုံ့ သွားသည်။
“ ဒုက္ခပဲ”
လမ်းထိပ် အကွေ့ကလေးမှာ ရပ်ထားသည့် မျိုးမင်းစိုး၏ ကားဖြူလေးကို မြင်လိုက်ရသည် နှင့် မင်းခန့် စိတ်ပျက်စွာ ညည်းလိုက်မိသည်။ အိမ်ဖက်ကို ပြန်လှည့်ဖို့ကလည်း မျိုးမင်းစိုး မြင်သွားပြီ ဖြစ်တာကြောင့် ကိုယ့်ဖာသာပဲ အားတင်းကာ မှတ်တိုင်ဖက်ဆီကို ခြေလှမ်းမှန် မှန် နှင့် သွားမိ၏။ ကားကို လွန်သွားသည့် အချိန်တွင် စက်နှိုးသံကြားလိုက်ရပြီး မင်းခန့် ဘေးက တလိမ့်ခြင်းမောင်းပြီး လိုက်လာသည်။
“ ပန်း၊ ကားပေါ်တက်ခဲ့ပါ၊ ကျွန်တော် ပြောစရာရှိလို့ပါ”
မကြားချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဆက်သွားနေလို့လည်း မရပါ။ ဘေးကနေ လှိမ့်လိုက်လာပြီး ကားပေါ်တက်ဖို့ သာ တွင်တွင်လိုက်ခေါ်နေ၏။
“ မစီးချင်လို့ပါ၊ တောင်းပန်ပါတယ်”
“ တောင်းပန်ရမှာက ကျွန်တော်ပါ။ ကျွန်တော့် အမှားကျွန်တော် သိပါတယ်၊ ပန်းကိုလိုက် ပို့ပါရစေ၊”
လမ်းမပေါ် ရောက်လာပြီဆိုတော့ လူစည်ကားနေသည်။ မင်းခန့် တို့ အခုလိုသွားနေကြ တာ ကိုမြင်ရင် မိန်းကလေး တယောက်ကို ကားနှင့် လိုက်စကားပြောနေသည်ဟု ထင်ကြ ပေမည်။ ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေ၏ အကြည့်တွေကို မြင်တော့ အတွေးတွေကို စဉ်းစားမိ ကာ မင်းခန့် အလွန်ရှက်မိသည်။ ရှက်ရှက်နှင့် ရပ်လိုက်သည့် အခါ ကားကလည်း ကျွိကနဲ ရပ်သွားသည်။
ညတုန်းက အဖြစ်က စိတ်ကျပ်တည်းစရာ မှန်သော်လည်း နှစ်ယောက်ထဲသာရှိသည်။ အခု လို လူများကြားမှာ စိတ်အနှောက် အယှက်ဖြစ်ရသည်က ပိုပြီးခံရခက်သည်။ ဒေါသတကြီး နှင့် မင်းခန့် ၏ အကြည့်တွေကို မျိုးမင်းစိုးက ရီဝေညိုးငယ်သည့် မျက်ဝန်းတွေ နှင့်တုန့်ပြန် ၏။ သူ့ပုံစံက တကယ်ကို ထိခိုက်ခံစားနေရသည့် ပုံပေါက်နေသည်။ ဒါနောက်ဆုံးဟု စိတ် ကို ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ကားပေါ်တက်ထိုင်လိုက်၏။ ကားနောက်ခန်းကို တက်ဖို့ လုပ်ပြီးမှ စ ကားသေသေချာချာ ပြောချင်တာကြောင့် ရှေ့ကိုပဲ တက်လိုက်၏။
မျိုးမင်းစိုး ကိုကြည့်ရသည်မှာ လုံးဝ အိပ်ရသေးပုံမပေါ်ပါ။ မနေ့ က ဝတ်ထားသည့် အဝတ် အစားအတိုင်းပဲ ဝတ်ထားပြီး မျက်တွင်းတွေ ချောင်ကျကာ လူကလည်း ငေါင်းစင်းစင်းဖြစ် နေ၏။
“ ကျွန်တော့်ကို ကြိုက်တဲ့ အပြစ်ပေးပါ၊ ပန်း နားကနေ ထွက်မသွားပါရစေနဲ့၊ ပန်း မကြိုက် ရင် ပန်းကို လက်ဖျားနဲ့ တောင် မထိပါဘူး၊ အရင်လို ခင်ခင် မင်မင် လေးနေရရင် ကျွန် တော် ကျေနပ်ပါပြီ”
“ စင်္ကာပူ ကိုပဲ ပြန်သွားပါတော့”
“ ဗျာ”
“ အဲဒါ မျိုးမင်းစိုး အတွက်ရော ပန်းအိဖြူ အတွက်ပါ အကောင်းဆုံး အဖြေပါ”
“ မသွားနိုင်ဘူး၊ ပန်း နဲ့ ဝေးရရင် ကျွန်တော်သေလိမ့်မယ်”
မျိုးမင်းစိုး အသံက တုန်ရီအက်ကွဲနေသည်။ မျက်နှာကြီးကလည်း ပြိုကျတော့မည့် မိုး ကောင်းကင်လို ညိုမှောင်လို့ နေ၏။ မျိုးမင်းစိုး အသဲကွဲတာတွေ၊ ခံစားရတာတွေ မင်း ခန့်အကြိမ်ကြိမ် မြင်ခဲ့ဖူးပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလောက်ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် တခါမှ မတွေ့ ခဲ့ ဖူးပါ။ ပန်းအိဖြူ နှင့် ကိစ္စက အရင်ဟာတွေလို အငွေ့သက်သက်မဟုတ် အတွေ့ပါ ခံစား ခဲ့ရပြီ ဆိုတော့ မမြင်ဖူး၊ မူးမြစ်ထင် ဆိုသလို ဖြစ်နေသလား မသိပါ။ သူ့ကို ကြည့်ပြီး မင်းခန့် မ ချင့် မရဲဖြစ်ကာ ဒေါသတွေထွက်လာ၏။ ပန်းအိဖြူ ဆိုတာ မျိုးမင်းစိုး ဒီလောက်အထိအ ရူးအမူး ဖြစ်စရာမိန်းကလေး မဟုတ်ပါ။
“ ကိုယ့်ကိုယ်ကို လဲပြန်ကြည့်ပါဦး၊ ကိုယ့်အသက်အရွယ်ကိုလဲ ထောက်ပါဦး၊ မိန်းမ တ ယောက် အတွက်နဲ့ ဒီလောက်အထိ ဖြစ်နေရလား”
“ ပန်းရယ်၊ ပန်းကို ချစ်သလို မျိုး ကိုယ်ဘယ်သူ့ကိုမှ မချစ်ခဲ့ဖူးပါဘူး၊ ယုံပါ၊ ပန်း နဲ့ မခွဲ ပါ ရစေနဲ့”
“ ပန်းအိဖြူ ဆိုတာ ကိုမျိုးမင်းစိုး ဒီလောက်ဖြစ်ရအောင် တန်တဲ့ မိန်းကလေး မို့လား၊ နာ မည် ပျက်ချင်တိုင်းပျက်ခဲ့တဲ့ မိန်းမ တယောက်အတွက်နဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အဆုံးရှုံးမခံပါနဲ့”
“ ပန်း ဘာတွေပြောနေတာလဲ”
“ မစိုးစိုး က ဘာမှ မပြောဘဲနေမှာ မဟုတ်ပါဘူး၊ သူပြောတာ အကုန်မှန်တယ် ကိုမျိုးမင်းစိုး၊ ဒါကြောင့် ကိုယ့်လမ်း ကိုယ်သွားပါတော့”
“ ရက်စက်လိုက်တာ ပန်းရယ်၊ ကျွန်တော် ဒါတွေလုံးဝ ဂရုမစိုက်ဘူး၊ ကျွန်တော့် အတွက် ပန်းက အရေးအကြီးဆုံးပဲ”
“ မစိုးစိုး ပြောတယ် ဆိုတာ ပါးပါး လေးပဲရှိသေးတယ်၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး လန့်သေသွားလောက် စရာတွေ ရှိသေးတယ်၊ ဒါကြောင့် အားလုံးကို ဒီမှာပဲ ရပ်ပါရစေ။”
“ ဘာတွေလဲ ပန်းရယ်၊ ကျွန်တော် ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်ဘူးလို့ ပြောပြီးပြီပဲ”
“ မစိုက်လို့ ကို မရဘူး ကိုမျိုးမင်းစိုး၊ ကျွန်မ လည်းပြောမထွက်ဘူး၊ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ဘူး လို့ ပဲမှတ်ထားပေးပါ၊ ပြောချင်တာ ဒါလောက်ပါပဲ”
ပြောပြီးသည် နှင့် ကားပေါ်ကဆင်းလာသောကြောင့် မျိုးမင်းစိုး အငိုက်မိပြီး ကျန်ခဲ့သည်။ မင်းခန့် မှတ်တိုင် ဆီဆက်လျှောက်သွားချိန်တွင် နောက်ကနေလိုက်လာပြန်သည်။
“ ဆက်လိုက်လာရင် ကျွန်မ ကားဘီးအောက် ကို မှောက်အိပ်ချလိုက်မယ် ကိုမျိုးမင်းစိုး”
မင်းခန့်၏ ခြိမ်းချောက်စကားက ထိရောက်သည်။ မျိုးမင်းစိုး ဆက်လိုက်မလာတော့ဘဲ လမ်း ဘေးမှာ ကပ်ပြီးကားကို ရပ်လိုက်၏။ မင်းခန့် ဘတ်စ်ကားပေါ်တက်လာသည်အထိ ရပ် နေဆဲဆိုတာ မြင်နေရသည်။စိတ်မပါ လက်မပါနှင့် ဆိုင်ကိုရောက်တော့ ထင်သည့်အတိုင်း မာလာက မနေ့က မလာ သည့် ကိစ္စ ကိုမေးသည်။
“ နေသိပ် မကောင်းလို့ပါမမ”
“ ဟုတ်ပါရဲ့၊ မျက်နှာက ချောင်သွားလိုက်တာ၊ ဒါဖြင့်လည်း အိမ်မှာ ဆက်နားနေရောပေါ့ ညီ မလေးရယ်၊ ဘာလို့ လာရတာလဲ၊ ဖုန်းလေး လှမ်းဆက်လိုက်ရင် ရတာကို”
“ ကောင်းသွားပါပြီ၊ အိမ်မှာနေလဲ ပျင်းလို့”
“ အော်၊ အေးအေး၊ ဒါဆိုလဲ နားနားနေနေ နေပေါ့၊ ဟုတ်လား၊ မမ လည်း ဒီနေ့ အားပါ တယ်”
မာလာက မင်းခန့် ကို တမနက်ခင်းလုံး ဘာအလုပ်မှ မခိုင်းပါ။ ကိုယ့်အပေါ်မှာ အခုလို ကောင်းတာ သက်ညှာတာတွေ ကြောင့် ဒီမှာ မလုပ်တော့ဟု ပြောဖို့ အခွင့်အရေး ချောင်း နေသည့် မင်းခန့် ကို နှုတ်ဆွံ့စေ၏။ ဘယ်ကစပြီး ဘယ်လိုပြောရမှန်း မသိဖြစ်နေ သည်။ စိတ်ထဲမှာ အကြောင်းပြချက်တွေ တမျိုးပြီး တမျိုးရှာကြည့်နေမသော်လည်း ရလာ သမျှ နည်းလမ်းတွေက မခိုင်လုံဟု ထင်ပြီး စိတ်ပျက်နေမိသည်။
နေ့လည်ခင်း ရောက်တော့ မမျှော်လင့်ဘဲ မျိုးမင်းစိုး ပေါက်ချလာသည်။ မင်းခန့် က ကောင် တာတခုနောက်မှာ အသာကွယ်နေလိုက်စဉ် မျိုးမင်းစိုး က မာလာ့နားကို ကပ်သွားပြီး တီး တိုး တီးတိုးနှင့် တစုံတရာကို ပြောနေသည်။ မာလာက မင်းခန့် ရှိရာဆီကို တချက်လှမ်း ကြည့်ပြီး ခေါင်းညိတ်ပြ၏။ ပြီးတော့ မျိုးမင်းစိုး က မင်းခန့်ဆီကို တန်းရောက်လာသော ကြောင့် ရှောင်ချိန်မရတော့ပါ။
“ ကျွန်တော် နဲ့ အပြင် ခနလိုက်ခဲ့ပါလား”
“ ဒီမှာ အလုပ်ရှိတယ်လေ”
“ မာလာ့ ကိုပြောပြီးပြီ”
မင်းခန့် လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မာလာက ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
“ လိုက်သွားပါ ညီမလေးရဲ့၊ တခါထဲပြန်ချင်လည်း ကိုမျိုးမင်း ကို ပို့ခိုင်းလိုက်၊ ထမင်းဗူး လည်း မပါဘူး မဟုတ်လား”
မျိုးမင်းစိုး နှင့် မင်းခန့် ကြားက အကျပ်အတည်းကို မာလာ မသိစေချင်ပါ။ ထို့ကြောင့် မ တတ်သာဘဲ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး ကောင်တာနောက်က ထွက်လိုက်ရသည်။
“ မပြန်သေးပါဘူး၊ ဒီကိုပဲ ပြန်လာခဲ့မယ် မမ”
“ ညီမလေး သဘောပဲ”
ကားပေါ်ရောက်တော့ မျိုးမင်းစိုးက စက်နှိုးလိုက်ပြီးမှ မောင်းမထွက်သေးဘဲ။
“ စကားအေးအေးဆေးဆေး ပြောလို့ ရတဲ့ တနေရာရာကို သွားကြမယ်နော်”
“ သွားလေ၊ ကျွန်မ မှာတော့ ပြောစရာ မရှိဘူး၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး မှာပြောစရာ ရှိတယ်ဆိုရင် တော့ နားထောင်ပေးပါမယ်”
“ တခုခု စားကြမလား၊ ပန်း ထမင်းဗူး မပါဘူးဆို”
“ မစားလဲဖြစ်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ကိုမျိုးမင်းစိုး သဘောပဲလေ”
ဆိုင်နားက လဘက်ရည်ဆိုင်မှာပဲ လဘက်ရည်သောက် မုန့်စားပြီးနောက် မျိုးမင်းစိုး က ကားကို ကန်တော်ကြီးထဲ မောင်းချသွားသည်။ မုန့်စားကြတုန်းက ဘာစားမလဲဆိုတာ လောက်ပဲ ပြောဖြစ်ပြီး နောက် မင်းခန့် စကားတခွန်းမှ ထပ်မပြောတော့ပါ။ မျိုးမင်းစိုးက လည်း ထွေထွေထူးထူး သိပ်မပြော နှုတ်ဆိတ်နေ၏။ ကန်စပ်က ခုံတန်းလျားတခုမှာ ထိုင် ဖြစ်ကြတော့မှ
“ ကျွန်တော် စိုးစိုး ဆီ ထပ်ရောက်တယ်၊ ပန်းပြောတဲ့ အရမ်းဆိုးတယ် ဆိုတဲ့ ကိစ္စ ကိုသိချင် လို့၊ စိုးစိုး ကတော့ သူသိတာ အကုန်ကျွန်တော့်ကို ပြောပြီးပြီတဲ့၊ ဒီတော့ကျွန်တော့်ကို ပြောပြပါ၊ ကျွန်တော် သိချင်တယ်”
“ ကိုယ်နဲ့ မဆိုင်တာ ဘာဖြစ်လို့ သိချင်ရတာလဲ ယောက်ျား ဆိုတာ မစပ်စုရဘူး”
“ ဟုတ်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ပန်း ကျွန်တော့်ကို အတင်းညင်းပယ် နေတာ အဲဒီကိစ္စ ကြောင့် လို့ ထင်နေလို့”
“ ပြောလိုက်ရင် ကိုမျိုးမင်းစိုး ဒီရေထဲ ခုန်ချသွားမှာပေါ့”
“ အထင်သေးလှချည်လား ပန်းရယ်၊ ပြောကြည့်ပါဦး၊ ကျွန်တော် ဘယ်လိုမှ လက်လျှော့မှာ မဟုတ်တာသေချာပါတယ်၊ ပန်း ကို ပထမဆုံး အကြိမ် စမြင်ဖူး ကထဲက ပန်းနဲ့ကျွန်တော် ဟာ ရင်းနှီးခဲ့ ဖူးပြီးသား ဆိုတာရင်ထဲက အလိုလို သိနေတာ။ ရင်းနှီးလာတော့လည်း ပန်း ဟာ ကျွန်တော့် ဘဝအတွက် အစစ်မှန်ဆုံးသော ဖူးစာရှင်ပဲလို့ ပိုပြီးယုံကြည်လာတယ်၊ ဒီ ယုံကြည်ချက်က ဘယ်တော့မှ ပျောက်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါကြောင့် ပန်းမှာ ဘယ်လို အခက် အခဲ ရှိနေလဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း သာပြောပြပါ။ ဖြေရှင်းဖို့ နည်းလမ်းကို ရအောင်ရှာကြတာ ပေါ့”
“ ဖြေရှင်းဖို့ နည်းလမ်းက တခုပဲ ရှိတယ်၊ ပန်းအိဖြူ နဲ့ မျိုးမင်းစိုး မပတ်သက်ဖို့ပဲ”
“ ဒါဆိုပြောလေ၊ အကျိုးအကြောင်း သိရလို့၊ ပန်းပြောတဲ့ လမ်းပဲ ရှိတယ်ဆိုရင်လည်း ကျွန် တော် လက်ခံပေးမယ်”
“ တကယ်လား”
“ တကယ်ပါ၊ ဟိုမှာ ရွှေတိဂုံဘုရားကြီး ရှိတယ်၊ ဘုရားမှာ သစ္စာဆိုပြရမလား”
“ အဲသလောက် မလိုပါဘူး၊ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါဘူးလို့ ကတိပေးရင် တော်ပါပြီ”
“ ပေးတယ်ဗျာ၊ ပန်းအခုပြောတဲ့ ကိစ္စတွေ တခြားတယောက်ယောက်ကို ပြောမိရင် သေ ချင်းဆိုးနဲ့ သေပါစေဗျာ၊ ဘုရားမှာ ကျိန်ဆိုလဲ ကျိန်ပြမယ်”
“ တော်ပါပြီ၊ ရပါပြီ၊ ဒါဆိုလဲ ပြောရသေးတာပေါ့၊ ဟား ဟား”
မင်းခန့် ရယ်လိုက်သောကြောင့် မျိုးမင်းစိုး ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်သွား၏။ မျိုးမင်းစိုး ကို အကြောင်းစုံပြောပြဖို့ မင်းခန့် ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါသည်။ ကိုယ့်စိတ်နှင့် သူများကိုယ်ဘဝကို တယောက်ထဲ ခက်ခဲပင်ပန်းစွာ ဖြတ်ကျော်နေရမည့် အစား မျိုးမင်းစိုး လို သူငယ်ချင်း ကောင်း တယောက်၏ အကူအညီ နှင့် ဆိုရင် ပိုပြီး အဆင်ပြေလိမ့်မည်ဟု မင်းခန့် တွေး မိသည်။
“ တကယ်တော့ ငါက ပန်းအိဖြူ မဟုတ်ဘူး”
မင်းခန့် ၏ အပြောကြောင့် မျိုးမင်းစိုး မျက်လုံးပြူးသွားသည်။
“ ငါဘယ်သူလို့ မင်းထင်သလဲ မျိုးမင်းစိုး”
မျိုးမင်းစိုး ခေါင်းကို သွက်သွက်ခါပြရင်း မင်းခန့် ကို နားမလည်သည့် အကြည့်နှင့်ကြည့် သည်။ သူ၏ စိတ်ထဲတွင် ပန်းအိဖြူ ရူးသွားပြီဟု ထင်နေသလား မသိပါ။
“ ငါ ..မင်းခန့် ပဲ မျိုးမင်းစိုး၊ တကယ်မသေသေးပဲ မင်းတို့ က မီးရှို့လိုက်လို့ ဒုက္ခ ရောက် သွားတဲ့ မင်းခန့် ပေါ့”
“ ပန်း ...ပန်း ...သတိထားပါပန်းရယ်၊ ပန်း ကို အဲဒီအကြောင်းတွေပြောပြလိုက်မိတာ မှား တာပဲ၊ ပန်း ..က ပန်းအိဖြူလေ၊ မင်းခန့် က သေပြီ၊ စိတ်ထိန်းပါဦး”
“ မင်း နဲ့ ငါ လေးတန်းနှစ်က စသိတာ၊ ငယ်ငယ်က ကစားရင် သိပ်ငြင်းလို့ မင်းစိတ်ဆိုးရင် ငါ့ကို မင်းခွေး လို့ ခေါ်တယ်၊ တို့တွေက အတန်းတူပေမယ့် ဆက်ရှင် မတူဘူး၊ ရှစ်တန်းရောက်မှ တခန်းထဲ ဖြစ်တာ”
ဘာနှစ်သိမ့်စကားမှ ဆက်မပြောနိုင်တော့ဘဲ မျိုးမင်းစိုး ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွား ၏။
“ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား မျိုးမင်းစိုး”
“ ကျွန် ..ကျွန်တော် ..က မင်းခန့် နဲ့ ဘယ်လိုသိတာလဲ”
“ ဟား ..ဟား...မင်းတို့ လမ်းထဲက ဘောကြီးဆိုတဲ့ ကောင်က ငါနဲ့ တခန်းထဲပဲလေ၊ ငါအိမ် မပြောင်းခင်က ဘောကြီး နဲ့ လာလာကစားရင်း မင်းနဲ့ သိတာ၊ ဘောကြီးနာမည် အရင်းက အောင်ကျော်သက်၊ အခု မြစ်ကြီးနားမှာ နေတယ်၊ အိမ်ထောင်ကျနေပြီ၊ ကလေး ရမရ တော့ ငါလဲ မသိဘူး၊ ငါနောက်ဆုံးတွေ့တဲ့ အထိ ဒီကောင် မိန်းမ ပဲရသေးတယ် ကလေးမရ သေးဘူး”
မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာက အံ့သြခြင်းကနေ ထိတ်လန့် ခြင်းဆီသို့ ပြောင်းသွားသည်။ သူစကားမ ပြောနိုင်အောင် ဖြစ်နေသည် ကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး မင်းခန့် စွတ်တင်တော့သည်။
“ ဘောကြီးမှာ ညီတယောက် အကိုတယောက်ရှိတယ်၊ သူ့ညီနာမည်က အောင်ကျော်ထွေး၊ သူက မင်းလိုပဲ ဂျီတီစီ တက်တယ်၊ အခုဘာလုပ်နေသလဲ ဆိုတာတော့ ငါလဲမသိဘူး၊ ဘောကြီး အကိုက ကိုအောင်ကျော်သူ၊ တပ်ထဲမှာ ဗိုလ်မှုး ဖြစ်နေပြီ။ ကိုအောင်ကျော်သူက မင်းရဲ့ မတော်လိုက်ရတဲ့ ယောက်ဖလေ၊ မင်းအမ အကြီးဆုံး မသိမ့် ကိုငယ်ငယ်ထဲက ကြွေတာ၊ တပ်ထဲ ရောက်တော့လဲ ခွင့်ပြန်လာတိုင်း မင်းအမ ဆီကိုလာတယ်၊ မင်းအမ က ကိုဖိုးချို နဲ့ ယူလိုက်တော့မှ လက်လျှော့သွားတာ၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား”
မျိုးမင်းစိုး မဖြေပါ။ လူစင်စစ်က ကျောက်ရုပ်ကြီးလို ဖြစ်နေသည်။
“ တကယ်တော့ မင်းအမ ကလည်း ကိုအောင်ကျော်သူ ဇွဲကောင်းလွန်းလို့ စိတ်လည်ချင်သ လိုလို ရှိပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် မင်းမိဘတွေက သမီးကြီးကို ခွဲပြီးတပ်ထဲ ထည့်လိုက် ရမှာစိုးလို့ သ ဘော မတူတာနဲ့ မသိမ့် က ကိုဖိုးချိုကို ယူလိုက်တာ”
အသေးစိတ် ကျလွန်းသည့် ပြောချက်တွေကြောင့် မျိုးမင်းစိုး တုန်သွားသည်။ မသိမ့်သိမ့် စိုး နှင့် ကိုအောင်ကျော်သူ ကိစ္စ ဆိုတာ ကျန်တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေတောင် သိပ်မသိသည့် ကိစ္စ ဖြစ် သည်။ ဆွေမျိုးလို ဝင်ထွက်နေသည့် မင်းခန့်လို မျိုးပဲ သိနိုင်၏။
“ မင်းပုခုံးက အမာရွတ်က ဆယ်တန်းနှစ်မှာ ငါရန်ဖြစ်လို့ ဝင်ဆွဲတုန်းက ရထားတာ၊ ဝင် ဆွဲ ရင်း မင်းပါ ဝင်ပါတယ်လေ၊ တို့ နှစ်ယောက်လုံးခံလိုက်ရတယ်။ အဲဒါနဲ့ ငါက သိုင်းသင် တယ်၊ မင်းက အလေးမတယ်၊ ငါက သိုင်းသင်တာ နှစ်ပတ်နဲ့ ရပ်လိုက်ပြီး မင်းကတော့ ကျောင်းပြီးလို့ ဘွဲ့ရတဲ့ အထိ အလေးမ ဖြစ်သွားတယ်၊ ငါက မင်းကို သံပြားအလေးကြီး တွေ မ ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ညှဉ်းဆဲတဲ့ ကောင်လို့ အမြဲ နှိပ်ကွပ်တယ်၊ ဒါလောက်ဆိုရင် ငါ မင်းခန့် ဖြစ်ကြောင်းလုံ လောက်ပြီလား မျိုးမင်းစိုး”
“ ဟုတ်တာတော့ ...ဟုတ်တယ်..ဒါ ..ဒါပေမယ့် ...မဖြစ်နိုင်ပါဘူး၊ ပန်း ..ပန်း ...အဲဒါတွေ ဘယ်လိုသိတာလဲ”
“ မယုံဘူးပေါ့၊ ဟုတ်လား၊ ဒါဆိုလဲ မင်းကြိုက်တာမေးကွာ၊ ငါပြောပြမယ်၊ ငါဖြေတာမှန်ရင် တော့ ငါ့ကို မင်းခန့် ဆိုတာမင်းလက်ခံပေးရလိမ့်မယ်”
မျိုးမင်းစိုး စဉ်းစားသလို ခနတွေဝေသွားသည်။ ပြီးတော့မှ
“ မင်းခန့် နဲ့ ကျွန်တော် ငွေဆောင်ကို ဘယ်တုန်းက သွားတာလဲ”
“ ဟား ..ဟား...ဒီလိုထောင်ချောက် မဆင်နဲ့ကွာ၊ တခြားလူကိုပဲ ဖမ်းလို့ ရမယ်။ ငါ့ကို မရ ဘူး။ ဒီမှာ …မင်းနဲ့ ငါ ငွေဆောင်ကို ဘယ်တုန်းကမှ မ သွားဖူးဘူး၊ တို့တွေ ချောင်းသာကို တ ခေါက်၊ ငပလီကို တခေါက်ရောက်တယ်၊ ချောင်း သာ ကို သွားတုန်းက ဟိုကောင်တွေ နဲ့ တ အုပ်စုလုံး ပါတယ်၊ ငပလီက မင်းဖွန်ကြောင် ချင်တာနဲ့ ငါလိုက်ရတာ၊ အဲဒီဇာတ်လမ်း က မင်းငါ့ကို ပန်းအိဖြူ ဆိုပြီးပြောပြတဲ့ အထဲမှာ မပါဘူးနော်၊ မင်းအလုပ်ထဲက ကောင်မ လေးလေ၊ ငပလီ မှာ မင်းတို့ကို အောင်သွယ် ပေး ရင်း ကောင်မလေးကမင်းကို စိတ်မဝင် စားပဲ ငါ့ကို ကြိုက်သွားတယ်၊ မင်းကို သနားတာ နဲ့ ဘာမှ ဆက်မလုပ်တော့လို့ မင်းနဲ့ လည်း မ ညိ၊ ငါလဲ မစားရဘဲ ဖြစ်သွားရတယ်လေ”
“ ပန်း ..ပန်း ...အဲဒါတွေ ကို ဘယ်..ဘယ်လို ..သိ..တာလဲ”
“ သိတာပေါ့ကွ၊ ငါက မင်းခန့်ပဲလို့၊ အဲဒီကောင်မလေး ဇာတ်လမ်းကို မင်း နဲ့ ငါပဲသိတာလေ၊ ဟိုကောင်တွေ တယောက်မှ မသိဘူး၊ ဟုတ်တယ် ..ဟုတ်”
မျိုးမင်းစိုး ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားသည်။
“ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲ၊ နား ..နားမလည်နိုင်တော့ဘူး”
မျိုးမင်းစိုး နားလည်စေရန် မင်းခန့်က အရက်ဆိုင်မှ ပြန်လာသည်မှ စပြီး ဆေးရုံပေါ်မှာ ပန်း အိဖြူ အဖြစ် ပြန်လည် အသက်ရှင်လာရသည် အထိ တခုချင်းရှင်းပြလိုက်သည်။ မျက်လုံး လေး ပေကလပ်ပေကလပ် နှင့် နားထောင်နေရင်း မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာကြီးက ဝမ်းနှုတ်ဆေး စားပြီး ဗိုက်နာတော့မှ အိမ်သာ ရှာမတွေ့သူလို မအီ မလည်ကြီး ဖြစ်လာသည်။
“ ဒီတော့ မင်းစဉ်းစားကွာ၊ မိန်းကလေး တယောက်ရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာထဲ ရောက်သွားတာနဲ့ ငါ က မိန်းမ ဖြစ်သွားရောလား၊ မိန်းမ တယောက်အဖြစ်နဲ့ မင်းရည်းစား လုပ်ရမှာလား၊မင်းနဲ့ အိပ်ရမှာလား”
“ ပန်း ...ပန်း ..က တကယ် ..မင်းခန့် ဟုတ်လား”
“ စိတ်လျှော့လိုက်ပါတော့ မျိုးမင်းစိုးရာ၊ မင်းမယုံ နိုင်သေးရင်လည်း ဘာသိချင်သေး သလဲ ထပ်မေး၊ မင်းစိတ်ရှင်း တဲ့ အထိ ငါပြောပြမယ်”
“ မသိချင်တော့ပါဘူး၊ သိချင်စိတ်လဲ မရှိပါဘူး၊ ခေါင်းထဲ လဲ ထူပူနေပြီ”
“ ဒါဆိုလဲ၊ ပြန်ကြရအောင်၊ ခနလေး ဆိုပြီးထွက်လာတာ၊ သိချင်တာတွေရှိသေးရင် နောက်နေ့ လာမေးပေါ့ သူငယ်ချင်းရာ”
ကားဆီ အပြန်မှာတော့ မျိုးမင်းစိုး မင်းခန့် နောက်ကနေ ကုပ်ကုပ်လေးပါလာသည်။ ကား ပေါ် ရောက်မှ တခုသတိရတာ နှင့်
“ မရှင်းတာရှိရင် ဒီရက်ပိုင်း မေးထားနော်၊ လကုန်ရင် ငါအလုပ်က ထွက်မယ်”
“ ဘာ ..ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ ကျော်သက်တို့ မာလာ တို့ ဆီမှာ ဆက်လုပ်နေရင် မင်းက လာလာရစ်နေဦးမယ်လေ၊ ငါ စိတ်ရှုပ်လာပြီ”
“ အဲလိုတော့ မလုပ်နဲ့လေ၊ ဝင်ငွေ မရှိပဲဖြစ်သွားမှာပေါ့၊ ဒီမှာ အဆင်ပြေနေရင်လည်း ဆက် လုပ်ပါ”
“ ဘာအနှောက် အယှက်မှ မရှိရင်တော့ တမျိုးပေါ့ကွာ”
“ အာ ..မရှိ၊ မရှိစေရပါဘူး”
“ အခြေအနေ အရပေါ့ကွာ၊ အဲ တခုတော့ရှိတယ်၊ ဒီအကြောင်းတွေ မင်းဘယ်သူ့ ကိုမှ မ ပြောပါနဲ့ ကွာ၊ ငါ့ဘဝ ငါ ရှက်လွန်းလို့ပါ၊ ရှက်လို့ပဲ မင်းကို စောစောစီးစီး အသိပေး ထားသင့်တာကို အသိမပေးဘဲ နေမိတာနဲ့ အခုလို မဖြစ်သင့်တာတွေ ဖြစ်ကုန်ရတာ၊ ကတိ ပေး မယ် မဟုတ် လားသူငယ်ချင်း”
“ ပေးပါတယ်၊ စိတ်ချပါ၊ လျှောက်ပြောလို့လဲ ဘယ်သူမှ ယုံ နိုင်မှာမှ မဟုတ်တာ”
“ မင်းလည်း မယုံသေးဘူးလား”
“ မယုံဘူး လဲ မဟုတ်ပါဘူး၊ အမှန်အတိုင်းပြောရရင် မယုံရဲတာ”
“ ယုံစရာ မရှိပေမယ့် ယုံလိုက်ပါ သူငယ်ချင်းရာ၊ မင်းယုံမှ ငါရှေ့ကို လူဆက်လုပ်လို့ ရမှာ”
ခေါင်းညိတ်ပြသော်လည်း မျိုးမင်းစိုး သက်ပြင်းချသည်။ သူအလွန် စွဲလမ်းရသော မိန်းက လေး သည် ကွယ်လွန်သူ အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်း ဖြစ်နေသည် ဆိုသည့် အချက်က သူ့ကိုနေရထိုင်ရခက်နေစေဟန် ရှိ၏။
ဆိုင်ပြန်ရောက်တော့ မာလာက ကြာနေသည့် အတွက် ဘာမှ မမေးပါ။ မင်းခန့် ကို ဒီနေ့ အ တွက် ဘေးမဲ့ပေးထားပုံရသည်။ မျိုးမင်းစိုးကို ဖွင့်ပြောလိုက်ရလို့ စိတ်လက် အနည်းငယ် ပေါ့ပါးသွားသည့် မင်းခန့် ကတော့ ငြိမ်မနေတော့ဘဲ အရင်လို သွက်သွက် လက် လက်နှင့် ဟိုပြေးဒီပြေး ဈေးရောင်းပေး နေသည့် အခါ မာလာပြုံးစိစိ နှင့်ကြည့်၏။
ညနေမှာတော့ မျိုးမင်းစိုး လာတော့မှာ မဟုတ်ဟု ထင်၍ မင်းခန့် အေးအေးဆေးဆေး ပင် ထွက်ခဲ့သည်။ မှတ်တိုင်နားမှာ ရပ်ထားသည့် မျိုးမင်းစိုးကား ကို မြင်သည့် အခါမှာတော့ ခြေ လှမ်းတုံ့သွားမိသည်။ တုံ့ဆိုင်းစွာ နှင့် အနားကိုရောက်သွားတော့ မျိုးမင်းစိုးက အရင် လို ကားပေါ်ကနေ ဆင်းပြီး တံခါးဖွင့် မပေးဘဲ တဖက်က တံခါးကို ထိုင်နေလျှက်ကသော့ ဖြုတ်ပေးပြီး
“ မလိုက်ချင်ဘူးလား၊ မင်းခန့် တကယ်မှန်ရင် မျိုးမင်းစိုး မောင်းတဲ့ ကားကို မစီးရဲစရာ အ ကြောင်းမရှိဘူးနော်”
...........................................................................................
မျိုးမင်းစိုး အတင်းတားတာကြောင့် မင်းခန့် အလုပ် ဆက်လုပ်ဖြစ်သည်။ အနေအထိုင်ဆင် ခြင် ပါမည်ဟုလည်း သူက ကတိပေး၏။ အမှန်ပြောရရင် မင်းခန့် လည်း ဒီအလုပ်က မ ထွက်ချင် ပါ။ အသားကျနေပြီ ဖြစ်သလို တခြားလည်းလုပ်စားတတ်သည် မဟုတ်။ မျိုးမင်း စိုး ရောဂါ ကြောင့်သာ စွန့်ခွာဖို့ စဉ်းစားရ ခြင်းဖြစ်သည်။ ညနေ ပိုင်း အပြန်ကျရင်လည်း မျိုးမင်းစိုး ပြန် လိုက်ပို့ပေးသည်။
“ မဖြစ်ပါဘူး၊ ကားတွေက အရမ်းကြပ်တယ်၊ ပြန်မထွက်ဖြစ်ခင်လေး တော့လိုက်ပို့ပေးပါ မယ်”
အလုပ်ပြန်လုပ်ဖို့ မျိုးမင်းစိုး စဉ်းစားနေတာကို သိရတော့ မင်းခန့်လည်း ဝမ်းသာပါသည်။ ဒါ ပေမယ့် မျိုးမင်းစိုး မရှိတော့ရင် ဘတ်စ်ကားစီး ပြီးပြန်ရမှာကို တော့ ရင်လေးမိ ၏။ နောက် တော့ ပြောရင်းဆိုရင်းနှင့်မင်းခန့် တ ယောက်ထဲနေတာကိုလည်း မျိုးမင်းစိုး သိသွားသည်။
“ တခြားကိုပြောင်းပါလား၊ အဲဒီဖက်ကြီးမှာ တယောက်ထဲနေတာ မကောင်းပါဘူး၊ ဆိုင်နဲ့နီး တဲ့ နေရာမှာ အခန်းရှာမလား”
“ ဒီနားဆိုရင် ဈေးကြီးမှာပေါ့၊ မြို့သစ်တွေက သက်သာတယ်လေ၊ အရင်ကလဲ ငါတယောက် ထဲနေတာပဲ မထူးပါဘူး”
“ အရင်က ဟုတ်တာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် အခုဟာက မတူဘူးလေ”
“ ဘာမတူတာ လဲကွ”
မင်းခန့် အသံ နည်းနည်းမာ သွားတာကြောင့် မျိုးမင်းစိုး ငြိမ်သွားသည်။ ဟိုတုန်းက ယောက်ျားလေး၊ အခု မိန်းကလေး ဖြစ်နေတာကို ဆိုလိုချင်ဟန် ရှိ၏။ မင်းခန့် မကြိုက်မှန်းသိလို့ ထပ်မပြောပေမယ့် သူ့ဖာသာ တယောက်ထဲ တီးတိုးရေရွတ်နေသည်။
“ ဘေးအိမ်က အမူးသမားကလဲ ခပ်ကြောင်ကြောင်နဲ့၊ စိတ်ချရတာမဟုတ်ဘူး”
“ နေပါဦး၊ မင်းက ပန်းအိဖြူကို စိတ်မချတာလား၊ မင်းခန့် ကို စိတ်မချတာလား”
“ အတူတူ ပဲပေါ့”
“ မတူပါဘူး”
မျိုးမင်းစိုး နှုတ်ဆိတ်ပြီး ဘာမှ ထပ်မပြောတော့ပါ။ ဘယ်သူဘယ်ဝါ ဆိုတာ ပွင့်ပွင့်လင်း လင်း ပြောထားပြီး သည့်နောက် မိန်းကလေး တယောက်လို ဆက်ဆံတာကို မင်းခန့်မ ကြိုက်မှန်း သူလည်းသိနေသည်။ တခြားသူတွေ ရှေ့မှာ မဟုတ်ရင် မင်းခန့် က မျိုးမင်း စိုးကို အရင်က အတိုင်း ယောက်ျားတယောက်လိုပဲ ပြောဆိုဆက်ဆံသည်။ လူရှေ့သူရှေ့ ဆိုရင်တော့ ပန်းအိဖြူ အဖြစ် ဟန်မပျက်နေရသည်။ ခုတမျိုးတော်ကြာတမျိုး လုပ်ရသည့် ဘဝတွင် မင်းခန့် ရူးချင်စိတ်တောင်ပေါက်လာမိသည်။
ပန်းအိဖြူ မဟုတ်သော မင်းခန့် အဖြစ်မတတ်သာလို့ လက်ခံထားရသော်လည်း မျိုးမင်းစိုး စိတ်ထဲမှာ လည်း မတင်မကျတွေ ရှိနေသေးလိုပင်။ တခါတလေ ကျရင် ဟိုတုန်းကအ ကြောင်း တွေ လှည့်ပတ်မေးကြည့်တတ်သည်။
“ ဆယ်တန်း နှစ်က အတန်းပိုင်ဆရာမ နာမည်က ဘယ်သူလဲ”
“ ဆရာမ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဆရာပါကွာ၊ ဦးမျိုးမြင့် တဲ့ Chemistry သင်တယ်လေ၊ သူ့မိန်းမက ဒေါ်ခင်ဆွေရီ မြန်မာစာ သင်တယ်၊ ဘာပြောချင်သေးလဲ၊ ကျန်တဲ့ ဆရာ တွေကျတော့ သချာ ၤသင်တဲ့ ဦးအောင်မိုးခိုင် တယောက်ပဲမှတ်မိတယ်။ သူက ငါ့ကို ခနခန ရိုတ်တာကိုး၊ ဆရာဦးမျိုးမြင့် နာမည်တောင်မှ တလောတုန်းက ဆရာရထားတဲ့ ဒဂုံ က မြေကွက်ကလေး ငါလိုက်ရောင်းပေးထားလို့ ပြန်သတိရတာ။ ငါက ပွဲခ မယူပေမယ့် ဆရာနဲ့ ဆရာမက ငါမ သိအောင် လွယ်အိတ်ထဲကို ထည့်ပေးလိုက်တာ ပါလာလို့ မင်းတို့ကတောင်မှ ကိုယ့်ဆရာ ဆရာမ တွေဆီက ယူခဲ့ရကောင်းလားဆိုပြီး ငါ့ကို ဝိုင်းနှိပ်ကွပ်ကြသေးတယ်လေ၊ ပြီးတော့ အဲဒီပိုက်ဆံ တွေနဲ့ ပဲ မင်းတို့ သောက်ပင်းလျှို ကြတယ်မဟုတ်လား”
အခုလိုမျိုး မင်းခန့် က အချက်ကျကျ တုန့်ပြန်ဖြေလိုက်နိုင်ရင် မျိုးမင်းစိုး ငြိမ်ကုပ်သွား တတ်သည်။
“ မင်း ..ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ၊ ဒီလောက် ပြောပြနေတာတောင်မှ ငါ့ကိုမင်းခန့် ဆိုပြီး လက် မခံနိုင်သေးဘူးလား”
“ မဟုတ်ပါဘူး၊ လက်ခံဖို့ ခက်နေသေးတာကိုတော့ ဝန်ခံပါတယ်”
“ ဒီအကြောင်းကို ဘယ်သူ့မှ မပြောဘူး မဟုတ်လား၊ ဝင်းခိုင် မသိစေနဲ့ သူသိလို့ ဂျာနယ်ထဲ ထည့်ရေးလိုက်ရင် ငါတော့ သွားပြီ”
“ အင်းပါ၊ မပြောပါဘူး”
မင်းခန့် ကို တွေတွေငေးငေး စိုက်ကြည့်ရင်း မျိုးမင်းစိုး သက်ပြင်းချတတ်သည်။ သူကြည့် တာ မင်းခန့် ကိုကြည့်တာလား ပန်းအိဖြူကို ကြည့်တာလား ဆိုတာမေးချင်ပေ မယ့်မင်းခန့် မမေးရဲပါ။ ပန်းအိဖြူ ဆိုသည့် ကောင်မလေးကိုသာ မျိုးမင်းစိုး မစွဲလမ်းခဲ့ ရင် ဒါသူ၏ သူ ငယ် ချင်း မင်းခန့်ဟု ချက်ချင်းလက်ခံပေးမှာ မလွဲဟု မင်းခန့် သိသည်။
“ ကိုယ့် အပြစ်နဲ့ ကိုယ်ပဲ၊ ဘာဖြစ်လို့ မင်းတို့ ငါ့ကို စောစော သင်္ဂြ ိုလ် လိုက်ကြသလဲ၊ အ ကုန် ကမောက်ကမတွေ ဖြစ်ကုန်တာပေါ့”
“ အဲဒီတုန်းက ဆရာဝန်တွေက ကုရင်ရနိုင်သေးတယ်ပြောရင် ဘယ်လောက်ပိုက်ဆံကုန် ကုန် ကုပေးပါတယ်။ သေပြီဆိုတော့ ဘာတတ်နိုင်တော့မှာလဲ ..နောက်ပြီး.. နောက်ပြီး တော့”
မျိုးမင်းစိုး တစုံတရာကို ပြောပြဖို့ ချင့်ချိန်နေပုံရသည်။ သိချင်စိတ်ပေါ်လာသည့် မင်းခန့် က တွန်းအားပေးမိ၏။
“ နောက်ပြီးတော့ ဘာဖြစ်သလဲ ပြောလေ”
“ အသက်ရှင်တယ် ဆိုရင်တောင် ဒုက္ခိတ ကြီးဘဝနဲ့ နေသွားရမှာ၊ ဘယ်လိုမှ သန်သန်စွမ်း စွမ်း ပြန်ဖြစ်တော့မှာ မဟုတ်ဘူးတဲ့၊ တချို့နေရာတွေမှာ မွနေအောင်ကြေနေတာ၊လူရုပ် တောင် မပီတော့ဘူးလေ”
မင်းခန့် ကျောထဲစိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ တကယ်လို့ အချိန်မှီ မင်းခန့်၏ ကိုယ်ခန္ဓာထဲ ပြန်ဝင်နိုင်ခဲ့ ရင်တောင်မှ အခုပြောပုံအရ ဒုက္ခိတ ဖြစ်မည့် ကိန်းဆိုက်နေသည်။ မတော်တ ဆ အောက်ပိုင်းတွေ ဘာတွေများသေသွားခဲ့ လျှင် မိန်းမတွေ နှင့်လည်း ပတ်သက်လို့ ရ တော့မည် မဟုတ်ပါ။ သိုသော် အခုလည်း မထူးဟု မင်းခန့် ယူဆပါသည်။ စိတ်က ယောက်ျား ပီပီ ဖြစ်ပါလျှက်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်က မိန်းမ ဖြစ်နေသည့် အချိန်တွင် စိတ်သွား တိုင်း ကိုယ် ဘယ်လိုမှ မပါနိုင်တော့။ လှပသော၊ တောင့်တင်းသော မိန်းကလေး တွေတွေ့တိုင်း မင်းခန့် ရင်ထုမနာ ဖြစ်နေရသည်။
မျိုးမင်းစိုးလည်း မင်းခန့် ကို အသိအမှတ်ပြု နိုင်ဖို့ တတ်နိုင်သလောက် ကြိုးပမ်းရှာပါသည်။ ဒါပေမယ့် ပန်းအိဖြူ ပုံရိပ်ကိုတော့ ဖျောက်ဖျက်ဖို့ ခက်ခဲနေပုံရ၏။ တခါတလေ ပန်းလို့ ပဲ ခေါ်တတ်သည်။ လူကြားထဲမှာ ဆိုရင် ငြိမ်နေပေမယ့် နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုရင်တော့ အပြင်း အထန် ကန့်ကွက်သည်။
“ အကျင့်ပါနေတာ မကောင်းဘူးလားကွာ၊ လူကြားထဲမှာ မင်းခန့် ဆိုပြီး မှားခေါ်မိရင် ဘယ် လို လုပ်မလဲ”
“ သတိထားပေါ့၊ ငါတောင်မှ အဆင်ပြေအောင် သတိထားနိုင်သေးတာပဲ”
“ အင်းလေ၊ ကြိုးစား ရမှာပေါ့”
ဘယ်လာက်ကြိုးစားတယ် ပြောပြော မျိုးမင်းစိုး မကြာမကြာ မှားဆဲဖြစ်နေသည်။ ကြာ တော့ မင်းခန့် လည်းသိပ်ပြီး အတိုက်အခံ လုပ်မနေတော့ပါ။ လူကြားထဲမှာ မင်းခန့်လို့ မှားခေါ်တာထက် စာရင် တော်သေးသည် မဟုတ်ပါလား။
အပိုင်း (၇) ဆက်ရန် >>>>>>
No comments:
Post a Comment